1.6.4.5 Izvršenje sudskih odluka
1.13 Član 13. - pravo na delotvoran pravni lek
1.13.1 Delotvoran pravni lek
1.16.1 Imovina
1.16.2.1 Pravo na neometano uživanje imovine

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Ovaj slučaj se ticao neizvršenja konačne odluke od strane srpskih vlasti u korist podnosioca predstavke. Ona se poziva na član 1. Protokola broj 1 (zaštita imovine), član 13 (pravo na delotvoran pravni lek) i član 6 stav 1 (pravo na pravično suđenje).

Preuzmite presudu u pdf formatu

Na osnovu člana 6. stav 1. Uredbe o zastupniku Republike Srbije pred Evropskim sudom za ljudska prava ("Službeni glasnik RS", broj 61/06 - prečišćen tekst) objavljuje se, na srpskom i engleskom jeziku, Presuda Evropskog suda za ljudska prava po predstavci broj 33888/05 - Popović protiv Srbije, koja glasi:

Presuda Evropskog suda za ljudska prava

Presuda je objavljena u "Službenom glasniku RS", br. 103/2009 od 11.12.2009. godine.

EVROPSKI SUD ZA LjUDSKA PRAVA
DRUGO ODELjENjE
PREDMET MILICA POPOVIĆ protiv SRBIJE
(Predstavka broj 33888/05)
PRESUDA
STRAZBUR
24. novembar 2009. godine

Ova presuda će postati pravosnažna u okolnostima predviđenim članom 44. stav 2. Konvencije. Moguće su redaktorske promene.

U predmetu Popović protiv Srbije, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odeljenje) zasedajući u veću u čijem su sastavu bili:

Françoise Tulkens, predsednik,

Vladimiro Zagrebelsky,

Danute Jočiene,

Dragoljub Popović,

András Sajó,

Nona Tsotsoria,

Kristina Pardalos, sudije,

i Sally Dollé, sekretar Odeljenja,

posle većanja na zatvorenoj sednici održanoj 3. novembra 2009. godine, izriče sledeću presudu, koja je usvojena na taj dan:

POSTUPAK

1. Predmet je formiran na osnovu predstavke (broj 33888/05), koju je Sudu podnela protiv državne zajednice Srbija i Crna Gora prema članu 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: "Konvencija") državljanka Srbije, gđa Milica Popović (u daljem tekstu: "Podnositeljka predstavke"), dana 12. septembra 2005. godine.

2. Od 3. juna 2006. godine, posle Deklaracije o nezavisnosti Crne Gore, Srbija je isključiva strana ugovornica u postupcima pred Sudom.

3. Podnositeljku predstavke zastupao je g. S. Stojanović, advokat iz Beograda. Vladu Srbije (u daljem tekstu: "Vlada") zastupao je njen zastupnik, g. S. Carić.

4. Dana 13. jula 2006. godine Predsednik Drugog odeljenja je odlučio da Vladu obavesti o predstavci. Primenjujući član 29. stav 3. Konvencije, rešio je, takođe, da se osnovanost predstavke razmatra istovremeno kada i dopuštenost.

ČINjENICE

I. OKOLNOSTI PREDMETA

5. Drugi opštinski sud u Beogradu je 23. oktobra 1984. godine doneo presudu u kojoj je, između ostalog, navedeno da je podnositeljka predstavke vlasnica 36% stana i garaže u Beogradu. Za preostalih 64% je utvrđeno da je imovina D. S., bivšeg partnera podnositeljke predstavke. Ova presuda je postala pravosnažna 25. juna 1985. godine.

6. U posebnom postupku, Četvrti opštinski sud u Beogradu je 30. marta 1987. godine presudio da je fizička podela navedene nepokretnosti nemoguća, da umesto toga treba održati javnu prodaju, i da sredstva od prodaje treba na odgovarajući način podeliti između bivših partnera.

7. Ova odluka je postala pravosnažna 16. novembra 1987. godine.

8. Četvrti opštinski sud u Beogradu (u daljem tekstu: "izvršni sud") je 18. maja 1990. godine usvojio predlog podnositeljke predstavke i naložio izvršenje gore navedene odluke od 30. marta 1987. godine.

9. Na ročištu održanom 2. septembra 1996. godine podnositeljka predstavke je ponudila da otkupi 64% predmetnog stana u vlasništvu D. S. i tako postane njegov isključivi vlasnik. Izvršni sud je istog dana prihvatio ovu ponudu, dosudio nepokretnost podnositeljki predstavke u utvrdio cenu od 25.126,22 dinara. D. S. je kasnije uložio žalbu protiv ove odluke.

10. Posle vraćanja predmeta nižem sudu, Okružni sud je 26. aprila 2002. godine potvrdio odluku izvršnog suda i ona je time postala pravosnažna.

11. Vrhovni sud je 3. marta usvojio zahtev za zaštitu zakonitosti koji je lično podneo Republički javni tužilac. On je ukinuo odluke nižih sudova i vratio predmet izvršnom sudu na ponovno razmatranje. Ispostavilo se da je odluka Vrhovnog suda uručena podnositeljki predstavke do 12. januara 2005. godine.

12. Posle njihovog razlaza 1978. godine, D. S. je u potpunosti zadržao u vlasništvu predmetni stan, pri čemu izgleda da mu podnositeljka predstavke nije imala pristup od tada.

13. Podnositeljki predstavke je 20. oktobra 2006. godine vraćena nominalna vrednost iznosa plaćenog prema odluci od 2. septembra 1996. godine (videti stav 9 u gornjem tekstu).

14. Podnositeljka predstavke je preminula 2. septembra 2007. godine.

15. Četvrti opštinski sud je 21. septembra 2007. godine obustavio postupak dok se čeka na određivanje zakonskih naslednika podnositeljke predstavke.

16. Sin podnositeljke predstavke je 10. oktobra 2008. godine, kao njen jedini naslednik, podneo zahtev za nastavak postupka.

17. Izgleda da od tada nije bilo daljeg razvoja događaja u ovom predmetu.

II. RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO

A. Zakon o izvršnom postupku (objavljen u Službenom listu Savezne Republike Jugoslavije, br. 28/00, 73/00 i 71/01)

18. Član 4. predviđa da se izvršni postupak sprovodi sa posebnom hitnošću.

19. Članovi 147. do 160. utvrđuju detalje u vezi sa javnom prodajom nekretnina.

B. Zakon o nasleđivanju (objavljen u Službenom glasniku Republike Srbije, br. 46/95 i 101/03)

20. Član 212. stav 1. predviđa da se zaostavština preminulog prenosi ex lege na zakonske naslednike u trenutku smrti.

PRAVO

I. SMRT PODNOSITELjKE PREDSTAVKE

21. Podnositeljka predstavke je preminula 2. juna 2007. godine.

22. Prvi opštinski sud u Beogradu je 20. marta 2008. godine proglasio sina podnositeljke predstavke, g. Vojka Miškovića, za njenog jedinog zakonskog naslednika.

23. Gospodin Mišković je 23. aprila 2009. godine obavestio Sud da on želi da nastavi sa postupkom koji je pokrenula njegova majka.

24. S obzirom na relevantno domaće zakonodavstvo (videti stav 20. u gornjem tekstu), kao i na činjenicu da on ima "očigledan imovinski interes" u izvršnom postupku u pitanju, Sud smatra, bez prejudiciranja drugih preliminarnih primedbi Vlade, da g. Mišković ima osnov da postupak nastavi umesto majke (videti, mutatis mutandis, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, broj 17556/05, st. 35-40, 30. oktobra 2007. godine).

25. Prema tome, sam g. Mišković će biti podnosilac predstavke u daljem tekstu.

II. NAVODNA POVREDA ČLANA 1. PROTOKOLA BROJ 1

26. Prema članu 1. Protokola broj 1, podnosilac predstavke se žalio zbog neizvršenja pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine.

27. Član 1. Protokola broj 1 glasi kako sledi:

"Svako fizičko i pravno lice ima pravo na neometano uživanje svoje imovine. Niko ne može biti lišen svoje imovine, osim u javnom interesu i pod uslovima predviđenim zakonom i opštim načelima međunarodnog prava.

Prethodne odredbe, međutim, ni na koji način ne utiču na pravo države da primenjuje zakone koje smatra potrebnim da bi regulisala korišćenje imovine u skladu s opštim interesima ili da bi obezbedila naplatu poreza ili drugih dažbina ili kazni."

A. Dopuštenost

28. Vlada je stavila razne primedbe na dopuštenost ovog pitanja. Međutim, Sud je odbacio slične primedbe u mnogim prethodnim slučajevima (videti, na primer, Preduzeće EVT protiv Srbije, broj 3102/05, st. 39-42, 21. jun 2007. godine). On ne nalazi posebne okolnosti u predmetnom slučaju koje bi zahtevale da odstupi od ovakve sudske prakse. Zbog toga on predstavku proglašava dopuštenom.

B. Osnovanost

29. Podnosilac predstavke je ponovo potvrdio da su njegova imovinska prava povređena, dok je Vlada ostala pri stavu da nije bilo povrede člana 1. Protokola broj 1.

30. Sud je često nalazio da, u kontekstu člana 1. Protokola broj 1, pozitivne obaveze Država mogu zahtevati preduzimanje mera kada su neophodne radi zaštite prava na imovinu, posebno kada postoji direktna veza između mera koje podnosilac predstavke može zakonito očekivati da će ih organi preduzeti i delotvornog uživanja njegove imovine (videti, Burdov protiv Rusije, broj 59498/00, st. 39-42, ECHR 2000-III).

31. Prema tome, Država je odgovorna da upotrebi sva pravna sredstva koja ima na raspolaganju kako bi se izvršila pravosnažna sudska odluka, uprkos činjenici da je ona doneta protiv privatnog lica, kao i da obezbedi potpuno poštovanje svih relevatnih domaćih postupaka (videti, mutatis mutandis, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, stav 56).

32. Kada se vratimo na predmetni slučaj, Sud prvo primećuje da se neprekidna nesposobnost domaćih organa da predmetni stan prodaju javnom prodajom svodi na mešanje u imovinska prava podnosioca predstavke. Drugo, odluka o kojoj je reč postala je pravosnažna 16. novembra 1987. godine, a njeno izvršenje je naloženo 18. maja 1990. godine. Treće, Protokol broj 1 je stupio na snagu u odnosu na Srbiju 3. marta 2004. godine, što znači da je predmetno neizvršenje u nadležnosti Suda ratione temporis u periodu od pet godina i osam meseci, a nekih četrnaest godina je već proteklo pre tog datuma. Najzad, sve ukazuje na to da je javnu prodaju trebalo odmah obaviti.

33. S obzirom na gore navedeno, Sud smatra da srpski organi nisu ispunili svoju pozitivnu obavezu, u smislu člana 1. Protokola broj 1 da izvrše odluku od 30. marta 1987. godine. Prema tome, došlo je do povrede navedene odredbe.

III. NAVODNA POVREDA ČLANA 13. KONVENCIJE

34. Podnosilac predstavke se dalje žalio, prema članu 13. Konvencije, da nije imao sredstva da ubrza postupak u pitanju niti da dobije naknadu zbog odugovlačenja u prošlosti.

35. Član 13. glasi kako sledi:

"Svako kome su povređena prava i slobode predviđene u ovoj konvenciji ima pravo na delotvoran pravni lek pred nacionalnim vlastima, bez obzira jesu li povredu izvršila lica koja su postupala u službenom svojstvu."

36. Sud primećuje da ova pritužba nije očigledno neosnovana u smislu člana 35. stav 3. Konvencije i da se ne može proglasiti nedopuštenom ni po kom drugom osnovu. Pritužba se, prema tome, mora proglasiti dopuštenom.

37. S obzirom na stavove u vezi sa članom 1. Protokola broj 1 i prethodne presude po ovom pitanju (videti, mutatis mutandis, Cvetković protiv Srbije, broj 17271/04, stav 59, 10. jun 2008. godine), Sud smatra da u relevatnom trenutku zaista nije bilo delotvornog pravnog sredstva prema domaćem pravu za pritužbu podnosioca predstavke zbog predmetnog neizvršenja. Prema tome, došlo je do povrede člana 13. Konvencije u vezi sa članom 1. Protokola broj 1.

IV. OSTALE NAVODNE POVREDE

38. Prema članu 6. stav 1 Konvencije, podnositeljka predstavke se, takođe, žalila na odluku Vrhovnog suda od 3. marta 2004. godine.

39. Sud primećuje da je ova odluka dostavljena podnositeljki predstavke do 12. januara 2005. godine, dok je sama predstavka podneta 12. septembra 2005. godine, više od šest meseci posle tog datuma. Proizlazi da je ova pritužba podneta van roka, pa se, prema tome, mora odbaciti u skladu sa članom 35. st. 1. i 4. Konvencije.

40. Najzad, prema članu 6. stav 1. Konvencije, podnositeljka predstavke se opet žalila zbog neizvršenja odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine.

41. Imajući u vidu svoj stav u vezi sa članom 1. Protokola broj 1 u gornjem tekstu, Sud proglašava identičnu pritužbu podnositeljke predstavke prema članu 6. stav 1. dopuštenom, ali ne nalazi neophodnim da posebno razmatra njenu osnovanost prema ovoj odredbi (videti, mutatis mutandis, Davidescu protiv Rumunije, broj 2252/02, stav 57, 16. novembar 2006. godine).

V. PRIMENA ČLANA 41. KONVENCIJE

42. Član 41. Konvencije predviđa:

"Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci."

A. Šteta

43. Podnosilac predstavke je tražio ukupno 147,350 evra na ime pretrpljene materijalne i nematerijalne štete.

44. Vlada je osporila ovaj zahtev.

45. Sud ne uočava nikakvu uzročnu vezu između utvrđene povrede i navodne materijalne štete. On, stoga, odbija ovaj zahtev.

46. Međutim, Sud smatra da je podnosilac predstavke pretrpeo izvesnu nematerijalnu štetu kao posledicu neizvršenja u pitanju. Prema tome, uzimajući u obzir okolnosti predmeta i procenjujući na pravičnoj osnovi, Sud podnosiocu predstavke dodeljuje 1.800 evra po ovom osnovu.

47. Dalje se mora primetiti da presuda kojom Sud nađe povredu Konvenciju ili Protokola uz nju nameće Tuženoj državi zakonsku obavezu ne samo da plati iznose dosuđene na osnovu pravičnog zadovoljenja već i da izabere, pod nadzorom Komiteta ministara, opšte i/ili, prema slučaju, pojedinačne mere koje će usvojiti u domaćem pravnom poretku kako bi utvrđena povreda bila okončana (videti Apostol protiv Gruzije, broj 40765/02, stav 71, ECHR 2000).

48. S obzirom na svoj stav u predmetnom slučaju, Sud smatra da Tužena država mora osigurati, odgovarajućim sredstvima, izvršenje pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine (videti, među mnogim drugim autoritetima, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, stav 65).

B. Troškovi

49. Podnosilac predstavke je tražio 41.092 evra na ime troškova pred domaćim sudovima kao i 2.000 evra na ime troškova u postupku pred Sudom.

50. Vlada je osporila ovaj zahtev.

51. Prema praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na naknadu troškova samo u onoj meri u kojoj je pokazano da su oni stvarno i neophodno nastali i da su opravdani u pogledu iznosa. U predmetnom slučaju, na osnovu dokumenata koje poseduje i gore navedenih kriterijuma, Sud odbija zahtev za naknadu troškova u domaćim postupcima, ali smatra da je opravdano da mu se dodeli iznos od 600 evra za postupak pred Sudom.

V. Zatezna kamata

52. Sud smatra da je primereno da zatezna kamata bude zasnovana na najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uz dodatak od tri procentna poena.

IZ TIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

1. Proglašava pritužbu zbog neizvršenja pravosnažne domaće odluke dopuštenom, a preostali deo predstavke nedopuštenim;

2. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 1. Protokola broj 1;

3. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 13. Konvencije u vezi sa članom 1. Protokola broj 1;

4. Utvrđuje da nije neophodno da se posebno razmatra pritužba na neizvršenje prema članu 6. stav 1. Konvencije;

5. Utvrđuje

(a) da Tužena država treba da obezbedi, odgovarajućim sredstvima, u roku od tri meseca od datuma kada ova presuda postane pravosnažna, u skladu sa članom 44. stav 2. Konvencije, izvršenje pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine;

(b) da Tužena država isplati podnosiocu predstavke, u roku od ista tri meseca, sledeće iznose:

(i) 1.800 evra (jedna hiljada osam stotina evra), plus svaki porez koji se može platiti, na ime pretrpljene nematerijalne štete, i

(ii) 600 evra (šest stotina evra), plus svaki porez koji podnosilac predstavke može platiti na ime troškova;

(v) da po isteku gore navedena tri meseca do isplate, treba platiti običnu kamatu na gore navedeni iznos po stopi koja je jednaka najnižoj kamatnoj stopi Evropske centrale banke uz dodatak od tri procentna poena;

6. Odbija preostali deo zahteva podnosioca predstavke za pravično zadovoljenje.

Sastavljeno na engleskom i dostavljeno u pisanoj formi 24. novembra 2009. godine, prema Pravilu 77 st. 2. i 3. Poslovnika Suda.

SECOND SECTION
CASE OF МILICA POPOVIĆ v. SERBIA

(Application no. 33888/05)

JUDGMENT

STRASBOURG

24 November 2009

FINAL

28/06/2010

This judgment has become final under Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Popović v. Serbia,
The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:
Françoise Tulkens, President,
Vladimiro Zagrebelsky,
Danutė Jočienė,
Dragoljub Popović,
András Sajó,
Nona Tsotsoria,
Kristina Pardalos, judges,
and Sally Dollé, Section Registrar,
Having deliberated in private on 3 November,
Delivers the following judgment, which was adopted on that date:
PROCEDURE
1.  The case originated in an application (no. 33888/05) against the State Union of Serbia and Montenegro, lodged with the Court, under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”), by a Serbian national, Ms Milica Popović (“the applicant”), on 12 September 2005.
2.  As of 3 June 2006, following the Montenegrin declaration of independence, Serbia remained the sole respondent in the proceedings before the Court.
3.  The applicant was represented by Mr S. Stojanović, a lawyer practicing in Belgrade. The Serbian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mr S. Carić.
4.  On 13 July 2006 the President of the Second Section decided to give notice of the application to the Government. Applying Article 29 § 3 of the Convention, it was also decided to examine the merits of the application at the same time as its admissibility.
THE FACTS
I.  THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
5.  On 23 October 1984 the Second Municipal Court (Drugi opštinski sud) in Belgrade issued a judgment stating, inter alia, that the applicant was the owner of 36% of a flat and a garage located in Belgrade. The remaining 64% was determined to be the property of D.S., the applicant's former partner. On 25 June 1985 this judgment became final.
6.  In a separate set of proceedings, on 30 March 1987, the Fourth Municipal Court (Četvrti opštinski sud) in Belgrade ruled that the physical division of the said real estate was impossible, that a public auction should be held instead, and that the proceeds thereof should be divided among the former partners accordingly.
7.  On 16 November 1987 this decision became final.
8.  On 18 May 1990 the Fourth Municipal Court in Belgrade (hereinafter “the enforcement court”) accepted the applicant's request and ordered the enforcement of the above decision dated 30 March 1987.
9.  At the hearing held on 2 September 1996 the applicant offered to buy the 64% of the flat in question owned by D.S. and thereby become its sole owner. On the same date the enforcement court accepted this offer, “awarded” the flat (“dosudio nepokretnosi”) to the applicant and set the price at 25,126.22 Dinars. D.S. subsequently filed an appeal against this decision.
10.  Following a remittal, on 26 April 2002 the District Court upheld the decision of the enforcement court and it thereby became final.
11.  On 3 March 2004 the Supreme Court accepted the request for the protection of legality (zahtev za zaštitu zakonitosti) filed by the Chief Public Prosecutor personally. It quashed the lower courts' decisions and remitted the case to the enforcement court for reconsideration. It would appear that the Supreme Court's decision was served on the applicant by 12 January 2005.
12.  Following their separation in 1978, D.S. retained sole possession of the flat in question while the applicant appears to have had no access since then.
13.  On 20 October 2006 the applicant was given back the nominal value of the amount paid pursuant to the decision of 2 September 1996 (see paragraph 9 above).
14.  On 2 September 2007 the applicant died.
15.  On 21 September 2007 the Fourth Municipal Court suspended the proceedings pending the determination of the applicant's legal heirs.
16.  On 10 October 2008 the applicant's son, as her only legal heir, requested the continuation of the proceedings.
17.  It would appear that there have been no further developments in the case since then.
II.  RELEVANT DOMESTIC LAW
A.  Enforcement Procedure Act (Zakon o izvršnom postupku; Official Gazette of Federal Republic of Yugoslavia nos. 28/00, 73/00 and 71/01)
18.  Article 4 provides that enforcement proceedings are to be conducted with particular urgency.
19.  Articles 147-160 set out the details as regards the auctioning of real estate.
B.  Inheritance Act 1995 (Zakon o nasleđivanju, published in the Official Gazette of the Republic of Serbia nos. 46/95 and 101/03)
20.  Article 212 § 1 provides that the deceased's estate shall be transferred ex lege to the legal heirs at the moment of death.
THE LAW
I.  THE APPLICANT'S DEATH
21.  On 2 June 2007 the applicant died.
22.  On 20 March 2008 the First Municipal Court (Prvi opštinski sud) in Belgrade declared the applicant's son, Mr Vojko Mišković, to be her sole legal heir.
23.  On 23 April 2009 Mr Mišković informed the Court that he wished to maintain the proceedings lodged by his mother.
24.  Given the relevant domestic legislation (see paragraph 20 above), as well as the fact that he has a “definite pecuniary interest” in the enforcement proceedings at issue, the Court finds, without prejudice to the Government's other preliminary objections, that Mr Mišković has standing to proceed in his mother's stead (see, mutatis mutandis, Marčić and Others v. Serbia, no. 17556/05, § 35-40, 30 October 2007).
25.  Mr Mišković shall, therefore, himself be referred to as “the applicant” hereinafter.
II.  ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 1 OF PROTOCOL No. 1
26.  Under Article 1 of Protocol No. 1, the applicant complained about the non-execution of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987.
27.  Article 1 of Protocol No. 1 reads as follows:
“Every natural or legal person is entitled to the peaceful enjoyment of his [or her] possessions. No one shall be deprived of his [or her] possessions except in the public interest and subject to the conditions provided for by law and by the general principles of international law.
The preceding provisions shall not, however, in any way impair the right of a State to enforce such laws as it deems necessary to control the use of property in accordance with the general interest or to secure the payment of taxes or other contributions or penalties.”
A.  Admissibility
28.  The Government raised various objections to the admissibility of this matter. However, the Court has rejected similar objections in many previous cases (see, for example, EVT Company v. Serbia, no. 3102/05, §§ 39-42, 21 June 2007).  It finds no particular circumstances in the instant case which would require a departure from this jurisprudence. It therefore declares the application admissible.
B.  Merits
29.  The applicant reaffirmed that his property rights had been violated while the Government maintained that there had been no violation of Article 1 of Protocol No. 1.
30.  The Court has frequently found that, in the context of Article 1 of Protocol No. 1, the States' positive obligations may require that measures be taken where necessary to protect the right of property, particularly where there is a direct link between the measures which an applicant may legitimately expect the authorities to undertake and the effective enjoyment of his or her possessions (see, for example, Burdov v. Russia, no. 59498/00, §§ 39-42, ECHR 2002‑III).
31.  It is thus the State's responsibility to make use of all available legal means at its disposal in order to enforce a final court decision, notwithstanding the fact that it has been issued against a private party, as well as to make sure that all relevant domestic procedures are duly complied with (see, mutatis mutandis, Marčić and Others v. Serbia, cited above, § 56).
32.  Turning to the present case, the Court first notes that the ongoing inability of the domestic authorities to auction the flat in question amounts to an interference with the applicant's property rights. Secondly, the decision at issue had become final by 16 November 1987, and its enforcement had been ordered on 18 May 1990. Thirdly, Protocol No. 1 had entered into force in respect of Serbia on 3 March 2004, meaning that the non-enforcement at issue has been within the Court's competence ratione temporis for a period of five years and eight months, some fourteen years having already elapsed before that date. Lastly, there is nothing to suggest that the auction should have been anything but straightforward.
33.  In view of the foregoing, the Court finds that the Serbian authorities have failed to fulfil their positive obligation, within the meaning of Article 1 of Protocol No. 1, to enforce the decision of 30 March 1987. There has, accordingly, been a violation of the said provision.
III.  ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 13 OF THE CONVENTION
34.  The applicant further complained, under Article 13 of the Convention, that he has had no means to expedite the proceedings in question or obtain compensation for the past delay.
35.  Article 13 reads as follows:
“Everyone whose rights and freedoms as set forth in [the] Convention are violated shall have an effective remedy before a national authority notwithstanding that the violation has been committed by persons acting in an official capacity.”
36.  The Court notes that this complaint is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 of the Convention and that it cannot be declared inadmissible on any other ground. The complaint must therefore be declared admissible.
37.  Having regard to its findings in respect of Article 1 of Protocol No. 1 and its prior judgments on the issue (see, mutatis mutandis, Cvetković v. Serbia, no. 17271/04, § 59, 10 June 2008), the Court considers that, at the relevant time, there was indeed no effective remedy under domestic law for the applicant's complaint about the non-enforcement in question. There has, accordingly, been a violation of Article 13 of the Convention taken together with Article 1 of Protocol No. 1.
IV.  OTHER ALLEGED VIOLATIONS
38.  Under Article 6 § 1 of the Convention, the applicant also complained about the Supreme Court's decision of 3 March 2004.
39.  The Court observes that this decision was served on the applicant by 12 January 2005 while the application itself was introduced on 12 September 2005, more than six months later. It follows that this complaint has been lodged out of time, and must therefore be rejected in accordance with Article 35 §§ 1 and 4 of the Convention.
40.  Finally, under Article 6 § 1 of the Convention, the applicant, again, complained about the non-enforcement of the Fourth Municipal Court's decision of 30 March 1987.
41.  Having regard to its finding in respect of Article 1 of Protocol No. 1 above, the Court declares the applicant's identical complaint made under Article 6 § 1 admissible, but does not find it necessary to examine it separately on the merits under this provision (see, mutatis mutandis, Davidescu v. Romania, no. 2252/02, § 57, 16 November 2006).
IV.  APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION
42.  Article 41 of the Convention provides:
“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”
A.  Damage
43.  The applicant claimed a total of 147,350 Euros (EUR) in respect of the pecuniary and the non-pecuniary damage suffered.
44.  The Government contested these claims.
45.  The Court does not discern any causal link between the violation found and the pecuniary damage alleged; it therefore rejects this claim.
46.  However, the Court considers that the applicant must have suffered some non-pecuniary damage as a result of the non-enforcement at issue. Accordingly, taking into account the circumstances of the case and making its assessment on an equitable basis, the Court awards the applicant EUR 1,800 under this head.
47.  It must, further, be noted that a judgment in which the Court finds a violation of the Convention or of its Protocols imposes on the respondent State a legal obligation not just to pay those concerned the sums awarded by way of just satisfaction, but also to choose, subject to supervision by the Committee of Ministers, the general and/or, if appropriate, individual measures to be adopted in its domestic legal order to put an end to the violation found (see Apostol v. Georgia, no. 40765/02, § 71, ECHR 2006).
48.  Having regard to its finding in the instant case, the Court considers that the respondent State must secure, by appropriate means, the enforcement of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987 (see, among many other authorities, Marčić and Others v. Serbia, cited above, § 65).
B.  Costs and expenses
49.  The applicant claimed EUR 41,092 for the costs and expenses incurred before the domestic courts and EUR 2,000 for those incurred before the Court.
50.   The Government contested these claims.
51.  According to the Court's case-law, an applicant is entitled to the reimbursement of costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and were reasonable as to their quantum. In the present case, regard being had to the documents in its possession and the above criteria, the Court rejects the claim for costs and expenses in the domestic proceedings but considers it reasonable to award the sum of EUR 600 for the proceedings before the Court.
C.  Default interest
52.  The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.
FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares the complaint concerning the non-enforcement of the final domestic decision admissible and the remainder of the application inadmissible;

2. Holds that there has been a violation of Article 1 of Protocol No. 1;

3. Holds that there has been a violation of Article 13 of the Convention taken together with Article 1 of Protocol No. 1;

4. Holds that it is not necessary to examine separately the non-enforcement complaint under Article 6 § 1 of the Convention;

5. Holds

(a)  that the respondent State shall ensure, by appropriate means, within three months from the date on which this judgment becomes final, in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, the enforcement of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987;
(b)  that the respondent State is to pay the applicant, within the same three month period, the following sums:
(i) EUR 1,800 (one thousand eight hundred euros), plus any tax that may be chargeable, for the non-pecuniary damage suffered, and
(ii) EUR 600 (six hundred euros), plus any tax that may be chargeable to the applicant for costs and expenses;
(c)  that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

6. Dismisses the remainder of the applicant's claim for just satisfaction.
Done in English, and notified in writing on 24 November 2009, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Sally Dollé Françoise Tulkens
Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član P1-1 | DIC | Ališić i drugi protiv Bosne i Hecegovine, Hrvatske, Srbije, Slovenije i Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije

U rešenju broj Rž St 818/21 20.04.2021. Privredni apelacioni sud doneo je odluku da usvoji žalbu predlagača AA i preinači rešenje Privrednog suda u Beogradu R4 St 37/2021 od 11.02.2021. godine, kojim je odbijen prigovor predlagača da se utvrdi da je u stečajnom postupku, koji se vodi pred Privrednim sudom u Beogradu pod posl. br. St 118/20 (St 57/10), povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Stečajni dužnik je podneo dve prijave potraživanja u likvidacionom postupku poslovne jedinice „Beogradske banke“ BB IBU Nicosia, Cyprus, i to prijavu St 818/21 potraživanja po osnovu otkupa jugoslovenskih refinansiranih dugova u nominalnom iznosu od 7.838.286,73 USD i zajedničku prijavu potraživanja sa Univerzitetom Beograd po osnovu deponovanih sredstava japanske institucije Fonda Sasakawa.

Po predstavci broj 60642/08 u predmetu Ališić i drugi doneta je presuda Evropskog suda za lјudska prava kojom je Republici Srbiji naloženo da preduzme sve mere, uklјučujući i zakonske izmene, kako bi štediše bivših republika SFRJ mogle da povrate staru deviznu štednju pod istim uslovima kao i građani Republike Srbije. Privredni apelacioni sud je u svom rešenju naveo ovu presudu Evropskog suda.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | Bojan Ikić | Bibić protiv Hrvatske

U presudi Upravnog suda br. 12 U 16603/19 od 3.3.2020. godine, kojom se tužba uvažava i poništava rešenje Poverenika za informacije od javnog značaja, tužilac se poziva upravo na ovu odluku. Tužilac je osporio zakonitost rešenja tuženog organa i to u delu kojim je odbijen zahtev za naknadu troškova sastava žalbe povodom koje je doneto osporeno rešenje.\r\n\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član P1-1 | DIC | Blečić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž 1016/2017 od 04.09.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P 132/14 od 04.10.2016. kojom je odbijen tužbeni zahtev tužioca AA kojim je tražio da se obaveže tužena Republika Srbija da mu kao rehabilitaciono obeštećenje isplati određene iznose na ime obavlјenog a neisplaćenog rada u redovno radno vreme, izgublјene zarade – plate za vreme nezaposlenosti po prestanku lišenja slobode, razlike u visini plate pre i posle štetnog događaja i drugih troškova, kao i novčane naknade za duševni bol.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Blečić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž 2285/19 od 19.09.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbijaju kao neosnovane žalbe tuženih BB1 i BB2 i tužioca i potvrđuje presuda Drugog osnovnog suda u Beogradu P 5682/17 od 30.11.2018. godine, ukida se odluka o troškovima postupka iz petog stava predmetne presude i odbacuje se kao nedozvolјena žalba tužene BB pomenute presude. Pomenutom presudom dozvolјeno je preinačenje tužbe iz podnesla tužioca, usvojen je tužbeni zahtev tužioca i obavezane tužene BB1 i BB2 da tužiocu predaju u sudržavinu porodičnu stambenu zgradu aa, a kao neosnova odbijen tužbeni zahetv tužioca u delu u kome traži iselјenje tužene BB iz porodične stambene zgrade.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda je povezana sa više presuda Upravnog suda kojima se poništavaju rešenja Republičkog Fonda za penzijsko i invalidsko osiguranje, i predmeti vraćaju na ponovno odlučivanje.\r\nU predmetu II-2 U. 10340/19, od 29.9.2022. godine, žalba je izjavljena protiv rešenja Fonda PIO, službe Direkcije u Prištini, kojim je odbijen njegov zahtev za uspostavljanje isplate invalidske penzije. U tužbi podnetoj Upravnom sudu 25.06.2019. godine, tužilac osporava zakonitost rešenja tuženog organa, zbog povrede pravila postupka, nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, kao i zbog pogrešne primene materijalnog prava. Između ostalog ukazuje na presudu Evropskog suda za lјudska prava – Grudić protiv Srbije, predstavka br. 31925/08 od 17.04.2012. godine, da mu je penzija koju je uredno primao bez ikakvog zakonskog osnova i bez donošenja odluke obustavlјena. Sa ovih i ostalih razloga bliže nevedenim u tužbi predlaže da Sud uvaži tužbu, poništi osporeno rešenje i dozvoli tužiocu uspostavlјanje isplate penzije ili da predmet vrati tuženom organu na ponovno odlučivanje.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž 2695/2019 od 04.04.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kžalba tuženog i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8696/2016 od 12.03.2018. godine, ispravlјena rešenjem istog suda P 8696/2016 od 04.02.2019. godine, u prvom i drugom stavu izreke, presuda preinačuje u delu trećeg stava izreke tako što se obavezuje tuženi da tužiocu, na ime naknade štete zbog manje isplaćene penzije, isplati za mart mesec 2013. sa zakonskom zateznom kamatom dok se u prostalom delu stava trećeg izreke i stavu četvrtom odbija i potvrđuje navedena presuda.

Neosnovano se žalbom tužioca osporava ocena prigovora zastarelosti s pozivom na praksu Evropskog suda za lјudska prava i zauzeti stav u predmetu istog činjeničnog i pravnog osnova, Grudić protiv Srbije (presuda od 17.04.2012. godine), da zbog povrede neotuđivog prava na imovinu zagarantovanog Evropskom konvencijom o zaštiti lјudskih prava i osnovnih sloboda, podnosioci prestavke imaju pravo na sve iznose neprimlјene penzije od 1999. godine, dakle, bez obzira na zastarelost. Naime pitanje trogodišnjeg roka zastarelosti iz člana 376. ZOO nije postavlјeno u predmetu Grudić, a reč je o zakonskom roku zastarelosti čije postojanje samo po sebi nije nesaglasno sa Konvencijom i Protokolom uz nju, jer je reč o roku koji teži legitimnom cilјu, obezbeđenju pravne sigurnosti, a koji se, u odsustvu dokaza, ne može smatrati proizvolјno primenjivanim od strane sudova, niti da bi ovaj rok mogao biti neproporcionalno kratak prema posebnim okolnostima slučaja nezakonite obustave isplate penzija kao stečenog prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava, predmet Zarif Skenderi i drugi protiv Srbije, Predstavka broj 15090/08, presuda od 04. jula 2017. godine, stav 97 i 100)

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž 4378/2018 od 04.07. 2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilјe AA u parnici protiv Republičkog fonda za penzijsko i invalidsko osiguranje i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P broj 2370/15 od 07.03.2018. godine u stavu trećem izreke presude, dok se presuda u u stavu drugom i četvrtom izreke ukida i predmet u tom delu vraća prvostepenom sudu na ponovno suđenje.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, rešenjem tuženog RF PIO Filijala Peć od 27.10.1993. godine, tužilјi je priznato pravo na najniži iznos porodične penzije počev od 01.06.1992. godine. Tužilјi je penzija isplaćivana do 01.07.1999. godine, nakon čega joj tuženi više ne isplaćuje penziju. Nalazom i mišlјenjem sudskog veštaka je utvrđen ukupan iznos neisplaćenih penzija za period od 01. juna 1999. godine do penzije za mart 2017. godine u punom mesečnom iznosu bez umanjenja, jer podataka o eventualno izvršenim isplatama penzije tužilјi u spornom periodu od 01.06.1999. godine zaklјučno sa penzijom za mart 2017. godine u spisu nema. Na osnovu ovako utvrđenog činjeničnog stanja prvostepeni sud je, ceneći istaknuti prigovor zastarelosti potraživanja, pravilno zaklјučio da je zahtev tužilјe za isplatu penzija za period počev od juna 1999. godine zaklјučno sa decembrom 2011. godine zastareo. Ovo stoga što je isplata penzija tužilјi uskraćena protivno odredbama Zakona o penzijskom i invalidskom osiguranju, pa je tako tuženi naneo štetu za koju odgovara u smislu člana 172 Zakona o obligacionim odnosima. Naknada tako prouzrokovane štete zastareva sukcesivno tako da od dospelosti svakog mesečnog obroka penzije teče subjektivni rok zastarelosti potraživanja propisan odredbom člana 376 Zakona o obligacionim odnosima. Kako je tužba podneta dana 13.02.2015. godine, to su zastarela sva potraživanja neisplaćenih penzija tužilјe zaklјučno sa isplatom penzija za mesec decembar 2011. godine, zbog čega je u ovom delu zahtev tužilјe neosnovan, kako je to pravilno prvostepeni sud našao.

Prilikom odlučivanja prvostepeni sud je imao u vidu i pravno shvatanje izraženo u presudi Evropskog suda za lјudska prava u predmetu Grudić protiv Republike Srbije predstavka broj 3192/08 od 17.04.2012. godine, stav 2 tačka 77 do 83, ali da se navedenom presudom ESLjP kojom se nalaže državi rešenja tzv. “Kosovskih penzija” ne suspenduje primena pravila o zastarelosti potraživanja (rešenje VKS Rev. 862/15 od 24.02.2016. godine sentenca utvrđena na sednici Građanskog odelјenja 31.05.2016. godine).Ovo stoga što je trogodišnji rok zastarelosti pitanje koje nije postavlјeno u predmetu Grudić protiv Srbije, a navedeni rok je predviđen članom 376 ZOO i kao takav zakonit, a teži i legitimnom cilјu obezbeđenja pravne sigurnosti i zaštiti potencijalnih tuženih od zastarelosti potraživanja, koja bi mogla teško da se izvrše.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Grudić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 5528/2018 od 12.07.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužioca izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž 2720/18 od 05.09.2018. godine.

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8836/14 od 06.02.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijen je kao neosnovan prigovor apsolutne nenadležnosti suda. Stavom drugim izreke, dozvolјeno je preinačenje tužbe kao u podnesku od 14.03.2016. godine. Stavom trećim izreke, delimično je usvojen tužbeni zahtev tužioca i obavezan tuženi da mu na ime neisplaćenih penzija, za period od 01.04.2011. godine do 31.01.2016. godine, isplati iznos od 540.765,43 dinara i to pojedinačne mesečne iznose sa zakonskom zateznom kamatom počev od dospelosti svakog iznosa pa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom četvrtim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi da mu na ime neisplaćenih mesečnih iznosa pripadajuće penzije, za period od 01.04.2011. godine do 31.01.2016. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose razlike od iznosa dosuđenih stavom trećim izreke do traženih iznosa, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa razlike, pa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom petim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi da mu na ime neisplaćenih mesečnih iznosa pripadajuće penzije, za period od 15.07.1998. godine do 31.03.2011. godine, isplati pojedinačne mesečne iznose, sa zakonskom zateznom kamatom od dospelosti svakog iznosa do isplate, sve bliže navedeno u tom stavu izreke. Stavom šestim izreke, obavezan je tuženi da tužiocu na ime naknade troškova parničnog postupka isplati iznos od 245.164,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana izvršnosti do isplate. Stavom sedmim izreke, odbijen je zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos troškova postupka počev od dana presuđenja do izvršnosti.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 2720/18 od 05.09.2018. godine, stavom prvim izreke, odbijene su kao neosnovane žalbe parničnih stranaka i potvrđena presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8836/14 od 06.02.2018. godine, u stavovima prvom, trećem, četvrtom i petom izreke. Stavom drugim izreke, preinačeno je rešenje o troškovima postupka sadržano u stavu šestom i sedmom izreke prvostepene presude. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužioca za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Kin-Stib i Majkić protiv Srbije

U presudi broj Pž 8224/16 od 20.06.2018. godine Privredni apelacioni sud doneo je odluku da se nastavlјa postupak u ovoj pravnoj stvari, prekinut rešenjem ovog suda Pž 7254/15 od 03.11.2016. godine, odbija žalba trećetuženog kao neosnovana i potvrđuju rešenja sadržana u stavu I i II izreke presude Privrednog suda u Beogradu 48 P 42/14 od 08.05.2015. godine, koja se preinačava u stavu 3 tako da se odbija zahtev tužioca „KIN STIB" S.p.r.l. 555 AV Caisse d Epagne, Kinshasa, DR Kongo kojim je tražio da se utvrdi da pravo tužioca da za obavlјanje dedelatnosti priređivanja igara na sreću koristi prostorije Hotela „Kontinental“ u Beogradu u roku od pet godina od dana otvaranja igračnice, koje je pravnosnažno utvrđeno Odlukom Spolјnotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije broj T-9/95 od 10.04.1996. godine, kao imovinsko pravo, postoji i posle zaklјučenja Ugovora o prodaji Hotela „Kontinental" u Beogradu od 29.04.2008. godine, overenog u Prvom opštinskim sudu u Beogradu pod Ov. br. 2221/08 od 29.04.2008. godine, a što su drugotuženi i trećetuženi dužni da priznaju i da trpe.

Presudom Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 30.03.2010. godine, donete u predmetu ovde tužioca i gospodina AA, kao podnosilaca predstavke, protiv Republike Srbije, utvrđeno da je došlo do povrede čl.1. Protokola broj 1 u vezi sa delimičnim neizvršenjem arbitražne odluke-Odluke Spolјnotrgovinske Arbitraže i Rešenja o izvršenju TS 1914/96 od 07.06.2006. godine, dok je preostali deo predstavke proglašen nedopuštenim.

Presudom Evropskog suda za lјudska u predmetu Preduzeće „KIN STIB" i AA protiv Srbije od 20.04.2010. godine, koja je doneta po predstavci broj 12312/05 i koja je postala pravnosnažna dana 04.10.2011. godine utvrđeno da nije moguće izvršenje arbitražne odluke u delu kojim je obavezan drugotuženi da tužiocu dozvoli da predmetni kazino vrati u posed i da delotvorno obavlјa posao u periodu od 5 godina, odnosno pravo tužioca na uvođenje u posed, kao i na naknadu svih vidova štete, već je pravnosnažno odlučivano u postupku pred Evropskim sudom za lјudska prava i da je u pitanju presuđena stvar, a da je na osnovu člana 36 Zakona o igrama na sreću, tužiocu onemogućeno uvođenje u posed kazina u hotelu Kontinental ističući da tužilac nije dokazao da su ga tuženi drugog i trećeg reda lišili zakonite državine kazina Hotel Kontinental. Drugotuženi je osporio zahtev tužioca ističući prigovor nedostatka pasivne legitimacije, jer nije potpisnik ugovora o prodaji metodom javnog tendera, dok je trećetuženi takođe osporio zahtev tužioca u celini ističući da se nikada nijedna obaveza u bilo kom postupku koji je označen nije ticala trećetuženog i da trećetuženom arbitraža nije nametala nikakve obaveze, niti je trećetuženi univerzalni sukcesor ili pravni sledbenik drugotuženog koji još uvek postoji kao pravno lice, te da trećetuženi nije kupio privredno društvo drugotuženog, već samo njegovu imovinu, za iznos koji je uplaćen u korist drugotuženog. Kod tako utvrđenog činjeničnog stanja, prvostepeni sud je pravilno primenio Zakon o parničnom postupku, kada je dozvolio preinačenje tužbe rešenjem od 27.03.2015. godine.

U presudi se navodi da u odnosu na istaknuti prigovor presuđene stvari, takođe pravilno je prvostepeni sud primenio Zakon o parničnom postupku kada je isti odbio. Ovo stoga što je Odlukom Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 30.03.2010. godine, u postupku tužioca i gospodina AA protiv Republike Srbije, utvrđeno je da je došlo do povrede prava tužioca i to delimičnim neizvršenjem Odluke Spolјnotrgovinske Arbitraže i Rešenja o izvršenju TS u Beogradu 1914/96 od 07.06.2006. godine. Navedenom Odlukom Evropskog suda nije odlučivano da li pravo tužioca iz navedenog izvršnog postupka postoji i nakon zaklјučenja Ugovora o prodaji između tuženih, kao ni da li je sa drugotuženog kao prodavca na trećetuženog kao kupca, prešla i obaveza da tužilac ostvari svoje imovinsko pravo utvrđeno pravnosnažnom Odlukom Spolјnotrgovinske arbitraže pri Privrednoj komori Jugoslavije broj T9/95 od 10.04.1996. godine, a što predstavlјa predmet spora u ovom postupku. Pravilno prvostepeni sud zaklјučuje da Evropski sud za lјudska prava nije rešavao pravni odnos između ovde tužioca i tuženih, pa stoga istaknuti prigovor presuđene stvari od strane prvotuženog, u smislu odredbi čl. 359. ZPP, nije osnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Kostić protiv Srbije

Presuda se poziva u tužbi koju je tužilac podneo Upravnom sudu, a koja je odbijena presudom Upravnog suda 1U 1821/11 od 20.09.2013. godine. \r\nPredmet se tiče zaključka građevinskog inspektora Opštinske uprave Stari grad.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 1/2017 od 27. 02. 2017., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.21/2016 od 23.02.2016. godine, koje se odnosi na spor čiji je predmet zahtev za iselјenje i zahtev za naknadu štete.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem R4r-16/16 od 20.07.2016., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku Osnovnog suda u Novom Sadu posl. br. P1.2213/2014 i Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1.2548/15 i da se naloži sudiji izvestiocu da prouči predmet, iznese isti na sednicu veća, a veću da donese odluku po žalbi predlagača u tom sporu. Inicijalni predmet se odnosi na radni spor vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, posl. br. P1 2213/2014

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lavrenchov protiv Češke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 72/15 od 23.06.2015., Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču S. B. iz R., povređeno prava na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Osnovnim sudom u Rumi 2P.627/14 (ranije oznake P.163/10 Osnovnog suda u Sremskoj Mitrovici Sudska jedinica u Rumi).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lelas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Rev 530/2019 od 28.02.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se kao neosnovana odbija revizija tužene izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Vranju P 2845/16 od 15.01.2018. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno da je zaklјučkom Vlade Republike Srbije broj 401-161/2008-1 od 17.01.2008. godine povređeno načelo jednakih prava i obaveza, čime je izvršena diskriminacija na osnovu mesta prebivališta tužioca kao ratnog vojnog rezerviste sa teritorije opštine koja nije navedena u označenom zaklјučku Vlade Republike Srbije od 17.01.2008. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je tužba tužioca povučena u delu koji se odnosi na potraživanje po osnovu naknade nematerijalne štete. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 45.800,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavovima prvom i trećem izreke.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Lelas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Gž1 6847/2012 od 03.04.2013. godine, Apelacionog suda u Beogradu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Smederevu P1.br.664/11 od 02.10.2012. godine, u stavu petom izreke i predmet u tom delu vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Presudom Osnovnog suda u Smederevu P1.br.664/11 od 02.10.2012. godine, stavom prvim izreke, obavezan je tuženi da plati tužiocu razliku zarade za april, maj, jun 2008. godine sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne mesečne iznose kao u stavu prvom izreke, dok je stavom drugim izreke obavezana tužena da tužiocu plati na ime neisplaćenog regresa za 2008. godinu iznos od 10.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.01.2009. godine do isplate, na ime neisplaćenog regresa za 2009. godinu iznos od 10.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.01.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu neisplaćenu zaradu za januar, februar, mart i april 2011. godine u iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne mesečne iznose kao u stavu trećem izreke. Stavom četvrtim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu dnevnicu u iznosu od 3.932,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.01.2009. godine do isplate. Stavom petim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca da se obaveže tuženi da plati tužiocu na ime neisplaćenog regresa za 2006. godinu iznos od 6.000,00 dinara i na ime neisplaćenog regresa za 2007. godinu iznos od 10.000,00 dinara. Stavom šestim izreke obavezan je tuženi da plati tužiocu na ime troškova parničnog postupka iznos od 74.852,00 dinara. Prvostepeni sud je odbio tužbeni zahtev za regres za 2006 i 2007 godinu jer sporazum iz 2009 godine ne govori o regresu, pa je potraživanje zastarelo.

Protiv ove presude, u stavu petom izreke, žalbu je blagovremeno izjavio tužilac zbog bitnih povreda odredaba parničnog postupka, pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava.

Imajući u vidu napred utvrđeno činjenično stanje prvostepeni sud je zaklјučio da tužbeni zahtev tužioca neosnovan u delu da se obaveže tuženi da plati tužiocu na ime neisplaćenog regresa za 2006. godinu iznos od 6.000,00 dinara i na ime neisplaćenog regresa za 2007. godinu iznos od 10.000,00 dinara neosnovan, jer je potraživanje tužioca u ovom delu zastarelo i isto nije obuhvaćeno sporazumom od 09.04.2009. godine. Žalba ukazuje da je zastupnik tuženog svojim obećanjem doveo do prolongiranja podnošenja tužbe. Za slučaj da je tužiocu zastupnik saopštio da će mu regres za 2006. i 2007. godinu biti isplaćen, tada bi se on pouzdao u dobroj veri u izjavu zastupnika, pa to ne bi moglo ostati bez uticaja na prekid zastarelosti, odnosno na odricanje od zastarelosti ako je rok istekao (presuda Evropskog suda za lјudska prava Lelas protiv Hrvatske).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Milosav Ilić protiv Srbije

Ova Odluka Evropskog suda veoma je važna s obzirom na veliki broj predstavki koje se odnose na devizne depozite položene kod Dafiment banke.

Evropski sud za lјudska prava je smatrao u skladu sa ranije donetom presudom Molnar Gabor protiv Srbije, da je predmetno zakonodavstvo (Zakon o izmirenju obaveza po osnovu devizne štednje građana, Sl. list SRJ br. 59/98, 44/99 i 53/01; Zakon o regulisanju javnog duga Savezne Republike Jugoslavije po osnovu devizne štednje građana, Sl. list SRJ br. 36/02 i Zakon o regulisanju javnog duga Savezne Republike Jugoslavije po ugovorima o deviznim depozitima građana oročenim kod Dafiment banke AD, Beograd, u likvidaciji......, Sl. list SRJ br. 36/02) kojim se ograničava mogućnost isplate položenih deviznih sredstava, u skladu sa članom 1. Protokola br. 1. odnosno da je postojao zakonit cilј kome je država težila, te da su preduzete mere bile u skladu sa ekonomskom situacijom, velikim brojem štediša i potrebom da se očuva likvidnost države.

Sud je cenio i činjenicu da je podnosilac predstavke preuzeo i određeni rizik time što je zaklјučio ugovor o štednji koji predviđa očigledno visoke kamate, te da se moglo očekivati da se ceo sistem uruši i onemogući mu da dobije uložena sredstva kao i inicijalno ugovorenu kamatu.

U pogledu Srpsko-moravske banke i nemogućnosti podnosioca predstavke da izvrši pravosnažnu presudu donetu 1994. godine, glavni argument države je bio da je predstavka nedopuštena ratione temporis imajući u vidu da su se sve relevantne činjenice desile mnogo pre stupanja Konvencije na snagu u odnosu na tuženu državu. Iako je Sud u mnogo presuda ranije donetih (npr. Aćimović protiv Hrvatske, Blečić protiv Hrvatske) smatrao potrebnim da razmotri argumentaciju koja se odnosi na vremensku nadležnost Suda, u predmetnom slučaju je zaklјučio da „čak i ako se pretpostavi da su pritužbe podnosioca predstavke dopuštene ratione temporis, Sud smatra da su u svakom slučaju nedopuštene ratione personae“s obzirom da predmetna Srpsko-moravska banka nikada nije bila „ovlašćena banka“ niti su ikada sredstva položena kod nje konvertovana u javni dug.

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Rešenjem broj PŽ 6086/19 21.11.2019. godine Privredni apelacioni sud ukinuo je rešenje Privrednog suda u Somboru P Br. 169/18 od 03.10.2019.godine i predmet vratio prvostepenom sudu na dalјi postupak i odlučivanje.

Protiv navedenog rešenja, žalbu je blagovremeno izjavio tuženi –protivtužilac zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka i pogrešne primene materijalnog prava, ukazujući na stav Vrhovnog suda Srbije iz 2004. godine, prema kome se Aneks G - Sporazuma o sukcesiji treba direktno primeniti, kao sastavni deo pravnog sistema Republike Srbije, a što je potvrđeno i u odluci Privrednog apelacionog suda PŽ Br. 4222/12 od 03.03.2016. godine. Zaklјučenje bilateralnog sporazuma u skladu sa Aneksom G - Sporazuma o sukcesiji nije neophodno. Takođe ni odluka Evropskog suda za lјudska prava, doneta po prestavci Privrednog društva „MLADOST TURIST“ AD, ne može biti razlog za prekid postupka. U smislu žalbenih navoda, predloženo je da se pobijano rešenje ukine i predmet vrati na ponovni postupak.

Prvostepeni sud, polazeći od Zakona o potvrđivanju Sporazuma o pitanjima sukcesiji, člana 2. Priloga - G Sporazuma i člana 4. istog akta, zaklјučuje da ima mesta prekidu obe parnice. Kako takav ili sličan sporazum do sada nije zaklјučen između država sukcesora, odnosno Republike Hrvatske i Republike Srbije, prvostepeni sud dalјe zaklјučuje da bez zaklјučenja dodatnog sporazuma koji bi konkretizovao njegove odredbe je bilo nužno prekinuti postupak, dok države sukcesori ne postupe u skladu sa članom 4. Priloga G - Sporazuma o pitanjima sukcesije. Na takav stav navodi prvostepeni sud da ukazuje i odluka Evropskog suda za lјudska prava od 30.01.2018. godine, doneta po zahtevu br. 73035/14 koji je uputio „MLADOST TURIST“ AD protiv Republike Hrvatske, a u kojoj Evropski sud za lјudska prava podržava stav Republike Hrvatske o nemogućnosti neposredne primene Sporazuma o pitanjima sukcesije, bez zaklјučenja bilateralnog sporazuma ili drugih mera radi implementacije sporazuma, koji bi omogućio primenu člana 2. Aneksa G - Sporazuma o pitanjima sukcesije. Prvostepeni sud se u pobijanoj odluci poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava od 30.01.2018. godine, po predstavci „MLADOST TURIST“ AD protiv Republike Hrvatske, te s tim u vezi treba istaći da je nakon donošenja navedene presude Evropskog suda za lјudska prava, došlo do promene sudske prakse u Republici Srbiji.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Presudom broj PŽ 6322/18 od 12.12.2018. godine Privredni apelacioni sud odbio je kao neosnovane žalbe tužioca i potvrtio presudau Privrednog suda u Beogradu P 6123/16 od 24.09.2018. godine, ispravlјenu rešenjem P 6123/16 od 24.10.2018. godine i dopunskim rešenjem istog suda P 6123/16 od 14.11.2018. godine.

U svojoj presudi Privredni apelacioni sud se poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava "Mladost turist" protiv Hrvatske.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | MLADOST TURIST A.D. protiv Hrvatske

Presudom broj GŽ-1265/20 od 27.05.2021. godine Apelacioni sud u Kragujevcu odbio je kao neosnovanu žalbu tuženog Stečajna masa „ĐĐ“ DD … i potvrdio presudu Osnovnog suda u Čačku 1P.br.1356/18 od 16.12.2019. godine

U svojoj presudi Apelacioni sud u Kragujevcu se poziva na odluku Evropskog suda za lјudska prava "Mladost turist" protiv Hrvatske.

Presuda je dostupna na javnoj stranici Apelacionog suda u Kragujevcu ovde

Član P1-1 | DIC | Nešić protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2609/18/2018 od 13.12.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se kao neosnovana odbija žalba tužene i potvrđuje presuda Osnovnog sua u Lazarevcu P 707/15 od 07.02.2018. godine u stavu prvom, delu stava trećeg koji je izvršeno prebijanje potraživanja i obavezana tužena da tužilјama isplati presudom određeniiznos, u parnici tužilaca AA1 do AA3,protiv tužene Gradske opštine Lazarevac, radi naknade štete.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Tehnogradnja DOO protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž 9376/2018 od 13.06.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P. br. 4261/17 od 25.06.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P. br. 4261/17 od 25.06.2018. godine stavom prvim izreke odbijen je tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tužena da mu na ime naknade materijalne štete isplati iznos od 12.089.792,46 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 06.07.2015. godine do isplate.

Prema činjeničnom stanju utvrđenom u prvostepenom postupku tužilac je dana 31.03.2014. godine, zaklјučio ugovor o pružanju pravne pomoći i zastupanju sa HI "AA", kao vlastodavcem, na osnovu kog ugovora je tužilac kao punomoćnik preuzeo obavezu da pruža advokatske usluge vlastodavcu kroz pravne savete, konsultacije, zastupanja i odbrane pred sudovima i svim drugim organima vlasti, dok je se sa druge strane vlastodavac obavezao da tužiocu za to plaća paušalno mesečnu naknadu u iznosu od 2.000,00 evra neto uz uvećanje za visinu poreza na usluge u dinarskoj protivvrednosti po kursu važećem na dan plaćanja svakog 01-og do 10-og u mesecu za prethodni mesec, kao i da mu isplati iznos dosuđenih i naplaćenih troškova po svakom predmetu u iznosu koji vlastodavac realizuje uz umanjenje za iznos materijalnih troškova koje u toku postupka snosio sam vlastodavac i koji pripadaju vlastodavcu. Ugovor je zaklјučen na neodređeno vreme, sa početkom važenja od 01.04.2004. godine.

Vlastodavac po osnovu navedenog ugovora HI "AA", bilo je društveno preduzeće, a “AA1” d.o.o., bio je kupac 70% društvenog kapitala navedenog preduzeća, na osnovu ugovora o prodaji društvenog kapitala metodom javnog tendera koji je zaklјučen dana 13.01.2004. godine. Agencija za privatizaciju obavestila je preduzeće HI "AA" i “AA1” d.o.o., dopisom od 01.07.2005. godine, da se ugovor o prodaji društvenog kapitala javnim tenderom smatra raskinutim zbog neispunjenja istekom naknadno ostavlјenog roka, zbog čega je Agencija u skladu sa odredbom člana 41a stav 2 Zakona o privatizaciji, donela odluku o prenosu kapitala Preduzeća HI “AA”, Akcijskom fondu.

Tužilac AA, po osnovu ugovora o pružanju pravne pomoći i zastupanju, preduzimao je pružanje advokatskih usluga HI “AA” a.d., zaklјučno sa julom 2006. godine, ali kako mu naknada nije isplaćena, tužilac je pokrenuo parnični postupak koji je ončan donošenjem presude Osnovnog suda u Kruševcu P. br. 884/12 od 13.02.2014. godine, kojim je usvojen njegov zahtev i obavezan tuženi HI “AA” a.d., da tužiocu na ime duga isplati iznos od 4.914.652,80 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.08.2006. godine do isplate, kao i da mu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 1.064.834,00 dinara. Ova presuda potvrđena je presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž.br. 3567/16 od 13.12.2016. godine.

Žalbeni navod tužioca da je ugovor o prodaji društvenog kapitala od 13.01.2004. godine, raskinut retroaktivnom primenom člana 41a stav 2 Zakona o privatizaciji, je osnovan, ali nije od uticaja na drugačiju odluku suda, s obzirom da je i član 41a Zakona o privatizaciji), koji je važio u vreme zaklјučenja ugovora, predviđao mogućnost raskida ugovora zbog neispunjenja (neplaćanje rate ugovorene cene u ugovorenom roku).

Suprotno žalbenim navodima tužioca, pravilno je prvostepeni sud prilikom donošenja odluke imao u vidu presudu Evropskog suda za lјudska prava u Strazburu od 14.03.2017. godine u predmetu “Tehnogradnja” d.o.o., protiv Srbije (predstavka br. 35081/10 i 68117/13), kada je našao da činjenice koje je sud razmatrao u tom postupku, nisu identične činjenicama iznetim od strane tužioca u ovoj parnici, s obzirom da je u tom postupku sud našao da je došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije i člana 1 Protokola 1 u vezi sa neizvršavanjem pravnosnažnih odluka domaćih sudova, s obrazloženjem da preduzeće – dužnik nije moglo “istovremeno biti podvrgnuto stečajnom i izvršnom postupku”. Tužilac, prema sopstvenim navodima, nije ni pokretao izvršni postupak, niti je mogao da ga pokrene jer je vodio parnični postupak koji je pravnosnažno okončan donošenjem presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž. br. 3567/16 od 13.12.2016. godine, pa se na njega navedena presuda i stav izražen u njoj ne može primeniti.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Yaylali protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gabrić protiv Hrvatske (9702/04) od 05.02.2009. koju je doneo Evropski sud za ljudska prava, u kontekstu jednakog sagledavanja srazmernosti izrečene sankcije.

Član P1-1 | DIC | Zarifa Skenderi protiv Srbije

Odluka se navodi u presudi Gž 2695/2019 od 04.04.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kžalba tuženog i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 8696/2016 od 12.03.2018. godine, ispravlјena rešenjem istog suda P 8696/2016 od 04.02.2019. godine, u prvom i drugom stavu izreke, presuda preinačuje u delu trećeg stava izreke tako što se obavezuje tuženi da tužiocu, na ime naknade štete zbog manje isplaćene penzije, isplati za mart mesec 2013. sa zakonskom zateznom kamatom dok se u prostalom delu stava trećeg izreke i stavu četvrtom odbija i potvrđuje navedena presuda.

Neosnovano se žalbom tužioca osporava ocena prigovora zastarelosti s pozivom na praksu Evropskog suda za lјudska prava i zauzeti stav u predmetu istog činjeničnog i pravnog osnova, Grudić protiv Srbije (presuda od 17.04.2012. godine), da zbog povrede neotuđivog prava na imovinu zagarantovanog Evropskom konvencijom o zaštiti lјudskih prava i osnovnih sloboda, podnosioci prestavke imaju pravo na sve iznose neprimlјene penzije od 1999. godine, dakle, bez obzira na zastarelost. Naime pitanje trogodišnjeg roka zastarelosti iz člana 376. ZOO nije postavlјeno u predmetu Grudić, a reč je o zakonskom roku zastarelosti čije postojanje samo po sebi nije nesaglasno sa Konvencijom i Protokolom uz nju, jer je reč o roku koji teži legitimnom cilјu, obezbeđenju pravne sigurnosti, a koji se, u odsustvu dokaza, ne može smatrati proizvolјno primenjivanim od strane sudova, niti da bi ovaj rok mogao biti neproporcionalno kratak prema posebnim okolnostima slučaja nezakonite obustave isplate penzija kao stečenog prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava, predmet Zarif Skenderi i drugi protiv Srbije, Predstavka broj 15090/08, presuda od 04. jula 2017. godine, stav 97 i 100)

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Đokić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa presudom Gž 1838/10 od 17.02.2010. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilјe i potvrđuje presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.br.3724/05 od 30.05.2007.godine.

Presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.br.3724/05 od 30.05.2007.godine, odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilјa, Republika Srbije, Ministarstvo odbrane, tražila da se naloži tuženoj B.B. da deo dvorišne zgrade na katastarskoj parceli broj __ KO __, koji se nalazi u dnu dvorišta gledano sa ulice desno do stana koji je od tužilјe otkupio VV, ispražnjen od lica i stvari preda u državinu tužilјi, kao i zahtev tužilјe za naknadu troškova parničnog postupka.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član P1-1 | DIC | Đokić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa presudom Gž 1864/19 od 20.06.2019. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužilaca i potvrđuje presuda Osnovnog suda u Smederevu P broj 875/18 od 03.10.2018.godine u parnici tužilaca AA do AA2 protiv tuženog BB radi iselјenja.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde