(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 7) Kažnjavanje samo na osnovu zakona
(Čl. 8) Pravo na poštovanje privatnog i porodičnog života
(Čl. 35) Uslovi prihvatljivosti

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Odluka ESLJP
Odbor

Sažetak

Predmet se odnosi na osudu podnositeljke u prekršajnom postupku zbog odbijanja obavezne vakcinacije deteta. Ona je u septembru 2013. potpisala izjavu kojom odbija da vakciniše dete rođeno u junu 2013. vakcinama Pentaxim i Engerix. U izjavi je, između ostalog, navedeno da odbijanjem da vakciniše svoje dete u skladu sa programom obavezne vakcinacije školskog i predškolskog uzrasta koji je na snazi u Republici Hrvatskoj, podnositeljka razume da dete neće moći da pohađa vrtić.

Nadležna ispostava Uprave za sanitarnu inspekciju Ministarstva zdravstva izdala je prekršajni nalog protiv podnositeljke jer ova nije dizvolila obaveznu vakcinaciju svoga deteta. Izrečena joj je novčana kazna u skladu sa Zakonom o zaštiti pučanstva od zaraznih bolesti. Ona je podnela prigovor na prekršajni nalog tvrdeći da je njeno starije dete osoba s teškim invaliditetom zbog, kako je smatrala, nuspojava vakcina koje je primilo i da je htela da se njenu kćer testira kako bi se isključile sve takve nuspojave. Prekršajni sud u Varaždinu proglasio je podnositeljku krivom za prekršaj iz članka 77. Zakona, izrekao joj je sudsku opomenu i naložio joj da plati 200,00 kuna na ime troškova postupka. Nakon toga, ona je podnela ustavnu tužbu protiv presude Prekršajnog suda u Varaždinu. Ustavni sud odbio je ovu ustavnu tužbu.

Podnositeljka predstavke prigovorila je, na temelju člana 6. stav 1. Konvencije, da je sudska praksa domaćih sudova bila nedosledna po pitanju sankcioniranja roditelja koji odbijaju da vakcinišu svoju decu. Dalje je prigovorila, na temelju člana 7. Konvencije, da zakonodavstvo na temelju kojeg je osuđena nije bilo ni dostupno ni predvidljivo u svojoj primeni. Konačno, prigovorila je, na temelju člana 8. Konvencije, da je njena osuda u prekršajnom postupku zbog odbijanja obavezne vakcinacije njenog deteta predstavljala povredu njenog prava na poštovanje privatnog i porodičnog života.

Sud primećuje da je podnositeljka predstavke dostavila četiri sudske odluke, donesene u razdoblju od 2014. do 2018., u kojima roditelji nisu proglašeni krivima iako su odbili da vakcinišu svoju decu. Vlada je tvrdila da su u razdoblju od 2014. do 2018. nacionalni sudovi doneli 216 presuda kojima su roditelje osudili za isto delo; samo Prekršajni sud u Varaždinu osudio je roditelje u 26 predmeta, u tri predmeta odbio je optužbe zbog nastupanja zastare, a oslobodio je optužbe jednog roditelja čije je dete imalo medicinsku kontraindikaciju za vakcinaciju. Sud primećuje da se čini da su presude na koje se pozvala podnositeljka suprotne odluci donesenoj u njenom predmetu. Međutim, činjenice u barem jednom od tih predmeta nisu uporedive s činjenicama u njenom predmetu. Dalje, iz brojnih sudskih presuda i statističkih podataka koje je dostavila Vlada proizlazi da je u najvećem delu sudske prakse primenjen pristup usvojen u predmetu podnositeljke predstavke, odnosno da su roditelji proglašeni krivima za prekršaj ako su odbili da vakcinišu svoju decu. U skladu s tim, ovaj je prigovor očigledno neosnovan i mora se odbaciti u skladu s članom 35. stav 3. tačka (a) i stav 4. Konvencije.

U odnosu na navodnu povredu člana 7. Konvencije, podnositeljka predstavke tvrdila je da je osuđena na temelju zakonske odredbe koja je upućivala na Program vakcinacije, ali da Program vakcinacije nikada nije objavljen u Narodnim novinama.
Sud primećuje da je Pravilnik o vakcinaciji, koji je objavljen u Narodnim novinama i na koji se domaći sud pozvao kada je osudio podnositeljku predstavke, sadržavao relevantni vremenski okvir unutar kojeg treba obaviti vakcinaciju dece svakom od obaveznih vakcina. Na osnovu ovoga, kao i činjenice da je obaveznost vakcinacije u Hrvatskoj opšepoznata, i na snazi već desetlećima, kao i izjave koju je podnositeljka potpisala kada je odbila vakcinaciju svoga deteta, Sud ne nalazi osnovu za njen prigovor da nije mogla da predvidi moguće pravne posledice odbijanja vakcinacije. U skladu s tim, ovaj je prigovor očigledno neosnovan i mora se odbaciti u skladu s članom 35. stav 3. tačka (a) i stav 4. Konvencije.

U odnosu na navodnu povredu člna 8 Konvencije, Sud smatra da je osuda podnositeljke predstavke dovela do mešanja u njeno pravo na poštovanje privatnog života. To mešanje bilo je u skladu sa zakonom, odnosno članom 77. Zakona, i težilo je legitimnim ciljevima zaštite zdravlja i zaštite prava drugih. Sud je uveren da su domaće vlasti pri izricanju kazne podnositeljiki predstavke za odbijanje obavezne vakcinacije njenog deteta iznele relevantne i dovoljne razloge te da je, imajući na umu njihovu široku slobodu procene o tom pitanju, ovaj prigovor očigledno neosnovan i mora se odbaciti u skladu sa članom 35. stav 3. tačka (a) i stav 4. Konvencije.

Iz ovih razloga Sud jednoglasno utvrđuje da je predstavka nedopuštena.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EUROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

DRUGI ODJEL

ODLUKA

Zahtjev br. 11504/18

J. Č. protiv Hrvatske

Europski sud za ljudska prava (Drugi odjel), zasjedajući 13. prosinca 2022. u odboru u sastavu:

Pauliine Koskelo, predsjednica,
Lorraine Schembri Orland,
Davor Derenčinović, suci,
i Dorothee von Arnim, zamjenica tajnika Odjela,

uzimajući u obzir:

zahtjev (br. 11504/18) protiv Republike Hrvatske koji je hrvatska državljanka gđa J. Č. („podnositeljica zahtjeva”), koja je rođena 1976. godine i živi u Novom Marofu i koju je zastupala gđa S. Mandac, odvjetnica iz Zagreba, podnijela Sudu na temelju članka 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i temeljnih sloboda („Konvencija”) dana 2. ožujka 2018.,

odluku da se Vladu Republike Hrvatske („Vlada”), koju je zastupala njezina zastupnica, gđa Š. Stažnik, obavijesti o prigovorima o pravnoj sigurnosti, načelu da nema kazne bez zakona i poštovanju privatnog života, a da se ostatak zahtjeva odbaci kao nedopušten, odluku da ime podnositeljice zahtjeva ne bude objavljeno, očitovanja stranaka, nakon vijećanja odlučuje kako slijedi:

PREDMET SPORA

Predmet se odnosi na osudu podnositeljice u prekršajnom postupku zbog odbijanja obveznog cijepljenja njezine kćeri.
Dana 16. rujna 2013. podnositeljica je potpisala izjavu kojom odbija cijepiti svoju kćer rođenu 23. lipnja 2013. cjepivima Pentaxim i Engerix protiv difterije, tetanusa, hripavca, dječje paralize i hepatitisa B. U izjavi je, između ostalog, navedeno da propustom da cijepi svoje dijete u skladu s Programom obveznog cijepljenja djece školske i predškolske dobi (dalje u tekstu: „Program cijepljenja”) koji je na snazi u Hrvatskoj podnositeljica shvaća da njezino dijete neće moći pohađati vrtić.
Dana 26. rujna 2013. Ispostava Novi Marof Uprave za sanitarnu inspekciju Ministarstva zdravstva izdala je prekršajni nalog protiv podnositeljice zahtjeva jer podnositeljica nije dopustila obvezno cijepljenje svoje kćeri. Podnositeljici je izrečena novčana kazna u iznosu od 2.000,00 hrvatskih kuna (HRK; približno 270,00 eura (EUR)) zbog počinjenja prekršaja kažnjivog na temelju članka 77. Zakona o zaštiti pučanstva od zaraznih bolesti (dalje u tekstu: „Zakon”). U toj je odredbi navedeno da će se svaki roditelj koji ne izvrši obvezu cijepljenja utvrđenu Programom cijepljenja kazniti novčanom kaznom u iznosu do 2.000,00 kuna u prekršajnom postupku.
Podnositeljica zahtjeva podnijela je prigovor na prekršajni nalog tvrdeći da je njezino starije dijete osoba s teškim invaliditetom zbog, kako je smatrala, nuspojava cjepiva koje je primilo i da je htjela da se njezinu kćer testira kako bi se isključile sve takve nuspojave.
Dana 3. listopada 2014. Prekršajni sud u Varaždinu proglasio je podnositeljicu krivom za prekršaj iz članka 77. Zakona, izrekao joj je sudsku opomenu i naložio joj da plati 200,00 kuna (približno 27,00 eura) na ime troškova postupka. Taj je sud primijetio da su člankom 40. Zakona propisana obvezna cjepiva, među ostalim i ona koja je podnositeljica zahtjeva odbila. Nadalje, Programom cijepljenja, kao i Pravilnikom o načinu provođenja imunizacije, seroprofilakse, kemoprofilakse protiv zaraznih bolesti te o osobama koje se moraju podvrgnuti toj obvezi (dalje u tekstu: „Pravilnik o cijepljenju”), propisani su precizni rokovi u kojima svako dijete treba primiti svako od obveznih cjepiva. Taj je sud nadalje primijetio da je Ustavni sud nedavno potvrdio ustavnost obveznog cijepljenja u svrhu zaštite zdravlja djece i da je presudio da roditelji odbijanjem cijepljenja ugrožavaju zdravlje svoje djece i drugih osoba koje se ne mogu cijepiti zbog zdravstvenog stanja ili kod kojih cijepljenje ne bi postiglo potrebnu razinu zaštite te je tako tim osobama povrijeđeno pravo na zdrav život. Stoga je Ustavni sud smatrao da je, radi osiguranja prava tih osoba, opravdano propisati obvezno cijepljenje građana protiv bolesti čije je sprječavanje u interesu države.
Podnositeljica je zatim podnijela ustavnu tužbu protiv presude Prekršajnog suda u Varaždinu. Dana 11. lipnja 2017. Ustavni sud odbio je ustavnu tužbu podnositeljice zahtjeva.
Podnositeljica zahtjeva prigovorila je, na temelju članka 6. stavka 1. Konvencije, da je sudska praksa domaćih sudova bila nedosljedna o pitanju sankcioniranja roditelja koji odbijaju cijepiti svoju djecu. Nadalje je prigovorila, na temelju članka 7. Konvencije, da zakonodavstvo na temelju kojeg je osuđena nije bilo ni dostupno ni predvidljivo u svojoj primjeni. Konačno, prigovorila je, na temelju članka 8. Konvencije, da je njezina osuda u prekršajnom postupku zbog odbijanja obveznog cijepljenja njezina djeteta predstavljala povredu njezina prava na poštovanje privatnog i obiteljskog života.

OCJENA SUDA

Na početku Sud smatra da nije potrebno ispitati preliminarni prigovor Vlade da podnositeljica nije pretrpjela značajnu štetu jer je zahtjev u svakom slučaju nedopušten iz razloga navedenih u nastavku.

A. Navodna povreda članka 6. Konvencije

Opća načela primjenjiva u predmetima koji se odnose na proturječne odluke u sudskoj praksi domaćih sudova sažeta su u predmetu Nejdet Şahin i Perihan Şahin protiv Turske ([VV], br.13279/05, stavci 49. – 58. i 61., 20. listopada 2011.).
Sud primjećuje da je podnositeljica zahtjeva dostavila četiri sudske odluke, donesene u razdoblju od 2014. do 2018., u kojima roditelji nisu proglašeni krivima unatoč tome što su odbili cijepiti svoju djecu, dok je Vlada dostavila otprilike dvadeset i pet presuda, donesenih u istom razdoblju, u kojima su roditelji koji su odbili cijepljenje proglašeni krivima za prekršaj na temelju članka 77. Zakona. Vlada je ustvrdila i da su u razdoblju od 2014. do 2018. nacionalni sudovi donijeli 216 presuda kojima su roditelje osudili za isto djelo; samo Prekršajni sud u Varaždinu osudio je roditelje u dvadeset i šest predmeta, u trima predmetima odbio je optužbe zbog nastupanja zastare, a oslobodio je optužbe jednog roditelja čije je dijete imalo medicinsku kontraindikaciju za cijepljenje.
Sud primjećuje da se doista čini da su presude na koje se pozvala podnositeljica suprotne odluci donesenoj u njezinu predmetu. Međutim, činjenice u barem jednom od tih predmeta nisu usporedive s činjenicama u predmetu podnositeljice zahtjeva. Nadalje, iz brojnih sudskih presuda i statističkih podataka koje je dostavila Vlada proizlazi da je u najvećem dijelu sudske prakse primijenjen pristup usvojen u predmetu podnositeljice zahtjeva, odnosno da su roditelji proglašeni krivima za prekršaj ako su odbili cijepiti svoju djecu.
U takvim okolnostima Sud smatra da podnositeljica zahtjeva nije dokazala da postoje dugotrajne i duboke razlike u sudskoj praksi domaćih sudova o tom pitanju ili da se u domaćem pravnom sustavu ne mogu ispraviti moguće nedosljednosti (usporedi Derbuc i drugi protiv Hrvatske (odl.), br. 53977/14 i 41902/15, stavci 43. – 45., 15. ožujka 2022.).
U skladu s tim, ovaj je prigovor očigledno neosnovan i mora se odbaciti u skladu s člankom 35. stavkom 3. točkom (a) i stavkom 4. Konvencije.

B. Navodna povreda članka 7. Konvencije

Mjerodavna načela proizašla iz sudske prakse Suda na temelju članka 7. Konvencije sažeta su u predmetu Vasiliauskas protiv Litve ([VV], br. 35343/05, stavci 153. – 155., ECHR 2015).
Podnositeljica zahtjeva tvrdila je da je osuđena na temelju zakonske odredbe koja je upućivala na Program cijepljenja, ali da Program cijepljenja nikada nije objavljen u Narodnim novinama.
Sud primjećuje da, iako je točno da je članak 77. Zakona doista bio blanketna norma jer je upućivao na Program cijepljenja, koji nikada nije objavljen u Narodnim novinama, to ne znači da je pravna osnova na kojoj je podnositeljica osuđena bila nedostupna ili nepredvidljiva.
Prije svega, čak i pod pretpostavkom da podnositeljica zahtjeva nije mogla pronaći Program cijepljenja na internetu u relevantno vrijeme ili da ju pedijatar njezina djeteta nije obavijestio o rasporedu cijepljenja, kao što je trebao učiniti prema navodima Vlade, posljedice propusta roditelja da cijepi svoje dijete jasne su već iz članka 40. Zakona u vezi s člankom 77. Nadalje, Pravilnik o cijepljenju, koji je objavljen u Narodnim novinama i na koji se domaći sud pozvao kada je osudio podnositeljicu zahtjeva, sadržavao je relevantni vremenski okvir unutar kojeg treba cijepiti djecu svakim od obveznih cjepiva (vidi stavak 5. ove odluke). Na temelju tih dokumenata, kao i činjenice da je obveznost cijepljenja u Hrvatskoj općepoznata, i na snazi već desetljećima, kao i izjave koju je podnositeljica potpisala kada je odbila cijepljenje svojeg djeteta (vidi stavak 2 ove odluke), Sud ne nalazi osnovu za njezin prigovor da nije mogla predvidjeti moguće pravne posljedice odbijanja cijepljenja djeteta.
Iz gore navedenih razloga Sud smatra da je ovaj prigovor očigledno neosnovan i da se mora odbaciti u skladu s člankom 35. stavkom 3. točkom (a) i stavkom 4. Konvencije.

C. Navodna povreda članka 8. Konvencije

Mjerodavna načela proizašla iz sudske prakse Suda na temelju članka 8. Konvencije u kontekstu cijepljenja djece sažeta su u predmetu Vavřička i drugi protiv Češke Republike ([VV], br. 47621/13 i pet drugih zahtjeva, stavci 273. – 289., 8. travnja 2021.).
Sud smatra da je osuda podnositeljice zahtjeva dovela do miješanja u njezino pravo na poštovanje privatnog života (usporedi gore navedeni predmet Vavřička i drugi, stavak 264.). To miješanje bilo je u skladu sa zakonom, odnosno člankom 77. Zakona, i težilo je legitimnim ciljevima zaštite zdravlja i zaštite prava drugih (usporedi ibid., stavak 272.).
Kad je riječ o razmjernosti mjere o kojoj je riječ, Sud mora ponoviti argumente koje je iznijelo Veliko vijeće u predmetu Vavřička i drugi (ibid., stavci 290. – 312.), u kojem nije utvrdilo nikakav problem sa sustavom obveznog cijepljenja djece u Češkoj Republici, koji je u mnogočemu vrlo sličan sustavu obveznog cijepljenja u Hrvatskoj.
Konkretno, obveza cijepljenja u Hrvatskoj odnosi se na deset bolesti u odnosu na koje znanstvena zajednica cijepljenje smatra djelotvornim i sigurnim. Izuzeće od te obveze dopušteno je posebice u odnosu na djecu s medicinskom kontraindikacijom za cijepljenje. Nadalje, ne postoji odredba koja dopušta prisilno cijepljenje.
Godine 2014. Ustavni sud ocjenjivao je ustavnost sustava obveznog cijepljenja i njegovu suglasnost s člankom 35. Ustava, kojim je zajamčeno poštovanje privatnog i obiteljskog života. Pozivajući se na znanstvene dokaze koji dokazuju da je aktivna imunizacija najdjelotvornija i najsigurnija mjera za sprječavanje zaraznih bolesti, Ustavni sud smatrao je da je obveznost imunizacije protiv određenih bolesti mjera kojom država ispunjava svoju pozitivnu obvezu poštovanja privatnog života i osiguravanja zdravog života svojih građana u skladu s člankom 8. Konvencije.
Podnositeljica je tvrdila da ne želi cijepiti svoje drugo dijete prije nego što se provede odgovarajuće testiranje kako bi se potvrdilo da dijete neće razviti autizam, kao što se to dogodilo njezinu prvorođenom djetetu nakon što je primilo cjepiva o kojima je riječ. S tim u vezi, Vlada je objasnila da se testiranje prije cijepljenja može obaviti, i tada ga plaća država, samo u slučajevima medicinske potrebe, koja se utvrđuje nakon što pedijatar pregleda dijete. Ustvrdila je i da nije bilo dostupnog testiranja u pogledu kontraindikacije za koju je podnositeljica bila zabrinuta (autizam) i da ta kontraindikacija nikada nije bila povezana s cjepivima koja je podnositeljica odbila za svoju kćer. U ovom predmetu, nakon što nije pronašao kontraindikacije za cijepljenje djeteta podnositeljice zahtjeva, nadležni pedijatar odbio je naručiti bilo kakve dodatne pretrage smatrajući ih nepotrebnima. Sud nije u položaju preispitivati medicinsku procjenu liječnika u ovom predmetu i, općenito gledano, ne vidi razlog da dovodi u pitanje primjerenost domaćeg sustava u tom pogledu dokle god je sigurnost cjepiva koje se upotrebljava pod stalnim nadzorom nadležnih tijela (usporedi gore navedeni predmet Vavřička i drugi, stavak 301.).
Konačno, kad je riječ o intenzitetu miješanja u prava podnositeljice zahtjeva kao roditelja, Sud primjećuje da joj je samo izrečena sudska opomena u prekršajnom postupku, što je sankcija koja se ne može smatrati nerazmjernom (usporedi gore navedeni predmet Vavřička i drugi, stavak 304.). Nadalje, Sud ponavlja da se ne može smatrati nerazmjernim da država od osoba za čije zdravlje cijepljenje predstavlja vrlo malu opasnost zahtijeva da prihvate tu univerzalno provođenu zaštitnu mjeru radi upisa u predškolsku ustanovu. Zakonodavna vlast imala je valjanu i legitimnu mogućnost donijeti takvu odluku, koja je u potpunosti u skladu s razlogom zaštite zdravlja stanovništva (usporedi ibid., stavak 306.).
U svjetlu gore navedenih razmatranja, Sud je uvjeren da su domaće vlasti pri izricanju kazne podnositeljici zahtjeva za odbijanje obveznog cijepljenja njezina djeteta iznijele relevantne i dostatne razloge te da je, imajući na umu njihovu široku slobodu procjene o tom pitanju (usporedi ibid., stavak 280.), ovaj prigovor očigledno neosnovan i mora se odbaciti u skladu s člankom 35. stavkom 3. točkom (a) i stavkom 4. Konvencije.

Iz tih razloga Sud jednoglasno

utvrđuje da je zahtjev nedopušten.

Sastavljeno na engleskome jeziku i otpravljeno u pisanom obliku dana 19. siječnja 2023.

Dorothee von Arnim Pauliine Koskelo

Zamjenica tajnika Predsjednica

Prevela prevoditeljska agencija Alkemist

prevod odluke preuzet je sa sajta Zastupnika Repiblike Hrvatske pred Evropskim sudom za ljudska prava

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 7 | DIC | Rohlena protiv Republike Češke

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1429/2019 od 22.01.2020. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog AA, podnet protiv pravnosnažnih presuda Osnovnog suda u Nišu 2K broj 223/18 od 03.06.2019. godine i Apelacionog suda u Nišu Kž1 broj 830/2019 od 01.10.2019. godine, u odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2). Zakonika o krivičnom postupku u vezi člana 61. Krivičnog zakonika, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Osnovnog suda u Nišu 2K broj 223/18 od 03.06.2019. godine, okrivlјeni AA oglašen je krivim zbog izvršenja produženog krivičnog dela nasilјe u porodici iz člana 194. stav 3. u vezi stava 1. u vezi člana 61 Krivičnog Zakonika, za koje delo je osuđen na kaznu zatvora u trajanju od 2 godine. Istom presudom, okrivlјeni je obavezan da naknadi troškove krivičnog postupka, o čijoj visini će sud odlučiti posebnim rešenjem, shodno odredbi člana 264. ZKP, a oštećena BB je na osnovu člana 258 ZKP upućena na parnični postupak radi ostvarivanja imovinskopravnog zahteva. Presudom Apelacionog suda u Nišu Kž1 broj 830/2019 od 01.10.2019. godine, delimičnim usvajanjem žalbe branioca okrivlјenog, presuda Osnovnog suda u Nišu 2K.broj 223/18 od 03.06.2019. godine preinačena je samo u pogledu pravne kvalifikacije krivičnog dela, tako što su radnje okrivlјenog, zbog kojih je oglašen krivim prvostepenom presudom, pravno kvalifikovane kao krivično delo nasilјe u porodici iz člana 194. stav 3. u vezi stava 1. KZ, dok su žalba branioca okrivlјenog u preostalom delu, kao i žalbe Osnovnog javnog tužioca u Nišu i branioca okrivlјenog odbijene kao neosnovane, a prvostepena presuda u nepreinačenom delu potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 7 | DIC | Rohlena protiv Republike Češke

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1042/2018 od 04.10.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog M. J., podnet protiv pravnosnažne presude Apelacionog suda u Beogradu Kž1 516/17 od 06.07.2017.

Presudom Višeg suda u Valјevu K.br.43/16 od 20.02.2017. godine, izrekom pod I, okrivlјeni M.J. oglašen je krivim za krivično delo laka telesna povreda iz člana 122. stav 2. u vezi sa stavom 1. Krivičnog zakonika (KZ) u sticaju sa krivičnim delom neovlašćena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 4. u vezi sa stavom 1.KZ.
Apelacioni sud u Beogradu, presudom Kž1 516/17 od 06.07.2017. godine, delimičnim usvajanjem žalbe javnog tužioca Višeg javnog tužilaštva u Valјevu, preinačio je presudu Višeg suda u Valјevu K.br.43/16 od 20.02.2017. godine, tako što je okrivlјenog M.J. oglasio krivim za krivično delo izazivanje opšte opasnosti iz člana 278. stav 5. u vezi sa st. 1. i 4. KZ, za koje delo mu je utvrdio kaznu zatvora u trajanju od 6-šest meseci, a za krivično delo laka telesna povreda iz člana 122. stav 2. u vezi sa stavom 1. KZ, za koje je prvostepenom presudom oglašen krivim, utvrdio kaznu zatvora u trajanju od 2-dve godine i za krivično delo neovlašćena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 4. u vezi sa stavom 1. KZ, za koje je okrivlјeni prvostepenom presudom takođe oglašen krivim, utvrdio kaznu zatvora u trajanju od godinu dana pa je okrivlјenog osudio na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3-tri godine i 2-dva meseca u koju mu se uračunava vreme provedeno u pritvoru od 07.11.2013. godine do 29.11.2013. godine, dok je žalbu javnog tužioca Višeg javnog tužilaštva u Valјevu u preostalom delu i žalbu branioca okrivlјenog u celosti odbio kao neosnovane i prvostepenu presudu u nepreinačenom delu potvrdio.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 7 | DIC | Streletz, Kessler i Krenz protiv Nemačke

Presuda je povezana sa rešenjem Gž-4472/2018 od 20.06.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P-11538/14 od 03.06.2016. godine u parnici tužioca AA protiv tužene Republike Srbije, radi naknade štete zbog pretrplјenih duševnih bolova i straha zbog navodnih bitnih povreda odredaba parničnog postupka u predmetu koji je vođen pred nekadašnjim Trećim opštisnkim sudom u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Damnjanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Vrhovnog kasacionog suda Rev 2999/1999 od 4.9.2019. godine, kojom se odbija kao nesosnovana revizija tužilje-protivtužene, izjevljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž2 119/19 od 04.04.2019. godine.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilјa i tuženi su zaklјučili brak 06.05.2012. godine iz kog braka imaju maloletnog sina. Živeli su u kući u zajednici sa majkom i babom tuženog. Do prestanka bračne zajednice došlo je 04.09.2017. godine, kada je tužilјa napustila bračnu zajednicu. Bračni odnosi su ozbilјno i trajno poremećeni, nema izgleda da se bračna zajednica nastavi. Tužilјa, kada je napustila bračnu zajednicu prijavila je policiji tuženog za nasilјe u porodici. Navela je da je poslednje dve godine u braku bila u svađi sa tuženim, stalno su se raspravlјali, a tuženi je držao za ruke i drmao zbog čega su joj ostajale modrice, kao i da je dete često prisustvovalo ovim svađama. Po napuštanju zajednice otišla je da živi kod svojih roditelјa. Navodi tužilјe u pogledu vršenja nasilјa u porodici nisu ničim bili potkreplјeni. Presudom Osnovnog suda u Jagodini P2 411/17 od 24.12.2018. godine u stavu prvom izreke, brak zaklјučen dana 06.05.2014. je razveden na osnovu člana 41. Porodičnog zakona. U stavu drugom izreke, usvojen je tužbeni zahtev tuženog-protivtužioca pa je zajedničko maloletno dete stranaka sin poveren ocu koji će samostalno vršiti roditelјsko pravo. Obavezana je tužena-protivtužilјa da na ime svog doprinosa u izdržavanju deteta plaća mesečno određeni novčani iznos. Presudom je uređen je način održavanja ličnih odnosa detat sa majkom. Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž2 119/19 od 04.04.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužilјe-protivtužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Jagodini P2 411/17 od 24.12.2018.

Ceneći navode revizije, Vrhovni kasacioni sud nalazi da su nižestepeni sudovi na potpuno utvrđeno činjenično stanje, pravilno primenili materijalno pravo, a pri čemu su se shodno citiranim propisima prevashodno rukovodili interesima maloletnog deteta, pravilno ocenjujući da je u interesu deteta da za sada ostane u domaćinstvu kod oca, tj. da se vršenje roditelјskog prava nad maloletnim poveri njegovom ocu a da majka ima pravo viđanja sa detetom, budući da je otac ostvario bolju emocionalnu povezanost sa detetom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Gardel protiv Francuske

Presuda je povezana sa rešenjem Gž 3189/19 od 22.08.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu P.br. 11293/18 od 11.12.2018. godine u parnici tužioca AA protiv tužene Republike Srbije radi kršenja lјudskih prava jer je tužena svojim dopisom dostavile lične podatke tužioca i njegove porodice Komisiji Federacije BiH.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Jurišić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržg 2/16 od 17.06.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Somboru posl. br.R4p.2/16 od 26.5.2016. godine se odbacuje kao neblagovremena.

Pobijanim prvostepenim rešenjem odbijen je prigovor predlagača B.Đ. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Somboru pod posl. brojem P.32/2014 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku. Protiv ovog rešenja predlagač je izjavio žalbu u kojoj predlaže da Apelacioni sud naloži Višem sudu u Somboru postupanje po tužbi ovde predlagača u nepresuđenom delu kojim je tražena naknada materijalne štete, iz razloga što je predlagač starija i bolesna osoba pa je neophodna posebna hitnost u postupanju.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Kostić protiv Srbije

Odluka Ustavnog suda Republike Srbije\r\nhttps://ustavni.sud.rs/sudska-praksa/baza-sudske-prakse/pregled-dokumenta?PredmetId=16038\r\nkojom se usvaja ustavna žalba D.K. i utvrđuje da su u izvršnom postupku pred osnovnim sudom povređena prava roditelja i pravo na suđenje u razumnom roku

Član 8 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Član 8 | DIC | Tomić protiv Srbije

Član 35 | DIC | Gashi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 2016/2015 od 28.04.2017. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se ukida Apelacionog suda u Beogradu Gž 6830/2013 od 23.02.2015. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 25254/2011 od 28.06.2013. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno je da je ništavo rešenje Izvršnog odbora Skupštine Grada Beograda br. ... – IO od 25.05.2000. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je ništav ugovor o zakupu stana br. ...-.../... od 29.09.2000.godine, zaklјučen između JP za stambene usluge u Beogradu i tuženog AA. Stavom trećim izreke, utvrđeno je da je ništav ugovor o otkupu stana ... br. ...-.../... od 29.09.2000. godine, zaklјučen između tužioca Grada Beograda i tuženog AA, overen pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu Ov br. .../... dana 09.10.2000. godine. Stavom četvrtim izreke, odbijen je, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se utvrdi da je ništav i da ne proizvodi pravno dejstvo ugovor o kupoprodaji stana zaklјučen između tuženog AA kao prodavca i tuženog BB kao kupca, overen pred Petim opštinskim sudom u Beogradu Ov br. .../... dana 11.12.2000. godine. Stavom petim izreke, odbijen je, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi BB da se sa svim licima i stvarima iseli iz predmetnog stana i da tako ispražnjeni stan preda na slobodno korišćenje i raspolaganje tužiocu Gradu Beogradu. Stavom šestim izreke, odbijen je prigovor nenadležnosti suda, kao neosnovan. Stavom sedmim izreke, odbijen je prigovor stvarne nenadležnosti Prvog osnovnog suda, kao neosnovan. Stavom osmim izreke, obavezan je tužilac Grad Beograd da nadoknadi tuženom BB troškove parničnog postupka. Stavom devetim izreke, obavezan je tuženi AA da nadoknadi tužiocu Gradu Beogradu troškove parničnog postupka.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 6830/2013 od 23.02.2015. godine, stavom prvim izreke, odbijene su kao neosnovane žalbe tužioca i tuženih AA i BB i potvrđena presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 25254/2011 od 28.06.2013. godine, u stavu četvrtom, petom, šestom, sedmom i stavu osmom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Lakićević i drugi protiv Crne Gore i Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g.127/14 od 18.08.2014. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se ustavne žalbe podnosilaca vraćaju Ustavnom sudu

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Vučković i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž 1163/2018 od 20.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se kao neosnovana odbija žalba tužene i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P 855/17 od 27.11.2017.godine. u parnici tužioca AA protiv tužene Republike Srbije - Ministarstva odbrane, radi zaštite od dikriminacije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Vučković i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 530/2019 od 28.02.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se kao neosnovana odbija revizija tužene izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Vranju P 2845/16 od 15.01.2018. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno da je zaklјučkom Vlade Republike Srbije broj 401-161/2008-1 od 17.01.2008. godine povređeno načelo jednakih prava i obaveza, čime je izvršena diskriminacija na osnovu mesta prebivališta tužioca kao ratnog vojnog rezerviste sa teritorije opštine koja nije navedena u označenom zaklјučku Vlade Republike Srbije od 17.01.2008. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je tužba tužioca povučena u delu koji se odnosi na potraživanje po osnovu naknade nematerijalne štete. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 45.800,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavovima prvom i trećem izreke.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde