Ovaj predmet je u septembru 1992.godine, u okviru tromesečnog roka, Sudu prosledila Evropska komisija za ljudska prava. Predmet je pokrenut predstavkom protiv Kraljevine Holandije koju je krajem aprila 1988.godine Komisiji uputio holandski državljanin g.Erik Hans Nortije (podnosilac).
Podnosilac predstavke je rođen u maju 1972.godine. U vreme događaja koji se ispituju imao je 15 godina. U septembru 1987.godine bio je pušten iz zatvora za maloletnike posle služenja kazne zatvora zbog silovanja. Jedanaest dana kasnije ponovo je bio uhapšen pod sumnjim da je pokušao silovanje. Posle hapšenja je u policiji priznao krivicu. U oktobru iste godine je izveden pred istražnog sudiju. Podnosiocu je pomagao advokat, a privatno udruženje koju mu je bio zakonski staratelj zastupala su sva socijalna radnika. Podnosilac predstavke je ponovo priznao krivicu. Obavljeno je psihijatrijsko veštačenje i data preporuka da je, ako se optužba dokaže, potrebno snestiti podnosioca u neku ustanovu na psihijatrijsko lečenje, a ne kazniti. Odbrana je, strahujući da je prvobitno priznanje podnosioca dobijeno pod prinudom, zahtevala da se dva policajca koja su uzela njegovu izjavu nakon hapšenja ispitaju kao svedoci. Sudija ih je ispitao a odbrana nije tražila njihovo ponovno svedočenje tokom suđenja. Advokat podnosioca je tražio izuzeće sudije zbog njegove navodne pristrasnosti, jer je donosio odluke o zadržavanju podnosioca u pritvoru, ali je njegovo osporavanje odbijeno kao neosnovano. Podnosilac je neko vremeboravio u ustanovi, a zatim bezuslovno pušten u avgustu 1991.godine.
Prema domaćem krivičnom zakonu sudija za maloletnike je centralna figura koji kao jedini sudija vodi suđenje i donosi presudu, pri čemu se vodi računa o dobrobiti maloletnika i njegovoj budućnosti.
Komisija je objavila da je predstavka prihvatljiva i dala mišljenje, sa dvanaset glasova za i tri glasa protiv, da nije došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije.
NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1 KONVENCIJE
- Pravo na saslušanje pred nepristrasnim sudom – pravo na raspravu pred nezavisnim i nepristrasnim sudom.
Podnosilac predstavke je istakao da se tokom celog postupka, dakle tokom predistražnih radnji kao i tokom suđenja, njegovim predmetom bavio jedan isti sudija – sudija za maloletnike Melenbruk, koji je donosio sve relevantne odluke. Država i Komisija su tvrdile da se strahovi podnosioca predstavke ne mogu smatrati objektivno opravdanim.
Sud primećuje da je podnosioca tokom celokupnog postupka zastupao advokat i smatra da se strahovanje podnosioca da sudija nije postao nepristrasno ne može smatrati objektivnim i opravdanim. Sud je jednoglasno zaključio da nije došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

VEĆE

NORTIJE protiv HOLANDIJE¹

(Predstavka broj 13924/88)

PRESUDA

STRASZBUR

24. Avgust 1993. godine

Evropski sud za ljudska prava, u skladu sa članom 43 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: Konvencija)2 i odgovarajućim odredbama Poslovnika Suda, zasedao je u veću sastavljenom od sledećih sudija:

G. R. Risdal (R. Ryssdal), predsednik,
G. Tor Vilhalmson (Thór Vilhjálmsson),
G. B. Volš (B. Walsh),
G. J. De Mejer (J. De Meyer),
G. N. Valtiko (N. Valticos),
G. S. K. Martens,
G. I. Fojgel (I. Foighel),
G. J. M. Morenil (J. M. Morenilla),
Ser Džon Frilend (John Freeland),
kao i g. M. Ajsen (M. A. Eissen), sekretar Suda i
g. H. Pecold (H. Petzold), zamenik sekretara Suda.

Pošto je razmatrao predmet na zatvorenim sednicama 25. februara i 23. juna 1993. godine, donosi sledeću presudu, usvojenu poslednjeg pomenutog datuma:

POSTUPAK

Ovaj predmet je 11. septembra 1992. godine, u okviru tromesečnog roka propisanog članovima 32, stav 1 i članom 47 Konvencije prosledila Sudu Evropska komisija za ljudska prava (u daljem tekstu: Komisija). Predmet je potekao od predstavke br. 13924/88 koju je protiv Kraljevine Holandije 28. aprila 1988. godine uputio Komisiji, na osnovu člana 25 Konvencije, holanski državljanin g. Erik Hans Nortije (Erik Hans Nortier). Zahtev Komisije odnosio se na članove 44 i 48 Konvencije, i na Deklaraciju kojom Holandija priznaje obaveznu nadležnost Suda (član 46). Komisija je zahtevala od Suda da presudi da li činjenice ovog slučaja ukazuju na to da je tužena Država prekršila svoje obaveze iz člana 6, stav 1 Konvencije.
Odgovarajući na pitanje koje mu je postavljeno u skladu sa pravilom 30, stav 3(d) Poslovnika Suda, podnosilac predstavke je izjavio da želi da učestvuje u postupku pred Sudom, i odredio je advokata koji će ga zastupati (pravilo 30).
Veće koje je konstituisano sačinjavali su, kao ex officio članovi g. S. K. Marten, sudija izabran sa liste Holandije (član 43) i g. R. Risdal, predsednik Suda (pravilo 21, stav 3 (b)). Predsednik je žrebom 26. septembra 1992. godine, u prisustvu sekretara Suda, izvukao imena preostalih sedam članova veća: g. Tora Vilhalmsona, g. B. Volša, g. J. De Mejera, g.a N. Valtikosa, g. I. Fojgela, g. J. M. Morenila i ser Džona Frilenda (član 43 in fine Konvencije i pravilo 21, stav 4).
Risdal, koji je preuzeo dužnost predsednika veća (pravilo 21, stav 5) obavestio je, preko sekretara Suda, zastupnika holandske države (u daljem tekstu: Država), delegata Komisije i advokata podnosioca predstavke o organizaciji postupka (pravila 37 stav 1, i 38). U skladu sa datim nalogom, sekretar Suda je primio podnesak podnosioca predstavke 14. decembra 1992. godine. Država je u pismu od 30. novembra 1992. godine izjavila da ona neće podneti nikakav podnesak. Na dan 6. januara 1993. godine sekretar Komisije je obavestio sekretara Suda da bi delegat želeo da iznese svoja zapažanja na sednici.
Komisija je 11. januara 1993. godine dostavila određene dokumente koje je, preko sekretara Suda, Država tražila od nje.
U skladu s odlukom predsednika, koji je dozvolio advokatu podnosioca predstavke da koristi holandski jezik (pravilo 27, stav 3), 23. februara 1933. godine je održana javna sednica u zgradi Suda u Strazburu. Pre te sednice, Sud je održao pripremni sastanak.

Pred Sudom su se pojavili:

(a) u ime Države

- K. de Vej Mestag (K. de Vey Mestdagh), Ministarstvo spoljnih poslova,

- A. Patijn (A. Patijn), Ministarstvo pravde, savetnik;

(b) u ime Komisije

- g. M. P. Pelonpa (M. P. Pellonpää), delegat;

- g. J. Sap, advokat i punomoćnik, savetnik.

Sud je saslušao obraćanja g. de Vej Mestaga, koji je nastupio u ime Države, g. Pelonpe koji je nastupio u ime Komisije i g.a Sapa koji je nastupio u ime podnosioca predstavke, kao i njihove odgovore na pojedinačna pitanja koja je postavilo nekoliko članova veća.

ČINJENICE

I. Okolnosti slučaja

Podnosilac predstavke je državljanin Holandije, rođen 13. maja 1972. godine. U vreme događaja koji se ovde ispituju, imao je petnaest godina.
Podnosilac predstavke je 19. septembra 1987. godine bio pušten iz zatvora za maloletnike posle služenja kazne zatvora zbog silovanja. Jedanaest dana kasnije, 30. septembra 1987. godine, podnosilac predstavke ponovo je bio uhapšen pod sumnjom da je pokušao silovanje. Posle hapšenja, u policiji je priznao krivicu.
Na dan 2. oktobra 1987. godine podnosilac predstavke je izveden pred sudiju Melenbruka (Meulenbroek), koji je sudija za maloletnike (kinderrechter) regionalnog suda (arrondissementsrechtbank) u Midelburgu (Middelburg), i koji je ovde bio u svojstvu istražnog sudije (rechter-commissaris). Advokat je pomagao podnosiocu predstavke. Privatno udruženje, koje je bilo zakonski staratelj podnosioca predstavke, zastupala su dva socijalna radnika. Podnosilac predstavke je ponovo priznao krivicu. Na zahtev javnog tužioca (officier van justitie), sudija za maloletnike Melenbruk dao je nalog da se podnosilac predstavke vrati u pritvor do početka pretresa (bewaring). Takođe je dao nalog za predistražnu radnju (gerechtelijk vooronderzoek) i naložio da se sačini psihijatrijski izveštaj. Ni podnosilac predstavke, ni njegov advokat nisu stavili prigovor.
Ponovo je, na molbu javnog tužioca, sudija za maloletnike Melenbruk, u svojstvu Veća za reviziju (raadkamer), 8. oktobra 1987. godine dao nalog za produženje pritvora do početka pretresa. On je ovaj nalog produžavao dva puta prilikom periodičnih procena, 10. novembra i 10. decembra 1987. godine. Ni u jednom trenutku ni podnosilac predstavke, ni njegov advokat nisu stavili nikakav prigovor.
Podnosilac predstavke je tokom predistražnih radnji bio podvrgnut psihijatrijskom ispitivanju. U psihijatrijskom izveštaju data je preporuka da bi, ako se optužba dokaže, podnosioca predstavke trebalo smestiti u neku ustanovu na psihijatrijsko lečenje (inrichting voor buitengewone behandeling), u skladu sa članom 77k krivičnog zakona (Wetboek van Strafrecht), a ne kazniti. Odbrana je, strahujući da je prvobitno priznanje podnosioca predstavke dobijeno pod prinudom, zahtevala da se dva policajca koja su uzela njegovu izjavu nakon hapšenja ispitaju kao svedoci. Sudija za maloletnike Melenbruk prosledio je ovaj predmet sudiji Viciersu (Witziers), potpredsedniku regionalnog suda u Midelburgu i zameniku sudije za maloletnike. Sudija Viciers je 22. i 23. decembra 1987. godine ispitao ova dva policajca. Rezultati dobijeni ispitivanjem bili su takvi, da odbrana nije tražila njihovo ponovno svedočenje tokom suđenja. U ovom slučaju, predistražna radnja sastojala se samo od ispitivanja pomenutih svedoka i gore navedenog psihijatrijskog pregleda.
Podnosilac predstavke je u decembru 1987. godine dobio sudski poziv da se pojavi pred sudijom za maloletnike Melenbrukom, 6. januara 1988. godine, radi suđenja.
U pismu od 5. januara 1988. godine, dan pre nego što je trebalo da se održi suđenje, advokat podnosioca predstavke tražio je izuzeće sudije, tj. osporio nepristrasnost sudije za maloletnike Melenbruka, na osnovu toga što je ovaj donosio odluke o zadržavanju podnosioca predstavke u pritvoru, nakon hapšenja a do početka suđenja. Sudija za maloletnike Melenbruk odbio je 6. januara 1988. godine ovo osporavanje kao neosnovano.
Podnosilac predstavke je uložio žalbu protiv ove odluke Regionalnom sudu u Midelburgu (Middelburg Regional Court), koji je 22. januara 1988. godine odbio izuzeće. Regionalni sud je prilikom donošenja ove odluke detaljno razmotrio relevantnost presude Evropskog suda u predmetu De Kuber (De Cubber) protiv Belgije (presuda od 26. oktobra 1984. godine, Series A br. 86). Mišljenje regionalnog suda bilo je da postoji veoma velika razlika između položaja belgijskog istražnog sudije i položaja holandskog sudije za maloletnike, posebno što se tiče njihove nezavisnosti. Sud je smatrao da presuda u slučaju De Kuber nije značila da obavljanje funkcija istražnog sudije i sudije na suđenju u istom predmetu čini u svim okolnostima kršenje člana 6, stav 1 Konvencije. Krivični postupak za maloletnike u Holandiji predviđa izuzetak od pravila opšteg krivičnog postupka kojim se zabranjuje da jedno lice ima funkciju istražnog sudije i sudije u postupku (vidi stav 20(a), niže). Kako je sudija za maloletnike pravilno istakao u svojoj odluci, razlog za ovo treba potražiti u prevashodno obrazovnom aspektu krivičnog zakona za maloletnike, i u važnosti optimalne koordinacije raznih odluka donetih u vezi sa maloletnikom.
Sudija za maloletnike, Melenbruk, sudio je u predmetu podnosioca predstavke 25. januara 1988. godine. Podnosioc predstavke je imao advokata. Suđenju je prisustvovao, i dobio reč, i jedan od zastupnika privatnog udruženja koje je bilo zakonski staratelj podnosioca predstavke. Potvrđujući svoje prethodne izjave, podnosilac predstavke je priznao optužbu, za koju se tada smatralo da je dokazana. Prema preporuci datoj u psihijatrijskom izveštaju (vidi stav 11, gore), podnosilac predstavke je smešten u jednu ustanovu za psihijatrijsko lečenje maloletnih prestupnika, u skladu sa članom 77k Krivičnog zakona. Sudija za maloletnike ga je podsetio da ima pravo da se žali, ali advokat podnosioca predstavke, koji je i sam mogao da odlučuje po ovom pitanju (vidi stav 22, niže), nije podneo žalbu. Sudija za maloletnike Melenbruk je u martu 1990. posle dve godine, kako se i traži članom 77r Krivičnog zakona, izvršio kontrolnu proveru da bi odredio da li je i dalje u interesu podnosioca predstavke da ostane u ustanovi. Očigledno ni podnosilac predstavke, ni advokat nisu dali nikakav prigovor na produženje postojeće mere. Podnosilac predstavke bezuslovno je pušten 9. avgusta 1991. godine.

II Relevantno domaće pravo i praksa

A. Pravna struktura krivičnog zakona za maloletnike i krivični postupak

Još od 1901. godine u Holandiji postoji pravilo da se krivično pravo i krivični postupak ne primenjuju na maloletnike na isti način kao na punoletne učinioce. Krivični zakon i krivični postupak za maloletnike predviđa izuzetak u odnosu na opšti zakon: to jest, opšti krivični zakon i krivični postupak primenjuju se u onoj meri u kojoj se izričito ne odstupa od njih.

Maloletnici ne mogu biti optuženi niti im se može suditi za radnje koje počine pre svoje dvanaeste godine (član 77a Krivičnog zakona). Krivični postupak protiv maloletnika primenjuje se ukoliko je osumnjičeni bio mlađi od osamnaest godina u trenutku kada je podignuta optužnica protiv njega (član 487 Poslovnika o krivičnom postupku (Wetboek van Strafvordering)). U principu, i u krivičnom zakonu za maloletnike primenjuje se ista starosna granica (član 77b Krivičnog zakona). Ipak, pod određenim uslovima, krivični zakon omogućava da se, s jedne strane, primeni opšti krivični zakon na osumnjičenog koji je u vreme prekršaja imao šesnaest ili sedamnaest godina (član 77c, ibid.) a, sa druge strane, da se krivični zakon za maloletnike može primeniti na osumnjičenog koji je u vreme prekršaja imao osamnaest, ali još nije napunio dvadeset jednu godinu (član 77d, ibid.).

Krivični zakon za maloletnike razlikuje se od onog koji se primenjuje na punoletne učinioce samo po tome što ima sopstveni sistem kazni (straffen) i vaspitne ili zaštitne mere (maatregelen) koje su sačinjene kako bi ispunile posebne ciljeve u ovoj grani krivičnog prava, koji (prema tekstu objašnjenja uz Zakon od 9. novembra 1961. godine – vidi stav 18, niže) "imaju prvenstveno pedagoški cilj, pri čemu se sve vreme u vidu imaju interesi maloletnika", i koji, shodno ovome, prvenstveno pokušavaju da zaštite i obrazuju maloletnike o kojima je reč. Kazne koje su na raspolaganju prema Krivičnom zakonu za maloletnike jesu smeštanje u vaspitni dom za maloletnike (tuchtschool) na period do šest meseci, stavljanje maloletnika u pritvor (hapšenje) do četrnaest dana, novčana kazna do pet stotina guldena i ukor (berisping) (član 77g). Između ostalog, mere obuhvataju sudski nadzor (ondertoezichtstelling) – koji u stvari predstavlja zaštitnu meru prema Građanskom zakonu (članovi 1:245 et seq. Građanskog zakona (Burgerlijk Wetboek)) – i zadržavanje u ustanovi za psihijatrijsko lečenje maloletnih prestupnika (član 77h). Poslednje predstavlja meru koja se primenjuje samo na maloletnike oštećenog mentalnog razvoja, ili koji boluju od ozbiljnog mentalnog poremećaja (član 77k).
Krivični postupak protiv maloletnika takođe ima cilj da štiti i obrazuje, ali ovde postoje značajne razlike u odnosu na opšti krivični postupak. Osnovno načelo krivičnog postupka protiv maloletnika jeste da on:

"treba da bude jednostavan i razumljiv, kako maloletnicima na koje se odnosi, tako i njihovim roditeljima. Formalnosti koje za odrasle imaju neko značenje, a praktično nikakvo za maloletnike, treba izostaviti, dok, s druge strane, posebni zahtevi treba da obezbede pravilno postupanje prema maloletničkim predmetima". (Citirano iz tumačenja datog uz Zakon od 9. novembra 1961. godine, koji je stupio na snagu 1965. godine, a kojim je modernizovan krivični postupak protiv maloletnika – koji je uveden još 1901. godine a detaljno revidiran 1921. godine).

Zahvaljujući ovoj osnovnoj ideji i potrebi da se poboljša zaštita maloletnika stvaranjem veza između zaštite maloletnika predviđene u Građanskom zakonu – po kome je sudija za maloletnike centralna figura ovlašćena da odlučuje o raznim zaštitnim merama – i sudije za maloletnike u krivičnom postupku protiv maloletnika, koji takođe predstavlja centralnu figuru. Tvrdi se da ovaj sistem ima nekoliko prednosti:

a) doprinosi zaštiti maloletnika ukoliko je sudija za maloletnike unapred konsultovan po pitanju opravdanosti krivičnog gonjenja, a posebno ako već poznaje maloletnika o kome se radi; to može biti slučaj ukoliko je sudija, na primer, već učestvovao u izricanju zaštitnih mera prema građanskom pravu, kao što su smeštanje maloletnika pod sudski nadzor;

b) može da se razvije poverenje između sudije za maloletnike, s jedne strane, i maloletnika i njegovih ili njenih roditelja ili staratelja, s druge strane, zahvaljujući činjenici da maloletnik i njegovi ili njeni roditelji ili staratelji (koji se sudski pozivaju da se pojave u predistražnom postupku, te imaju pravo da daju iskaze), komuniciraju sa istim sudijom tokom celog postupka, koji se, između ostalog, održavaju na zatvorenim sednicama i na neformalan način;

c) u slučajevima kada maloletnik odmah prizna – što se najčešće događa kada je osumnjičeni maloletnik – može se pripremiti plan za budućnost tog maloletnika već u najranijoj fazi, čak i tokom predistražne radnje;

d) sudija za maloletnike je najprikladnije lice za ovu svrhu, s obzirom na njegovo stručno znanje i značajna ovlašćenja vezana za donošenje odluka.

Bliske veze između zaštitnih mera prema građanskom pravu i krivičnog gonjenja vide se u članu 14a Zakona o krivičnom postupku; ukoliko je reč o postupku koji se odnosi na zaštitu maloletnika prema građanskom pravu (kao što je zahtev da se smesti pod sudski nadzor ili zahtev za oduzimanje roditelju njegovih roditeljskih prava) koji se vodi istovremeno sa krivičnim gonjenjem, onda, prema ovoj odredbi, optužnica može da se obustavi sve do donošenja konačne odluke u postupcima koji se paralelno vode.

Centralni položaj sudije za maloletnike jasno proističe iz same činjenice da sudija za maloletnike donosi odluku da li da pokreće krivični postupak ili ne. Prema članu 493 Zakona o krivičnom postupku, ukoliko javni tužilac želi da bezuslovno odustane od optužbe protiv maloletnika, on se mora prethodno konsultovati sa sudijom za maloletnike; ukoliko želi uslovno da odustane od optužbe, takođe mora tražiti saglasnost sudije za maloletnike. Ukoliko ne odustane odmah od optužbe protiv maloletnika, javni tužilac mora tražiti od organa za socijalno staranje o deci informacije o ličnosti maloletnika i uslovima u kojima živi; oni tada mogu dati svoj komentar o tome da li je poželjno dalje voditi krivični postupak (ibid, član 495). Da bi ove odredbe mogle biti efikasno sprovedene, postojala je praksa da se sudija za maloletnike, javni tužilac i zastupnik organa za socijalno staranje o deci redovno sastaju kako bi zajednički razmotrili predmete koji su u toku. Ova takozvana "trostrana konsultacija" (driehoeksoverleg) obavljala se u odsustvu maloletnika ili njegovog zakonitog zastupnika ili savetnika, i oni o njoj nisu bili obaveštavani.
Sudija za maloletnike je centralna figura i u fazi istrage. a) Ovo je, pre svega, jasno iz člana 494 Zakona o krivičnom postupku koji utvrđuje da sudija za maloletnike treba da se pojavi u ulozi istražnog sudije, kao i iz člana 496, koji glasi:

"1. Sudija za maloletnike odgovoran je za predistražnu radnju, osim u slučajevima kada predmet uključuje jednog ili više osumnjičenih koji su navršili osamnaest godina u trenutku kada se protiv njih pokreće istražni postupak i ukoliko slučajevi, prema prvobitnom mišljenju javnog tužioca i sudije za maloletnike, ne mogu da se razdvoje.

2. U slučajevima kada sudija za maloletnike naredi predistražnu radnju, smatraće se da on preuzima ulogu istražnog sudije koji je nadalje odgovoran za predistražnu radnju."

To znači da sudija za maloletnike ima sva ovlašćenja za donošenje odluka kao istražni sudija, pa je odgovoran za predistražne radnje.

Predistražna radnja može da obuhvati takva pitanja kao što je pribavljanje stručnog mišljenja i tehničkih dokaza, ispitivanje svedoka, presretanje telefonskih razgovora i zadržavanje pošte, pretres i odlazak na mesto zločina, kao i ispitivanje osumnjičenih.

Prema članu 268 Zakona o krivičnom postupku, zabranjeno je da sudija koji je počeo bilo kakvu istragu u svojstvu istražnog sudije učestvuje u suđenju; međutim na osnovu člana 500d, ova odredba se ne primenjuje na postupak protiv maloletnika.

b) Takođe, sudija za maloletnike je taj koji donosi sve odluke po pitanju zadržavanja u pritvoru do suđenja. U krivičnom postupku protiv odraslih učinilaca, nalog za pritvor do suđenja (najviše do šest dana, koji se može jednom produžiti za još šest dana) daje istražni sudija, a produženje pritvora (najviše do trideset dana, koji se dva puta može produžiti za još trideset dana) daje Veće za reviziju regionalnog suda. U krivičnom postupku protiv maloletnih učinilaca, sudija za maloletnike ima oba ova ovlašćenja; on ne samo da obavlja dužnost istražnog sudije, već, u skladu sa članom 488, obavlja i ulogu Veća za reviziju. Jedna od posledica ovoga jeste da se, u predmetima krivičnog postupka protiv odraslih učinilaca, žalbe na odluke istražnog sudije podnose Veću za reviziju, a u slučajevima kada je dozvoljeno podnošenje žalbi u postupku protiv maloletnih učinilaca, sudija za maloletnike može doći u situaciju da razmatra žalbu koja je uložena na neku od njegovih sopstvenih odluka.

Centralna pozicija sudije za maloletnike, nadalje, proizilazi i iz činjenice da, po pravilu, sudija za maloletnike, kao jedini sudija, i vodi suđenje i donosi presudu (član 500, stav 1). Sudija za maloletnike odlučuje da li slučaj treba uputiti veću sačinjenom od sudije za maloletnike i dvojica drugih sudija (član 500, stav 2, zajedno sa članom 500e). Sudija za maloletnike je takođe, u značajnoj meri, uključen u izvršenje krivičnih sankcija ili izrečenih mera. Na primer, presuda kazne maloletničkog pritvora (zatvora) neće se izvršiti sve dok se ne konsultuje sudija koji je kaznu i izrekao (član 505), a kaznom pritvora do suđenja lično rukovodi sudija koji ju je i izrekao (član 506).
Ukoliko optuženi maloletnik još nije navršio šesnaest godina, onda njegov advokat vrši sva proceduralna prava koja su dodeljena osumnjičenom a prema Zakonu o krivičnom postupku umesto samog maloletnika (sa izuzetkom prava koja su na raspolaganju osumnjičenom u toku pretresa) (član 504, stav 1). Međutim, ukoliko se ne slaže sa načinom na koji advokat vrši ova prava, zakonski staratelj maloletnika (wettelijke vertegenwoordiger) može podneti protestnu notu predsedniku nadležnog suda pred kojim je podignuta optužnica protiv maloletnika, ili koji je poslednji put, po nekoj drugoj optužnici, odlučivao o maloletniku (član 504, stav 2). U skladu sa članom 56 Zakona o organizaciji pravosudnih organa (Wet op de Rechterlijke Organisatie), žalba protiv presude sudije za maloletnike podnosi se Apelacionom sudu (gerechtshof). Ova žalba uključuje ponovnu reviziju celog slučaja od strane trojice sudija (član 422 Zakona o krivičnom postupku).

B. Kritika postojećih pravnih rešenja i posledice njhove primene u praksi

Gore opisani sistem dugo je bio predmet kritike. Zbog toga je 1979. godine osnovana komisija za reviziju Krivičnog zakona za maloletnike, koja je objavila svoj izveštaj 1982. godine. Kao posledica ovog izveštaja, kritika postojećeg sistema u pravnoj publicistici bila je još žešća, kao i presude koje je doneo Evropski sud u predmetima De Kuber (De Cubber) protiv Belgije (presuda od 26. oktobra 1984. godine, Series A 86) i Hošild (Hauschildt) protiv Danske (presuda od 24. marta 1989. godine, Series A br. 154). Međutim, još uvek su podeljena mišljenja po pitanju nivoa do koga je neophodno promeniti sadašnji sistem. Posledica ovih činilaca su neformalne promene u načinu delovanja sistema (vidi stav 24, niže), kao i predlog o izmeni zakona (vidi stav 25, niže). U vezi ovoga, korisno je pomenuti i razvoj precedentnog prava (case-law) u Holandiji (vidi stav 26, niže).
Pre svega, danas postoji neformalni sporazum prema kojem sudija za maloletnike, kada se suoči sa osumnjičenim koji odbija optužbe, poverava ispitivanje svedoka drugom sudiji za maloletnike, i tada on ne deluje kao istražni sudija. Ipak, čak i u tim slučajevima, on i dalje odlučuje o izricanju pritvora do suđenja. Drugo, "trostrane konsultacije" (vidi stav 19, gore) napuštene su u većini regionalnih sudova.
Predlog za izmenu i dopunu zakona dostavljen je Parlamentu 1989. godine; nacrt još nije završen. On u suštini prati predloge komiteta o kojima se govori u stavci 23 gore, čija suština leži u tome da se razdvoje funkcije sudije za maloletnike od funkcija istražnog sudije i Veća za reviziju. On se ipak razlikuje od predloga prema kojima sudija za maloletnike treba da zadrži ovlašćenje za izdavanje naloga za prvobitni pritvor do suđenja.
Ova poslednja karakteristika odgovara precedentnom pravu Vrhovnog suda (Hoge Raad), a posebno njegovim presudama od 15. marta 1988. godine, NJ (Nederlandse Jurisprudentie) 1988, br. 847 i od 13. novembra 1990, NJ 1991, br. 219. Vrhovni sud je u prvoj pomenutoj presudi, tumačio da član 268 Zakona o krivičnom postupku (vidi stav 20, gore) znači da istražnom sudiji koji nije sprovodio nikakvu predistražnu radnju, već je izdao nalog za prvobitni pritvor do suđenja - nije zabranjeno da dalje vodi suđenje. Smatralo se da to ne ugrožava njegovu nezavisnost. Presuda iz 1990. godine odnosila se na sudiju za maloletnike koji je vodio suđenje u skladu sa članom 500e (vidi stav 21, gore) nakon što je u tom predmetu već izdao nalog za predistražnu radnju kao istražni sudija. Vrhovni sud je smatrao da, usled toga, jedan od sudija koji je učestvovao u suđenju nije bio nepristrasan, kako se zahteva članom 6 Konvencije. Prema stavu Vrhovnog suda to će uvek biti slučaj ukoliko...:

"je jedan od sudija prethodno vršio radnje u istom predmetu sa ciljem prikupljanja dokaza, bilo kao istražni sudija u toku predistražne radnje, ili na drugi način tokom istrage koja se vodila u toku pripreme slučaja".

C. Odredbe koje se odnose na pritvor do suđenja

Što se tiče preduslova za prvobitni i produženi pritvor do suđenja, krivični postupak protiv maloletnih učinilaca ne razlikuje se od krivičnog postupka protiv odraslih učinilaca. Oni su dati u članovima 67 i 67a Zakona o krivičnom postupku. Član 67 Zakona o krivičnom postupku nabraja slučajeve u kojima se može dati nalog za pritvor do suđenja (voorlopige hechtenis); za potrebe ove predstavke, moglo bi se sumirno oceniti da su to slučajevi u kojima je lice osumnjičeno za relativno težak zločin (stavovi 1 i 2). Pored toga, stav 3 člana 67 predviđa kako sledi:

"Prethodni stav ovog člana primeniće se samo u slučaju da određene činjenice ili okolnosti ukazuju na to da postoji ozbiljna indikacija (ernstige bezwaren) protiv osumnjičenog."

U tom smislu, u «Memorandumu kao odgovoru» (Memorandum in Reply, Memorie van Antwoord), koji se daje u prilogu predloga o izmeni i dopuni obaveznih odredbi vezanih za pritvor do suđenja, tvrdi se da takve ozbiljne indikacije postoje kada je prema mišljenju istražnog sudije:

"prima facie verovatno (aannemelijk) da je osumnjičeni počinio krivično delo na koje se primenjuje pritvor do suđenja". (Vidi Bijlagen Handelingen Tweede Kamer – Prilozi evidenciji Donjeg doma Parlamenta -1972-9994-br. 8, strana 10).

Član 67a nabraja razloge na osnovu kojih se može izdati nalog za pritvor do suđenja. Oni se mogu sažeti u sledećem: postojanje ozbiljnog rizika od bekstva osumnjičenog; činjenica da je krivično delo, koje je posebno teške prirode dovelo do značajnih socijalnih nemira; ozbiljan rizik da će osumnjičeni učiniti više krivičnih dela teške prirode, te potreba obezbeđenja dokaza. Ipak, stav 3 člana 67a predviđa:

"Neće se izdati nalog za pritvor do suđenja ukoliko postoji i najmanja mogućnost da presuda bude takva da je nemoguće da se izrekne bilo kakav bezuslovna kazna zatvora ili mera koja uključuje lišavanje slobode, ili ako bi sprovođenje naloga dovelo do toga da [osumnjičeni] bude lišen slobode duže od trajanja kazne ili mere."

POSTUPAK PRED KOMISIJOM

Nortije je podneo žalbu Komisiji 28. aprila 1988. godine. On se pozvao na član 6, stav 1 Konvencije, žaleći se da mu nije obezbeđeno suđenje pred nepristrasnim sudom jer je sudija za maloletnike koji mu je sudio takođe delovao kao istražni sudija tokom predistražne radnje, štaviše, doneo je nekoliko odluka koje su se odnosile na produženje njegovog pritvora do suđenja.
Komisija je 9. oktobra 1991. godine objavila da je predstavka (br. 13924/88) prihvatljiva. U svom izveštaju od 9. jula 1992. godine (član 31 Konvencije), dala je mišljenje, sa dvanaest glasova za prema tri glasa protiv, da nije došlo do povrede člana 6, stav 1 Konvencije. Integralni tekst mišljenja Komisije i dva izdvojena mišljenja sadržana u ovom izveštaju prilažu se kao aneks ove presude.

PRAVO

1. Navodna povreda člana 6 stav 1 Konvencije

Podnosilac predstavke je tvrdio da nije imao saslušanje pred "nepristrasnim sudom" u okviru značenja člana 6, stav 1 Konvencije, kojim se utvrđuje da:

"Tokom odlučivanja o ... krivičnoj optužbi protiv njega, svako ima pravo na ... raspravu ... pred nezavisnim i nepristrasnim sudom ... "

Podnosilac predstavke je istakao da se tokom celog postupka, tj. tokom predistražnih radnji, kao i tokom suđenja njegovim predmetom bavio jedan isti sudija - sudija za maloletnike Melenbruk, koji je donosio sve relevantne odluke. On ne sumnja u ličnu nepristrasnost sudije za maloletnike Melenbruka, ali je istakao činjenicu da je on delovao kao istražni sudija i da je u četiri navrata odlučivao o pritvoru do suđenja podnosioca predstavke. Ove odluke su podrazumevale da je sudija za maloletnike Melenbruk već u tom stadijumu došao do zaključka da postoje "ozbiljne indikacije" da je podnosilac predstavke počinio krivično delo za koje je optužen; pored toga, on je morao već imati ideju o kazni ili meri koju će izreći, s obzirom da je zakon zahtevao da proceni da nije verovatno da će određeni pritvor do suđenja trajati duže od presude ili donete mere (vidi stav 27, gore). Shodno tome, podnosilac predstavke je imao pravni osnov da strahuje da sudija Melenbruk, koji je sudio njegov predmet kao jedini sudija, nije nepristrasan kako se zahteva od istražnog sudije, tim pre što je podnosilac predstavke imao samo petnaest godina, te bio manje sposoban da se brani.
Država i Komisija su tvrdili da se strahovanja podnosioca predstavke ne mogu smatrati objektivno opravdanim.
Sud podseća da ono što je odlučujuće nisu subjektivna shvatanja osumnjičenog, ma koliko da su razumljiva, već da se li može smatrati da su njegova strahovanja, pod određenim okolnostima slučaja, objektivno opravdana (vidi, na primer, presudu u predmetu Fej (Fey) protiv Austrije, od 24. februara 1993. godine, Series A 255, str. 12, stav 30, i presudu u predmetu Padovani protiv Italije, od 26. februara 1993. godine, Series A br. 257-B, str. 20, stav 27). Sama činjenica da je sudija za maloletnike, Melenbruk, takođe donosio odluke pre suđenja, uključujući i odluke koje se odnose na pritvor do suđenja, ne može se uzeti kao opravdanje za strahovanje o njegovoj nepristrasnosti; ono što je važno jesu delokrug i priroda njegovih odluka.
Osim odluka koje se odnose na pritvor do suđenja podnosioca predstavke, sudija za maloletnike Melenbruk nije donosio nikakve odluke pre suđenja osim jedne kojom dozvoljava psihijatrijski pregled podnosioca predstavke koji je tražen od strane optužbe i koju podnosilac predstavke nije osporio. On nije koristio nijedno svoje ovlašćenje kao istražni sudija.
Što se tiče njegovih odluka o pritvoru do suđenja podnosioca predstavke, one su mogle da izazovu strahovanja vezana za nepristrasnost sudije samo pod posebnim okolnostima, kao što su one koje su postojale u predmetu Haušild (Hauschildt) (vidi presudu u predmetu Haušild protiv Danske, od 24. maja 1989. godine, Series A br. 154, str. 22, stav 51, ili presudu u predmetu San-Mari (Sainte-Marie) protiv Francuske, od 16. decembra 1992. godine, Series A br. 253-A, str. 16, stav 32). U postojećem predmetu nije bilo ničega slične prirode. Nasuprot argumentima podnosioca predstavke, pitanje na koje je sudija za maloletnike Melenbruk morao da odgovori prilikom donošenja ovih odluka nije bilo isto kao u slučaju onih koja su bila odlučujuća za njegovu konačnu presudu. Zaključujući da su postojale "ozbiljne indikacije" protiv podnosioca predstavke, njegov zadatak je bio samo da proceni da li sudski postupak prima facie ima osnova za donošenje presude protiv podnosioca predstavke (vidi gore, stav 27). Štaviše, podnosilac predstavke je sam priznao krivicu, i već u tom stadijumu je optužnica bila poduprta daljim dokazima.
Što se tiče argumenata koje je podnosilac predstavke ponudio a odnose se na činjenicu da je sudija sam sudio u predmetu koji se ticao petnaestogodišnjeg maloletnika, Sud ističe da se o interesima podnosioca predstavke brinuo advokat koji mu je pomagao u svim fazama postupka (vidi stav 22, gore). Takođe, treba podvući da je postojala mogućnost žalbe koja bi rezultirala potpunim obnavljanjem postupka pred Većem za reviziju Apelacionog suda sastavljenog od tri sudije.
Pod ovim okolnostima, strahovanje podnosioca predstavke da sudija za maloletnike Melenbruk nije postupao nepristrasno ne može se smatrati objektivnim i opravdanim. I zato, nije bilo povrede člana 6, stav 1 Konvencije.
Sa stanovišta gornjeg zaključka, nije potrebno baviti se pitanjem koje su pokrenuli Država i određeni članovi Komisije u svojim odvojenim mišljenjima, a tačnije da li član 6 Konvencije treba da se primenjuje u krivičnom postupku protiv maloletnih učinilaca na isti način kao i u krivičnom postupku protiv odraslih učinilaca.

IZ NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JE JEDNOGLASNO

Zaključio da nije došlo do povrede člana 6, stav 1 Konvencije.

Sačinjeno na engleskom i francuskom jeziku i izrečeno na raspravi otvorenoj za javnost u zgradi Suda za ljudska prava u Strazburu dana 24. avgusta 1993. godine.

Mark-Andre AJSEN Rolf RISDAL

Sekretar Suda Predsednik

U skladu sa članom 51, stav 2 Konvencije i pravilom 53 stav 2 Poslovnika Suda, uz ovu presudu su priložena i saglasna mišljenja g.a Volša i g.a Morenila.

Parafirano: R.R.

Parafirano: M.-A.E.

IZDVOJENO MIŠLJENJE SUDIJE VOLŠA

Slažem se da podnosilac predstavke, na temelju činjenica ovog predmeta, nije uspeo da ustanovi kršenje člana 6, stav 1 Konvencije. Smatram da je dobro ustanovljeno da treba diskvalifikovati sudiju u postupku na osnovu nedostatka strukturne nepristrasnosti ukoliko je pre suđenja učestvovao, kao istražni sudija ili drugačije, u donošenju bilo kakvih odluka ili formiranju mišljenja o slučaju koji traži procenu verovatne krivice optuženog lica. Kao što sam ukazivao u svom mišljenju u predmetu San-Mari protiv Francuske (presuda od 16. decembra 1992. godine, Series A 253-A, str. 18), ovo mora biti ustanovljeno preciznom ekspertizom tačnih okolnosti za svaki slučaj. U ovom slučaju sam zadovoljan dokazima da se sudija, u suštini, nije angažovao ni u jednoj aktivnosti pre suđenja koja bi uključivala procenu verovatne krivice optuženog.
Maloletnici koji se suočavaju sa krivičnom optužbom imaju ista prava kao i odrasli da koriste i pozivaju se na zahteve Konvencije za pravičnim suđenjem. Mora se posvetiti velika pažnja kako se ovo pravo ne bi razvodnilo razmatranjima o rehabilitaciji ili reformi. Ova razmatranja moraju biti dodatak svim proceduralnim zaštitama koje su na raspolaganju. Pravično suđenje i temeljni dokaz o krivici predstavljaju apsolutne i presudne uslove.

IZDVOJENO MIŠLJENJE SUDIJE MORENILA

Slažem se sa zaključkom da u ovom predmetu nije došlo do povrede člana 6, stav 1 Konvencije. Navodne tvrdnje podnosioca predstavke o nedostatku nepristrasnosti kod sudije za maloletnike Melenbruka prilikom odlučivanja u njegovom slučaju, bazirane na činjenici da je on postupao kao istražni sudija, da je u četiri navrata odlučio da podnosilac predstavke treba da ostane u pritvoru do suđenja, te da je bio jedini sudija na ovom slučaju – nisu bila objektivno opravdana. I pored toga, za razliku od većine članova Suda, došao sam do ovog zaključka jer su za mene bile odlučujuće sledeće činjenice: da je podnosilac predstavke imao petnaest godina kada su se događaji odigrali; da je slučaj istraživan i da mu je sudio sudija za maloletnike u skladu sa holandskim krivičnim postupkom za maloletne učinioce; te da je, u skladu sa preporukama datim u psihijatrijskom izveštaju, podnosilac predstavke zadržan u psihijatrijskoj ustanovi za maloletnike, pod nadzorom sudije za maloletnike Melenbruka sve do bezuslovnog puštanja na slobodu tri i po godine kasnije.
Zajedno sa g. Trečelom i članovima Komisije koji su se pridružili njegovom izdvojenom saglasnom mišljenju, smatram da maloletnici imaju pravo na istu zaštitu svojih osnovnih prava kao i odrasli, ali da treba posebno uzeti u obzir stanje razvoja njihove ličnosti – i shodno tome njihovu ograničenu društvenu odgovornost – prilikom primene člana 6 Konvencije. Posebno treba imati na umu da pravo lica optuženog za krivično delo da mu sudi nepristrasan sud ne sme biti nekompatibilno sa zaštitnim postupkom prema maloletnom prestupniku. Prema članu 25 Univerzalne deklaracije o ljudskim pravima, deca imaju pravo na naročito staranje i pomoć. Upravo zato države ugovornice moraju omogućiti deci "neophodnu zaštitu i pomoć kako bi u potpunosti mogla da preuzmu svoje odgovornosti u okviru društvene zajednice" i pripreme ih "da žive svoj individualni život u okviru društva" (Preambula Konvencije o pravima deteta koju je usvojila Generalna skupština Ujedinjenih nacija, rezolucija 44/25 od 20. novembra 1989. godine), tako što će podsticati "stvaranje zakona, postupaka, organa i ustanova koji se izričito odnose na decu koja su optužena ili za koju je utvrđeno da su prekršila krivični zakon" (član 40, stav 3 Konvencije UN o pravima deteta).
Teškoće u vezi krivičnog postupanja prema maloletnim učiniocima rešene su u mnogim krivičnim sistemima tako što su ustanovljeni sudovi za maloletnike sa posebnim proceduralnim pravilima za primenu krivičnih i zaštitnih mera koje su više orijentisane na prevaspitavanje i reedukaciju maloletnika nego na kažnjavanje krivičnih dela za koja nisu u potpunosti odgovorni. Zbog toga su od vitalnog značaja vaspitni i psihološki elementi postupanja sa maloletnicima pa zbog ovoga i kvalifikacije i funkcije sudija za maloletnike i treba da budu usmerene ka ostvarenju ovih ciljeva. Organizovanje postupka na takav način da se slučajem bavi samo jedan sudija, od pripremnog postupka i predistražne radnje usvajanjem odgovarajućih privremenih mera sve do izvršenja presude, uz nadzor usvojenih zaštitnih mera presude, a kako bi se "[razvio] odnos poverenja ... između sudije za maloletnike, s jedne strane i maloletnika i njegovih ... roditelja ili staratelja, s druge" (stav 18 (b) presude), izgleda mi i razuman i preporučljiv za postizanje ovih ciljeva. Shodno ovome, ne mislim da kumulativno vršenje ovih funkcija od strane sudije za maloletnike predstavlja povredu člana 6 Konvencije. Ovaj član, kao i druge materijalne odredbe Konvencije, smišljen je, i treba ga tumačiti, u cilju zaštite prava i sloboda pojedinca od radnji ili propusta Države, a ne kao prepreka merama koje promovišu pun razvoj maloletnika. Po mom mišljenju, takvo tumačenje bilo bi u suprotnosti sa članom 60 Konvencije. Pored toga, smatram da zaštita dece jeste pitanje za koje su državni organi bolje pripremljeni da reaguju u skladu sa zahtevima svog društva. Konvenciju treba tumačiti tako da se državama ugovornicama obezbedi široko polje slobodne procene u odnosu na organizaciju njihovog sopstvenog krivičnog pravosuđa u cilju zaštite interesa kako deteta tako i društva.
Razmatrajući ove okolnosti, ne izgleda mi da je centralna uloga koju je obavljao sudija za maloletnike Melenbruk tokom celog postupka, objektivno dovela u sumnju njegovu nepristrasnost, s obzirom da su njegove funkcije zakonski smišljene kako bi štitile maloletne učinioce, a ne da bi ih kažnjavale. Isto tako, "obim i prirodu" odluka koje je doneo sudija Melenbruk u ovom predmetu (stav 33 presude), a koju je analizirala većina članova Suda, shvatam u kontekstu krivičnog postupka protiv maloletnika. Zaključak da nije bilo povrede Konvencije u skladu je sa doktrinom Suda kada tumači zahteve za "nepristrasnim sudom", a posebno u predmetima De Kubea (De Cubber) protiv Belgije (presuda od 26. oktobra 1984. godine, Series A 86, str. 16, stav 30) i Haušild (Hauschildt) protiv Danske (presuda od 24. maja 1989. godine, Series A br. 154, str. 22-23, stavovi 50-52). U presudi u predmetu Padovani protiv Italije, od 26. februara 1993. godine (Series A br. 257-B, str. 20-21, stavovi 27-28), u kojoj je pozivanje na nedostatak nepristrasnosti u suđenju bilo bazirano na činjenici da je "sudija pre suđenja ispitivao podnosioca predstavke, preduzimao mere kojima je ograničio njegovu slobodu i pozvao ga putem sudskog naloga da se pojavi pred njim", Sud je istakao da je sudija "poštovao posebna pravila koja se mogu primeniti na slučajeve flagrante delicto". Tako i u ovom predmetu, u cilju doslednosti sa precedentnim pravom Suda, kada se procenjuje da li su strahovanja podnosioca predstavke bila opravdana, Sud je trebalo da istakne, pored ostalog, specifičnost proceduralnih pravila koja se primenjuju na maloletne učinioce prema holandskom sistemu krivičnog prava, a koja su opširnije data u stavovima 16 do 26 ove presude.

1) Napomena Sekretara Suda: Ovaj predmet je zaveden pod brojem 31/1992/376/450. Prvi broj označava poziciju predmeta koji se nalazi pred Sudom u datoj godini (drugi broj). Poslednja dva broja označavaju poziciju predmeta na spisku predmeta koje je sud uzeo u postupanje otkako je osnovan, odnosno predmeta koji su formirani na temelju predstavki Komisiji.

2) Kako je izmenjen članom 11 Protokola br. 8, koji je stupio na snagu 1. januara 1990. godine.

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

COURT (CHAMBER)

CASE OF NORTIER v. THE NETHERLANDS

(Application no. 13924/88)

JUDGMENT

STRASBOURG

24 August 1993

In the case of Nortier v. the Netherlands [*], The European Court of Human Rights, sitting, in accordance with Article 43 (art. 43) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention")[*] and the relevant provisions of the Rules of Court, as a Chamber composed of the following judges:

Mr R. Ryssdal, President,

Mr Thór Vilhjálmsson,

Mr B. Walsh,

Mr J. De Meyer,

Mr N. Valticos,

Mr S.K. Martens,

Mr I. Foighel,

Mr J.M. Morenilla,

Sir John Freeland,

and also of Mr M.-A. Eissen, Registrar, and Mr H. Petzold, Deputy Registrar,

Having deliberated in private on 25 February and 23 June 1993,

Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The case was referred to the Court by the European Commission of Human Rights ("the Commission") on 11 September 1992, within the three-month period laid down by Article 32 para. 1 and Article 47 (art. 32-1, art. 47) of the Convention. It originated in an application (no. 13924/88) against the Kingdom of the Netherlands lodged with the Commission under Article 25 (art. 25) on 28 April 1988 by a Netherlands national, Mr Erik Hans Nortier.

The Commission’s request referred to Articles 44 and 48 (art. 44, art. 48) and to the declaration whereby the Netherlands recognised the compulsory jurisdiction of the Court (Article 46) (art. 46). The object of the request was to obtain a decision as to whether the facts of the case disclosed a breach by the respondent State of its obligations under Article 6 para. 1 (art. 6-1) of the Convention.

2. In response to the enquiry made in accordance with Rule 33 para. 3 (d) of the Rules of Court, the applicant stated that he wished to take part in the proceedings and designated the lawyer who would represent him (Rule 30).

3. The Chamber to be constituted included ex officio Mr S.K. Martens, the elected judge of Netherlands nationality (Article 43) (art. 43), and Mr R. Ryssdal, the President of the Court (Rule 21 para. 3 (b)). On 26 September 1992, in the presence of the Registrar, the President drew by lot the names of the other seven members, namely Mr Thór Vilhjálmsson, Mr B. Walsh, Mr J. De Meyer, Mr N. Valticos, Mr I. Foighel, Mr J.M. Morenilla and Sir John Freeland (Article 43 in fine and Rule 21 para. 4) (art. 43).

4. Mr Ryssdal assumed the office of President of the Chamber (Rule 21 para. 5) and, through the Registrar, consulted the Agent of the Netherlands Government ("the Government"), the Delegate of the Commission and the applicant’s lawyer on the organisation of the proceedings (Rules 37 para. 1 and 38). Pursuant to the order made in consequence, the Registrar received the applicant’s memorial on 14 December 1992. By letter of 30 November 1992, the Government indicated that they would not be filing any memorial. On 6 January 1993 the Secretary to the Commission informed the Registrar that the Delegate would submit his observations at the hearing.

5. On 11 January 1993 the Commission produced certain documents which the Registrar had sought from it at the Government’s request.

6. In accordance with the decision of the President, who had given the applicant’s lawyer leave to use the Dutch language (Rule 27 para. 3), the hearing took place in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 23 February 1993. The Court had held a preparatory meeting beforehand.

There appeared before the Court:

- for the Government

Mr K. de Vey Mestdagh, Ministry of Foreign Affairs, Agent,

Mr A. Patijn, Ministry of Justice, Adviser;

- for the Commission

Mr M.P. Pellonpää, Delegate;

- for the applicant

Mr J. Sap, advocaat en procureur, Counsel.

The Court heard addresses by Mr de Vey Mestdagh for the Government, Mr Pellonpää for the Commission and Mr Sap for the applicant, as well as replies to a question put by the Court and questions put by several of its members individually.

AS TO THE FACTS

I. THE PARTICULAR CIRCUMSTANCES OF THE CASE

7. The applicant is a Netherlands national born on 13 May 1972. At the time of the events now under examination, he was fifteen years old.

8. On 19 September 1987 the applicant was released from a youth custody centre after serving a custodial sentence for rape.

Eleven days later, on 30 September 1987, the applicant was again arrested on suspicion of attempted rape. Following his arrest, he admitted the crime to the police.

9. On 2 October 1987 the applicant was brought before Judge Meulenbroek, juvenile judge (kinderrechter) at the Middelburg Regional Court (arrondissementsrechtbank), who sat in the capacity of investigating judge (rechter-commissaris). The applicant was assisted by his lawyer. The private association which was the applicant’s legal guardian was represented by two social workers.

The applicant again confessed.

On an application by the Public Prosecutor (officier van justitie), Juvenile Judge Meulenbroek ordered the applicant to be placed in initial detention on remand (bewaring). He also ordered a preliminary investigation (gerechtelijk vooronderzoek) with a view to having a psychiatric report drawn up. Neither the applicant nor his lawyer objected.

10. Again on an application by the Public Prosecutor, Juvenile Judge Meulenbroek, sitting in the capacity of review chamber (raadkamer), made an order for the applicant’s extended detention on remand (gevangenhouding) on 8 October 1987. He prolonged this order twice on the occasion of periodic reviews, on 10 November and 10 December 1987. At no time did either the applicant or his lawyer raise any objection.

11. In the course of the preliminary investigation, the applicant underwent a psychiatric examination. The resultant psychiatric report recommended that, if the charge were to be proven, the applicant should be sent to an institution for psychiatric treatment (inrichting voor buitengewone behandeling), pursuant to Article 77k of the Criminal Code (Wetboek van Strafrecht), but not punished.

The defence, fearing that the applicant’s initial confession had been obtained under duress, requested that the two police officers who had taken down his initial statement following his arrest be questioned as witnesses. Juvenile Judge Meulenbroek referred the matter to Judge Witziers, Vice-President of the Middelburg Regional Court and substitute juvenile judge. Judge Witziers questioned the two police officers on 22 and 23 December 1987. The results were such that the defence did not ask for them to be heard again at the trial.

The preliminary investigation in the present case consisted only of the questioning of the said witnesses and the above-mentioned psychiatric examination.

12. The applicant received a summons in December 1987 to appear before Juvenile Judge Meulenbroek on 6 January 1988 for trial.

13. By letter of 5 January 1988, the day before the trial was to take place, the applicant’s lawyer challenged Juvenile Judge Meulenbroek on the ground that he was not impartial, since he had taken pre-trial decisions concerning the applicant’s detention on remand.

Juvenile Judge Meulenbroek rejected the challenge as ill-founded on 6 January 1988.

14. The applicant appealed against this decision to the Middelburg Regional Court, which rejected the challenge on 22 January 1988. In its decision the Regional Court considered in detail the relevance of the judgment of the European Court in the case of De Cubber v. Belgium (judgment of 26 October 1984, Series A no. 86). The Regional Court was of the opinion that there was a fundamental difference between the position of a Belgian investigating judge and that of a Netherlands juvenile judge, particularly as far as their independence was concerned. It further held that the De Cubber judgment did not imply that the performance of the functions of investigating judge and trial judge in the same case constituted a breach of Article 6 para. 1 (art. 6-1) under all circumstances. Netherlands juvenile criminal procedure provided for an exception to the rule of general criminal procedure prohibiting the combination in a single person of the functions of investigating judge and trial judge (see paragraph 20 (a) below). As the juvenile judge had rightly emphasised in his decision, the reason for this was to be found in the pre-eminence of the educational aspect of juvenile criminal law and the importance of optimally co-ordinating the various decisions taken with regard to the minor.

15. The applicant was eventually tried on 25 January 1988, by Juvenile Judge Meulenbroek. He was assisted by his lawyer. One of the social workers representing the private association which was the applicant’s legal guardian was also present and allowed to speak.

Confirming his earlier statements, the applicant admitted the charge, which was then held to be proven in the light of the evidence. In accordance with the recommendation contained in the psychiatric report (see paragraph 11 above), the applicant was committed to an institution for the psychiatric treatment of juvenile offenders pursuant to Article 77k of the Criminal Code. He was reminded by the juvenile judge of the right to appeal, but the applicant’s lawyer, who alone could decide to do so (see paragraph 22 below), did not file an appeal.

In March 1990 Juvenile Judge Meulenbroek carried out the biennial review required by Article 77r of the Criminal Code to determine whether or not it continued to be in the applicant’s interests for him to remain in the institution. Apparently neither the applicant nor his lawyer raised any objection to the prolongation of the measure. The applicant was released unconditionally on 9 August 1991.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

A. The legal structure of juvenile penal law and criminal procedure

16. Since 1901 it has been the rule in the Netherlands not to apply penal law and criminal procedure to juveniles in the same way as to adults. Juvenile penal law and criminal procedure provide for exceptions to the general law: that is, general penal law and criminal procedure apply to the extent that they are not expressly deviated from.

Juveniles cannot be prosecuted for acts committed before the age of twelve (Article 77a of the Criminal Code).

Juvenile criminal procedure applies if the suspect has not yet reached the age of eighteen when a prosecution against him is commenced (Article 487 of the Code of Criminal Procedure (Wetboek van Strafvordering)).

In principle, the same age-limit applies in juvenile penal law (Article 77b of the Criminal Code). However, subject to certain conditions, the Criminal Code makes it possible on the one hand to apply general penal law to a suspect who at the time of the offence was sixteen or seventeen years old (Article 77c, ibid.), and on the other hand to apply juvenile penal law to a suspect who at the time of the offence had reached the age of eighteen but not yet that of twenty-one (Article 77d, ibid.).

17. Juvenile penal law is different from that applying to adults only in that it has its own system of punishments (straffen) and curative or protective measures (maatregelen) designed to meet the specific aims of this branch of criminal law which (in the words of the Explanatory Note to the Act of 9 November 1961 - see paragraph 18 below) "has primarily a pedagogical purpose, the interests of the minor being borne in mind at all times", and which, accordingly, seeks mainly to protect and educate the juvenile concerned.

Punishments available under juvenile penal law are placement in a youth custody centre (tuchtschool) for up to six months, juvenile detention (arrest) for up to fourteen days, a fine of up to five hundred guilders and a reprimand (berisping) (Article 77g). The measures include, inter alia, judicial supervision (ondertoezichtstelling) - which is in fact a protective measure under civil law (Articles 1:245 et seq. of the Civil Code (Burgerlijk Wetboek)) - and committal to an institution for the psychiatric treatment of young offenders (Article 77h). The latter is a curative measure applied only to young persons with impaired mental development or suffering from a serious mental disturbance (Article 77k).

18. Juvenile criminal procedure also seeks to protect and educate, but here the differences from general criminal procedure are considerable.

The underlying principle of juvenile criminal procedure is that it

"should be simple and understandable for both the minors concerned and their parents. Formalities which have some purpose for adults but are practically devoid of purpose in relation to minors should be omitted, whereas on the other hand special requirements should ensure proper treatment of juvenile cases". (Quoted from the Explanatory Note to the Act of 9 November 1961, which Act entered into force in 1965, by which juvenile criminal procedure - introduced in 1901 and thoroughly reviewed in 1921 - was modernised)

It is by reason of this basic idea and of the need to improve the protection of juveniles by creating links with the protection of juveniles in civil law - in which the juvenile judge is the central actor and is empowered to order various protective measures - that the juvenile judge is the central actor in juvenile criminal procedure also. Several advantages are claimed for this system:

(a) it is conducive to the protection of the juvenile if the juvenile judge is consulted beforehand on the subject of the desirability of criminal prosecution, especially if he already knows the minor concerned; this may be the case for example if he has been involved in protective measures under civil law, such as placing the minor under judicial supervision;

(b) a relationship of trust may develop between the juvenile judge on the one hand and the minor and his or her parents or guardian on the other owing to the fact that the minor and his or her parents or guardian (who are summoned to appear at the preliminary investigation stage and the trial and have the right to speak) are dealt with by one and the same judge throughout the proceedings, which moreover are held in private and in an informal manner;

(c) in those cases in which the juvenile has made an immediate confession - as usually happens when the suspect is a minor - a plan may be developed at an early stage for the future of the juvenile concerned, even during the preliminary investigation;

(d) the juvenile judge is the most suitable person for the purpose in view of his expert knowledge and his considerable decision-making powers.

The close link between protective measures under civil law and criminal prosecution may be seen in Article 14a of the Code of Criminal Procedure; if there are proceedings relating to the protection of the minor under civil law (such as a request to have him or her placed under judicial supervision or aimed at divesting the parents of their parental rights) running parallel to the criminal prosecution, then under this provision the prosecution may be suspended until a final decision has been taken in those parallel proceedings.

19. The central position of the juvenile judge appears clearly from the fact that the juvenile judge is involved in the decision whether or not to prosecute. According to Article 493 of the Code of Criminal Procedure, if the Public Prosecutor wishes to drop charges against a minor unconditionally, he must first consult the juvenile judge; if he wishes to do so conditionally, he requires the juvenile judge’s consent. If charges are not dropped immediately, the Public Prosecutor must obtain from the child welfare authorities information on the minor’s personality and living conditions; they may then comment on the desirability of prosecution (ibid., Article 495).

In order to implement these provisions effectively, it has been the practice for the juvenile judge, the Public Prosecutor and the representative of the child welfare authorities to meet on a regular basis to discuss case files together. This so-called "three-way consultation" (driehoeksoverleg) took place in the absence of the minor or his legal representative or counsel, and without their being informed about it.

20. The juvenile judge is also the central figure in the investigation phase.

(a) This is clear in the first place from Article 494 of the Code of Criminal Procedure, which stipulates that the juvenile judge is to act as investigating judge, and from Article 496, which reads:

"1. The juvenile judge shall be responsible for the preliminary investigation, unless the case involves one or more suspects who have reached the age of eighteen at the moment the prosecution against them is commenced and the case cannot, in the initial opinion of the Public Prosecutor and the juvenile judge, be divided.

2. In cases where the juvenile judge orders a preliminary investigation, he shall be regarded as investigating judge responsible for the preliminary investigation."

This means that the juvenile judge has all the decision- making powers of an investigating judge and that he is in charge of the preliminary investigation.

A preliminary investigation may involve such matters as obtaining expert opinions and technical evidence, questioning witnesses, mail and telephone interceptions, searches and visits to the scene of the crime, as well as interrogation of the suspect.

According to Article 268 of the Code of Criminal Procedure, a judge who has undertaken any investigation in the case as an investigating judge is debarred from taking part in the trial; however, by virtue of Article 500d, this provision does not apply in juvenile procedure.

(b) It is also the juvenile judge who takes all decisions concerning detention on remand. In adult criminal procedure, initial detention on remand (for a maximum of six days, which may be prolonged once for a further six days) is ordered by the investigating judge and extended detention on remand (for a maximum of thirty days, which may be prolonged twice for further periods of thirty days) by the review chamber of the Regional Court. In juvenile criminal procedure, the juvenile judge exercises both these powers; he not only officiates as investigating judge but also, pursuant to Article 488, as review chamber. One consequence of this is that in cases where in adult criminal procedure an appeal against decisions of the investigating judge lies to the review chamber, and to the extent that such appeals are allowed in juvenile procedure, the juvenile judge may be called upon to hear appeals against some of his own decisions.

21. The central position of the juvenile judge further appears from the fact that it is, as a rule, the juvenile judge himself who, sitting as a single judge, conducts the trial and gives judgment (Article 500 para. 1). It is for the juvenile judge to decide whether or not the case is one that should be referred to a chamber consisting of the juvenile judge and two other judges (Article 500 para. 2, in conjunction with Article 500e).

The juvenile judge is also involved to a significant degree with the execution of the punishment or measure imposed. For example, a sentence to the punishment of juvenile detention is not executed until the judge who imposed it has been consulted (Article 505) and the punishment of reprimand is administered personally by the judge who imposed it (Article 506).

22. If the juvenile concerned has not yet reached the age of sixteen, then it is his lawyer who enjoys all the procedural rights afforded the suspect by the Code of Criminal Procedure) instead of the juvenile himself (with the exception of the rights which the suspect may avail himself of during the hearing) (Article 504 para. 1). However, the juvenile’s legal guardian (wettelijke vertegenwoordiger) may file a note of protest to the president of the court with jurisdiction as to both facts and law before which the juvenile is being prosecuted or was last prosecuted if he disapproves of the lawyer’s use of these rights or his failure to make use of them (Article 504 para. 2).

Pursuant to Article 56 of the Judiciary (Organisation) Act (Wet op de Rechterlijke Organisatie) an appeal against the judgment of the juvenile judge lies to the Court of Appeal (gerechtshof). Such an appeal involves a complete re-examination of the case by three judges (Article 422 of the Code of Criminal Procedure).

B. Criticism of the existing legal structure and the effects thereof on its application in practice

23. For a long time there has been criticism of the system described above. For this reason, a committee for the revision of juvenile criminal law was set up in 1979 and it published a report in 1982. Criticism of the existing system in legal writing increased as a result of this report and of the judgments of the European Court in the cases of De Cubber v. Belgium (judgment of 26 October 1984, Series A no. 86) and Hauschildt v. Denmark (judgment of 24 May 1989, Series A no. 154). However, opinion is still divided on the question to what extent it is necessary to modify the present system.

These factors have resulted in informal changes in the way the system operates (see paragraph 24 below) and a proposal for a change of the law (see paragraph 25 below). In this connection, it is also useful to mention a development in Netherlands case-law (see paragraph 26 below).

24. In the first place, there is now an informal arrangement under which the juvenile judge, when confronted with a suspect who denies charges, entrusts the interrogation of witnesses to another juvenile judge and to that extent does not act as investigating judge. However, even in such cases he continues to take the decisions on detention on remand.

Secondly, "three-way consultations" (see paragraph 19 above) have been discontinued at most Regional Courts.

25. A proposal for an amendment of the law was sent to Parliament in 1989; the written procedure has not yet been completed. It essentially follows the suggestions of the committee referred to in paragraph 23 above, the gist of which is to remove from the juvenile judge the functions of investigating judge and review chamber. However, the proposal differs from those suggestions in that the juvenile judge is to retain the power to order initial detention on remand.

26. This last feature corresponds to the case-law of the Supreme Court (Hoge Raad), particularly its judgments of 15 March 1988, NJ (Nederlandse Jurisprudentie) 1988, no. 847 and 13 November 1990, NJ 1991, no. 219. In the first-mentioned judgment the Supreme Court construed Article 268 of the Code of Criminal Procedure (see paragraph 20 above) as meaning that an investigating judge who had not carried out any preliminary investigations but had given the order for initial detention on remand was not debarred from sitting at the trial. This was not held to jeopardise his independence. The judgment of 1990 concerned a juvenile judge who sat at the trial pursuant to Article 500e (see paragraph 21 above) after he had instituted a preliminary investigation in the case as investigating judge. The Supreme Court held that as a result one of the judges taking part in the trial lacked impartiality as required by Article 6 (art. 6) of the Convention. According to the Supreme Court, such would always be the case if

"one of those judges [had] previously had dealings in the same case aimed at the collection of evidence, either as an investigating judge in the course of the preliminary investigation or in another way during the investigations preparing the case".

C. Provisions relating to detention on remand

27. As far as the preconditions for initial and extended detention on remand are concerned, juvenile criminal procedure does not differ from adult criminal procedure. They are to be found in Articles 67 and 67a of the Code of Criminal Procedure.

Article 67 of the Code of Criminal Procedure enumerates the cases in which detention on remand (voorlopige hechtenis) may be ordered; for present purposes, these may be summarised as those cases in which a person is suspected of a relatively serious crime (paragraphs 1 and 2). In addition, paragraph 3 of Article 67 provides as follows:

"The preceding paragraphs of this Article shall only be applied if it appears from certain facts or circumstances that there are serious indications (ernstige bezwaren) against the suspect."

In this connection, the Memorandum in Reply (Memorie van Antwoord) accompanying a proposal for amendment of the statutory provisions governing detention on remand states that there are such serious indications when in the opinion of the investigating judge

"it is prima facie likely (aannemelijk) that the suspect has committed the offence in relation to which detention on remand is applied for". (see Bijlagen Handelingen Tweede Kamer - Appendices to the Records of the Lower Chamber of Parliament -1972-9994-No. 8, page 10)

Article 67a enumerates the reasons for which detention on remand may be ordered. These may be summarised as the serious risk of the suspect’s absconding; the fact that the crime, being of a particularly grave nature, has created considerable social unrest; the serious risk that the suspect will commit more crimes of a grave nature and the need to secure evidence.

However, paragraph 3 of Article 67a provides:

"An order for detention on remand shall not be made if there exists a distinct possibility that in the event of conviction no unconditional prison sentence or measure involving loss of liberty will be imposed on the suspect, or that implementation of the order will cause [the suspect] to be deprived of his liberty for longer than the duration of the sentence or the measure."

PROCEEDINGS BEFORE THE COMMISSION

28. Mr Nortier applied to the Commission on 28 April 1988. He relied on Article 6 para. 1 (art. 6-1) of the Convention, complaining that he had not received a hearing before an impartial tribunal because the juvenile judge who tried him had also acted as investigating judge during the preliminary investigation and, moreover, had taken several decisions regarding the prolongation of his detention on remand.

29. The Commission declared the application (no. 13924/88) admissible on 9 October 1991. In its report of 9 July 1992 (Article 31) (art. 31), it expressed the opinion, by twelve votes to three, that there had been no violation of Article 6 para. 1 (art. 6-1).

The full text of the Commission’s opinion and of the two separate opinions contained in the report is reproduced as an annex to this judgment [*].

AS TO THE LAW

ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 PARA. 1 (art. 6-1)

30. The applicant alleged that he had not received a hearing before an "impartial tribunal" within the meaning of Article 6 para. 1 (art. 6-1), which states that:

"In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a ... hearing ... by an ... impartial tribunal ..."

31. The applicant stressed that throughout the proceedings, i.e. during the pre-trial phase as well as at the trial, his case had been dealt with by one and the same judge, Juvenile Judge Meulenbroek, who had taken all relevant decisions. He did not doubt the personal impartiality of Juvenile Judge Meulenbroek, but pointed to the fact that the latter had acted as investigating judge and had on four occasions decided on the applicant’s detention on remand. These decisions implied that Judge Meulenbroek had already reached the conclusion at that stage that there were "serious indications" that the applicant had committed the crime of which he stood accused; furthermore, he must also already have formed an idea of the sentence or measure to be imposed, since the law required him to ascertain that it was unlikely that the detention on remand would last longer than any detention imposed under that sentence or measure (see paragraph 27 above). Consequently, the applicant had had legitimate grounds for fearing that Judge Meulenbroek, who tried his case as a single judge, lacked the impartiality required of a trial judge, the more so as the applicant was only fifteen years old and therefore less able to defend himself.

32. The Government and the Commission maintained that the applicant’s fears could not be held to be objectively justified.

33. The Court recalls that what is decisive are not the subjective apprehensions of the suspect, however understandable, but whether, in the particular circumstances of the case, his fears can be held to be objectively justified (see, as the most recent authorities, the Fey v. Austria judgment of 24 February 1993, Series A no. 255, p. 12, para. 30, and the Padovani v. Italy judgment of 26 February 1993, Series A no. 257-B, p. 20, para. 27).

The mere fact that Juvenile Judge Meulenbroek also made pre-trial decisions, including decisions relating to detention on remand, cannot be taken as in itself justifying fears as to his impartiality; what matters is the scope and nature of these decisions.

34. Apart from his decisions relating to the applicant’s detention on remand, Juvenile Judge Meulenbroek made no other pre-trial decisions than the one allowing the application made by the prosecution for a psychiatric examination of the applicant, which was not contested by the latter. He made no other use of his powers as investigating judge.

35. As for his decisions on the applicant’s detention on remand, they could justify fears as to the judge’s impartiality only under special circumstances such as those which obtained in the Hauschildt case (see the Hauschildt v. Denmark judgment of 24 May 1989, Series A no. 154, p. 22, para. 51, and the Sainte-Marie v. France judgment of 16 December 1992, Series A no. 253-A, p. 16, para. 32).

There was nothing of that nature in the present case. Contrary to the applicant’s arguments, the questions which Juvenile Judge Meulenbroek had to answer when taking these decisions were not the same as those which were decisive for his final judgment. In finding that there were "serious indications" against the applicant his task was only to ascertain summarily that the prosecution had prima facie grounds for the charge against the applicant (see paragraph 27 above). The charge had, moreover, been admitted by the applicant and had already at that stage been supported by further evidence.

36. As to the arguments put forward by the applicant concerning the fact that the judge sat alone and in a case involving a fifteen year- old, the Court points out that the defendant’s interests were looked after by a lawyer, who assisted him at all stages of the proceedings (see paragraph 22 above). It should also be observed that an appeal was available which would have consisted of a complete rehearing before a chamber of three judges of the Court of Appeal.

37. Under these circumstances the applicant’s fear that Juvenile Judge Meulenbroek lacked impartiality cannot be regarded as objectively justified. There has therefore not been a violation of Article 6 para. 1 (art. 6-1).

38. In view of this conclusion it is not necessary to go into the question raised by the Government and by certain members of the Commission in their concurring opinion, namely whether Article 6 (art. 6) should be applied to juvenile criminal procedure in the same way as to adult criminal procedure.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

Holds that there has not been a violation of Article 6 para. 1 (art. 6-1).

Done in English and in French, and delivered at a public hearing in the Human Rights Building, Strasbourg, on 24 August 1993.

Rolv RYSSDAL

President

Marc-André EISSEN

Registrar

In accordance with Article 51 para. 2 (art. 51-2) of the Convention and Rule 53 para. 2 of the Rules of Court, the concurring opinions of Mr Walsh and Mr Morenilla are annexed to this judgment.

R.R.

M.-A.E.

CONCURRING OPINION OF JUDGE WALSH

1. I agree that on the facts of the present case the applicant has failed to establish a breach of Article 6 para. 1 (art. 6-1) of the Convention. I think it is well established that a trial judge should be disqualified on the grounds of lack of structural impartiality if before the trial he has participated, by way of investigating judge or otherwise, in making any decision or forming an opinion on the case which called for an assessment of the probable guilt of the accused person. As I pointed out in my opinion in Sainte-Marie v. France (judgment of 16 December 1992, Series A no. 253-A, p. 18), this is to be ascertained by an examination of the precise circumstances of each case. In the present case I am satisfied on the evidence that in fact the judge had not engaged in any pre-trial activity which involved an assessment of the probable guilt of the accused.

2. Juveniles facing criminal charges and trial are as fully entitled as adults to benefit from all the Convention requirements for a fair trial. Great care must always be taken to ensure that this entitlement is not diluted by considerations of rehabilitation or of reform. These are considerations which should be in addition to all the procedural protections available. Fair trial and proper proof of guilt are absolute conditions precedent.

CONCURRING OPINION OF JUDGE MORENILLA

1. I agree with the conclusion that there has been no violation of Article 6 para. 1 (art. 6-1) of the Convention in the present case. The applicant’s alleged apprehensions about Juvenile Judge Meulenbroek’s lack of impartiality when deciding his case, based on the fact that the latter had acted as the investigating judge and had on four occasions decided that the applicant should be detained on remand and on the fact that he was the only judge dealing with the case, were not objectively justified.

Nevertheless, unlike the majority, when arriving at this conclusion it is to me of decisive importance that the applicant was fifteen years old when the facts took place; that the case was investigated and tried by a juvenile judge according to Netherlands juvenile criminal procedure; and that, in accordance with the recommendation in the psychiatric report, he was committed to a mental institution for minors where he remained under Juvenile Judge Meulenbroek’s supervision until his unconditional release three and a half years later.

2. With Mr Trechsel and the members of the Commission who joined his separate concurring opinion, I think that minors are entitled to the same protection of their fundamental rights as adults but that the developing state of their personality - and consequently their limited social responsibility - should be taken into account in applying Article 6 (art. 6) of the Convention. In particular, the right of everyone charged with a criminal offence to be judged by an impartial tribunal should not be incompatible with the protective treatment of juvenile offenders. Under Article 25 of the Universal Declaration of Human Rights, childhood is entitled to special care and assistance. States, therefore, should afford them the "necessary protection and assistance so that they can fully assume their responsibilities within the community", and prepare them "to live an individual life in society" (preamble of the Convention on the Rights of the Child adopted by the General Assembly of the United Nations, Resolution 44/25 of 20 November 1989), by promoting "the establishment of laws, procedures, authorities and institutions applicable to children alleged as, accused of, or recognised as having infringed the penal law" (ibid., Article 40 para. 3).

3. The difficulties arising from the penal treatment of young offenders have been faced, in many penal systems, by setting up juvenile courts under specific procedural rules to apply penal or protective measures aiming at the correction or re-education of the minor rather than the punishment of criminal acts for which he is not fully responsible. The educational and psychiatrical aspects of the treatment are therefore essential and the qualifications and functions of the juvenile judge should be seen in terms of these purposes. The organisation of the proceedings in a manner that a single judge deals with the case from the pre-trial investigation adopting the appropriate provisional measures until the execution of the sentence, supervising the adopted protective measures of the judgment, in order to "[develop] a relationship of trust ... between the juvenile judge on the one hand and the minor and his ... parents or guardian on the other" (paragraph 18 (b) of the judgment) seems to me both reasonable and commendable to attain these objectives.

Accordingly, I cannot see the cumulative exercise of these functions by the juvenile judge as constituting a violation of Article 6 (art. 6) of the Convention. This Article (art. 6), like other substantive provisions of the Convention, has been designed, and should be interpreted, so as to protect the rights and freedoms of the individual from acts or omissions of the State that are opposed to them, but not so as to hinder measures intending the full development of minors. Such an interpretation would be, in my opinion, contrary to Article 60 (art. 60) of the Convention. Furthermore, I think that the protection of children is a matter about which national authorities are better prepared to plan in accordance with the demands of their society. The Convention is meant to be interpreted in the sense of giving the member States a margin of appreciation as to the organisation of their system of penal justice to protect both the interests of the child and those of society.

4. Considering these circumstances, the central role performed by Juvenile Judge Meulenbroek throughout the procedure does not to me appear objectively open to doubt as to his impartiality since his functions were legally designed to protect young offenders, not to punish them. Likewise I understand the majority’s analysis of the "scope and nature" of the decisions that he took in the present case (paragraph 33 of the judgment) in the context of juvenile criminal proceedings. The conclusion of non-violation is then reconciled with the doctrine of the Court when interpreting the requirement of an "impartial tribunal" particularly in the cases of De Cubber v. Belgium (judgment of 26 October 1984, Series A no. 86, p. 16, para. 30) and Hauschildt v. Denmark (judgment of 24 May 1989, Series A no. 154, pp. 22-23, paras. 50-52).

In the Padovani v. Italy judgment of 26 February 1993 (Series A no. 257-B, pp. 20-21, paras. 27-28), in which the fear of lack of impartiality was based on the fact that "the pretore had before the trial questioned the applicant, taken measures restricting his liberty and summoned him to appear before him", the Court noted that the pretore "followed specific rules applicable to flagrante delicto cases". Similarly in the present case, for the sake of coherence with the case-law of the Court, when judging whether the applicant’s fear was justified, the Court should have noted, in addition, the specificity of the procedural rules applicable to juvenile offenders under the Dutch system of penal justice so extensively expounded in paragraphs 16 to 26 of this judgment.

[*] The case is numbered 31/1992/376/450. The first number is the case's position on the list of cases referred to the Court in the relevant year (second number). The last two numbers indicate the case's position on the list of cases referred to the Court since its creation and on the list of the corresponding originating applications to the Commission.

[*] As amended by Article 11 of Protocol No. 8 (P8-11), which came into force on 1 January 1990.

[*] Note by the Registrar: for practical reasons this annex will appear only with the printed version of the judgment (volume 267 of Series A of the Publications of the Court), but a copy of the Commission's report is available from the registry.

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije