Podnosioci predstavke Safa Grišević, Dragoš Vranić i Mladomirka Vučićević su srpski državljani rođeni redom 1962, 1954 i 1965 godine i žive u Novom Pazaru (Srbija).

Pozivajući se na član 6-1 Konvencije (pravo na pravično suđenje) i član 1 Protokola broj 1 (zaštita imovine), podnosioci predstavki se žale na neuspeh vlasti da izvrše pravosnažne presude u njihovu korist prema kojima im je sledovala naknada za period na kojem su bili postavljeni na prinudno plaćeno odsustvo 1995. i 1998. godine.

Preuzmite presudu u pdf formatu

Na osnovu člana 6. stav 1. Uredbe o zastupniku Republike Srbije pred Evropskim sudom za ljudska prava ("Službeni glasnik RS", broj 61/06 - prečišćen tekst) objavljuje se, na srpskom i engleskom jeziku, Presuda Evropskog suda za ljudska prava po predstavkama broj 16909/06, 38989/06 i 39235/06 - Grišević i drugi protiv Srbije, koja glasi:

Presuda Evropskog suda za ljudska prava

Presuda je objavljena u "Službenom glasniku RS", br. 67/2009 od 19.8.2009. godine.

SAVET EVROPE
EVROPSKI SUD ZA LjUDSKA PRAVA
DRUGO ODELjENjE
PREDMET GRIŠEVIĆ I DRUGI PODNOSIOCI PREDSTAVKI protiv SRBIJE
(Predstavke br. 16909/06, 38989/06 i 39235/06)
PRESUDA
STRAZBUR
21. jul 2009. godine

Ova presuda će postati pravosnažna u okolnostima predviđenim članom 44. stav 2. Konvencije. Moguće su redaktorske promene.

U predmetu Grišević i drugi podnosioci predstavki protiv Srbije, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odeljenje) zasedajući u veću u čijem su sastavu bili:

Françoise Tulkens, predsednik,

Ireneu Cabral Barreto,

Vladimiro Zagrebelsky,

Danutè Jočienè,

Dragoljub Popović,

András Sajó,

Nona Tsotssoria, sudije,

i Sally Dollé, sekretar Odeljenja,

Posle većanja na zatvorenoj sednici 30. juna 2009. godine, Izriče sledeću presudu, koja je doneta tog dana:

POSTUPAK

1. Predmet je formiran na osnovu tri posebne predstavke (br. 16909/06, 38989/06 i 39235/06). Prvu predstavku je Sudu podnela protiv Državne zajednice Srbija i Crna Gora gđa Safa Grišević, a druge dve su protiv Srbije podnela druga dva podnosioca predstavke (u daljem tekstu: "Podnosioci predstavki", videti stav 5. u daljem tekstu), prema članu 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: "Konvencija"), dana 14. aprila 2006. godine, odnosno 23. septembra 2006. godine.

2. Počev od 3. juna 2006. godine, posle deklaracije o nezavisnosti Crne Gore, Srbija je ostala isključiva Visoka strana ugovornica u postupcima pred Sudom.

3. Prvog podnosioca predstavke je pred Sudom zastupala gđa R. Paljevac-Emrović, a druga dva je zastupala gđa R. Garibović. Obe zastupnice su advokati iz Novog Pazara. Vladu Državne zajednice Srbija i Crna Gora a, kasnije, Vladu Srbije (u daljem tekstu: "Vlada") zastupao je njen zastupnik, g. S. Carić.

4. Dana 17. oktobra 2006. godine, odnosno 13. novembra 2006. godine Sud je odlučio da Vladu obavesti o predstavkama. Primenjujući član 29. stav 3. Konvencije, takođe, je odlučio da donese odluku o prihvatljivosti i osnovanosti predstavki istovremeno.

ČINjENICE

5. Svi podnosioci predstavki, gđa Safa Grišević (u daljem tekstu: "Prva podnositeljka predstavke"), g. Dragoš Vranić (u daljem tekstu: "Drugi podnosilac predstavke") i gđa Mladomirka Vučićević (u daljem tekstu: "Treća podnositeljka predstavke") su državljani Srbije rođeni 1962. godine, 1954. godine, odnosno 1965. godine i sada žive u opštini Novi Pazar, Srbija.

I. OKOLNOSTI PREDMETA

6. Okolnosti predmeta, kako su ih iznele strane, mogu se sumirati kako sledi.

A. Uvod

7. Dana 1. februara 1995. godine prva podnositeljka predstavke zaposlena u Raška Holding AD, dana 1. januara 1998. godine drugi podnosilac predstavke zaposlen u Raška Holding AD - Tkačnica DOO i dana 17. novembra 1995. godine treća podnositeljka predstavke zaposlena u DP Savremena Konfekcija Raška, upućeni su od strane njihovih društvenih poslodavaca na "prinudno" plaćeno odsustvo do vremena dok se ne obnovi normalna proizvodnja i poslovanje navedenih preduzeća dovoljno ne popravi.

8. Dok su bili na ovom odsustvu, u skladu sa odnosnim domaćim zakonodavstvom, podnosioci predstavki su imali pravo na značajno umanjenu mesečnu zaradu, kao i na isplatu doprinosa za penzijsko, invalidsko osiguranje i drugih doprinosa za socijalno osiguranje.

9. Pošto preduzeća nisu ispunila ove obaveze, podnosioci predstavki su podneli brojne posebne parnične tužbe Opštinskom sudu u Novom Pazaru (u daljem tekstu: "Opštinski sud").

B. U pogledu prve podnositeljke predstavke

10. Opštinski sud je 30. marta 2004. godine presudio u korist prve podnositeljke predstavke i naložio poslodavcu da joj isplati:

i. naknadu za vreme plaćenog odsustva od 1. februara 1995. godine do 19. januara 2004. godine, u iznosu od 80% plate koju bi inače zaradila, zajedno sa zateznom kamatom,

ii. 7.800,00 dinara [RSD] (približno 99 evra [EUR]) za sudske troškove, i

iii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje za taj period.

11. Ova presuda je postala pravosnažna do 20. aprila 2004. godine.

12. Podnositeljka predstavke je 14. maja 2004. godine podnela zahtev Opštinskom sudu za izvršenje gore navedene presude i predložila da se ono obavi ili uplatom na njen bankarski račun, u koju svrhu je dala neophodne podatke o banci njenog poslodavca, ili javnom prodajom pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

13. Opštinski sud je 10. juna 2004. godine usvojio zahtev podnositeljke predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

14. Posle toga, Opštinski sud je dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

15. Podnositeljka predstavke je 1. decembra 2005. godine podnela Opštinskom sudu pisani podnesak u kome je, između ostalog, navela da je:

i. dužnik u međuvremenu javno dao u zakup svoje nepokretnosti trećim licima i da je time morao steći dovoljno sredstava za svrhe izvršenja i

ii. da nije jasno da li se ova sredstva isplaćuju dužniku u gotovom ili uplatom na bankarski račun, zbog čega sa izvršenjem u pitanju treba pokušati prodajom pokretne imovine i navedene nepokretne imovine dužnika.

16. Narodna banka Srbije je 17. novembra 2006. godine obavestila Opštinski sud da nedostaju određene informacije.

17. Opštinski sud je 24. novembra 2006. godine zatražio od podnositeljke predstavke da te informacije dopuni.

18. Podnositeljka predstavke je 4. decembra 2006. godine dostavila Opštinskom sudu tražene informacije, a sud je 6. decembra 2006. godine doneo novo rešenje o izvršenju.

19. Opštinski sud je 14. decembra 2006. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

20. Ispostavilo se da je postupak izvršenja još u toku.

V. U pogledu drugog podnosioca predstavke

1. Prvi krug postupaka

21. Opštinski sud u Novom Pazaru je 10. marta 2004. godine presudio u korist podnosioca predstavke i naložio njegovom poslodavcu da mu isplati:

i. mesečnu naknadu za vreme plaćenog odsustva od 1. marta 1998. godine do 31. maja 2001. godine (9.410 dinara ukupno, približno 119 evra), indeksirano prema relevantnim propisima kao i naknadu od 1. juna 2001. godine do 10. marta 2004. godine (133.059 dinara ukupno, približno 1.683 evra) zajedno sa zateznom kamatom,

ii. 7.800 dinara (približno 99 evra) za sudske troškove i

iii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje od 1. januara 1999. godine do 10. marta 2004. godine.

22. Do 29. marta 2004. godine ova presuda je postala pravosnažna.

23. Podnosilac predstavke je 30. marta 2004. godine podneo zahtev za njeno izvršenje i predložio da se ono obavi ili uplatom na njegov bankarski račun ili javnom prodajom navedene pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

24. Opštinski sud je 15. aprila 2004. godine usvojio zahtev podnosioca predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

25. Opštinski sud je 26. aprila 2004. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

2. Drugi krug postupaka

26. Opštinski sud je 20. oktobra 2004. godine presudio u korist podnosioca predstavke i naložio njegovom poslodavcu da mu isplati:

i. mesečnu naknadu za vreme plaćenog odsustva od 11. marta 2004. godine do 20. oktobra 2004. godine, zajedno sa zateznom kamatom, i

ii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje za taj period.

27. Do 15. novembra 2004. godine ova presuda je postala pravosnažna.

28. Podnosilac predstavke je 18. novembra 2004. godine podneo zahtev za njeno izvršenje i predložio da se ono obavi ili uplatom na njegov bankarski račun ili javnom prodajom navedene pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

29. Opštinski sud je 26. novembra 2004. godine usvojio zahtev podnosioca predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

30. Opštinski sud je 13. decembra 2004. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

3. Treći krug postupaka

31. Opštinski sud je 4. novembra 2005. godine presudio u korist podnosioca predstavke i naložio njegovom poslodavcu da mu isplati 7.800 dinara (približno 99 evra) na ime sudskih troškova u gore navedenom postupku.

32. Do 10. novembra 2005. godine ova presuda je postala pravosnažna.

33. Podnosilac predstavke je 28. novembra 2005. godine podneo zahtev za njeno izvršenje i predložio da se ono obavi ili uplatom na njegov bankarski račun ili javnom prodajom navedene pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

34. Opštinski sud je 27. decembra 2005. godine usvojio zahtev podnosioca predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

35. Opštinski sud je 7. marta 2006. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

4. Četvrti krug postupaka

36. Podnosilac predstavke je 24. avgusta 2005. godine podneo još jednu parničnu tužbu u vezi sa poslom kod Opštinskog suda.

37. Opštinski sud je 30. decembra 2005. godine presudio u njegovu korist i naložio njegovom poslodavcu da mu isplati:

i. mesečnu naknadu za vreme plaćenog odsustva od 20. oktobra 2004. godine do 30. decembra 2005. godine, zajedno sa zateznim kamatama,

ii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje za isti period i

4.500 dinara (približno 53 evra) za sudske troškove.

38. Do 27. septembra 2006. godine ova presuda je postala pravosnažna.

39. Ispostavilo se da podnosilac predstavke nije podneo zahtev za izvršenje gore navedene odluke.

G. U pogledu treće podnositeljke predstavke

1. Prvi krug postupaka

40. Opštinski sud je 14. septembra 2004. godine presudio u korist podnositeljke predstavke i naložio njenom poslodavcu da joj isplati:

i. naknadu za vreme plaćenog odsustva od 16. septembra 2000. godine do 16. septembra 2003. godine, zajedno sa zateznom kamatom,

ii. 8.100 dinara (približno 102 evra) za sudske troškove, i

iii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje od 1. avgusta 1998. godine do 16. septembra 2003. godine.

41. Ova presuda je postala pravosnažna do 7. oktobra 2004. godine.

42. Podnositeljka predstavke je 21. oktobra 2004. godine podnela zahtev za njeno izvršenje i predložila da se ono obavi ili uplatom na bankarski račun ili javnom prodajom navedene pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

43. Opštinski sud je 29. oktobra 2004. godine usvojio zahtev podnositeljke predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

44. Opštinski sud je 2. novembra 2004. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije.

2. Drugi krug postupaka

45. Opštinski sud je 24. novembra 2004. godine presudio u korist podnositeljke predstavke i naložio njenom poslodavcu da joj isplati:

i. mesečnu naknadu za vreme plaćenog odsustva od 17. septembra 2003. godine do 31. maja 2004. godine (41.422,25 dinara ukupno, približno 524 evra), zajedno sa zateznom kamatom, i

ii. 7.800 dinara (približno 99 evra) za sudske troškove, i

iii. doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje za taj period.

46. Ova presuda je postala pravosnažna do 6. januara 2005. godine.

47. Podnositeljka predstavke je 11. januara 2005. godine podnela zahtev za njeno izvršenje i predložila da se ono obavi ili uplatom na bankarski račun ili javnom prodajom navedene pokretne i/ili nepokretne imovine dužnika.

48. Opštinski sud je 8. februara 2005. godine usvojio zahtev podnositeljke predstavke i doneo rešenje o izvršenju.

49. Opštinski sud je 12. februara 2005. godine dostavio ovo rešenje Narodnoj banci Srbije, ali ga je ona neodređenog dana obavestila da određene informacije neophodne za izvršenje nedostaju.

50. Postupajući po zahtevu podnositeljke predstavke od 30. juna 2006. godine, Opštinski sud je 5. jula 2006. godine okončao postupak samo u delu koji se odnosi na doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje.

3. Ostale relevantne činjenice

51. Podnositeljka predstavke je 15. decembra 2006. godine dobila otkaz.

52. Istog dana je sa dužnikom potpisala sporazum u vezi sa neisplaćenim platama sa kamatom, kao i u vezi sa ostalim doprinosima i/ili dodacima po osnovu rada. Ovim sporazumom je, između ostalog, predviđeno da će podnositeljki predstavke biti isplaćen određeni iznos u skladu sa "socijalnim programom" Vlade, a za uzvrat podnositeljka predstavke će se odreći prava da traži sudsko izvršenje bilo koje pravosnažne presude donete u njenu korist pre 15. decembra 2006. godine.

53. Ispostavilo se da je podnositeljka predstavke dobila isplatu.

54. Oslanjajući se na zahtev dužnika od 5. maja 2005. godine i gore navedeni sporazum, 6. maja 2008. godine, odnosno 7. maja 2008. godine, Opštinski sud je okončao izvršenje naloženo 29. oktobra 2004. godine, odnosno 8. februara 2005. godine.

55. Okružni sud je ove odluke potvrdio 4. jula, odnosno 21. jula 2008. godine.

D. Ostale relevantne činjenice u vezi sa drugim i trećim podnosiocem predstavke

56. Advokat podnositeljke predstavke je 30. novembra 2004. godine i 21. februara 2005. godine poslao dva posebna dopisa Ministarstvu finansija, u kojima je navela, između ostalog, da su preduzeća u pitanju:

i. u poslednjih deset godina namerno izbegavala da posluju preko zvaničnih bankarskih računa,

ii. umesto toga, očigledno, vršila transakcije u gotovom ili čak koristila druge "tajne" bankarske račune, nepoznate poreskim organima i

iii. da je, kao posledica toga, sudsko izvršenje putem uplate na bankarski račun postalo nemoguće.

57. Najzad, advokat podnosilaca predstavki je zatražila da se preduzmu hitne mere kako bi se obezbedilo hitno izvršenje pravosnažnih presuda u pitanju.

58. Ministarstvo finansija je 21. marta 2005. godine odgovorilo da su dopisi zastupnika propisno razmotreni ali da se, s obzirom na poverljivu prirodu dobijenih informacija, detalji ne mogu saopštiti.

59. Advokat podnosilaca predstavke je 6. juna 2005. godine uputila još jednu pritužbu Ministarstvu finansija, u kome je iznela da je stanje u vezi sa bankarskim računima u pitanju ostalo nepromenjeno.

Đ. Položaj dužnika

60. Agencija za privatizaciju je 2. novembra 2004. godine naložila restrukturiranje poslodavaca prve podnositeljke predstavke i drugog podnosioca predstavke, kao deo procesa privatizacije. Privatizacija je obustavljena 13. decembra 2006. godine, ali je 14. marta 2007. obnovljena.

61. Od aprila 2009. godine, dužnici prve podnositeljke predstavke i drugog podnosioca predstavke su i dalje bili uglavnom u društvenom vlasništvu, dok je dužnik treće podnositeljke predstavke, pošto je privatizovan bio u većinski privatnom vlasništvu.

II. RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO

62. Relevantno domaće pravo je utvrđeno presudama Suda u predmetima R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije (br. 2269/06, 3041/06, 3042/06, 3043/06, 3045/06 i 3046/06, 15. januar 2008. godine, st. 57 - 82.), Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije (br. 35835/05, 43548/05, 43569/05 i 36986/06, 13. januar 2009. godine, st. 100 - 104.) i Preduzeće EVT protiv Srbije (br. 3102/05, st. 26 i 27., 21. jun 2007. godine).

PRAVO

I. ZDRUŽIVANjE PREDSTAVKI

63. Sud smatra da, u skladu sa pravilom 42 stav 1. Poslovnika Suda, predstavke treba združiti, s obzirom na njihovu zajedničku činjenično-pravni osnov.

II. NAVODNE POVREDE U VEZI SA NEIZVRŠENjEM PRAVOSNAŽNIH PRESUDA

64. Svi podnosioci predstavke su se žalili prema članu 6. stav 1. Konvencije i članu 1. Protokola broj 1 zbog propusta tužene države da izvrši pravosnažne presude donete u njihovu korist.

65. Vlada je dala razne primedbe na dopuštenost ovih pitanja. Međutim, Sud je slične primedbe odbacio u nekoliko prethodnih slučajeva (videti, na primer, uz odgovarajuće izmene, Tomić protiv Srbije, br. 25959/06, st. 81. i 82, 26. jun 2007. godine, V. A. M. protiv Srbije, br. 39177/05, st. 85. i 86, 13. mart 2007. godine, R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, st. 92 - 99. i Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, st. 108 - 115. i 132.) i i ne nalazi nijedan razlog da to ne učini i ovom prilikom. Prema tome, pritužbe se proglašavaju dopuštenim.

66. Vlada je dalje osporavala da je bilo povrede člana 6. stav 1. Konvencije i člana 1. Protokola broj 1 uz Konvenciju.

67. Podnosioci predstavke su potvrdili svoje pritužbe.

68. U vezi sa prvom podnositeljkom predstavke i drugim podnosiocem predstavke, Sud je već utvrdio da je država odgovorna za dugove preduzeća sa većinskim društvenim kapitalom (R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu; Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu). On ne nalazi nijedan razlog da u predmetnom slučaju odstupi od ove odluke pošto su dužnici prvog i drugog podnosioca predstavke i sami takva preduzeća (videti stav 61. u gornjem tekstu), a period povraćaja duga je do sada trajao između tri godine i devet meseci i pet godina i tri meseca ukupno. Državni organi Srbije stoga nisu preduzeli neophodne mere da se presude u pitanju izvrše i nisu dostavili ubedljive razloge za taj propust (R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu; Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu). Prema tome, došlo je do povrede člana 6. stav 1. Konvencije i člana 1. Protokola broj 1.

69. U vezi sa trećom podnositeljkom predstavke, Sud je već razmotrio praktično iste okolnosti u predmetu Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije (citiran u gornjem tekstu, st. 125 - 130. i 133 - 134.), u kome je utvrdio, između ostalog, povredu člana 6. Konvencije i člana 1. Protokola broj 1. Sud primećuje da je u predmetnom slučaju podnositeljka predstavke pokrenula postupak izvršenja 21. oktobra 2004. godine, odnosno 11. januara 2005. godine (videti st. 42 i 47. u gornjem tekstu), a 15. decembra 2006. godine se odrekla svih svojih zahteva u vezi sa izvršenjem u odnosu na dužnika (videti stav 52 u gornjem tekstu) i od tada se formalno obavezala ovim sporazumom (sem ako i dok sud ne donese drugačiju odluku ili ako se između stranaka postigne novi sporazum). U pogledu dužine perioda neizvršenja presuda pre sporazuma između stranaka (postupak izvršenja je trajao duže od dve godine i mesec dana, odnosno jedne godine i jedanaest meseci), a pošto je razmotrio sve relevantne činjenice, Sud ne vidi nijedan razlog da odstupi od svoje ranije prakse. Prema tome, došlo je do povrede člana 6. Konvencije i člana 1. Protokola broj 1 i u odnosu na treću podnositeljku predstavke.

III. PRITUŽBA DRUGOG PODNOSIOCA PREDSTAVKE U VEZI SA DUŽINOM POSEBNE PARNICE

70. Drugi podnosilac predstavke se, takođe, žalio na dužinu njegovog četvrtog kruga postupaka (videti stavove 36 - 39. u gornjem tekstu).

71. Sud primećuje da su ovi postupci pokrenuti 24. avgusta 2005. godine, kada je podnosilac predstavke podneo svoj zahtev Opštinskom sudu u Novom Pazaru, a završeni do 27. septembra 2006. godine, kada je presuda koju je taj sud doneo 30. decembra 2005. godine postala pravosnažna. Shodno tome, period koji treba razmatrati je jedna godina i jedan mesec.

72. U svetlu gore navedenog, Sud smatra da ukupna dužina postupaka u pitanju nije prekoračila zahtev "razumnog roka" iz člana 6. stav 1. Konvencije.

73. Proizlazi da je ova pritužba očigledno neosnovana i da se mora odbaciti shodno članu 35. st. 3. i 4. Konvencije.

IV. PRIMENA ČLANA 41. KONVENCIJE

A. Šteta

1. Materijalna šteta

74. Podnosioci predstavke su tražili da se Državi naloži da iz sopstvenih sredstava, isplati sume dodeljene pravosnažnim presudama donetim u njihovu korist.

75. Vlada je osporila ove zahteve.

76. S obzirom na povrede utvrđene u predmetnom slučaju i sopstvenu praksu (videti R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, st. 123 - 126. i Crnišanin i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, st. 137 - 139.), Sud smatra da se zahtevi prve podnositeljke predstavke i drugog podnosioca predstavke moraju usvojiti. Vlada će, stoga, isplatiti u slučaju ova dva podnosioca predstavke sume dodeljene navedenim pravosnažnim presudama. U vezi sa zahtevom treće podnositeljke predstavke, međutim, Sud primećuje da se ona 15. decembra 2006. godine odrekla prava na izvršenje u odnosu na dužnika (videti st. 52. i 69. u gornjem tekstu). Prema tome, zahtev za naknadu materijalne štete treće podnositeljke predstavke se mora odbaciti.

2. Nematerijalna šteta

77. Prva podnositeljka predstavke je tražila 10.000 evra, a drugi i treći podnosilac predstavke su tražili po 5.000 evra na ime nematerijalne štete koju su pretrpeli kao posledicu spornog neizvršenja.

78. Vlada je osporila ove zahteve.

79. Sud je mišljenja da su podnosioci predstavke pretrpeli određenu nematerijalnu štetu kao posledicu utvrđenih povreda koje se ne mogu ispraviti time što će Sud samo utvrditi povredu. Traženi iznosi su, međutim, previsoki. Sudeći na osnovu pravičnosti, kako se zahteva članom 41. Konvencije, Sud dodeljuje sledeće iznose u zavisnosti od dužine perioda neizvršenja u svakom pojedinačnom slučaju:

i. prvoj podnositeljki predstavke: 2.100 evra,

ii. drugom podnosiocu predstavke: 2.100 evra,

iii. trećem podnosiocu predstavke: 1.800 evra.

B. Troškovi

80. Svaki podnosilac predstavke je, takođe, tražio naknadu troškova koje je imao u postupcima pred domaćim sudom (kako su priznati pravosnažnim presudama donetim u njihovu korist). Drugi podnosilac predstavke i treća podnositeljka predstavke su dalje tražili po 992 evra na ime troškova nastalih u toku "strazburškog predmeta", dok ih je prva podnositeljka predstavke tražila, ali nije odredila iznos.

81. Vlada je osporila ove zahteve.

82. Prema praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na naknadu troškova samo u onoj meri u kojoj je pokazano da su oni zaista i neophodno nastali i da su opravdani u pogledu iznosa (videti, na primer, Iatridis protiv Grčke (pravična naknada) [VV], br. 31107/96, stav 54, ECHR 2000-XI).

83. Pošto je razmotrio dokumenta koja poseduje i gore navedene kriterijume, Sud smatra da je opravdano da se drugom i trećem podnosiocu predstavke isplati iznos od po 300 evra na ime troškova nastalih u postupku pred ovim Sudom. Sud, međutim, odbacuje, kao neobrazložen, zahtev prve podnositeljke predstavke u ovom delu.

84. U vezi sa troškovima pred domaćim sudovima, Sud primećuje da su oni troškovi koji se odnose na parnični postupak sastavni deo zahteva podnosilaca predstavki za naknadu materijalne štete, o čemu je već bilo reči u prethodnom tekstu.

V. Zatezna kamata

85. Sud smatra da je primereno da zatezna kamata bude zasnovana na najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uz dodatak od tri procentna poena.

IZ GORE NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

1. Odlučuje da združi predstavke,

2. Proglašava pritužbu drugog podnosioca predstavke na dužinu postupka nedopuštenom, a preostali deo predstavki dopuštenim,

3. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 6. stav 1. Konvencije,

4. Utvrđuje da je, takođe, došlo do povrede člana 1. Protokola broj 1,

5. Utvrđuje

(a) da tužena država, iz sopstvenim sredstava i u roku od tri meseca od datuma kada ova presuda postane pravosnažna, u skladu sa članom 44. stav 2. Konvencije, isplati prvom i drugom podnosiocu predstavke iznose koji su dodeljeni pravosnažnim domaćim presudama donetim u njihovu korist,

(b) da tužena država isplati svakom podnosiocu predstavke, u istom roku, sledeće iznose:

(i) prvoj podnositeljki predstavke, 2.100 evra (dve hiljade jedna stotina evra) plus porez koji se može platiti na ime nematerijalne štete,

(ii) drugom podnosiocu predstavke, 2.100 evra (dve hiljade jedna stotina evra) plus porez koji se može platiti na ime nematerijalne štete,

(iii) trećoj podnositeljki predstavke, 1.800 evra (jedna hiljada osam stotina evra) plus porez koji se može platiti na ime nematerijalne štete,

(iv) drugom i trećem podnosiocu predstavke po 300 evra (tri stotine evra) plus porez koji oni mogu platiti na ime troškova,

(v) da iznose navedene pod (b) treba pretvoriti u nacionalnu valutu tužene države po kursu koji se primenjuje na dan isplate,

(g) da po isteku gore navedena tri meseca do isplate, treba platiti običnu kamatu na iznose navedene pod (b) po stopi koja je jednaka najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uz dodatak od tri procentna poena, u periodu neizvršenja obaveze.

6. Odbija preostali deo zahteva podnosilaca predstavki za pravično zadovoljenje.

Sastavljeno na engleskom jeziku i dostavljeno u pisanoj formi na dan 21. jula 2009. godine u skladu sa pravilom 77. st. 2. i 3. Poslovnika Suda.

Sally Dollé
Sekretar

Françoise Tulkens
Predsednik

SECOND SECTION

CASE OF GRIŠEVIĆ AND OTHERS v. SERBIA

(Applications nos. 16909/06, 38989/06 and 39235/06)

JUDGMENT

STRASBOURG

21 July 2009

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Grišević and others v. Serbia,

The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:

Françoise Tulkens, President,

Ireneu Cabral Barreto,

Vladimiro Zagrebelsky,

Danute. Jočiene.,

Dragoqub Popović,

András Sajó,

Nona Tsotsoria, judges,

i Sally Dollé, Section Registrar,

Having deliberated in private on 30 June 2009,

Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in three separate applications (nos. 16909/06, 38989/06 and 39235/06). The first application was lodged with the Court against the State Union of Serbia and Montenegro and the other two were brought against Serbia, under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention"), by Ms Safa Grišević and 2 others ("the applicants"; see paragraph 5 below), on 14 April 2006 and 23 September 2006, respectively.

2. As of 3 June 2006, following the Montenegrin declaration of independence, Serbia remained the sole respondent in the proceedings before the Court.

3. The first applicant was represented by Ms R. Paqevac-Emrović, while the other two were represented by Ms R. Garibović. Both representatives are lawyers practising in Novi Pazar. The Government of the State Union of Serbia and Montenegro and, subsequently, the Government of Serbia ("the Government") were represented by their Agent, Mr S. Carić.

4. On 17 October 2006 and 13 November 2006 the Court decided to communicate the applications to the Government. Applying Article 29 § 3 of the Convention, it also decided to rule on their admissibility and merits at the same time.

THE FACTS

5. The applicants, Ms Safa Grišević ("the first applicant"), Mr Dragoš Vranić ("the second applicant") and Ms Mladomirka Vučićević ("the third applicant") are all Serbian citizens who were born in 1962, 1954 and 1965, respectively, and currently live in the Municipality of Novi Pazar, Serbia.

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

6. The facts of the case, as submitted by the parties, may be summarised as follows.

A. Introduction

7. On 1 February 1995 the first applicant employed with Raška Holding AD, on 1 January 1998 the second applicant employed with Raška Holding AD – Tkačnica DOO, and on 17 November 1995 the third applicant employed with DP Savremena Konfekcija Raška, were all placed by their respective socially-owned employers on compulsory paid leave until such time when normal production could be resumed and the said companies’ business performance had improved sufficiently.

8. Whilst on this leave, in accordance with the relevant domestic legislation, the applicants were entitled to a significantly reduced monthly income, as well as the payment of their pension, disability and other social security contributions.

9. Since the companies failed to fulfil these obligations, the applicants brought numerous separate civil claims before the Municipal Court (Opštinski sud) in Novi Pazar (hereinafter "the Municipal Court").

B. As regards the first applicant

10. On 30 March 2004 the Municipal Court ruled in favour of the applicant and ordered her employer to pay her:

i. the "paid leave benefits" ("naknadu za vreme plaćenog odsustva") due from 1 February 1995 to 19 January 2004, amounting to 80% of the salary which she would otherwise have earned, plus statutory interest;

ii. 7,800.00 Dinars [RSD] (approximately 99 euros [EUR]) for her legal costs; and

iii. the pension and disability insurance contributions ("doprinose za penzijsko i invalidsko osiguranje") due for that period.

11. By 20 April 2004 this judgment became final.

12. On 14 May 2004 the applicant requested the Municipal Court to enforce the said judgment and proposed that this be carried out either by means of a bank account transfer, for which purpose she produced her employer’s relevant bank details, or through the auctioning of the debtor’s movable and/or immovable assets.

13. On 10 June 2004 the Municipal Court accepted the applicant’s request and ordered the enforcement sought.

14. Thereafter, the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank (Narodna banka Srbije).

15. On 1 December 2005 the applicant filed a written submission with the Municipal Court, stating, inter alia, that:

i. the debtor had, in the meantime, publicly leased out its real estate to third parties and must have thereby obtained sufficient funds for the purposes of enforcement; and

ii. it was unclear whether these funds were being paid to the debtor in cash or through a bank account transfer, which is why the enforcement at issue should instead be attempted through the auctioning of the debtor’s movable and specified immovable property.

16. On 17 November 2006 the Central Bank informed the Municipal Court that certain information was missing.

17. On 24 November 2006 the Municipal Court requested the applicant to complete the information.

18. On 4 December 2006 the applicant provided the Municipal Court with the information sought and on 6 December 2006 the latter adopted a new enforcement order.

19. On 14 December 2006 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank.

20. It would appear that the enforcement proceedings are still pending.

C. As regards the second applicant

1. First set of proceedings

21. On 10 March 2004 the Municipal Court in Novi Pazar ruled in favour of the applicant and ordered his employer to pay him:

i. the monthly paid leave benefits due from 1 March 1998 to 31 May 2001 (RSD 9,410 in all; approximately EUR 119), indexed in accordance with the relevant regulations, as well as the same benefits due from 1 June 2001 to 10 March 2004 (RSD 133,059 in all; approximately EUR 1,683), together with statutory interest;

ii. RSD 7,800 (approximately EUR 99) for his legal costs; and

iii. the pension and disability insurance contributions ("doprinosi za penzijsko i invalidsko osiguranje") due from 1 January 1999 to 10 March 2004.

22. By 29 March 2004 this judgment became final.

23. On 30 March 2004 the applicant filed a request for its enforcement, proposing that it be carried out either by means of a bank transfer or through auctioning the debtor’s specified movable and/or immovable assets.

24. On 15 April 2004 the Municipal Court accepted the applicant’s request and issued an enforcement order.

25. On 26 April 2004 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank.

2. Second set of proceedings

26. On 20 October 2004 the Municipal Court ruled in favour of the applicant and ordered his employer to pay him:

i. the monthly paid leave benefits due from 11 March 2004 to 20 October 2004, together with statutory interest; and

ii. the pension and disability insurance contributions due for that period.

27. By 15 November 2004 this judgment became final.

28. On 18 November 2004 the applicant filed a request for its enforcement, proposing that it be carried out either by means of a bank transfer or through auctioning the debtor’s specified movable and/or immovable assets.

29. On 26 November 2004 the Municipal Court accepted the applicant’s request and issued an enforcement order.

30. On 13 December 2004 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank.

3. Third set of proceedings

31. On 4 November 2005 the Municipal Court ruled in favour of the applicant and ordered his employer to pay him RSD 7,800 (approximately EUR 99) for the legal costs incurred in the above proceedings.

32. By 10 November 2005 this decision became final.

33. On 28 November 2005 the applicant filed a request for its enforcement, proposing that it be carried out either by means of a bank transfer or through auctioning the debtor’s specified movable and/or immovable assets.

34. On 27 December 2005 the Municipal Court accepted the applicant’s request and issued an enforcement order.

35. On 7 March 2006 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank.

4. Fourth set of proceedings

36. On 24 August 2005 the applicant filed another labour-related civil claim with the Municipal Court.

37. On 30 December 2005 the Municipal Court ruled in his favour and ordered his employer to pay him:

i. the monthly paid leave benefits due from 20 October 2004 to 30 December 2005, together with statutory interest;

ii. the pension and disability insurance contributions due for the same period; and

iii. RSD 4,500 (approximately EUR 53) for his legal costs.

38. By 27 September 2006 this judgment became final.

39. It would appear that the applicant has not filed a request for the enforcement of the above decision.

D. As regards the third applicant

1. First set of proceedings

40. On 14 September 2004 the Municipal Court ruled in favour of the applicant and ordered her employer to pay her:

i. the monthly paid leave benefits due from 16 September 2000 to 16 September 2003, together with statutory interest;

ii. RSD 8,100 (approximately EUR 102 EUR) for her legal costs; and

iii. the pension and disability insurance contributions due from 1 August 1998 to 16 September 2003.

41. By 7 October 2004 this judgment became final.

42. On 21 October 2004 the applicant filed a request for its enforcement, proposing that it be carried out either by means of a bank transfer or through auctioning the debtor’s specified movable and/or immovable assets.

43. On 29 October 2004 the Municipal Court accepted the applicant’s request and issued an enforcement order.

44. On 2 November 2004 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank.

2. Second set of proceedings

45. On 24 November 2004 the Municipal Court ruled in favour of the applicant and ordered her employer to pay her:

i. the monthly paid leave benefits due from 17 September 2003 to 31 May 2004 (RSD 41,422.25 in all; approximately EUR 524), together with statutory interest;

ii. RSD 7,800 (approximately EUR 99) for her legal costs; and

iii. the pension and disability insurance contributions due for that period.

46. By 6 January 2005 this judgment became final.

47. On 11 January 2005 the applicant filed a request for its enforcement, proposing that it be carried out either by means of a bank transfer or through auctioning the debtor’s specified movable and/or immovable assets.

48. On 8 February 2005 the Municipal Court accepted the applicant’s request and issued an enforcement order.

49. On 12 February 2005 the Municipal Court transmitted this order to the Central Bank, but on an unspecified date the latter informed the former that certain information needed for the enforcement was missing.

50. Following the applicant’s request of 30 June 2006, on 5 July 2006 the Municipal Court terminated the proceedings as regards the enforcement of the pension and disability insurance contributions only.

3. Other relevant facts

51. On 15 December 2006 the applicant was declared redundant.

52. On the same date she signed an agreement with the debtor concerning her salary arrears with interest, as well as her other labour-related benefits and/or contributions. The agreement provided, inter alia, that the applicant shall be paid a certain amount in accordance with the Government’s "social programme", in return for which the applicant would renounce her right to seek judicial enforcement of any final judgments rendered in her favour before 15 December 2006.

53. It would appear that the applicant received payment.

54. Relying on the debtor’s request of 5 May 2005 and the above-mentioned agreement, on 6 May 2008 and 7 May 2008, respectively, the Municipal Court terminated the enforcement ordered on 29 October 2004 and 8 February 2005, respectively.

55. The District Court upheld these decisions on 4 July and 21 July 2008, respectively.

E. Other relevant facts as regards the second and third applicants

56. On 30 November 2004 and 21 February 2005, the applicants’ lawyer sent two separate letters to the Ministry of Finance, stating, inter alia, that the companies at issue:

i. have, for the past ten years, deliberately avoided doing business through their official bank accounts;

ii. have instead, apparently, engaged in cash transactions or even the use of other "secret" bank accounts, unknown to the tax authorities; and

iii. that, as a result of this, judicial enforcement by means of a bank transfer has been rendered impossible.

57. Finally, the applicants’ lawyer requested that urgent action be taken to secure the enforcement of the final judgments in question.

58. On 21 March 2005 the Ministry of Finance responded that the representative’s letters had been duly considered but, in view of the confidential nature of the information obtained, no details could be disclosed.

59. On 6 June 2005 the applicants’ lawyer sent another complaint to the Ministry of Finance, stating that the situation concerning the bank accounts in question had remained unchanged.

F. The debtors’ status

60. On 2 November 2004 the Privatisation Agency ordered the restructuring of the first and second applicants’ employers, as part of the privatisation process. On 13 December 2006 privatisation was stayed, but on 14 March 2007 it was resumed.

61. As of April 2009, the first and second applicants’ debtors were still predominantly socially-owned, whilst the third applicant’s debtor, having been privatised, was predominantly comprised of private capital.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

62. The relevant domestic law is set out in the Court’s judgments of R. Kačapor and Others v. Serbia (nos. 2269/06, 3041/06, 3042/06, 3043/06, 3045/06 and 3046/06, 15 January 2008, §§ 57-82), Crnišanin and Others v. Serbia (nos. 35835/05, 43548/05, 43569/05 and 36986/06, 13 January 2009, §§100-104) and EVT Company v. Serbia (no. 3102/05, §§ 26 and 27, 21 June 2007).

THE LAW

I. JOINDER OF THE APPLICATIONS

63. The Court considers that, in accordance with Rule 42 § 1 of the Rules of Court, the applications should be joined, given their similar factual and legal background.

II. ALLEGED VIOLATIONS IN RESPECT OF THE NON-ENFORCEMENT OF THE FINAL JUDGMENTS

64. All applicants complained under Article 6 § 1 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1 about the respondent State’s failure to enforce the final judgments rendered in their favour.

65. The Government raised various objections to the admissibility of these matters. However, the Court has rejected similar objections in several previous cases (see, for example, mutatis mutandis, Tomić v. Serbia, no. 25959/06, §§ 81 and 82, 26 June 2007; V.A.M. v. Serbia, no. 39177/05, §§ 85 and 86, 13 March 2007; R. Kačapor and Others v. Serbia, cited above, §§ 92 – 99 and 118; Crnišanin and Others v. Serbia, cited above, §§ 108-115 and 132) and finds no reason not to do so on this occasion. The complaints are therefore declared admissible.

66. The Government further contended that there had been no violation of Article 6 § 1 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention.

67. The applicants reaffirmed their complaints.

68. As regards the first and second applicants, the Court has already held that the State is responsible for the debts of companies predominantly comprised of social capital (R. Kačapor and Others v. Serbia, cited above; Crnišanin and Others v. Serbia, cited above). It finds no reason to depart from this ruling in the present case since the first and second applicants’ debtors are themselves such companies (see paragraph 61 above) and the period of debt recovery has so far lasted between three years and nine months and five years and three months in all. The Serbian authorities have thus not taken the necessary measures to enforce the judgments in question and have not provided any convincing reasons for that failure (R. Kačapor and Others v. Serbia, cited above; Crnišanin and Others v. Serbia, cited above). Accordingly, there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1.

69. As regards the third applicant, the Court has already considered practically identical circumstances in Crnišanin and Others v. Serbia (cited above, §§ 125-130 and 133-134) in which it found, inter alia, a violation of Article 6 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1. The Court notes that the enforcement proceedings in the present case had been brought by the applicant on 21 October 2004 and 11 January 2005, respectively (see paragraphs 42 and 47 above), whilst on 15 December 2006 the applicant had renounced all of her enforcement claims in respect of the debtor (see paragraphs 52 above) and has since been formally bound by this undertaking (unless and until a court of law decides otherwise or a new compromise is reached between the parties). Considering the length of the period of non-enforcement of the judgments prior to the litigants’ agreement (the enforcement proceedings having lasted for more than two years and one month and one year and eleven months, respectively), and having examined all relevant circumstances, the Court does not see any reason to depart from its previous case-law. There has accordingly been a breach of Article 6 of the Convention and Article 1 of Protocol 1 in respect of the third applicant as well.

III. THE SECOND APPLICANT’S COMPLAINT CONCERNING THE LENGTH OF A SEPARATE LAWSUIT

70. The second applicant also complained about the length his fourth set of proceedings (see paragraphs 36-39 above).

71. The court observes that these proceedings were initiated on 24 August 2005, when the applicant lodged his claim with the Municipal Court in Novi Pazar, and were concluded by 27 September 2006, when the judgment issued by that court on 30 December 2005 had became final. Accordingly, the period to be considered is one year and one month.

72. In the light of the above, the Court finds that the overall length of the proceedings in question has not exceeded the "reasonable time" requirement of Article 6 § 1 of the Convention.

73. It follows that this complaint is manifestly ill-founded and must be rejected pursuant to Article 35 §§ 3 and 4 of the Convention.

IV. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

A. Damage

1. Pecuniary damage

74. The applicants requested that the State be ordered to pay, from its own funds, the sums awarded by the final judgments rendered in their favour.

75. The Government contested these claims.

76. Having regard to the violations found in the present case and its own jurisprudence (see R. Kačapor and Others v. Serbia, cited above, §§ 123-126 and Crnišanin and Others v. Serbia, cited above, §§ 137-139), the Court considers that the first and second applicants’ claims must be accepted. The Government shall, therefore, pay in respect of these two applicants the sums awarded in the said final judgments. As regards the third applicant’s claim, however, the Court notes that on 15 December 2006 she renounced her entitlement to enforcement in respect of the debtor (see paragraphs 52 and 69 above). Accordingly, the third applicant’s pecuniary claim must be rejected.

2. Non-pecuniary damage

77. The first applicant claimed EUR 10,000, while the second and the third applicants claimed EUR 5,000 each for the non-pecuniary damage suffered as a result of the impugned non-enforcement.

78. The Government contested these claims.

79. The Court takes the view that the applicants have suffered some non-pecuniary damage as a result of the violations found which cannot be made good by the Court’s mere finding of a violation. The particular amounts claimed, however, are excessive. Making its assessment on an equitable basis, as required by Article 41 of the Convention, the Court makes the following awards depending on the length of the periods of non-enforcement in each case:

i. the first applicant: EUR 2,100;

ii. the second applicant: EUR 2,100; and

iii. the third applicant: EUR 1,800.

B. Costs and expenses

80. Each applicant also claimed the costs and expenses incurred in the domestic civil proceedings (as recognised in the final judgments rendered in their favour). The second and the third applicants further sought EUR 992 each for the costs and expenses incurred in the course of their "Strasbourg case", whilst the first applicant requested such costs but did not specify the amount.

81. The Government contested these claims.

82. According to the Court’s case-law, an applicant is entitled to the reimbursement of costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and were also reasonable as to their quantum (see, for example, Iatridis v. Greece (just satisfaction) [GC], no. 31107/96, § 54, ECHR 2000-XI).

83. Regard being had to the documents in its possession and the above criteria, the Court considers it reasonable to award the second and the third applicants the sum of EUR 300 for the costs and expenses incurred in the proceedings before this Court. The Court, however, rejects, as unsubstantiated, the first applicant’s claim under this head.

84. As regards the costs and expenses incurred domestically, the Court notes that those concerning the civil proceedings are an integral part of the applicants’ pecuniary claims which have already been dealt with above.

C. Default interest

85. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Decides to join the applications;

2. Declares the second applicant’s complaint concerning the length of proceedings inadmissible and the remainder of the applications admissible;

3. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;

4. Holds that there has also been a violation of Article 1 of Protocol No. 1;

5. Holds

(a) that the respondent State shall, from its own funds and within three months as of the date on which this judgment becomes final, in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, pay in respect of the first and second applicants the sums awarded in the final domestic judgments rendered in their favour;

(b) that the respondent State is to pay each applicant, within the same period, the following amounts:

(i) to the first applicant, EUR 2,100 (two thousand one hundred euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non-pecuniary damage;

(ii) to the second applicant, EUR 2,100 (two thousand one hundred euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non-pecuniary damage;

(iii) to the third applicant, EUR 1,800 (one thousand eight hundred euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non-pecuniary damage;

(iv) to the second and third applicant each, EUR 300 (three hundred euros), plus any tax that may be chargeable to them, for costs and expenses;

(c) that the amounts specified under (b) shall be converted into the national currency of the respondent State at the rate applicable at the date of settlement;

(d) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the amounts specified under (b) at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

6. Dismisses the remainder of the applicants’ claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 21 July 2009, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

S. DOLLÉ
Registrar

F. TULKENS
President"

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Ališić i drugi protiv Bosne i Hecegovine, Hrvatske, Srbije, Slovenije i Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije

U rešenju broj Rž St 818/21 20.04.2021. Privredni apelacioni sud doneo je odluku da usvoji žalbu predlagača AA i preinači rešenje Privrednog suda u Beogradu R4 St 37/2021 od 11.02.2021. godine, kojim je odbijen prigovor predlagača da se utvrdi da je u stečajnom postupku, koji se vodi pred Privrednim sudom u Beogradu pod posl. br. St 118/20 (St 57/10), povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Stečajni dužnik je podneo dve prijave potraživanja u likvidacionom postupku poslovne jedinice „Beogradske banke“ BB IBU Nicosia, Cyprus, i to prijavu St 818/21 potraživanja po osnovu otkupa jugoslovenskih refinansiranih dugova u nominalnom iznosu od 7.838.286,73 USD i zajedničku prijavu potraživanja sa Univerzitetom Beograd po osnovu deponovanih sredstava japanske institucije Fonda Sasakawa.

Po predstavci broj 60642/08 u predmetu Ališić i drugi doneta je presuda Evropskog suda za lјudska prava kojom je Republici Srbiji naloženo da preduzme sve mere, uklјučujući i zakonske izmene, kako bi štediše bivših republika SFRJ mogle da povrate staru deviznu štednju pod istim uslovima kao i građani Republike Srbije. Privredni apelacioni sud je u svom rešenju naveo ovu presudu Evropskog suda.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | Bojan Ikić | Bibić protiv Hrvatske

U presudi Upravnog suda br. 12 U 16603/19 od 3.3.2020. godine, kojom se tužba uvažava i poništava rešenje Poverenika za informacije od javnog značaja, tužilac se poziva upravo na ovu odluku. Tužilac je osporio zakonitost rešenja tuženog organa i to u delu kojim je odbijen zahtev za naknadu troškova sastava žalbe povodom koje je doneto osporeno rešenje.\r\n\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član P1-1 | DIC | Blečić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž 1016/2017 od 04.09.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P 132/14 od 04.10.2016. kojom je odbijen tužbeni zahtev tužioca AA kojim je tražio da se obaveže tužena Republika Srbija da mu kao rehabilitaciono obeštećenje isplati određene iznose na ime obavlјenog a neisplaćenog rada u redovno radno vreme, izgublјene zarade – plate za vreme nezaposlenosti po prestanku lišenja slobode, razlike u visini plate pre i posle štetnog događaja i drugih troškova, kao i novčane naknade za duševni bol.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Blečić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž 2285/19 od 19.09.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbijaju kao neosnovane žalbe tuženih BB1 i BB2 i tužioca i potvrđuje presuda Drugog osnovnog suda u Beogradu P 5682/17 od 30.11.2018. godine, ukida se odluka o troškovima postupka iz petog stava predmetne presude i odbacuje se kao nedozvolјena žalba tužene BB pomenute presude. Pomenutom presudom dozvolјeno je preinačenje tužbe iz podnesla tužioca, usvojen je tužbeni zahtev tužioca i obavezane tužene BB1 i BB2 da tužiocu predaju u sudržavinu porodičnu stambenu zgradu aa, a kao neosnova odbijen tužbeni zahetv tužioca u delu u kome traži iselјenje tužene BB iz porodične stambene zgrade.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 5528/2018 od 12.07.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužioca izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2720/18 od 05.09.2018. godine.

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8836/14 od 06.02.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan prigovor apsolutne nenadležnosti suda. Stavom drugim izreke, dozvolјeno je preinačenje tužbe kao u podnesku od 14.03.2016. godine. Stavom trećim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev tužioca i obavezan tuženi da mu na ime neisplaćenih penzija, za period od 01.04.2011. godine do 31.01.2016. godine, isplati iznos od 540.765,43 dinara i to pojedinačne mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom počev od dospelosti svakog iznosa pa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom četvrtim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi da mu na ime neisplaćenih mesečnih iznosa pripadajuće penzije, za period od 01.04.2011. godine do 31.01.2016. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose razlike od iznosa dosuđenih stavom trećim izreke do traženih iznosa, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa razlike, pa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom petim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi da mu na ime neisplaćenih mesečnih iznosa pripadajuće penzije, za period od 15.07.1998. godine do 31.03.2011. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom šestim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu na ime naknade troškova parničnog postupka isplati iznos od 245.164,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana izvršnosti do isplate. Stavom sedmim izreke, odbijen je zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos troškova postupka počev od dana presuđenja do izvršnosti.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 2720/18 od 05.09.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijene su kao neosnovane žalbe parničnih stranaka i potvrđena presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8836/14 od 06.02.2018. godine, u stavovima prvom, trećem, četvrtom i petom izreke. Stavom drugim izreke, preinačeno je rešenje o troškovima postupka sadržano u stavu šestom i sedmom izreke prvostepene presude. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužioca za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda je povezana sa više presuda Upravnog suda kojima se poništavaju rešenja Republičkog Fonda za penzijsko i invalidsko osiguranje, i predmeti vraćaju na ponovno odlučivanje.\r\nU predmetu II-2 U. 10340/19, od 29.9.2022. godine, žalba je izjavljena protiv rešenja Fonda PIO, službe Direkcije u Prištini, kojim je odbijen njegov zahtev za uspostavljanje isplate invalidske penzije. U tužbi podnetoj Upravnom sudu 25.06.2019. godine, tužilac osporava zakonitost rešenja tuženog organa, zbog povrede pravila postupka, nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, kao i zbog pogrešne primene materijalnog prava. Između ostalog ukazuje na presudu Evropskog suda za lјudska prava – Grudić protiv Srbije, predstavka br. 31925/08 od 17.04.2012. godine, da mu je penzija koju je uredno primao bez ikakvog zakonskog osnova i bez donošenja odluke obustavlјena. Sa ovih i ostalih razloga bliže nevedenim u tužbi predlaže da Sud uvaži tužbu, poništi osporeno rešenje i dozvoli tužiocu uspostavlјanje isplate penzije ili da predmet vrati tuženom organu na ponovno odlučivanje.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž 4378/2018 od 04.07. 2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilјe AA u parnici protiv Republičkog fonda za penzijsko i invalidsko osiguranje i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P broj 2370/15 od 07.03.2018. godine u stavu trećem izreke presude, dok se presuda u u stavu drugom i četvrtom izreke ukida i predmet u tom delu vraća prvostepenom sudu na ponovno suđenje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, rešenjem tuženog RF PIO Filijala Peć od 27.10.1993. godine, tužilјi je priznato pravo na najniži iznos porodične penzije počev od 01.06.1992. godine. Tužilјi je penzija isplaćivana do 01.07.1999. godine, nakon čega joj tuženi više ne isplaćuje penziju. Nalazom i mišlјenjem sudskog veštaka je utvrđen ukupan iznos neisplaćenih penzija za period od 01. juna 1999. godine do penzije za mart 2017. godine u punom mesečnom iznosu bez umanjenja, jer podataka o eventualno izvršenim isplatama penzije tužilјi u spornom periodu od 01.06.1999. godine zaklјučno sa penzijom za mart 2017. godine u spisu nema. Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je, ceneći istaknuti prigovor zastarelosti potraživanja, pravilno zaklјučio da je zahtev tužilјe za isplatu penzija za period počev od juna 1999. godine zaklјučno sa decembrom 2011. godine zastareo. Ovo stoga što je isplata penzija tužilјi uskraćena protivno odredbama Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju, pa je tako tuženi naneo štetu za koju odgovara u smislu člana 172 Zakona o obligacionim odnosima. Naknada tako prouzrokovane štete zastareva sukcesivno tako da od dospelosti svakog mesečnog obroka penzije teče subjektivni rok zastarelosti potraživanja propisan odredbom člana 376 Zakona o obligacionim odnosima. Kako je tužba podneta dana 13.02.2015. godine, to su zastarela sva potraživanja neisplaćenih penzija tužilјe zaklјučno sa isplatom penzija za mesec decembar 2011. godine, zbog čega je u ovom delu zahtev tužilјe neosnovan, kako je to pravilno prvostepeni sud našao.

Prilikom odlučivanja prvostepeni sud je imao u vidu i pravno shvatanje izraženo u presudi Evropskog suda za lјudska prava u predmetu Grudić protiv Republike Srbije predstavka broj 3192/08 od 17.04.2012. godine, stav 2 tačka 77 do 83, ali da se navedenom presudom ESLjP kojom se nalaže državi rešenja tzv. “Kosovskih penzija” ne suspenduje primena pravila o zastarelosti potraživanja (rešenje VKS Rev. 862/15 od 24.02.2016. godine sentenca utvrđena na sednici Građanskog odelјenja 31.05.2016. godine).Ovo stoga što je trogodišnji rok zastarelosti pitanje koje nije postavlјeno u predmetu Grudić protiv Srbije, a navedeni rok je predviđen članom 376 ZOO i kao takav zakonit, a teži i legitimnom cilјu obezbeđenja pravne sigurnosti i zaštiti potencijalnih tuženih od zastarelosti potraživanja, koja bi mogla teško da se izvrše.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž 2695/2019 od 04.04.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kžalba tuženog i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8696/2016 od 12.03.2018. godine, ispravlјena rešenjem istog suda P 8696/2016 od 04.02.2019. godine, u prvom i drugom stavu izreke, presuda preinačuje u delu trećeg stava izreke tako što se obavezuje tuženi da tužiocu, na ime naknade štete zbog manje isplaćene penzije, isplati za mart mesec 2013. sa zakonskom zateznom kamatom dok se u prostalom delu stava trećeg izreke i stavu četvrtom odbija i potvrđuje navedena presuda.

Neosnovano se žalbom tužioca osporava ocena prigovora zastarelosti s pozivom na praksu Evropskog suda za lјudska prava i zauzeti stav u predmetu istog činjeničnog i pravnog osnova, Grudić protiv Srbije (presuda od 17.04.2012. godine), da zbog povrede neotuđivog prava na imovinu zagarantovanog Evropskom konvencijom o zaštiti lјudskih prava i osnovnih sloboda, podnosioci prestavke imaju pravo na sve iznose neprimlјene penzije od 1999. godine, dakle, bez obzira na zastarelost. Naime pitanje trogodišnjeg roka zastarelosti iz člana 376. ZOO nije postavlјeno u predmetu Grudić, a reč je o zakonskom roku zastarelosti čije postojanje samo po sebi nije nesaglasno sa Konvencijom i Protokolom uz nju, jer je reč o roku koji teži legitimnom cilјu, obezbeđenju pravne sigurnosti, a koji se, u odsustvu dokaza, ne može smatrati proizvolјno primenjivanim od strane sudova, niti da bi ovaj rok mogao biti neproporcionalno kratak prema posebnim okolnostima slučaja nezakonite obustave isplate penzija kao stečenog prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava, predmet Zarif Skenderi i drugi protiv Srbije, Predstavka broj 15090/08, presuda od 04. jula 2017. godine, stav 97 i 100)

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Kin-Stib i Majkić protiv Srbije

U presudi broj Pž 8224/16 od 20.06.2018. godine Privredni apelacioni sud doneo je odluku da se nastavlјa postupak u ovoj pravnoj stvari, prekinut rešenjem ovog suda Pž 7254/15 od 03.11.2016. godine, odbija žalba trećetuženog kao neosnovana i potvrđuju rešenja sadržana u stavu I i II izreke presude Privrednog suda u Beogradu 48 P 42/14 od 08.05.2015. godine, koja se preinačava u stavu 3 tako da se odbija zahtev tužioca „KIN STIB" S.p.r.l. 555 AV Caisse d Epagne, Kinshasa, DR Kongo kojim je tražio da se utvrdi da pravo tužioca da za obavlјanje dedelatnosti priređivanja igara na sreću koristi prostorije Hotela „Kontinental“ u Beogradu u roku od pet godina od dana otvaranja igračnice, koje je pravnosnažno utvrđeno Odlukom Spolјnotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije broj T-9/95 od 10.04.1996. godine, kao imovinsko pravo, postoji i posle zaklјučenja Ugovora o prodaji Hotela „Kontinental" u Beogradu od 29.04.2008. godine, overenog u Prvom opštinskim sudu u Beogradu pod Ov. br. 2221/08 od 29.04.2008. godine, a što su drugotuženi i trećetuženi dužni da priznaju i da trpe.

Presudom Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 30.03.2010. godine, donete u predmetu ovde tužioca i gospodina AA, kao podnosilaca predstavke, protiv Republike Srbije, utvrđeno da je došlo do povrede čl.1. Protokola broj 1 u vezi sa delimičnim neizvršenjem arbitražne odluke-Odluke Spolјnotrgovinske Arbitraže i Rešenja o izvršenju TS 1914/96 od 07.06.2006. godine, dok je preostali deo predstavke proglašen nedopuštenim.

Presudom Evropskog suda za lјudska u predmetu Preduzeće „KIN STIB" i AA protiv Srbije od 20.04.2010. godine, koja je doneta po predstavci broj 12312/05 i koja je postala pravnosnažna dana 04.10.2011. godine utvrđeno da nije moguće izvršenje arbitražne odluke u delu kojim je obavezan drugotuženi da tužiocu dozvoli da predmetni kazino vrati u posed i da delotvorno obavlјa posao u periodu od 5 godina, odnosno pravo tužioca na uvođenje u posed, kao i na naknadu svih vidova štete, već je pravnosnažno odlučivano u postupku pred Evropskim sudom za lјudska prava i da je u pitanju presuđena stvar, a da je na osnovu člana 36 Zakona o igrama na sreću, tužiocu onemogućeno uvođenje u posed kazina u hotelu Kontinental ističući da tužilac nije dokazao da su ga tuženi drugog i trećeg reda lišili zakonite državine kazina Hotel Kontinental. Drugotuženi je osporio zahtev tužioca ističući prigovor nedostatka pasivne legitimacije, jer nije potpisnik ugovora o prodaji metodom javnog tendera, dok je trećetuženi takođe osporio zahtev tužioca u celini ističući da se nikada nijedna obaveza u bilo kom postupku koji je označen nije ticala trećetuženog i da trećetuženom arbitraža nije nametala nikakve obaveze, niti je trećetuženi univerzalni sukcesor ili pravni sledbenik drugotuženog koji još uvek postoji kao pravno lice, te da trećetuženi nije kupio privredno društvo drugotuženog, već samo njegovu imovinu, za iznos koji je uplaćen u korist drugotuženog. Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je pravilno primenio Zakon o parničnom postupku, kada je dozvolio preinačenje tužbe rešenjem od 27.03.2015. godine.

U presudi se navodi da u odnosu na istaknuti prigovor presuđene stvari, takođe pravilno je prvostepeni sud primenio Zakon o parničnom postupku kada je isti odbio. Ovo stoga što je Odlukom Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 30.03.2010. godine, u postupku tužioca i gospodina AA protiv Republike Srbije, utvrđeno je da je došlo do povrede prava tužioca i to delimičnim neizvršenjem Odluke Spolјnotrgovinske Arbitraže i Rešenja o izvršenju TS u Beogradu 1914/96 od 07.06.2006. godine. Navedenom Odlukom Evropskog suda nije odlučivano da li pravo tužioca iz navedenog izvršnog postupka postoji i nakon zaklјučenja Ugovora o prodaji između tuženih, kao ni da li je sa drugotuženog kao prodavca na trećetuženog kao kupca, prešla i obaveza da tužilac ostvari svoje imovinsko pravo utvrđeno pravnosnažnom Odlukom Spolјnotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije broj T9/95 od 10.04.1996. godine, a što predstavlјa predmet spora u ovom postupku. Pravilno prvostepeni sud zaklјučuje da Evropski sud za lјudska prava nije rešavao pravni odnos između ovde tužioca i tuženih, pa stoga istaknuti prigovor presuđene stvari od strane prvotuženog, u smislu odredbi čl. 359. ZPP, nije osnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Kostić protiv Srbije

Presuda se poziva u tužbi koju je tužilac podneo Upravnom sudu, a koja je odbijena presudom Upravnog suda 1U 1821/11 od 20.09.2013. godine. \r\nPredmet se tiče zaključka građevinskog inspektora Opštinske uprave Stari grad.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem R4r-16/16 od 20.07.2016., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku Osnovnog suda u Novom Sadu posl. br. P1.2213/2014 i Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1.2548/15 i da se naloži sudiji izvestiocu da prouči predmet, iznese isti na sednicu veća, a veću da donese odluku po žalbi predlagača u tom sporu. Inicijalni predmet se odnosi na radni spor vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, posl. br. P1 2213/2014

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 1/2017 od 27. 02. 2017., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.21/2016 od 23.02.2016. godine, koje se odnosi na spor čiji je predmet zahtev za iselјenje i zahtev za naknadu štete.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 72/15 od 23.06.2015., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču S. B. iz R., povređeno prava na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Osnovnim sudom u Rumi 2P.627/14 (ranije oznake P.163/10 Osnovnog suda u Sremskoj Mitrovici Sudska jedinica u Rumi).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lelas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Rev 530/2019 od 28.02.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se kao neosnovana odbija revizija tužene izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Vranju P 2845/16 od 15.01.2018. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno da je zaklјučkom Vlade Republike Srbije broj 401-161/2008-1 od 17.01.2008. godine povređeno načelo jednakih prava i obaveza, čime je izvršena diskriminacija na osnovu mesta prebivališta tužioca kao ratnog vojnog rezerviste sa teritorije opštine koja nije navedena u označenom zaklјučku Vlade Republike Srbije od 17.01.2008. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je tužba tužioca povučena u delu koji se odnosi na potraživanje po osnovu naknade nematerijalne štete. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 45.800,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavovima prvom i trećem izreke.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lelas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Gž1 6847/2012 od 03.04.2013. godine, Apelacionog suda u Beogradu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Smederevu P1.br.664/11 od 02.10.2012. godine, u stavu petom izreke i predmet u tom delu vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Presudom Osnovnog suda u Smederevu P1.br.664/11 od 02.10.2012. godine, stavom prvim izreke, obavezan je tuženi da plati tužiocu razliku zarade za april, maj, jun 2008. godine sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne mesečne iznose kao u stavu prvom izreke, dok je stavom drugim izreke obavezana tužena da tužiocu plati na ime neisplaćenog regresa za 2008. godinu iznos od 10.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.01.2009. godine do isplate, na ime neisplaćenog regresa za 2009. godinu iznos od 10.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.01.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu neisplaćenu zaradu za januar, februar, mart i april 2011. godine u iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne mesečne iznose kao u stavu trećem izreke. Stavom četvrtim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu dnevnicu u iznosu od 3.932,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.01.2009. godine do isplate. Stavom petim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se obaveže tuženi da plati tužiocu na ime neisplaćenog regresa za 2006. godinu iznos od 6.000,00 dinara i na ime neisplaćenog regresa za 2007. godinu iznos od 10.000,00 dinara. Stavom šestim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu na ime troškova parničnog postupka iznos od 74.852,00 dinara. Prvostepeni sud je odbio tužbeni zahtev za regres za 2006 i 2007 godinu jer sporazum iz 2009 godine ne govori o regresu, pa je potraživanje zastarelo.

Protiv ove presude, u stavu petom izreke, žalbu je blagovremeno izjavio tužilac zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka, pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Imajući u vidu napred utvrđeno činjenično stanje prvostepeni sud je zaklјučio da tužbeni zahtev tužioca neosnovan u delu da se obaveže tuženi da plati tužiocu na ime neisplaćenog regresa za 2006. godinu iznos od 6.000,00 dinara i na ime neisplaćenog regresa za 2007. godinu iznos od 10.000,00 dinara neosnovan, jer je potraživanje tužioca u ovom delu zastarelo i isto nije obuhvaćeno sporazumom od 09.04.2009. godine. Žalba ukazuje da je zastupnik tuženog svojim obećanjem doveo do prolongiranja podnošenja tužbe. Za slučaj da je tužiocu zastupnik saopštio da će mu regres za 2006. i 2007. godinu biti isplaćen, tada bi se on pouzdao u dobroj veri u izjavu zastupnika, pa to ne bi moglo ostati bez uticaja na prekid zastarelosti, odnosno na odricanje od zastarelosti ako je rok istekao (presuda Evropskog suda za lјudska prava Lelas protiv Hrvatske).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Milosav Ilić protiv Srbije

Ova Odluka Evropskog suda veoma je važna s obzirom na veliki broj predstavki koje se odnose na devizne depozite položene kod Dafiment banke.

Evropski sud za lјudska prava je smatrao u skladu sa ranije donetom presudom Molnar Gabor protiv Srbije, da je predmetno zakonodavstvo (Zakon o izmirenju obaveza po osnovu devizne štednje građana, Sl. list SRJ br. 59/98, 44/99 i 53/01; Zakon o regulisanju javnog duga Savezne Republike Jugoslavije po osnovu devizne štednje građana, Sl. list SRJ br. 36/02 i Zakon o regulisanju javnog duga Savezne Republike Jugoslavije po ugovorima o deviznim depozitima građana oročenim kod Dafiment banke AD, Beograd, u likvidaciji......, Sl. list SRJ br. 36/02) kojim se ograničava mogućnost isplate položenih deviznih sredstava, u skladu sa članom 1. Protokola br. 1. odnosno da je postojao zakonit cilј kome je država težila, te da su preduzete mere bile u skladu sa ekonomskom situacijom, velikim brojem štediša i potrebom da se očuva likvidnost države.

Sud je cenio i činjenicu da je podnosilac predstavke preuzeo i određeni rizik time što je zaklјučio ugovor o štednji koji predviđa očigledno visoke kamate, te da se moglo očekivati da se ceo sistem uruši i onemogući mu da dobije uložena sredstva kao i inicijalno ugovorenu kamatu.

U pogledu Srpsko-moravske banke i nemogućnosti podnosioca predstavke da izvrši pravosnažnu presudu donetu 1994. godine, glavni argument države je bio da je predstavka nedopuštena ratione temporis imajući u vidu da su se sve relevantne činjenice desile mnogo pre stupanja Konvencije na snagu u odnosu na tuženu državu. Iako je Sud u mnogo presuda ranije donetih (npr. Aćimović protiv Hrvatske, Blečić protiv Hrvatske) smatrao potrebnim da razmotri argumentaciju koja se odnosi na vremensku nadležnost Suda, u predmetnom slučaju je zaklјučio da „čak i ako se pretpostavi da su pritužbe podnosioca predstavke dopuštene ratione temporis, Sud smatra da su u svakom slučaju nedopuštene ratione personae“s obzirom da predmetna Srpsko-moravska banka nikada nije bila „ovlašćena banka“ niti su ikada sredstva položena kod nje konvertovana u javni dug.

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Presudom broj GŽ-1265/20 od 27.05.2021. godine Apelacioni sud u Kragujevcu odbio je kao neosnovanu žalbu tuženog Stečajna masa „ĐĐ“ DD … i potvrdio presudu Osnovnog suda u Čačku 1P.br.1356/18 od 16.12.2019. godine

U svojoj presudi Apelacioni sud u Kragujevcu se poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava "Mladost turist" protiv Hrvatske.

Presuda je dostupna na javnoj stranici Apelacionog suda u Kragujevcu ovde

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Presudom broj PŽ 6322/18 od 12.12.2018. godine Privredni apelacioni sud odbio je kao neosnovane žalbe tužioca i potvrtio presudau Privrednog suda u Beogradu P 6123/16 od 24.09.2018. godine, ispravlјenu rešenjem P 6123/16 od 24.10.2018. godine i dopunskim rešenjem istog suda P 6123/16 od 14.11.2018. godine.

U svojoj presudi Privredni apelacioni sud se poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava "Mladost turist" protiv Hrvatske.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Rešenjem broj PŽ 6086/19 21.11.2019. godine Privredni apelacioni sud ukinuo je rešenje Privrednog suda u Somboru P Br. 169/18 od 03.10.2019.godine i predmet vratio prvostepenom sudu na dalјi postupak i odlučivanje.

Protiv navedenog rešenja, žalbu je blagovremeno izjavio tuženi –protivtužilac zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava, ukazujući na stav Vrhovnog suda Srbije iz 2004. godine, prema kome se Aneks G - Sporazuma o sukcesiji treba direktno primeniti, kao sastavni deo pravnog sistema Republike Srbije, a što je potvrđeno i u odluci Privrednog apelacionog suda PŽ Br. 4222/12 od 03.03.2016. godine. Zaklјučenje bilateralnog sporazuma u skladu sa Aneksom G - Sporazuma o sukcesiji nije neophodno. Takođe ni odluka Evropskog suda za lјudska prava, doneta po prestavci Privrednog društva „MLADOST TURIST“ AD, ne može biti razlog za prekid postupka. U smislu žalbenih navoda, predloženo je da se pobijano rešenje ukine i predmet vrati na ponovni postupak.

Prvostepeni sud, polazeći od Zakona o potvrđivanju Sporazuma o pitanjima sukcesiji, člana 2. Priloga - G Sporazuma i člana 4. istog akta, zaklјučuje da ima mesta prekidu obe parnice. Kako takav ili sličan sporazum do sada nije zaklјučen između država sukcesora, odnosno Republike Hrvatske i Republike Srbije, prvostepeni sud dalјe zaklјučuje da bez zaklјučenja dodatnog sporazuma koji bi konkretizovao njegove odredbe je bilo nužno prekinuti postupak, dok države sukcesori ne postupe u skladu sa članom 4. Priloga G - Sporazuma o pitanjima sukcesije. Na takav stav navodi prvostepeni sud da ukazuje i odluka Evropskog suda za lјudska prava od 30.01.2018. godine, doneta po zahtevu br. 73035/14 koji je uputio „MLADOST TURIST“ AD protiv Republike Hrvatske, a u kojoj Evropski sud za lјudska prava podržava stav Republike Hrvatske o nemogućnosti neposredne primene Sporazuma o pitanjima sukcesije, bez zaklјučenja bilateralnog sporazuma ili drugih mera radi implementacije sporazuma, koji bi omogućio primenu člana 2. Aneksa G - Sporazuma o pitanjima sukcesije. Prvostepeni sud se u pobijanoj odluci poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava od 30.01.2018. godine, po predstavci „MLADOST TURIST“ AD protiv Republike Hrvatske, te s tim u vezi treba istaći da je nakon donošenja navedene presude Evropskog suda za lјudska prava, došlo do promene sudske prakse u Republici Srbiji.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Nešić protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2609/18/2018 od 13.12.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se kao neosnovana odbija žalba tužene i potvrđuje presuda Osnovnog sua u Lazarevcu P 707/15 od 07.02.2018. godine u stavu prvom, delu stava trećeg koji je izvršeno prebijanje potraživanja i obavezana tužena da tužilјama isplati presudom određeniiznos, u parnici tužilaca AA1 do AA3,protiv tužene Gradske opštine Lazarevac, radi naknade štete.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Tehnogradnja DOO protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž 9376/2018 od 13.06.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P. br. 4261/17 od 25.06.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P. br. 4261/17 od 25.06.2018. godine stavom prvim izreke odbijen je tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu na ime naknade materijalne štete isplati iznos od 12.089.792,46 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 06.07.2015. godine do isplate.

Prema činjeničnom stanju utvrđenom u prvostepenom postupku tužilac je dana 31.03.2014. godine, zaklјučio ugovor o pružanju pravne pomoći i zastupanju sa HI "AA", kao vlastodavcem, na osnovu kog ugovora je tužilac kao punomoćnik preuzeo obavezu da pruža advokatske usluge vlastodavcu kroz pravne savete, konsultacije, zastupanja i odbrane pred sudovima i svim drugim organima vlasti, dok je se sa druge strane vlastodavac obavezao da tužiocu za to plaća paušalno mesečnu naknadu u iznosu od 2.000,00 evra neto uz uvećanje za visinu poreza na usluge u dinarskoj protivvrednosti po kursu važećem na dan plaćanja svakog 01-og do 10-og u mesecu za prethodni mesec, kao i da mu isplati iznos dosuđenih i naplaćenih troškova po svakom predmetu u iznosu koji vlastodavac realizuje uz umanjenje za iznos materijalnih troškova koje u toku postupka snosio sam vlastodavac i koji pripadaju vlastodavcu. Ugovor je zaklјučen na neodređeno vreme, sa početkom važenja od 01.04.2004. godine.

Vlastodavac po osnovu navedenog ugovora HI "AA", bilo je društveno preduzeće, a “AA1” d.o.o., bio je kupac 70% društvenog kapitala navedenog preduzeća, na osnovu ugovora o prodaji društvenog kapitala metodom javnog tendera koji je zaklјučen dana 13.01.2004. godine. Agencija za privatizaciju obavestila je preduzeće HI "AA" i “AA1” d.o.o., dopisom od 01.07.2005. godine, da se ugovor o prodaji društvenog kapitala javnim tenderom smatra raskinutim zbog neispunjenja istekom naknadno ostavlјenog roka, zbog čega je Agencija u skladu sa odredbom člana 41a stav 2 Zakona o privatizaciji, donela odluku o prenosu kapitala Preduzeća HI “AA”, Akcijskom fondu.

Tužilac AA, po osnovu ugovora o pružanju pravne pomoći i zastupanju, preduzimao je pružanje advokatskih usluga HI “AA” a.d., zaklјučno sa julom 2006. godine, ali kako mu naknada nije isplaćena, tužilac je pokrenuo parnični postupak koji je ončan donošenjem presude Osnovnog suda u Kruševcu P. br. 884/12 od 13.02.2014. godine, kojim je usvojen njegov zahtev i obavezan tuženi HI “AA” a.d., da tužiocu na ime duga isplati iznos od 4.914.652,80 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.08.2006. godine do isplate, kao i da mu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 1.064.834,00 dinara. Ova presuda potvrđena je presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž.br. 3567/16 od 13.12.2016. godine.

Žalbeni navod tužioca da je ugovor o prodaji društvenog kapitala od 13.01.2004. godine, raskinut retroaktivnom primenom člana 41a stav 2 Zakona o privatizaciji, je osnovan, ali nije od uticaja na drugačiju odluku suda, s obzirom da je i član 41a Zakona o privatizaciji), koji je važio u vreme zaklјučenja ugovora, predviđao mogućnost raskida ugovora zbog neispunjenja (neplaćanje rate ugovorene cene u ugovorenom roku).

Suprotno žalbenim navodima tužioca, pravilno je prvostepeni sud prilikom donošenja odluke imao u vidu presudu Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 14.03.2017. godine u predmetu “Tehnogradnja” d.o.o., protiv Srbije (predstavka br. 35081/10 i 68117/13), kada je našao da činjenice koje je sud razmatrao u tom postupku, nisu identične činjenicama iznetim od strane tužioca u ovoj parnici, s obzirom da je u tom postupku sud našao da je došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije i člana 1 Protokola 1 u vezi sa neizvršavanjem pravnosnažnih odluka domaćih sudova, s obrazloženjem da preduzeće – dužnik nije moglo “istovremeno biti podvrgnuto stečajnom i izvršnom postupku”. Tužilac, prema sopstvenim navodima, nije ni pokretao izvršni postupak, niti je mogao da ga pokrene jer je vodio parnični postupak koji je pravnosnažno okončan donošenjem presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž. br. 3567/16 od 13.12.2016. godine, pa se na njega navedena presuda i stav izražen u njoj ne može primeniti.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Yaylali protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gabrić protiv Hrvatske (9702/04) od 05.02.2009. koju je doneo Evropski sud za ljudska prava, u kontekstu jednakog sagledavanja srazmernosti izrečene sankcije.

Član P1-1 | DIC | Zarifa Skenderi protiv Srbije

Odluka se navodi u presudi Gž 2695/2019 od 04.04.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kžalba tuženog i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8696/2016 od 12.03.2018. godine, ispravlјena rešenjem istog suda P 8696/2016 od 04.02.2019. godine, u prvom i drugom stavu izreke, presuda preinačuje u delu trećeg stava izreke tako što se obavezuje tuženi da tužiocu, na ime naknade štete zbog manje isplaćene penzije, isplati za mart mesec 2013. sa zakonskom zateznom kamatom dok se u prostalom delu stava trećeg izreke i stavu četvrtom odbija i potvrđuje navedena presuda.

Neosnovano se žalbom tužioca osporava ocena prigovora zastarelosti s pozivom na praksu Evropskog suda za lјudska prava i zauzeti stav u predmetu istog činjeničnog i pravnog osnova, Grudić protiv Srbije (presuda od 17.04.2012. godine), da zbog povrede neotuđivog prava na imovinu zagarantovanog Evropskom konvencijom o zaštiti lјudskih prava i osnovnih sloboda, podnosioci prestavke imaju pravo na sve iznose neprimlјene penzije od 1999. godine, dakle, bez obzira na zastarelost. Naime pitanje trogodišnjeg roka zastarelosti iz člana 376. ZOO nije postavlјeno u predmetu Grudić, a reč je o zakonskom roku zastarelosti čije postojanje samo po sebi nije nesaglasno sa Konvencijom i Protokolom uz nju, jer je reč o roku koji teži legitimnom cilјu, obezbeđenju pravne sigurnosti, a koji se, u odsustvu dokaza, ne može smatrati proizvolјno primenjivanim od strane sudova, niti da bi ovaj rok mogao biti neproporcionalno kratak prema posebnim okolnostima slučaja nezakonite obustave isplate penzija kao stečenog prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava, predmet Zarif Skenderi i drugi protiv Srbije, Predstavka broj 15090/08, presuda od 04. jula 2017. godine, stav 97 i 100)

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Đokić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa presudom Gž 1864/19 od 20.06.2019. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđuje presuda Osnovnog suda u Smederevu P broj 875/18 od 03.10.2018.godine u parnici tužilaca AA do AA2 protiv tuženog BB radi iselјenja.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Đokić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa presudom Gž 1838/10 od 17.02.2010. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilјe i potvrđuje presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.br.3724/05 od 30.05.2007.godine.

Presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.br.3724/05 od 30.05.2007.godine, odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilјa, Republika Srbije, Ministarstvo odbrane, tražila da se naloži tuženoj B.B. da deo dvorišne zgrade na katastarskoj parceli broj __ KO __, koji se nalazi u dnu dvorišta gledano sa ulice desno do stana koji je od tužilјe otkupio VV, ispražnjen od lica i stvari preda u državinu tužilјi, kao i zahtev tužilјe za naknadu troškova parničnog postupka.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde