Predmet je formiran na osnovu predstavke koju je protiv Republike Mađarske podneo mađarski državljanin, Ágoston Kmetty. Podnosilac predstavke je tvrdio da ga je zlostavljala policija i da istraga povodom njegovih pritužbi nije bila odgovarajuća, što predstavlja povredu člana 3 Konvencije.

Podnosilac predstavke je trgovac koji ima prodajno mesto u Budimpeštanskoj tržnici. Dana 22. decembra 1998. policija je zbog dojave o podmetnutoj bombi došla u tržnicu i zahtevala da svi napuste zgradu kako bi ona bila pretražena. Podnosilac predstavke i još nekoliko ljudi odbili su da se povinuju ovom naređenju. Posle prepirke koja je trajala od 16 do 17.45 časova, policajac koji je vodio akciju je odlučio da privede podnosioca predstavke, verujući da je on odgovoran za opštu neposlušnost u pogledu naredbe o evakuaciji. Država je navela da se, kada su ga dvojica policajaca uhvatila za ruke i pokušala da ga izguraju napolje, podnosilac predstavke bacio na pod. Podnosilac predstavke je tvrdio da nije pružao otpor policajcima i da su ga oni bez upozorenja zgrabili, šutnuli po nogama i tako ga oborili. Pošto su ga onesposobili, dvojica policajaca su ga kroz tržnicu odvukli do izlaza. Van zgrade su mu lisicama vezali ruke, ugurali ga u policijska kola i onda odvezli u Odeljenje policije u IX okrugu u Budimpešti. Podnosilac predstavke je naveo da ga je, dok su bili u kolima, policajac više puta udario. Prilikom dolaska u Odeljenje policije, policajci su izvukli podnosioca predstavke iz automobila, povlačeći ga za lisice kojima su bili vezani njegovi ručni zglobovi, i kako je on tom prilikom zadobio porede na ručnim zglobovima i licu, pozvan je lekar. Podnosilac predstavke dalje tvrdi da je bio odveden u podrum policijske stanice gde su ga najmanje četvorica policajca tukli i šutirali. Oko 21 časa, dvojica policajaca uhvatila podnosioca predstavke i ispratila ga do izlaza. Podnosilac predstavke je 22. i 23. decembra 1998. pregledan u Nacionalnom institutu za traumatologiju i u Centralnom institutu za stomatologiju.

On je 23. decembra 1998. podneo krivičnu prijavu protiv policajaca zbog zlostavljanja i nezakonitog lišavanja slobode. U krivičnom postupku koji je usledio, Budimpeštanska istražna služba je saslušala podnosioca predstavke, njegovu ženu i sina i pet drugih svedoka koji su se nalazili u tržnici u vreme incidenta. Oni su potvrdili da je on bio odvučen kroz tržnicu, ali nisu pojasnili da li je bio oboren s nogu ili se sam bacio na pod, pružajući otpor. Istražna služba je takođe saslušala F, koji je komandovao odredom za uklanjanje eksplozivnih naprava tokom operacije u tržnici, kao i poslovođe tržnice. Istražna služba je 27. jula 1999. obustavila postupak u vezi sa optužbama podnosioca predstavke protiv policije jer je zaključila da je bilo nemoguće dokazati tvrdnje podnosioca predstavke, dok je njegovo pritvaranje bilo opravdano pošto se opirao zakonitim mjerama policije. On se na ovu odluku žalio Javnom tužilaštvu ali je žalba odbijena.

U obraćanju ESLJP, podnosilac predstavke se žalio da ga je policija zlostavljala, a da istraga u vezi sa njegovim pritužbama povodom toga nije bila odgovarajuća, što predstavlja povredu člana 3 Konvencije.

Sud ističe da, čak i u najtežim okolnostima, kao što su borba protiv terorizma i kriminala, Konvencija apsolutno zabranjuje mučenje ili nečovečno ili ponižavajuće postupanje ili kažnjavanje. Za razliku od većine materijalnih odredbi Konvencije i Protokola br. 1 i 4, član 3 ne predviđa izuzetke i derogacija ovog člana nije dozvoljena na osnovu člana 15 čak ni u slučaju javne opasnosti koja preti opstanku nacije.

Sud napominje da je specijalista sudske medicine kog je angažovala Istražna služba utvrdio da je podnosilac predstavke bio vezan lisicama i zaključio da su nepenetrativni udarci srednje jačine, do kojih je moglo doći usled udarca ili obaranja ili pada, mogli izazvati povrede u predelu usta i trbušnog zida. Podnosilac predstavke tvrdi da su ove povrede izazvali policajci kada su ga udarali i šutirali. Sud smatra da je, pošto nije osporavano – ni od strane sudsko-medicinskog veštaka ni od strane Države u njenim napomenama – da je podnosilac predstavke bio žrtva nekakvog oblika nasilja 22. decembra 1998, pravično pretpostaviti da je navedene povrede zadobio tog dana i da one imaju veze sa njegovim privođenjem u Odeljenje policije.

U ovakvim okolnostima, Sud smatra da je na osnovu dokaza koje ima pred sobom nemoguće utvrditi da li je povrede podnosioca predstavke izazvala policija primenom sile koja je bila višeg intenziteta nego što je bilo neophodno da bi se savladao njegov otpor zakonitoj meri policije, ili tokom onesposobljavanja i odvođenja u policijsku stanicu ili tokom zadržavanja u stanici. Sud ipak smatra da, uzeti zajedno, medicinski dokazi, svedočenje podnosioca predstavke i činjenica da je on bio zadržan u Odjeljenju policije duže od tri sata daju razloga za razumnu sumnju da ga je policija zlostavljala. Sud napominje da su vlasti povodom pritužbe podnosioca predstavke sprovele istragu njegovih navoda. On, međutim, nije ubeđen da je ova istraga bila dovoljno detaljna i delotvorna da bi zadovoljila zahteve postavljene članom 3.

Sud takođe konstatuje tvrdnju podnosioca predstavke da je, kada je bio saslušavan tokom istrage, prepoznao dvojicu policajaca koji su ga napali i pokazao njihove fotografije među fotografijama koje su mu bile pokazane. Osumnjičeni policajci, iako ih je podnosilac predstavke identifikovao, nisu ni bili saslušani tokom istrage. Prema mišljenju Suda, ovaj nedostatak u postupku za koji Država nije pružila objašnjenje lišio je podnosioca predstavke svake mogućnosti da ospori opis događaja koji su dali navodni počinioci. Imajući ovo u vidu, Sud smatra da je usled izostanka detaljne i delotvorne istrage povodom dokazive tvrdnje podnosioca predstavke o tome da su ga policajci zlostavljali došlo do povrede člana 3 Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

DRUGO ODELJENJE

PREDMET KMETTY PROTIV MAĐARSKE

(predstavka br. 57967/00)

PRESUDA

Strazbur,

16. decembar 2003.

U predmetu Kmetty protiv Mađarske, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odjeljenje), koji je zasijedao u vijeću u sljedećem sastavu:

J.-P. Costa, predsjednik,
A. B. Baka,
L. Loucaides,
K. Jungwiert,
V. Butkevych,
W. Thomassen,
M. Ugrekhelidze, sudije,
i T. L. Early, zamjenik sekretara Odjeljenja,

pošto je razmatrao predmet na zatvorenim sjednicama 25. marta i 25. novembra 2003, donosi sljedeću presudu, usvojenu drugog pomenutog dana:

POSTUPAK

Predmet je formiran na osnovu predstavke (br. 57967/00) protiv Republike Mađarske koju je Sudu u skladu sa članom 34 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu „Konvencija“) podnio mađarski državljanin, Ágoston Kmetty (u daljem tekstu „podnosilac predstavke“), 21. decembra 1999.
Podnosioca predstavke je zastupao J. Somogyi, advokat iz Budimpešte koji nastupa u ime Mađarskog Helsinškog odbora. Vladu Mađarske (u daljem tekstu „Država“) je zastupao njen zastupnik, L. Höltzl, zamjenik državnog sekretara u Ministarstvu pravde.
Podnosilac predstavke je, konkretno, tvrdio da ga je zlostavljala policija i da istraga povodom njegovih pritužbi nije bila odgovarajuća, što predstavlja povredu člana 3 Konvencije.
Predmet je dodijeljen Drugom odjeljenju Suda (pravilo 52, st. 1 Poslovnika Suda). U okviru tog odjeljenja, Vijeće koje je razmatralo predmet (čl. 27, st. 1 Konvencije) je formirano u skladu sa pravilom 26, stav 1.
Prvog novembra 2001. Sud je promijenio sastav svojih odjeljenja (pravilo 25, st. 1). Predmet je dodijeljen novoformiranom Drugom odjeljenju (pravilo 52, st. 1).
Odlukom od 25. marta 2003. Sud je predstavku proglasio prihvatljivom u jednom dijelu.
Država i podnosilac predstavke su podnijeli svoje napomene o meritumu (pravilo 59, st. 1). Nakon konsultacija sa stranama u postupku, Vijeće je odlučilo da nije potrebna usmena rasprava o meritumu (pravilo 59, st. 3 in fine).

ČINJENICE

Podnosilac predstavke je rođen 1946. i živi u Budimpešti.

A. Okolnosti u vezi sa incidentom

Podnosilac predstavke je trgovac koji ima prodajno mjesto u Budimpeštanskoj tržnici. Dvadeset drugog decembra 1998. policija je zbog dojave o podmetnutoj bombi došla u tržnicu i zahtijevala da svi napuste zgradu kako bi ona bila pretražena. Podnosilac predstavke i još nekoliko ljudi odbili su da se povinuju ovom naređenju. Poslije prepirke koja je, između izvjesnih trgovaca, uključujući podnosioca predstavke, i policije, trajala od 16 do 17.45 časova, policajac koji je vodio akciju je odlučio da privede podnosioca predstavke, vjerujući da je on odgovoran za opštu neposlušnost u pogledu naredbe o evakuaciji.
Država je navela da se, kada su ga dvojica policajaca uhvatila za ruke i pokušala da ga izguraju napolje, podnosilac predstavke bacio na pod.
Podnosilac predstavke je tvrdio da nije pružao otpor policajcima i da su ga oni bez upozorenja zgrabili, šutnuli po nogama i tako ga oborili.
Pošto su onesposobili podnosioca predstavke, dvojica policajaca su ga kroz tržnicu odvukli do izlaza. Van zgrade su mu lisicama vezali ruke, ugurali ga u policijska kola i onda odvezli u Odjeljenje policije u IX okrugu u Budimpešti.
Podnosilac predstavke je naveo da ga je, dok su bili u kolima, policajac više puta udario.
Prilikom dolaska u Odjeljenje policije, policajci su izvukli podnosioca predstavke iz automobila, povlačeći ga za lisice kojima su bili vezani njegovi ručni zglobovi.
Kako je podnosilac predstavke zadobio neke povrede na ručnim zglobovima i licu, pozvan je ljekar. Podnosilac predstavke ljekaru nije rekao da su ga policajci zlostavljali.
Podnosilac predstavke je tvrdio da je bio odveden u podrum policijske stanice gde su ga najmanje četvorica policajca više puta tukli i šutirali. Jedan od njih je tako snažno nagazio njegov stomak da se on uneredio. Nakon toga, zatvoren je u ćeliju, gdje je proveo oko tri sata. Tokom tog perioda, policijski poručnik je ušao u ćeliju, vikao na njega, vrijeđao ga i pljunuo mu u lice.
Na kraju su, oko 21 časa, dvojica policajaca uhvatila podnosioca predstavke i ispratila ga do izlaza.
Podnosilac predstavke je 22. i 23. decembra 1998. pregledan u Nacionalnom institutu za traumatologiju i u Centralnom institutu za stomatologiju.

B. Postupak po krivičnoj prijavi podnosioca predstavke

Podnosilac predstavke je 23. decembra 1998. podnio krivičnu prijavu protiv policajaca zbog zlostavljanja i nezakonitog lišavanja slobode. U krivičnom postupku koji je uslijedio, Budimpeštanska istražna služba je saslušala podnosioca predstavke, njegovu ženu i sina i pet drugih svjedoka koji su se nalazili u tržnici u vrijeme incidenta. Ovi svjedoci, svi sa strane podnosioca predstavke, potvrdili su da je on bio odvučen kroz tržnicu, ali nijesu pojasnili da li je bio oboren s nogu ili se sam bacio na pod, pružajući otpor. Istražna služba je takođe saslušala F, koji je komandovao odredom za uklanjanje eksplozivnih naprava tokom operacije u tržnici, kao i poslovođe tržnice.
Podnosilac predstavke je tvrdio da je, dok je ispitivan, identifikovao dvojicu od onih policajaca koji su ga zlostavljali, tako što je prepoznao njihove fotografije među nekolicinom fotografija koje su mu pokazane. Međutim, fotografija trećeg policajca umiješanog u incident nije bila među fotografijama koje su mu pokazane.
Tužilac koji je bio zadužen za predmet je pribavio i pregledao snimak koji je u vrijeme incidenta ispred tržnice napravio snimatelj jedne televizije, ali nije vidio ništa relevantno.
Mišljenje dr M, specijaliste sudske medicine, sačinjeno na zahtjev Istražne službe i datirano 24. marta 1999, sadrži sljedeće zaključke:

„[...] Prema dokumentima o medicinskom pregledu [podnosioca predstavke] izvršenom 22. decembra 1998. u 21.58 časova na Nacionalnom institutu za traumatologiju, njegov gornji desni sekutić br. 1 je bio raskliman, imao je koncentrične podlive na mekom tkivu oba ručna zgloba, a na lijevoj strani trbušnog zida se mogla primjetiti hiperemija veličine šake. On se žalio na bol u desnoj strani grudi i desnom skočnom zglobu ali nije bilo spoljašnjih tragova bilo kakve povrede. Ni rentgenski snimak nije pokazao bilo kakvu traumatsku dislokaciju. Dijagnoze koje se nalaze u pacijentovom zdravstvenom kartonu, izvještaju ljekara i mišljenju ljekara kažu sljedeće: ‘Dislokacija zuba u desnoj gornjoj vilici. Podlivi na oba zgloba šake. Podlivi na desnoj strani grudnog koša i na lijevoj strani trbušnog zida. Podlivi na desnoj ruci.’“

Stomatološki pregled [podnosioca predstavke] izvršen na Centralnom institutu za stomatologiju 23. decembra 1998. u 22 časa pokazao je traumatsko labavljenje gornjeg sekutića br. 1 na desnoj strani i oba sekutića na lijevoj strani. Pokazao je takođe da je most između zuba br. 3 i 7 na lijevoj strani gornje vilice postao klimav, ali ne u traumatskom smislu. U okviru liječenja, bol je ublažen i rehabilitaciono stomatološko liječenje predloženo zbog gore pomenutog klimanja mosta i sekutića. Izvještaj stomatologa sadrži dijagnozu: klimanje gornjih sekutića.

Na osnovu dostupnih medicinskih dokumenata, sa stanovišta sudske medicine se može zaključiti da je [kod podnosioca predstavke] došlo do rasklimavanja gornjeg sekutića br. 1 na desnoj strani i oba sekutića na lijevoj strani i, uz to, podliva na mekom tkivu oba ručna zgloba i ograničene hiperemije na lijevoj strani trbušnog zida.

Povrede na desnoj strani grudnog koša i desnoj ruci dijagnostikovane u traumatološkim medicinskim dokumentima ne mogu biti potvrđene s gledišta sudske medicine, pošto se ove dijagnoze zasnivaju isključivo na tvrdnjama [podnosioca predstavke] o bolovima, a ne mogu se primjetiti spoljašnji tragovi bilo kakve povrede.

[...]

1. Povrede [podnosioca predstavke] opisane u medicinskoj dokumentaciji su bile zaliječene zajedno i pojedinačno u roku od osam dana. Ne može se očekivati da povrede koje je doživio imaju za posljedicu invaliditet ili ozbiljno pogoršanje zdravlja.

2. Na osnovu dostupnih medicinskih nalaza, može se dokazati da je tijelo primilo tri nepenetrativna udarca najviše srednje jačine (közepesnél nem nagyobb erejű tompa erőhatás).

Jedan udarac je pogodio površinu gornjih sekutića, očigledno u trenutku kada usne nijesu pokrivale zube. Usta su verovatno bila otvorena pošto su tri sekutića postala rasklimana, a gornja usna nije povrijeđena.

Jedan udarac je mogao pogoditi površinu oba ručna zgloba, do čega je skoro sigurno došlo usljed vezivanja lisicama.

Jedan udarac je pogodio trbušni zid, pri čemu se verovatno radilo o udarcu otvorenom šakom.

Ne može se isključiti mogućnost da su povrede dijagnostikovane u medicinskim dokumentima nastupile u vrijeme koje [podnosilac predstavke] navodi, tokom akcije policije.

Može se reći da se, sa stanovišta sudske medicine, definitivno može isključiti mogućnost da su istinite tvrdnje [podnosioca predstavke] o stepenu i ozbiljnosti zlostavljanja koje je navodno doživeo. Ovakav zaključak je potkrijepljen činjenicom da bi [podnosilac predstavke], da je zaista duže vrijeme bio ozbiljno zlostavljan tako što je udaran pesnicama i nogama po tijelu, on takođe imao, po cijelom tijelu, povrede kao što su podlivi pokrivenih mekih djelova tijela. Uz to, kao posljedicu navodnog povlačenja po podu, on bi takođe imao povrede epitela donjih ekstremiteta.

Međutim, na osnovu medicinske dokumentacije, može biti dokazano samo vezivanje lisicama. Uz ovo, moguće je da je u predjelu usta i u predjelu trbušnog zida primio po jedan nepenetrativan udarac srednje jačine. I direktan udarac koji je nanio čovjek (ütés) i udarac do kojeg je došlo usljed obaranja ili pada (ütődés) su jednako mogli izazvati ove povrede, što znači da su one lako mogle biti izazvane tokom policijske akcije u kojoj je primjenjena fizička sila kako bi se izvršilo vezivanje lisicama.

3. Izvještaji ljekara ne potvrđuju navode [podnosioca predstavke] o krvarenju iz nosa.“

Istražna služba je 27. jula 1999. obustavila postupak u vezi sa optužbama podnosioca predstavke protiv policije. Oslanjajući se na gore citirani izvještaj ljekara, Istražna služba je zaključila da je bilo nemoguće dokazati tvrdnje podnosioca predstavke, dok je njegovo pritvaranje bilo opravdano pošto se opirao zakonitim mjerama policije.
Osmog avgusta 1999. podnosilac predstavke je Javnom tužilaštvu u Budimpešti podnio žalbu protiv odluke da se obustavi istraga.
Javno tužilaštvo je 24. septembra 1999. odbilo žalbu podnosioca predstavke. Ono je navelo da su, prema medicinskoj dokumentaciji u predmetu – i suprotno njegovim tvrdnjama iz krivične prijave – povrede podnosioca predstavke bile zaliječene za osam dana. Pored toga, pošto su njegove tvrdnje bile nespojive sa nekim od izjava svjedoka, Javno tužilaštvo nije vidjelo razlog da odstupi od zaključaka Istražne službe.

PRAVO

I. NAVODNA POVREDA ČLANA 3 KONVENCIJE

Podnosilac predstavke se žalio da ga je policija zlostavljala, a da istraga u vezi sa njegovim pritužbama povodom toga nije bila odgovarajuća, što predstavlja povredu člana 3 Konvencije, koji glasi:

„Niko ne smije biti podvrgnut mučenju, ili nečovječnom ili ponižavajućem postupanju ili kažnjavanju.“

A. Argumenti podnosioca predstavke

Podnosilac predstavke je naveo da je nekoliko osoba prisustvovalo incidentu u tržnici i da su povrede koje je kasnije zadobio u policiji bile zabilježene u izvještaju ljekara. On je naglasio da mišljenje sudsko-medicinskog vještaka ne isključuje mogućnost da su njegove tvrdnje istinite.
U vezi sa adekvatnošću istrage, podnosilac predstavke je ukazao na to da je krivični postupak protiv osumnjičenih počinilaca bio obustavljen uprkos činjenici da je on identifikovao dvojicu policajaca koji su ga napali i da je prepoznao njihova lica među nekoliko fotografija koje su mu bile pokazane; fotografija trećeg osumnjičenog policajca nije bila među ovim fotografijama.

B. Argumenti Države

Kad je u pitanju sadržina pritužbi, Država je navela da nije bilo uvjerljivih dokaza koji bi potkrijepili navode podnosioca predstavke o zlostavljanju koje su izvršili policajci. Ona je istakla da su, prema mišljenju sudsko-medicinskog vještaka od 24. marta 1999, povrede podnosioca predstavke jednostavno mogle biti izazvane silom koja je upotrijebljena kako bi se savladao otpor zakonitim mjerama policije, a ne zlostavljanjem. Vještak je jasno isključio mogućnost da su istinite tvrdnje podnosioca predstavke o razmjerama i ozbiljnosti njegovog zlostavljanja. Kada je opisivao moguće uzroke povreda, vještak je primijetio da su one mogle biti posljedica obaranja.
Kad je u pitanju adekvatnost istrage, Država je istakla da je sprovedeno valjano istraživanje. Ono je uključivalo saslušanje nekoliko svjedoka i pribavljanje mišljenja vještaka. Istraga je morala biti obustavljena zbog nedostatka uvjerljivih dokaza. Mišljenje vještaka je bilo od ključnog značaja za predmet, pošto je predstavljalo osnov za zaključak Istražne službe da tvrdnje podnosioca predstavke o zlostavljanju ne mogu biti dokazane i da iz tog razloga postupak treba da bude obustavljen. Pored toga, suprotno tvrdnjama podnosioca predstavke, policajci koji su ga navodno zlostavljali su bili identifikovani tokom istrage. Postupak je obustavljen zbog nedostatka zadovoljavajućih dokaza kojim bi se potkrijepile tvrdnje podnosioca predstavke, a ne zato što su počinioci ostali nepoznati.
Ukratko, Država je tvrdila da u ovom predmetu ni materijalni ni proceduralni zahtjevi iz člana 3 nijesu bili povrijeđeni.

C. Ocjena Suda

Kao što je Sud isticao u mnogim prilikama, član 3 štiti jednu od osnovnih vrijednosti demokratskog društva. Čak i u najtežim okolnostima, kao što su borba protiv terorizma i kriminala, Konvencija apsolutno zabranjuje mučenje ili nečovječno ili ponižavajuće postupanje ili kažnjavanje. Za razliku od većine materijalnih odredbi Konvencije i Protokola br. 1 i 4, član 3 ne predviđa izuzetke i derogacija ovog člana nije dozvoljena na osnovu člana 15 čak ni u slučaju javne opasnosti koja prijeti opstanku nacije. Sud podsjeća da zlostavljanje mora dostići minimalni stepen ozbiljnosti da bi spadalo u opseg člana 3. Procjena ovog minimuma je relativna: zavisi od svih okolnosti slučaja, kao što su trajanje postupanja, njegove fizičke i psihičke posljedice i, u nekim slučajevima, pol, starost i zdravstveno stanje žrtve. U pogledu osobe lišene slobode, primjena sile koja nije bila zaista neophodna usljed ponašanja te osobe narušava ljudsko dostojanstvo u načelu predstavlja povredu prava garantovanog članom 3 (vidi Assenov i drugi protiv Bugarske, presuda od 28. oktobra 1998, Reports of Judgments and Decisions 1998-VIII, str. 3288, st. 93–94).
Sud zapaža da je sudsko-medicinski vještak potvrdio samo dio navodnih povreda podnosioca predstavke, tačnije rasklimavanje gornjeg desnog sekutića i oba lijeva sekutića, podlive na oba ručna zgloba i hiperemiju na lijevoj strani trbušnog zida (vidi gore stav 22). Međutim, za Sud su i samo ove povrede dovoljno ozbiljne da bi mogle predstavljati zlostavljanje koje spada u opseg člana 3. Ostaje da se vidi da li, u skladu sa članom 3, Država može biti smatrana odgovornom za ove povrede.

1. Navodno zlostavljanje koje je izvršila policija

Sud napominje da je specijalista sudske medicine kog je angažovala Istražna služba utvrdio da je podnosilac predstavke bio vezan lisicama i zaključio da su nepenetrativni udarci srednje jačine, do kojih je moglo doći usljed udarca ili obaranja ili pada, mogli izazvati povrede u predjelu usta i trbušnog zida. Podnosilac predstavke tvrdi da su ove povrede izazvali policajci kada su ga udarali i šutirali.
Sud smatra da je, pošto nije osporavano – ni od strane sudsko-medicinskog vještaka ni od strane Države u njenim napomenama – da je podnosilac predstavke bio žrtva nekakvog oblika nasilja 22. decembra 1998, pravično pretpostaviti da je on gore navedene povrede zadobio tog dana i da one imaju veze sa njegovim privođenjem u Odjeljenje policije.
Sud zapaža da je, prema izjavama svjedoka koje je prikupila Budimpeštanska istražna služba, podnosilac predstavke bio vučen kroz tržnicu. Međutim, sudsko-medicinski vještak je iznio mišljenje da bi takav postupak policije izazvao povrede epitela donjih ekstremiteta, što nije bio slučaj. Osim toga, iz izjava svjedoka se ne može zaključiti da li je podnosilac predstavke bio oboren s nogu ili se sam bacio na zemlju pružajući otpor. Niko od svjedoka nije rekao da je vidio da policajci udaraju podnosioca predstavke. Na kraju, mišljenje ljekara koje su pribavili nadležni organi izgleda ne potkrepljuje tvrdnje podnosioca predstavke da su ga policajci više puta udarili dok je bio u njihovom vozilu ili da ga je više osoba tuklo i šutiralo dok je bio pritvoren. U ovakvim okolnostima, Sud smatra da je na osnovu dokaza koje ima pred sobom nemoguće utvrditi da li je povrede podnosioca predstavke izazvala policija primjenom sile koja je bila višeg intenziteta nego što je bilo neophodno da bi se savladao njegov otpor zakonitoj mjeri policije, ili tokom onesposobljavanja i odvođenja u policijsku stanicu ili tokom zadržavanja u stanici.

2. Adekvatnost istrage

Sud ipak smatra da, uzeti zajedno, medicinski dokazi, svjedočenje podnosioca predstavke i činjenica da je on bio zadržan u Odjeljenju policije duže od tri sata daju razloga za razumnu sumnju da ga je policija zlostavljala.
Sud podsjeća da, kada pojedinac iznese dokazivu tvrdnju o tome da su ga policajci ili drugi slični državni službenici ozbiljno zlostavljali, nezakonito i u suprotnosti sa članom 3, ta odredba, tumačena zajedno sa opštom obavezom države propisanom u članu 1, da „jemči svakome u [svojoj] nadležnosti prava i slobode određene ... Konvencijom“, zahtijeva da bude sprovedena djelotvorna zvanična istraga. Takva istraga treba da bude podobna da dovede do toga da odgovorni budu identifikovani i kažnjeni. Ukoliko ne bi bilo tako, opšta pravna zabrana mučenja i nečovječnog ili ponižavajućeg postupanja ili kažnjavanja bi, uprkos svom suštinskom značaju, bila nedjelotvorna u praksi i bilo bi moguće da u nekim slučajevima službena lica krše prava osoba nad kojima imaju kontrolu bez ikakvog rizika da budu kažnjena.
Sud napominje da su vlasti povodom pritužbe podnosioca predstavke sprovele istragu njegovih navoda. On, međutim, nije ubijeđen da je ova istraga bila dovoljno detaljna i djelotvorna da bi zadovoljila gore pomenute zahtjeve postavljene članom 3.
Sud smatra da je za žaljenje to što izgleda da ljekar koji je pregledao podnosioca predstavke poslije njegovog privođenja u Odjeljenje policije nije saslušan tokom istrage. Dokazi koje bi ovaj ljekar pružio bi bili od najvišeg značaja za odlučivanje o tome da li su povrede koje je podnosilac predstavke zadobio nastale prije ili poslije njegovog odvođenja u Odjeljenje policije. U slučaju da su nastale prije odvođenja, razumno bi se moglo smatrati da su nastale kao rezultat upotrebe sile potrebne da bi se savladao otpor podnosioca predstavke, a ako su nastale poslije odvođenja u policijsku stanicu, na Državi bi bilo da pruži prihvatljivo objašnjenje o tome kako je podnosilac predstavke, tada u potpunosti pod vlašću policije, doživio povrede (vidi Ribitsch protiv Austrije, presuda od 4. decembra 1995, Series A no. 336, str. 26; st. 34). Međutim, istražni organi su ograničili svoje istraživanje na pribavljanje naknadnog mišljenja ljekara, koje iz očiglednih razloga nije odgovorilo na pitanje da li je podnosilac predstavke imao povrede pre dolaska u Odjeljenje policije.
Sud takođe konstatuje tvrdnju podnosioca predstavke da je, kada je bio saslušavan tokom istrage, prepoznao dvojicu policajaca koji su ga napali i pokazao njihove fotografije među fotografijama koje su mu bile pokazane; ipak, fotografija trećeg navodno umiješanog policajca nije bila među ovim fotografijama. Sud ne smatra da su uvjerljivi argumenti Države prema kojim je istraga obustavljena zbog nedostatka dokaza, a ne zbog toga što izvršioci nijesu bili identifikovani. On smatra da je suočavanje svih osumnjičenih sa podnosiocem predstavke moglo doprinijeti razjašnjenju događaja.
Štaviše, Sudu se čini da osumnjičeni policajci, iako ih je podnosilac predstavke identifikovao, nijesu ni bili saslušani tokom istrage. Prema mišljenju Suda, ovaj nedostatak u postupku za koji Država nije pružila objašnjenje lišio je podnosioca predstavke svake mogućnosti da ospori opis događaja koji su dali navodni počinioci.
Imajući ovo u vidu, Sud smatra da je usljed izostanka detaljne i djelotvorne istrage povodom dokazive tvrdnje podnosioca predstavke o tome da su ga policajci zlostavljali došlo do povrede člana 3 Konvencije.

II. PRIMJENA ČLANA 41 KONVENCIJE

44. Član 41 Konvencije glasi:

„Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo djelimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.“

A. Šteta

Podnosilac predstavke je tražio 1.200.000 mađarskih forinti (HUF) zbog fizičkih i mentalnih patnji koje je doživio prilikom incidenta.
Država smatra da je zahtjev podnosioca predstavke razuman.
Sud smatra da se može razumno smatrati da je podnosilac predstavke pretrpio nematerijalnu štetu usljed patnji i frustracije koje je izazvala neadekvantost istrage povodom njegovih pritužbi. Vršeći procjenu na pravičnoj osnovi, Sud usvaja zahtjev podnosioca predstavke u cjelosti i dodjeljuje mu 4.700 eura (EUR) po ovom osnovu.

B. Sudski troškovi

Podnosilac predstavke je tražio 220.000 HUF na ime troškova angažovanja advokata, koji je naplatio 22 radna sata, i 105.000 HUF za troškove nastale u vezi sa prevođenjem dokumenata, sve ukupno 325.000 HUF.
Država nije komentarisala ovaj zahtjev podnosioca predstavke.
Prema praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na naknadu sudskih troškova samo u onoj meri u kojoj je pokazao da su ovi troškovi zaista nastali i da su bili neophodni i razumni u pogledu njihove visine. U ovom predmetu, uzimajući u obzir informacije kojima raspolaže i gore navedene kriterijume, Sud smatra da je razumno da dodijeli cjelokupan traženi iznos, tj. 1.300 EUR na ime troškova nastalih u vezi sa postupkom pred Sudom.

C. Kamata

Sud smatra da je primjereno da važeća kamatna stopa bude ona koja će se temeljiti na prosječnoj kamatnoj stopi na kredite Evropske centralne banke, na koju treba dodati još tri procentna poena.

IZ NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

Zaključuje da je došlo do povrede člana 3 Konvencije zbog toga što vlasti nijesu sprovele djelotvornu istragu povodom tvrdnji podnosioca predstavke o njegovom zlostavljanju;
Zaključuje

(a) da tužena Država treba da plati podnosiocu predstavke, u roku od tri mjeseca od dana kada ova presuda postane pravosnažna u skladu sa članom 44, stav 2 Konvencije, sljedeće iznose, izražene u nacionalnoj valuti tužene Države po kursu važećem na dan izvršenja:

(i) 4.700 EUR (dvije hiljade i sedamsto eura) na ime nematerijalne štete;

(ii) 1.300 EUR (hiljadu i tristo) na ime sudskih troškova;

(iii) iznos bilo kog poreza naplativog na gore pomenute iznose;

(b) da će od dana isteka pomenuta tri mjeseca do isplate na navedenu svotu biti zaračunavana kamata koja se plaća samo na glavnicu po stopi koja odgovara povećanoj kreditnoj i kamatnoj stopi Evropske centralne banke, dodatno uvećanoj za tri procentna poena.

Presuda je izrađena na engleskom jeziku i dostavljena stranama u postupku 16. decembra 2003, u skladu sa pravilom 77, stavovi 2 i 3 Poslovnika Suda.

T. L. Early	J.-P. Costa
zamjenik sekretara	predsednik

______________________________________

Prevod presude je preuzet iz knjige "Zabrana mučenja i nečovječnog ili ponižavajućeg postupanja ili kažnjavanja - izabrane presude Evropskog suda za ljudska prava". Knjiga je objavljena u okviru projekta „Monitoring poštovanja ljudskih prava u ustanovama zatvorenog tipa u Crnoj Gori” koji je Akcija za ljudska prava, kao nosilac projekta, sprovela u saradnji sa Centrom za građansko obrazovanje, Centrom za antidiskriminaciju „Ekvista”, Sigurnom ženskom kućom, Beogradskim centrom za ljudska prava i Letonskim centrom za ljudska prava.

SECOND SECTION

CASE OF KMETTY v. HUNGARY

(Application no. 57967/00)

JUDGMENT

STRASBOURG

16 December 2003

FINAL

16/03/2004

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Kmetty v. Hungary, The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:

MrJ.-P. Costa, President,
MrA.B. Baka,
MrL. Loucaides,
MrK. Jungwiert,
MrV. Butkevych,
MrsW. Thomassen,
MrM. Ugrekhelidze, judges,
and Mr T.L. Early, Deputy Section Registrar,

Having deliberated in private on 25 March and 25 November 2003, Delivers the following judgment, which was adopted on the last‑ mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 57967/00) against the Republic of Hungary lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Hungarian national, Mr Ágoston Kmetty (“the applicant”), on 21 December 1999.

2. The applicant was represented by Mr J. Somogyi, a lawyer practising in Budapest and acting on behalf of the Hungarian Helsinki Committee. The Hungarian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mr L. Höltzl, Deputy State-Secretary, Ministry of Justice.

3. The applicant alleged, in particular, that he had been ill-treated by the police and that the investigation of his complaints was inadequate, in breach of Article 3 of the Convention.

4. The application was allocated to the Second Section of the Court (Rule 52 § 1 of the Rules of Court). Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1.

5. On 1 November 2001 the Court changed the composition of its Sections (Rule 25 § 1). This case was assigned to the newly composed Second Section (Rule 52 § 1).

6. By a decision of 25 March 2003, the Court declared the application partly admissible.

7. The Government and the applicant each filed observations on the merits (Rule 59 § 1). After consulting the parties, the Chamber decided that no hearing on the merits was required (Rule 59 § 3 in fine).

THE FACTS

8. The applicant was born in 1946 and lives in Budapest.

A. Circumstances of the incident

9. The applicant is a merchant with business premises at the Budapest Market Hall. On 22 December 1998 the police arrived at the Market Hall in response to a bomb alert and required everyone to evacuate the building so that it could be searched. The applicant and several other persons refused to comply with this instruction. Following an argument lasting from 4 p.m. until 5.45 p.m. between certain merchants, including the applicant, and the police, the officer in charge decided to detain the applicant, believing him to be responsible for the general disobedience to the order to evacuate.

10. The Government stated that when two police officers grabbed him by his arms and started to hustle him out, the applicant threw himself on the ground.

11. The applicant stated that he had not resisted the police officers and that he had been grabbed without warning and his legs kicked from under him.

12. Having immobilised the applicant, two police officers dragged him through the Market Hall to the exit. Outside the building he was handcuffed and forced into a police car and then driven to the Budapest IX District Police Department.

13. The applicant stated that, while in the car, he was hit repeatedly by a police officer.

14. On their arrival at the Police Department, police officers lifted the applicant out of the car, hauling him up by the handcuffs attached to his wrists.

15. As the applicant had suffered some bruises to his wrists and face, a doctor was called. The applicant did not indicate to the doctor that he had been ill-treated by the police.

16. The applicant maintained that at the police station he was taken to the basement where at least four police officers repeatedly beat and kicked him. One of them stepped on his belly with such violence that it caused bowel movements. Subsequently, he was placed in a cell for about three hours. During that time a police lieutenant entered the cell, shouted at him, abused him verbally and spat in his face.

17. Eventually two police officers fetched the applicant and escorted him to the exit at about 9 p.m.

18. On 22 and 23 December 1998 the applicant was examined at the National Institute of Traumatology and the Central Institute of Stomatology.

B. Proceedings on the applicant's complaint

19. On 23 December 1998 the applicant laid charges of ill-treatment and unlawful detention against the police. In the ensuing criminal proceedings, the Budapest Investigation Office heard the applicant, his wife and son and five other witnesses who had been present in the Market Hall at the time of the incident.

These witnesses, all from the applicant's side, confirmed that he had been dragged through the Market Hall but they remained inconclusive as to whether the applicant had been kicked off his feet or had thrown himself on the ground in resistance.

The Investigation Office also heard Mr F., who was the commander of the bomb disposal squad in charge of the operation at the Market Hall, as well as the managers of the Market Hall.

20. The applicant alleged that in the course of his interrogation he identified two of the police officers who had assaulted him and that he selected their photographs from several shown to him. However, the photograph of a third officer involved was not among those shown to him.

21. The prosecutor in charge obtained and watched a video recording shot by a television cameraman outside the Market Hall at the time of the incident, but found nothing of relevance.

22. The opinion of Dr M., a forensic medical expert, dated 24 March 1999, which was prepared at the request of the Investigation Office, contained the following conclusions:

“[...] According to the documents on the medical examination of [the applicant] carried out on 22 December 1998 at 9.58 p.m. at the National Institute of Traumatology, his right-side upper incisor no. 1 was loosened, he had concentrical bruises on the soft parts of both wrists and hyperaemia could be observed on a palm-sized surface on the left side of the belly wall. He complained of pain in the right side of his chest and the right ankle joint but no exterior signs of any injury could be observed. The X-ray examination did not display any traumatic deviation either. The diagnoses contained in the outpatient medical file, the medical report and the medical opinion read as follows: 'Dislocation of the right-side upper tooth. Bruises on both wrists. Bruises on the right side of the chest and on the left side of the belly wall. Bruises on the right hand.'

[The applicant's] stomatological examination carried out at the Central Institute of Stomatology on 23 December 1998 at 10 p.m. established the traumatic loosening of the upper incisor no. 1 on the right side and that of both incisors on the left side. It also established that the bridgework between the upper teeth nos. 3 and 7 on the left side became loose in a non-traumatic way. As treatment, his pain was alleviated and 'rehabilitative dental treatment' was proposed for him on account of the loosening of the bridgework and of the incisors indicated above. The stomatological report contains the diagnosis of 'loosening of the upper incisors'.

On the basis of the available medical files, it can be established from a forensic medical point of view that [the applicant] actually suffered loosening of the upper incisor no. 1 on the right side and of both incisors on the left side and, in addition, bruises on the soft parts of both wrists and circumscript hyperaemia on the left side of the belly wall.

The bruises on the right side of the chest and on the right hand diagnosed in the traumatological medical files cannot be substantiated from a forensic medical point of view, given that those diagnoses were based exclusively on pain alleged by [the applicant] but no exterior signs of any injury could be observed.

[...]

1. [The applicant's] injuries as described in the medical files jointly and severally healed within 8 days. No disability or serious deterioration of health may be expected as a consequence of the injuries suffered.

2. On the basis of the available medical findings, it can be substantiated that the body sustained three non-incisive knocks of maximally medium impact (közepesnél nem nagyobb erejű tompa erőhatás).

One knock may have affected the area of the upper incisors, necessarily at a moment when the lips did not cover the teeth. The mouth was probably open since three incisors became loose whereas the upper lip was not injured.

One knock may have affected the area of both wrists, almost certainly as a result of handcuffing.

One knock may have affected the belly wall, most probably in the form of a blow effected with an open hand.

It cannot be excluded that the injuries diagnosed in the medical files were occasioned at the time specified by [the applicant] in the course of the police action.

It can be stated most definitely that the truth of [the applicant's] allegation as to the degree and severity of the ill-treatment he allegedly suffered can be excluded from a forensic medical point of view. This conclusion is supported by the consideration that if [the applicant] had really been seriously ill-treated by several persons for a longer period of time in the form of numerous blows and kicks to his body, he would also have suffered, all over his body, injuries such as bruises of the covered soft parts. In addition, as a result of the alleged fact that he had been dragged on the ground, he would also have had bruises on the epithelium of the lower limbs.

On the basis of the medical files, however, only the fact of handcuffing can be established. In addition to the latter, the mouth and the belly wall areas may each have sustained a non-incisive knock of medium impact. A blow (ütés) or a bang (ütődés) could equally have caused these latter injuries, which means that they could easily be caused without ill-treatment, and simply result from an impact sustained in the course of the police action during which physical force was applied in order to effect the handcuffing.

3. The medical reports do not verify the alleged nose bleeding [of the applicant].”

23. On 27 July 1999 the Investigation Office discontinued the proceedings concerning the applicant's complaints against the police. Relying on the above medical report, the Investigation Office concluded that the applicant's allegations of ill-treatment were impossible to prove, whereas his police custody had been justified on account of his resistance to lawful police measures.

24. On 8 August 1999 the applicant complained to the Budapest Public Prosecutor's Office against the order to discontinue the investigations.

25. On 24 September 1999 the Public Prosecutor's Office dismissed the applicant's complaint. It noted that according to the medical documents in the case – and contrary to his statement of complaint – the applicant's injuries had healed within eight days. Furthermore, since his allegations were impossible to reconcile with some of the witness testimony, the Public Prosecutor's Office saw no reason to depart from the conclusions of the Investigation Office.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 3 OF THE CONVENTION

26. The applicant complained that he was ill-treated by the police, and that the investigations into his related complaints had been inadequate, in breach of Article 3 of the Convention, which provides:

“No one shall be subjected to torture or to inhuman or degrading treatment or punishment.”

A. The applicant's arguments

27. The applicant submitted that several persons had witnessed the incident at the Market Hall and that the injuries which he subsequently suffered in police custody were recorded in a medical report. He emphasised that the expert opinion did not exclude the truth of his allegations.

28. Concerning the adequacy of the investigations, the applicant pointed out that the criminal proceedings against the suspected perpetrators were discontinued despite the fact that he had identified two of the police officers who had assaulted him and that he had selected their photographs from several photographs shown to him; the photograph of a third suspected officer had not been among these.

B. The Government's arguments

29. As to the substance of the complaints, the Government submitted that there was no conclusive evidence to support the applicant's allegations of ill-treatment by the police. They stressed that, according to the medical expert opinion of 24 March 1999, the applicant's injuries could simply have been caused by the force administered in order to overcome his resistance to a lawful police measure, rather than by ill-treatment. The expert clearly ruled out any truth in the applicant's allegations about the extent and severity of his ill-treatment. When describing the possible causes of the injuries, the expert observed that they might have resulted from knocks.

30. As to the adequacy of the investigations, the Government emphasised that a proper examination was carried out. This involved hearing the evidence of several witnesses and obtaining the opinion of a medical expert. The investigation had to be discontinued for want of any conclusive evidence. The expert opinion was of central importance in the case, as it constituted the ground for the Investigation Office's finding that the applicant's allegations of ill-treatment could not be proved and that the proceedings should on that account be discontinued.

Furthermore, contrary to the applicant's allegations, the police officers who had allegedly ill-treated him were identified in the course of the investigation. The proceedings were discontinued for want of sufficient evidence to support the applicant's allegations of ill-treatment, rather than because the perpetrators remained unknown.

31. In sum, the Government maintained that neither the substantive nor the procedural requirements of Article 3 of the Convention were breached in this case.

C. The Court's assessment

32. Article 3, as the Court has observed on many occasions, enshrines one of the fundamental values of democratic society. Even in the most difficult of circumstances, such as the fight against terrorism or crime, the Convention prohibits in absolute terms torture or inhuman or degrading treatment or punishment. Unlike most of the substantive clauses of the Convention and of Protocols Nos. 1 and 4, Article 3 makes no provision for exceptions and no derogation from it is permissible under Article 15 even in the event of a public emergency threatening the life of the nation.

The Court recalls that ill-treatment must attain a minimum level of severity if it is to fall within the scope of Article 3. The assessment of this minimum is relative: it depends on all the circumstances of the case, such as the duration of the treatment, its physical and/or mental effects and, in some cases, the sex, age and state of health of the victim. In respect of a person deprived of his liberty, recourse to physical force which has not been made strictly necessary by his own conduct diminishes human dignity and is in principle an infringement of the right set forth in Article 3 (see Assenov and Others v. Bulgaria, judgment of 28 October 1998, Reports of Judgments and Decisions 1998-VIII, p. 3288, § §§ 93-94).

33. The Court notes that only part of the applicant's alleged injuries, namely, the loosening of an upper incisor on the right side and of both incisors on the left side, bruises on both wrists and a hyperaemia on the left side of the belly wall, were corroborated by the forensic expert (see paragraph 22 above). However, for the Court these injuries alone were sufficiently serious to amount to ill-treatment within the scope of Article 3. It remains to be considered whether the State should be held responsible under Article 3 for the injuries.

1.Alleged ill-treatment by the police

34. The Court observes that the medical expert commissioned by the Investigation Office established that the applicant had been handcuffed and found that non-incisive knocks, either blows or bangs, of medium impact might have affected each of the mouth and the belly wall areas. The applicant alleges that these injuries were caused by police officers when they were beating and kicking him.

35. The Court considers that, since it has not been not disputed – either by the medical expert or by the Government in their observations – that the applicant was the victim of violence from some source on 22 December 1998, it is fair to assume that he sustained the above bruising on that date in connection with his committal to the Police Department.

36. The Court notes that according to the witness statements obtained by the Budapest Investigation Office the applicant was dragged through the Market Hall. However, the medical expert expressed the opinion that any such action would have resulted in the applicant having bruises on the epithelium of the lower limbs, which was not the case.

Furthermore, the witness statements remained inconclusive as to whether the applicant had been kicked off his feet or thrown himself on the ground in resistance.

None of the witnesses said that they had seen police officers hitting the applicant.

Lastly, the medical opinion obtained by the authorities does not seem to support the applicant's allegations that he was repeatedly hit while in the police car, or that he was beaten and kicked by several persons while in custody.

In these circumstances, the Court finds it impossible to establish on the basis of the evidence before it whether or not the applicant's injuries were caused by the police exceeding the force necessary to overcome his resistance to a lawful police measure, either while immobilising and taking him to the police station or during his custody.

2.Adequacy of the investigation

37. The Court does, however, consider that, taken together, the medical evidence, the applicant's testimony and the fact that he was detained for more than three hours at the Police Department give rise to a reasonable suspicion that he may have been subjected to ill-treatment by the police.

38. The Court recalls that where an individual raises an arguable claim that he has been seriously ill-treated by the police or other such agents of the State unlawfully and in breach of Article 3, that provision, read in conjunction with the State's general duty under Article 1 of the Convention to “secure to everyone within their jurisdiction the rights and freedoms defined in ... [the] Convention”, requires by implication that there should be an effective official investigation. This investigation should be capable of leading to the identification and punishment of those responsible. If this were not the case, the general legal prohibition on torture and inhuman and degrading treatment and punishment, despite its fundamental importance, would be ineffective in practice and it would be possible in some cases for agents of the State to abuse the rights of those within their control with virtual impunity (see Assenov and Others v. Bulgaria, op. cit., p. 3290, § 102).

39. The Court observes that following the applicant's complaint, the authorities carried out an investigation into the applicant's allegations. It is not, however, persuaded that this investigation was sufficiently thorough and effective to meet the above requirements of Article 3.

40. The Court finds it regrettable that the doctor who had examined the applicant after his committal to the Police Department was apparently not heard during the investigation. The doctor's evidence would have been of utmost importance in determining whether the applicant had suffered his injuries before or after his committal to the Police Department. In the former case, the origin of those injuries could reasonably be considered to have resulted from the force used to overcome the applicant's resistance, whereas in the latter hypothesis, it would then have been incumbent on the Government to provide a plausible explanation as to how the applicant, then entirely in the hands of the police, sustained his injuries (see Ribitsch v. Austria, judgment of 4 December 1995, Series A no. 336, p. 26; § 34).

However, the investigating authorities limited their scrutiny to obtaining an ex post facto medical opinion, which for obvious reasons did not address the issue whether or not the applicant had his injuries on arrival at the Police Department.

41. The Court also notes the applicant's allegation that, when being heard during the investigation, he identified two of the police officers who had assaulted him and selected their photographs from among those shown to him; however, the photograph of a third officer allegedly involved was not among the photographs.

The Court is not convinced by the Government's arguments to the effect that the investigations were terminated for want of sufficient evidence, rather than non-identification of the perpetrators. It considers that a confrontation between all the suspects and the applicant could have contributed to the clarification of the events.

42. Moreover, it does not appear to the Court that the suspected police officers, although they may have been identified by the applicant, were actually questioned during the investigation. For the Court, this unexplained shortcoming in the proceedings deprived the applicant of any opportunity to challenge the alleged perpetrators' version of the events.

43. Against this background, in view of the lack of a thorough and effective investigation into the applicant's arguable claim that he was ill-treated by police officers, the Court finds that there has been a violation of Article 3 of the Convention.

II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

44. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

45. The applicant claimed 1,200,000 Hungarian forints (HUF) for the physical and mental suffering from the incident.

46. The Government found the applicant's claim reasonable.

47. The Court finds that the applicant can reasonably be considered to have suffered non-pecuniary damage on account of the distress and frustration resulting from the inadequacy of the investigations into his complaints. Making its assessment on an equitable basis, the Court accepts the entirety of the applicant's claim and awards him 4,700 euros (EUR) under this head.

B. Costs and expenses

48. The applicant claimed HUF 220,000 in respect of the hourly fees of his lawyer, charged in respect of 22 hours' work, and HUF 105,000 for expenses incurred in connection to translation of documents, a total of HUF 325,000.

49. The Government did not comment on the applicant's claims.

50. According to the Court's case-law, an applicant is entitled to reimbursement of his costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and were reasonable as to quantum. In the present case, regard being had to the information in its possession and the above criteria, the Court considers it reasonable to award the entirety of the claims, i.e. the sum of EUR 1,300 for costs and expenses for the Convention proceedings.

C. Default interest

51. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been a violation of Article 3 of the Convention on account of the authorities' failure to carry out an effective investigation into the applicant's allegations of ill-treatment;

2. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final according to Article 44 § 2 of the Convention, the following amounts, to be converted into the national currency of the respondent State at the rate applicable at the date of settlement:

(i) EUR 4,700 (four thousand seven hundred euros) in respect of non-pecuniary damage;

(ii) EUR 1,300 (one thousand three hundred euros) in respect of costs and expenses;

(iii) any tax that may be chargeable on the above amounts;

(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points.

Done in English, and notified in writing on 16 December 2003, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

T.L. Early J.-P. Costa
Deputy Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 3 | DIC | Habimi i drugi protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž br. 4027/17 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 17805/11 od 05.04.2017. godine u stavu prvom izreke, u delu stava drugog izreke kojim je odbijen tužbeni zahtev u delu u kome je traženo da se obaveže tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete isplati za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode još iznos od 400.000,00 dinara, za pretrplјeni strah usled torture još iznos od 150.000,00 dinara i za pretrplјene fizičke bolove usled torture još iznos od 150.000,00 dinara, u stavu trećem izreke i u stavu četvrtom izreke i žalbe tužioca AA i Republike Srbije u ovom delu odbijaju, kao neosnovane, dok se presuda preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode isplati još iznos od 350.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 05.04.2017. godine pa do isplate, i preinačava rešenje o troškovima sadržano u stavovima petom i šestom izreke presude tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 301.350,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom.

U vreme lišenja slobode tužilac je bio policijski pripravnik već šest meseci i raspoređen na rad u Policijskoj stanici Palilula. Odmah po lišenju slobode odveden je u Policijsku stanicu u Ulici 29. novembra gde je bio "obrađivan" tri dana i iznudili priznanje dela primenom sile i fizičkim maltretiranjem. Prva tri dana koja je proveo u policijskoj stanici kod tužioca su dovele do snažne psihotraume i fizičke traume usled čega je razvijen strah najjačeg intenziteta u trajanju od tri dana sa kliničkom slikom akutne reakcije na stres. Tokom boravka u pritvoru narednih 6 meseci doživlјava strah srednjeg do jakog intenziteta usled socijalne izolacije, patnje, duševnog bola zbog sumnje da je počinio navedeno krivično delo, nemogućnosti komunikacije sa bliskim osobama, strah od neizvesnosti sudskog postupka u vidu posttraumatskog stresnog sindroma. U periodu izlaska iz pritvora tužilac doživlјava strah srednjeg intenziteta, a potom slabog intenziteta uz duševnu patnju zbog povrede ugleda i časti doživlјaj stida i osramoćenosti u jakom stečenu u trajanju od dve godine.

Pravilno je prvostepeni sud utvrdio i da je nad tužiocem vršena tortura jer je podvrgnut fizičkom mučenju, ponižavajućem postupanju i kažnjavanju od strane policije, ali i prilikom boravka u pritvoru čime su povređena njegova prava zaštićena članom 3 Evropske konvencije o lјudskim pravima i osnovnim slobodama.

Neosnovani su žalbeni navodi tužioca da je visina dosuđene naknade za pretrplјeni strah i bol zbog torture prenisko određena sa pozivanjem na visinu štete dosuđene pred Evropskim sudom za lјudska prava obzirom da je iznos naknade štete za pretrplјeni strah i bol zbog torture prema tužiocu u zbiru približno iste visine kao onaj koji je dosuđen svakom od oštećenih, kao podnosilaca predstavke u odluci Evropskog suda za lјudska prava Habimi protiv Srbije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 3 | DIC | Đorđević protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1268/2019 od 11.12.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih AA i BB, podnet protiv pravnosnažnih rešenja Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine i Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine, u odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku u vezi člana 61. Krivičnog zakonika, dok se u ostalom delu zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih odbacuje kao nedozvolјen.

Rešenjem Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine, između ostalih, maloletnima AA i BB su zbog izvršenja produženog krivičnog dela silovanje iz člana 178. stav 3. u vezi stava 2. i 1. u vezi člana 61. KZ izrečene vaspitne mere pojačan nadzor od strane roditelјa koje mogu trajati najmanje 6 (šest) meseci, a najviše 2 (dve) godine, a u koje mere se maloletnima uračunava vreme provedeno u pritvoru od 10.12.2018.godine do 18.12.2018.godine, s tim što će sud naknadno odlučiti o njihovom prestanku.

Rešenjem Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine odbijena je kao neosnovana žalba zajedničkog branioca maloletnih AA i BB i potvrđeno je rešenje Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Pogosjan i Bagdasarjan protiv Jermenije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3033/2019 od 05.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3017/18 od 08.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1. 65/17 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, tužena je obavezana da tužiocu naknadi štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1022/09 u iznosu od 69.702,00 dinara, na ime troškova parničnog postupka u iznosu od 27.376,00 dinara i na ime troškova izvršnog postupka u iznosu od 19.600,00 dinara, pripadajućom kamatom. Stavom drugim izreke tužena je obavezana da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 30.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3017/18 od 08.02.2019. godine, stavom prvim izreke potvrđena je prvostepena presuda u delu u kom je odlučeno o glavnoj stvari, dok je preinačena odluka o troškovima parničnog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Pogosjan i Bagdasarjan protiv Jermenije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 627/2020 od 07.02.2020. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija predlagača izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Leskovcu Ržg 216/19 od 22.11.2019. godine.

Rešenjem Višeg suda u Leskovcu Ržg 216/19 od 22.11.2019. godine, odbijena je žalba punomoćnika predlagača izjavlјena protiv rešenja Osnovnog suda u Leskovcu R4 I 109/19 od 09.09.2019. godine, kojim je odbijen prigovor predlagača za ubrzanje postupka, zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu tog suda I 7838/10, kao neosnovan.
Protiv navedenog rešenja, predlagač je blagovremeno izjavila reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka, pogrešnog i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava, s tim što je predložila da se revizija smatra izuzetno dozvolјenom, u skladu sa odredbom član 404. ZPP.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Stojanović protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3050/2019 od 18.09.2019. godine godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1751/18 od 13.11.2018. godine i odbija kao neosnovan zahtev tužioca za naknadu troškova odgovora na reviziju.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 22/17 od 09.02.2018. godine, obavezana je tužena da tužiocu plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda u Vranju
I br. 1012/09 (ranije I. br. 850/05) iznose sa zateznom kamatom od dospeća pa do isplate bliže navedene u izreci pod 1. Tužana je obavezana da tužiocu na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 24.000,00 dinara.
Viši sud u Vranju je presudom Gž 1751/18 od 13.11.2018. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 22/17 od 09.02.2018. godine. Odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde