Analiza slučaja pred Evropskim sudom za ljudska prava
Evropska Konvencija o ljudskim pravima
Praktični vodič za primenu Evropske konvencije o ljudskim pravima
Priručnici i vodiči kroz praksu Evropskog suda za ljudska prava
Evropski sud za ljudska prava u 50 pitanja
Glosar Evropske Konvencije o ljudskim pravima
Nacionalna mreža sudija i tužilaca za primenu standarda Evropskog suda za ljudska prava
Preuzmite presudu u pdf formatu
Na osnovu člana 6. stav 1. Uredbe o zastupniku Republike Srbije pred Evropskim sudom za ljudska prava ("Službeni glasnik RS", broj 61/06 - prečišćen tekst) objavljuje se, na srpskom i engleskom jeziku, Presuda Evropskog suda za ljudska prava po predstavci broj 33888/05 - Popović protiv Srbije, koja glasi:
Presuda Evropskog suda za ljudska prava
Presuda je objavljena u "Službenom glasniku RS", br. 103/2009 od 11.12.2009. godine.
EVROPSKI SUD ZA LjUDSKA PRAVA
DRUGO ODELjENjE
PREDMET MILICA POPOVIĆ protiv SRBIJE
(Predstavka broj 33888/05)
PRESUDA
STRAZBUR
24. novembar 2009. godine
Ova presuda će postati pravosnažna u okolnostima predviđenim članom 44. stav 2. Konvencije. Moguće su redaktorske promene.
U predmetu Popović protiv Srbije, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odeljenje) zasedajući u veću u čijem su sastavu bili:
Françoise Tulkens, predsednik,
Vladimiro Zagrebelsky,
Danute Jočiene,
Dragoljub Popović,
András Sajó,
Nona Tsotsoria,
Kristina Pardalos, sudije,
i Sally Dollé, sekretar Odeljenja,
posle većanja na zatvorenoj sednici održanoj 3. novembra 2009. godine, izriče sledeću presudu, koja je usvojena na taj dan:
POSTUPAK
1. Predmet je formiran na osnovu predstavke (broj 33888/05), koju je Sudu podnela protiv državne zajednice Srbija i Crna Gora prema članu 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: "Konvencija") državljanka Srbije, gđa Milica Popović (u daljem tekstu: "Podnositeljka predstavke"), dana 12. septembra 2005. godine.
2. Od 3. juna 2006. godine, posle Deklaracije o nezavisnosti Crne Gore, Srbija je isključiva strana ugovornica u postupcima pred Sudom.
3. Podnositeljku predstavke zastupao je g. S. Stojanović, advokat iz Beograda. Vladu Srbije (u daljem tekstu: "Vlada") zastupao je njen zastupnik, g. S. Carić.
4. Dana 13. jula 2006. godine Predsednik Drugog odeljenja je odlučio da Vladu obavesti o predstavci. Primenjujući član 29. stav 3. Konvencije, rešio je, takođe, da se osnovanost predstavke razmatra istovremeno kada i dopuštenost.
ČINjENICE
5. Drugi opštinski sud u Beogradu je 23. oktobra 1984. godine doneo presudu u kojoj je, između ostalog, navedeno da je podnositeljka predstavke vlasnica 36% stana i garaže u Beogradu. Za preostalih 64% je utvrđeno da je imovina D. S., bivšeg partnera podnositeljke predstavke. Ova presuda je postala pravosnažna 25. juna 1985. godine.
6. U posebnom postupku, Četvrti opštinski sud u Beogradu je 30. marta 1987. godine presudio da je fizička podela navedene nepokretnosti nemoguća, da umesto toga treba održati javnu prodaju, i da sredstva od prodaje treba na odgovarajući način podeliti između bivših partnera.
7. Ova odluka je postala pravosnažna 16. novembra 1987. godine.
8. Četvrti opštinski sud u Beogradu (u daljem tekstu: "izvršni sud") je 18. maja 1990. godine usvojio predlog podnositeljke predstavke i naložio izvršenje gore navedene odluke od 30. marta 1987. godine.
9. Na ročištu održanom 2. septembra 1996. godine podnositeljka predstavke je ponudila da otkupi 64% predmetnog stana u vlasništvu D. S. i tako postane njegov isključivi vlasnik. Izvršni sud je istog dana prihvatio ovu ponudu, dosudio nepokretnost podnositeljki predstavke u utvrdio cenu od 25.126,22 dinara. D. S. je kasnije uložio žalbu protiv ove odluke.
10. Posle vraćanja predmeta nižem sudu, Okružni sud je 26. aprila 2002. godine potvrdio odluku izvršnog suda i ona je time postala pravosnažna.
11. Vrhovni sud je 3. marta usvojio zahtev za zaštitu zakonitosti koji je lično podneo Republički javni tužilac. On je ukinuo odluke nižih sudova i vratio predmet izvršnom sudu na ponovno razmatranje. Ispostavilo se da je odluka Vrhovnog suda uručena podnositeljki predstavke do 12. januara 2005. godine.
12. Posle njihovog razlaza 1978. godine, D. S. je u potpunosti zadržao u vlasništvu predmetni stan, pri čemu izgleda da mu podnositeljka predstavke nije imala pristup od tada.
13. Podnositeljki predstavke je 20. oktobra 2006. godine vraćena nominalna vrednost iznosa plaćenog prema odluci od 2. septembra 1996. godine (videti stav 9 u gornjem tekstu).
14. Podnositeljka predstavke je preminula 2. septembra 2007. godine.
15. Četvrti opštinski sud je 21. septembra 2007. godine obustavio postupak dok se čeka na određivanje zakonskih naslednika podnositeljke predstavke.
16. Sin podnositeljke predstavke je 10. oktobra 2008. godine, kao njen jedini naslednik, podneo zahtev za nastavak postupka.
17. Izgleda da od tada nije bilo daljeg razvoja događaja u ovom predmetu.
A. Zakon o izvršnom postupku (objavljen u Službenom listu Savezne Republike Jugoslavije, br. 28/00, 73/00 i 71/01)
18. Član 4. predviđa da se izvršni postupak sprovodi sa posebnom hitnošću.
19. Članovi 147. do 160. utvrđuju detalje u vezi sa javnom prodajom nekretnina.
B. Zakon o nasleđivanju (objavljen u Službenom glasniku Republike Srbije, br. 46/95 i 101/03)
20. Član 212. stav 1. predviđa da se zaostavština preminulog prenosi ex lege na zakonske naslednike u trenutku smrti.
PRAVO
I. SMRT PODNOSITELjKE PREDSTAVKE
21. Podnositeljka predstavke je preminula 2. juna 2007. godine.
22. Prvi opštinski sud u Beogradu je 20. marta 2008. godine proglasio sina podnositeljke predstavke, g. Vojka Miškovića, za njenog jedinog zakonskog naslednika.
23. Gospodin Mišković je 23. aprila 2009. godine obavestio Sud da on želi da nastavi sa postupkom koji je pokrenula njegova majka.
24. S obzirom na relevantno domaće zakonodavstvo (videti stav 20. u gornjem tekstu), kao i na činjenicu da on ima "očigledan imovinski interes" u izvršnom postupku u pitanju, Sud smatra, bez prejudiciranja drugih preliminarnih primedbi Vlade, da g. Mišković ima osnov da postupak nastavi umesto majke (videti, mutatis mutandis, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, broj 17556/05, st. 35-40, 30. oktobra 2007. godine).
25. Prema tome, sam g. Mišković će biti podnosilac predstavke u daljem tekstu.
II. NAVODNA POVREDA ČLANA 1. PROTOKOLA BROJ 1
26. Prema članu 1. Protokola broj 1, podnosilac predstavke se žalio zbog neizvršenja pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine.
27. Član 1. Protokola broj 1 glasi kako sledi:
"Svako fizičko i pravno lice ima pravo na neometano uživanje svoje imovine. Niko ne može biti lišen svoje imovine, osim u javnom interesu i pod uslovima predviđenim zakonom i opštim načelima međunarodnog prava.
Prethodne odredbe, međutim, ni na koji način ne utiču na pravo države da primenjuje zakone koje smatra potrebnim da bi regulisala korišćenje imovine u skladu s opštim interesima ili da bi obezbedila naplatu poreza ili drugih dažbina ili kazni."
28. Vlada je stavila razne primedbe na dopuštenost ovog pitanja. Međutim, Sud je odbacio slične primedbe u mnogim prethodnim slučajevima (videti, na primer, Preduzeće EVT protiv Srbije, broj 3102/05, st. 39-42, 21. jun 2007. godine). On ne nalazi posebne okolnosti u predmetnom slučaju koje bi zahtevale da odstupi od ovakve sudske prakse. Zbog toga on predstavku proglašava dopuštenom.
29. Podnosilac predstavke je ponovo potvrdio da su njegova imovinska prava povređena, dok je Vlada ostala pri stavu da nije bilo povrede člana 1. Protokola broj 1.
30. Sud je često nalazio da, u kontekstu člana 1. Protokola broj 1, pozitivne obaveze Država mogu zahtevati preduzimanje mera kada su neophodne radi zaštite prava na imovinu, posebno kada postoji direktna veza između mera koje podnosilac predstavke može zakonito očekivati da će ih organi preduzeti i delotvornog uživanja njegove imovine (videti, Burdov protiv Rusije, broj 59498/00, st. 39-42, ECHR 2000-III).
31. Prema tome, Država je odgovorna da upotrebi sva pravna sredstva koja ima na raspolaganju kako bi se izvršila pravosnažna sudska odluka, uprkos činjenici da je ona doneta protiv privatnog lica, kao i da obezbedi potpuno poštovanje svih relevatnih domaćih postupaka (videti, mutatis mutandis, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, stav 56).
32. Kada se vratimo na predmetni slučaj, Sud prvo primećuje da se neprekidna nesposobnost domaćih organa da predmetni stan prodaju javnom prodajom svodi na mešanje u imovinska prava podnosioca predstavke. Drugo, odluka o kojoj je reč postala je pravosnažna 16. novembra 1987. godine, a njeno izvršenje je naloženo 18. maja 1990. godine. Treće, Protokol broj 1 je stupio na snagu u odnosu na Srbiju 3. marta 2004. godine, što znači da je predmetno neizvršenje u nadležnosti Suda ratione temporis u periodu od pet godina i osam meseci, a nekih četrnaest godina je već proteklo pre tog datuma. Najzad, sve ukazuje na to da je javnu prodaju trebalo odmah obaviti.
33. S obzirom na gore navedeno, Sud smatra da srpski organi nisu ispunili svoju pozitivnu obavezu, u smislu člana 1. Protokola broj 1 da izvrše odluku od 30. marta 1987. godine. Prema tome, došlo je do povrede navedene odredbe.
III. NAVODNA POVREDA ČLANA 13. KONVENCIJE
34. Podnosilac predstavke se dalje žalio, prema članu 13. Konvencije, da nije imao sredstva da ubrza postupak u pitanju niti da dobije naknadu zbog odugovlačenja u prošlosti.
35. Član 13. glasi kako sledi:
"Svako kome su povređena prava i slobode predviđene u ovoj konvenciji ima pravo na delotvoran pravni lek pred nacionalnim vlastima, bez obzira jesu li povredu izvršila lica koja su postupala u službenom svojstvu."
36. Sud primećuje da ova pritužba nije očigledno neosnovana u smislu člana 35. stav 3. Konvencije i da se ne može proglasiti nedopuštenom ni po kom drugom osnovu. Pritužba se, prema tome, mora proglasiti dopuštenom.
37. S obzirom na stavove u vezi sa članom 1. Protokola broj 1 i prethodne presude po ovom pitanju (videti, mutatis mutandis, Cvetković protiv Srbije, broj 17271/04, stav 59, 10. jun 2008. godine), Sud smatra da u relevatnom trenutku zaista nije bilo delotvornog pravnog sredstva prema domaćem pravu za pritužbu podnosioca predstavke zbog predmetnog neizvršenja. Prema tome, došlo je do povrede člana 13. Konvencije u vezi sa članom 1. Protokola broj 1.
38. Prema članu 6. stav 1 Konvencije, podnositeljka predstavke se, takođe, žalila na odluku Vrhovnog suda od 3. marta 2004. godine.
39. Sud primećuje da je ova odluka dostavljena podnositeljki predstavke do 12. januara 2005. godine, dok je sama predstavka podneta 12. septembra 2005. godine, više od šest meseci posle tog datuma. Proizlazi da je ova pritužba podneta van roka, pa se, prema tome, mora odbaciti u skladu sa članom 35. st. 1. i 4. Konvencije.
40. Najzad, prema članu 6. stav 1. Konvencije, podnositeljka predstavke se opet žalila zbog neizvršenja odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine.
41. Imajući u vidu svoj stav u vezi sa članom 1. Protokola broj 1 u gornjem tekstu, Sud proglašava identičnu pritužbu podnositeljke predstavke prema članu 6. stav 1. dopuštenom, ali ne nalazi neophodnim da posebno razmatra njenu osnovanost prema ovoj odredbi (videti, mutatis mutandis, Davidescu protiv Rumunije, broj 2252/02, stav 57, 16. novembar 2006. godine).
V. PRIMENA ČLANA 41. KONVENCIJE
42. Član 41. Konvencije predviđa:
"Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci."
43. Podnosilac predstavke je tražio ukupno 147,350 evra na ime pretrpljene materijalne i nematerijalne štete.
44. Vlada je osporila ovaj zahtev.
45. Sud ne uočava nikakvu uzročnu vezu između utvrđene povrede i navodne materijalne štete. On, stoga, odbija ovaj zahtev.
46. Međutim, Sud smatra da je podnosilac predstavke pretrpeo izvesnu nematerijalnu štetu kao posledicu neizvršenja u pitanju. Prema tome, uzimajući u obzir okolnosti predmeta i procenjujući na pravičnoj osnovi, Sud podnosiocu predstavke dodeljuje 1.800 evra po ovom osnovu.
47. Dalje se mora primetiti da presuda kojom Sud nađe povredu Konvenciju ili Protokola uz nju nameće Tuženoj državi zakonsku obavezu ne samo da plati iznose dosuđene na osnovu pravičnog zadovoljenja već i da izabere, pod nadzorom Komiteta ministara, opšte i/ili, prema slučaju, pojedinačne mere koje će usvojiti u domaćem pravnom poretku kako bi utvrđena povreda bila okončana (videti Apostol protiv Gruzije, broj 40765/02, stav 71, ECHR 2000).
48. S obzirom na svoj stav u predmetnom slučaju, Sud smatra da Tužena država mora osigurati, odgovarajućim sredstvima, izvršenje pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine (videti, među mnogim drugim autoritetima, Marčić i drugi podnosioci predstavke protiv Srbije, citiran u gornjem tekstu, stav 65).
49. Podnosilac predstavke je tražio 41.092 evra na ime troškova pred domaćim sudovima kao i 2.000 evra na ime troškova u postupku pred Sudom.
50. Vlada je osporila ovaj zahtev.
51. Prema praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na naknadu troškova samo u onoj meri u kojoj je pokazano da su oni stvarno i neophodno nastali i da su opravdani u pogledu iznosa. U predmetnom slučaju, na osnovu dokumenata koje poseduje i gore navedenih kriterijuma, Sud odbija zahtev za naknadu troškova u domaćim postupcima, ali smatra da je opravdano da mu se dodeli iznos od 600 evra za postupak pred Sudom.
52. Sud smatra da je primereno da zatezna kamata bude zasnovana na najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uz dodatak od tri procentna poena.
IZ TIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO
1. Proglašava pritužbu zbog neizvršenja pravosnažne domaće odluke dopuštenom, a preostali deo predstavke nedopuštenim;
2. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 1. Protokola broj 1;
3. Utvrđuje da je došlo do povrede člana 13. Konvencije u vezi sa članom 1. Protokola broj 1;
4. Utvrđuje da nije neophodno da se posebno razmatra pritužba na neizvršenje prema članu 6. stav 1. Konvencije;
5. Utvrđuje
(a) da Tužena država treba da obezbedi, odgovarajućim sredstvima, u roku od tri meseca od datuma kada ova presuda postane pravosnažna, u skladu sa članom 44. stav 2. Konvencije, izvršenje pravosnažne odluke Četvrtog opštinskog suda od 30. marta 1987. godine;
(b) da Tužena država isplati podnosiocu predstavke, u roku od ista tri meseca, sledeće iznose:
(i) 1.800 evra (jedna hiljada osam stotina evra), plus svaki porez koji se može platiti, na ime pretrpljene nematerijalne štete, i
(ii) 600 evra (šest stotina evra), plus svaki porez koji podnosilac predstavke može platiti na ime troškova;
(v) da po isteku gore navedena tri meseca do isplate, treba platiti običnu kamatu na gore navedeni iznos po stopi koja je jednaka najnižoj kamatnoj stopi Evropske centrale banke uz dodatak od tri procentna poena;
6. Odbija preostali deo zahteva podnosioca predstavke za pravično zadovoljenje.
Sastavljeno na engleskom i dostavljeno u pisanoj formi 24. novembra 2009. godine, prema Pravilu 77 st. 2. i 3. Poslovnika Suda.
SECOND SECTION
CASE OF МILICA POPOVIĆ v. SERBIA
(Application no. 33888/05)
JUDGMENT
STRASBOURG
24 November 2009
FINAL
28/06/2010
This judgment has become final under Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.
In the case of Popović v. Serbia,
The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:
Françoise Tulkens, President,
Vladimiro Zagrebelsky,
Danutė Jočienė,
Dragoljub Popović,
András Sajó,
Nona Tsotsoria,
Kristina Pardalos, judges,
and Sally Dollé, Section Registrar,
Having deliberated in private on 3 November,
Delivers the following judgment, which was adopted on that date:
PROCEDURE
1. The case originated in an application (no. 33888/05) against the State Union of Serbia and Montenegro, lodged with the Court, under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”), by a Serbian national, Ms Milica Popović (“the applicant”), on 12 September 2005.
2. As of 3 June 2006, following the Montenegrin declaration of independence, Serbia remained the sole respondent in the proceedings before the Court.
3. The applicant was represented by Mr S. Stojanović, a lawyer practicing in Belgrade. The Serbian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mr S. Carić.
4. On 13 July 2006 the President of the Second Section decided to give notice of the application to the Government. Applying Article 29 § 3 of the Convention, it was also decided to examine the merits of the application at the same time as its admissibility.
THE FACTS
I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE
5. On 23 October 1984 the Second Municipal Court (Drugi opštinski sud) in Belgrade issued a judgment stating, inter alia, that the applicant was the owner of 36% of a flat and a garage located in Belgrade. The remaining 64% was determined to be the property of D.S., the applicant's former partner. On 25 June 1985 this judgment became final.
6. In a separate set of proceedings, on 30 March 1987, the Fourth Municipal Court (Četvrti opštinski sud) in Belgrade ruled that the physical division of the said real estate was impossible, that a public auction should be held instead, and that the proceeds thereof should be divided among the former partners accordingly.
7. On 16 November 1987 this decision became final.
8. On 18 May 1990 the Fourth Municipal Court in Belgrade (hereinafter “the enforcement court”) accepted the applicant's request and ordered the enforcement of the above decision dated 30 March 1987.
9. At the hearing held on 2 September 1996 the applicant offered to buy the 64% of the flat in question owned by D.S. and thereby become its sole owner. On the same date the enforcement court accepted this offer, “awarded” the flat (“dosudio nepokretnosi”) to the applicant and set the price at 25,126.22 Dinars. D.S. subsequently filed an appeal against this decision.
10. Following a remittal, on 26 April 2002 the District Court upheld the decision of the enforcement court and it thereby became final.
11. On 3 March 2004 the Supreme Court accepted the request for the protection of legality (zahtev za zaštitu zakonitosti) filed by the Chief Public Prosecutor personally. It quashed the lower courts' decisions and remitted the case to the enforcement court for reconsideration. It would appear that the Supreme Court's decision was served on the applicant by 12 January 2005.
12. Following their separation in 1978, D.S. retained sole possession of the flat in question while the applicant appears to have had no access since then.
13. On 20 October 2006 the applicant was given back the nominal value of the amount paid pursuant to the decision of 2 September 1996 (see paragraph 9 above).
14. On 2 September 2007 the applicant died.
15. On 21 September 2007 the Fourth Municipal Court suspended the proceedings pending the determination of the applicant's legal heirs.
16. On 10 October 2008 the applicant's son, as her only legal heir, requested the continuation of the proceedings.
17. It would appear that there have been no further developments in the case since then.
II. RELEVANT DOMESTIC LAW
A. Enforcement Procedure Act (Zakon o izvršnom postupku; Official Gazette of Federal Republic of Yugoslavia nos. 28/00, 73/00 and 71/01)
18. Article 4 provides that enforcement proceedings are to be conducted with particular urgency.
19. Articles 147-160 set out the details as regards the auctioning of real estate.
B. Inheritance Act 1995 (Zakon o nasleđivanju, published in the Official Gazette of the Republic of Serbia nos. 46/95 and 101/03)
20. Article 212 § 1 provides that the deceased's estate shall be transferred ex lege to the legal heirs at the moment of death.
THE LAW
I. THE APPLICANT'S DEATH
21. On 2 June 2007 the applicant died.
22. On 20 March 2008 the First Municipal Court (Prvi opštinski sud) in Belgrade declared the applicant's son, Mr Vojko Mišković, to be her sole legal heir.
23. On 23 April 2009 Mr Mišković informed the Court that he wished to maintain the proceedings lodged by his mother.
24. Given the relevant domestic legislation (see paragraph 20 above), as well as the fact that he has a “definite pecuniary interest” in the enforcement proceedings at issue, the Court finds, without prejudice to the Government's other preliminary objections, that Mr Mišković has standing to proceed in his mother's stead (see, mutatis mutandis, Marčić and Others v. Serbia, no. 17556/05, § 35-40, 30 October 2007).
25. Mr Mišković shall, therefore, himself be referred to as “the applicant” hereinafter.
II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 1 OF PROTOCOL No. 1
26. Under Article 1 of Protocol No. 1, the applicant complained about the non-execution of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987.
27. Article 1 of Protocol No. 1 reads as follows:
“Every natural or legal person is entitled to the peaceful enjoyment of his [or her] possessions. No one shall be deprived of his [or her] possessions except in the public interest and subject to the conditions provided for by law and by the general principles of international law.
The preceding provisions shall not, however, in any way impair the right of a State to enforce such laws as it deems necessary to control the use of property in accordance with the general interest or to secure the payment of taxes or other contributions or penalties.”
A. Admissibility
28. The Government raised various objections to the admissibility of this matter. However, the Court has rejected similar objections in many previous cases (see, for example, EVT Company v. Serbia, no. 3102/05, §§ 39-42, 21 June 2007). It finds no particular circumstances in the instant case which would require a departure from this jurisprudence. It therefore declares the application admissible.
B. Merits
29. The applicant reaffirmed that his property rights had been violated while the Government maintained that there had been no violation of Article 1 of Protocol No. 1.
30. The Court has frequently found that, in the context of Article 1 of Protocol No. 1, the States' positive obligations may require that measures be taken where necessary to protect the right of property, particularly where there is a direct link between the measures which an applicant may legitimately expect the authorities to undertake and the effective enjoyment of his or her possessions (see, for example, Burdov v. Russia, no. 59498/00, §§ 39-42, ECHR 2002‑III).
31. It is thus the State's responsibility to make use of all available legal means at its disposal in order to enforce a final court decision, notwithstanding the fact that it has been issued against a private party, as well as to make sure that all relevant domestic procedures are duly complied with (see, mutatis mutandis, Marčić and Others v. Serbia, cited above, § 56).
32. Turning to the present case, the Court first notes that the ongoing inability of the domestic authorities to auction the flat in question amounts to an interference with the applicant's property rights. Secondly, the decision at issue had become final by 16 November 1987, and its enforcement had been ordered on 18 May 1990. Thirdly, Protocol No. 1 had entered into force in respect of Serbia on 3 March 2004, meaning that the non-enforcement at issue has been within the Court's competence ratione temporis for a period of five years and eight months, some fourteen years having already elapsed before that date. Lastly, there is nothing to suggest that the auction should have been anything but straightforward.
33. In view of the foregoing, the Court finds that the Serbian authorities have failed to fulfil their positive obligation, within the meaning of Article 1 of Protocol No. 1, to enforce the decision of 30 March 1987. There has, accordingly, been a violation of the said provision.
III. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 13 OF THE CONVENTION
34. The applicant further complained, under Article 13 of the Convention, that he has had no means to expedite the proceedings in question or obtain compensation for the past delay.
35. Article 13 reads as follows:
“Everyone whose rights and freedoms as set forth in [the] Convention are violated shall have an effective remedy before a national authority notwithstanding that the violation has been committed by persons acting in an official capacity.”
36. The Court notes that this complaint is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 of the Convention and that it cannot be declared inadmissible on any other ground. The complaint must therefore be declared admissible.
37. Having regard to its findings in respect of Article 1 of Protocol No. 1 and its prior judgments on the issue (see, mutatis mutandis, Cvetković v. Serbia, no. 17271/04, § 59, 10 June 2008), the Court considers that, at the relevant time, there was indeed no effective remedy under domestic law for the applicant's complaint about the non-enforcement in question. There has, accordingly, been a violation of Article 13 of the Convention taken together with Article 1 of Protocol No. 1.
IV. OTHER ALLEGED VIOLATIONS
38. Under Article 6 § 1 of the Convention, the applicant also complained about the Supreme Court's decision of 3 March 2004.
39. The Court observes that this decision was served on the applicant by 12 January 2005 while the application itself was introduced on 12 September 2005, more than six months later. It follows that this complaint has been lodged out of time, and must therefore be rejected in accordance with Article 35 §§ 1 and 4 of the Convention.
40. Finally, under Article 6 § 1 of the Convention, the applicant, again, complained about the non-enforcement of the Fourth Municipal Court's decision of 30 March 1987.
41. Having regard to its finding in respect of Article 1 of Protocol No. 1 above, the Court declares the applicant's identical complaint made under Article 6 § 1 admissible, but does not find it necessary to examine it separately on the merits under this provision (see, mutatis mutandis, Davidescu v. Romania, no. 2252/02, § 57, 16 November 2006).
IV. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION
42. Article 41 of the Convention provides:
“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”
A. Damage
43. The applicant claimed a total of 147,350 Euros (EUR) in respect of the pecuniary and the non-pecuniary damage suffered.
44. The Government contested these claims.
45. The Court does not discern any causal link between the violation found and the pecuniary damage alleged; it therefore rejects this claim.
46. However, the Court considers that the applicant must have suffered some non-pecuniary damage as a result of the non-enforcement at issue. Accordingly, taking into account the circumstances of the case and making its assessment on an equitable basis, the Court awards the applicant EUR 1,800 under this head.
47. It must, further, be noted that a judgment in which the Court finds a violation of the Convention or of its Protocols imposes on the respondent State a legal obligation not just to pay those concerned the sums awarded by way of just satisfaction, but also to choose, subject to supervision by the Committee of Ministers, the general and/or, if appropriate, individual measures to be adopted in its domestic legal order to put an end to the violation found (see Apostol v. Georgia, no. 40765/02, § 71, ECHR 2006).
48. Having regard to its finding in the instant case, the Court considers that the respondent State must secure, by appropriate means, the enforcement of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987 (see, among many other authorities, Marčić and Others v. Serbia, cited above, § 65).
B. Costs and expenses
49. The applicant claimed EUR 41,092 for the costs and expenses incurred before the domestic courts and EUR 2,000 for those incurred before the Court.
50. The Government contested these claims.
51. According to the Court's case-law, an applicant is entitled to the reimbursement of costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and were reasonable as to their quantum. In the present case, regard being had to the documents in its possession and the above criteria, the Court rejects the claim for costs and expenses in the domestic proceedings but considers it reasonable to award the sum of EUR 600 for the proceedings before the Court.
C. Default interest
52. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.
FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY
1. Declares the complaint concerning the non-enforcement of the final domestic decision admissible and the remainder of the application inadmissible;
2. Holds that there has been a violation of Article 1 of Protocol No. 1;
3. Holds that there has been a violation of Article 13 of the Convention taken together with Article 1 of Protocol No. 1;
4. Holds that it is not necessary to examine separately the non-enforcement complaint under Article 6 § 1 of the Convention;
5. Holds
(a) that the respondent State shall ensure, by appropriate means, within three months from the date on which this judgment becomes final, in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, the enforcement of the Fourth Municipal Court's final decision of 30 March 1987;
(b) that the respondent State is to pay the applicant, within the same three month period, the following sums:
(i) EUR 1,800 (one thousand eight hundred euros), plus any tax that may be chargeable, for the non-pecuniary damage suffered, and
(ii) EUR 600 (six hundred euros), plus any tax that may be chargeable to the applicant for costs and expenses;
(c) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;
6. Dismisses the remainder of the applicant's claim for just satisfaction.
Done in English, and notified in writing on 24 November 2009, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.
Sally Dollé Françoise Tulkens
Registrar President
baza unakrsnih veza