Podnosilac predstavke je akcionarsko društvo koje je upravljalo jednom umetničkom galerijom. Trgovinski sud u Parizu je 1993. godine naložio sanaciju, a zatim i sudsku likvidaciju pomenutog društva. Sledeće godine poreska uprava upućuje društvu dve opomene u kojima zahteva doplatu poreza. Iznos opomene je uvećan za kaznu koja iznosi 100% poreskog dugovanja. Tokom sudskog postupka, stopa kazne biva smanjena reformom zakonodavstva sa 100% na 25% i uprava tu novu odredbu primenjuje na podnosioca predstavke.

Podnosilac predstavke 1998. godine izjavljuje sudu žalbu pune jurisdikcije sa ciljem da se oslobodi obaveze plaćanja poreskih opomena, pozivajući se, između ostalog na nespojivost novčane kazne sa članom 6 § 1 Konvencije, iz razloga što sudija nema pravo da na osnovu težine dela poreskog obveznika modifikuje porez u skladu sa lestvicom koju može odrediti samo zakonodavac. Žalba je odbačena. Državni savet je naročito ocenio da je sudija za poreze raspolagao ovlašćenjima pune jurisdikcije u skladu sa odredbama člana 6 § 1, koje nisu podrazumevale, pošto je zakonodavac odredio jedinstvenu stopu predmetne novčane kazne, da sudija može da modifikuje njenu primenu tako što bi je zamenio nižom stopom od one koju propisuje zakon.

Podnosilac predstavke je mogao da izjavi pravni lek u cilju oslobađanja od plaćanja poreske opomene i penala, a zatim i da se obrati apelacionom sudu i uloži žalbu kasacionom sudu. Radilo se o sporu pune jurisdikcije, u okviru kojeg upravni sudija ima šira ovlašćenja : on procenjuje sve činjenične i pravne okolnosti i može ne samo da ukine ili potvrdi neki upravni akt već i da ga promeni, odnosno da sopstvenom odlukom zameni odluku uprave i da donese odluku o pravima zainteresovanog ; u oblasti poreza može da oslobodi obveznika plaćanja poreske opomene i penala za koje se tereti ili da promeni njihov iznos u granicama primene zakona i što se tiče penala da zameni nižom stopom višu stopu ukoliko je to predviđeno zakonom. Osnov žalbe podnosioca predstavke odnosi se na činjenicu da u ovom slučaju upravni sudovi nisu imali ovlašćenja da promene poresku kaznu, s obzirom da ne postoji nijedna zakonska odredba koja to dopušta. Međutim, sam zakon u određenoj meri predviđa proporcionalnost novčane kazne težini dela poreskog obveznika, budući da je određuje u vidu procenta od neizmirenog poreza, o čijoj osnovici je u ovom slučaju podnosilac predstavke mogao naširoko da diskutuje. Podnosilac predstavke je dakle imao mogućnost da iznese sve činjenične i pravne argumente koje je smatrao korisnim. Pored toga sud primećuje da specifičnost poreskog spora nalaže potrebu za efikasnošću radi zaštite interesa države.
Stoga, Sud zaključuje da nije bilo kršenja člana 6, stav 1. Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

PETO ODELJENJE

PREDMET SEGAME SA protiv FRANCUSKE

(Predstavka br. 4837/06)

PRESUDA

STRAZBUR

7. jun 2012.

PRESUDA JE IZVRŠNA

07/09/2012.

Ova presuda je postala izvršna na osnovu člana 44 § 2 Konvencije. Moguće su redaktorske izmene.

U predmetu Segame SA protiv Francuske, Evropski sud za ljudska prava (peto odeljenje), koje zaseda u veću sastavljenom od:

Dina Spilmena (Dean Spielmann), predsednika,
Elizabete Fura (Elisabet Fura),
Karela Jungvirta (Karel Jungwiert),
Marka Filigera (Mark Villiger),
En Pauver-Ford (Ann Power-Forde),
Gane Judkievske (Ganna Yudkivska),
Andrea Potokija (André Potocki), sudije,
i Stivena Filipsa (Stephen Phillips), pomoćnika sekretara odeljenja,

Posle većanja na zatvorenoj sednici od 10. maja 2012, Izriče sledeću presudu, usvojenu tog dana:

POSTUPAK

Predmet je oformljen na osnovu predstavke (br. 4837/06) podnesene protiv Republike Francuske, a čije se jedno privredno društvo po francuskom zakonu, društvo SEGAME SA («podnosilac predstavke»), obratilo Sudu 16. januara 2006. na osnovu člana 34 Konvencije o zaštiti ljudskih prava i osnovnih sloboda («Konvencija»).
Privredno društvo podnosilac predstavke zastupao je g. P. Skjel (P. Schiele), advokat u Parizu, a posle njega g. E.Moren (E. Morain), advokat u Parizu. Francusku vladu («Vlada») zastupao je njen agent, Gđa E.Beljar (E. Belliard), direktorka pravnih poslova u Ministarstvu inostranih poslova.
Podnosilac predstavke posebno tvrdi da je prekršen član 6 § 1 Konvencije, zato što podnosilac predstavke navodno nije imao pristup sudu pune jurisdikcije u vezi s novčanom kaznom za poreski prekršaj koja mu je bila izrečena.
Oktobra 2008, predstavka je dostavljena Vladi. Kako to dozvoljava član 29 § 1 Konvencije, odlučeno je osim toga i da će se veće izjasniti istovremeno i o prihvatljivosti i o meritumu.

ČINJENIČNO STANJE

I OKOLNOSTI SLUČAJA

Podnosilac predstavke je anonimno društvo po francuskom pravu sa sedištem u Parizu.
Podnosilac predstavke je upravljao jednom umetničkom galerijom u Parizu. Presudama od 13. septembra i od 8. novembra 1993, privredni sud u Parizu je izrekao najpre ispravku poreske osnovice, a zatim sudsku likvidaciju. 21. decembra 2004. sud je izrekao okončanje likvidacionog postupka zbog gašenja pasive.

A. Postupak ispravka poreske osnovice

Privredno društvo podnosilac predstavke je od 27. oktobra1993. do 12. aprila 1994. bilo predmet provere knjigovodstva za period od 1. januara 1991. do 8. novembra 1993. Poreska uprava mu je 6. maja i 5. oktobra 1994. dostavila rešenje o ispravci poreske osnovice za 1991, kao i za 1992. i 1993. godinu, u vezi s opomenama za porez na dragocene metale, nakit, umetničke i kolekcionarske predmete i antikvitete (u daljem tekstu « umetnički predmeti »), a na osnovu odredaba članova 302 bis A do 302 bis E opšteg zakonika o porezima (koji su 1993. postali članovi 150 V bis do 150 V sexies istog zakonika).
Uz te opomene dostavljeni su i iznosi zateznih kamata, kao i novčane kazne predviđene članom 1788 ter opšteg zakonika o porezima (koji je postao član 1770 octies 1993), čiji je iznos jednak 100% iznosu izbegnutih dažbina. Ti iznosi su bili predmet jedne najave prinudne naplate od 25. januara 1995, i to u ukupnom iznosu od 15 927 514 francuskih franaka (FRF, odnosno 2 428 133 evra - EUR), od čega 7 963 757 FRF (1 214 066, 93 EUR) na ime novčane kazne.
24. decembra 1997, privredno društvo podnosilac predstavke, koje je zastupao njegov sudski zastupnik, uputilo je zahtev direktoru poreske službe za umanjenje ukupnog iznosa dažbina i novčane kazne. Podnosilac predstavke je tvrdio, s jedne strane, da se taksa na umetničke predmete može podvesti bilo pod taksu na dodatnu vrednost koja je u suprotnosti s direktivama 77/388/CEE i 94/5/CE Saveta kojima se uspostavlja poseban režim u oblasti umetničkih i kolekcionarskih predmeta, bilo pod taksu na višak vrednosti koja predstavlja meru čiji je učinak ekvivalentan s ograničavanjem izvoza ili sa unutrašnjim oporezivanjem što je zabranjeno članovima 34 i 95 Rimskog sporazuma. Podnosilac zahteva je tvrdio, s druge strane, da je novčane kazne koje se mogu izjednačiti s krivičnim presudama u smislu Evropske konvencije o ljudskim pravima morao da izrekne sudija.
8. juna 1998, direktor poreskih službi odbacio je taj zahtev. On je naznačio da se sporna taksa ne može izjednačiti s taksom na dodatu vrednost i da ona ne ugrožava slobodan protok roba, s obzirom da se primenjuje podjednako na prodaje realizovane u Francuskoj kao i na one u bilo kojoj drugoj državi članici Evropske zajednice. Osim toga on je naveo i da je Sud prihvatio u presudi Bendenoun protiv Francuske (24. februar 1994, serija A br. 284) važenje režima upravnih sankcija u smislu člana 6 § 1 Konvencije, ukoliko je njihova primena pod kontrolom nekog sudije.

B. Postupak u vezi s umanjenjem takse na umetničke predmete i kazni vezanih za nju

31. jula 1998, privredno društvo podnosilac predstavke obratilo se privrednom sudu u Parizu žalbom pune jurisdikcije s ciljem umanjenja takse na umetničke predmete čija naplata mu je izrečena za godine 1991. do 1993. i penala zaračunatih na te takse, ponavljajući argumentaciju korišćenu prethodno u zahtevu za umanjenje.
Rešenjem od 4. novembra 2004, sud je odbacio žalbu. U vezi s usklađenošću poreske novčane kazne sa članom 6 § 1 Konvencije, sud je podsetio da poreski sudija vrši punu kontrolu navedenih činjenica i kvalifikacije prekršaja koju je dala nadležna uprava i da odlučuje, u svakom pojedinačnom slučaju, prema rezultatima te kontrole, bilo da zadrži odnosno primeni efektivno zaprećenu poresku novčanu kaznu za iznos predviđen zakonom, bilo, ako smatra da nadležna uprava nije ustanovila da su izvršeni prekršaji opšteg zakonika o porezima, da tom poreskom novčanom kaznom ne optereti poreskog obveznika. Sud je stoga procenio da član 6 § 1 ne podrazumeva da poreski sudija nužno raspolaže ovlašćenjem da menja iznos poreske novčane kazne u skladu s okolnostima slučaja.
10. februara 2005, podnosilac predstavke je uputio žalbu apelacionom upravnom sudu u Parizu.
Tokom trajanja postupka, naredbom br. 1512 od 7. decembra 2005 smanjena je novčana kazna predviđena članom 1788 (koji je 1993. postao član 1770 octies) opšteg zakonika o porezima, sa 100% na 25% iznosa izbegnutih poreskih obaveza.
13. februara 2006, nadležni organ uprave je izrekao delimično umanjenje novčane kazne u iznosu od 910 549, 93 EUR, a 6. jula 2006, umanjenje takse na umetničke predmete u visini od 28 735, 12 EUR zbog greške u obračunu.
Pred apelacionim sudom je podnosilac predstavke izneo iste argumente kao i pred upravnim sudom.
Presudom od 24. novembra 2006 apelacioni upravni sud je, konstatujući navedena umanjenja i izrekavši da nije potrebno raspravljati o umanjenim iznosima, potvrdio suštinu presude, ali je ipak izmenio na niže cenu koju je nadležni organ uprave odredio za jedno umetničko delo koje je kupio podnosilac predstavke. Apelacioni sud je, posle detaljnog razmatranja, odbacio formalne i suštinske argumente podnosioca predstavke u vezi s nesaglasnošću takse s pravom Evropske zajednice odnosno kojima se osporava njena naplata na neka umetnička dela. Sud je osim toga odbacio i argument zasnovan na članu 6 § 1 Konvencije navodeći razloge slične onima koje je izneo upravni sud, ističući da upravni sudija raspolaže ovlašćenjima pune jurisdikcije u skladu sa članom 6 § 1, kojim se ne implicira da, s obzirom da je zakonodavac utvrdio jedinstvenu stopu za predmetnu novčanu kaznu, sudija može da menja njenu primenu tako što bi odredio neku nižu stopu.
Podnosilac predstavke se obratio Državnom savetu kao kasacionoj instanci zahtevom za poništenje presude, pozivajući se na nekompatibilnost, s jedne strane, predmetne takse s pravom Evropske zajednice i, s druge strane, novčane kazne sa članom 6 § 1 Konvencije, s obzirom da nju ne može prilagođavati sudija u zavisnosti od ponašanja poreskog obveznika prema tarifi koju je trebalo da utvrdi zakonodavac.
Rešenjem od 27. juna 2008, Državni savet je odbacio ovaj zahtev. U vezi s izrečenom kaznom izjasnio se kako sledi:

«Imajući u vidu (...) da je, s jedne strane, radi obezbeđivanja srazmere između stope novčane kazne i počinjenog prekršaja, naredbom od 7. decembra 2005 utvrđena ta stopa na 25% ; da, s druge strane, poreski sudija, pošto izvrši punu kontrolu navedenih činjenica i kvalifikacije utvrđene od strane nadležnog upravnog organa, odlučuje, u svakom pojedinačnom slučaju, prema rezultatima te kontrole, bilo da zadrži uvećanje koje je izrekao upravni organ, bilo da izrekne umanjenje ukoliko smatra da poreski obveznik nije prekršio pravila koja se odnose na umetničke predmete i da on stoga raspolaže ovlašćenjima pune jurisdikcije koja su u skladu sa odredbama stava 1 člana 6 Konvencije (...), kojima se ne implicira, s obzirom da je zakonodavac utvrdio jedinstvenu stopu za predmetnu novčanu kaznu, da sudija može da menja njenu primenu tako što bi je zamenio nekom stopom nižom od one koju predviđa zakon ; da stoga, ne odbacivši primenu na konkretan slučaj novčane kazne predviđene članom 1761 opšteg zakonika o porezima, sud nije zapao u pravnu grešku.»

C. Postupci u vezi s određivanjem poreske osnovice i s modalitetima naplate takse na umetničke predmete

1. Postupak u vezi s poreskom osnovicom

5. aprila 2005, podnosilac predstavke obratio se Državnom savetu s dva zahteva kojima se traži poništenje tumačenja, koje je dao ministar ekonomije, finansija i industrije (ministar), poreskog zakona a koje se nalazi u osnovnoj upravnoj dokumentaciji u njenim uzastopnim verzijama, ažuriranoj 15. oktobra 1989. i 15. juna 1993) po kome ministar daje kao definiciju osnovice za naplatu takse na umetničke predmete njihovu prodajnu cenu, u koju su uključeni i troškovi posredništva.
Podnosilac predstavke je isticao da zakonodavac ima isključivu nadležnost da se izjašnjava o uvođenju nekog poreza i o utvrđivanju ključnih elemenata vezanih za njihovo uvođenje i njihovu naplatu i da je stoga ministar, u čije ime je ta upravna dokumentacija sastavljena, prekoračio svoju nadležnost.
Tokom trajanja postupka, ta taksa je bila predmet potpuno nove redakcije i promena u numerisanju, članom 33 zakona o finansijama kojim se donose ispravke za 2005, usvojenog 30. decembra 2005, a koji je stupio na snagu 1. januara 2006. Na taj način su odredbe o osnovici za naplatu takse, koje su se ranije nalazile u upravnoj dokumentaciji, i o modalitetima naplate koje su se ranije nalazile u uredbenom delu zakonika, uključene u njegov zakonodavni deo.
Rešenjem od 10. februara 2006, Državni savet je spojio ove zahteve i odbacio ih. Smatrao je da iz predmetnih obaveza opšteg zakonika o porezima proističe da zakonodavac podrazumeva, “implicitno ali nužno” da kao osnovica za naplatu takse na umetničke predmete iznos prodajne cene i da se, u odsustvu preciznijeg određenja o tome, u prodajnu cenu uzetu za osnovicu za naplatu takse imaju uključivati sva opterećenja koja snosi kupac. Državni savet je smatrao u tim uslovima da se, predviđajući da se osnovica za naplatu takse na umetničke predmete izračunava na osnovu njihove prodajne cene, uključujući i troškove posredništva, ministar ograničio na davanje tumačenja koja se odnose na sporne odredbe, a da nije niti utvrđivao nova pravila, niti svojim odlukama prekoračio svoja ovlašćenja.

2. Postupak u vezi s modalitetima naplate takse

21. juna 2005, podnosilac predstavke se obratio Državnom savetu s dva zahteva za poništenje odluka kojima je Predsednik vlade implicitno bio odbacio njegove zahteve za ukidanje uredbenih odredaba donetih primenom zakona od 19. jula 1976 (o uvođenju takse na umetničke predmete) a koje se odnose na modalitete naplate takse. Podnosilac je tvrdio da predmetne uredbene odredbe zalaze u domen zakona i da su se zatim na njih pozvali nenadležni organi. Tvrdio je, osim toga, da su odredbe važećeg zakona u vezi sa zakonskim dužnikom sporne takse konfuzne i neizvesne čime se krši načelo legaliteta počinjenih dela i izrečenih kazni, koje je posvećeno članom 7 Konvencije.
Rešenjem od 5. maja 2006 Državni savet je spojio ove zahteve i odbacio ih. Smatrao je, s jedne strane, da se uredbena vlast ograničila na preciziranje modaliteta naplate predmetne takse u skladu s odredbama zakona od 19. jula 1976 i da nije prekoračila svoja ovlašćenja niti delegirana ovlašćenja koja su joj data. Smatrao je, s druge strane, da je argument zasnovan na načelu legalitetu počinjenih dela i izrečenih kazni, u svakom slučaju neoperativan kao podrška zaključcima čiji je cilj poništenje odbijanja ukidanja predmetnih uredbenih odredbi.

II RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO I PRAKSA

A. Relevantni domaći tekstovi

Paušalna taksa na umetničke predmete predstavlja jedan poseban modalitet oporezivanja viška vrednosti. Ona je ustanovljena članom 10 zakona od 19. jula 1976 «o oporezivanju viška vrednosti i uvođenju paušalne takse na plemenite metale, nakit, umetničke predmete, kolekcionarske predmete i antikvitete». U vreme počinjenog dela ona se do 1993. nalazila u članovima 302 bis A do 302 bis E opšteg zakonika o porezima, a potom do 31. decembra 2005. u članovima 150 V bis i do 150 V sexies istog zakonika. U svom relevantnom delu ti članovi glase:

Član 150 V bis

« I. Uz rezervu posebnih odredbi koje se odnose na dobit od profesionalne delatnosti, (...) na prodaju nakita, umetničkih predmeta, kolekcionarskih predmeta i antikviteta plaća se taksa od 7 %^[1] kad je njihov iznos preko 20 000 F ; u slučajevima kad je taj iznos između 20 000 F i 30 000 F, osnov za oporezivanje se umanjuje za iznos jednak razlici između 30 000 F tog iznosa.

(...)

Ove odredbe se primenjuju takođe na prodaje realizovane u nekoj drugoj državi članici Evropske ekonomske zajednice.

(...) »

Član 150 V ter

«Taksa predviđena članom 150 V bis ide na teret prodavca. Nju uplaćuje posrednik u transakciji ili, ako njega nema, kupac, u roku od trideset dana i uz iste garancije kao kod takse na promet. Međutim, taksu u istim uslovima uplaćuje prodavac kad je prodaja izvršena u nekoj drugoj državi članici Evropske zajednice.

Taksa se ne naplaćuje kad prodavac trguje predmetnim dobrima u okviru svoje profesionalne delatnosti.»

Član 150 V sexies

«Prodavac nakita i predmeta pomenutih u drugoj alineji stava I člana 150 V bis može da se opredeli, izjavom koju daje u trenutku prodaje, za režim definisan u članovima 150 A do 150 T s tim da je u stanju da dokaže datum i cenu kupovine. Uslovi ove opcije utvrđeni su dekretom Državnog saveta.»

Zakonom o finansijama sa ispravkama za 2005. godinu (br. 20051720 od 30. decembra 2005), koji je stupio na snagu 1. januara 2006, izmenjene su te odredbe. Zakon se posebno odnosio na legalnog dužnika takse na umetničke predmete, na njenu osnovicu i na modalitete njene naplate. Sada član 150 VK alineja 1 istog zakonika glasi:

«Taksu plaća prodavac ili izvoznik. Ona se duguje preko posrednika s poreskim prebivalištem u Francuskoj koji učestvuje u transakciji i pod njegovom odgovornošću ili, ako njega nema, preko prodavca ili izvoznika (...) »

Neplaćanje takse na umetničke predmete povlači poresku novčanu kaznu. U vreme počinjenog dela, član 1788 (koji je 1993. postao član 1770 octies) opšteg zakonika o porezima je glasio:

«Kršenja članova 150 V bis do150 V sexies povlače poresku novčanu kaznu koja jednaka neplaćenoj taksi a koja se naplaćuje kao što se naplaćuje i taksa na promet.»

Naredbom br. 2005-1512 od 7. decembra 2005, o merama pojednostavljivanja u oblasti poreza i usaglašavanja i uređivanja režima penala, umanjena je novčana kazna predviđena članom 1770 octies sa 100% na 25% neplaćenih iznosa takse. Navedeni član 1770 octies postao je član 1761 § 2 opšteg zakonika o porezima.

B. Pravni lek pune jurisdikcije pred upravnim sudovima

Tradicionalno razlikujemo pravne lekove punog spora (koji se još naziva i pravni lek pune jurisdikcije) pred upravnim sudovima od žalbi na prekoračenje ovlašćenja čiji je cilj poništenje nekog upravnog akta. U okviru ove potonje, ovlašćenja upravnog sudije su ograničena : on može samo da poništi sa retroaktivnim učinkom neku odluku za koju se utvrdi da je nelegalna, bez mogućnosti da procenjuje njenu oportunost. Naprotiv, u okviru žalbe pune jurisdikcije, ovlašćenja upravnog sudije mnogo su šira : on može ne samo da poništi ili da potvrdi neki upravni akt, već i da ga izmeni, da sopstvenom odlukom zameni odluku upravnog organa i da se izjašnjava o pravima podnosioca žalbe. Takođe, on može da osudi upravni organ na plaćanje odštete. Osim toga, u okviru žalbe pune jurisdikcije upravni sudija ocenjuje legalitet odluke o kojoj se izjašnjava s obzirom na pravne i činjenične okolnosti na dan kad izriče presudu ili izdaje rešenje (a ne, kao u slučaju prekoračenja ovlašćenja, s datumom kad je upravni organ doneo odluku).

Među žalbama pune jurisdikcije nalaze se i žalbe u vezi s odgovornošću (ugovornom ili vanugovornom) protiv nekog organa uprave, žalbe u oblasti poreza ili izbornog prava (opštinski i kantonalni izbori), protiv upravnih sankcija, kao i mnoge druge žalbe.

U oblasti poreskih sporova, upravni sudovi su nadležni u oblasti direktnih poreza i taksi na promet, sporova u oblasti indirektnih poreza koji su u nadležnosti pravosudnih sudova. U tom smislu upravni sudija je nadležan da izrekne u korist poreskog obveznika umanjenje poreza i penala koje od njega potražuje poreska uprava a može i sam da utvrđuje iznos u granicama promenljivih odredaba u zavisnosti od ponašanja poreskog obveznika.

C. Relevantna domaća sudska praksa

U vezi s pitanjem ovlašćenja sudije da menja stopu poreskih penala, francuski vrhovni sudovi su usvojili različita rešenja.

1. Kasacioni sud

U vezi s poreskom novčanom kaznom koja se izriče u slučaju kašnjenja s uplatom diferencijalne takse na motorna vozika (predviđene članom 1840 N quater opšteg zakonika o porezima – ukinutog 1. marta 2005), Kasacioni sud je, rešenjem od 29. aprila 1997, otklonio primenu tog člana kao suprotnog članu 6 § Konvencije, s obzirom da «ta odredba (nije bila) predstavljala u odnosu na odluku upravnog organa pravni lek pune jurisdikcije kojim bi sudu bilo omogućeno da se izjasni o načelu i o iznosu novčane kazne» (Cass. Com., Ferreira, Bull. IV n^o 110).
Taj slučaj sudske prakse potvrđen je zatim (Cass. com., 17. novembar 1998, Dupuis, n^o 96-21749 ; Cass. com, 15. jun 1999, Lise, Bull. IV N^o 130). U navedenom rešenju od 15. juna 1999, Kasacioni sud je rešenje obrazložio na sledeći način: «gore navedeni član 1840 N quater nije kompatibilan sa članom 6 § 1 Konvencije (...) osim jedino u slučaju da sudija kome je upućena žalba na neku sankciju koju je protiv nekog poreskog obveznika izrekao organ uprave ne može da se izjasni o načelu i o iznosu novčane kazne da je stoga na sudu, pred kojim zainteresovano lice iznosi činjenicu da je platilo taksu odmah po dobijanju zapisnika, da proceni srazmeru sankcije s ponašanjem poreskog obveznika (...)» kasacioni sud je istakao, u jednom rešenju od 1. jula 2003 (Cass. com, Gallotte, n^o 0013966), koje se odnosilo na uvećanje od 40% zbog neprijavljivanja neposredno dobijenog poklona: «član 6 § 1 (...) otvara mogućnost pravnog leka pune jurisdikcije kako bi poreska sankcija koju primenjuje organ uprave mogla biti dovedena u srazmeru s ponašanjem poreskog obveznika u konkretnim okolnostima, i (...) sudija koji sudi o meritumu može da vrši ovlašćenje koje mu je tako dato samo ako ga je strana koja osporava primenu sankcije stavila u situaciju da ocenjuje princip i iznos sankcije».

2. Državni savet

Sa svoje strane, Državni savet se izjasnio najpre o članovima 1728 i 1729 opšteg zakonika o porezima, koji predviđa različite penale u zavisnosti od ponašanja poreskog obveznika i od kvalifikacije tog ponašanja (član 1729, u redakciji koja je bila na snazi u trenutku događaja, predviđao je uvećanje od 40% dugovanog iznosa u slučaju odsustva dobre volje poreskog obveznika, odnosno 80% u slučaju pokušaja poreske utaje). U mišljenju od 5. aprila 1996 o članu 1729, Državni savet se izjasnio na sledeći način: «zakon ( ...) kojim se dovode u srazmeru kazne u zavisnosti od ponašanja poreskog obveznika, predvideo je primenu stope uvećanja u zavisnosti od kvalifikacije koja se može pripisati tom ponašanju. Poreski sudija, pošto izvrši punu kontrolu kvalifikacije koju je dao organ uprave, mora primeniti stopu uvećanja zakonom predviđenu za takav slučaj, bez mogućnosti da tu stopu menja uzimajući u obzir težinu prekršaja koji je počinio poreski obveznik». (CE, mišljenje Houdmond, Zbirka poreske sudske prakse [Revue de Jurisprudence fiscale] (RJF) 5/96, n^o 607).
Pošto je od njega ponovo zatraženo da se izjasni o pitanju izmene kazni predviđenih članom 1729, Državni savet je u drugom mišljenju od 8. jula 1998. istakao kako sledi : «pošto izvrši punu kontrolu iznesenih činjenica i kvalifikacije koju je dao organ uprave, poreski sudija odlučuje, u svakom pojedinačnom slučaju, prema rezultatima kontrole, bilo da će zadržati odnosno primeniti efektivno zaprećeno uvećanje po zakonom predviđenoj stopi, bez mogućnosti da tu stopu menja uzimajući u obzir težinu prekršaja koji je počinio poreski obveznik, bilo, ako smatra da organ uprave nije ustanovio ni da je poreski obveznik skrivio utaju poreza ni da je pokazao odsustvo dobre volje, da obveznika optereti samo zateznom kamatom. Izreke tačke 1 člana 6 Konvencije (...) ne obavezuju ga da postupa drugačije» (CE, mišljenje Fattell, RJF 1998, n^o 970 ; videti takođe CE, 24. septembar 2003, Société Paolo Nancéienne, RJF 12/03, n^o 1393).
Državni savet je zadržao isto to rezonovanje u vezi sa članom 1728 opšteg zakonika o porezima kojim se predviđaju kazne s različitim stopama u zavisnosti od težine neizvršavanja od strane poreskog obveznika njegovih deklarativnih obaveza (CE, 8. mart 2002, SARL Clinique de Mazargues, RJF 2002, n^o 671 i CE, 6. jun 2007, Lemarinier, RJF 2007, n^o 1042).
Kao sledeći korak, Državni savet je preneo taj pristup na kazne koje, iako se pojavljuju u jednom posebnom članu opšteg zakonika o porezima, su sastavni deo jednog skupa represivnih mera koji podrazumeva kazne predviđene i drugim članovima tog zakonika (videti posebno, za kazne od 5 % predviđene članom 1788 septies (koji je postao član 1788 A 4) zakonika, za slučajeve neprijavljivanja PDV koji se odmah odbija, CE, 30. novembar 2007, Société Sideme, RJF 2008, n^o 172 ; za kazne od 50% predviđene članom 1740 ter (koji je postao član 1737) zakonika u slučaju prikrivanja ili lažnog prikazivanja identiteta ili adrese dobavljača ili klijenata, CE, 26. maj 2008, Société Anonyme Norelec, RJF 2008, n^o 981 i za kazne od 150% (smanjene na 100% 2005. godine) koje se izriču na osnovu člana 1730 zakonika zbog suprotstavljanja poreskoj kontroli, CE, 5. mart 2009, Gonzales-Castrillo, Droit fiscal /Poresko pravo/ 2009 n^o 10).

3. Ustavni savet

Pošto je od njega zatraženo da se izjasni o dva prioritetna pitanja ustavnosti poreskih uvećanja od 40% predviđenih članovima 1728 1729 opšteg zakonika o porezima (u slučajevima neprijavljivanja nakon opomene i odsustva dobre volje poreskog obveznika), Ustavni savet je, dvema odlukama od 17. marta 2011, proglasio predmetne članove usklađene sa Ustavom, sledećim formulacijama, sličnim u obe odluke:

«Imajući u vidu (...) da načelo individualizacije kazni koje proističe (iz člana 8 Deklaracije iz 1789) podrazumeva da uvećanje dažbina, kad ono predstavlja sankciju s karakterom kazne, može da se primenjuje samo ako organ uprave pod kontrolom sudije izričito izrekao tu sankciju imajući u vidu okolnosti svakog slučaja ponaosob; dato načelo ipak ne može da spreči zakonodavca da utvrdi pravila kojima se obezbeđuje efikasno suzbijanje prekršaja;

(...)

S obzirom da se spornom odredbom uspostavlja finansijska sankcija čija je priroda neposredno u vezi sa prirodom prekršaja; da je i samim zakonom obezbeđeno menjanje kazni u zavisnosti od težine ponašanja koje je pod udarom kazne; da sudija odlučuje, u svakom pojedinačnom slučaju, pošto izvrši svoju punu kontrolu navedenih činjenica i kvalifikacije prekršaja koju je dao organ uprave, bilo da će zadržati (...) efektivno zaprećeno uvećanje po zakonom utvrđenoj stopi, bilo da će ga zameniti nekom drugom stopom među stopama predviđenim ostalim odredbama člana (...) ukoliko smatra da je to po zakonu opravdano (član 1728), bilo da će poreskog obveznika opteretiti samo zateznom kamatom ako smatra da organ uprave nije utvrdio da se poreski obveznik može okriviti za utaju poreza niti za ponašanje koje svedoči o odsustvu dobre volje (član 1729) ; da on na taj način može da dovede u srazmeru kazne s ozbiljnošću prekršaja koji je počinio poreski obveznik; da stopa od 40% nije na očigledan način nesrazmerna (...)».

PRAVO

I O NAVODNOM KRŠENJU ČLANA 6 § 1 KONVENCIJE U VEZI S NEMOGUĆNOŠĆU PRISTUPA SUDU PUNE JURISDIKCIJE

Podnosilac predstavke se žali na navodno kršenje člana 6 § 1 Konvencije, čije relevantne odredbe glase:

« Svako, tokom odlučivanja o njegovim građanskim pravima i obavezama ili o krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na pravičnu i javnu raspravu u razumnom roku pred nezavisnim i nepristrasnim sudom, obrazovanim na osnovu zakona. »

Podnosilac predstavke se žali na novčanu kaznu koja mu je izrečena na osnovu člana 1770 octies (koji je postao član 1761 § 2) opšteg zakonika o porezima. On smatra da se tom odredbom ne daje poreskom sudiji ovlašćenje pune jurisdikcije koje bi mu omogućilo da novčanu kaznu menja u srazmeri s težinom optužbi kojima se tereti poreski obveznik.

Vlada nije prihvatila tu tezu.

A. O prihvatljivosti

Sud primećuje da je Vlada u svojim primedbama potvrdila primenljivost člana 6 § 1 Konvencije u njegovom krivičnom delu i da se slaže s njegovim pristupom.
Sud konstatuje da ta optužba nije na očigledan način neosnovana u smislu člana 35 § 3 (a) Konvencije. Sud ističe osim toga da ni jedan drugi razlog neprihvatljivosti nije uočen. Optužba se dakle može proglasiti prihvatljivom.

B. O suštini

1. Argumenti strana

a) Podnosilac predstavke

Podnosilac predstavke ističe da kaznu predviđenu starim članom 1770 octies opšteg zakonika o porezima organ uprave automatski primenjuje prilikom opomene za plaćanje takse na umetničke predmete. On ističe i da, kad poreski sudija zadrži meru ispravka poreske osnovice, mora da zadrži i u tom kontekstu izrečene kazne. To proističe iz samog teksta već navedenog starog člana 1770 octies, po kome je ispravka glavnice jedina činjenica koja generiše primenu kazne. On tvrdi da, suprotno onom što tvrdi Vlada u vezi s ovlašćenjima organa uprave, poreski inspektori nisu imali drugog izbora nego da primene predmetnu kaznu. Jedini način da se izađe iz tog automatskog mehanizma počiva na poništenju kazni, kao i na umanjenjima (član L. 247 knjige poreskih procedura), koje organ uprave prihvata samo diskreciono i uz izjavu poreskog obveznika da odustaje od bilo kakvog spora. Tako poreski obveznik koji želi da ospori neku ispravku svoje poreske osnovice i izrečene penale, nikad neće od organa uprave dobiti poništenje kazne ili umanjenje kazne uz izjavu o odustajanju od spora.
U vezi s ovlašćenjima poreskog sudije, podnosilac predstavke ističe da, iako uopšteno govoreći, kazne mogu biti osporavane u vezi s njihovom postupkom primene i u vezi s njihovom osnovanošću, njegove optužbe se odnose u konkretnom slučaju samo na njihovu osnovanost. U tom pogledu,podnosilac predstavke ističe da je sudija u nemogućnosti da izrekne njihovo umanjenje a da ne izrekne i umanjenje odgovarajućih glavnih poreskih stavki, i da ga stoga vezuje automatski karakter te sankcije.
Podnosilac predstavke ističe da, suprotno tvrđenjima Vlade, zakon ne predviđa nikakvu mogućnost izmene novčane kazne, pošto u opštem zakoniku o porezima postoji samo jedna jedinstvena sankcija za taksu na umetničke predmete (svojevremeno 100 %, sad 2). U odgovoru na argument Vlade po kome ne bi bilo koristi da se poreskom sudiji da ovlašćenje da menja sankciju, podnosilac predstavke ističe da je on bio žrtva nekih od svojih prodavaca koji su se bili obavezali (neki i pismeno) da će se opredeliti za režim opšteg prava u vezi s viškom vrednosti, ali koji svoju obavezu nisu poštovali, što je navelo organ uprave da mu kao kupcu koriguje poresku osnovicu, iako je on bio iskren. Podnosilac predstavke smatra da je u takvom okolnostima poreski sudija morao biti u stanju da izrekne umanjenje kazne.

b) Vlada

Vlada ističe pre svega da, suprotno tvrđenjima podnosioca predstavke, nikad nije pravno obavezna da izrekne neku sankciju s obzirom da je na to ne primorava ni jedan zakonski ili podzakonski akt. Prema jednom primeru sudske prakse Državnog saveta, ako se uprava nađe u situaciji vezane nadležnosti da razreže i naplati porez prema zakonskim pravilima, ona nije u toj situaciji kad je reč o poreskim kaznama (cf. u vezi s upravnim sankcijama CE 8. januar 1971, Sieur Gallon, Rec. p. 21, a za poreske penale CE 1. oktobar 1979, Association pour l’unification du christianisme mondial [Udruženje za ujedinjenje svetskog hrišćanstva], RJF 11/99, p. 837). S druge strane, poreska uprava ima ovlašćenje da ublažava i ukida poreske novčane kazne koje joj omogućava da uzima u obzir izuzetne situacije, kako je to predviđeno članom L. 247 knjige poreskih procedura. Osim toga, poreski obveznik ima mogućnost da uloži žalbu zbog prekoračenja ovlašćenja protiv eventualnog odbijanja organa uprave da mu odobri ukidanje poreske kazne.
Vlada zatim ističe da, pred poreskim sudijom, sudbina penala nije mehanički povezana sa sudbinom dažbina. Naravno, ako sud umanji iznos poreza, i penali će imati automatski istu sudbinu, ali penali mogu biti umanjeni čak i ako poreske dažbine ostanu netaknute. Vlada ističe da poreski obveznik ima na raspolaganju odgovarajuća sredstva za osporavanje penala, a koja se odn ose na postupak njihovog podređivanja, ili na njihovu osnovanost. Sudija odlučuje odvojeno o penalima i proverava da li su za njih ispunjeni zakonski uslovi. Vlada ističe da sudija posebno kontroliše pojam «odsustva dobre volje» («namerno izbegavanje») «utaje», koji povlače različite stope penala za odsustvo dobre volje, i ističe da postoje brojni primeri slučajeva u kojima je kazna za odsustvo dobre volje umanjena, nezavisno od sudbine glavnog iznosa poreza. Kad je reč o prekršajima opšteg zakonika o porezima kojim je regulisana taksa na umetničke predmete, tek vrlo mali broj sporova ne omogućava da se zna da li bi sudska praksa bila sklonija jednoj čisto objektivnoj koncepciji inkriminacije ili bi pak uzela u obzir kontekst neizvršavanja obaveze.
U ovom konkretnom slučaju, Vlada smatra da nemogućnost sudije da menja iznos novčane kazne predviđene starim članom 1770 octies opšteg zakonika o porezima ne predstavlja kršenje prava na pravično suđenje niti prava na pristup sudu u smislu člana 6 § 1 Konvencije. Ona pre svega ističe da sam zakon predviđa proporcionalnost sankcije sa inkriminisanim ponašanjem, tako što je novčana kazna utvrđena u procentima na izbegnutu taksu i gde je njen nivo relativno umeren, jer je spuštena sa 100% na 25% izbegnutih dažbina naredbom od 7. decembra 2005, koju je povoljnost podnosilac predstavke dobio tokom trajanja postupka. Vlada ističe da je Sud već bio u prilici da utvrdi usklađenost takvih mehanizama sa članom 6 i navodi presudu Malige c. France (23. septembra 1998, § 49, Recueil des arrêts et décisions [Zbirka presuda i odluka] 1998-VII), kao i odluku Komisije u slučaju Taddei c. France (n^o36118/97, 29. jun 1998, Décisions et Rapports [Odluke i zyveštaji] (DR) 94, p. 108). Vlada ističe da se Državni savet oslanjao na ovaj slučaj u navedenoj presudi Malige da bi zaključio da je poštovan član 6, a pošto je izvršio kontrolu proporcionalnosti novčane kazne koja je jedina kazna predviđena u oblasti taksa na umetničke predmete. Vlada se poziva u tom pogledu na sistem dozvole s poenima u okviru kojeg svaki saobraćajni prekršaj dovodi do oduzimanja određenog fiksnog broja poena.
Vlada ističe da se u svakom slučaju odsustvo dodatnog ublažavanja novčane kazne opravdava samom prirodom te sankcije, budući da se ničim ne može opravdati izbegavanje plaćanja poreza. To je posebno tačno u konkretnom slučaju gde dužnik takse u pravnom smislu nije lice koje efektivno podnosi teret te takse (prodavac, ne kupac) a da činjenica da u državnu blagajnu nije uplatio prikupljenu taksu predstavlja za njega neopravdano bogaćenje.
Vlada precizira da je, uopšteno govoreći, režim koji se primenjuje na upravne sankcije izrečene u poreskoj oblasti vezan za masovni karakter obrađenih pojedinačnih slučajeva, i da ga karakteriše relativno jednostavna tarifa zbog broja slučajeva, poželjne brzine rešavanja i cilja ujednačene primene. Sistem vozačke dozvole s poenima, koji je overio Sud u presudi Malige, a u okviru kojeg sistema se jedan fiksni broj poena oduzima za svaki saobraćajni prekršaj, pripada toj kategoriji. U oblasti poreskih sankcija tekstovima je uglavnom predviđena za svaki prekršaj bilo jedna skala od nekoliko novčanih kazni, bilo jedinstvena stopa novčane kazne. Situacija je drugačija kod sistema sankcija u ekonomskoj oblasti koje izriču nezavisni organi uprave u logici «depenalizacije», a koje karakteriše ne česta ali egzemplarna represija, i tekstovima kojima se predviđaju maksimalnih novčanih kazni koje su visoke ali koje se mogu menjati na niže.
Vlada smatra da bi zaključak da se članom 6 § 1 Konvencije postavlja neki opšti zahtev za individualizacijom upravnih sankcija, čiji su poreske sankcije samo jedna od kategorija, prevazilazio cilj tog člana koji se odnosi na efektivnost kontrole od strane sudije i koji bi imao značajne posledice po ekonomiju masovnih upravnih sankcija.
Vlada osim toga tvrdi i da se upravni sudovi pozvani da rešavaju sporove vezane za primenu od strane organa uprave novčane kazne predviđene bivšim članom 1770 octies opšteg zakonika o porezima i mogu smatrati samo kao sudovi «pune jurisdikcije» u smislu sudske prakse Suda, a koju Državni savet koristi u velikoj meri. U francuskom pravu, poreski sudija je sudija pune jurisdikcije, što znači, s jedne strane, da on kontroliše ne samo činjenice već i pravo, a s druge strane, da je ovlašćen da poništi neko rešenje organa uprave, ali i da sam utvrdi iznos poreza ili penala kao rezultat pravilne primene zakona, u okvirima tog zakona. U oblasti kazni, on kontroliše realnost prekršaja i zadržava kaznu ako je prekršaj ustanovljen, ili odobrava potpuno oslobađanje od kazne u suprotnom slučaju; on tako može da nekom manjom stopom zameni višu stopu ukoliko ova nije zaprećena (posebno u pogledu kazni za odsustvo dobre volje), odnosno da prihvati da neku kaznu zameni nekom drugom na zahtev organa uprave ukoliko su za to ispunjeni određeni uslovi.
U slučajevima neke jednostavne kazne kakva je ova u konkretnom slučaju, sudija ima praktično izbor između zadržavanja kazne i odobravanja umanjenja kazne, pošto u celosti izvrši kontrolu činjenica i konstitutivnih elemenata prekršaja. Navodeći a contrario slučaj Schmautzer c. Autriche (23. oktobar 1995, serija A n^o 328-A), gde je Sud utvrdio kršenje člana 6 § 1 zbog redukovane kontrole koju su obavili austrijski sudovi, Vlada ističe da u ovom slučaju pravni lek omogućava sudiji da svojom ocenom zameni ocenu upravnog organa da bi proverio da li su činjenice takve prirode da opravdavaju sankciju kakvu predviđa zakon. Vlada zaključuje da čak i u odsustvu ovlašćenja da menja sankciju, sudija ima na raspolaganju ovlašćenje «pune jurisdikcije» u smislu sudske prakse Suda i da je u konkretnom slučaju pravo podnosioca predstavke na pravično suđenje bilo poštovano.

2. Ocena Suda

Sud podseća da sistem administrativnih novčanih kazni, kao što su poreske kazne u konkretnom slučaju, nije u suprotnosti sa članom 6 § 1 Konvencije ukoliko poreski obveznik ima mogućnost da se za svaku takvu odluku donesenu protiv njega obrati nekom sudu koji obezbeđuje garancije iz tog člana (Bendenoun c. France, 24. februar 1994, § 46, serija A n^o28 i Silvester’s Horeca Service c. Belgique, nº 47650/99, § 25, 4. mart 2004).
Poštovanje člana 6 § 1 Konvencije pretpostavlja naime da će odluka nekog organa uprave koji sam ne ispunjava uslove iz tog člana biti predmet naknadne kontrole od strane nekog pravosudnog organa pune jurisdikcije (navedeni slučaj Schmautzer, § 34, i Umlauft, Gradinger, Pramstaller, Palaoro et Pfarrmeier c. Autriche, presude od 23. oktobra 1995, serija A n^os328 A-C i 329 A-C, §§ 37, 42 i 39, 41 i 38). Među karakteristikama takvog pravosudnog organa je i ovlašćenje za menjanje po svim tačkama rešenja koje je doneo niži organ. On posebno mora imati ovlašćenje da razmatra sva pitanja de facto i de iure relevantna za spor koji je pred njim (Chevrol c. France, n^o 49636/99, § 77, CEDH 2003-III, već navođeni slučaj Silvester’s Horeca Service, § 27 i A. Menarini Diagnostics S.r.l. c. Italie, n^o 43509/08, § 59, 27 septembar 2011).
Sud ističe da je u ovom konkretnom slučaju podnosilac predstavke mogao da pred upravnim sudom uloži žalbu sa zahtevom za umanjenje takse i penala, a da se zatim obrati apelacionom upravnom sudu i Državni savet sa zahtevom za kasaciju. Radilo se u konkretnom slučaju o pravnom leku pune jurisdikcije u okviru kojeg upravni sudija raspolaže širokim ovlašćenjima: on ocenjuje sve elemente de facto i de iure i može ne samo da poništi ili da potvrdi neki upravni akt, već i da ga izmeni, odnosno čak i da sopstvenom odlukom zameni odluku organa uprave i da se izjasni o pravima zainteresovanog lica; u poreskoj oblasti, on može da poreskog obveznika oslobodi poreza i penala kojima se tereti ili da izmeni njihove iznose u granicama primene zakona, a u oblasti penala da nižom stopom zameni višu ukoliko je to zakonom predviđeno (gornji stavovi 29-30; a contrario navedeni slučaj Silvester’s Horeca Service, § 28).
Iz toga proističe da, pred upravnim sudom i pred apelacionim upravnim sudom, sudovima koji zadovoljavaju zahteve iz člana 6 § 1, podnosilac predstavke je mogao da iznese sve argumente de facto i de iure koje je smatrao korisnim za njegov zahtev za oslobađanje od takse i penala (cf. mutatis mutandis već navođeni slučaj Malige, § 48), a posebno da postavi pitanje neusaglašenosti takse s pravom Evropske zajednice i da detaljno raspravi poresku osnovicu za koju je uostalom dobio umanjenje od apelacionog upravnog suda (gornji stav 17).
Optužba podnosioca predstavke odnosi se na činjenicu da u konkretnom slučaju upravni sudovi nisu imali ovlašćenje da menjaju poresku novčanu kaznu, u odsustvu zakonske odredbe koja to omogućava.
Sud primećuje pre svega da i sam zakon u određenoj meri dovodi u srazmeru novčanu kaznu i težinu prekršaja poreskog obveznika, jer se ovaj potonji utvrđuje u procentima izbegnutih dažbina, o čijoj je osnovici podnosilac predstavke mogao sasvim komotno da diskutuje (cf. mutatis mutandis Valico S.r.l. c. Italie (odl.), n^o 70074/01, CEDH 2006-III). Sud uostalom prihvata, kako to ističe Vlada, posebnu prirodu poreskog spora u kome se podrazumeva određen zahtev za nužnom efikasnošću da bi se očuvali interesi države i ističe, osim toga, da taj spor nije deo čvrstog jezgra krivičnog prava u smisli Konvencije (cf. mutatis mutandis Jussila c. Finlande [GC], no 73053/01, § 43, CEDH 2006-XIII). Sud najzad smatra da stopa novčane kazne, utvrđena na 25$ naredbom od 7. decembra 2005, ne čini nesrazmernom (već navedeni slučaj Malige, § 49; a contrario i mutatis mutandis Mamidakis c. Grèce, n^o 35533/04, § 48, 11. januar 2007 i Grifhorst c. France, n^o 28336/02, § 105, 26. februar 2009).
Stoga, u odsustvo sporazumnog rešenja, Sud zaključuje da u konkretnom slučaju nije bilo kršenja člana 6 § 1.

II. O NAVODNOM KRŠENJU ČLANA 6 § 1 KONVENCIJE U VEZI S OBRAZLOŽENJEM PRESUDE OD 10. FEBRUARA 2006

Pozivajući se na član 6 § 1 Konvencije, podnosilac predstavke se žali na to što je, presudom od 10. februara 2006. koja se odnosi na osnovicu takse na umetničke predmete (gornji stavovi 20-23), Državni savet odbacio njegovu predstavku uz obrazloženje da smatra da ona predstavlja «tipsku formulu lišenu bilo kakvog pravnog dometa».
Sud podseća da obim obaveze obrazloženja može da varira u zavisnosti od prirode odluke i da se mora posmatrati u svetlu konkretnih okolnosti (Ruiz Torija c. Espagne, 9. decembar 1994, § 29, serija A n^o303-A). Iako sudovi nisu dužni da daju detaljan odgovor na svaki izneseni argument (Van de Hurk c. Pays-Bas, 19. april 1994, § 61, serija A n^o288), iz odluke mora jasno proisticati da je o suštinskim pitanjima raspravljano (Boldea c. Roumanie, n^o19997/02, § 30, CEDH 2007-II i Taxquet c. Belgique [GC], n^o 926/05, § 91, 16. novembar 2010).
U svojoj žalbi podnosilac predstavke je tražio poništenje tumačenja koje je dao ministar na poreski zakon u vezi s osnovicom takse na umetničke predmete, tvrdeći da je ovaj prekoračio svoja ovlašćenja. Sud ističe da je Državni savet, podsetivši na tada primenljive odredbe opšteg zakonika o porezima, odbacio žalbu uz obrazloženje da iz tih tekstova proističe da zakonodavac podrazumeva «implicitno ali nužno» da se ta osnovica utvrđuje prema iznosu prodaja, da se, u odsustvu preciznijih merila, u prodajnu cenu uključuju i sve dažbine koje i du na teret kupca, i da smatrajući da se taksa obračunava na osnovu prodajne cene, uključujući i troškove posredništva, ministar, koji se ograničio na davanje tumačenja koje zahtevaju tekstovi, nije utvrdio nova pravila niti doneo odluku preko svojih ovlašćenja.
Sud smatra da je Državni savet odgovorio uz odgovarajuće obrazloženje na zahtev podnosioca predstavke. Budući da se tom optužbom u stvarnosti kritikuje sporna presuda, Sud podseća da njegov zadatak nije da raspravlja o greškama koje je navodno počinio neki domaći sud, tumačenjima domaćeg zakonodavstva koja na prvom mestu pripadaju nacionalnim organima i, posebno, višim i nižim sudovima (Garcίa Ruiz c. Espagne [Veliko veće], n^o 30544/96, § 28, CEDH 1999-I).
Iz čega proističe da je ta optužba očigledno neosnovana i da se mora odbaciti primenom člana 35 §§ 3 (a) i 4 Konvencije.

III. O OSTALIM NAVODNIM KRŠENJIMA

A. O navodnom kršenju člana 7 Konvencije

Podnosilac predstavke se takođe žali na nepredvidljivost zakonodavstva u vreme prekršaja a u vezi sa zakonskim dužnikom takse. On se poziva na član 7 Konvencije, čija prva rečenica glasi:

« Niko se ne može smatrati krivim za krivično delo izvršeno činjenjem ili nečinjenjem koje, u vreme kada je izvršeno, nije predstavljalo krivično delo po unutrašnjem ili međunarodnom pravu. »

Podnosilac predstavke ističe da je, prema tekstu koji je primenjivan u trenutku prekršaja, taksa išla na teret prodavca, ali da ju je uplaćivao kupac. On ističe da je takva formulacija dovela do potpune konfuzije u određivanju zakonskog dužnika takse, sve do jedne presude Državnog saveta od 30. decembra 2002. (n^o 234916, objavljena u tabelama Zbirke Lebon), kojom je precizirano da je reč o kupcu. Novim članom 150 VK opšteg zakonika o porezima (donetim u okviru zakona o finansijama s ispravkama za 2005) označen je prodavac ili njegov posrednik kao dužnik takse.
Sud primećuje da podnosilac predstavke tu optužbu nije naznačio izričito niti suštinski u postupku u vezi s oslobađanjem od takse i penala. Osim toga, iako je, u postupku o modalitetima naplate takse (gornji stavovi 24–25), istakao nesaglasnost spornih zakonskih odredaba sa članom 7, Državni savet je otklonio taj argument kao neoperativan u smislu potpore zaključcima u cilju poništenja odbijanja ukidanja podzakonskih odredaba.
Iz čega proističe da ta optužba mora biti odbačena zbog neiscrpljenosti domaćih pravnih lekova, primenom člana 35 §§ 1 i 4 Konvencije.

B. O navodnom kršenju člana 1 Protokola br. 1 uz Konvenciju

Podnosilac predstavke tvrdi, bez potpore toj optužbi, da je nepredvidljivost takse na umetničke predmete, onako kako je bila formulisana u vreme prekršaja, dovela, u vezi s ispravkama glavnice takse koje su mu izrečene, do kršenja člana 1 Protokola br. 1, koji glasi:

«Svako fizičko i pravno lice ima pravo na neometano uživanje svoje imovine. Niko ne može biti lišen svoje imovine, osim u javnom interesu i pod uslovima predviđenim zakonom i opštim načelima međunarodnog prava.

Prethodne odredbe, međutim, ni na koji način ne utiču na pravo države da primenjuje zakone koje smatra potrebnim da bi regulisala korišćenje imovine u skladu s opštim interesima ili da bi obezbedila naplatu poreza ili drugih dažbina ili kazni».

Sud ističe da podnosilac predstavke nije tu optužbu izričito niti suštinski izneo pred Državni savet. Iz toga proističe da ona mora biti odbačena zbog neiscrpljenosti domaćih pravnih lekova, primenom člana 35 §§ 1 i 4 Konvencije.

IZ TIH RAZLOGA,SUD JEDNOGLASNO

Proglašava predstavku prihvatljivom u vezi s optužbama na osnovu člana 6 § 1 Konvencije koje se odnose na pristup sudu pune jurisdikcije, a neprihvatljivom za ostatak;

Izriče da nije bilo kršenja člana 6 § 1 Konvencije.

Sačinjeno na francuskom, a zatim saopšteno u pismenom obliku 7. juna 2012. u skladu s pravilom 77 §§ 2 i 3 Pravilnika Suda.

Stephen Phillips Dean Spielmann

Pomoćnik sekretara Predsednik

[1] Prethodno od 6%, taksa je podignuta 1993. na 7%.

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Ovaj prevod je nastao uz podršku Fiducijarnog fonda za ljudska prava Saveta Evrope (www.coe.int/humanrightstrustfund ).

FIFTH SECTION

CASE OF SEGAME SA v. FRANCE

(Application no. 4837/06)

JUDGMENT

[Extracts]

STRASBOURG

7 June 2012

FINAL

07/09/2012

This judgment has become final under Article 44 § 2 of the Convention.

In the case of Segame SA v. France, The European Court of Human Rights (Fifth Section), sitting as a Chamber composed of:

Dean Spielmann, President,
Elisabet Fura,
Karel Jungwiert,
Mark Villiger,
Ann Power-Forde,
Ganna Yudkivska,
André Potocki, judges,
and Claudia Westerdiek, Section Registrar,

Having deliberated in private on 10 May 2012, Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 4837/06) against the French Republic lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a company incorporated under French law, Segame SA (“the applicant company”), on 16 January 2006.

2. The applicant company was represented by Mr P. Schiele, and subsequently by Mr E. Morain, lawyers practising in Paris. The French Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mrs E. Belliard, Director of Legal Affairs, Ministry of Foreign Affairs.

3. The applicant company alleged, in particular, a breach of Article 6 § 1 of the Convention in so far as it had not had access to a court with full jurisdiction in respect of a tax penalty imposed on it.

4. On 9 October 2008 notice of the application was given to the Government. It was also decided to rule on the admissibility and merits of the application at the same time (Article 29 § 1 of the Convention).

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

5. The applicant is a limited company under French law with its registered office in Paris.

6. The applicant company ran an art gallery in Paris. In judgments of 13 September and 8 November 1993, the Paris Commercial Court ordered its judicial reorganisation, followed by its compulsory liquidation. On 21 December 2004, there being no more outstanding debts, the court terminated the liquidation proceedings.

A. Proceedings concerning supplementary tax assessment

7. From 27 October 1993 to 12 April 1994 the tax authorities inspected the applicant company’s accounts for the period from 1 January 1991 to 8 November 1993. On 6 May and 5 October 1994 they sent them two supplementary tax assessments – one for 1991 and one for 1992 and 1993 – inter alia for supplementary tax on precious metals, jewellery, works of art, collectors’ items and antiques (hereinafter “the tax on works of art”), in accordance with the provisions of Articles 302 bis A to 302 bis E of the General Tax Code (since 1993, Articles 150 V bis to 150 V sexies of the same code).

8. In addition to the additional tax, the applicant company was charged interest for late payment and a fine was imposed under Article 1788 ter of the General Tax Code (Article 1770 octies since 1993), equal at that time to 100% of the unpaid tax. On 25 January 1995 the company was served with a demand to pay a total of 15,927,514 French francs ((FRF) – 2,428,133 euros (EUR)), of which the fine accounted for half (FRF 7,963,757 or EUR 1,214,066.93).

9. On 24 December 1997 the applicant company, represented by its court-appointed administrator, lodged a complaint with the Director of Revenue seeking relief from all the surcharges and fines demanded. It alleged on the one hand that the tax on works of art could be likened either to a value-added tax, which was contrary to Directives 77/388/EEC and 94/5/EC of the Council establishing special provisions applicable, inter alia, to works of art and collectors’ items, or to a capital-gains tax, with an effect equivalent to an export restriction or an internal taxation, both of which were prohibited by Articles 34 and 95 of the Treaty of Rome. The applicant company also argued that the fines, which could be likened to criminal convictions within the meaning of the European Convention on Human Rights, should have been imposed by a court.

10. On 8 June 1998 the Director of Revenue rejected the complaint, stating that the tax concerned was not comparable to a value-added tax and did not hinder the free movement of goods, in so far as it applied to sales made either in France or in any other European Community member State. The Director of Revenue also pointed out that the Court, in its Bendenoun v. France judgment (24 February 1994, Series A no. 284) had acknowledged that the system of administrative penalties was compatible with Article 6 § 1 of the Convention, provided that their application was subject to court supervision.

B. Proceedings concerning exemption from supplementary tax on works of art and related penalties

11. On 31 July 1998 the applicant company brought an action before the Paris Administrative Court seeking exemption from the supplementary tax on works of art demanded of it for the years 1991 to 1993 and from the related penalties, based on the same grounds as its earlier complaint.

12. By a judgment of 4 November 2004, the court rejected the action. Concerning the conformity of the tax penalty with Article 6 § 1 of the Convention, it pointed out that the courts responsible for tax matters had full power of review over the facts concerned and their classification by the authorities, and decided in each case, in the light of the results of that review, either to uphold or apply the tax penalty effectively incurred in the amount provided for by law, without being able to adjust it to the circumstances of the particular case, or, if they considered that the authorities had not established that the infringements of the General Tax Code had been made out, not to fine the taxpayer. The court accordingly deemed that Article 6 § 1 did not necessarily require the tax court to have the power to adjust the amount of the penalty to suit the particular circumstances of the case.

13. On 10 January 2005 the applicant company lodged an appeal with the Paris Administrative Court of Appeal.

14. During those proceedings, order no. 1512 of 7 December 2005 reduced the fine provided for under Article 1788 of the General Tax Code (which became Article 1770 octies in 1993) from 100% to 25% of the unpaid tax.

15. On 13 February 2006 the tax authorities reduced the fine by EUR 910,549.93, and on 6 July 2006 the additional tax on works of art demanded was reduced by EUR 28,735.12 because of a mistake in the calculation.

16. The applicant company used the same arguments before the Court of Appeal as it had before the Administrative Court.

17. By a judgment of 24 November 2006, the Administrative Court of Appeal, having taken note of the reductions and ruled that there was no need for it to take those amounts into account, upheld the judgment on the whole but reduced the price the tax authorities had placed on one work acquired by the applicant company. After careful consideration it rejected the applicant company’s formal and substantive arguments that the tax was at variance with Community law, for example, or that it should not have been applied to the acquisition of certain works. The court also rejected the argument under Article 6 § 1 of the Convention concerning the fine, for similar reasons to those given by the lower court, pointing out that the Administrative Court had full jurisdiction as required by Article 6 § 1, which did not require the court to be able to lower the rate of a fine when the legislation provided for a single rate.

18. The applicant company appealed to the Conseil d’Etat on points of law, alleging, inter alia, that the tax was incompatible with Community law and the fine incompatible with Article 6 § 1 of the Convention, in so far as the court had no power to adjust it to reflect the seriousness of the taxpayer’s conduct according to a statutory scale.

19. By a judgment of 27 June 2008, the Conseil d’Etat rejected the appeal. Regarding the fine, it held as follows:

“Considering ... on the one hand that, in order to make the rate of the fine proportionate to the offence, the order of 7 December 2005 fixed it at 25%, and on the other hand that the tax court, having exercised its full power of review over the facts of the appeal and the classification adopted by the authorities, decides, in each case, depending on the results of that review, either to uphold the surcharge imposed by the authorities or to cancel it if it considers that the taxpayer has not infringed the rules applicable to works of art, and that it therefore has full jurisdiction as required under the provisions of paragraph 1 of Article 6 of the Convention ..., which do not imply that even where the legislation provides for a single rate for the fine in question the court must be able to adjust it and apply a rate lower than that provided for by law; accordingly, in not setting aside the fine provided for in Article 1761 of the General Tax Code in the present case, the court did not commit any error of law.”

C. Proceedings concerning the determination of the tax base and the collection of the tax on works of art

1. Proceedings concerning the tax base

20. On 5 April 2005 the applicant company lodged two appeals with the Conseil d’Etat challenging the interpretation by the Minister of the Economy, Finance and Industry (“the Minister”) of the tax law found in the basic administrative documents (in its successive versions of 15 October 1989 and 15 June 1993), whereby the Minister defined the base of the tax on works of art as their selling price, including commission.

21. The applicant company pointed out that Parliament alone had the power to create a tax and determine the key details of its establishment and collection, and submitted that the Minister, in whose name the administrative documents concerned had been drafted, had overstepped his powers.

22. During the proceedings the tax was completely rewritten and the numbering changed, by Article 33 of the Budget Amendment Act 2005, adopted on 30 December 2005 and effective from 1 January 2006. On that occasion the provisions concerning the base of the tax, previously found in the administrative documents, and those concerning the collection of the tax, previously found in the regulatory part of the General Tax Code, were incorporated in the legislative part of the Code.

23. By a judgment of 10 February 2006, the Conseil d’Etat joined the appeals and rejected them. It considered, based on the impugned provisions of the General Tax Code, that the law “implicitly but necessarily” intended to base the tax on works of art on the selling price and, for want of further clarification on this point, the selling price taken into account as a base for the tax should be understood to include all the costs borne by the purchaser. That being so, the Conseil d’Etat considered that, in basing the tax on works of art on the selling price including commission, the Minister had correctly interpreted the impugned provisions and had not laid down any new rules or overstepped his authority.

2. Proceedings concerning the collection of the tax

24. On 21 June 2005 the applicant company lodged two appeals with the Conseil d’Etat to set aside the decisions by which the Prime Minister had implicitly rejected its requests to revoke the regulations governing the means of collecting the tax on works of art, issued pursuant to the Law of 19 July 1976 introducing the said tax. It contended that the provisions in question were of a legal nature and had been introduced by an authority which had no law-making powers. It further alleged that the legal provisions concerning the persons to whom the tax applied were confusing and unclear, in breach of the principle, enshrined in Article 7 of the Convention, that only the law can define a crime and prescribe a penalty.

25. By a judgment of 5 May 2006, the Conseil d’Etat joined the appeals and rejected them. It considered that the regulatory authority had simply laid down the procedure for collecting the tax, in conformity with the provisions of the Law of 19 July 1976, and had not overstepped its authority or the terms of its remit. It further considered that the argument concerning the principle, enshrined in Article 7 of the Convention, that only the law can define a crime and prescribe a penalty could not be relied on in favour of setting aside the refusal to revoke the regulations in issue.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

A. Relevant domestic law

26. The fixed-rate tax on works of art is a particular way of taxing capital gains. It was introduced by Article 10 of the Law of 19 July 1976 on the taxation of capital gains and the creation of a fixed-rate tax on precious metals, jewellery, works of art, collectors’ items and antiques. Until 1993 it was embodied in Articles 302 bis A to 302 bis E of the General Tax Code, then until 31 December 2005 in Articles 150 V bis to 150 V sexies of the same code. The relevant parts of those Articles read as follows.

Article 150 V bis

“I. Subject to the specific provisions applicable to business profits, ... the sale of jewellery, works of art, collectors’ items and antiques shall be subject to a 7% tax [1] when the value exceeds FRF 20,000; when the price is between FRF 20,000 and 30,000, the base of the tax shall be reduced by a sum equal to the difference between FRF 30,000 and the said price.

...

These provisions shall also be applicable to sales made in another member State of the European Economic Community.

...”

Article 150 V ter

“The tax provided for in Article 150 V bis shall be borne by the seller. It shall be paid by the intermediary taking part in the transaction or, failing that, by the buyer, within thirty days and under the same guarantees as turnover tax. However, where the sale is made in another member State of the European Community, the tax shall be paid by the seller, under the same conditions.

The tax shall not be levied where the seller is a professional dealer in the goods concerned.”

Article 150 V sexies

“The seller of jewellery or other objects mentioned in the second line of paragraph I of Article 150 V bis may opt, by a declaration made at the time of the sale, for the scheme defined in Articles 150 A to 150 T provided that he is able to show proof of the date and price of acquisition. The conditions of this option are fixed by decree of the Conseil d’Etat.”

27. The Budget Amendment Act 2005 (Law no. 2005-1720 of 30 December 2005), which took effect on 1 January 2006, changed those provisions. Among other things it covered the person legally liable for the tax on works of art, the base on which the tax was assessed and how it was collected. Henceforth, Article 150 VK paragraph 1 of the same code reads:

“The tax shall be borne by the seller or the exporter. It shall be paid by the intermediary resident in France for tax purposes who takes part in the transaction and under his responsibility or, failing that, by the seller or the exporter.

...”

28. Failure to pay the tax on works of art gives rise to a fine. At the material time Article 1788 of the General Tax Code (which became Article 1770 octies in 1993) provided:

“Breaches of Articles 150 V bis to 150 V sexies shall give rise to a tax penalty equal to the unpaid tax and collected in the same manner as turnover tax.”

Order no. 2005-1512 of 7 December 2005 on the simplification of taxation and the harmonisation and adjustment of penalties reduced the fine provided for in Article 1770 octies from 100% to 25% of the unpaid tax. Article 1770 octies became Article 1761 § 2 of the General Tax Code.

B. The full proceedings before the administrative courts

29. Traditionally a distinction is made between a full administrative-law action (before an administrative court having full jurisdiction) and an appeal for judicial review seeking to have an administrative decision set aside. In the latter type of appeal the power of the administrative court is limited: it can only set aside a decision retroactively because of a legal flaw, without ruling on the merits. In a full administrative-law action, on the other hand, the powers of the administrative court are much broader: not only can it set aside or uphold an administrative decision, but it can also vary it, replace it with its own decision and rule on the rights of the interested party. It can also order the administrative authorities to pay damages. What is more, when the administrative court has full jurisdiction it examines the lawfulness of the decision referred to it in the light of the legal and factual circumstances at the time when it gives judgment (not, as in appeals for judicial review, at the time when the administrative decision was taken).

Full administrative-law actions include appeals to establish the liability of the State in contractual or extra-contractual matters, actions concerning fiscal or electoral matters (municipal and district), appeals against administrative sanctions, and various other actions.

30. In the realm of tax litigation, the administrative courts have jurisdiction in matters concerning direct taxes and turnover tax, while cases concerning indirect taxes are a matter for the ordinary courts. As a result, the administrative courts have the power to cancel the taxes and related penalties demanded by the tax authorities and can also fix the sum to be paid, within the limits of the applicable legal provisions. As regards penalties, the administrative courts can replace a higher rate with a lower rate when several rates are applicable depending on the taxpayer’s conduct.

C. The relevant domestic case-law

31. On the question of the power of the courts to vary the rate of tax penalties, the French Supreme Courts have adopted different solutions.

1. The Court of Cassation

32. Where fines are imposed in the event of late payment of the differential tax on motor vehicles (Article 1840 N quater of the General Tax Code – repealed on 1 March 2005), the Court of Cassation, in a judgment of 29 April 1997, declined to apply the Article in question as being contrary to Article 6 § 1 of the Convention in so far as “it did not provide for a full administrative-law action against the administrative decision enabling the court to rule on the principle and the amount of the fine” (Cass. com., Ferreira, Bulletin 1997 IV no. 110).

33. That approach was subsequently confirmed (Cass. com., 17 November 1998, Dupuis, no. 96‑21749; Cass. com., 15 June 1999, Lise, Bulletin 1999 IV no. 130). In the judgment of 15 June 1999 mentioned above, the Court of Cassation held as follows:

“Article 1840 N quater ... is incompatible with Article 6 § 1 of the Convention ... only in so far as the court before which proceedings are brought challenging a penalty imposed on a taxpayer by the tax authorities cannot rule on the principle and size of the fine, so the task of the court, before which the [individual concerned] argued that he had paid the tax immediately after being ordered to pay it, was to assess the proportionality of the penalty with the taxpayer’s conduct ...”

The Court of Cassation explained in a judgment of 1 July 2003 (Cass. com., Gallotte, no. 00-13966), concerning a 40% supplementary tax demand for failure to declare a gift:

“Article 6 § 1 ... opens up the right to appeal to a court having full jurisdiction to ensure that a fine imposed by the tax authorities is proportionate to the taxpayer’s conduct in the particular circumstances of the case, and ... the trial court can exercise the power thus vested in it only if the party challenging the fine enables it to assess the principle and the amount of the fine ...”

2. The Conseil d’Etat

34. The Conseil d’Etat initially ruled on Articles 1728 and 1729 of the General Tax Code, which provide for different penalties depending on the taxpayer’s conduct and its classification in law (Article 1729, as it stood at the material time, provided for a 40% increase in the fine if the taxpayer had acted in bad faith, and 80% if there was deception).

In an opinion of 5 April 1996 concerning Article 1729, the Conseil d’Etat stated:

“[T]he law ... making penalties proportionate to the taxpayer’s conduct provided for the surcharge applied to vary according to the legal classification given to the conduct concerned. The relevant court, having fully exercised its power of review of the authorities’ classification of that conduct, must apply the relevant surcharge rate provided for by law, without being able to vary it in consideration of the seriousness of the offence committed by the taxpayer.” (CE, Houdmond opinion, Revue de jurisprudence fiscale (RJF) 5/96, no. 607)

35. In another case concerning the possibility of varying the penalties provided for in Article 1729, the Conseil d’Etat gave the following explanation in an opinion of 8 July 1998:

“[T]he relevant court, having fully exercised its power of review of the facts and the authorities’ classification thereof, decides in each case, depending on the results of the review, either to uphold or apply the surcharge effectively incurred at the rate provided for by law, without being able to vary it in consideration of the seriousness of the offence committed by the taxpayer, or, if it considers that the authorities have failed to establish that the taxpayer is guilty of deception or of acting in bad faith, only to charge interest for late payment. The provisions of paragraph 1 of Article 6 of the Convention ... do not oblige it to proceed otherwise ...” (CE, Fattell opinion, RJF 1998, no. 970; see also CE, 24 September 2003, Société Paolo Nancéienne, RJF 12/03, no. 1393)

36. The Conseil d’Etat used the same reasoning in respect of Article 1728 of the General Tax Code, which provides for different rates of fine depending on the seriousness of the taxpayer’s failure to comply with the obligations concerning tax returns (CE, 8 March 2002, SARL Clinique de Mazargues, RJF 2002, no. 671, and CE, 6 June 2007, Lemarinier, RJF 2007, no. 1042).

37. Subsequently, the Conseil d’Etat transposed this approach to penalties which, although they appeared in a separate Article of the General Tax Code, were part of a series of repressive measures that included penalties provided for in other Articles of the Code (see, for example, regarding the 5% fine provided for in Article 1788 septies (now Article 1788 A 4) of the Code in the event of failure to declare an immediately deductible value-added tax, CE, 30 November 2007, Société Sideme, RJF 2008, no. 172; regarding the 50% fine provided for in Article 1740 ter (now Article 1737) of the Code in the event of concealment or falsification of the identity or address of suppliers or clients, CE, 26 May 2008, Société Anonyme Norelec, RJF 2008, no. 981, and for the 150% fine (reduced to 100% in 2005) imposed under Article 1730 of the Code for obstructing a tax assessment, CE, 5 March 2009, Gonzales-Castrillo, Droit fiscal 2009 no. 10).

3. The Constitutional Council

38. In two decisions of 17 March 2011, following two preliminary questions of constitutionality concerning the 40% tax surcharge provided for in Articles 1728 and 1729 of the General Tax Code (for, respectively, non-declaration after receipt of notice and bad faith on the part of the taxpayer), the Constitutional Council declared the Articles in question to be in conformity with the Constitution, in the following similar terms in both decisions:

“The principle of the individualisation of penalties that results [from Article 8 of the Declaration of 1789] implies that a tax surcharge, when imposed as a penalty, may be applied only if the authorities, subject to judicial review, expressly ordered it taking into account the particular circumstances in each case; it cannot, however, prevent the law from laying down rules to ensure the effective repression of offences;

...

The impugned provision instituted a financial penalty the nature of which is directly linked to that of the offence; the law itself adjusted the penalties according to the seriousness of the offence; the court decides in each case, having fully exercised its power of review of the facts and the authorities’ classification thereof, either to maintain ... the surcharge effectively incurred at the rate provided for by law, or to replace it by another rate provided for in the other provisions of the Article ... if it considers it legally justified [(Article 1728)], or, if it considers that the authorities have failed to establish that the taxpayer is guilty of deception or of acting in bad faith, it may decide only to charge interest for late payment [(Article 1729)]; it thus has the power to make the penalties proportionate to the taxpayer’s conduct; the rate of 40% is not manifestly disproportionate ...”

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 1 OF THE CONVENTION FOR LACK OF ACCESS TO A COURT WITH FULL JURISDICTION

39. The applicant company complained of a violation of Article 6 § 1 of the Convention, the relevant parts of which read as follows:

“In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair ... hearing ... by [a] ... tribunal ...”

It complained about the fine imposed on it under Article 1770 octies (now Article 1761 § 2) of the General Tax Code. It considered that that provision did not give the courts competent to deal with tax matters full jurisdiction to increase or decrease the fine in proportion with the seriousness of the offence held against the taxpayer.

40. The Government contested that argument.

A. Admissibility

41. The Court notes that the Government, in their observations, considered that Article 6 § 1 of the Convention was applicable under its criminal head, and shares that opinion.

42. The Court notes that this complaint is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 (a) of the Convention. It further notes that it is not inadmissible on any other ground. It must therefore be declared admissible.

B. Merits

1. The parties’ submissions

(a) The applicant company

43. The applicant company pointed out that the fine provided for under former Article 1770 octies of the General Tax Code was automatically applied by the authorities in the event of a supplementary assessment of the tax on precious metals, jewellery, works of art, collectors’ items and antiques (“the tax on works of art”). It also pointed out that, when the supplementary tax was upheld by the tax court, that court was also obliged to maintain the corresponding penalties. This was the direct result of the wording of the former Article 1770 octies, according to which it was the revised tax assessment alone that triggered the application of the penalty. Contrary to what the Government said concerning the powers of the administrative authorities, the tax inspectors had no choice but to apply the penalty in question. The only way to avoid such automatic application was if the penalty was cancelled or a compromise was reached (Article L. 247 of the Code of Tax Procedure), which the authorities accepted only at their discretion and subject to the taxpayer promising not to take legal action. So there was no hope for a taxpayer who wanted to challenge both the revised tax assessment and the related penalties of seeing the authorities cancel the penalty or agree to its reduction.

44. Concerning the powers of the courts competent to deal with tax matters, the applicant company argued that, while the penalties could generally be challenged in terms of their application procedure and their lawfulness, in the instant case its complaints only concerned their lawfulness. The courts had no power to reduce or cancel the fines without also reducing or cancelling the corresponding revised tax assessment, so their hands were tied by the automatic nature of the penalty.

45. The applicant company further explained that, contrary to what the Government suggested, the law provided for no possibility of varying the fine, as the General Tax Code provided for only one fine in respect of the tax on works of art (100% at the time, 25% today). In reply to the Government’s argument that there was no point in giving the courts the power to vary the fine, the applicant company pointed out that it had been the victim of certain salesmen who had undertaken (some in writing) to opt for the ordinary capital-gains scheme, but had failed to honour their commitment, which had obliged the authorities to increase its taxes as the purchaser, even though it had acted in good faith. It considered that, in such circumstances, the court should have been able to reduce the penalties.

(b) The Government

46. The Government began by pointing out that, contrary to what the applicant company asserted, the tax authorities were never legally bound to apply a penalty, as no legislative or regulatory provision obliged them to do so. According to the established case-law of the Conseil d’Etat, while their hands were tied when it came to establishing and collecting taxes in compliance with the legal rules, they were not when it came to tax penalties (see, for administrative sanctions, CE 8 January 1971, Sieur Gallon, Recueil Lebon, p. 21, and for tax penalties, CE 1 October 1979, Association pour l’unification du christianisme mondial, RJF 11/99, p. 837). Furthermore, the tax authorities had the power to vary or cancel a fine to allow for exceptional situations, as provided for in Article L. 247 of the Code of Tax Procedure. Also, the taxpayer had the possibility to apply for judicial review of an administrative refusal to cancel a fine.

47. The Government further argued that in tax matters the courts did not mechanically apply the same treatment to penalties as to the unpaid taxes. It was true that if the court discharged the taxpayer from liability for unpaid tax, the penalties automatically followed suit, but they could be reduced or cancelled even if the unpaid tax remained due. The Government pointed out that the taxpayer could challenge the fines on the grounds of the procedure followed in imposing them, or their lawfulness. The court ruled separately on the penalties and verified that the legal requirements had been complied with. In particular it examined the notions of “bad faith” (mauvaise foi in French, now called manquement délibéré or “wilful disregard”) and “deception” (manœuvres frauduleuses), which incurred different levels of penalty. There were numerous examples where the penalty for lack of good faith had been reduced or cancelled regardless of whether or not the tax owed was upheld. Where infringements of the tax on works of art under the General Tax Code were concerned, the number of actions was too small to tell whether the courts would adopt a strictly objective approach to the facts or take the circumstances of the error into account.

48. In the present case the Government considered that the fact that the court had not had the power to vary the fine provided for in the former Article 1770 octies of the General Tax Code did not constitute a violation of the right to a fair hearing or the right to access to a tribunal within the meaning of Article 6 § 1 of the Convention. Firstly, they pointed out that the law itself provided for the sanctions to be proportionate to the misconduct, in so far as the fine was a percentage of the unpaid tax and its level was relatively moderate, as it had been reduced from 100% to 25% of the unpaid amount by the order of 7 December 2005, and that reduction had been applied to the applicant company in the course of the proceedings. The Government pointed out that the Court had already had occasion to find that this approach met the requirements of Article 6, and cited Malige v. France (23 September 1998, § 49, Reports of Judgments and Decisions 1998‑VII), and the Commission’s decision in Taddei v. France (no. 36118/97, Commission decision of 29 June 1998, Decisions and Reports 94-B, p. 108). They added that in the present case the Conseil d’Etat had based itself on the Malige judgment in finding that Article 6 had not been violated, after having reviewed the proportionality of the fine, which was the only penalty provided for in respect of the tax on works of art. The Government referred in this connection to the points system for driving licences, where each breach of the Road Traffic Code led to the loss of a specific number of points.

49. The Government argued that in any event the lack of further reduction of the fine was justified by the very nature of the penalty, as there was in principle no possible justification for failure to pay tax. Especially in the present case, where the person who should have paid the tax (the seller) was not the person who actually bore the cost by law (the buyer), and not paying the Treasury the tax thus collected was an undue source of personal gain.

50. The Government explained that, generally speaking, the system of administrative penalties imposed in fiscal matters was linked to the massive number of individual cases dealt with, and was characterised by relatively simple scales because of the number of cases and the need to deal with them swiftly and in a uniform manner. The points system for driving licences which the Court endorsed in Malige, where a fixed number of points was removed for each type of offence, fell into the same category. In matters of tax penalties the law generally provided either for a small scale of different rates of fine for each type of offence, or for a single rate. The situation differed from the sanctions imposed in the economic field by independent administrative authorities, in the interests of “decriminalisation”, such mechanisms being marked by a potential form of punishment that, although infrequent, was intended to be exemplary, and by texts that provided for high maximum fines coupled with the possibility of reducing them.

51. The Government submitted that to consider that Article 6 § 1 of the Convention embodied a general requirement to individualise all administrative penalties, of which tax penalties were merely one category, went beyond the aim of this Article on effective scrutiny by the courts and would have far-reaching consequences on the economics of mass administrative sanctions.

52. The Government also maintained that the administrative courts that dealt with cases concerning the application by the authorities of the fine provided for in the former Article 1770 octies of the General Tax Code could not be regarded as anything other than judicial bodies with full jurisdiction within the meaning of the Court’s case-law, on which the Conseil d’Etat relied heavily. In French law the tax courts were judicial bodies with full jurisdiction, which meant that they checked not only the facts but also the law, and that they had the power to set aside administrative decisions, but also to determine the amount of tax due or the penalty to be applied in accordance with and within the limits of the law. Where penalties were concerned, the courts verified the existence of the offence, then upheld the penalty if the offence was established, or cancelled it if it was not. They could also apply a lower rate where they considered appropriate (in respect of penalties for bad faith, for example), or agree to change one penalty for another at the request of the administrative authorities if certain conditions were met.

53. Where a single rate was provided for, as in the present case, the court had the choice in practice between confirming the penalty or cancelling it, having fully reviewed the facts and elements constituting the offence. In contrast with Schmautzer v. Austria (23 October 1995, Series A no. 328‑A), where the Court had found a violation of Article 6 § 1 because of the limited review carried out by the Austrian courts, the Government emphasised that in the present case the appeal allowed the court to substitute its own assessment for that of the administrative authorities in ascertaining whether the facts justified the penalty, as provided for by law. The Government argued that even without the power to vary the penalty the court did have “full jurisdiction” within the meaning of the Court’s case-law, and that the applicant company’s right to a fair hearing had been respected in the present case.

2. The Court’s assessment

54. The Court reiterates that a system of administrative fines, such as the tax penalties in the present case, is not incompatible with Article 6 § 1 of the Convention so long as the taxpayer can bring any such decision affecting him before a court that affords the safeguards of that provision (see Bendenoun v. France, 24 February 1994, § 46, Series A no. 284, and Silvester’s Horeca Service v. Belgium, no. 47650/99, § 25, 4 March 2004).

55. Respect for Article 6 § 1 of the Convention means that decisions taken by administrative authorities which do not themselves satisfy the requirements of Article 6 § 1 of the Convention must be subject to subsequent control by a judicial body that has full jurisdiction (see Schmautzer, cited above, § 34; Umlauft v. Austria, 23 October 1995, § 37, Series A no. 328‑B; Gradinger v. Austria, 23 October 1995, § 42, Series A no. 328‑C; Pramstaller v. Austria, 23 October 1995, § 39, Series A no. 329‑A; Palaoro v. Austria, 23 October 1995, § 41, Series A no. 329‑B; and Pfarrmeier v. Austria, 23 October 1995, § 38, Series A no. 329‑C). The characteristics of a judicial body with full jurisdiction include the power to quash in all respects, on questions of fact and law, the decision of the body below. It must have jurisdiction to examine all questions of fact and law relevant to the dispute before it (see Chevrol v. France, no. 49636/99, § 77, ECHR 2003-III; Silvester’s Horeca Service, cited above, § 27; and A. Menarini Diagnostics S.R.L. v. Italy, no. 43509/08, § 59, 27 September 2011).

56. The Court notes that in the present case the applicant company was able to lodge an application with the Administrative Court to be exempted from paying the additional tax and the fines, and then an appeal with the Administrative Court of Appeal and an appeal for judicial review with the Conseil d’Etat. The Administrative Court concerned had broad powers and full jurisdiction in this case to assess all the elements of fact and law and could not only quash or uphold an administrative decision, but also change it or replace it with its own decision and rule on the rights of the interested party; in fiscal matters it could exempt the taxpayer from the disputed taxes and penalties or modify the amount thereof within the limits prescribed by law, and where penalties were concerned, it could lower the rate within the limits of the applicable legal provisions (see paragraphs 29-30 above; and contrast Silvester’s Horeca Service, cited above, § 28).

57. Thus, the applicant company was able to submit to the Administrative Court and the Administrative Court of Appeal – both of which courts met the requirements of Article 6 § 1 – all the factual and legal arguments which it considered helpful to its application for exemption from the revised tax assessment and the related penalties (see, mutatis mutandis, Malige, cited above, § 48), including challenging the compatibility of the tax with Community law and discussing the base used to calculate the tax, which it persuaded the Administrative Court of Appeal to reduce (see paragraph 17 above).

58. The applicant company’s complaint is that the administrative courts did not have the power to vary the tax fine in the absence of any legal provision to that effect.

59. The Court observes first of all that the law itself, to a certain degree, makes the fine proportionate to the seriousness of the taxpayer’s conduct, by expressing it as a percentage of the unpaid tax, the calculation of which the applicant company had ample opportunity to discuss in this case (see, mutatis mutandis, Valico S.r.l. v. Italy (dec.), no. 70074/01, ECHR 2006‑III). The Court also accepts the Government’s point concerning the special need for fiscal measures to be sufficiently effective to preserve the interests of the State, and further observes that such cases differ from the hard core of criminal law for the purposes of the Convention (see, mutatis mutandis, Jussila v. Finland [GC], no. 73053/01, § 43, ECHR 2006‑XIII). Lastly, it considers that the rate of the fine, fixed at 25% by the order of 7 December 2005, does not appear disproportionate (see Malige, cited above, § 49; and contrast, mutatis mutandis, Mamidakis v. Greece, no. 35533/04, § 48, 11 January 2007, and Grifhorst v. France, no. 28336/02, § 105, 26 February 2009).

60. Accordingly, in the absence of any arbitrariness, the Court concludes that there has been no violation of Article 6 § 1 of the Convention in the instant case.

...

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

...

2. Holds that there has been no violation of Article 6 § 1 of the Convention.

Done in French, and notified in writing on 7 June 2012, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Stephen Phillips Dean Spielmann
Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije