Analiza slučaja pred Evropskim sudom za ljudska prava
Evropska Konvencija o ljudskim pravima
Praktični vodič za primenu Evropske konvencije o ljudskim pravima
Priručnici i vodiči kroz praksu Evropskog suda za ljudska prava
Evropski sud za ljudska prava u 50 pitanja
Glosar Evropske Konvencije o ljudskim pravima
Nacionalna mreža sudija i tužilaca za primenu standarda Evropskog suda za ljudska prava
Preuzmite presudu u pdf formatu
Na osnovu člana 6. stav 1. Uredbe o zastupniku Republike Srbije pred Evropskim sudom za ljudska prava ("Službeni glasnik RS", broj 61/06 - prečišćen tekst) objavljuje se, na srpskom i engleskom jeziku, Presuda Evropskog suda za ljudska prava po predstavci broj 33029/05 - Dorić protiv Srbije, koja glasi:
Presuda Evropskog suda za ljudska prava
Presuda je objavljena u "Službenom glasniku RS", br. 9/2009 od 6.2.2009. godine.
SAVET EVROPE
EVROPSKI SUD ZA LjUDSKA PRAVA
DRUGO ODELjENjE
PREDMET DORIĆ protiv SRBIJE
(Predstavka broj 33029/05)
PRESUDA
STRAZBUR
27. januar 2009. godine
Ova presuda će postati pravosnažna u okolnostima predviđenim članom 44. stav 2. Konvencije. Moguće su redaktorske promene.
U predmetu Dorić protiv Srbije, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odeljenje) zasedajući u veću u čijem su sastavu bili:
Françoise Tulkens, predsednik
Ireneu Cabral Barreto,
Vladimiro Zagrebelsky,
Danute Jočiene,
Dragoljub Popović,
Nona Tsotsoria,
Isil Karakas, sudije,
i Sally Dollé, sekretar Odeljenja,
Posle većanja na zatvorenoj sednici 6. januara 2009. godine, izriče sledeću presudu, koja je doneta toga dana.
POSTUPAK
1. Predmet je formiran na osnovu predstavke (broj 33029/05) protiv Državne zajednice Srbija i Crna Gora, koju je Sudu podneo prema članu 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (Konvencija) u to vreme državljanin Državne zajednice Srbija i Crna Gora, g. Slobodan Dorić (podnosilac predstavke) dana 13. septembra 2005. godine.
2. Počev od 3. juna 2006. godine, posle deklaracije o nezavisnosti Crne Gore, Srbija je Visoka strana ugovornica u postupcima pred Sudom.
3. Vladu Državne zajednice Srbija i Crna Gora a, kasnije, Vladu Srbije (u daljem tekstu "Vlada") zastupao je njen zastupnik, g. S. Carić.
4. Dana 6. decembra 2006. godine Sud je odlučio da Vladu obavesti o predstavci. Primenjujući član 29. stav 3. Konvencije, odlučio je da donese odluku o dopuštenosti i osnovanosti predstavke istovremeno.
ČINjENICE
5. Podnosilac predstavke je rođen 1951. godine i živi u Beogradu.
6. Opština Voždovac, gde je podnosilac predstavke bio zaposlen kao činovnik, donela je 30. juna 1988. godine rešenje na osnovu kog je podnosilac predstavke ostao neraspoređen, što je na kraju imalo za posledicu njegov otkaz.
7. Podnosilac predstavke je zbog toga pokrenuo parnicu protiv opštine, tražeći da bude vraćen na posao i neisplaćene plate.
8. Osnovni sud udruženog rada u Beogradu je 24. januara 1989. godine doneo odluku protiv podnosioca predstavke, a ova odluka je postala pravosnažna do 18. maja 1989. godine.
9. Podnosilac predstavke je naknadno dva puta podneo predlog za ponavljanje postupka, ali bez uspeha.
10. Podnosilac predstavke je 13. januara 1992. godine podneo treći predlog ove vrste, a 19. marta 1996. godine Peti opštinski sud u Beogradu (u daljem tekstu: Opštinski sud), kome je predmet prosleđen, konačno je doneo odluku o ponavljanju postupka.
11. U periodu od 9. oktobra 1997. godine do februara 2004. godine, Opštinski sud je pribavio četiri izveštaja veštaka u vezi sa tačnim iznosom neisplaćenih plata koje se duguju podnosiocu predstavke, kao i akumuliranom zateznom kamatom.
12. Pošto je predmet dva puta vraćen na nižu instancu, Opštinski sud je 4. jula 2006. godine odbio zahtev podnosioca predstavke da bude vraćen na posao, ali je delimično usvojio njegov zahtev za naknadu materijalne štete.
13. Okružni sud u Beogradu je 27. juna 2007. godine naložio da podnosilac predstavke bude vraćen na posao, ali je ukinuo preostali deo presude prvostepenog suda i naložio ponovno suđenje.
14. Vrhovni sud Srbije je 6. marta 2008. godine odbacio reviziju tužene.
15. Posle toga se postupak pred Opštinskim sudom nastavio samo u vezi sa novčanim potraživanjem podnosioca predstavke. Pošto su obezbeđena još dva dodatna mišljenja veštaka, Opštinski sud je 28. juna 2008. godine delimično usvojio tužbeni zahtev.
16. Tužena opština je 17. jula 2008. godine izjavila žalbu protiv ove presude. Na osnovu informacija koje su Sudu do danas dostavile strane u postupku, postupak je očigledno još uvek u toku pred Okružnim sudom.
PRAVO
I. NAVODNA POVREDA ČL. 6. i 13. KONVENCIJE
17. Podnosilac predstavke se žalio prema članu 6. stav 1. Konvencije da je dužina postupka u pitanju bila nekompatibilna sa zahtevom "razumnog roka". On se dalje žalio prema članu 13. Konvencije da nema načina da ubrza predmetni postupak ili da dobije naknadu zbog prethodnog kašnjenja.
18. Vlada je stavila različite prigovore u vezi sa dopuštenošću ovih pitanja. Međutim, Sud je odbacio slične prigovore u mnogim prethodnim predmetima (vidi, na primer, Cvetković protiv Srbije, broj 17271/04, stavovi 38. i 42, 10. jun 2008. godine, Tomić protiv Srbije, broj 25959/06, stavovi 81. i 82, 26. jun 2007. godine, V. A. M. protiv Srbije, broj 39177/05, stavovi 85. i 86, 13. mart 2007. godine). On u konkretnom slučaju ne nalazi nikakve posebne okolnosti koje bi zahtevale odstupanje od ove prakse. Prema tome, on ove pritužbe proglašava dopuštenim.
19. Vlada je dalje navela da nije bilo povrede čl. 6. i 13. Konvencije.
20. U vezi sa pritužbom podnosioca predstavke zbog odugovlačenja postupka, Sud primećuje da je sporni postupak u nadležnosti Suda ratione temporis više od četiri godine i deset meseci i izgleda da još u toku pred drugostepenim sudom. Dana 3. marta 2004. godine, kada je Konvencija stupila na snagu u odnosu na Srbiju, postupak je već bio u toku više od petnaest godina i četiri meseca. Sud primećuje da predmet podnosioca predstavke nije bio posebno složen i nalazi da je ponavljanje finansijskog veštačenja bilo potrebno samo kako bi se obračunala neisplaćena zarada podnosioca predstavke, kao i zatezna kamata, nastala u toku samih postupaka.
21. Na osnovu svoje prakse Sud je našao da ukupna dužina spornog postupka nije ispunila zahtev razumnog roka. Prema tome, došlo je do povrede člana 6. stav 1. Konvencije.
22. Štaviše, s obzirom na stav Suda u vezi sa članom 6. stav 1, kao i ranije presude po ovom pitanju (vidi, među mnogim drugim, Ilić protiv Srbije, broj 30132/04, 9. oktobar 2007. godine), Sud smatra da, u relevantnom trenutku, zaista nije postojao delotvoran pravni lek u domaćem pravu za pritužbu podnosioca predstavke na dužinu postupka o kome je reč. Prema tome, došlo je do povrede člana 13. Konvencije.
II. PRIMENA ČLANA 41. KONVENCIJE
23. Podnosilac predstavke je tražio RSD 2.766.768 i RSD 700.000 na ime materijalne i nematerijalne štete, odnosno, RSD 626.850 na ime troškova nastalih pred domaćim sudovima, kao i RSD 30.000 za troškove nastale povodom postupka pred Sudom u Strazburu. Vlada je osporila ova potraživanja.
24. Sud primećuje da je predmetni postupak još u toku i stoga, nalazi da se zahtev podnosioca predstavke za nadoknadu materijalne štete mora odbaciti. Međutim, procenjujući na osnovu pravičnosti, Sud podnosiocu predstavke dodeljuje 3.500 evra na ime pretrpljene nematerijalne štete, uz zateznu kamatu zasnovanu na najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uz dodatak od tri procentna poena.
25. Dalje, pošto je razmotrio dokumenta koja poseduje, Sud odbacuje zahtev podnosioca predstavke za nadoknadu troškova nastalih pred domaćim sudovima, s obzirom da izgleda da sporni postupak još uvek traje i da se, stoga, troškovi o kojima je reč još uvek mogu nadoknaditi u tom postupku. Sud, štaviše, odbacuje, kao neobrazložena potraživanja podnosioca predstavke za nadoknadu troškova pred Sudom.
IZ GORE NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO
1. Proglašava predstavku dopuštenom,
2. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 6. stav 1. Konvencije,
3. Utvrđuje da je takođe došlo do povrede člana 13. Konvencije,
4. Utvrđuje
(a) da tužena država treba da isplati podnosiocu predstavke, u roku od tri meseca od dana kada ova presuda postane pravosnažna, u skladu sa članom 44. stav 2. Konvencije, 3.500 evra (tri hiljade pet stotina evra) na ime pretrpljene nematerijalne štete, koji iznos treba pretvoriti u nacionalnu valutu tužene države po kursu koji se primenjuje na dan isplate plus svaki porez koji se može platiti na ove iznose,
(b) da po isteku gore navedena tri meseca do isplate, treba platiti običnu kamatu na gore navedeni iznos po stopi koja je jednaka najnižoj kamatnoj stopi Evropske centrale banke u toku perioda neizvršenja obaveze uz dodatak od tri procentna poena,
5. Odbija preostali deo zahteva podnosioca predstavke za pravično zadovoljenje.
Sastavljeno na engleskom jeziku i dostavljeno u pisanoj formi na dan 27. januara 2009. godine u skladu sa pravilom 77. st. 2. i 3. Poslovnika Suda.
|
Sally Dollé |
Françoise Tulkens |
EUROPEAN COURT OF HUMAN RIGHTS
SECOND SECTION
CASE OF DORIĆ v. SERBIA
(Application no. 33029/05)
JUDGMENT
STRASBOURG
27 January 2009
This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.
In the case of Dorić v. Serbia,
The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:
Françoise Tulkens, President,
Ireneu Cabral Barreto,
Vladimiro Zagrebelsky,
Danute Jočiene,
Dragoljub Popović,
Nona Tsotsoria,
Isil Karakas, judges,
and Sally Dollé, Section Registrar,
Having deliberated in private on 6 January 2009,
Delivers the following judgment, which was adopted on that date:
PROCEDURE
1. The case originated in an application (no. 33029/05) against the State Union of Serbia and Montenegro, lodged with the Court, under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention"), by, at that time, a citizen of the State Union of Serbia and Montenegro, Mr Slobodan Dorić ("the applicant"), on 13 September 2005.
2. As of 3 June 2006, following the Montenegrin declaration of independence, Serbia remained the sole respondent in the proceedings before the Court.
3. The Government of the State Union of Serbia and Montenegro and, subsequently, the Government of Serbia ("the Government") were represented by their Agent, Mr S. Carić.
4. On 6 December 2006 the Court decided to give notice of the application to the Government. Applying Article 29 § 3 of the Convention, it decided to rule on the admissibility and merits of the application at the same time.
THE FACTS
I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
5. The applicant was born in 1951 and lives in Belgrade.
6. On 30 June 1988 the Municipality of Voždovac, where the applicant was employed as a clerk, issued a decision leaving the applicant unassigned to a specific post, which ultimately resulted in his dismissal.
7. On 7 October 1988 the applicant thus filed a suit against the Municipality, seeking reinstatement and salary arrears.
8. On 24 January 1989 the Labour Court (Osnovni sud udruženog rada) in Belgrade ruled against the applicant, and by 18 May 1989 this decision became final.
9. The applicant subsequently twice requested the re-opening of the proceedings (podneo predlog za ponavljanje postupka), but to no avail.
10. On 13 January 1992 the applicant filed a third request of this sort and on 19 March 1996 the Fifth Municipal Court (Peti opštinski sud) in Belgrade (hereinafter "the Municipal Court"), to which the case had been transferred, finally decided to have his case re-opened.
11. Between 9 October 1997 and February 2004, the Municipal Court obtained four expert reports concerning the exact amount of salary arrears owed to the applicant, as well as the accrued statutory interest.
12. Following two remittals, on 4 July 2006 the Municipal Court rejected the applicant’s request for reinstatement, but partly granted his pecuniary claim.
13. On 27 June 2007 the District Court (Okružni sud) in Belgrade ("the District Court") ordered the applicant’s reinstatement, but quashed the remainder of the judgment rendered at first instance and ordered a retrial.
14. On 6 March 2008 the Supreme Court (Vrhovni sud Srbije) rejected the respondent’s appeal on points of law (revizija).
15. The proceedings before the Municipal Court thereafter continued in respect of the applicant’s pecuniary claim only. Following two additional expert reports which had been provided, on 28 June 2008 the Municipal Court again ruled partly in favour of the applicant.
16. On 17 July 2008 the respondent Municipality filed an appeal against this judgment. According to the information made available to the Court by the parties to date, the case is apparently still pending before the District Court.
THE LAW
I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLES 6 AND 13 OF THE CONVENTION
17. The applicant complained under Article 6 § 1 of the Convention that the length of the proceedings in question had been incompatible with the "reasonable time" requirement. He further complained under Article 13 of the Convention that he had no means to expedite the proceedings in question or obtain compensation for the past delay.
18. The Government raised various objections to the admissibility of these matters. However, the Court has rejected similar objections in many previous cases (see, for example, Cvetković v. Serbia, no. 17271/04, §§ 38 and 42, 10 June 2008; Tomić v. Serbia, no. 25959/06, §§ 81 and 82, 26 June 2007; V.A.M. v. Serbia, no. 39177/05, §§ 85 and 86, 13 March 2007). It finds no particular circumstances in the instant case which would require a departure from this jurisprudence. It therefore declares these complaints admissible.
19. The Government further stated that there had been no violation of Articles 6 and 13 of the Convention.
20. As regards the applicant’s complaint about the protracted length of the proceedings, the Court observes that the impugned proceedings have been within the Court’s competence ratione temporis for a period of more than four years and ten months and would appear to be currently still pending at second instance. On 3 March 2004, the date when the Convention came into force in respect of Serbia, it had already been pending for more than fifteen years and four months. The Court notes that the applicant’s case was not particularly complex and finds that the repeated financial expertise was only needed to calculate the applicant’s salary arrears, as well as the statutory interest, accrued in the course of the proceedings themselves.
21. Having regard to the criteria laid down in its jurisprudence, the Court is of the opinion that the overall length of the impugned proceedings has failed to satisfy the reasonable time requirement. There has, accordingly, been a violation of Article 6 § 1 of the Convention.
22. Moreover, having regard to its findings in respect of Article 6 § 1, as well as its prior judgments on the issue (see, among many others, Ilić v. Serbia, no. 30132/04, 9 October 2007), the Court considers that, at the relevant time, there was indeed no effective remedy under domestic law for the applicant’s complaint about the length of the proceedings in question. There has, accordingly, been a violation of Article 13 of the Convention.
II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION
23. The applicant claimed RSD 2,766,768 and RSD 700,000 for pecuniary and non-pecuniary damages, respectively, RSD 626,850 for the costs and expenses incurred before the domestic courts, and RSD 30,000 for those incurred in the course of his Strasbourg case. The Government contested these claims.
24. The Court notes that the proceedings at issue are still pending and finds, therefore, that the applicant’s pecuniary claim must be rejected. However, making an assessment on an equitable basis, the Court awards the applicant EUR 3,500 in respect of the non-pecuniary damage suffered, with default interest based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.
25. Furthermore, regard being had to the documents in its possession, the Court rejects the applicant’s claim for the costs and expenses incurred domestically, given that the impugned proceedings would appear to be still pending and that the costs and expenses in question could thus yet be recovered therein. The Court moreover rejects, as unsubstantiated, the applicant’s claims for costs before the Court.
FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY
1. Declares the application admissible;
2. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;
3. Holds that there has also been a violation of Article 13 of the Convention;
4. Holds
(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final, in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, EUR 3,500 (three thousand five hundred euros) in respect of the non-pecuniary damage suffered, which sum is to be converted into the national currency of the respondent State at the rate applicable on the date of settlement, plus any tax that may be chargeable;
(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amount at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;
5. Dismisses the remainder of the applicant’s claim for just satisfaction.
Done in English, and notified in writing on 27 January 2009, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.
|
Sally Dollé |
Françoise Tulkens |
baza unakrsnih veza