Podnosilac predstavke, Cvetan Trajkoski, makedonski je državljanin rođen 1964. godine i živi u Prilepu („Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija“).

Slučaj se odnosio na navode g. Trajkoskog da je bio izložen policijskoj brutalnosti kada je pokušavao da prijavi moguću eksploziju na benzinskoj stanici koja se nalazi blizu njegove kuće i da vlasti nisu sprovele efikasnu istragu njegovih navoda.

Dana 30. januara 2001. g. Trajkoski u pratnji supruge i g. P.N.-a otišao je u policijsku stanicu Prilep da prijavi mogući požar i eksploziju na benzinskoj stanici. Navodno je parkirao automobil ispred policijske stanice i na zahtev upravnika ga prebacio na obližnje parkiralište. Kada je ušao u stanicu, policajac ga je gurnuo i uperio pištolj u glavu. Zatim su ga sedam ili osam policajaca uhvatili za ruke, noge i kosu i bacili ga na stepenice. Policajci su ga tukli i upotrebljavali uvredljivi jezik.

Vlada je negirala navode podnosioca predstavke, odnosno, da je podnosilac predstavke ignorisao naredbe policajaca da premesti svoj automobil i napusti policijsku stanicu. Kada je prisilno uklonjen sa stanice, podnosilac predstavke se aktivno odupirao.

Podnosilac predstavke je podneo dva lekarska uverenja i izveštaj u vezi sa povredama koje je navodno zadobio tokom incidenta. Dana 30. januara 2001. g. Trajkoski je zatražio od Sektora za unutrašnju kontrolu Ministarstva unutrašnjih poslova da istraži incident. Dana 23. avgusta 2001. sačinjen je izveštaj u kome se zaključuje da policajci nisu koristili preteranu silu u svojim pokušajima da obuzdaju podnosioca predstavke. Krivični postupak koji je podnosilac predstavke pokrenuo protiv jednog od policajaca, g. P.R., odbačen je jer nisu pronađeni dokazi o prekršaju. Javni tužilac je ispitivao službenika P.R., kao i druge policijske službenike, i utvrdio da u podnosioca predstavke nije bio uperen pištolj niti je bio zlostavljan. U supsidijarnom krivičnom postupku podnosilac predstavke je ponovio svoje navode da ih je policija pretukla. On je identifikovao g. P.R.-a kao jednog od policajaca koji su u ovome učestvovali i prepustio je sudu da identifikuje preostala četiri službenika. Takođe je tražio od suda da pozove očevice incidenta, naime njegovu suprugu i g. P.N. kako bi se istragom došlo do drugih počinilaca navodnog krivičnog dela. Dana 2. jula 2001. sud je odbacio zahtev podnosioca predstavke kao nepotpun jer nije identifikovao preostala četiri policajca. U odnosu na P.R. nije bilo nikakvog komentara.

Podnosilac predstavke je u predstavci Evrospkom sudu za ljudska prava naveo da je član 3 povređen, time što je izložen policijskoj brutalnosti u stanici policije u Prilepu 30.januara 2001. godine, kao i da o incidentu nije sprovedena efikasna istraga.

U odnosu na tvrdnju o policijskoj brutalnosti, Sud je smatrao da su povrede podnosioca predstavke možda delimično prouzrokovane njegovim provokativnim ponašanjem. Nadalje, podnosilac predstavke nije samo pružio dovoljno dokaza u prilog svojoj verziji događaja, već je i dokaz koji je pružio bio nedosledan. Konkretno, opis povreda primećen u medicinskim potvrdama bio je u suprotnosti sa onim što je zabeleženo u izveštaju, kako sa strane tela podnosioca predstavke koja je povređena, tako i zbog prirode povrede. Zaključno, raspoloživi dokazi nisu omogućili Sudu da bez razumne sumnje utvrdi da je podnosilac predstavke 30. januara 2001. u policijskoj stanici Prilep bio podvrgnut nečovečnom ili ponižavajućem postupanju. Sud je zaključio da nije bilo kršenja člana 3 u vezi sa navodima podnosioca predstavke o brutalnosti policije.

Što se tiče navodnog nedostatka efikasne istrage Sud je smatrao da su žalbe g. Trajkoskog na Ministarstvo unutrašnjih poslova i Državno tužilaštvo pokrenule osnovanu sumnju da je podnosioca predstavke mogla povrediti policija i što je zahtevalo zvaničnu istragu. Da bi se udovoljilo zahtevima člana 3, ta istraga je morala da bude brza i sposobna da identifikuje i kazni one koji su odgovorni. Sud je primetio da je izveštaj Ministarstva unutrašnjih poslova sastavljen skoro sedam meseci nakon što je podnosilac predstavke podneo svoju žalbu. Vlada nije dala objašnjenje za to odlaganje. Pored toga, javni tužilac je svoje zaključke jedinstveno zasnovao na izjavama policajaca. I na kraju, insistiranje prvostepenog suda u supsidijarnom krivičnom postupku da podnosilac predstavke identifikuje ostala četiri policajca bilo je preterano formalističko. Umesto da izvrši uvid u službena policijska dosijea, koji bi policijske službenike identifikovali, prvostepeni sud je odbacio žalbu podnosioca predstavke kao nepotpunu i nije preduzeo dalje korake. Štaviše, nije bilo objašnjenja zašto prvostepeni sud nije nastavio postupak protiv g. P.R-a ili nije preduzeo bilo kakve korake da sasluša svedoke koje je predložio podnosilac predstavke ili lekar koji ga je pregledao. Sud je stoga zaključio da istraga o tvrdnji podnosioca predstavke da ga je povredila policija nije bila temeljna i efikasna, što je kršilo član 3.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

PETO ODELJENJE

PREDMET TRAJKOSKI PROTIV BIVŠE JUGOSLOVENSKE REPUBLIKE MAKEDONIJE

(Predstavka br. 13191/02)

PRESUDA

STRAZBUR

7. februar, 2008.

PRAVOSNAŽNA

07.07.2008.

IZVOD IZ PRESUDE

U predmetu Trajkoski protiv protiv Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije, Evropski sud za ljudska prava (Peto odjeljenje) zasijedajući u Veću u sastavu:

Peer Lorenzen, predsednik
Snejana Botoucharova,
Volodymyr Butkevych,
Margarita Tsatsa-Nikolovska,
Rait Maruste,
Javier Borrego Borrego,
Renate Jaeger, sudije,
i Claudia Westerdiek, sekretar
nakon većanja bez prisustva javnosti 15. januara 2008. godine, Donosi sledeću presudu usvojenu toga dana:

POSTUPAK

Predmet je pokrenut predstavkom (br. 13191/02) protiv Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije, koju je podnelo Sudu na osnovu člana 34. Konvencije o zaštiti ljudskih prava i osnovnih sloboda („Konvencija“) šest makedonskih državljana, g. Cvetan Trajkoski i g. Nikola Trajkoski, gđa Snežana Trajkoska, g. Igorce Simonoski, g. Cvetan Simonoski i gđa Ratka Simonoska, 26. septembra 2001.
Sve podnosioce predstavke zastupao je g. D. Miloseski, advokat iz Prilepa. Makedonsku vladu („Vladu“) predstavljala je njihova agentica, gospođa R. Lazareska Gerovska.
Prijava se odnosila na predstavke u skladu sa članovima 6. i 13. Konvencije i članom 1. Protokola br. 1. U pismu koje je Sud primio 28. januara 2002. g. Cvetan Trajkoski se takođe žalio da je policija zlostavljala.
Dana 1. decembra 2005. godine Sud je odlučio da Vladi prosledi prigovor koji je podneo g. Cvetan Trajkoski („podnosilac prijave“) na osnovu člana 3. Konvencije i ostatak zahteva proglasio neprihvatljivim. Prema odredbama člana 29. stav 3. Konvencije, odlučila je da istovremeno ispita meritum i osnovanost predstave.

ČINJENICE

I OKOLNOSTI SLUČAJA

Podnosilac predstavke je rođen 1964. i živi u Prilepu.
Podnosilac predstavke je u većem broju upravnih postupaka osporavao zakonitost upravnih odluka vezanih za izgradnju i rad benzinske pumpe koja se nalazila na nekoliko metara od njegove kuće. Podneo je i krivičnu prijavu protiv državnih službenika koji su doneli relevantne odluke i protiv direktora benzinske pumpe.

1. Incident

(a) Verzija događaja podnosioca predstavke

Podnosilac predstavke je u društvu svoje žene i g. P.N. 30. januara 2001 u 20:20 časova otišao u policijsku stanicu u Prilepu da prijavi mogućnost požara i eksplozije na benzinskoj stanici zbog navodno nepropisnog skladištenja goriva u to vreme. Po dolasku su parkirali svoj automobil ispred ulazne rampe na ulici ispred policijske stanice. Podnosilac predstavke je na zahtev komandira preparkirao auto na parkingu iza hotela Lipa. Nakon što je podnosilac predstavke ušao u policijsku stanicu, taj policajac ga je odgurnuo. Podnosilac predstavke je u svojoj prvoj izjavi naveo i da mu je uperio pištolj u glavu. Sedam ili osam policajaca je stiglo na lice mesta i napalo ga, zgrabivši ga za ruke, noge i kosu i gurnuvši ga niz stepenice. Nastavili su da ga tuku po celom telu. Policajci su ga vređali dok su ga tukli.

(b) Verzija događaja Države

Država je izjavila da je podnosilac predstavke kola parkirao ispred ulaza u prilepsku policijsku stanicu, na ulici na kojoj je zabranjen saobraćaj i parkiranje. Takođe je tvrdila da nije pomerio kola uprkos naređenju dežurnih policajaca. Podnosilac predstavke je zatim ušao u policijsku stanicu a da se nije identifikovao. Oglušio se o usmeni nalog policajaca da napusti zgradu. Aktivno se opirao dok su ga policajci izvodili iz stanice.

2. Događaji koji su usledili

U lekarskoj potvrdi (u daljem tekstu: prva potvrda) izdatoj 30. januara 2001. u 21:15 časova navedeno je da je podnosilac predstavke zadobio nekoliko telesnih povreda koje nisu okvalifikovane kao teške. Prepisan mu je sedativ. U potvrdi nije navedeno moguće poreklo potvrda, kao ni vreme ili način na koji su zadobijene.
Posle podnošenja predstavke, podnosilac predstavke je pribavio još jednu lekarsku potvrdu koju je 11. maja 2006. izdala Opšta bolnica u Prilepu, a u kojoj su na sledeći način opisane povrede podnosioca predstavke navedene u prvoj potvrdi: blago crvenilo na desnoj slepoočnici, ogrebotina na desnom članku i stopalu. Pored toga je navedeno da su njegov desni lakat i levi kuk bili nagnječeni.
Podnosilac predstavke je nakon podnošenja predstavke takođe pribavio i izveštaj veštaka datiran 23. maja 2006. o njegovim povredama posle incidenta. U tom izveštaju, zasnovanom na zdravstvenoj evidenciji i izjavi podnosioca predstavke, ukazano je na to da je podnosilac predstavke imao modricu na levom laktu, ogrebotinu na levoj cevanici i modrice na licu ispod levog oka i na levom kuku.
Sud nije doneo nikakvu odluku o incidentu u pitanju a na štetu podnosioca predstavke.

3. Postupak po prijavi podnetoj Sektoru za internu kontrolu pri Ministarstvu unutrašnjih poslova (u daljem tekstu: Sektor)

Podnosilac predstavke je 30. januara 2001. zamolio Sektor da istraži ovaj incident. Sektor je 23. avgusta 2001. sastavio izveštaj u kojem je dao činjenični prikaz incidenta. Utvrdio je da je podnosilac predstavke odstranjen iz zgrade nakon što se oglušio o usmeno naređenje policajaca da napusti zgradu. Pružao je aktivan otpor policajcima i ponašao se arogantno. Sektor je zaključio da policija nije zloupotrebila položaj u pokušaju da obuzda podnosioca prestavke. Zatim je naveo da je protiv podnosioca predstavke 6. februara 2001. podneta prekršajna prijava u skladu sa Zakonom o prekršajima. U prijavi je, između ostalog, navedeno da su policajci zgrabili podnosioca predstavke za ruke i izveli ga iz prostorija policije.

4. Postupak po krivičnoj prijavi

Podnosilac predstavke je neutvrđenog datuma javnom tužiocu podneo krivičnu prijavu za zlostavljanje protiv g. P.R., policajca koji je bio na dužnosti i navodno učestvovao u incidentu. Ne može se utvrditi da li se podnosilac predstavke takođe žalio i na ostale policajce.
Država je izjavila da je javni tužilac 9. marta 2001. zatražio od Ministarstva unutrašnjih poslova (u daljem tekstu: Ministarstvo) da sprovede dodatna ispitivanja. Ministarstvo je u odgovor podnelo zvanični izveštaj o incidentu. Nisu podneti nikakvi dokazi koji bi potkrepljivali ovu tvrdnju.
Javni tužilac je 15. maja 2001. odbacio žalbu podnosioca predstavke, utvrdivši da se navodno delo ne može smatrati krivičnim delom koje se može goniti po njegovom predlogu. Utvrđeno je da je podnosilac predstavke 30. januara 2001. parkirao svoj auto ispred ulaza u prilepsku policijsku stanicu i blokirao prolaz policijskih automobila. Vikao je na policajce i pretio da će zapaliti benzinsku pumpu. Gospoda P.R. i K.N., takođe policajac, naredili su podnosiocu predstavke da pomeri auto. Nakon ispitivanja g. P.R. i ostalih policajaca, uključujući i g. P.N., javni tužilac je utvrdio da g. P.R. nije zlostavljao podnosioca predstavke, niti da je ovaj bio podvrgnut nečovečnom i ponižavajućem postupanju. Niko na njega nije uperio pištolj, ni g. P.R. niti ijedan drugi policajac. Na kraju je zaključio da g. P.R. nije počinio nijedno delo na koje se podnosilac predstavke žalio niti ijedno drugo delo koje zahteva krivično gonjenje.
Podnosilac predstavke je 22. maja 2001. Osnovnom sudu u Prilepu (u daljem tekstu: sud) podneo privatnu krivičnu prijavu protiv g. P.R. i još četiri neidentifikovana policajca. Tvrdio je da su vikali na njega, da su ga vređali, tukli i vukli po podu usled čega je zadobio lake telesne povrede i modrice. Zahtevao je da sud sasluša njega, njegovu ženu i g. P.N., koji su bili očevici incidenta, kao i g. K.N.
Sud je 20. juna 2001. zatražio od podnosioca predstavke da precizira svoju prijavu i navede imena neidentifikovanih policajaca.
Podnosilac predstavke je 26. juna 2001. obavestio sud da nije u mogućnosti da utvrdi identitet ostalih policajaca. Istakao je da je u vreme događaja jedan od njih vršio dužnost komandira a drugi pozornika . Takođe je tvrdio da sud može zvanično da zatraži obaveštenja o njihovom identitetu a da će on kasnije lako moći da ga potvrdi.
Sud je 2. jula 2001. odbacio privatnu prijavu podnosioca predstavke kao nepotpunu, naime, zato što nije identifikovao ostala četiri policajca. Nije komentarisao optužbe protiv g. P.R.
Podnosilac predstavke se 1. avgusta 2001. žalio na ovu odluku, tvrdeći da sud nije istražio njegove tvrdnje i da on ne može delotvorno da utvrdi identitet policajaca u pitanju ali da bi bio u mogućnosti da ih identifikuje u postupku za identifikaciju.
Apelacioni sud u Bitolju je 7. novembra 2001. potvrdio odluku suda.
Javni tužilac je 25. decembra 2001. obavestio podnosioca predstavke da nema osnova za podnošenje zahteva za zaštitu zakonitosti Vrhovnom sudu.

II RELEVANTNO DOMAĆE ZAKONODAVSTVO

Shodno članu 254(1) Zakonika o krivičnom postupku (u daljem tekstu: Zakonik), optužnica treba, između ostalog, da sadrži i lične podatke o optuženom licu.
Shodno članu 255(2) Zakonika, predsednik veća na glavnom pretresu utvrđuje da li je optužnica propisno sastavljena a, ako nije, vraća je tužiocu da ispravi nedostatke u roku od tri dana. Ako oštećena strana to ne učini u datom roku, smatra se da je optužnica povučena i postupak se shodno tome obustavlja.
Ostale zakonske odredbe relevantne za ovaj predmet opisane su u predmetu Jašar (vidi Jasar v. the former Yugoslav Republic of Macedonia, br. 69908/01, st. 31-40, od 15. februara 2007).

PRAVO

I NAVODNA POVREDA ČLANA 3 KONVENCIJE

Podnosilac predstavke se žalio da je u njegovom slučaju prekršeno njegovo pravo iz člana 3 Konvencije i da je izložen policijskoj brutalnosti prilikom posete policijskoj stanici kako bi razgovarao o pitanju benzinske stanice. Prema članu 3:

„ Niko ne sme biti podvrgnut mučenju, ili nečovečnom ili ponižavajućem postupanju ili kažnjavanju.“

A. Prihvatljivost

1. Podnesci strana

Vlada je navela da podnosilac predstavke nije iscrpeo sve domaće pravne lekove u vezi sa svojim pritužbama na loše postupanje, jer nije tražio odštetu niti se o navodnoj policijskoj brutalnosti obratio ombudsmanu, koji je bio ovlašćen da preporuči pokretanje disciplinskog postupka i podnošenje krivičnih prijava državnom tužiocu.
Što se tiče krivične prijave, Vlada je tvrdila da je javni tužilac preduzeo potrebne istražne radnje (vidi stav 15 gore). Nakon što je odbacio navode podnosioca predstavke, potonji je preduzeo istražne radnje. Pošto podnosilac predstavke nije mogao da identifikuje preostala četiri policajca, pored g. P. R., njegovi navodi nisu mogli biti ispitani pred domaćim sudovima.
Podnosilac predstavke je u predstavci naveo da je podneo prijavu državnom tužiocu, sa ciljem pokretanja postupka koji može dovesti do identifikacije i krivičnog gonjenja navodnih počinilaca napada. Nakon što je njegova prijava odbačena, podneo je krivičnui prijavu, ali ni to nije pomoglo. Što se tiče ombudsmana, podnosilac predstavke je izjavio da se on ne može smatrati efikasnim pravnim lekom jer nije imao sudske ovlašćenja. Dalje je tvrdio da bi u njegovom slučaju zahtev za odštetu kroz parnični postupak, bio lišen bilo kakvih izgleda za uspeh s obzirom na činjenicu da u krivičnom postupku nije utvrđena krivica.

2. Ocena Suda

Sud primećuje da je podnosilac prijave svoje navode o zlostavljanju od strane policije izneo nadležnim organima, odnosno Sektoru i javnom tužiocu, pozivajući ih da po osnovu zakonskih ovlašćenja sprovedu odgovarajuću istragu. Dalje, pokrenuo je sudski postupak tokom koga bi se utvrdile činjenice i pripisala odgovornost. Iz razloga koji su detaljno navedeni u slučaju Jasar (vidi Jasar protiv Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije (odl.), Br. 69908/01, 19. januara i 11. aprila 2006.) a koji se takođe odnose i na ovaj slučaj, Sud smatra da se predstavka ne može proglasiti neprihvatljivom zbog neiscrpljivanja domaćih pravnih lekova u smislu člana 35 Konvencije. Prigovor Vlade mora prema tome biti odbijen. Nadalje napominje da to predstavka nije neprihvatljiva ni po jednom drugom osnovu. Stoga se mora proglasiti prihvatljivom.

B. Meritum

1. Podnesci strana

Država je tvrdila da policija nije pribegla nijednoj prinudnoj meri, kao i da podnosilac predstavke nije bio podvrgnut nečovečnom i ponižavajućem postupanju. Pozvavši se na praksu Suda, ona je zatim tvrdila da ni povrede podnosioca predstavke ni ponašanje policajaca ne mogu da se okvalifikuju kao mučenje podnosioca predstavke. Upotreba fizičke sile je jasno regulisana nacionalnim zakonodavstvom, prema kojem svako pribegavanje sili mora biti strogo neophodno i srazmerno.
Imajući u vidu činjenice ovog predmeta, naročito izveštaj Sektora (v. stav 13 više) i mere koje je preduzeo javni tužilac (v. stav 15 više), Država je tvrdila da je sprovedena delotvorna istraga tvrdnji podnosioca predstavke. Izjavila je da su relevantne činjenice pravovremeno utvrđene uprkos tome što podnosilac predstavke nije pružio informacije o identitetu policajaca u pitanju, što je ukočilo istragu.
Podnosilac predstavke je ostao pri tvrdnjama da su ga policajci zlostavljali tokom posete prilepskoj policijskoj stanici kako bi razgovarao o pitanjima vezanim za benzinsku pumpu. Takođe je tvrdio da su argumenti Države kontradiktorni. Javni tužilac nije preduzeo nijednu delotvornu meru kako bi otkrio počinioce iako je na osnovu evidencije Sektora jasno da je Ministarstvo znalo njihov identitet. Nijedna izjava nije uzeta od predloženih očevidaca. Nije sprovedena nikakva delotvorna istraga u pogledu g. P.R. čiji je identitet bio poznat sudu.

2. Ocena suda

(a) Materijalni aspekat: navodno nečovečno i ponižavajuće postupanje

(i) Opšta načela

Sud podseća da je članom 3 Konvencije apsolutno zabranjeno mučenje i nečovečno ili ponižavajuće postupanje. Zlostavljanje mora da dostigne minimalni nivo težine kako bi potpalo u oblast primene člana 3. Ocena tog minimuma je relativna: zavisi od svih okolnosti slučaja, kao što je trajanje postupanja, njegove fizičke i mentalne posledice, a u nekim slučajevima i od pola, starosti i zdravstvenog stanja žrtve. U pogledu lica lišenog slobode, pribegavanje sili koje nije bilo strogo neophodno zbog njegovog ponašanja umanjuje ljudsko dostojanstvo i u načelu predstavlja povredu prava iz člana 3. Sud je neko postupanje okarakterisao kao „nečovečno“ jer je, između ostalog bilo unapred smišljeno, primenjivano satima uzastopce i prouzrokovalo bilo stvarne telesne povrede bilo intenzivnu fizičku i mentalnu patnju, a pored toga i kao „ponižavajuće“ jer je kod žrtava izazvalo osećanja straha, duševnog bola i inferiornosti koja su mogla da ih ponize i unize.
Da bi kažnjavanje ili s njim povezano postupanje bilo „nečovečno“ ili „ponižavajuće“, patnja ili poniženje moraju u svakom slučaju da prevazilaze nezaobilazan element patnje ili poniženja povezan s datim oblikom zakonitog postupanja ili kažnjavanja. Pitanje da li je svrha postupanja bila da se žrtva ponizi ili unizi predstavlja dodatni činilac koji treba uzeti u obzir, ali odsustvo takve svrhe ne može definitivno da isključi zaključak da je prekršen član 3 (vidi predmet Labita v. Italy [GC], br. 26772/95, st. 119120, ECHR 2000-IV). Tvrdnje o zlostavljanju moraju biti potkrepljene odgovarajućim dokazima (vidi, mutatis mutandis, predmet Klaas v. Germany, presuda doneta 22. septembra 1993, Series A br. 269, str. 17-18, st. 30).
Prilikom procene ovih dokaza Sud usvaja standard dokaza „van razumne sumnje“ ali dodaje da takvi dokazi mogu da slede iz istovremenog postojanja dovoljno snažnih, jasnih i međusobno saglasnih zaključaka ili sličnih neosporenih činjeničnih pretpostavki (vidi navedenu presudu u predmetu Jasar, st. 48).

(ii) Primena ovih načela na ovaj predmet

Sud na početku primećuje da je nesporno da je policija silom izvela podnosioca predstavke iz prilepske policijske stanice 30. januara 2001. Sektor je to potvrdio u svom izveštaju u kojem je utvrdio činjenice a nijedna strana to nije porekla.
Sud zaključuje da je podnosilac predstavke zadobio određene povrede tokom posete prilepskoj policijskoj stanici. To je potvrđeno i u lekarskim potvrdama (v. stavove 9 i 10 više). Te povrede nisu iziskivale nikakvo lečenje ili lekove– prepisan je samo sedativ. Ni Država nije osporila te povrede.
Sud, međutim, primećuje da se opis povreda zabeleženih u tim potvrdama kosi sa opisom u izveštaju veštaka (v. stav 11 više) koji mu je podnosilac predstavke sam podneo. Ova nedoslednost se ne odnosi samo na stranu tela podnosioca predstavke koja je povređena već i na prirodu povreda.
Pored toga, Sud primećuje da su podnosilac predstavke i Država dali oprečne verzije događaja i načina na koji je podnosilac predstavke zadobio povrede. Sud smatra da su povrede bar delimično možda izazvane provokativnim ponašanjem samog podnosioca predstavke i potrebom da se on silom ukloni iz prostorija policije. Sud u tom pogledu zaključuje da podnosilac predstavke nije pružio dovoljno dokaza koji potkrepljuju njegovu verziju događaja. Nedoslednost u pogledu lekarskih potvrda navedena u prethodnom stavu potkrepljuje ovaj zaključak. Sud stoga nije u mogućnosti da na osnovu dokaza koji su mu predstavljeni zaključi van razumne sumnje da je podnosilac predstavke tokom posete policijskoj stanici bio podvrgnut nečovečnom ili ponižavajućem postupanju u značenju člana 3 Konvencije.
Shodno tome, Sud zaključuje da nije došlo do kršenja materijalnog aspekta člana 3 Konvencije.

(b) Procesni aspekat: navodno odsustvo delotvorne istrage

(i) Opšta načela

Sud primećuje da u slučaju kada pojedinac iznese osporivu tvrdnju da je bio podvrgnut postupanju kojim je policija ili slično službeno lice Države prekršilo član 3, ta odredba, tumačena zajedno sa opštom dužnošću Država iz člana 1 Konvencije da „jemče svakome u svojoj nadležnosti prava i slobode određene u ... ove Konvencije“ prećutno nalaže sprovođenje delotvorne zvanične istrage. Kao i u pogledu istrage o kršenju člana 2, ova istraga treba da bude sposobna da dovede do identifikacije i kažnjavanja odgovornih lica. Inače bi opšta zakonska zabrana mučenja i nečovečnog i ponižavajućeg postupanja i kažnjavanja u praksi bila nedelotvorna uprkos svom suštinskom značaju i službena lica Države bi u nekim slučajevima mogla praktično nekažnjeno da krše prava onih koje drže pod kontrolom (vidi predmete Corsacov v. Moldova, br. 18944/02, st. 68, od 4. aprila 2006; navedeni predmet Labita, 131, ECHR 2000-IV; predmete McCann and Others v. the United Kingdom, presuda od 27. septembra 1995, Series A br. 324, str. 49, st. 161; Kaya v. Turkey, presuda od 19. februara 1998, Izveštaji 1998-I, str. 324, st. 86; Yaşa v. Turkey, presuda od 2. septembra 1998, Izveštaji 1998-VI, str. 2438, st. 98).
Konačno, istraga mora da bude ekspeditivna. U predmetima koji su se odnosili na povrede članova 2 i 3 Konvencije i delotvornost zvanične istrage, Sud je često ocenjivao da li su vlasti u relevantno vreme blagovremeno reagovale na žalbe (vidi, između ostalog, navedeni predmet Labita, st. 133).

(ii) Primena ovih načela na ovaj predmet

Sud smatra da su prijave podnosioca predstavke javnom tužilaštvu i Sektoru da mu je policija nanela povrede zajedno probudile razumnu sumnju da je policija mogla da izazove navedene povrede, kao što je podnosilac predstavke ukazao, i da je ta sumnja vlastima nalagala da sprovedu istragu u skladu sa zahtevima člana 3 Konvencije.
Sud primećuje da je Sektor sastavio svoj izveštaj skoro sedam meseci nakon što je podnosilac predstavke podneo prijavu. Država nije pružila nikakvo obrazloženje za takvo kašnjenje. Pored toga, Sud ne može da utvrdi da li je taj izveštaj dostavljen podnosiocu predstavke.
Pošto je razmotrio tvrdnje podnosioca predstavke o meritumu, javni tužilac ih je odbacio jer nije našao nikakve dokaze o tome da je počinjeno krivično delo. Njegovi zaključci bili su isključivo zasnovani na izjavama umešanih policajaca.
Podnosilac predstavke je u privatnom krivičnom postupku ponovio svoje tvrdnje o tome da ga je policija pretukla. Naveo je identitet jednog od umešanih policajaca i prepustio identifikaciju ostale četvorice sudu. Sud prihvata da je moguće da mu nije bio poznat identitet svih počinilaca. Takođe smatra da insistiranje suda da podnosilac prijave utvrdi identitet ostalih optuženih predstavlja preterani formalizam. Njihov identitet je lako mogao da bude otkriven, kao što je podnosilac predstavke tvrdio, na osnovu zvanične evidencije policije. Prilepski sud je, pak, odbacio prijavu podnosioca predstavke kao nepotpunu i nije preduzeo nikakve druge korake. Štaviše, ne postoji objašnjenje zašto nije nastavio postupak, barem protiv g. P.R. Prilepski sud, međutim, nije preduzeo nikakve korake kako bi saslušao svedoke, iako ih je podnosilac predstavke predložio, uključujući i lekara koji ga je pregledao. Dakle, nije sprovedeno sudsko razmatranje merituma žalbi podnosioca predstavke.
Sud na osnovu ovih činjenica zaključuje da istraga navoda podnosioca predstavke da mu je policija nanela povrede nije bila temeljna i delotvorna. Sud stoga zaključuje da je došlo do kršenja procesnog aspekta člana 3 Konvencije.

[.....................................]

IZ OVIH RAZLOGA SUD JEDNOGLASNO

Proglašava prihvatljivom žalbu podnosioca predstavke o povredi člana 3;

Zaključuje da nije bilo kršenja materijalnog aspekta člana 3 Konvencije;

Zaključuje da je prekršen procesni aspekat člana 3 Konvencije;
Zaključuje

(a) da je tužena Država u skladu sa članom 44(2) Konvencije dužna da u roku od tri meseca od dana pravosnažnosti presude isplati podnosiocu predstavke sledeće iznose konvertovane u domaću valutu tužene Države po kursu na dan isplate:

(i) 1.000 evra (jednu hiljadu evra) na ime nematerijalne štete;

(ii) 635 evra (šest stotina trideset i pet evra) na ime izdataka i troškova;i (iii) sve poreze na gore navedene iznose naplative podnosiocu predstavke;

(b) da od isteka gore navedena tri meseca do isplate bude zaračunata zatezna kamata na navedeni iznos po stopi jednakoj graničnoj aktivnoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uvećanoj za tri procentna poena;

Odbacuje ostatak zahteva podnosioca predstavke za pravično zadovoljenje.

Sačinjeno na engleskom i objavljeno pisanim putem 7. februara 2008. u skladu sa pravilom 77(st. 2 i 3) Poslovnika Suda.

Klaudija Vesterdik Per Lorenzen

sekretar predsednik

____________________

Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

FIFTH SECTION

CASE OF TRAJKOSKI v. THE FORMER YUGOSLAV REPUBLIC OF MACEDONIA

(Application no. 13191/02)

JUDGMENT

STRASBOURG

7 February 2008

FINAL

07/07/2008

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Trajkoski v. the former Yugoslav Republic of Macedonia, The European Court of Human Rights (Fifth Section), sitting as a Chamber composed of:

Peer Lorenzen, President,
Snejana Botoucharova,
Volodymyr Butkevych,
Margarita Tsatsa-Nikolovska,
Rait Maruste,
Javier Borrego Borrego,
Renate Jaeger, judges,

and Claudia Westerdiek, Section Registrar.

Having deliberated in private on 15 January 2008,

Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 13191/02) against the former Yugoslav Republic of Macedonia lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by six Macedonian nationals, Mr Cvetan Trajkoski and Mr Nikola Trajkoski, Mrs Snezana Trajkoska, Mr Igorce Simonoski, Mr Cvetan Simonoski and Mrs Ratka Simonoska, on 26 September 2001.

2. All applicants were represented by Mr D. Miloseski, a lawyer practising in Prilep. The Macedonian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mrs R. Lazareska Gerovska.

3. The application concerned complaints under Articles 6 and 13 of the Convention and Article 1 of Protocol No. 1. In a letter received by the Court on 28 January 2002, Mr Cvetan Trajkoski also complained that he had been ill-treated by the police.

4. On 1 December 2005 the Court decided to communicate to the Government the complaint raised by Mr Cvetan Trajkoski (“the applicant”) under Article 3 of the Convention and declared the remainder of the application inadmissible. Under the provisions of Article 29 § 3 of the Convention, it decided to examine the merits of that complaint at the same time as its admissibility.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

5. The applicant was born in 1964 and lives in Prilep.

6. In a number of administrative proceedings, the applicant challenged the lawfulness of administrative decisions related to the construction and operation of a petrol station that was located a few metres from his home. He also brought criminal charges against the state officials who took the relevant decisions and against the manager of the petrol station.

1. The incident

(a) The applicant’s version of events

7. On 30 January 2001 at 8.20 p.m. the applicant, accompanied by his wife and Mr P.N., went to the Prilep police station to report the possibility of a fire and explosion at the petrol station as a result of alleged improper handling of petrol stocks at the time. Upon their arrival, they had parked their car in front of an access ramp on the street in front of the police station. At the warden’s request, the applicant had moved his car to a car park situated behind the “Lipa” hotel. After the applicant had entered the police station, the same officer had pushed him backwards. In his initial submission, the applicant stated that a gun had also been pointed at his head. Seven or eight police officers had arrived at the scene and had assaulted him, grabbing him by his arms, legs and hair and throwing him against the stairway. They had continued hitting and beating him all over his body. During the beating, the police officers had used offensive language.

(b) The Government’s version of events

8. The Government submitted that the applicant had parked his car in front of the entrance of the Prilep police station on a street on which no traffic and parking had been allowed. They further maintained that he had failed to move his car despite having been ordered to do so by the police officers on duty. The applicant had then entered the police station without identifying himself. He had ignored the officers’ verbal order that he leave the building. He had actively resisted when police officers took him out of the station.

2. Subsequent events

9. A medical certificate (“the first certificate”) issued on 30 January 2001 at 9.15 p.m. indicated that the applicant had sustained several bodily injuries which did not qualify as grievous. A tranquilliser was prescribed. That certificate did not specify the possible origin of the injuries, their timing or the way in which they had been inflicted.

10. After communication of the case, the applicant obtained another medical certificate issued on 11 May 2006 by the Prilep Hospital which described the applicant’s injuries, noted on the first certificate, in the following terms: slight redness on the right temple, a scratch on the right ankle and a toe. In addition, it was noted that his right elbow and the left side of his hip were tender.

11. After communication, the applicant also obtained a forensic expert report of 23 May 2006 concerning his post-incident trauma. That report, which was based on the medical records and the applicant’s statement, indicated that, after the incident, the applicant had a bruise on his left elbow, a scratch on his left shinbone and bruises on his face below his left eye and on his left hip.

12. No court decision about the incident at issue has been given against the applicant.

3. Application before the Sector for Internal Control within the Ministry of the Interior (“the Sector”)

13. On 30 January 2001 the applicant asked the Sector to investigate the incident. On 23 August 2001 the Sector drew up a report giving a factual account of the incident. It established that the applicant had been taken out of the building after he had ignored the officers’ verbal order to that effect. He had actively resisted the police officers and he had behaved in an arrogant manner. It found that there had been no abuse of power by the police in their attempts to subdue the applicant. It further stated that on 6 February 2001 an application for misdemeanour proceedings had been submitted against the applicant under the Act on minor offences against public order. That application indicated, inter alia, that policemen had grabbed the applicant by his arms and taken him outside the police premises.

3. The criminal investigation

14. On an unspecified date, the applicant brought before the public prosecutor criminal charges against Mr P.R., a police officer who had allegedly participated in the incident, for having ill-treated him while on duty. It cannot be established whether the applicant complained about other policemen as well.

15. The Government stated that on 9 March 2001 the public prosecutor requested that additional inquiries be made by the Ministry of the Interior (“the Ministry”). The latter submitted an official report about the incident in reply. No evidence was submitted in support of that assertion.

16. On 15 May 2001 the public prosecutor rejected the applicant’s complaint, arguing that the alleged offence was not considered to be a crime that could be prosecuted upon his motion. It was established that on 30 January 2001 the applicant had parked his car in front of the entrance of the Prilep police station, blocking the police cars’ way. He had shouted at police officers and threatened to set the petrol station on fire. Mr P.R. and Mr K.N., another police officer, had ordered the applicant to move his car. After having questioned Mr P.R. and other police officers, including Mr P.N., who had been present at the scene at the time, the public prosecutor established that Mr P.R. had not ill-treated the applicant, nor had the latter been subjected to inhuman and degrading treatment. No gun had been pointed at him by Mr P.R. or by any other police officer. It was finally concluded that Mr P.R. had not committed the offence complained of or any other prosecutable act.

17. On 22 May 2001 the applicant lodged a subsidiary criminal complaint against Mr P.R. and four other unidentified police officers with the Prilep Court of First Instance (“the trial court”). He complained that he had been shouted at, insulted, beaten and dragged across the floor and that as a result he had sustained light bodily injuries and bruises. He requested that the trial court hear statements from him, his wife and Mr P.N., who had been an eyewitness to the incident, as well as from Mr K.N.

18. On 20 June 2001 the trial court requested that the applicant make his complaint more specific by providing the names of the unidentified police officers.

19. On 26 June 2001 the applicant informed the trial court that he was unable to discover the identities of the remaining police officers. He pointed out that one of them had been a warden and the other a guard at the time of the events. He further maintained that the trial court could officially request information about their identities and that he would easily be able to confirm it afterwards.

20. On 2 July 2001 the trial court rejected the applicant’s subsidiary complaint as incomplete, namely because he had not identified the remaining four police officers. No comment was made as to the charges against Mr P.R.

21. On 1 August 2001 the applicant appealed against that ruling, arguing that the trial court had failed to investigate his allegations, and that he had no effective way of discovering the identities of the police officers concerned but that he would be able to identify them in a line-up.

22. On 7 November 2001 the Bitola Court of Appeal upheld the trial court’s ruling.

23. On 25 December 2001 the public prosecutor informed the applicant that there were no grounds for lodging a request for the protection of legality with the Supreme Court.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

24. Section 254 § 1 (1) of the Criminal Proceedings Act (“the Act”) provides that an indictment should contain, inter alia, personal information about the person accused.

25. In accordance with section 255 § 2 of the Act, the president of the adjudicating panel examines whether the indictment has been duly completed, and if it has not, he/she shall return it to the claimant, who shall to rectify it within three days. If an injured party does not comply with that time-limit, the prosecution shall be considered as having been withdrawn and the proceedings shall be suspended accordingly.

26. Other statutory provisions relevant to the present case are described in the Jasar case (see Jasar v. the former Yugoslav Republic of Macedonia, no. 69908/01, §§ 31-40, 15 February 2007).

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 3 OF THE CONVENTION

27. The applicant complained under Article 3 of the Convention that he had been subjected to acts of police brutality on the occasion of his visit to the police station to discuss the issue of the petrol station. Article 3 reads as follows:

“No one shall be subjected to torture or to inhuman or degrading treatment or punishment.”

A. Admissibility

1. The parties’ submissions

28. The Government submitted that the applicant had not exhausted all domestic remedies in respect of his complaints of ill-treatment since he had not claimed compensation or brought the alleged police brutality to the attention of the Ombudsman, who was empowered to recommend the initiation of disciplinary proceedings and to bring criminal complaints before the public prosecutor.

29. As to the criminal complaint, the Government maintained that the public prosecutor had undertaken the required investigative measures (see paragraph 15 above). After he had rejected the applicant’s allegations, the latter had taken over the prosecution. By failing to identify the remaining four police officers, apart from Mr P.R., the applicant had deprived himself of the possibility to have his contentions considered by the domestic courts.

30. The applicant submitted that he had made a criminal complaint to the public prosecutor, thus initiating a procedure capable of leading to the identification and prosecution of the alleged perpetrators of the assault. After his complaint had been rejected, he had taken over the prosecution, but to no avail. As to the Ombudsman, the applicant stated that he could not be regarded as an effective remedy since he had no judicial powers. He further argued that in his case, a civil compensation claim would be devoid of any prospect of success given the fact that no guilt had been established in the course of the criminal proceedings.

2. The Court’s assessment

31. The Court notes that the applicant brought his allegations about ill-treatment by the police to the attention of the authorities, namely the Sector and the public prosecutor, placing them under a duty to carry out an appropriate investigation. He further instituted a court procedure able to establish the facts and attribute responsibility. For the reasons detailed in the Jasar case (see Jasar v. the former Yugoslav Republic of Macedonia (dec.), no. 69908/01, 19 January and 11 April 2006) which likewise apply to this case, the Court considers that the applicant’s complaint cannot be declared inadmissible for non-exhaustion of domestic remedies within the meaning of Article 35 of the Convention. The Government’s objection must accordingly be rejected. It further notes that it is not inadmissible on any other grounds. It must therefore be declared admissible.

B. Merits

1. The parties’ submissions

32. The Government submitted that the police had not had recourse to any coercive measure, nor had the applicant been subjected to inhuman and degrading treatment. Relying on the Court’s jurisprudence, they further argued that neither the applicant’s injuries nor the conduct of the policemen could qualify him as having been tortured. The use of physical force had clearly been regulated by the national legislation, under which any recourse to force must be strictly necessary and proportionate.

33. Having regard to the facts of the case, in particular the Sector’s report (see paragraph 13 above) and the measures taken by the public prosecutor (see paragraph 15 above), the Government argued that an effective investigation into the applicant’s allegations had been carried out. They submitted that all the relevant facts had been established in a timely fashion, despite the applicant’s failure to provide information about the identity of the police officers concerned, a fact that hampered the investigation.

34. The applicant maintained his allegations that he had been ill-treated by policemen during his visit to the Prilep police station to discuss issues related to the petrol station. He further submitted that the Government’s arguments were contradictory. The public prosecutor had not taken any effective measure to discover who the perpetrators were, although, as was evident from the Sector’s records, the Ministry had been aware of their identity. No statement had been taken from the eyewitnesses put forward. No effective investigation had been carried out with respect to Mr P.R., whose identity was known to the trial court.

2. The Court’s assessment

(a) Substantive limb: alleged inhuman and degrading treatment

(i) General principles

35. The Court recalls that Article 3 of the Convention prohibits in absolute terms torture and inhuman or degrading treatment. Ill-treatment must attain a minimum level of severity if it is to fall within the scope of Article 3. The assessment of this minimum is relative: it depends on all the circumstances of the case, such as the duration of the treatment, its physical and mental effects and, in some cases, the sex, age and state of health of the victim. In respect of a person deprived of his liberty, recourse to physical force which has not been made strictly necessary by his own conduct diminishes human dignity and is in principle an infringement of the right set forth in Article 3. Treatment has been held by the Court to be “inhuman” because, inter alia, it was premeditated, was applied for hours at a stretch and caused either actual bodily injury or intense physical and mental suffering, and also “degrading” because it was such as to arouse in its victims feelings of fear, anguish and inferiority capable of humiliating and debasing them.

36. In order for a punishment or treatment associated with it to be “inhuman” or “degrading”, the suffering or humiliation involved must in any event go beyond that inevitable element of suffering or humiliation connected with a given form of legitimate treatment or punishment. The question whether the purpose of the treatment was to humiliate or debase the victim is a further factor to be taken into account, but the absence of any such purpose cannot conclusively rule out a finding of violation of Article 3 (see Labita v. Italy [GC], no. 26772/95, §§ 119-120, ECHR 2000-IV). Allegations of ill-treatment must be supported by appropriate evidence (see, mutatis mutandis, Klaas v. Germany, judgment of 22 September 1993, Series A no. 269, pp. 17-18, § 30).

37. To assess this evidence, the Court adopts the standard of proof “beyond reasonable doubt”, but adds that such proof may follow from the coexistence of sufficiently strong, clear and concordant inferences or of similar unrebutted presumptions of fact (see the Jasar judgment, cited above, § 48).

(ii) Application of these principles in the present case

38. The Court notes at the outset as undisputed that during the incident of 30 January 2001, the police took the applicant out of the Prilep police station by force. The Sector confirmed this in its fact-finding report and it was not denied by either of the parties.

39. The Court finds that during his visit to the Prilep police station, the applicant distinguished certain injuries. This was corroborated by the medical certificates (see paragraphs 9 and 10 above). The injuries did not require any medical or drug treatment - only a tranquilliser was prescribed. The Government also did not contest the injuries.

40. The Court, however, observes that the description of the injuries noted on those certificates contradict that given in the forensic expert report (see paragraph 11 above) submitted before it by the applicant himself. This inconsistency concerns not only the side of the applicant’s body which was injured, but also the nature of the injuries.

41. Furthermore, the Court notes that the applicant and the Government provided two conflicting accounts of events as of how the injuries had been sustained. The Court considers that at least partly the injuries might have been brought by the applicant’s own provocative behaviour and the need to remove him from the police premises by force. In that respect, the Court finds that the applicant did not provide sufficient evidence to support his version of events. The inconsistency concerning the medical certificates noted in the preceding paragraph corroborates that conclusion. That being so, the evidence before it does not enable the Court to find beyond reasonable doubt that during his visit to the police station the applicant was subjected to inhuman or degrading treatment within the meaning of Article 3 of the Convention.

42. Accordingly, it concludes that that there has been no violation of the substantive limb of Article 3 of the Convention.

(b) Procedural limb: alleged lack of an effective investigation

(i) General principles

43. The Court recalls that where an individual makes an arguable assertion that he has suffered treatment infringing Article 3 at the hands of the police or other similar agents of the State, that provision, read in conjunction with the State’s general duty under Article 1 of the Convention to “secure to everyone within their jurisdiction the rights and freedoms defined in ... [the] Convention”, requires by implication that there should be an effective official investigation. As with an investigation under Article 2, such an investigation should be capable of leading to the identification and punishment of those responsible. Otherwise, the general legal prohibition of torture and inhuman and degrading treatment and punishment would, despite its fundamental importance, be ineffective in practice and it would be possible in some cases for agents of the State to abuse the rights of those within their control with virtual impunity (see Corsacov v. Moldova, no. 18944/02, § 68, 4 April 2006; Labita, cited above, § 131, ECHR 2000‑IV; McCann and Others v. the United Kingdom, judgment of 27 September 1995, Series A no. 324, p. 49, § 161; Kaya v. Turkey, judgment of 19 February 1998, Reports 1998‑I, p. 324, § 86; Yaşa v. Turkey, judgment of 2 September 1998, Reports 1998‑VI, p. 2438, § 98).

44. Finally, the investigation must be expeditious. In cases under Articles 2 and 3 of the Convention, where the effectiveness of the official investigation was at issue, the Court has often assessed whether the authorities reacted promptly to the complaints at the relevant time (see, among others, Labita, cited above, § 133).

(ii) Application of these principles in the present case

45. The Court considers that, taken together, the applicant’s complaints to the public prosecutor’s office and the Sector, that he had sustained injuries at the hands of the police, raised a reasonable suspicion that the said injuries could have been caused by the police as indicated by the applicant, which warranted an investigation by the authorities in conformity with the requirements of Article 3 of the Convention.

46. The Court observes that the Sector’s report was drawn up nearly seven months after the applicant had made his complaint. The Government gave no explanation for that delay. In addition, the Court cannot establish whether that report was communicated to the applicant.

47. The public prosecutor, after having examined the applicant’s allegations on the merits, rejected them finding no evidence of an offence. His conclusions were based solely on the statements of the police officers involved.

48. In the subsidiary criminal proceedings the applicant reiterated his allegations of having been beaten by the police. He provided the identity of one of the police officers involved and left it to the court to identify the remaining four. The Court accepts that the identities of all the perpetrators could have been unknown to him. It further considers the trial court’s insistence that the applicant discover the identity of the other accused himself to be an excessive formalism. Their identity could easily have been discovered, as argued by the applicant, from the official police records. Instead, the trial court rejected the applicant’s complaint as incomplete without taking any further action. Moreover, this is no explanation why the trial court did not continue the proceedings at least against Mr P.R. However, it took no steps to hear witnesses, although put forward by the applicant, including the doctor who had examined him. The applicant’s complaints remained therefore without a judicial consideration on the merits.

49. Against this background, the Court concludes that the investigation into the applicant’s claim that he had sustained injuries at the hands of the police was not thorough and effective. Thus, the Court finds that there has been a violation of the procedural limb of Article 3 of the Convention.

II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

50. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

51. The applicant claimed 500, 000 euros (EUR) in respect of non-pecuniary damage. The forensic expert report of 23 May 2006 concerning his post-incident trauma (see paragraph 11 above) was produced to that effect.

52. The Government did not comment on the applicant’s claims in respect of non-pecuniary damage.

53. The Court observes that it has found the authorities of the respondent State to be in breach of Article 3 on account of their failure to investigate the applicant’s allegations of police brutality. It found no violation on the substance of that complaint. In its view, the applicant must be taken to have suffered some degree of frustration and anguish as a result of the lack of concern displayed by the authorities with respect to his complaint. Making an assessment on an equitable basis, it awards the applicant the sum of EUR 1, 000 in respect of non-pecuniary damage.

B. Costs and expenses

54. The applicant also claimed EUR 2, 590 for the costs and expenses incurred before the Court. These included EUR 35 for the medical certificate of 11 May 2006 and EUR 200 for the forensic expert report referred to above. The remainder concerned the fees of the lawyer who represented the applicant in the proceedings after his complaint had been communicated to the respondent Government, namely EUR 420 for letters of authority issued to twelve individuals who had allegedly initially complained before the Court and EUR 1, 935 for three submissions lodged with the Court. He did not specify what those submissions were, nor did he attach a fee note.

55. The Government did not comment on the applicant’s claims for costs and expenses.

56. According to the Court’s case-law, an applicant is entitled to reimbursement of his costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and are reasonable as to quantum (see Editions Plon v. France, no. 58148/00, § 64, ECHR 2004‑IV). In the present case, regard being had to the information in its possession and the above criteria, the Court finds the amount claimed for lawyer’s fees to be excessive and awards instead the sum of EUR 600 in that respect. It further considers that the costs related to the forensic expert report were not necessarily incurred and, accordingly, rejects the claim in that part. On the other hand, it awards the whole sum claimed for the remaining costs. The total award under this head therefore is EUR 635.

C. Default interest

57. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares the applicant’s complaint under Article 3 admissible;

2. Holds that there has been no violation of Article 3 of the Convention under its substantive limb;

3. Holds that there has been a violation of Article 3 of the Convention under its procedural limb;

4. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, the following amounts, to be converted into the national currency of the respondent State at the rate applicable at the date of settlement:

(i) EUR 1,000 (one thousand euros) in respect of non-pecuniary damage;

(ii) EUR 635 (six hundred and thirty-five euros) in respect of costs and expenses; and

(iii) any tax that may be chargeable on the above amounts;

(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amount at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

5. Dismisses the remainder of the applicant’s claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 7 February 2008, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Claudia Westerdiek Peer Lorenzen

Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 3 | DIC | Habimi i drugi protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž br. 4027/17 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 17805/11 od 05.04.2017. godine u stavu prvom izreke, u delu stava drugog izreke kojim je odbijen tužbeni zahtev u delu u kome je traženo da se obaveže tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete isplati za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode još iznos od 400.000,00 dinara, za pretrplјeni strah usled torture još iznos od 150.000,00 dinara i za pretrplјene fizičke bolove usled torture još iznos od 150.000,00 dinara, u stavu trećem izreke i u stavu četvrtom izreke i žalbe tužioca AA i Republike Srbije u ovom delu odbijaju, kao neosnovane, dok se presuda preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode isplati još iznos od 350.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 05.04.2017. godine pa do isplate, i preinačava rešenje o troškovima sadržano u stavovima petom i šestom izreke presude tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 301.350,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom.

U vreme lišenja slobode tužilac je bio policijski pripravnik već šest meseci i raspoređen na rad u Policijskoj stanici Palilula. Odmah po lišenju slobode odveden je u Policijsku stanicu u Ulici 29. novembra gde je bio "obrađivan" tri dana i iznudili priznanje dela primenom sile i fizičkim maltretiranjem. Prva tri dana koja je proveo u policijskoj stanici kod tužioca su dovele do snažne psihotraume i fizičke traume usled čega je razvijen strah najjačeg intenziteta u trajanju od tri dana sa kliničkom slikom akutne reakcije na stres. Tokom boravka u pritvoru narednih 6 meseci doživlјava strah srednjeg do jakog intenziteta usled socijalne izolacije, patnje, duševnog bola zbog sumnje da je počinio navedeno krivično delo, nemogućnosti komunikacije sa bliskim osobama, strah od neizvesnosti sudskog postupka u vidu posttraumatskog stresnog sindroma. U periodu izlaska iz pritvora tužilac doživlјava strah srednjeg intenziteta, a potom slabog intenziteta uz duševnu patnju zbog povrede ugleda i časti doživlјaj stida i osramoćenosti u jakom stečenu u trajanju od dve godine.

Pravilno je prvostepeni sud utvrdio i da je nad tužiocem vršena tortura jer je podvrgnut fizičkom mučenju, ponižavajućem postupanju i kažnjavanju od strane policije, ali i prilikom boravka u pritvoru čime su povređena njegova prava zaštićena članom 3 Evropske konvencije o lјudskim pravima i osnovnim slobodama.

Neosnovani su žalbeni navodi tužioca da je visina dosuđene naknade za pretrplјeni strah i bol zbog torture prenisko određena sa pozivanjem na visinu štete dosuđene pred Evropskim sudom za lјudska prava obzirom da je iznos naknade štete za pretrplјeni strah i bol zbog torture prema tužiocu u zbiru približno iste visine kao onaj koji je dosuđen svakom od oštećenih, kao podnosilaca predstavke u odluci Evropskog suda za lјudska prava Habimi protiv Srbije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 3 | DIC | Đorđević protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1268/2019 od 11.12.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih AA i BB, podnet protiv pravnosnažnih rešenja Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine i Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine, u odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku u vezi člana 61. Krivičnog zakonika, dok se u ostalom delu zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih odbacuje kao nedozvolјen.

Rešenjem Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine, između ostalih, maloletnima AA i BB su zbog izvršenja produženog krivičnog dela silovanje iz člana 178. stav 3. u vezi stava 2. i 1. u vezi člana 61. KZ izrečene vaspitne mere pojačan nadzor od strane roditelјa koje mogu trajati najmanje 6 (šest) meseci, a najviše 2 (dve) godine, a u koje mere se maloletnima uračunava vreme provedeno u pritvoru od 10.12.2018.godine do 18.12.2018.godine, s tim što će sud naknadno odlučiti o njihovom prestanku.

Rešenjem Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine odbijena je kao neosnovana žalba zajedničkog branioca maloletnih AA i BB i potvrđeno je rešenje Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde