(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6-1) Pravična rasprava
(Čl. 6-3-c) Besplatna pravna pomoć
(Čl. 35) Uslovi prihvatljivosti
(Čl. 35-1 / CAT-13 / ICCPR-2 / CEDAW-4) Iscrpljivanje unutrašnjih pravnih lekova
(Čl. 35-3-a) Ratione temporis
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Godine 1965. i 1970. okružni sudija u Veroni je osudio podnosioca predstavke na kazne zatvora za različita krivična dela. Krivični sud u Veorni je po žalbi potvrdio presude, a naknadne žalbe g.Actika, upućene Kasacionom sudu odbijene su u novembru 1973. godine.

U avgustu 1972.godine podnosocu je dodeljena besplatna pravna pomoć u svrhu podnošenja žalbe Kasacionom sudu. Međutim, u septembru, branilac po službenoj dužnosti je obavestio podnosioca da ne može da ga zastupa, zbog drugih obaveza. Nakon toga, podnosilac seu više navrata obraćao predsedniku predmetnog odeljenja i višem predstavniku Kasacionog suda i javnom tužiocu pri tom sudu, sa zahtevom da mu se imenuje drugi branilac po službenoj dužnosti, navodeći povredu prava na odbranu. Međutim, drugi branilac mu nikada nije dodeljen, niti su preduzeti koraci da branilac koji mu je ranije dodeljen izvrši svoje obaveze. Nakon sledeće žalbe od podnosioca predstavke, 1975. godine, Kasacioni sud je delimično ukinuo odluke Krivičnog suda. Presuda se zasnivala na pitanju zastarelosti. Ubrzo nakon toga, g. Artiko je pušten iz zatvora, a godina i šesnaest dana koje je prekomerno proveo u zavtoru je nakon toga ubrojena u druge presude.

U podnesku upućenom Komisiji 26. aprila 1974. g. Artiko navodi da je žrtva sledećih povreda Konvencije: član 5, stav 1, po osnovu nezakonitog lišavanja slobode i član 6, stav 3 (c), s obzirom na činjenicu da ga pred Kasacionim sudom nije zastupao advokat u postupku koji je okončan 12. novembra 1973. godine.

Komisija 1. marta 1977. njegovu predstavku u delu u kome se žali na neosnovanost boravka u zatvoru proglašava neprihvatljivom sa obrazloženjem da prethodno nije iscrpeo sve domaće pravne lekove, ali prihvata onaj deo predstavke koji se odnosi na odsustvo besplatne pravne pomoći. U izveštaju od 8. marta 1979. Komisija jednoglasno zaključuje da je došlo do povrede člana 6, stav 3 (c) Konvencije.

Država je navela sledeća tri razloga zbog kojih je uložila prigovor na prihvatljivost predstavke: Prvo, razlog ratione temporis: odgovor koji je Država dala po osnovu člana 25 se izričito odnosio na period nakon 31. jula 1973, a činjenice na koje se podnosilac predstavke žali nisu mogle da uslede kasnije od 3, odnosno 10. jula 1973, kada je javni tužilac dostavio svoje komentare na zahtev upućen Kasacionom sudu. Drugo, nisu iscrpeni domaći pravni lekovi, pošto se podnosilac predstavke na ponašanje advokata koji mu je dodeljen, nije žalio Advokatskoj komori, niti je protiv njega pokrenuo parnični postupak za naknadu štete koju je pretrpeo u krivičnom postupku, s obzirom da advokat nije ispunio svoje profesionalne obaveze. Treće, ukoliko bi neko pomislio da je Država odgovorna za činjenicu da podnosilac predstavke nije dobio besplatnu pravnu pomoć, to bi po mišljenju Države bilo potpuno pogrešno, pošto je Kasacioni sud konačnu odluku kojom bi odbio da imenuje drugog advokata mogao da donese samo pre 3. odnosno 10. jula 1973. Od donošenja te odluke do obraćanja Komisiji, proteklo je više od šest meseci, što će reći da g. Artiko nije ispoštovao rok od šest meseci propisan članom 26 Konvencije.

Prava sadržana u stavu 3 (c) člana 6 se mogu koristiti samo pod dva uslova. U ovom slučaju nije bilo spora o tome da li je ispunjen prvi uslov, to jest, da lice protiv koga se vodi krivični postupak nije imalo dovoljno sredstava (da obezbedi advokata). Država tvrdi da drugi uslov nije ispunjen, to jest, po njenom mišljenju, interesi pravde nisu nalagali da se g. Artiku obezbedi besplatna pravna pomoć. Po navodu Države, postupak pred Kasacionim sudom je dodatno iskristalisan navodima na koje se podnosilac predstavke pozvao u zahtevu za poništaj presuda nižih sudova, koji je podneo decembra 1971. uz pomoć advokata koga je sam izabrao. Država dalje navodi da se u tom zahtevu pokreće pitanje regularnosti upućivanja poziva na ročište, koje je toliko jednostavno da je javni tužilac u svom obrazloženju jula 1973. naveo da je takav zahtev potpuno neosnovan.

Sud navodi da država ne može biti odgovorna za svaki propust koji počini advokat po službenoj dužnosti, ali su u ovim okolnostima nadležni organi Države morali preduzeti odgovarajuće mere da se podnosiocu predstavke omogući da delotvorno uživa u pravima za koja i Država smatra da su mu bila garantovana. Nadležni organi su mogli da deluju na dva načina: ili da nađu zamenu za advokata koji mu je dodeljen ili, ako su smatrali da to situacija nalaže, da preduzmu sve potrebne mere da on svoje obaveze ispuni. Umesto toga, oni su se opredelili za treću opciju, to jest, da ostanu pasivni, iako Konvencija nalaže da Država mora da deluje aktivno. Shodno tome, Sud zaključuje da je bilo povrede člana 6, stav 3 (c).

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

VEĆE

Predmet ARTIKO protiv ITALIJE

Predstavk abroj Application no. 6694/74

PRESUDA

STRAZBUR

13. maj 1980.

U predmetu Artiko, Evropski sud za ljudska prava, zasedajući shodno članu 43 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: Konvencija) i relevantnim odredbama Poslovnika, kao sudsko veće sastavljeno od sledećih sudija:

g. G. VIARDA (WIARDA), predsednik
g. Dj. BALADORE PALIJERI (BALLADORE PALLERI)
g. M. ZEKIA (ZEKIA)
gđa D. BINDŠEDLER-ROBER (BINDSCHEDLER-ROBERT)
g. L. LAJŠ (LIESCH)
g. F. GOLČUKLU (GÖLCÜKLÜ)
g. H. PINJEIRO FARINJA (PINHEIRO FARINHA)
a u čijem su se sastavu takođe nalazili i g. M.-A. Ejsen (Eissen) i g. H. Pecold (Petzold), sekretar i zamenik sekretara Suda,

nakon većanja na zatvorenoj sednici 1. februara i 30. aprila 1980, izriče sledeću presudu usvojenu poslednjeg pomenutog datuma:

POSTUPAK

Predmet je na razmatranje Sudu uputila Evropska komisija za ljudska prava (u daljem tekstu: Komisija). Predmet proističe iz predstavke protiv Republike Italije (u daljem tekstu: Država), koju je Komisiji 26. aprila 1974. uputio italijanski državljanin g. Etore Artiko (Ettore Artico) u skladu sa članom 25 Konvencije.
Komisija je svoj zahtev uz izveštaj sačinjen shodno članu 31 uputila Sekretarijatu Suda 11. maja 1979. pre isteka roka od tri meseca predviđenog članovima 32, stav 1 i 47 Konvencije. Komisija se u zahtevu uz predmet pozvala na članove 44 i 48 i deklaraciju kojom je Italija priznala obaveznu nadležnost Suda (čl. 46). Cilj zahteva Komisije je bio dobijanje odluke Suda o tome da li činjenice ovog slučaja ukazuju da je tužena Država prekršila svoje obaveze po osnovu člana 6, stav 3 (c) Konvencije.
U sedmočlano sudsko veće su postavljene sledeće sudije: po službenoj dužnosti, g. Dj. Baladore Palijeri, izabrani italijanski sudija (shodno čl. 43 Konvencije), i g. G. Viarda, potpredsednik Suda (pravilo 21, st. 3. b). Dana 17. januara 1979. potpredsednik je, na zahtev predsednika Suda i u prisustvu sekretara, žrebom odredio imena preostalih pet sudija, i to: g. M. Zekia, gđa D. Bindšedler-Rober, g. L. Lajš, G. F. Golčuklu i g. H. Pinjeiro Farinja (čl. 43 Konvencije i pravilo 21, st. 4).
G. Viarda je na sebe preuzeo ulogu predsedavajućeg sudskog veća (pravilo 21, st. 5). On je preko sekretara kontaktirao zastupnika Države i delegata Komisije kako bi utvrdio njihove stavove o organizaciji postupka. Odlučio je 6. juna 1979. da zastupnik državne do 7. novembra 1979. dostavi odgovor na predstavku, dok je Komisiji naloženo da u roku od dva meseca nakon prijema odgovora države dostavi svoj odgovor na taj dokument preko sekretara Suda. Zvanični odgovor Države na francuskom jeziku je u Sud stigao tek 11. decembra 1979. Dana 17. decembra, sekretar Komisije obaveštava sekretara Suda da će delegati Komisije svoje opservacije izneti usmeno na raspravi.
Nakon što je preko sekretara obavio konsultacije sa zastupnikom Države i delegatima Komisije, predsednik je 18. decembra naložio da usmena rasprava započne 31. januara 1980.
Usmena rasprava je održana 31. januara u Sudu u Strazburu. Sud je pre toga održao kratku pripremnu sednicu. Predstavnik Države i lice koje je pružalo pomoć članovima Komisije dobili su ovlašćenje da u komunikaciji sa Sudom koriste italijanski jezik (pravilo 27, st. 2 i 3).

Pred Sudom su istupali:

(a) u ime Države
g. M. Imponente (Imponente), javni pravobranilac, zastupnik,

(b) u ime Komisije
g. S. Treksel (Trechsel), glavni delegat,
g. M. Melkior (Melchior), delegat.
g. P. Solinas, advokat podnosioca predstavke pred Komisijom, koji je pružao pomoć delegatima, shodno pravilu 29 Pravilnika Suda, stav 1, druga tačka tog stava.

Sud je saslušao izlaganja i odgovore na postavljena pitanja od strane sudija. Od prisutnih strana je zatraženo da Sudu dostave dodatnu dokumentaciju. Komisija je većinu traženih dokumenata i neke druge dokumente Sudu dostavila do 31. januara, a Država 20. marta.

Sekretar je po nalogu Suda 11. februara 1980. uputio pismeni zahtev Komisiji da dostavi dodatne informacije. Sekretar Komisije je na taj dopis odgovorio 12. marta.

ČINJENICE

I. KONKRETNE OKOLNOSTI SLUČAJA

(a) Osuđujuće presude i žalbeni postupci koje je pokrenuo podnosilac predstavke

G. Etore Artiko je italijanski državljanin, po zanimanju knjigovođa, rođen 1917. Okružni sud u Veroni mu 27. januara 1965. dosuđuje 18 meseci zatvora i novčanu kaznu za proneveru. Taj isti sud ga 6. oktobra 1970. osuđuje na izdržavanje zatvorske kazne u trajanju od jedanaest meseci i novčanu kaznu za ponovljeno krivično delo pronevere, lažno predstavljanje i izdavanje čekova bez pokrića. Sva navedena krivična dela su počinjena u maju i junu 1964. godine. G. Artiko ulaže žalbe na presude 28. januara 1965. i 11. decembra 1970, ali ih Krivični sud u Veroni odbija 16. decembra 1969, odnosno 17. aprila 1971, u postupcima koji su vođeni u njegovom odsustvu. Okružni sud 11. oktobra i 13. novembra 1971. upućuje poziv g Artiku da se javi na izdržavanje obe zatvorske kazne. Taj nalog je podnosiocu predstavke uručen 22. decembra 1971. On je tada već bio u pritvoru, pošto je 8. decembra 1971. uhapšen u vezi s optužbama za izvršenje drugih krivičnih dela.
Dana 25. i 26. decembra 1971. g. Artiko, koji se tada nalazio u zatvoru u Brindiziju, ulaže još jednu žalbu Krivičnom sudu protiv naloga Okružnog suda za izdržavanje obe kazne zatvora, uz tvrdnju da nije bio obavešten o odluci Krivičnog suda, pa je tražio da se, između ostalog, poništi "svaka odluka po žalbi u drugostepenom postupku". Činjenica da se o njegovim žalbama odlučivalo u njegovom odsustvu bio je glavni razlog njegovog obraćanja sudu, gde se on posebno žali na regularnost postupka u vezi s činjenicom da mu razna dokumenta nisu mogla biti uručena i da njegove izjave nisu mogle biti uzete u obzir, s obzirom da je sud naznačio da ga nije bilo moguće naći (čl. 170 Zakonika o krivičnom postupku). Krivični sud 6. marta 1972. odbija obe žalbe s obrazloženjem da se one odnose na odluke koje su već bile predmet žalbenih postupaka. Sud je, kao nenadležan za zahteve za poništaj presuda, taj zahtev g. Artika dostavio Kasacionom sudu.
G. Artiko - koji se tada nalazio u zatvoru u Veneciji - 10, 14. i 15. marta, se ponovo obraća sudu s novim argumentima. Iako oni nisu bili naznačeni kao prioritetni u odnosu na navode iz žalbi koje je prethodno uložio, on u ponovnom obraćanju sudu podnosi novi zahtev: krivična dela na koja se odnose odluke Okružnog suda se imaju proglasiti zastarelim (čl. 157 i nadalje Krivičnog zakona), pošto je u novembru, odnosno u decembru 1971. istekao zakonom propisan period zastarelosti od sedam godina i šest meseci. Javni tužilac u svom odgovoru od 3. i 10. jula, koji se odnosio samo na navode podnosioca predstavke u vezi manjkavosti postupka, a ne i na zastarelost izvršenja, odbacuje navode g. Artika kao potpuno neosnovane. Dva sudska veća Kasacionog suda 12. novembra 1973. odbijaju predstavke g. Artika za poništaj postupka zbog manjkavosti, ali sud ne zauzima nikakav stav u pogledu zastarelosti izvršenja.
G. Artiko se tokom 1975. godine ponovo obraća Kasacionom sudu i zahteva poništaj odluka nižih sudova od 27. januara 1965. i 6. oktobra 1970, koje je Krivični sud potvrdio 16. decembra 1969, odnosno 17. aprila 1971, po osnovu zastarelosti izvršenja. Kasacioni sud 5. avgusta 1975. utvrđuje da su krivična dela pronevere, lažnog predstavljanja i izdavanja čekova bez pokrića zastarela i poništava odluke Krivičnog suda, ali ne i presudu Krivičnog suda u Veroni iz 1971. za krivično delo ponovljene pronevere. Kasacioni sud odbija zahtev g. Artika za puštanje na slobodu do konačne odluke suda, s obrazloženjem da njegov boravak u zatvoru nije ni usledio zbog osuđujućih presuda za krivična dela na koje je uložena žalba.
G. Artiko je 23. avgusta 1975. pušten iz zatvora nalogom javnog tužioca iz Milana, koji je nakon dobijanja odluke Kasacionog suda iz 1975, izračunao da podnosiocu predstavke za krivična dela ponovljenje pronevere i druga krivična dela sledi dve godine i osam meseci zatvora, a taj period je već istekao 7. avgusta 1974, pošto se podnosilac predstavke u zatvoru nalazio od 8. decembra 1971. Kasacioni sud 4. novembra 1977. odbija zahtev g. Artika za naknadu za neopravdani boravak u zatvoru, s obrazloženjem da je zahtev upućen nakon isteka zakonom propisanog roka. Javno tužilaštvo iz Ferare 15. marta 1978, nakon što je ponovo razmotrilo kolike vremenske kazne zatvora slede za razna krivična dela za koja je g. Artiko bio osuđen, utvrđuje da je on od 8. avgusta 1974. do 23. avgusta 1975. neopravdano boravio u zatvoru i nalaže da mu se to vreme ima oduzeti od zatvorskih kazni koje izdržava po drugom osnovu.

(b) Pravo na besplatnu pravnu pomoć za podnosioca predstavke

G. Artiko, koga je na sudu zastupao advokata Feri, je u svom obraćanju Kasacionom sudu od 10. marta 1972. uputio i zahtev za besplatnu pravnu pomoć za postupak u vezi poništaja presuda nižih sudova. Predsednik Drugog krivičnog odeljenja ovog suda taj zahtev odobrava i u tu svrhu imenuje advokata po službenoj dužnosti, g. Dela Roku iz Rima.
G. Artiko 4. septembra upućuje dopis predsedniku Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda i tužilaštvu istog suda, u kome ih obaveštava da nije imao kontakta s advokatom po službenoj dužnosti i traži od njih da preduzmu odgovarajuće mere da mu se obezbedi delotvorna pravna pomoć. Dopisom od 8. septembra, g. Dela Roka obaveštava podnosioca predstavke da je on tek kada se vratio s godišnjeg odmora saznao da ga je sud imenovao za njegovog advokata po službenoj dužnosti, da zbog drugih obaveza nije u mogućnosti da prihvati zastupanje i preporučuje podnosiocu da se obrati drugom advokatu, čije ime u dopisu navodi. G. Artiko dopisom od 10. oktobra traži od g. Dela Roke da ispoštuje zakonsku proceduru za imenovanje drugog advokata po službenoj dužnosti i da uputi zahtev da se na njegovo mesto imenuje drugi advokat. G. Dela Roka obaveštava podnosioca predstavke dopisom od 18. januara 1973. da je 17. oktobra 1972. predsedniku Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda uputio zvaničan zahtev da imenuje drugog advokata pošto iz zdravstvenih razloga nije u mogućnost da prihvati zastupanje podnosioca predstavke koje je u tom dopisu opisao kao "veoma zahtevno i teško". G. Dela Roka je smatrao da je time on svoju obavezu ispunio i zatražio od podnosioca predstavke da mu se više ne obraća. Podnosilac predstavke 30. januara 1973. upućuje dopis predsedniku gorepomenutog odeljenja Kasacionog suda i tužilaštvu istog suda sa zahtevom da se imenuje drugi advokat po službenoj dužnosti i uz dopis prilaže pismo g. Dela Roke od 18. januara. U odgovoru koji mu je 26. februara uputio sekretarijat Kasacionog suda, podnosilac predstavke se obaveštava da je njegov advokat po službenoj dužnosti i dalje g. Dela Roka, pošto po zakonu on nema pravo da odbije takvo imenovanje. U dopisu od 6. marta, g. Artiko, koji se i ovom prilikom poziva na zakonske propise, upućuje pritužbu javnom tužilaštvu Kasacionog suda sa zahtevom da se nađe zamena za g. Dela Roku i da se on krivično i disciplinski kazni. Ništa nije preduzeto po tom zahtevu, čija je kopija prosleđena i predsedniku Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda. Podnosilac predstavke se 12. marta 1973. obraća predsedniku Kasacionog suda, sa zahtevom da on interveniše da mu se obezbedi besplatna pravna pomoć. Sekretarijat suda ga obaveštava telegramom 4. maja da nije nađena zamena za g. Dela Roku i da se njegov zahtev za poništaj presuda nižih sudova i dalje nalazi u javnom tužilaštvu. Tri dana kasnije g. Artiko se na tu činjenicu žali dopisom upućenim tuižilaštvu, kao i na činjenicu da još nije nađena zamena za g. Dela Roku, na koji mu sekretarijat 6. juna odgovara telegramom iste sadržine kao i u prethodnom slučaju. Dopisom upućenim tužilaštvu Kasacionog suda 19. juna, čiju kopiju upućuje i predsedniku Drugog krivičnog odeljenja, g. Artiko se žali na ozbiljne posledice koje ovakva situacija ima po njegovu odbranu i ponovo traži da mu se imenuje drugi advokat po službenoj dužnosti.
Sekretarijat suda izveštava g. Dela Roku 25. septembra da je rasprava po žalbi podnosioca predstavke zakazana za 12. novembar 1973. Sekretarijat 5. oktobra, u odgovoru na telegram koji mu je uputio g. Artiko, izveštava i njega kada će se održati rasprava i da advokat po službenoj dužnosti nije zamenjen. G. Artiko se u dopisu upućenom 6. oktobra predsedniku odeljenja i tužilaštvu, u kome se poziva i na prethodne dopise koje im je uputio, ponovo žali na ponašanje g. Dela Roke i na činjenicu da pravosudni organi u međuvremenu nisu ništa preduzeli, ponavljajući prethodni zahtev da se nađe zamena za g. Dela Roku. Poslednji takav zahtev podnosilac predstavke upućuje predsedniku Drugog krivičnog odeljenja 2. novembra (kopiju tog dopisa upućuje i tužilaštvu), u kome se žali da mu je povređeno pravo na odbranu i traži odlaganje rasprave. Taj zahtev je, međutim, u Kasacioni sud stigao tek 20. decembra, do kog datuma je sud već odbio njegov zahtev za poništaj presuda nižih sudova na raspravi održanoj 12. novembra (vidi gore stav 10).

II. RELEVANTNE ODREDBE DOMAĆEG PRAVA

A. Zahtevi za poništaj koji se upućuju Kasacionom sudu

Član 524 Zakonika o krivičnom postupku (ZKP) propisuje sledeće:

"Zahtev za poništaj se Kasacionom sudu može uputiti u sledećim slučajevima:

1) kada se krivični zakon ne primenjuje dosledno ili ako se pogrešno primeni ...;

2) kada sud preuzme nadležnosti koje su po zakonu propisane kao nadležnosti zakonodavnih i upravnih organa ili nadležnosti koje državni organi nemaju;

3) kada se ne poštuje ovaj zakon u odredbama koje propisuju poništaj, odbacivanje ili gubitak prava zbog nesavesnosti...;

Zahtev će biti odbačen ukoliko se poziva na slučajeve koji nisu propisani zakonom ili ako se utvrdi da je neosnovan."

U članu 531 stoji sledeće:

"Kada takav zahtev upućuje lice ili se on podnosi po službenoj dužnosti po osnovu zbog koga će žalba biti odbačena kao neosnovana, o takvom će pitanju preliminarno odlučivati veće Kasacionog suda...

U svim prethodno navedenim slučajevima Kasacioni sud će prilikom razmatranja uzeti u obzir i pismeno obrazloženje tužilaštva, bez intervencije advokata odbrane.

U slučajevima navedenim u poslednjoj odredbi člana 524, pismena obrazloženja tužilaštva se dostavljaju Sekretarijatu suda, koji sa svoje strane o tome odmah izveštava advokata podnosioca predstavke. U roku od petnaest dana od prijema takvog obaveštenja, advokat ima pravo da podnese zahtev predsedniku nadležnog odeljenja da se predmet razmatra na javnoj raspravi. Po prijemu takvog zahteva, sud će održati javnu raspravu.

Ukoliko podnosilac predstavke ne imenuje pravnog zastupnika, gorepomenuto obaveštenje se dostavlja advokatu po službenoj dužnosti koga u tu svrhu imenuje predsednik nadležnog odeljenja suda."

B. Besplatna pravna pomoć

Pitanje besplatne pravne pomoći je između ostalog regulisano i Kraljevskim dekretom br. 3282 od 30. decembra 1923 (u daljem tekstu: Dekret iz 1923). U krivičnom postupku, na besplatnu pravnu pomoć ima svako lice koje je siromašno (čl. 15), što se ima protumačiti kao nemogućnost da se snose troškovi takvog postupka (čl. 16). Odluku o dodeljivanju besplatne pravne pomoći donosi predsednik postupajućeg suda (čl. 15, kao i čl. 3 Kraljevskog dekreta br. 602 od 28. maja 1931 (u daljem tesktu: Dekret iz 1931). Kada se besplatna pravna pomoć dodeli, onda nadležni sudski organ imenuje advokata koji će podnosioca predstavke zastupati pred sudom (čl. 29 Dekreta iz 1923) Tužilaštvo ili predsednik suda mogu zameniti advokata po službenoj dužnosti ili po sopstvenom nahođenju, ako za to postoje ozbiljni razlozi ili ako advokat koji je prvobitno imenovan u tu svrhu "navede legitimne razloge zbog kojih je u nemogućnosti da se toga prihvati ili na osnovu kojih će od nadležnih organa tražiti da ga te obaveze oslobodi" (čl. 32). Slično tome, član 128 ZKP propisuje da se advokat po službenoj dužnosti može razrešiti "iz opravdanih razloga". Član 5 Dekreta iz 1931. propisuje da advokat koji nije u mogućnosti da zastupa svog klijenta mora da dostavi pismeno obrazloženje. Čak i po dostavljanju takvog obrazloženja, ukoliko mu u međuvremenu nije određena zamena, advokat je u obavezi da svog klijenta zastupa. Korisnik pravne pomoći gubi prava po tom osnovu ako u međuvremenu daje instrukcije advokatu koga je sam izabrao (čl. 128 ZKP). Opšte je načelo da nadzor nad pružanjem besplatne pravne pomoći vrši tužilaštvo, koje može da preduzima neophodne mere da se korisniku takva pomoć zaista i obezbedi i da, bez prejudiciranja ishoda eventualnog zahteva korisnika besplatne pravne pomoći, insistira da se advokat koji svoj posao ne obavlja kako treba disciplinski kazni (čl. 4 Dekreta iz 1923).

C. Postupak u slučajevima zastarelosti

Iz člana 152 ZKP sledi da je sud u svakoj fazi postupka u obavezi da po službenoj dužnosti ispituje pitanje zastarelosti krivičnog dela. Zastarelost stupa na snagu automatski, čak i ako se zahtev po tom osnovu odbije kao neprihvatljiv. Država je u ovom slučaju prihvatila da je Kasacioni sud trebao po službenoj dužnosti da pokrene ovo pitanje kada je razmatrao zahtev za poništaj prethodnih sudskih odluka.

POSTUPAK PRED KOMISIJOM

U podnesku upućenom Komisiji 26. aprila 1974. g. Artiko navodi da je žrtva sledećih povreda Konvencije:

- član 5, stav 1, po osnovu nezakonitog lišavanja slobode;

- član 6, stav 3 (c), s obzirom na činjenicu da ga pred Kasacionim sudom nije zastupao advokat u postupku koji je okončan 12. novembra 1973.

Komisija 1. marta 1977. njegovu predstavku u delu u kome se žali na neosnovanost boravka u zatvoru proglašava neprihvatljivom sa obrazloženjem da prethodno nije iscrpeo sve domaće pravne lekove, ali prihvata onaj deo predstavke koji se odnosi na odsustvo besplatne pravne pomoći. U izveštaju od 8. marta 1979. Komisija jednoglasno zaključuje da je došlo do povrede člana 6, stav 3 (c) Konvencije.

ZAVRŠNI PODNESCI SUDU

Na raspravi održanoj 31. januara 1980. Država je ostala pri navodima iz svog pismenog odgovora na podnesak, koji se svode na sledeće:

"Zahtevamo od Suda da predstavku protiv države Italije koji je podneo gospodin Etore Artiko proglasi neprihvatljivom ili neosnovanom."

Glavni delegat Komisije je sa svoje strane Sudu uputio sledeće zahteve:

- "da po osnovu obrazloženja koje je dato, ali prevashodno iz razloga nemogućnosti da suprotna strana dokaže tvrdnju koja je u suprotnosti s preliminarnim prigovorima Države";

- "što se tiče suštine spora, da odluči da li je došlo do povrede Konvencije i, ako je tako, da podnosiocu predstavke dosudi pravičnu nadoknadu čiju će visinu Sud po sopstvenom nahođenju utvrditi."

PRAVO

I. PRELIMINARNI PRIGOVORI DRŽAVE

Država je navela sledeća tri razloga zbog kojih je uložila prigovor na prihvatljivost predstavke: Prvo, razlog ratione temporis: odgovor koji je Država dala po osnovu člana 25 se izričito odnosio na period nakon 31. jula 1973 (Yearbook of the Convention, tom 16, str. 10), a činjenice na koje se podnosilac predstavke žali nisu mogle da uslede kasnije od 3, odnosno 10. jula 1973, kada je javni tužilac dostavio svoje komentare na zahtev upućen Kasacionom sudu (vidi stav 10). Drugo, nisu iscrpeni domaći pravni lekovi (čl. 26), pošto se podnosilac predstavke na ponašanje g. Dela Roke nije žalio Advokatskoj komori, niti je protiv njega pokrenuo parnični postupak za naknadu štete koju je pretrpeo u krivičnom postupku, s obzirom da advokat nije ispunio svoje profesionalne obaveze (čl. 380 Krivičnog zakona Italije). Treće, ukoliko bi neko pomislio da je Država odgovorna za činjenicu da podnosilac predstavke nije dobio besplatnu pravnu pomoć, to bi po mišljenju Države bilo potpuno pogrešno, pošto je Kasacioni sud konačnu odluku kojom bi odbio da imenuje drugog advokata mogao da donese samo pre 3. odnosno 10. jula 1973. Od donošenja te odluke do obraćanja Komisiji (26. aprila, odnosno 12. jula 1974) proteklo je više od šest meseci, što će reći da g. Artiko nije ispoštovao rok od šest meseci propisan članom 26 Konvencije.
Sud je nadležan da prihvati da razmotri preliminarne prigovore ove vrste samo ukoliko je tužena Države takve iste prigovore prethodno uložila u postupku pred Komisijom u onom obimu i obliku koje su date okolnosti dozvoljavale (vidi presudu u predmetu De Vilde, Oms i Versip od 18. juna 1971, Serija A br. 12, str. 29-31, st. 47-55).
Ovaj uslov nije ispunjen u slučaju druge primedbe Države. Ništa nije sprečavalo Državu da to pitanje pokrene u svom pismenom i usmenom obraćanju Komisiji. To pitanje se prvi put pokreće u pismenom odgovoru na predstavku koji je ovom Sudu upućen 19. decembra 1979. Tačno je da je Država u obraćanju Komisiji u julu 1976. i februaru 1977. već iznela argument da predstavka ne može biti prihvaćena zato što prethodno nisu iscrpeni svi domaći pravni lekovi, ali su ti argumenti bili potpuno drugačije prirode od argumenata ponuđenih ovom Sudu i odnosili su se samo na pritužbe podnosioca predstavke u vezi člana 5 Konvencije, koje je Komisija odbacila 1. marta 1977. shodno članu 27, stav 3 (vidi gore stavove 20 i 21 gore i Prilog uz izveštaj Komisije, odeljak "Podnesci stranaka", tačke 1 i 2. b, i odeljak "Pravo", tačka 1).
Isto se međutim ne može reći i za argumente protiv prihvatanja predstavke ratione temporis i nepoštovanja rokova, pošto je Država takve argumente već pokrenula na raspravi pred Komisijom 8. decembra 1978. Komisija je argumente odbacila. Pošto odluka nije mogla biti usvojena jednoglasno, Komisija je zaključila da se član 29 ne može primeniti na ovaj slučaj. Što se tiče faktografije, tačke 5 i 6 u izveštaju Komisije ne sadrže dovoljno podataka na osnovu kojih bi se moglo zaključiti da su argumenti koje je tom prilikom iznela Država identični onima na koje se sada poziva; može se međutim zaključiti da to jeste bilo tako pošto delegati Komisije nisu naznačili suprotno.
S druge strane, delegati jesu istakli da se rasprava 8. decembra 1978. odnosila na suštinu predstavke, a ne na njenu prihvatljivost, o čemu je Komisija donela odluku dvadeset i jedan mesec pre toga, odnosno 1. marta 1977. Po tom osnovu je Komisija zaključila da se i u vezi ova dva argumenta može zaključiti da suprotna strana nije bila u prilici da dokaže tvrdnju koja je u suprotnosti s navodima Države. Sud uočava da je svrha mehanizama zaštite sadržanih u trećem i četvrtom delu Konvencije da obezbede da postupak teče logično i uredno. Detaljno razmatranje i analiza činjenica kojim se Komisija bavi po osnovu članova 26 i 27 predstavljaju samo prvi korak u vršenju njene nadležnosti (prethodno pomenuta presuda od 18. juna 1971, str. 30, st. 51). Tačno je da član 29, koji je stupio na snagu 21. septembra 1970, pruža mogućnosti za preispitivanje odluke o prihvatljivosti, ali taj član propisuje da se odluka o naknadnom odbijanju predstavke mora doneti jednoglasno. Strogost uslova iz ovog člana, što predstavlja odstupanje od pravila iz člana 34 da se odluke donose većinom glasova, ukazuje da je u duhu Konvencije da tužena država preliminarne prigovore uloži u fazi razmatranja uslova prihvatljivosti predstavke, a ukoliko to ne učini smatraće se da na to kasnije nema pravo, pošto bi se na taj način drugoj strani uskratilo pravo da iznese suprotne argumente, ako ih ima. Tačno je da razlozi za preliminarne prigovore ponekad isplivaju na svetlo dana tek nakon što se donese odluka o prihvatljivosti: na primer, može doći do promene u domaćoj sudskoj praksi, čime se otvara mogućnost za korišćenje dotada nepostojećeg pravnog leka (pomenuta presuda od 18. juna 1971, str. 24-25, st. 37, str. 31-32, st. 56-57 i str. 33-35, st. 61-62), a može da se desi da podnosilac predstavke podnese potpuno novi zahtev, na koji tužena Država nije imala prilike da stavi primedbu o eventualnoj prihvatljivosti (presuda u predmetu Delkur od 17. januara 1970, Serija A br. 11, str. 8, st, 15 i str. 19-20, tačke 39-40; i presuda u predmetu Šiser od 4. decembra 1979, Serija A br. 34, str. 10, st. 20 i 21 i str. 16-17, st. 39-41). U takvim slučajevima, okolnosti ne dozvoljavaju da se unapred navedu razlozi za neprihvatanje predstavke; sem toga, bez obzira na široke mogućnosti koje dozvoljava član 29, tužena država po analogiji ima pravo da iskoristi mogućnosti koje definišu odredbe o inicijalnoj fazi postupka, to jest, da od Komisije traži da naknadno odluči većinom glasova (čl. 34) o pitanjima koja se tiču nadležnosti odnosno prihvatljivosti, a koja će Država uputiti Komisiji odmah pošto dođe do promene u domaćem pravnom sistemu (pomenuta presuda u predmetu Šiser, str. 17, st. 41). Međutim, u ovom slučaju se ne bi moglo reći da se radi i situaciji tog tipa. Ništa nije sprečavalo Državu da se Komisiji obrati pre 1. marta 1977. sa zahtevom da odbije predstavku po osnovu principa ratione temporis ili po osnovu činjenice da je istekao propisani rok od šest meseci. Država je nepotrebno odlagala da to učini sve do 8. decembra 1978, čime je sebe dovela u situaciju da njen zahtev bude prihvaćen samo ako Komisija o tome donese jednoglasnu odluku (čl. 29). Država je na taj način izgubila prednost da njen zahtev bude predmet većinskog odlučivanja (čl. 34) i ne može se ponovo pozvati na to pravo tako što će takav zahtev uputiti Sudu (pravilo 20, st. 1 Poslovnika Suda). Svaka drugačija odluka bi dovela do ishoda koji bi bio u potpunoj suprotnosti sa samom Konvencijom i sprovođenjem pravde.
Sud shodno tome smatra da Država nema pravo da se poziva na argumente iznete u preliminarnim prigovorima.

II. NAVODNE POVREDE ČLANA 6, STAV 3 (C) KONVENCIJE

A. Pitanje dokaza

U pokušaju da utvrdi činjenice u ovom slučaju, Komisija je bila primorana da se prevashodno oslanja na navode g. Artika i dokumentaciju koju je on dostavio. Iako otvoreno nije poricala iznete navode, Država je smatrala da teret dokazivanja leži na podnosiocu predstavke. Kada je Komisija od Države tražila da pojasni određene detalje u vezi postupaka koji su vođeni 1972. i 1973. godine pred Kasacionim sudom, Država je odgovorila da Sekretarijatu Suda takve podatke ne može da dostavi zato što su nakon odluke da se ne prihvata zahtev za poništaj postupaka rečeni predmeti vraćeni nadležnim sudovima (vidi stavove 12 i 13 u izveštaju Komisije). Država je sličan stav ispoljila i u obraćanju Sudu. Država je dovela u pitanje autentičnost nekoliko dokumenata koje je Sudu dostavio podnosilac predstavke, pa čak i samo postojanje pisma koje je, po navodu podnosioca predstavke, g. Dela Roka uputio predsedniku Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda 17. oktobra 1972 (vidi gore stav 14). Država je takođe iznela argument da je izuzetno teško dati detaljan pregled o tome kako je tekao spor koji je sa domaćim pravosuđem vodio g. Artiko.
Sud se po ovom pitanju poziva na svoju presudu u predmetu Irska protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 18. januara 1978: "u predmetu koji mu se upućuje, Sud razmatra svu dokumentaciju, bez obzira da li se radi o dokumentaciji Komisije, strana u postupku ili dokumentacije iz nekog drugog izvora. Sud po potrebi pribavlja i dokumentaciju proprio motu ... i ne prihvata argument da teret dokazivanja leži na jednoj ili drugoj rečenoj državi" (Serija A br. 25, str. 64, st. 160). Takav komentar se možda još više može odnositi na pitanje iz jedne druge predstavke u vezi člana 25, pošto ni podnosilac predstavke, ni Komisija nemaju status stranaka pred Sudom (presuda u predmetu Loles od 14. novembra 1960, Serija A br. 1, str. 11, 14 i 15-16, pravilo 1 Poslovnika). U ovom postupku je g. Artiko dostavio dovoljno dokaza prima facie. U dokumentaciji dostavljenoj Komisiji se nalazila kopija telegrama upućenih od strane sekretarijata Kasacionog suda, a mnogi od dokumenata su zavedeni i u delovodnicima zatvora u Brindiziju, Milanu i Veneciji. Država shodno tome ne može da se opravda nemogućnošću da dostavi određenu dokumentaciju. Sud ponovo naglašava da odbija da veruje da su administrativni i praktični problemi s kojima se suočavala država bili nepremostivi u savremenoj državi. Sem toga, Sud podseća da je obaveza svake Visoke strane ugovornice da sarađuje s institucijama Konvencije u otkrivanju istine (vidi prethodno pomenutu presudu od 18. juna 1978, str. 60, st. 148, i str. 65, st. 161). Shodno tome, Sud smatra da su činjenice date u pregledu (u stavovima od 8 do 15 gore) time utvrđene i on će na osnovu tih činjenica preispitati zasnovanost predstavke.

B. Pitanja zasnovanosti predstavke

Podnosilac predstavke je naveo da se radi o povredi člana 6, stav 3 (c) Konvencije, koji propisuje sledeće:

"3. Svako ko je optužen za krivično delo ima sledeća minimalna prava: (...)

c) da se brani lično ili putem branioca koga sam izabere ili, ako nema dovoljno sredstava da plati za pravnu pomoć, da ovu pomoć dobije besplatno kada interesi pravde to zahtevaju; (...)"

Ovu je tvrdnju Komisija jednoglasno prihvatila, a Država osporila.

U stavu 3 člana 6 se dalje razrađuje osnovni princip sadržan u stavu 1 ovog člana. Prava koja nisu iscrpena onim što se pominje u stavu 3 predstavljaju određene aspekte prava na pravično suđenje u krivičnom postupku (vidi stav 87 u izveštaju Komisije i presudu u predmetu Dever od 27. februara 1980, Serija A br. 35, str. 30, st. 56). Kada se utvrđuje da li su ispunjeni uslovi iz stava 3, ne sme se izgubiti iz vida njegova osnovna svrha, niti se on može posmatrati izdvojeno od onoga na čemu se zasniva.
Kao što je Komisija istakla u stavovima 87-89 svog izveštaja, stav 3 (c) garantuje pravo na pravično suđenje ili direktno licu koje je optuženo ili njegovom advokatu, a to se pravo u određenim situacijama dodatno pojačava obavezom države da obezbedi besplatnu pravnu pomoć. G. Artiko navodi da je ova obaveza u njegovom slučaju prekršena. Država je, sa svoje strane, smatrala da je tu obavezu ispunila time što je imenovan advokat po službenoj dužnosti, tvrdeći da se ono što je nakon toga usledilo ni na koji način nju ne dotiče. Po navodu Države, iako je g. Dela Roka odbio da ispuni zadatak koji je pred njega 8. avgusta 1972. postavio predsednik Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda, on je i dalje "u svakom smislu" bio zastupnik podnosioca predstavke. Ukratko, po mišljenju Države, g. Artiko se žalio na činjenicu da nije nađena zamena za g. Dela Roku, što znači da se pozivao na pravo koje mu nije ni bilo zagarantovano. Sud podvlači da nije svrha Konvencije da obezbedi prava koja su teorijska i iluzorna, već prava koja su ostvariva u praksi i delotvorna. To se posebno odnosi na pravo odbrane, s obzirom na važno mesto koje pravo na pravično suđenje zauzima u svakom demokratskom društvu iz koga pravo na odbranu proističe (vidi presudu u predmetu Ajri od 9. oktobra 1979, Serija A br. 32, str. 12-13, st. 24, i gore stav 32). Kao što su delegati Komisije potpuno ispravno zaključili, u članu 6, stav 3 (c) se govori o pomoći a ne o imenovanju. Sud ponovo podvlači da imenovanje ne znači nužno i pružanje delotvorne pomoći, pošto advokat koji treba da pruži pravnu pomoć može da umre, da se ozbiljno razboli, da na duže vreme bude sprečen da obavlja svoje dužnosti ili da jednostavno izbegava da ih obavlja. Po prijemu takvog obaveštenja, nadležni organi advokatu moraju naći zamenu ili ga primorati da svoje obaveze ispunjava. Prihvatanje restriktivnog tumačenja Države moglo bi rezultirati ishodima koji su istovremeno i neopravdani i nekompatibilni s formulacijom iz stava 3 (c) i sa članom 6 u celini, pa bi u mnogim situacijama besplatna pravna pomoć bila potpuno bezvredna. U ovom slučaju g. Artiko nijednog trenutka nije mogao da se osloni na g. Dela Roku. Advokat je od samog početka naznačio da neće moći da ga zastupa. Kao razlog je prvo naveo zauzetost, a nakon toga loše zdravstveno stanje (vidi gore stav 14). Nije na ovom Sudu da utvrđuje verodostojnost takvih navoda. Sud kao i Komisija (vidi stav 98 u njenom izveštaju) utvrđuje da podnosilac predstavke nije dobio delotvornu pravnu pomoć u postupku pred Kasacionim sudom; što se njega tiče, gorepomenuta odluka od 8. avgusta 1972. ostala je mrtvo slovo na papiru.
Prava sadržana u stavu 3 (c) člana 6 se mogu koristiti samo pod dva uslova. U ovom slučaju nije bilo spora o tome da li je ispunjen prvi uslov, to jest, da lice protiv koga se vodi krivični postupak nije imalo dovoljno sredstava (da obezbedi advokata). Država tvrdi da drugi uslov nije ispunjen, to jest, po njenom mišljenju, interesi pravde nisu nalagali da se g. Artiku obezbedi besplatna pravna pomoć. Po navodu Države, postupak pred Kasacionim sudom je dodatno iskristalisan navodima na koje se podnosilac predstavke pozvao u zahtevu za poništaj presuda nižih sudova, koji je podneo decembra 1971. uz pomoć advokata Ferija koga je sam izabrao. Država dalje navodi da se u tom zahtevu pokreće pitanje regularnosti upućivanja poziva na ročište, koje je toliko jednostavno da je javni tužilac u svom obrazloženju jula 1973. naveo da je takav zahtev potpuno neosnovan (vidi gore stavove 9-10). Shodno tome, smatra Država, advokat bi tu imao samo simboličnu ulogu koja se svodi na to da bi primio obaveštenje da će o tom pitanju odlučivati veće Kasacionog suda (vidi gore stav 17). Po nalazu delegata Komisije, ovakvo mišljenje odudara od stava predsednika Drugog krivičnog odeljenja Kasacionog suda. Do 8. avgusta 1972, kada je predsednik tog odeljenja odobrio zahtev za pružanje besplatne pravne pomoći upućen tom sudu 10. marta, prošlo je već nekoliko meseci od podnošenja zahteva za poništaj presuda nižih sudova i navođenja osnova po kome se ti zahtevi upućuju. Sem toga, g. Artiko je Sekretarijatu suda 10. i 14. marta uputio dopis u kome je sam u osnovnim crtama naznačio kakve će argumente koristiti (vidi gore stav 9-10). Bez obzira na sve to, predsednik odeljenja je zaključio da je opravdano da mu se imenuje advokat po službenoj dužnosti. Delegati Komisije su izrazili sumnju u činjenicu da Država uopšte ima pravo da sada iznosi suprotne argumente. Sud podseća da, osim izuzetaka koji se ne odnose na ovaj slučaj, po italijanskom zakonu svako ko nema dovoljno sredstava ima pravo na besplatnu pravnu pomoć u krivičnom postupku koji se protiv njega vodi (čl. 15 Dekreta iz 1923; vidi takođe čl. 125 ZKP). U svakom slučaju, interesi pravde u ovom slučaju su nalagali da se obezbedi delotvorna pravna pomoć. Prema navodu g. Dela Roke, u pitanju je bio "zahtevan i težak" posao (vidi gore stav 14). Bilo kako bilo, pismena komunikacija čiji je značaj prevashodan kod obraćanja italijanskom Kasacionom sudu nije bila okončana do 8. avgusta 1972. Advokat bi bio u mogućnosti da pojasni razloge koje je dodatno naveo g. Artiko, a naročito da na odgovarajući način naglasi značaj pitanja zastarelosti koje jedva da je dotaknuto u "obimnom i preopširnom" obraćanju Kasacionom sudu od 14. i 15. marta 1972 (vidi gore stav 10 i zapisnik s ročišta od 31. januara 1980) Sem toga, samo je profesionalni advokat mogao da opovrgne navode javnog tužioca tako što bi od Kasacionog suda zahtevao da se održi javno ročište na kome bi se, između ostalog, detaljno razjasnilo i to pitanje (vidi gore stav 17).
Država je iznela tvrdnju da se ovde radi o čistom nagađanju. Po njenom mišljenju, da bi se moglo govoriti o povredi člana 6, stava 3 (c), nedostatak pravne pomoći bi morao da rezultira štetom za lice protiv koga se vodi krivični postupak. Kao i delegati Komisije, Sud ističe da Država ovde traži nemoguće, jer se ne može dokazati van svake sumnje da bi neki drugi advokat koji bi zamenio g. Dela Roku izašao s argumentom zastarelosti i uspeo da ubedi Kasacioni sud u nešto u šta podnosilac predstavke nije bio u stanju da ga ubedi. Bez obzira na to, čini se verovatnim u datim okolnostima da bi ishod bio takav. Pre svega, u stavu 3 (c) člana 6 ne postoji ništa što ukazuje da je takav dokaz potreban. Tumačenje po kome bi takav uslov bio neophodan u stavu 3 (c) bi ga u značajnoj meri lišio njegove suštine. U široj ravni, postojanje kršenja je zamislivo čak i u odsustvu štete (vidi presudu u predmetu Marks od 13. juna 1979, Serija A br. 31, str. 13, st. 27). Šteta je relevantna samo u kontekstu člana 50.
Država je kritikovala g. Artika što se nije obratio advokatu koga mu je preporučio g. Dela Roka i o kome se on veoma pohvalno izrazio (vidi gore stav 14) i što u svom obraćanju Kasacionom sudu nije dovoljno insistirao na zastarelosti, pošto navodno to pitanje nije pokrenuo na vreme, to jest, odmah nakon decembra 1971, odnosno zato što to pitanje nije dovoljno naglasio i zato što nije na njemu dovoljno insistirao. Druga primedba na račun g. Artika se svodi na tvrdnju da interesi pravde nisu nalagali prisustvo advokata, a to je pitanje o kome je ovaj Sud već zauzeo stav (vidi gore stav 34), čime se u stvari potvrđuje da je njegovo prisustvo bilo neophodno. Prva primedba takođe ne stoji zato što bi podnosilac predstavke, da je poslušao savet g. Dela Roke, izgubio pravo na besplatnu pravnu pomoć (vidi gore stav 18). G. Artiko je u stvari stalno insistirao da se stvar popravi: stalno je upućivao žalbe i dopise i svom zvaničnom advokatu, i to do te mere da je to za njega na kraju postalo neizdržljivo, i Kasacionom sudu (vidi gore stav 14-15 gore). Tačno je da Država ne može biti odgovorna za svaki propust koji počini advokat po službenoj dužnosti, ali su u ovim okolnostima nadležni organi Države morali preduzeti odgovarajuće mere da se podnosiocu predstavke omogući da delotvorno uživa u pravima za koja i Država smatra da su mu bila garantovana. Nadležni organi su mogli da deluju na dva načina: ili da nađu zamenu za g. Dela Roku ili, ako su smatrali da to situacija nalaže, da preduzmu sve potrebne mere da on svoje obaveze ispuni (vidi gore stav 33). Umesto toga, oni su se opredelili za treću opciju, to jest, da ostanu pasivni, iako Konvencija nalaže da Država mora da deluje aktivno (vidi gorepomenutu presudu u predmetu Ajri, str. 14, st. 25).
Shodno tome, Sud zaključuje da je bilo povrede člana 6, stav 3 (c).
Podnosilac predstavke je prvobitno podneo dodatni zahtev po osnovu stava 3 (b) člana 6, pozivajući se u stvari na stavove 3 (b) i 3 (c), a u vezi sa članovima 13, 14, 17 i 18 (odluka o prihvatljivosti od 1. marta 1977. odeljak "Žalbe" i "Podnesci strana"). Imajući u vidu zaključke iz prethodne tačke, Sud ne smatra da je dužan da razmatra pitanja koja tokom postupka pred ovim Sudom nisu pokrenule ni Država ni Komisija.

III. PRIMENA ČLANA 50

U ime podnosioca predstavke, g. Solinas je tražio da Sud naloži sledeće:

- da se njemu isplate troškovi zastupanja podnosioca predstavke u postupku pred Komisijom i ovim Sudom;

- da se podnosiocu predstavke dodele pravične naknade za vreme koje je neopravdano proveo u zatvoru zbog povrede člana 6, stav 3 (c) i na ime nematerijalne štete.

Delegati Komisije su sa svoje strane od Suda tražili da podnosiocu predstavke po osnovu člana 50 dodeli pravičnu naknadu u visini koju će sam odrediti. Nakon što je Država pred Sudom iznela svoje argumente po ovom pitanju, Sud smatra da je ovo pitanje spremno za odlučivanje (pravilo 50 Poslovnika, prva tačka stava 3).

A. Troškovi pravnog zastupanja

Dopisom od 27. februara 1980. g. Solinas izveštava Sud da njegov honorar iznosi 2.573.000 lira, umanjeno za iznos od 6.949,43 francuskih franaka koji je dobio od Saveta Evrope, što se može zaključiti iz odgovora sekretara Komisije na upit Suda koji je u Sekretarijat Suda stigao 12. marta. Iz ova dva dokumenta i tačke 4 izveštaja Komisije se vidi da je podnosilac predstavke uživao besplatnu pravnu pomoć u postupku pred Komisijom, a nakon što je predmet upućen na razmatranje Sudu, i u postupku pred ovim Sudom i u komunikaciji s delegatima Komisije, nakon što je njegova predstavka proglašena prihvatljivom 1. marta 1977. On nije naznačio da je u obavezi da g. Salinasu, koji ga pre tog datuma nije zastupao, treba da plati dodatni honorar i da ima nameru da traži povraćaj tih sredstava. Odatle sledi da g. Artiko nije snosio nikakve troškove, niti da je pretrpeo štetu koja se može nadoknaditi po osnovu člana 50. Sud se ovde poziva na svoju presudu u predmetu Ledike, Belkačem i Koč od 10. marta 1980. (Serija A br. 36, str. 8, st. 15).

B. Nezakonito lišavanje slobode i nematerijalna šteta

Pozivajući se na naloge za spajanje zatvorskih kazni za različita krivična dela (vidi gore stav 12 i zapisnik s ročišta od 31. januara 1980), g. Artiko iznosi tvrdnju da je trebalo da bude pušten iz zatvora 7. avgusta 1974. a ne 23. avgusta 1975, da je 12. novembra 1973. Kasacioni sud doneo odluku da se postupak obustavlja po osnovu zastarelosti. On navodi da je period od dvanaest meseci i šesnaest dana koji je neopravdano proveo u zatvoru "direktna i neposredna posledica povrede njegovog prava na odbranu."
Država je poricala bilo kakvu mogućnost da se radi o nezakonitom lišavanju slobode, uz tvrdnju da su oprečna mišljenja nadležnih organa koji su preispitivali ovo pitanje, uključujući i Kasacioni sud koji je ovo pitanje razmatrao 1975. godine (vidi gore stav 11), kao i neuobičajeno brojna krivična dela za koje je podnosilac predstavke bio osuđen, samo ukazivala na ogromne teškoće da se utvrde pojedinosti iz njegove biografije. Uvidom u pisane dokaze se, međutim, stiče utisak da je g. Artiko zaista trebalo da bude pušten iz zatvora još 7. avgusta 1974. da je Kasacioni sud u svojoj presudi o zahtevu za obustavljanje postupka zbog zastarelosti potvrdio da to jeste slučaj. Takve šanse bi se još uvećale da je podnosilac predstavke mogao da dobije delotvornu pravnu pomoć. S tim u vezi, Sud se poziva na stavove 30, 34 i 35 gore i izražava saglasnost s mišljenjem delegata Komisije. Sud takođe podseća da je u određenim situacijama opravdano da se zbog propuštenih prilika dodeli pravična naknada (vidi presudu u predmetu Kenig, od 10. marta 1980, Serija A br. 36, str. 17, st. 19).
Međutim, šteta za koju podnosilac predstavke tvrdi da je pretrpeo zbog nezakonitog zadržavanja u zatvoru je samo hipotetička i u najboljem slučaju samo posredno rezultat povrede stava 3 (c) člana 6. Direktni i neposredni razlog za pretrpljenu štetu se u stvari ima pripisati fizičkom ograničavanju njegove slobode. S tim u vezi ne treba zaboraviti da je Komisija 1. marta 1977. proglasila neprihvatljivim žalbu o navodnom kršenju člana 5, s obrazloženjem da nisu iscrpeni svi domaći pravni lekovi. Komisija je zauzela stav da je nakon presude u žalbenom postupku od 5. avgusta 1975. g. Artiko trebao da naknadu za pretrpljenu štetu traži u postupku pred domaćim sudom, pozivajući se na član 571 Zakona o krivičnom postupku ili na član 5, stav 5 Konvencije (vidi gore stav 21 i Prilog II uz izveštaj Komisije).
Tačno je da je u tom trenutku podnosilac predstavke podneo zahtev za naknadu, ali je taj zahtev Kasacioni sud odbio 4. novembra 1977, pošto je zakonom propisani rok od osamnaest meseci istekao 5. februara (vidi gore stav 12 i zapisnik s ročišta od 31. januara 1980). Država naglašava da se radi o konačnoj presudi i da podnosilac predstavke nema pravo da se na nju žali. Država dalje smatra da je svako pitanje naknade ovim zatvoreno. Sud nije ubeđen da je ovaj argument ispravan. Tačno je da je g. Artiko propustio rokove propisane italijanskim zakonom, što Sud ne obavezuje da odbaci njegov sadašnji zahtev (vidi presudu u predmetu De Vilde, Oms i Versip od 10. marta 1972, Serija A br. 14, str. 7-10, st. 14—16 i 20, i gorepomenutu presudu u predmetu Kenig, str. 14-15, st. 15). Sem toga, radi se o zahtevima koji imaju drugačiji pravni osnov, jer se ovde radi o posledicama odsustva delotvorne pravne pomoći.
Bez obzira na sve izrečeno, mora se imati na umu da je javni tužilac iz Ferare od dosuđenih zatvorskih kazni oduzeo godinu i šesnaest dana (vidi gore stav 12). Podnosilac predstavke međutim navodi da se u praksi efekat ove odluke sveo na umanjenje od šesnaest dana, pošto bi on u svakom slučaju imao pravo na umanjenje kazne od godinu dana po osnovu ukaza predsednika Republike br. 413 od 4. avgusta 1978. (Službeni list 1978, str. 5557-5560). Nalog javnog tužioca iz Ferare je de facto bio donešen ranije, s obzirom da je izdat 15. marta 1978. Na taj dan je podnosiocu predstavke ostalo da odsluži još jednu godinu, deset meseci i dvadeset jedan dan zatvora, nakon umanjenja kazne. Shodno tome, on je mogao da ostvari to umanjenje, što ga ni na koji način ne bi sprečilo da kasnije podnese zahtev za umanjenje kazne i po osnovu gore pomenutog ukaza predsednika Republike. Iako umanjenjem on nije dobio potpunu reparaciju, njemu je time omogućeno da se u značajnoj meri ispravi šteta koja mu je naneta (vidi presudu u predmetu Ringejsen od 22. juna 1972, Serija A br. 15, str. 10, st. 26; presudu u predmetu Nojmajster od 7. maja 1974, Serija A br. 17, str. 18-19, st. 40-41; i presudu u predmetu Engel i drugi od 23. novembra 1976, Serija A br. 22, str. 6869, st. 10).
Što se tiče prirode preostale štete, Sud uočava da g. Artiko nije utvrdio, niti naveo da je pretrpeo materijalnu štetu. S druge strane, dodatno vreme provedeno u zatvoru koje je posredno moglo biti prouzrokovano i odsustvom delotvorne pravne pomoći (vidi gore stavove 42 i 43) je bez sumnje prouzrokovalo nematerijalnu štetu.
Svemu ovome treba dodati i nematerijalnu štetu koja je direktno prouzrokovana povredom stava 3 (c) člana 6, što nije ni u kakvoj vezi s prethodno opisanim umanjenjem kazne: podnosilac predstavke je bio bez advokata više od godinu dana, odnosno samo je nominalno imao advokata, uprkos stalnom insistiranju da mu se advokat obezbedi (vidi gore stavove 13-15). Sve ukazuje da je to kod njega prouzrokovalo uznemirujuće stanje izolovanosti, konfuzije i zanemarenosti. To se posebno odnosi na obaveštenje da je javni tužilac 3. i 10. jula 1973. tražio da se njegovi zahtevi za poništaj presuda odbiju pred sudskim većem bez prisustva stranaka, što mora da je kod g. Artika prouzrokovalo osećanje bespomoćnosti pošto je jedino advokat tu situaciju mogao da preokrene tako što bi podneo zahtev da se to pitanje razmotri na javnoj raspravi uz prisustvo stranaka (vidi gore stavove 10 i 17).
Nije lako proceniti koliki iznosi bi se trebali dodeliti za svaku od gore navedenih šteta. Kada se uzmu zajedno i bez pravljenja razlike u težini, kako član 50 i nalaže, Sud smatra da g. Artiku treba dodeliti pravičnu naknadu koja se procenjuje na iznos od tri miliona lira.

IZ REČENIH RAZLOGA, SUD

Zaključuje da Država nema pravo da pokreće pitanje prihvatljivosti predstavke.
Zaključuje da je došlo do povrede stava 3 (c) člana 6.
Smatra da Država podnosiocu predstavke treba da isplati naknadu u iznosu od tri miliona lira na ime nematerijalne štete.
Odbacuje sve ostale zahteve za pravičnu naknadu.

Sačinjeno na engleskom i francuskom, gde je merodavna verzija na francuskom jeziku, i izrečeno u Sudu u Strazburu 13. maja 1980.

Za predsednika,

Leon Lajš Mark-Andre Ejsen

sudija, sr. sekretar, sr.

_________________________________________
Prevod presude preuzet sa https://vk.sud.rs/

COURT (CHAMBER)

CASE OF ARTICO v. ITALY

(Application no. 6694/74)

JUDGMENT

STRASBOURG

13 May 1980

In the Artico case, The European Court of Human Rights, sitting, in accordance with Article 43 (art. 43) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention") and the relevant provisions of the Rules of Court, as a Chamber composed of the following judges:

Mr. G. WIARDA, President,
Mr. G. BALLADORE PALLIERI,
Mr. M. ZEKIA,
Mrs. D. BINDSCHEDLER-ROBERT,
Mr. L. LIESCH,
Mr. F. GÖLCÜKLÜ,
Mr.J. PINHEIRO FARINHA,
and also Mr. M.-A. EISSEN, Registrar, and Mr. H. PETZOLD, Deputy Registrar,

Having deliberated in privated on 1 February and 30 April 1980, Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The Artico case was referred to the Court by the European Commission of Human Rights ("the Commission"). The case originated in an application against the Republic of Italy lodged with the Commission on 26 April 1974 under Article 25 (art. 25) of the Convention by an Italian national, Mr. Ettore Artico.

2. The Commission’s request, to which was attached the report provided for under Article 31 (art. 31) of the Convention, was lodged with the registry on 11 May 1979, within the period of three months laid down by Articles 32 par. 1 and 47 (art. 32-1, art. 47). The request referred to Articles 44 and 48 (art. 44, art. 48) and to the declaration made by the Republic of Italy recognising the compulsory jurisdiction of the Court (Article 46) (art. 46). The purpose of the Commission’s request is to obtain a decision from the Court as to whether or not the facts of the case disclose a breach by the respondent State of its obligations under Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c).

3. The Chamber of seven judges to be constituted included, as ex officio members, Mr. G. Balladore Pallieri, the elected judge of Italian nationality (Article 43 of the Convention) (art. 43), and Mr. G. Wiarda, the Vice-President of the Court (Rule 21 par. 3 (b) of the Rules of Court). On 17 May 1979, the Vice-President drew by lot, at the request of the President and in the presence of the Deputy Registrar, the names of the five other members, namely Mr. M. Zekia, Mrs. D. Bindschedler-Robert, Mr. L. Liesch, Mr. F. Gölcüklü and Mr. J. Pinheiro Farinha (Article 43 in fine of the Convention and Rule 21 par. 4) (art. 43).

4. Mr. Wiarda assumed the office of President of the Chamber (Rule 21 par. 5). He ascertained, through the Deputy Registrar, the views of the Agent of the Government of Italy ("the Government") and the Delegates of the Commission regarding the procedure to be followed. On 6 June 1979, he decided that the Agent should have until 7 November 1979 to file a memorial and that the Delegates should be entitled to file a memorial in reply within two months from the date of the transmission of the Government’s memorial to them by the Registrar.

The official French text of the Government’s memorial was not received at the registry until 11 December 1979. On 17 December, the Secretary to the Commission advised the Registrar that the Delegates would present their observations at the hearings.

5. After consulting, through the Registrar, the Agent of the Government and the Delegates of the Commission, the President directed on 18 December that the oral hearings should open on 31 January 1980.

6. The oral hearings were held in public at the Human Rights Building, Strasbourg, on 31 January. Immediately before their opening, the Chamber had held a short preparatory meeting; it had authorised the representative of the Government and the person assisting the Commission’s Delegates to use the Italian language (Rule 27 par. 2 and 3).

There appeared before the Court:

- for the Government:

Mr. M. IMPONENTE, State Counsel (avvocato dello Stato), Agent’s Delegate;

- for the Commission:

Mr. S. TRECHSEL, Principal Delegate

Mr. M. MELCHIOR, Delegate,

Mr. P. SOLINAS, the applicant’s lawyer before the Commission, assisting the Delegates under Rule 29 par. 1, second sentence, of the Rules of Court.

The Court heard addresses by those appearing and their replies to its questions. It requested them to produce several documents; the majority of these, and some other documents, were supplied on 31 January by the Commission and on 20 March by the Government.

7. On 11 February 1980, the Registrar, acting on the Court’s instructions, made a written request to the Commission for a further item of information. The Secretary to the Commission replied thereto on 12 March.

AS TO THE FACTS

1. Particular facts of the case

(a) The applicant’s convictions and appeals

8. Mr. Ettore Artico, an Italian citizen born in 1917, is an accountant by profession.

On 27 January 1965, Mr. Artico was sentenced by the Verona District Judge (pretore) to eighteen months’ imprisonment and a fine for simple fraud (truffa semplice). A further sentence of eleven months’ imprisonment and a fine for repeated fraud (truffa con recidiva), impersonation (sostituzione di persona) and uttering worthless cheques was imposed on him by that Judge on 6 October 1970. These various offences had been committed in May/June 1964. Appeals lodged by the applicant on 28 January 1965 and 11 December 1970 were rejected on 16 December 1969 and 17 April 1971, respectively, by the Verona Criminal Court; it dealt with both cases in Mr. Artico’s absence.

On 11 October and 13 November 1971, the pretore issued committal warrants to enforce the two prison sentences. The warrants were served on the applicant on 22 December 1971; he had, in fact, been arrested on 8 December in connection with other offences.

9. On 25/26 December 1971, Mr. Artico, who was then in Brindisi prison, appealed once more to the Criminal Court against both of the decisions of the pretore. He claimed to be unaware of the Criminal Court’s judgments and accordingly filed with the appeals applications to quash (ricorsi per cassazione), inter alia, "any decision given on appeal" ("la eventuale sentenza di secondo grado"). The fact that the cases had been dealt with in Mr. Artico’s absence was the basic target of these applications: they challenged in particular the regularity of both the procedure followed as regards the service of various documents and declarations to the effect that the applicant was untraceable (decreto di irreperibilità; Article 170 of the Code of Criminal Procedure).

By two Orders of 6 March 1972, the Criminal Court declared the appeals inadmissible on the ground that they were directed against decisions that had already been the subject of appeals. At the same time, the Criminal Court, for reasons of jurisdiction, transmitted the applications to quash to the Court of Cassation.

10. On 10 and 14/15 March, Mr. Artico, who was then in Venice prison, filed declarations with the latter Court setting out his further arguments. Although this was not mentioned amongst the principal grounds invoked, the declarations concluded with a new request: the offences covered by the decisions of the pretore should be declared to have been extinguished as a result of statutory limitation (prescrizione; Articles 157 et seq. of the Criminal Code) in November/December 1971, since by that date the statutory period of seven years and six months had elapsed.

In pleadings dated 3 and 10 July 1973, which dealt only with the alleged procedural irregularity and not with the issue of statutory limitation, the public prosecutor (pubblico ministero) submitted that Mr. Artico’s applications were manifestly ill-founded.

By two Orders (ordinanze) of 12 November 1973, the Court of Cassation, sitting in chambers, declared the applications inadmissible on the ground that there had been no procedural irregularity; it dit not, however, advert to the question of statutory limitation.

11. During 1975, Mr. Artico, relying once more on the issue of statutory limitation, filed with the Court of Cassation an appeal (istanza di revisione) against the decisions of 27 January 1965 and 6 October 1970 which had been confirmed by the Criminal Court on 16 December 1969 and 17 April 1971. By judgment of 5 August 1975, the Court of Cassation held that the offences of simple fraud, impersonation and uttering worthless cheques had been extinguished by statutory limitation. Accordingly, the Verona Criminal Court’s judgments were quashed but not, in the case of that of 1971, as regards the offence of repeated fraud.

At the same time, the Court declared a request by the applicant for provisional release to be inadmissible on the ground that it had not been established that his detention stemmed from the decisions that were under appeal.

12. Mr. Artico was, however, released on 23 August 1975 pursuant to a directive (provvedimento) issued on the same date by the Milan public prosecutor’s department (procura della Repubblica). The directive, after referring to the 1975 judgment of the Court of Cassation, re-calculated at two years and eight months the total period of imprisonment due to be served in respect of the offence of repeated fraud and various other offences; as the applicant had been in prison since 8 December 1971, the period had already expired on 7 August 1974.

An application by Mr. Artico for compensation for wrongful detention was dismissed by the Court of Cassation on 4 November 1977 on the ground that it had been lodged out of time.

In a directive issued by the Ferrara public prosecutor (procuratore della Repubblica) on 15 March 1978, another re-calculation was made of the period of imprisonment due to be served by the applicant for various offences; the detention which he had undergone "unduly" ("indebitamente") from 8 August 1974 to 23 August 1975 was set off against other sentences.

b) The applicant’s free legal aid

13. Mr. Artico, who had originally been represented by a lawyer of his own choice, Mr. Ferri, included in his declaration of 10 March 1972 to the Court of Cassation a request for free legal aid in connection with the applications to quash. This request was granted on 8 August 1972 by the President of the Second Criminal Section ("the Section President") who appointed for the purpose Mr. Della Rocca, a lawyer from Rome.

14. On 4 September, Mr. Artico wrote to the Section President and the public prosecutor (procuratore generale) attached to the Court of Cassation ("the Cassation prosecutor") to inform them that he had heard nothing from Mr. Della Rocca and to request that steps be taken to provide effective assistance. By letter of 8 September, Mr. Della Rocca advised the applicant that it was only on his return from holiday that he had learned of the appointment, stated that other commitments prevented him from accepting it and gave the name of a colleague whose services he strongly recommended the applicant to utilise. On 10 October, Mr. Artico asked Mr. Della Rocca to apply for the appointment of a substitute in accordance with the procedure laid down by law. In a letter of 18 January 1973 to the applicant, the lawyer said that on 17 October he had submitted to the Section President a formal request (istanza) to that effect, indicating therein that for health reasons he was unable to undertake a task which he described as very demanding and onerous (molto impegnative e gravi); he considered that in this way he had fulfilled his obligations and expressed the wish to be left in peace.

On 30 January 1973, the applicant wrote to the Section President and the Cassation prosecutor requesting Mr. Della Rocca’s replacement and enclosing a copy of the latter’s letter to him of 18 January. The registry of the Court of Cassation apparently replied on 26 February with a note to the effect that Mr. Della Rocca was still acting since a lawyer appointed for legal aid purposes was not in law entitled to refuse the appointment. On 6 March, Mr. Artico – who referred as on subsequent occasions to various statutory texts - sent to the Cassation prosecutor a complaint requesting, in addition to Mr. Della Rocca’s replacement, the imposition on him of criminal and disciplinary sanctions; no action seems to have been taken on this complaint, a copy whereof had been sent to the Section President. On 12 March, the applicant wrote to the Senior President of the Court of Cassation, inter alia, to draw his attention to the lack of legal assistance and to seek his intervention. By a telegram of 4 May the registry advised the applicant that Mr. Della Rocca had not been replaced and that the applications to quash were still with the public prosecutor’s department. Three days later Mr. Artico wrote again to the Cassation prosecutor to complain, amongst other things, of the absence of a substitute counsel and, on 6 June, the registry sent to the applicant a telegram worded similarly to the previous one. By letter of 19 June to the Cassation prosecutor, a copy of which was sent to the Section President, Mr. Artico emphasised the situation’s serious consequences for the defence and once more requested the appointment of another lawyer.

15. By notification dated 25 September, the registry of the Court of Cassation informed Mr. Della Rocca that the case was due to be heard on 12 November 1973. On 5 October, the registry sent to Mr. Artico, in reply to his telegram, a telegram advising him of the date of the hearing and that the lawyer had not been replaced. Letters dated 6 October from the applicant to the Section President and the Cassation prosecutor, which referred to several earlier communications of a similar nature, complained of Mr. Della Rocca’s attitude and of the authorities’ failure to act and contained a further request for replacement. On 2 November, Mr. Artico submitted to the Section President, with a copy to the Cassation prosecutor, the last of such requests, alleging a violation of the rights of the defence and asking for an adjournment of the hearing; however, this request did not reach the Court of Cassation until 20 December whereas it had already declared the applications to quash inadmissible on 12 November (see paragraph 10 above).

2. Relevant provisions of domestic law

(a) Applications to quash made to the Court of Cassation

16. Under Article 524 of the Code of Criminal Procedure:

"An application to quash may be made to the Court of Cassation on the following grounds:

1) failure to observe or erroneous application of the criminal law ...;

2) exercise by a court of a power reserved by law to legislative or administrative bodies or not granted to the State authorities;

3) failure to observe the rules of the present Code in cases where it is stipulated that non-observance shall result in nullity, inadmissibility or estoppel.

...

An application shall be inadmissible if made on grounds which are not prescribed by law or are manifestly ill-founded."

17. Article 531 provides as follows:

"When a ground on which the application would be inadmissible is pleaded by a party or is raised ex officio, the question shall be decided as a preliminary point by the Court of Cassation sitting in chambers ...

...

In all the aforesaid cases, the Court shall rule on the matter, having regard to the public prosecutor’s written pleadings, without the intervention of defence lawyers.

However, in the cases contemplated in the final paragraph of Article 524, the public prosecutor’s pleading shall be filed at the registry of the Court and notice of the said filing shall be given forthwith to the applicant’s lawyer. The latter shall be entitled to submit, within fifteen days of the notification, to the President of the Section seised of the matter a written request that the application be heard in open court. If such a request is presented, the Court shall sit in public.

If the applicant has not appointed a lawyer, the aforesaid notice shall be given to the lawyer officially appointed for that purpose by the President."

(b) Free legal aid

18. Free legal aid is governed, inter alia, by the provisions of Royal Decree (Regio Decreto) no. 3282 of 30 December 1923.

In criminal matters, legal aid is available as of right to anyone who is in a "state of poverty" ("stato di povertà"; Article 15), which phrase is to be interpreted as meaning inability to meet the expenses involved (Article 16). The decision affording legal aid is taken by the president of the trial court (Article 15; see also Article 3 of Royal Decree no. 602 of 28 May 1931). Once granted, it is the judicial authority seised of the case which nominates the lawyer who is to act for the person concerned (Article 29 of the 1923 Decree). The prosecuting authorities or the court president may cause a substitute lawyer to be designated either on their own initiative, where there are serious reasons, or if the original lawyer "establishes legitimate grounds which oblige him to abstain, or entitle him to be excused, from acting" (Article 32). Similarly, Article 128 of the Code of Criminal Procedure provides that an officially appointed lawyer may be replaced "for a justified reason".

Article 5 of Royal Decree no. 602 of 28 May 1931 stipulates that any defence lawyer who is unable to act must supply a written statement of the reasons therefore; even after such a declaration has been made and for so long as he has not been replaced, the lawyer must fulfil the obligations of his office.

An assisted party loses the benefit of legal aid if he instructs a lawyer of his own choice (Article 128 of the Code of Criminal Procedure).

In general, legal aid comes under the supervision of the prosecuting authorities; they can take such measures as may be necessary to ensure that the case of an assisted person is properly attended to and, without prejudice to the latter’s action for damages, may request the imposition of disciplinary penalties on lawyers who neglect their duties (Article 4 of the 1923 Decree).

19. By virtue of Article 152 of the Code of Criminal Procedure, a court is obliged, at any stage of the proceedings, to take notice of its own motion of the extinction of an offence; statutory limitation takes effect by operation of law, even where an appeal is otherwise inadmissible.

The Government conceded that in the present case the Court of Cassation should itself have raised this question in its decisions on the applications to quash.

PROCEEDINGS BEFORE THE COMMISSION

20. In his application of 26 April 1974 to the Commission, Mr. Artico alleged violations of:

- Article 5 par. 1 (art. 5-1) of the Convention, by reason of unlawful detention;

- Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c), by reason of the fact that he was not assisted by a lawyer before the Court of Cassation in the proceedings that terminated on 12 November 1973.

21. On 1 March 1977, the Commission declared inadmissible, for failure to exhaust domestic remedies, the complaints relating to the allegedly unlawful nature of the detention but accepted the application insofar as it concerned the absence of legal assistance.

In its report of 8 March 1979, the Commission expressed the unanimous opinion that there had been a breach of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c).

FINAL SUBMISSIONS MADE TO THE COURT

22. At the hearings on 31 January 1980, the Government maintained the following submission made in their memorial:

"The Court is requested to declare the application presented by Mr. Ettore Artico against the Italian Government inadmissible or ill-founded."

The Commission’s Principal Delegate, for his part, invited the Court

- "to reject for the reasons given, but above all on the ground of estoppel, the preliminary objections raised by the Italian Government";

- "with regard to the merits, to decide whether the Convention has been violated and, if so, to afford to the applicant just satisfaction of an amount to be determined by the Court".

AS TO THE LAW

I. THE GOVERNMENT’S PRELIMINARY PLEAS

23. The Government contested the admissibility of the application on the following three grounds.

Firstly, ratione temporis: the declaration made by Italy pursuant to Article 25 (art. 25) was expressly phrased to apply only to the period subsequent to 31 July 1973 (Yearbook of the Convention, vol. 16, p. 10), whereas the facts complained of occurred at a time that could not be later than 3 and 10 July 1973, these being the dates on which the public prosecutor’s pleadings were filed (see paragraph 10 above).

Secondly, domestic remedies had not been exhausted (Article 26) (art. 26) since the applicant had not complained of Mr. Della Rocca’s conduct either to the Bar Association (Ordine degli avvocati) or by instituting a civil action for damages or criminal proceedings in respect of failure by a lawyer to meet his professional obligations ("patrocinio infedele"; Article 380 of the Italian Criminal Code).

Thirdly, if one sought - erroneously, in the Government’s view – to hold the State responsible for the lack of legal assistance, any notional "final decision" of the Court of Cassation refusing to appoint another lawyer could only have been taken before 3 and 10 July 1973. There was therefore an interval of more than six months between that decision and the reference of the matter to the Commission - 26 April or 12 July 1974 -, the conclusion being that Mr. Artico had not observed the six months’ time-limit laid down by Article 26 (art. 26) of the Convention.

24. The Court has jurisdiction to take cognisance of preliminary pleas of this kind insofar as the respondent State may have first raised them before the Commission to the extent that their character and the circumstances permitted (De Wilde, Ooms and Versyp judgment of 18 June 1971, Series A no. 12, pp. 29-31, par. 47-55).

25. This condition is not satisfied in the case of the Government’s second plea. There was nothing to prevent its inclusion in written or oral observations submitted to the Commission, yet it was put forward for the first time in the Government’s memorial of December 1979 to the Court. Admittedly, the Government had already relied on the rule of exhaustion of domestic remedies before the Commission in July 1976 and February 1977 but they did so on totally different grounds and solely in relation to the complaints under Article 5 (art. 5), complaints which were moreover rejected by that institution on 1 March 1977 pursuant to Article 27 par. 3 (art. 27-3) (see paragraphs 20 and 21 above; Appendix II to the report, section "Submissions of the Parties", paragraphs 1 and 2 b., and section "The Law", paragraph 1).

26. Exactly the same cannot be said of the pleas of inadmissibility ratione temporis and for failure to comply with the time limit since they were apparently raised by the Government at the hearing of 8 December 1978 before the Commission. The pleas were not accepted by the Commission: failing unanimity amongst its members, it considered that Article 29 (art. 29) was not applicable in the instant case. In point of fact, paragraphs 5 and 6 of the Commission’s report do not contain enough details for it to be determined whether the arguments then put forward by the Government were substantially identical to those now advanced; however, this may be assumed to be so since the Commission’s Delegates gave no indication to the contrary.

27. On the other hand, the Delegates did point out that the hearing of 8 December 1978 related to the merits of the application and not to its admissibility on which the Commission had given its decision more than twenty-one months previously, namely on 1 March 1977. On that basis, they contended that there was estoppel as regards these two pleas as well.

The Court observes that the structure of the machinery of protection established by Sections III and IV of the Convention is designed to ensure that the course of the proceedings is logical and orderly. The function of sifting which Articles 26 and 27 (art. 26, art. 27) assign to the Commission is the first of its tasks (above-mentioned judgment of 18 June 1971, p. 30, par. 51). Admittedly Article 29 (art. 29), which has been in force since 21 September 1970, provides for a subsequent review of admissibility but it makes an "a posteriori" rejection of an application conditional on a unanimous vote by the Commission. The stringency of this condition, which marks a departure from the principle of decision by a majority laid down in Article 34 (art. 34), demonstrates that the spirit of the Convention requires that respondent States should normally raise their preliminary objections at the stage of the initial examination of admissibility, failing which they will be estopped.

It is true that the reason prompting a preliminary objection sometimes comes to light only after the decision accepting the application: for example, a reversal of domestic case-law may disclose the existence of a hitherto unknown remedy (above-mentioned judgment of 18 June 1971, pp. 24-25, par. 37, pp. 31-32, par. 56-57, and pp. 33-35, par. 61-62) or an applicant may formulate a new complaint whose admissibility the respondent Government have not yet had the opportunity of contesting (Delcourt judgment of 17 January 1970, Series A no. 11, p. 8, par. 15, and pp. 19-20, par. 39-40; Schiesser judgment of 4 December 1979, Series A no. 34, p. 10, par. 20-21, and pp. 16-17, par. 39-41). In such cases, the circumstances do not permit reliance on grounds of inadmissibility at an earlier date; what is more, despite the apparent generality of the wording of Article 29 (art. 29), the respondent State is entitled by analogy to the benefit of the provisions governing the initial stage of the proceedings, in other words to obtain from the Commission, in a supplementary decision, a ruling by majority vote (Article 34) (art. 34) on the questions of jurisdiction or admissibility submitted to the Commission by the State immediately it has been led to do so by the change in the legal situation (above-mentioned Schiesser judgment, p. 17, par. 41).

However, the present case does not furnish an example of a situation of this kind. Nothing prevented the Government from inviting the Commission, before 1 March 1977, to reject the application ratione temporis or for failure to comply with the six months’ time-limit. Yet the Government unnecessarily deferred doing this until 8 December 1978 with the consequence that their plea could have succeeded only in the event of a unanimous vote (Article 29) (art. 29). The Government thereby lost the advantage of a decision by a majority (Article 34) (art. 34) and they cannot be taken to have recovered it by applying to the Court (Rule 20 par 1 of the Rules of Court); to hold otherwise would lead to a result that would be incompatible with the structure of the Convention and with a proper administration of justice.

28. The Court accordingly declares that the Government are estopped from raising each of the preliminary objections on which they seek to rely.

II. THE ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 PAR. 3 (c) (art. 6-3-c)

A. Questions of proof

29. In order to establish the facts, the Commission had to rely mainly on Mr. Artico’s assertions and the documents he produced: the Government, whilst not expressly contesting these various data, had maintained that he bore the burden of proof; when the Commission had asked the Government for certain details about the course of the 1972 and 1973 proceedings before the Court of Cassation, the reply had been that the registry of that Court could not supply them because, after the applications to quash had been declared inadmissible, the files had been returned to the courts from which they originated (see paragraphs 12 and 13 of the report).

A similar approach was taken by the Government before the Court. They expressed doubts about the authenticity of several documents produced by the applicant and about the very existence of the letter which Mr. Della Rocca was said to have sent on 17 October 1972 to the President of the Second Criminal Section of the Court of Cassation (see paragraph 14 above). They also stressed that it was extremely difficult to reconstruct a detailed picture of Mr. Artico’s dealings with the law in his country.

30. The Court refers on this point to its Ireland v. the United Kingdom judgment of 18 January 1978: "in the case referred to it, the Court examines all the material before it, whether originating from the Commission, the Parties or other sources"; if necessary, the Court "obtains material proprio motu" and "will not rely on the concept that the burden of proof is borne by one or other of the two Governments concerned" (Series A no. 25, p. 64, par. 160). Mutatis mutandis, these remarks apply just as much or even more to a case deriving from an application made pursuant to Article 25 (art. 25) since neither the individual applicant nor the Commission has the status of party before the Court (Lawless judgment of 14 November 1960, Series A no. 1, pp. 11, 14 and 15-16; Rule 1 of the Rules of Court).

In the present proceedings, Mr. Artico has provided sufficient prima facie evidence. The documents of which he supplied copies to the Commission included telegrams from the registry of the Court of Cassation and many of the documents had passed through the hands of prison authorities who kept a record thereof in their files (registers of Brindisi, Milan and Venice prisons). The Government cannot therefore simply formulate reservations about these materials. Again, the Court refuses to believe that the administrative or practical difficulties relied on by the Government are insurmountable in a modern society. In addition, the Court recalls that the Contracting States have a duty to co-operate with the Convention institutions in arriving at the truth (above-mentioned judgment of 18 January 1978, p. 60, par. 148 in fine, and p. 65, par. 161 in fine). Accordingly, the Court regards the facts summarised at paragraphs 8 to 15 above as established and will take them as the basis for its examination of the merits of the case.

B. Questions concerning the merits

31. The applicant alleged a violation of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c) of the Convention, which reads:

"Everyone charged with a criminal offence has the following minimum rights:

...

(c) to defend himself in person or through legal assistance of his own choosing or, if he has not sufficient means to pay for legal assistance, to be given it free when the interests of justice so require;

..."

This contention was unanimously accepted in substance by the Commission but disputed by the Government.

32. Paragraph 3 of Article 6 (art. 6-3) contains an enumeration of specific applications of the general principle stated in paragraph 1 of the Article (art. 6-1). The various rights of which a non-exhaustive list appears in paragraph 3 reflect certain of the aspects of the notion of a fair trial in criminal proceedings (see paragraph 87 of the Commission’s report; Deweer judgment of 27 February 1980, Series A no. 35, p. 30, par. 56). When compliance with paragraph 3 is being reviewed, its basic purpose must not be forgotten nor must it be severed from its roots.

33. As the Commission observed in paragraphs 87 to 89 of its report, sub-paragraph (c) (art. 6-3-c) guarantees the right to an adequate defence either in person or through a lawyer, this right being reinforced by an obligation on the part of the State to provide free legal assistance in certain cases.

Mr. Artico claimed to be the victim of a breach of this obligation. The Government, on the other hand, regarded the obligation as satisfied by the nomination of a lawyer for legal aid purposes, contending that what occurred thereafter was in no way the concern of the Italian Republic. According to them, although Mr. Della Rocca declined to undertake the task entrusted to him on 8 August 1972 by the President of the Second Criminal Section of the Court of Cassation, he continued to the very end and "for all purposes" to be the applicant’s lawyer. In the Government’s view, Mr. Artico was, in short, complaining of the failure to appoint a substitute but this amounted to claiming a right which was not guaranteed.

The Court recalls that the Convention is intended to guarantee not rights that are theoretical or illusory but rights that are practical and effective; this is particularly so of the rights of the defence in view of the prominent place held in a democratic society by the right to a fair trial, from which they derive (see the Airey judgment of 9 October 1979, Series A no. 32, pp. 12-13, par. 24, and paragraph 32 above). As the Commission’s Delegates correctly emphasised, Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c) speaks of "assistance" and not of "nomination". Again, mere nomination does not ensure effective assistance since the lawyer appointed for legal aid purposes may die, fall seriously ill, be prevented for a protracted period from acting or shirk his duties. If they are notified of the situation, the authorities must either replace him or cause him to fulfil his obligations. Adoption of the Government’s restrictive interpretation would lead to results that are unreasonable and incompatible with both the wording of sub-paragraph (c) (art. 6-3-c) and the structure of Article 6 (art. 6) taken as a whole; in many instances free legal assistance might prove to be worthless.

In the present case, Mr. Artico did not have the benefit of Mr. Della Rocca’s services at any point of time. From the very outset, the lawyer stated that he was unable to act. He invoked firstly the existence of other commitments and subsequently his state of health (see paragraph 14 above). The Court is not called upon to enquire into the relevance of these explanations. It finds, as did the Commission (see paragraph 98 of the report), that the applicant did not receive effective assistance before the Court of Cassation; as far as he was concerned, the above-mentioned decision of 8 August 1972 remained a dead letter.

34. Sub-paragraph (c) of Article 6 par. 3 (art. 6-3-c) does, nevertheless, make entitlement to the right it sets forth dependent on two conditions. Whilst here there was no argument over the first condition - that the person charged with a criminal offence does not have sufficient means -, the Government denied that the second condition was satisfied: on their view, the "interests of justice" did not require that Mr. Artico be provided with free legal aid. The subject-matter of the Court of Cassation proceedings was, so the Government claimed, crystallized by the grounds adduced in support of the applications to quash, grounds that were filed by the applicant in December 1971 with the assistance of a lawyer of his own choice, Mr. Ferri. However, the Government continued, the grounds related to an issue - the regularity of the summons to appear in court - that was of the utmost simplicity, so much so that the public prosecutor pleaded in July 1973 that the applications were manifestly ill-founded (see paragraphs 9-10 above); hence, a lawyer would have played but a "modest" role, limited to receiving notification to the effect that the Court of Cassation would take its decision in chambers (see paragraph 17 above).

According to the Commission’s Delegates, this opinion contrasted with that of the President of the Second Criminal Section of the Court of Cassation. By 8 August 1972, when this judge granted the legal aid that had been requested on 10 March, several months had elapsed since the filing of the applications to quash and the supporting grounds; moreover, Mr. Artico had sent to the registry, on 10 and 14/15 March, declarations which he had drafted himself and which set out his further arguments (see paragraphs 9-10 above). Nevertheless, the President came to the conclusion that there was a genuine need for a lawyer to be nominated for legal aid purposes. The Delegates doubted whether it was open to the Government to argue the contrary at the present time.

The Court recalls that, subject to certain exceptions not pertinent to the present case, anyone who is in a state of poverty is entitled under Italian law to free legal aid in criminal matters (Article 15 of Royal Decree no. 3282 of 30 December 1923; see also Article 125 of the Code of Criminal Procedure).

In any event, here the interests of justice did require the provision of effective assistance. This would, according to Mr. Della Rocca, have been a very demanding and onerous task (see paragraph 14 above). At any rate, the written procedure, which is of prime importance before the Italian Court of Cassation, had not been concluded by 8 August 1972. A qualified lawyer would have been able to clarify the grounds adduced by Mr. Artico and, in particular, to give the requisite emphasis to the crucial issue of statutory limitation which had hardly been touched on in the "voluminous and verbose" declarations of 14/15 March 1972 (see paragraph 10 above and the verbatim record of the hearing of 31 January 1980). In addition, only a lawyer could have countered the pleadings of the public prosecutor’s department by causing the Court of Cassation to hold a public hearing devoted, amongst other things, to a thorough discussion of this issue (see paragraph 17 above).

35. The Government objected that this was pure conjecture. In their view, for there to be a violation of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c), the lack of assistance must have actually prejudiced the person charged with a criminal offence.

The Court points out, in company with the Commission’s Delegates, that here the Government are asking for the impossible since it cannot be proved beyond all doubt that a substitute for Mr. Della Rocca would have pleaded statutory limitation and would have convinced the Court of Cassation when the applicant did not succeed in doing so. Nevertheless, it appears plausible in the particular circumstances that this would have happened. Above all, there is nothing in Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c) indicating that such proof is necessary; an interpretation that introduced this requirement into the sub-paragraph would deprive it in large measure of its substance. More generally, the existence of a violation is conceivable even in the absence of prejudice (see the Marckx judgment of 13 June 1979, Series A no. 31, p. 13, par. 27); prejudice is relevant only in the context of Article 50 (art. 50).

36. The Government criticised Mr. Artico for not having recourse to the services of the colleague of whom Mr. Della Rocca spoke highly (see paragraph 14 above) and for failing to induce the Court of Cassation to take notice of the issue of statutory limitation, allegedly because he did not plead it either soon enough, that is as from December 1971, or with sufficient emphasis and persistence.

The second criticism is tantamount to saying that the interests of justice did not necessitate the presence of a lawyer, a matter on which the Court has already ruled (see paragraph 34 above); in fact it confirms if anything that his presence was indispensable. The first criticism also does not bear examination since the applicant would have lost the benefit of free legal aid had he followed Mr. Della Rocca’s advice (see paragraph 18 above).

In reality, Mr. Artico doggedly attempted to rectify the position: he multiplied his complaints and representations both to his official lawyer - to the extent of importuning and even finally exasperating him - and to the Court of Cassation (see paragraphs 14-15 above). Admittedly, a State cannot be held responsible for every shortcoming on the part of a lawyer appointed for legal aid purposes but, in the particular circumstances, it was for the competent Italian authorities to take steps to ensure that the applicant enjoyed effectively the right to which they had recognised he was entitled. Two courses were open to the authorities: either to replace Mr. Della Rocca or, if appropriate, to cause him to fulfil his obligations (see paragraph 33 above). They chose a third course - remaining passive -, whereas compliance with the Convention called for positive action on their part (see the above-mentioned Airey judgment, p. 14, par. 25 in fine).

37. The Court thus concludes that there has been a breach of the requirements of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c).

38. Initially, the applicant put forward a further claim based on sub-paragraph (b) of Article 6 par. 3 (art. 6-3-b); he invoked that sub-paragraph (b), and sub-paragraph (c) for that matter, in conjunction with Articles 13, 14, 17 and 18 (art. 13, art. 14, art. 17, art. 18) (admissibility decision of 1 March 1977, sections "Complaints" and "Submissions of the Parties"). In view of the conclusion appearing in the preceding paragraph, the Court does not consider that it has to rule on issues to wich no reference was made during the proceedings before it by the Government or the Commission.

III. THE APPLICATION OF ARTICLE 50 (art. 50)

39. On behalf of Mr. Artico, Mr. Solinas claimed payment

- of professional fees for services rendered before the Commission and the Court;

- of just sums in respect of the unlawful detention allegedly resulting from the breach of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c) and of non-pecuniary injury.

The Commission’s Delegates, for their part, invited the Court to afford to the applicant, under Article 50 (art. 50), satisfaction of an amount to be determined by the Court.

Having also heard the Government’s observations, the Court considers that this question is ready for decision (Rule 50 par. 3, first sentence, of the Rules of Court).

A. Professional fees

40. In a note dated 27 February 1980, Mr. Solinas indicated that his fees amount to Lire 2,573,000 from which should be deducted the sums already received from the Council of Europe, namely FF 6,949.43 according to a résumé which the Secretary to the Commission supplied to the registry on 12 March in reply to a question from the Court.

It appears from these two documents and paragraph 4 of the report hat the applicant had the benefit of free legal aid - before the Commission and then, after reference of the case to the Court, in his relations with the Delegates - throughout the period subsequent to the admissibility decision of 1 March 1977. He did not maintain that he paid or is liable to pay to Mr. Solinas, who was not acting for him before that date, additional fees for which he might seek reimbursement. It follows that, in this respect, Mr. Artico has borne no costs and has suffered no loss capable of being compensated under Article 50 (art. 50). The Court refers on this point to its Luedicke, Belkacem and Koç judgment of 10 March 1980 (Series A no. 36, p. 8, par. 15).

B. "Unlawful detention" and non-pecuniary injury

41. Basing himself on various directives (provvedimenti) relative to the concurrence (unificazione) or accumulation of his sentences (see paragraph 12 above and the verbatim record of the hearing of 31 January 1980), Mr. Artico asserted that he would have been released on 7 August 1974, rather than on 23 August 1975, if on 12 November 1973 the Court of Cassation had declared that proceedings were barred as a result of statutory limitation. He maintained that the twelve months and sixteen days which he spent in prison unduly (indebita carcerazione) were the "direct and immediate consequence of the violation of the right of defence".

42. The Government expressed reservations about the very existence of any abnormal deprivation of liberty, claiming that the divergent views expressed by the authorities which in turn examined the matter, including the Court of Cassation in 1975 (see paragraph 11 in fine above), and the extraordinary profusion (straordinaria prolificità) of the applicant’s criminal convictions demonstrated the enormous difficulty (difficoltà enorme) of retracing his curriculum vitae.

The documentary evidence nevertheless leaves the impression that Mr. Artico would indeed have been released as early as 7 August 1974 if the Court of Cassation had held in its rulings on the applications to quash that statutory limitation applied. In fact, the prospects of such a decision would have been greater if the applicant had had the benefit of effective legal assistance. On this point, the Court refers to paragraphs 30, 34 and 35 above and concurs with the opinion of the Commission’s Delegates; it also recalls that in certain cases the loss of real opportunities warrants the award of just satisfaction (see the König judgment of 10 March 1980, Series A no. 36, p. 17, par. 19).

43. However, the injury which the applicant alleged he suffered by reason of his unlawful detention is but a hypothetical and, at the most, indirect consequence of the breach of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c); the "direct and immediate" cause of that injury is actually to be found in an interference with his physical liberty.

In this connection, it should not be forgotten that on 1 March 1977 the Commission declared inadmissible, for failure to exhaust domestic remedies, the complaint concerning the alleged violation of Article 5 (art. 5); it took the view that, after the appeal judgment of 5 August 1975, Mr. Artico should have sought compensation in the courts of his country on the strength of either Article 571 of the Code of Criminal Procedure or Article 5 par. 5 (art. 5-5) of the Convention (see paragraph 21 above and Appendix II to the report).

44. At that point the applicant did file a claim for compensation but it was rejected by the Court of Cassation on 4 November 1977 since the statutory time-limit of eighteen months had expired on 5 February (see paragraph 12 above and the verbatim record of the hearing of 31 January 1980).

The Government stressed that that judgment is final and is not the subject of any complaint on the part of the applicant (decisione irrevocable, definitiva, non impugnata); they contended that on this ground alone the issue of compensation for unlawful detention was closed.

The Court is not convinced by this argument. Admittedly, Mr. Artico omitted to have recourse in due time to the remedies available under Italian law but this does not compel the Court to dismiss his present claims (see the De Wilde, Ooms and Versyp judgment of 10 March 1972, Series A no. 14, pp. 7-10, par. 14-16 and 20, and the above-mentioned König judgment, pp. 14-15, par. 15); besides, those claims have a different basis in law, namely the consequences of the lack of effective legal assistance.

45. Nevertheless, it has to be remembered that the Ferrara public prosecutor set off against later sentences the year and sixteen days of imprisonment in question (see paragraph 12 above). The applicant alleged that the practical benefit of this measure was limited to sixteen days, arguing that he would in any event have been granted a year’s remission of sentence (indulto) by reason of Presidential Decree no. 413 of 4 August 1978 (Gazzetta Ufficiale, 1978, pp. 5557-5560). In point of fact, the directive (provvedimento) of the Ferrara public prosecutor’s department predated the Decree, having been issued on 15 March 1978. On that date, Mr. Artico still had to serve a "debit balance" of one year, ten months and twenty-one days after allowance had been made in respect of the setting-off. Thus, it did confer on him a tangible advantage, without prejudice to the advantage which he might afterwards have been able to derive from the aforesaid Decree. Although the setting-off did not provide him with complete reparation (restitutio in integrum), it compensated to a large extent the damage he suffered (see the Ringeisen judgment of 22 June 1972, Series A no. 15, p. 10, par. 26; the Neumeister judgment of 7 May 1974, Series A no. 17, pp. 18-19, par. 40-41; the Engel and others judgment of 23 November 1976, Series A no. 22, pp. 68-69, par. 10).

46. As regards the nature of the remaining damage, the Court notes that Mr. Artico has not established, or even alleged, any pecuniary loss. On the other hand, the additional period of imprisonment which might have been brought about - indirectly - by the absence of effective legal assistance (see paragraphs 42 and 43 above) undoubtedly caused him non-pecuniary injury.

47. To this has to be added the non-pecuniary injury resulting directly from the violation of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c), in respect of which the setting-off of the aforesaid period against later sentences clearly has no relevance: for more than a year the applicant remained without a lawyer, other than nominally, despite his pressing and repeated complaints and representations (see paragraphs 13-15 above). In all probability he was left with a distressing sensation of isolation, confusion and neglect. In particular, when the public prosecutor submitted on 3 and 10 July 1973 that the applications to quash should be dismissed in chambers, Mr. Artico must have felt defenceless since only a lawyer could have countered that submission by demanding a public hearing in the presence of the parties (see paragraphs 10 and 17 above).

48. None of the above elements of damage lends itself to a process of calculation. Taking them together on an equitable basis, as is required by Article 50 (art. 50), the Court considers that Mr. Artico should be afforded satisfaction assessed at three million (3,000,000) Lire.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares that the Government are estopped from contesting the admissibility of the application;

2. Holds that there has been breach of Article 6 par. 3 (c) (art. 6-3-c);

3. Holds that the Italian Republic is to pay to the applicant compensation of Lire 3,000,000 for non-pecuniary injury;

4. Rejects the remainder of the claim for just satisfaction.

Done in English and in French, the French text being authentic, at the Human Rights Building, Strasbourg, this thirteenth day of May, one thousand nine hundred and eighty.

For the President

Leon LIESCH

Judge

Marc-André EISSEN

Registrar

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije