(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6-1) Pravična rasprava
(Čl. 6-1) Ravnopravnost stranaka
(Čl. 6-1) Javna rasprava
(Čl. 6-1) Usmena rasprava
(Čl. 6-3-c) Lična odbrana
(Čl. 6-3-c) Odbrana putem branioca
(Čl. 6-3-c) Besplatna pravna pomoć
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Regionalni sud u Heilbornnu je u aprilu 1976.godine osudio podnosioca predstavke na kaznu zatvora. On je turski državljanin rođen 1937.godine. Njegov branilac po službenoj dužnosti je uložio žalbu Saveznom sudu zbog pogrešne primene materijalnog prava zato što je branio još jednog optuženog u postupku. Bio je oslobođen dužnosti, a drugi advokat je bio postavljen kao službeni branilac za ulaganje podneska u kojem će izneti razloge žalbe. Ovom braniocu je odbijen zahtev da bude branilac za usmeni postupak. Kada je podnosilac uložio žalbu Saveznom sudu vezano za predmetni postupak taj sud je u maju 1978.godine odlučio da ne raspravlja o žalbi jer nije imala dovoljno izgleda za uspeh.

Predstavka je podnesena Komisiji u oktobru 1978.godine. Podnosilac predstavke se žalio da je Savezni sud odbio da mu dodeli branioca po službenoj dužnosti, čime je povređeno njegovo pravo na pravično suđenje (član 6 stav 1) i njegovo pravo na besplatnu pravnu pomoć (član 6 stav 3(c)). Komisija je jednoglasno izrazila mišljenje da je povređen član 6 stav 3(c) i sa 11 glasova prema 1 da nije potrebno da određuje da li je bilo kršenja člana 6 stav 1. Predmet je prosleđen Sudu 1982.godine.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 3(c)
Sud smatra da je zbog proteka vremena teško dokazati da podnosilac predstavke u merodavno vreme nije imao novca da plati branioca. Međutim, postoje indicije da je to bilo tako, ali Sud nema sigurne informacije.
Sud, kao i Komisija, primećuje da je ovo jedan od retkih slučajeva kada je Savezni sud održao pretres. U ovom slučaju usmeni pretres je mogao biti od važnosti za odluku koju je trebalo doneti. Dakle, bio je neophodan u svrhu osiguravanja pravičnog suđenja. Lično prisustvo podnosioca nije moglo da nadomesti odsustvo prisustva advokata. Odbijajući da mu dodeli branioca po službenoj dužnosti, Savezni sud mu je oduzeo mogućnost da tokom usmene faze postupka utiče na ishod slučaja. Interesi pravde nisu bili zadovoljeni. Dakle, prekršen je član 6 stav 3(c).

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1
Sud smatra da odredbe člana 6 stav 3(c) predstavljaju posebnu primenu opšteg principa pravičnog suđenja. Sud odlučuje da ne razmatra ovo pitanje.

PRIMENA ČLANA 50 (sada 41)
Sud odlučuje da tužena Država ima da plati podnosiocu određeni iznos na ime troškova i izdataka.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

PREDMET PAKELLI PROTIV NEMAČKE

Predstavka broj 8398/78

PRESUDA

STRAZBUR

25.04.1983.

NEZVANIČNI SAŽETAK I HISTORIJAT PREDMETA

1. Osnovne činjenice

Regionalni sud u Heilbornnu je 30. aprila 1976. godine osudio podnosioca predstavke, turskog državljanina rođenog 1937. godine, na kaznu zatvora. Gospodin Wingerter, koji je bio postavljen kao njegov branilac po službenoj dužnosti, uložio je žalbu zbog pogrešne primjene prava (Revision) Saveznom sudu, navodeći da je povrijeđen član 146. Zakona o krivičnom postupku (Strafprozessordnung), time što je on branio i osobu koja je bila optužen da je zajedno sa g. Pakellijem izvršila krivična djela o kojima se govori. Savezni javni tužilac je tražio da žalba bude odbijena na osnovu toga što ju je podnio advokat koji nije imao pravo da predstavlja podnosioca predstavke.

Nakon što je Savezni sud prihvatio zahtjev koji je uložio drugi advokat, g. Rauschenbusch, s ciljem da se omogući ulaganje nove žalbe, g. Wingerter je bio oslobođen svojih dužnosti, a g. Rauschenbusch je postavljen kao službeni branilac za ulaganje podneska u kojem će se iznijeti razlozi te žalbe.

Savezni sud je odbio naredni zahtjev g. Rauschenbuscha da on bude postavljen za branioca po službenoj dužnosti za usmeni postupak. Dana 29. novembra 1977. godine, nakon pretresa u prisustvu saveznog javnog tužioca, a kojem se nisu pojavili ni podnosilac predstavke ni g. Rauschenbusch, Savezni sud je odbacio žalbu.

G.Pakelli je uložio žalbu Saveznom ustavnom sudu u januaru 1978. godine. U odluci od 10. maja taj sud je u vijeću trojice sudija odlučio da ne raspravlja o žalbi jer nije imala dovoljno izgleda za uspjeh.

2. Postupak pred Komisijom

Predmet potiče iz predstavke koja je podnesena Komisiji u oktobru 1978. godine. G. Pakelli se žalio da je Savezni sud odbio da mu dodijeli branioca po službenoj dužnosti; naveo je kršenje svog prava na pravično suđenje, posebno na procesnu jednakost stranaka između optužbe i odbrane (član 6. stav 1. Konvencije), i svog prava na besplatnu pravnu pomoć (član 6. stav 3.(c)).

Komisija je proglasila predstavku djelimično prihvatljivom 7. maja 1981. godine. U svom izvještaju od 12. decembra 1981. godine ona je izrazila mišljenje da je povrijeđen član 6. stav 3. (c) (jednoglasno) i da nije potrebno da određuje je li bilo kršenja člana 6. stav 1. (jedanaest glasova prema jedan).

Komisija i Savezna Republika Njemačka su predmet proslijedili Sudu 14. odnosno 24. maja 1982. godine.

IZVOD IZ PRESUDE

PRAVO

Podnosilac predstavke se žalio na odbijanje Saveznog suda u postupku po žalbi zbog pogrešne primjene prava (Revision), da postavi g. Rauschenbuscha za branioca po službenoj dužnosti za pretres 29. novembra 1977. godine pred tim sudom; on je naveo da je ovo predstavljalo povredu stava 3. (c), i takođe stava 1. člana 6. Konvencije. Nije bilo osporeno da su ove odredbe primjenjive u ovom predmetu i Sud je ovo uzeo da je ovo utvrđeno (v. mutatis mutandis, presudu od 17. januara 1970. god. u predmetu Delcourt, serija A br. 11, str. 13-15, stavovi 25 i 26 i presudu od 13. maja 1980.god. u predmetu Artico, serija A br. 37, str. 15-18 stavovi 31-38). Međutim, kako je Vlada ispravno naglasila, način na koji se ovi stavovi mogu primi jeniti ovisi o posebnim osobinama postupka u pitanju (v. gore pomenutu presudu Delcourt, ibid.).

I. NAVODNA POVREDA ČLANA 6. STAV 3. (c)

Član 6. stav 3. (c) glasi kako slijedi:

...

"Svako ko je optužen za krivično djelo ima sljedeća minimalna prava:

(c) da se brani sam ili uz pomoć branioca koga sam izabere ili da ga, ukoliko ne raspolaže sredstvima da plati branioca, dobije besplatno, kada to interesi pravde nalažu;

..."

Vlada je pred Komisijom iznijela da član 6. stav 3. (c) ne zahtijeva dodjeljivanje besplatne pravne pomoći u ovom predmetu jer se g. Pakelli mogao pojaviti lično na pretresu pred Saveznim sudom. Iako ona nije isto iznijela pred Sudom, ponovila je da je podnosilac predstavke mogao zastupati svoj predmet pred Saveznim sudom.

Član 6. stav 3. (c) garantuje tri prava osobi optuženoj za krivično djelo: da se brani lično, da se brani putem pravne pomoći koju sam izabere i da mu se, pod određenim uvjetima, dodijeli besplatna pravna pomoć. Da bi povezao tri odgovarajuće fraze, engleski tekst upotrebljava u svakoj prilici rastavni veznik "ili"; francuski tekst, sa druge strane, upotrebljava ekvivalent - "ou" - samo između fraza koje izražavaju prvo i drugo pravo; nakon toga, upotrebljava veznik "et". "Travaux préparatoires" teško da sadrži ijedno objašnjenje za ovu lingvističku razliku. Oni otkrivaju samo to da je u toku konačnog razmatranja nacrta Konvencije, pred samo njeno potpisivanje, Komitet eksperata učinio "određeni broj formalnih korekcija i korekcija prevoda", uključujući zamjenu "i" sa "ili" u engleskoj verziji člana 6. stav 3.(c) (Prikupljena izdanja "Travaux préparatoires", vol. IV, str. 1010.). Uzimajući u obzir predmet i svrhu ovog stava, koji je sačinjen da osigura efikasnu zaštitu prava na odbranu (v. gore pomenutu presudu Artico, serija A br. 37, str. 16. stav 33.; v. takođe mutatis mutandis, presudu od 26. marta 1982. god. u predmetu Adolf, serija A br. 49, str. 15, stav 30, i presudu od 26. aprila 1979. g. u predmetu Sunday Times, serija A br. 30, str. 30, stav 48), francuski tekst daje pouzdaniji vodič; Sud se slaže sa Komisijom po ovom pitanju. Shodno tome, "osoba optužena za krivično djelo" koja ne želi da se lično brani mora imati pristup pravnoj pomoći po vlastitom izboru; ako nema dovoljno sredstava da plati takvu pomoć, ima pravo prema Konvenciji da joj se pomoć da besplatno kada to interesi pravde zahtijevaju. Tako g. Pakelli, iako prema njemačkom pravu ima pravo da se pojavi lično pred Federalnim sudom, može da se žali da nije imao takvu pomoć u mjeri u kojoj uvjeti propisani članom 6. stav 3. (c) nisu zadovoljeni.

A. Nedostatak sredstava za plaćanje pravne pomoći

Vlada je iznijela slijedeće. Nije bilo ničega što bi potvrdilo tvrdnju podnosioca predstavke da nema dovoljno sredstava da plati pravnu pomoć po vlastitom izboru; naprotiv, on je izjavio pred Okružnim sudom da veoma dobro zarađuje u Saveznoj Rapublici Njemačkoj; prema nalazima u presudi od 30. aprila 1976. godine (v. stav 11. gore), on takođe zarađuje krijumčareći drogu; treba dodati, otvorio je firmu kratko nakon povratka u Tursku. Komisija je smatrala da Vlada nema pravo da u ovom stadiju postupka osporava navode podnosioca predstavke. Prvo je naglasila da, prema njemačkom zakonu, dodjeljivanje besplatne pravne pomoći nije uslovljeno imovnim stanjem stranke u pitanju; drugo, g. Rauschenbusch je ponudio prije pretresa da podnese potvrdu o imovnom stanju (v. stav 16. gore), ali Savezni sud nije prihvatio ovu ponudu.
Sud ne može da se složi sa Komisijom po ovoj tački. Pitanje sredstava g. Pakellija ne igra ulogu u odluci na koju se žali: odbijanje zahtjeva o postavljanju g. Rauschenbuscha bazirano je samo na činjenici da, prema mišljenju predsjednika 1. krivičnog vijeća Saveznog suda, ovaj slučaj ne spada u kategoriju slučajeva za koje njemački zakon propisuje pomoć branitelja (v. stav 16. gore). Shodno tome, ne može se smatrati da je Vlada izgubila pravo da pred institucijama Konvencije, u smislu člana 6. stav 3. (c), osporava tvrdnju podnosioca predstavke da je bio slabog imovnog stanja.
Unatoč tome, treba priznati, kao što je to učinio Predstavnik Komisije, da je praktično nemoguće dokazati danas da 1977. godine g. Pakelli nije imao sredstava da plati svog advokata. Međutim, postoje neke indikacije da je to bilo tako. Tako, nema razloga da se pretpostavlja da g. Rauschenbusch ne bi bio u stanju pribaviti gore pomenutu potvrdu; u vezi sa ovim, mora biti pomenuto da je njegov klijent proveo dvije godine u zatvoru u Saveznoj Republici Njemačkoj prije povratka u Tursku 1976. godine (v. stavove 15. i 19. gore). Treba dodati da je g. Pakelli podnio Komisiji 1979. godine izjavu o imovnom stanju i potvrdu nadležnih vlasti u Turskoj, ova posljednja je bazirana na popisu imovine i prihoda koje je on napravio u svrhu oporezivanja prethodne godine; iz ovih dokumenata proizlazi da je on imao malu firmu i da je njegova financijska situacija bila skromna. Ovi su podaci - koje, povrh toga, Vlada nije ni osporavala - vodili Komisiju da mu dodijeli besplatnu pravnu pomoć (v. stav 27. gore). Treba priznati, ove pojedinosti nisu dovoljne da dokažu van svake sumnje da podnosilac predstavke bio lošeg imovnog stanja u relevantno vrijeme; međutim, uzimajući u obzir njegovu ponudu Saveznom sudu da dokaže njegov nedostatak sredstava i u nedostatku jasnih indikacija protiv, one vode Sud da smatra da je prvi od dva uvjeta sadržana u članu 6. stav 3. (c) zadovoljen.

B. Interesi pravde

Prema podnosiocu predstavke i Komisiji, interesi pravde su zahtijevali da g. Rauschenbusch bude dodijeljen po službenoj dužnosti kao advokat podnosioca predstavke na pretresu od 29. novembra 1977. godine pred Saveznim sudom. Osporavajući ovo gledište, Vlada je naglasila kako slijedi. G. Pakelli je imao branitelja u pismenom dijelu postupka; što se tiče pretresa, njihov predmet je određen njegovom žalbom zbog pogrešne primjene prava: zato što je on osporavao presudu od 30. aprila 1976. godine samo zbog navodnih procesnih grešaka, nije mogao iznijeti nove zahtjeve niti dopunjavati svoj podnesak dajući nove žalbene razloge i pozivajući se na druga činjenična pitanja. Samo pravni argumenti i podnesci mogli su biti iznijeti pred sud tokom ovog pretresa. Pitanja o kojim se raspravljalo nisu bila komplikovana i ne može se reći da je njihovo određivanje moglo povući za sobom ozbiljne posljedice, postupak nije mogao dovesti do bilo kakvog pooštravanja odluke na koju se žali. Povrh toga, g. Pakelli se mogao pojaviti lično. Konačno, Komisija je pogrešno razumjela ulogu Ureda saveznog javnog tužioca u žalbama zbog pogrešne primjene prava. Ta uloga se sastojala u razmatranju osnova za žalbu sa potpuno neovisne tačke gledišta i, posebno, u osiguravanju da se zakon jedinstveno primjenjuje i da sudska praksa ostane dosljedna; time je veoma slična ulozi “Procureur général” koja je pridodata belgijskom žalbenom sudu (v. gore pomenutu presudu Delcourt).
Sud prvo primjećuje, kao i Komisija, da je ovo jedan od rijetkih slučajeva u kojem je Savezni sud održao pretres: ovo se dešava u samo deset posto žalbi zbog pogrešne primjene prava u krivičnim predmetima (v. stav 23. gore). U stvari, u ovim okolnostima Savezni sud je bio obavezan da provede usmeni postupak zato što se pokazalo da je žalba prihvatljiva i Ured javnog tužioca nije tražio da bude odbačena kao očigledno neosnovana (član 349. Zakona o krivičnom postupku; v. stav 23. gore). Ovo pokazuje da je pretres mogao biti od važnosti za odluku koja je trebala biti donesena. Stoga je bilo neophodno, u svrhu osiguravanja pravičnog suđenja, da se poštuje pravilo da usmeni pretres treba održati uz učešće obje strane (débat contradictoire).
Istina je da je Savezni sud, pošto se podnosilac predstavke ograničio na navod da su postojale procesne greške (članovi 344. stav 2. i 352. stav 1. Zakona o krivičnom postupku), trebalo samo da odluči o onome što je on naveo i kasnije istaknuo opširno u svom podnesku (v. stav 13 gore). Međutim, g. Pakelli je mogao, da se njegov advokat pojavio pred sudom, da objasni svoje navode, da iznese daljnje pojedinosti o tome ako je bilo potrebno i da obrazloži svoje pismene argumente. Mogao je, na primjer, komentarisati izjave sudije koji je bio izvjestilac (član 351. Zakona o krivičnom postupku; v. stav 25. gore). Ovakve mogućnosti intervenisanja u toku postupka su mogle biti veoma važne, zato što žalba, sama po sebi obiman dokument, sadrži devetnaest različitih tačaka. Dalje, kao što je to Komisija ispravno naglasila, jedan od navoda se odnosi na primjenu nove verzije člana 146. Zakona o krivičnom postupku. Kao što se da primijetiti, krivično vijeće Saveznog suda je već odlučilo u 1976. godini, da žalba zbog pogrešne primjene materijalnog prava, bazirana na ovom članu, može uspjeti jedino ako je pribjegavanje zajedničkom branitelju doista bilo u suprotnosti sa interesima odbrane (v. stav 26. gore). Povrh toga, g. Rauschenbusch nije sporio ovo tumačenje. Međutim, on je nastojao da pokaže da je postojao sukob interesa u predmetnom slučaju. Treba dodati, moglo se predvidjeti da presuda koju je trebao donijeti Savezni sud ne bi bila bez značaja za razvoj sudske prakse. Vlada je sama ustvrdila da je sudska praksa po ovom pitanju ostala dosljedna od presude od 29. novembra 1977. godine, kojom je odbijena žalba podnosioca predstavke; oni su priznali da bi usmena argumentacija o primjeni člana 146. mogla biti od neke vrijednosti.
U ovim okolnostima, logično je reći da lično pojavljivanje žalioca ne bi nadomjestilo odsustvo njegovog advokata: bez usluge advokata, g. Pakelli ne bi mogao napraviti koristan doprinos razmatranju pravnih pitanja koja su postavljena, i posebno pitanja u odnosu na član 146. Zakona o krivičnom postupku. Sud se slaže sa Komisijom po ovom pitanju.
Konačno i iznad svega, žalbeni postupak u ovom predmetu nije proveden uz učešće obje strane, u svakom slučaju ne u fazi pretresa. Čak i tokom pismene faze, samo je ured javnog tužioca pri Okružnom sudu Heilbornna odgovorio na žalbu koju je uložio g. Pakelli, a koga je tada još uvijek zastupao g. Rauschenbusch, i nije se izjasnio o suštini osnova o kojem se govori (v. stav 14. gore). U odnosu na Ured saveznog javnog tužioca - i bez obzira na njegovu preciznu ulogu u žalbenom postupku, njemački zakon omogućava žaliocu da osporava njegove podneske (član 349. stav 3. Zakona o krivičnom postupku; v. stav 23. gore). Shodno tome, da se Savezni sud odlučio da ne održi pretres, Ured saveznog javnog tužilaca bi uložio svoj podnesak pismeno i dostavio ga podnosiocu žalbe koji bi, kako je on tačno naglasio, tada imao mogućnost da ga prouči, i po potrebi da odgovori na njega. Ova mogućnost pobijanja tvrdnji Ureda javnog tužioca morala je takođe biti dostupna g. Pakelliju na pretresu. Odbijajući da mu dodijeli branitelja po službenoj dužnosti, Savezni sud mu je oduzeo, tokom usmene faze postupka, mogućnost da utiče na ishod slučaja, mogućnost koju bi imao da je postupak u cijelosti bio pismeni.
U ovim okolnostima, Sud, kao i Komisija, smatra da su interesi pravde zahtijevali da podnosiocu predstavke bude dodijeljena pravna pomoć za pretrese pred Saveznim sudom.

C. Zaključak

Shodno tome, prekršen je član 6. stav 3. (c) Konvencije.

I. NAVODNA POVREDA ČLANA 6. STAV 1.

Podnosilac predstavke se takođe pozvao, u odnosu na iste činjenice, na stav 1. člana 6. koji glasi kako slijedi:

"Prilikom utvrđivanja građanskih prava i obaveza ili osnovanosti bilo kakve krivične optužbe protiv njega, svako ima pravo na pravičnu i javnu raspravu u razumnom roku pred nezavisnim i nepristrasnim, zakonom uspostavljenim sudom. Presuda se izriče javno, ali se novinari i javnost mogu isključiti iz čitavog ili jednog dijela suđenja u interesu morala, javnog reda ili nacionalne sigurnosti u demokratskom društvu, kada to nalažu interesi maloljetnika ili zaštita privatnog života strana u sporu, ili kada to sud smatra izričito neophodnim zato što bi u posebnim okolnostima publicitet mogao nanijeti štetu interesima pravde."

Vlada nije iznijela nijedan poseban argument o ovom pitanju.

Kao i Komisija, Sud bi podsjetio da odredbe člana 6. stav 3. (c) predstavljaju posebnu primjenu općeg principa pravičnog suđenja, iznesene u stavu 1. (v. presudu od 27. februara 1980.god. u predmetu Deweer, serija A br. 35, str. 35, stav 156). Shodno tome, pitanje da li je udovoljeno stavu 1. nema pravog značaja u slučaju podnosioca predstavke; ono je obuhvaćeno pitanjem da li je bilo saglasnosti sa stavom 3. (c). Odluka o kršenju stava 3. (c) oslobađa Sud obaveze da slučaj razmatra i u svjetlu stava 1. (v. mutatis mutandis, gore pomenutu presudu Deweer, serija A br. 35, str. 30-31, stav 56.).

III. PRIMJENA ČLANA 50.

G. Pakelli je tražio pravičnu naknadu prema članu 50. Na prvom mjestu, on je zahtijevao da Sud poništi presudu Saveznog suda od 29. novembra 1977. godine i da naloži Vladi da izda službenu osudu pojedinih odjeljaka u njoj, za koje on smatra da su rasistički i diskriminatorni i stoga neprihvatljivi. Na drugom mjestu, tražio je naknadu za koju Sud bude smatrao da odgovara njegovom navodnom nematerijalnom gubitku. Konačno, tražio je naknadu troškova i izdataka koje je imao u postupku pred Saveznim ustavnim sudom, koji je on procijenio na 668,96 DM.
Vlada je predložila da svi ovi zahtjevi budu odbijeni. Ona je tvrdila da Savezni sud, odbijanjem da postavi branioca po službenoj dužnosti, nije ničim oštetio podnosioca predstavke, te da je kritika podnosioca predstavke o razlozima ove sudske odluke neopravdana. U odnosu na troškove i izdatke pred Ustavnim sudom, Vlada je tvrdila da nije utvrđeno da ih je g. Pakelli morao imati; ona je takođe izjavila da traženi iznos ne odgovara tačno skali primjenjivoj u relevantno vrijeme.
Sud smatra da je u ovim okolnostima pitanje spremno za odlučivanje (pravilo 50. stav 3, prva rečenica, Pravila Suda). Sud primjećuje, u odnosu na prvi zahtjev, da nije ovlašten Konvencijom da poništi presudu Federalnog suda ili da naloži Vladi da porekne odjeljke koji su predmet žalbe (v. mutatis mutandis, presudu od 13. juna 1979. g. u predmetu Marckx, serija A, str.25., stav 58, i presudu od 24. februara 1983. god. u predmetu Dudgeon, serija A br. 59, str. 8. stav 15). Bez izražavanja bilo kakvog mišljenja o ovim odjeljcima, Sud dodaje da oni ne mogu biti smatrani posljedicom kršenja člana 6. stav 3. (c).
Kao što je Vlada ispravno naglasila, g. Wingerter nije utvrdio postojanje navodnog nematerijalnog gubitka, čak nije ni ukazao na njegovu prirodu. Ništa ne ukazuje da je odsustvo branitelja ostavilo na g. Pakellija mučni osjećaj izoliranosti, zbunjenosti i zanemarenosti (v. gore pomenutu presudu Artico, serija A br. 37, str. 21., stav 47); u stvari, ovo izgleda nevjerovatno, jer se on vratio u Tursku odmah u avgustu 1976. godine. U svakom slučaju, odluka o povredi, sadržana u ovoj presudi, već je dala dovoljnu naknadu za navodni nematerijalni gubitak (v. mutatis mutandis, presudu od 18. oktobra 1982. god. u predmetu La Compte, Van Leuven i De Meyere serija A br. 54, str.8. stav 16).
Troškovi i izdaci čija se naknada traži desili su se u pokušaju da se kršenje zahtjeva člana 6. stav 3.(c) ispravi od strane Saveznog ustavnog suda (v. gore pomenutu presudu Dudgeon, serija A br. 59, str. 9., stav 20.). Povrh toga, ovo nije osporavano od strane Vlade. Međutim, oni su tvrdili da je ovaj trošak snosio branitelj, a ne podnosilac predstavke lično, a kako se g. Wingerter odrekao naplate i, štaviše, zbog statutarnih ograničenja, više nema prava da traži naplatu duga. U stvari, g Pakelli nije do sada platio svoga advokata za zastupanje pred Saveznim ustavnim sudom: g. Wingerter mu nije poslao račun do 7. februara 1982. godine i izjavio je da je to učinio da bi odgodio isplatu, uzimajući u obzir finansijske poteškoće podnosioca predstavke. U podnesku od 16. juna 1980. godine uloženog Komisiji, g. Wingerter je naglasio da on još uvijek nije primio naknadu za postupak u pitanju i da on to nije ni tražio ("ein Honorar gar nicht erst gefordert") zato što je znao da je njegov klijent bez sredstava. Unatoč tome, ni ove izjave, ni druga dokumenta pred Sudom ne pokazuju dovoljno jasno da je bilo ikakvog odricanja. Doista, kao što je Predstavnik Komisije ispravno naglasio, nije iznenađujuće da je g. Wingerter, znajući financijsku situaciju svog klijenta, odlučio da mu ne šalje obavijest o svojoj naknadi ranije (v. presudu od 18. oktobra 1982. g. u predmetu X protiv Ujedinjenog Kraljevstva, serija A br. 55, str. 18, stav 24). Sud želi ovdje naglasiti, kao i delegat, da u slučajevima koji se tiču ljudskih prava advokat postupa u općem interesu ako pristane da zastupa ili da pomaže stranci čak ako ova i nije u poziciji da mu odmah plati. U odnosu na argument koji se tiče zakonskih ograničenja prava g. Wngertera da nadoknadi svoje potraživanje, ovo nije pitanje opće politike i na njega se može pozivati samo g. Pakelli lično. Odlučujući na osnovu pravičnosti, Sud nalazi da je iznos od 668,96 DM tražen za troškove i izdatke razuman

IZ OVIH RAZLOGA SUD JEDNOGLASNO

Odlučuje da je povrijeđen stav 3. (c) člana 6. Konvencije;
Odlučuje da nije potrebno da razmatra slučaj prema stavu 1. člana 6;
Odlučuje da je odgovorna država dužna platiti podnosiocu predstavke, za pravne troškove i izdatke, iznos od šest stotina šezdeset osam njemačkih maraka i devedeset šest feniga (668,96 DM) i odbija ostatak zahtjeva za pravičnu naknadu.

Izrađeno u Zgradi ljudskih prava, Strasbourg, dana dvadest petog aprila, hiljadu devetsto osamdeset treće na engleskom i francuskom, a francuski tekst je autentičan.

Gérard WIA,RDA Predsjednik

Marc-André EISSEN, Registrar

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

COURT (CHAMBER)

CASE OF PAKELLI v. GERMANY

(Application no. 8398/78)

JUDGMENT

STRASBOURG

25 April 1983

In the Pakelli case, The European Court of Human Rights, sitting, in accordance with Article 43 (art. 43) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention") and the relevant provisions of the Rules of Court[*], as a Chamber composed of the following judges:

Mr. G. WIARDA, President,
Mr. R. RYSSDAL,
Mr. L. LIESCH,
Mr. L.-E. PETTITI,
Mr. B. WALSH,
Mr. R. BERNHARDT,
Mr. J. GERSING,
and also Mr. M.-A. EISSEN, Registrar, and
Mr. H. PETZOLD, Deputy Registrar,

Having deliberated in private on 26 November 1982 and on 23 March 1983, Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The present case was referred to the Court by the European Commission of Human Rights ("the Commission") and the Government of the Federal Republic of Germany ("the Government"). The case originated in an application (no. 8398/78) against that State lodged with the Commission on 5 October 1978 under Article 25 (art. 25) of the Convention by a Turkish national, Mr. Lütfü Pakelli.

2. The Commission’s request and the Government’s application were lodged with the registry of the Court within the period of three months laid down by Articles 32 para. 1 and 47 (art. 32-1, art. 47) - the former on 14 May and the latter on 24 May 1982. The request referred to Articles 44 and 48 (art. 44, art. 48) and to the declaration whereby the Federal Republic of Germany recognised the compulsory jurisdiction of the Court (Article 46) (art. 46); its purpose was to obtain a decision as to whether or not there had been a breach by the respondent State of its obligations under Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c). The application invited the Court to hold that there had been no such breach.

3. The Chamber of seven judges to be constituted included, as ex officio members, Mr. R. Bernhardt, the elected judge of German nationality (Article 43 (art. 43) of the Convention), and Mr. G. Wiarda, the President of the Court (Rule 21 para. 3 (b) of the Rules of Court). On 28 May 1982, the President drew by lot, in the presence of the Registrar, the names of the five other members, namely Mr. R. Ryssdal, Mr. M. Zekia, Mr. L. Liesch, Mr. E. García de Enterría and Mr. B. Walsh (Article 43 (art. 43) in fine of the Convention and Rule 21 para. 4). Subsequently, Mr. L.-E. Pettiti and Mr. J. Gersing, substitute judges, took the place of Mr. Zekia and Mr. García de Enterría, who were prevented from taking part in the consideration of the case (Rules 22 para. 1 and 24 para. 1).

4. Mr. Wiarda, who had assumed the office of President of the Chamber (Rule 21 para. 5), ascertained, through the Registrar, the views of the Agent of the Government and the Delegate of the Commission regarding the procedure to be followed. On 9 June 1982, having particular regard to their concurring statements, he concluded that there was no need for memorials to be filed. After consulting, through the Deputy Registrar, the Agent of the Government and the Delegate of the Commission, the President directed on 4 October that the oral proceedings should open on 25 November 1982.

On 2 November, the Registrar, on the President’s instructions, requested the Commission and the Government to produce several documents; these were received on 5, 22 and 23 November.

5. The hearings were held in public at the Human Rights Building, Strasbourg, on 25 November. Immediately before they opened, the Chamber had held a preparatory meeting; it had authorised the Agent and the advocates of the Government and the person assisting the Delegate of the Commission to use the German language (Rule 27 paras. 2 and 3).

There appeared before the Court:

- for the Government:

Mrs. I. MAIER, Ministerialdirigentin at the Federal Ministry of Justice, Agent,

Mr. P. RIESS, Ministerialrat at the Federal Ministry of Justice,

Mr. W. STILLER, Regierungsdirektor at the Federal Ministry of Justice, Advisers;

- for the Commission:

Mr. J.A. FROWEIN, Delegate,

Mr. N. WINGERTER, the applicant’s lawyer before the Commission, assisting the Delegate (Rule 29 para. 1, second sentence, of the Rules of Court).

The Court heard addresses by Mrs. Maier and Mr. Riess for the Government and by Mr. Frowein and Mr. Wingerter for the Commission, as well as their replies to its questions. On 26 November, in response to a request which he had made on the instructions of the President, the Registrar received certain documents from the Commission.

6. On 20 December, the Commission transmitted to the Court the applicant’s claims under Article 50 (art. 50) of the Convention.

In accordance with the Orders and directions of the President, the registry received the following documents on this issue:

- on 20 January 1983, the comments of the Government;

- on 9 and 10 February 1983, the observations of the Delegate of the Commission and, through him, the observations of the applicant.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

7. Mr. Pakelli, a Turkish national born in 1937, is currently living in Turkey; he was resident in the Federal Republic of Germany from 1964 to 1976.

8. The applicant arrived in the Federal Republic in February 1964 and was engaged by the firm of Audi-NSU at Neckarsulm. He stayed there for two and a half years. Subsequently, he had a succession of different occupations: mechanic in another firm at Neckarsulm, manager of a restaurant, independent insurance and building-loans broker. The last-mentioned activity, which consisted of negotiating and concluding, for example, life-insurance and savings contracts with Turkish workers, provided him, as he himself stated, with a very good monthly income.

9. On 31 May 1972, the Heilbronn District Court (Amtsgericht) imposed on him a suspended sentence of ten months’ imprisonment for an offence against the Narcotics Act (Betaeubungsmittelgesetz). The Heilbronn Regional Court (Landgericht) dismissed the applicant’s appeal on 12 March 1973.

These proceedings are not here in issue.

10. The criminal proceedings to which the present case relates began in 1974.

Mr. Pakelli was arrested on 7 May on suspicion of having committed a further offence against the Narcotics Act; on 4 September, he was granted the assistance of an officially appointed lawyer, namely Mr. Wingerter, of Heilbronn.

11. The trial opened before the Heilbronn Regional Court on 7 April 1976 and continued on 8, 14, 23 and 3O April. The applicant was defended by Mr. Wingerter and, at certain moments, by Mr. Rauschenbusch, a member of the same firm.

On 3O April, the court sentenced Mr. Pakelli to two years’ and three months’ imprisonment for an offence against the Narcotics Act and for tax evasion (Steuerhinterziehung): it was found to be proved that in the spring of 1972 the accused had illegally imported into Germany sixteen kilograms of cannabis resin of Turkish origin, hidden in his car.

12. On 3 May 1976, Mr. Wingerter filed an appeal on points of law (Revision). In his memorial of 5 August, setting out the grounds of appeal, he relied, inter alia, on Article 146 of the Code of Criminal Procedure, which provides that several accused persons may not be defended by one and the same lawyer (see paragraph 26 below). Mr. Wingerter explained that he had previously represented another person who on the occasion in question had, according to the Regional Court’s findings, been Mr. Pakelli’s accomplice.

Mr. Pakelli was released on 10 August 1976 and returned to Turkey.

On 22 October, the Federal public prosecutor (Generalbundesanwalt) moved that the appeal be held inadmissible on the ground that it had been filed by a defence counsel who, on his own admission, was not entitled to represent the applicant.

On 19 November, Mr. Rauschenbusch applied for leave to proceed out of time (Wiedereinsetzung in den vorigen Stand) in order to lodge a fresh appeal, which appeal he in fact filed at the same moment. On 21 December 1976, the Federal Court (Bundesgerichtshof) allowed the application; it had first sought the opinion of the public prosecutor who, without giving reasons, had indicated that he was in favour of such a course.

On 13 January 1977, the Regional Court granted Mr. Rauschenbusch’s request of 19 November 1976 to be appointed official defence counsel to file the memorial setting out the grounds of appeal; two weeks later it relieved Mr. Wingerter of his duties.

13. In his memorial of 26 January 1977, which was thirty-four pages in length, Mr. Rauschenbusch complained solely of procedural errors (Verfahrensrugen). He listed nineteen, most of which concerned decisions of the Heilbronn Regional Court refusing to appoint an expert or to summon, question or have questions put to witnesses. The last of the alleged errors related to Article 146 of the Code of Criminal Procedure: recalling that Mr. Wingerter had previously defended another person whom the Regional Court had convicted, on 21 June 1974, as an accomplice of Mr. Pakelli, Mr. Rauschenbusch maintained that this recourse to a common defence counsel had been contrary to the interests of both accused (see paragraph 26 below).

14. In its observations in reply (Gegenerklärung) of 14 March 1977, the public prosecutor’s office attached to the Regional Court submitted that the appeal was inadmissible. It considered that Article 146 prevented Mr. Rauschenbusch, just as it did Mr. Wingerter, from acting in the case as officially appointed lawyer. Mr. Rauschenbusch replied on 23 March. He pointed out, amongst other things, that since he had never defended Mr. Pakelli’s accomplice, Article 146 did not apply to him.

On 20 April, the Federal public prosecutor invited the above-mentioned office to comment on the complaints that had been made; in his view, it was at least doubtful whether the appeal was inadmissible de plano.

On 12 August, the Heilbronn public prosecutor’s office filed its supplementary observations (weitere Gegenerklaerung), dated 1 August; it sent a copy to Mr. Rauschenbusch. In accordance with the practice in such matters (Instruction no. 162 of the Instructions on Criminal Procedure and Administrative Fines Procedure - Richtlinien für das Strafverfahren und das Bussgeldverfahren), the observations reproduced for each complaint the relevant documents in the case-file, in particular the requests made by the applicant’s lawyer during the trial and the decisions taken by the Regional Court thereon. As regards Article 146 of the Code of Criminal Procedure, the public prosecutor’s office referred to its earlier observations, including those of 14 March.

15. On application by the Federal public prosecutor’s office, the Federal Court decided on 13 October 1977 to hold a hearing (Hauptverhandlung) on 29 November. Mr. Rauschenbusch and his client, who had returned to Turkey, were notified of this on 17 October.

16. On 24 October, Mr. Rauschenbusch applied to be officially appointed as the applicant’s lawyer for the hearing of 29 November.

The President of the 1st Criminal Chamber (Strafsenat) of the Federal Court refused the application on the following day. In his view, an accused (Angeklagter) who was at liberty was not entitled to such an appointment for hearings in an appeal on a point of law; there was no legal requirement at that stage for him either to appear in person or to be represented by a lawyer (Article 350 paras. 2 and 3 of the Code of Criminal Procedure; see paragraph 22 below). As regards compliance with procedural rules (verfahrensrechtlich), an appeal court (Revisionsgericht) would examine the impugned decision on the basis of the written grounds of appeal; as regards any substantive complaints (bei sachlichrechtlicher Beanstandung), it would affect of its own motion a review that was not subject to any limitations. Furthermore, on this occasion neither the facts of the case nor the legal issues it raised justified the appointment requested.

In the objections (Gegenvorstellungen) he raised on 7 November 1977, Mr. Rauschenbusch cited a judgment of 19 October 1977 of the Federal Constitutional Court (see paragraph 22 below), holding that, in addition to the cases provided for by law, legal aid had to be granted for hearings in appeals on a point of law in "serious" ("schwerwiegend") cases if the person concerned was unable to pay a lawyer of his own choosing. And, he submitted, Mr. Pakelli was in such a situation, for a final conviction would lead to his expulsion. Mr. Rauschenbusch asked the Federal Court to indicate whether he should supply particulars of the applicant’s assets in order to substantiate (glaubhaft machen) the latter’s lack of means. According to Mr. Rauschenbusch, Mr. Pakelli was obviously (offensichtlich) not in a position to pay a lawyer. He had come to the Federal Republic as a migrant worker and had returned to Turkey after spending a long (laengeren) period in Heilbronn prison. It was evident that he had no savings.

Mr. Rauschenbusch requested that, if need be, the matter be referred to the Chamber for decision.

On 10 November, the President of the 1st Criminal Chamber of the Federal Court confirmed his decision of 25 October refusing the application; he took the view that the above-mentioned judgment of 19 October 1977 did not concern a case that was comparable to the applicant’s.

17. The hearing was held on 29 November 1977, in the absence of the applicant and of Mr. Rauschenbusch. According to the minutes, the Federal Court heard the judge acting as rapporteur and then the submissions (Ausfuhrungen) of an official of the Federal public prosecutor’s office (Bundesanwaltschaft) in favour of rejecting the appeal. After deliberating in private, the court gave on the same day judgment dismissing the appeal.

The judgment held firstly that the appeal was admissible: Article 146 of the Code of Criminal Procedure did not prevent Mr. Rauschenbusch from representing Mr. Pakelli before the Federal Court. On the other hand, that Article had not been complied with at first instance since Mr. Wingerter had previously defended the applicant’s accomplice. However, the Federal Court, referring to a judgment of its 3rd Criminal Chamber (see paragraph 26 below), added that an appeal on a point of law based on that Article could succeed only if the representation of several accused by one and the same lawyer proved to be really incompatible, in the circumstances of the case, with the duties of the defence. And on this occasion it had not been established that there was any conflict of interests.

The Federal Court then rejected the remainder of the complaints: some were examined in detail and held to be without foundation and the others were considered more briefly and held to be manifestly ill-founded.

The judgment, which was ten pages in length, was served on Mr. Rauschenbusch on 21 December 1977.

18. In January 1978, Mr. Wingerter lodged an appeal with the Federal Constitutional Court. Alleging a violation of Articles 1, 2, 3, 6, 20 and 103 para. 1 of the Basic Law, he repeated the submissions made by his colleague Mr. Rauschenbusch before the Federal Court on 7 November 1977 (see paragraph 16 above). He argued that it was only through a defence counsel that Mr. Pakelli could have availed himself of his right to be heard: he lived in Turkey, lacked financial resources and had an insufficient command of German. In addition, the legal issues involved were particularly complex, as was shown by the length of the memorial setting out the grounds of appeal (see paragraph 13 above) and the Federal Court’s decision to hold a hearing. Mr. Pakelli should therefore have been given the opportunity of stating his views on the submissions of the Federal public prosecutor’s office. Again, the consequences of an unfavourable judgment would have been such as to make the official appointment of a lawyer essential: for the applicant, dismissal of the appeal meant his undoing in Germany and the breakdown of his marriage and family life.

Mr. Wingerter, who requested that legal aid be granted to the applicant, asked the Constitutional Court to indicate whether he should supply particulars of his client’s assets in order to substantiate (glaubhaft machen) the latter’s lack of means.

In a ruling given on 10 May 1978 by a panel of three judges, the Constitutional Court decided not to hear the appeal on the ground that it did not offer sufficient prospects of success. The Constitutional Court found nothing arbitrary in the decision of the President of the 1st Criminal Chamber of the Federal Court. Moreover, the case was not "serious", within the meaning of the above-mentioned judgment of 19 October 1977 (see paragraphs 16 above and 22 below). Finally, Mr. Pakelli could have remained in the Federal Republic of Germany and attended the hearing before the Federal Court, if need be with the assistance of an interpreter.

19. After his arrest on 7 May 1974, Mr. Pakelli had remained in custody until 10 August 1976, partly in detention on remand and partly to serve sentences that had been imposed on him.

II. RELEVANT LEGISLATION

1. Officially appointed lawyers

20. If the accused has not chosen a defence counsel, the trial court will appoint one in the following cases (listed in Article 140 para. 1 of the Code of Criminal Procedure):

- the trial at first instance is before the Court of Appeal (Oberlandesgericht) or the Regional Court;

- the accused is charged with an indictable offence (Verbrechen);

- the proceedings may result in the accused’s being prohibited from exercising a profession;

- the accused is deaf or dumb;

- the accused has been interned for at least three months by order or with the approval of a court and has not been released at least two weeks before the opening of the trial;

- the question arises whether the accused should be detained for mental examination;

- the case concerns preventive detention proceedings (Sicherungsverfahren);

- a decision has been taken prohibiting the previous defence counsel from taking part in the proceedings.

An appointment will also be made in other cases, either by the court of its own motion or at the accused’s request, if such a step appears necessary on account of the seriousness of the act in question, the factual or legal complexity of the case, or if it is obvious that the accused cannot conduct his own defence (Article 140 para. 2).

21. The official appointment of a lawyer by the trial court covers not only the proceedings before that court but also the written stage of any appeal on a point of law. If necessary, the trial court will make a special appointment for the latter stage.

22. An accused (Angeklagter) who is in custody does not have an enforceable right to attend hearings in an appeal on a point of law - whether before the appeal court or the Federal Court (Articles 121 and 135 of the Judicial Code - Gerichtsverfassungsgesetz) -, but he may be represented thereat by a lawyer (Article 350 para. 2). If he has not chosen a lawyer and is not brought to the hearing, the President of the court having jurisdiction will appoint one for him if he so requests (Article 350 para. 3).

An accused who is at liberty may appear in person or be represented by a lawyer at the appeal hearing (Article 350 para. 2). According to the case-law of the Federal Court, defence counsel can be assigned to him only under Article 140 para. 2 (see paragraph 20 above), since Article 140 para. 1 does not apply to hearings in an appeal on a point of law (Entscheidungen des Bundesgerichtshofes in Strafsachen, vol. 19, pp. 258-263).

Furthermore, the Federal Constitutional Court has held that defence counsel is to be appointed by the court of its own motion and at the expense of the State in serious cases (schwerwiegende Fälle) if the accused cannot pay for a lawyer of his own choosing (Entscheidungen des Bundesverfassungsgerichts, vol. 46, pp. 202-213).

2. Hearings in appeals on points of law

23. The court concerned may dispose of an appeal on a point of law without hearings in the following cases only:

- where it finds the appeal inadmissible (Article 349 para. 1 of the Code of Criminal Procedure);

- where, on a reasoned application by the public prosecutor’s office, the court considers unanimously that the appeal is manifestly ill-founded (Article 349 para. 2); and

- where the court finds unanimously that an appeal filed in the interests of the accused is well-founded (Article 349 para. 4).

In all other cases the court has to hold a hearing before taking its decision (Article 349 para. 5); before the Federal Court, there are hearings in only ten per cent of the appeals on points of law lodged in criminal cases.

When the public prosecutor’s office applies for an appeal to be rejected as manifestly ill-founded, it has to communicate its submissions and the reasons to the appellant; the latter may file a reply within two weeks (Article 349 para. 3).

24. Article 350 para. 1 requires that the accused and his lawyer be informed of the date and place of the hearing; if it is not possible to contact the former, notification to the latter is sufficient.

25. Appeal hearings open with the rapporteur’s address; this is followed by the statements and submissions of the public prosecutor’s office, the accused and his defence counsel. The appellant is heard first and the last address to the court is always made by the accused (Article 351).

3. "Common defence counsel" (gemeinschaftliche Verteidigung)

26. According to the former version of Article 146 of the Code of Criminal Procedure, which was in force until 31 December 1974, several accused could be represented by a single counsel if this was not contrary to the interests of the defence. As it was often difficult for courts to detect or establish such conflicts of interests, Article 146 was modified in 1974: the new text, which has been applicable since 1 January 1975, does not allow several accused to be defended by a common defence counsel.

However, the Federal Court (3rd Criminal Chamber) held on 27 February and 13 October 1976 that an appeal on a point of law based on a violation of Article 146 could succeed only if recourse to a common defence counsel was in fact contrary to the interests of the defence (Entscheidungen des Bundesgerichtshofes in Strafsachen, vol. 26, pp. 291-298; vol. 27, pp. 22-24). The 1st Criminal Chamber followed these precedents in its judgment of 29 November 1977 in the present case (see paragraph 17 above). The Government stated that this interpretation has since been accepted by all the Criminal Chambers of the Federal Court.

PROCEEDINGS BEFORE THE COMMISSION

27. In his application lodged with the Commission on 5 October 1978 (no. 8398/78), Mr. Pakelli claimed to be the victim of a violation of Article 6 paras. 1 and 3 (c) (art. 6-1, 6-3-c) of the Convention. He alleged that he had lacked the means to pay for defence counsel of his own choosing and that the interests of justice required that a lawyer should have been appointed to represent him at the hearing before the Federal Court. He also asserted that he had not been able to return to the Federal Republic of Germany to present his own case, since he had neither a residence permit nor the necessary money to pay an interpreter.

On 16 May 1980, the Commission granted Mr. Pakelli free legal aid on the basis of a declaration of means dated 9 September 1979 and confirmed by certificates from the competent authorities.

On 7 May 1981, the Commission declared the application admissible in so far as it related to the rejection of the applicant’s request that a lawyer be officially appointed for the hearing before the Federal Court; it declared the other complaints inadmissible on the ground of non-exhaustion of domestic remedies (Articles 26 and 27 para. 3 (art. 26, art. 27-3) of the Convention).

In its report of 12 December 1981 (Article 31), the Commission expressed the unanimous opinion that the applicant had been the victim of a violation of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) and, by eleven votes to one, that it was not required to determine whether there had also been breach of the right to a fair trial, within the meaning of Article 6 para. 1 (art. 6-1).

FINAL SUBMISSIONS MADE TO THE COURT BY THE GOVERNMENT

28. At the close of the hearings of 25 November 1982, the Government invited the Court "to hold that there has not been a violation of Article 6 paras. 3 (c) and 1 (art. 6-3-c, art. 6-1) of the Convention in the applicant’s case".

AS TO THE LAW

29. The applicant complained of the refusal of the Federal Court, in proceedings concerning an appeal on points of law (Revision), to appoint Mr. Rauschenbusch as official defence counsel for the hearings of 29 November 1977 before that court; he alleged that this constituted a violation of paragraph 3 (c) (art. 6-3-c), and also of paragraph 1, of Article 6 (art. 6-1) of the Convention.

It was not disputed that these provisions were applicable in the present case and the Court takes this point as established (see, mutatis mutandis, the Delcourt judgment of 17 January 1970, Series A no. 11, pp. 13-15, paras. 25 and 26, and the Artico judgment of 13 May 1980, Series A no. 37, pp. 15-18, paras. 31-38). However, as the Government rightly pointed out, the manner in which those paragraphs are to be applied depends on the special features of the proceedings involved (see the above-mentioned Delcourt judgment, ibid.).

I. THE ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 PARA. 3 (c) (art. 6-3-c)

30. Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) reads as follows:

"Everyone charged with a criminal offence has the following minimum rights:

...

(c) to defend himself in person or through legal assistance of his own choosing or, if he has not sufficient means to pay for legal assistance, to be given it free when the interests of justice so require;

..."

Before the Commission, the Government argued that Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) did not require the grant of free legal assistance in the present case since Mr. Pakelli could have appeared in person at the Federal Court’s hearing. Although they did not dwell on this point before the Court, they repeated that the applicant could have presented his own case to the Federal Court.

31. Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) guarantees three rights to a person charged with a criminal offence: to defend himself in person, to defend himself through legal assistance of his own choosing and, on certain conditions, to be given legal assistance free. To link the corresponding phrases together, the English text employs on each occasion the disjunctive "or"; the French text, on the other hand, utilises the equivalent - "ou" - only between the phrases enouncing the first and the second right; thereafter, it uses the conjunctive "et". The "travaux préparatoires" contain hardly any explanation of this linguistic difference. They reveal solely that in the course of a final examination of the draft Convention, on the eve of its signature, a Committee of Experts made "a certain number of formal corrections and corrections of translation", including the replacement of "and" by "or" in the English version of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) (Collected Edition of the "Travaux préparatoires", vol. IV, p. 1010). Having regard to the object and purpose of this paragraph, which is designed to ensure effective protection of the rights of the defence (see the above-mentioned Artico judgment, Series A no. 37, p. 16, para. 33; see also, mutatis mutandis, the Adolf judgment of 26 March 1982, Series A no. 49, p. 15, para. 30, and the Sunday Times judgment of 26 April 1979, Series A no. 30, p. 30, para. 48), the French text here provides more reliable guidance; the Court concurs with the Commission on this point. Accordingly, a "person charged with a criminal offence" who does not wish to defend himself in person must be able to have recourse to legal assistance of his own choosing; if he does not have sufficient means to pay for such assistance, he is entitled under the Convention to be given it free when the interests of justice so require.

Thus Mr. Pakelli, although authorised by German law to appear in person before the Federal Court, could claim such assistance to the extent that the conditions laid down by Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) were satisfied.

A. Absence of sufficient means to pay for legal assistance

32. The Government argued as follows. There was nothing to substantiate the applicant’s assertion that he did not have sufficient means to pay for legal assistance of his own choosing; on the contrary, he had himself stated before the Regional Court that he earned a very good income in the Federal Republic of Germany; according to the findings contained in the judgment of 30 April 1976 (see paragraph 11 above), he also made money from his drug traffic activities; in addition, he had opened a business shortly after returning to Turkey.

The Commission considered that the Government were not entitled at this stage to challenge the applicant’s assertions. It pointed out firstly that under German law the grant of free legal assistance was not conditional on the indigence of the litigant in question; secondly, Mr. Rauschenbusch had offered before the hearings to supply a certificate of indigence (see paragraph 16 above), but the Federal Court did not accept this offer.

33. The Court is unable to agree with the Commission on this point. The question of Mr. Pakelli’s means played no part in the decision complained of: the refusal of the request for the appointment of Mr. Rauschenbusch was based solely on the fact that, in the opinion of the President of the 1st Criminal Chamber of the Federal Court, the case did not fall within the category of cases for which German law prescribed the assistance of a defence counsel (see paragraph 16 above). Accordingly, the Government cannot be held to have lost their entitlement to contest before the Convention institutions, in the context of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c), the applicant’s claim that he was indigent.

34. It has nevertheless to be recognised, as was done by the Commission’s Delegate, that it is in practice impossible to prove today that in 1977 Mr. Pakelli did not have the means to pay his lawyer. However, there are some indications that this was so. Thus, there is no reason to suppose that Mr. Rauschenbusch would have been unable to obtain the above-mentioned certificate; in this connection, it has to be noted that his client had spent two years in custody in the Federal Republic of Germany before returning to Turkey in 1976 (see paragraphs 15 and 19 above). In addition, Mr. Pakelli supplied to the Commission in 1979 a statement of means and certificates from the competent Turkish authorities, the latter being based on the declaration of assets and income which he had made for tax purposes the previous year; it appeared from these documents that he was engaged in business on a small scale and that his financial situation was modest. These data - which, moreover, were not disputed by the Government - led the Commission to grant him free legal aid (see paragraph 27 above).

Admittedly, these particulars are not sufficient to prove beyond all doubt that the applicant was indigent at the relevant time; however, having regard to his offer to the Federal Court to prove his lack of means and in the absence of clear indications to the contrary, they lead the Court to regard the first of the two conditions contained in Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) as satisfied.

B. The interests of justice

35. According to the applicant and the Commission, the interests of justice required that Mr. Rauschenbusch be officially appointed as the applicant’s lawyer for the hearings of 29 November 1977 before the Federal Court.

In contesting this view, the Government made the following points. Mr. Pakelli had had a defence counsel during the written stage of the proceedings; as for the hearings, their object was circumscribed by the grounds of his appeal on points of law: since he was challenging the judgment of 30 April 1976 solely on account of alleged procedural errors, he could neither raise new complaints nor supplement his memorial setting out the grounds of appeal by referring to other questions of fact. Only legal arguments and submissions could have been put to the court at the hearings. The issues involved were not complicated and it could not be said that their determination would entail serious consequences, for the proceedings could not have led to any aggravation of the decision complained of. Moreover, Mr. Pakelli could have appeared in person. Finally, the Commission had misunderstood the role of the Federal public prosecutor’s office in appeals on a point of law. That role consisted of examining the grounds of appeal from a completely independent standpoint and, in particular, of ensuring that the law was uniformly applied and that case-law remained consistent; it was thus very similar to the role of the Procureur g{n{ral attached to the Belgian Court of Cassation (see the above-mentioned Delcourt judgment).

36. The Court notes firstly, as did the Commission, that this was one of the rare cases in which the Federal Court held a hearing: this occurs in only ten per cent of the appeals on a point of law in criminal cases (see paragraph 23 above). In fact, on the present occasion the Federal Court was obliged to arrange for oral proceedings since the appeal proved to be admissible and the public prosecutor’s office had not applied for it to be rejected as manifestly ill-founded (Article 349 of the Code of Criminal Procedure; see paragraph 23 above). This shows that the hearing could have been of importance for the decision to be given. It therefore became necessary, in order to ensure a fair trial, to comply with the rule that oral proceedings shall take place with the participation of both parties (débat contradictoire).

37. It is true that, since the applicant confined himself to alleging that there had been procedural errors (Articles 344 para. 2 and 352 para. 1 of the Code of Criminal Procedure), the Federal Court had solely to give a ruling on the grounds which he had invoked and later set out at length in his memorial (see paragraph 13 above). However, Mr. Pakelli would have been able, had his lawyer appeared before the court, to explain his complaints, to supply further particulars thereof if need be and to develop his written arguments. He would, for example, have been able to comment on the statement made by the judge acting as rapporteur (Article 351 of the Code of Criminal Procedure; see paragraph 25 above). Such possibilities of intervening in the course of the proceedings would have been all the more valuable because the appeal, itself a voluminous document, concerned nineteen different points.

Again, as the Commission rightly pointed out, one of the complaints made related to the application of the new version of Article 146 of the Code of Criminal Procedure. Admittedly, the 3rd Criminal Chamber of the Federal Court had already decided, in 1976, that an appeal on a point of law based on this Article could succeed only if recourse to a common defence counsel had in fact been contrary to the interests of the defence (see paragraph 26 above). Moreover, Mr. Rauschenbusch did not contest this interpretation. However, he endeavoured to demonstrate that there had been a conflict of interests in the present case. In addition, it could be predicted that the judgment that the Federal Court was going to deliver would not be without importance for the development of case-law. The Government themselves stated that the case-law on this point has remained constant since the judgment of 29 November 1977 dismissing the applicant’s appeal; they recognised that oral argument on the interpretation of Article 146 would have been of some value.

38. In these circumstances, it goes without saying that the personal appearance of the appellant would not have compensated for the absence of his lawyer: without the services of a legal practitioner, Mr. Pakelli could not have made a useful contribution to the examination of the legal issues arising, and in particular the issue relating to Article 146 of the Code of Criminal Procedure. The Court concurs with the Commission on this point.

39. Finally and above all, the appeal proceedings in the present case were not conducted with the participation of both parties, in any event at the stage of the hearings. Even during the written phase, only the public prosecutor’s office attached to the Heilbronn Regional Court replied to the appeal lodged by Mr. Pakelli, who was then still represented by Mr. Rauschenbusch, and it made no submissions on the merits of the grounds invoked (see paragraph 14 above). As regards the Federal public prosecutor’s office - and irrespective of its precise role in appeal proceedings -, German law enabled the appellant to contest its submissions (Article 349 para. 3 of the Code of Criminal Procedure; see paragraph 23 above). Accordingly, if the Federal Court had not decided to hold a hearing, the Federal public prosecutor’s office would have filed its submissions in writing and communicated them to the applicant and the latter, as he rightly pointed out, would thus have had an opportunity of studying them and, if need be, of replying thereto.

This opportunity of refuting the public prosecutor’s office’s arguments should therefore have been made available to Mr. Pakelli at the hearings also. By refusing to provide him with a defence counsel, the Federal Court deprived him, during the oral stage of the proceedings, of the opportunity of influencing the outcome of the case, a possibility that he would have retained had the proceedings been conducted entirely in writing.

40. In these circumstances, the Court, like the Commission, considers that the interests of justice did require that the applicant be granted legal assistance for the hearings before the Federal Court.

C. Conclusion

41. Accordingly, there has been a violation of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) of the Convention.

II. THE ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 PARA. 1 (art. 6-1)

42. The applicant also invoked, as regards the same facts, paragraph 1 of Article 6 (art. 6-1), which reads as follows:

"In the determination of his civil rights and obligations or of any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair and public hearing within a reasonable time by an independent and impartial tribunal established by law. Judgment shall be pronounced publicly but the press and public may be excluded from all or part of the trial in the interests of morals, public order or national security in a democratic society, where the interests of juveniles or the protection of the private life of the parties so require, or to the extent strictly necessary in the opinion of the court in special circumstances where publicity would prejudice the interests of justice."

The Government did not put forward any separate arguments on this issue.

In company with the Commission, the Court would recall that the provisions of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) represent specific applications of the general principle of a fair trial, stated in paragraph 1 (see the Deweer judgment of 27 February 1980, Series A no. 35, p. 30, para. 56). Accordingly, the question whether paragraph 1 (art. 6-1) was observed has no real significance in the applicant’s case; it is absorbed by the question whether paragraph 3 (c) (art. 6-3-c) was complied with. The finding of a breach of the requirements of paragraph 3 (c) (art. 6-3-c) dispenses the Court from also examining the case in the light of paragraph 1 (art. 6-1) (see, mutatis mutandis, the above-mentioned Deweer judgment, Series A no. 35, pp. 30-31, para. 56).

III. THE APPLICATION OF ARTICLE 50 (art. 50)

43. Mr. Pakelli sought just satisfaction under Article 50 (art. 50). In the first place, he requested the Court to annul the Federal Court’s judgment of 29 November 1977 and to direct the Government to issue an official disapproval of certain passages therein, which he regarded as racist or discriminatory and therefore unacceptable. In the second place, he asked for compensation of such amount as the Court considered fit for his alleged non-pecuniary loss. Finally, he claimed reimbursement of the costs and expenses entailed by the proceedings before the Federal Constitutional Court, which he quantified at DM 668.96.

44. The Government submitted that these various claims should be rejected. They maintained that the applicant had not been prejudiced in any way by the Federal Court’s refusal to appoint a lawyer for him officially and that his criticisms of the reasons for that court’s decision were unwarranted. As regards the costs and expenses of the proceedings before the Constitutional Court, the Government contended that it was not established that Mr. Pakelli had had to bear them; they also stated that the amount claimed did not exactly correspond to the scale applicable at the relevant time.

45. The Court considers that in the circumstances the question is ready for decision (Rule 50 para. 3, first sentence, of the Rules of Court).

The Court notes, as regards the first claim, that it is not empowered under the Convention either to annul the Federal Court’s judgment or to direct the Government to disavow the passages complained of (see, mutatis mutandis, the Marckx judgment of 13 June 1979, Series A no. 31, p. 25, para. 58, and the Dudgeon judgment of 24 February 1983, Series A no. 59, p. 8, para. 15). Without expressing any opinion on those passages, it adds that they cannot be regarded as the consequence of the breach of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c).

46. As the Government rightly pointed out, Mr. Wingerter has neither established the existence of the alleged non-pecuniary loss nor even indicated the nature thereof. There is nothing to show that the absence of a defence counsel left Mr. Pakelli with a distressing sensation of isolation, confusion and neglect (see the above-mentioned Artico judgment, Series A no. 37, p. 21, para. 47); in fact, this seems unlikely since he had returned to Turkey as early as the month of August 1976. In any event, the finding of a violation, contained in the present judgment, has already furnished sufficient redress for the alleged non-pecuniary loss (see, mutatis mutandis, the Le Compte, Van Leuven and De Meyere judgment of 18 October 1982, Series A no. 54, p. 8, para. 16).

47. The costs and expenses whose reimbursement was claimed were incurred in order to try to have the breach of the requirements of Article 6 para. 3 (c) (art. 6-3-c) rectified by the Federal Constitutional Court (see the above-mentioned Dudgeon judgment, Series A no. 59, p. 9, para. 20). Moreover, this was not contested by the Government. However, they claimed that these items had been disbursed by the applicant’s counsel and not by the applicant himself, since Mr. Wingerter had waived repayment and was moreover, on account of statutory limitation, no longer entitled to recover the debt due to him.

In fact, Mr. Pakelli has not so far paid his lawyer for representing him before the Federal Constitutional Court: Mr. Wingerter did not send him a note of his fees until 7 February 1982 and he stated that it would be in order to defer payment, having regard to the applicant’s financial difficulties. In a memorial of 16 June 1980 filed with the Commission, Mr. Wingerter had pointed out that he had not yet received any fees for the proceedings in question and that he had not asked for any ("ein Honorar gar nicht erst gefordert") since he knew his client to be without means.

Nevertheless, neither these statements nor the other documents before the Court show sufficiently clearly that there has been any waiver. Indeed, as the Commission’s Delegate rightly pointed out, it is not surprising that Mr. Wingerter, knowing his client’s financial circumstances, decided not to send him a note of his fees at an earlier date (see the X v. the United Kingdom judgment of 18 October 1982, Series A no. 55, p. 18, para. 24). The Court would here point out, as did the Delegate, that in a human rights case a lawyer will be acting in the general interest if he agrees to represent or assist a litigant even if the latter is not in a position to pay him immediately.

As regards the argument based on the statutory limitation of Mr. Wingerter’s right to recover the debt due to him, this is not a matter of public policy and could be relied on only by Mr. Pakelli himself.

Deciding on an equitable basis, the Court finds that the sum of DM 668.96 claimed for fees and expenses is reasonable.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been a violation of paragraph 3 (c) of Article 6 of the Convention (art. 6-3-c);

2. Holds that it is not necessary also to examine the case under paragraph 1 of Article 6 (art. 6-1);

3. Holds that the respondent State is to pay to the applicant, in respect of legal costs and expenses, the sum of six hundred and sixty-eight German marks and ninety-six pfennigs (DM 668.96) and rejects the remainder of the claim for just satisfaction.

Done in English and in French, the French text being authentic, at the Human Rights Building, Strasbourg, this twenty-fifth day of April, one thousand nine hundred and eighty-three.

Gérard WIARDA, President

Marc-André EISSEN, Registrar

_______________

[*] Note by the registry: In the version of the Rules applicable when proceedings were instituted. A revised version of the Rules of Court entered into force on 1 January 1983, but only in respect of cases referred to the Court after that date.

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije