(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 8) Pravo na poštovanje privatnog i porodičnog života
(Čl. 14) Zabrana diskriminacije
(Čl. 14 / CEDAW-2) Diskriminacija
(Čl. 14) Nacionalno poreklo
(Čl. 14) Objektivno i razumno opravdanje
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte
(P1-1) Zaštita imovine
Srazmernost

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Postupak u ovom predmetu je pokrenut predstavkom protiv Republike Austrije, koju je podneo turski državljanin g. Cevat Gaygusuz (podnosilac predstavke), sredinom maja 1990.g.

Podnosilac je rođen 1950.g. Tvrdi da je žrtva povrede članova 6, 8, 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br.1. Živeo je u Heršingu (Gornja Austrija) od 1973.g. do septembra 1987.g. Od tada živi u Izmiru u Turskoj. On je, s prekidima, bio zaposlen u Austriji, od početka sedamdesetih pa do oktobra 1984.g. Od tada pa do 01.jula 1986.g. naizmenično je bio ili nezaposlen ili proglašen nesposobnim za rad, pri čemu je primao odgovarajuće naknade. Zatim je primao avans za predstojeću penziju, u obliku nadoknade za nezaposlenost. Nije mogao da dobije vanrednu pomoć od države, jer nije bio austrijski državljanin. Regionalni zavod za zapošljavanje je odbio njegovu žalbu i potvrdio prvostepenu odluku. Ustavni sud je odbio da razmotri njegov predmet, ali nije osporio nadležnost Administrativnog suda. Administrativni sud je tražio od podnosioca dopunska obaveštenja. Kada je primio dopunska obaveštenja, Administrativni sud se oglasio nenadležnim.

NAVODNA POVREDA ČLANA 14 U VEZI SA ČLANOM 1 PROTOKOLA BR.1
Član 14 – zabrana diskriminacije
Član 1 Protokola br.1 – pravo na neometano uživanje imovine
Prema utvrđenoj praksi Suda, član 14 Konvencije dopunjuje ostale bitne odredbe Konvencije i Protokola uz Konvenciju. On ima dejstvo isključivo u pogledu „uživanja prava i sloboda“ zajemčenih tim odredbama. Vlada je tvrdila da pravo na vanrednu pomoć nije automatski proisticalo iz plaćanja doprinosa fondu osiguranja protiv nezaposlenosti, već se ona odobravala osobama u nuždi. Sud primećuje da mu je pravo na ovu nadoknadu odbijeno isključivo zbog toga što nije bio austrijski državljanin. Zatim konstatuje da je podnosilac imao boravište u Austriji i da je tamo bio zaposlen u određenim periodima, kao i da je uplaćivao doprinose u fond za osiguranje od nezaposlenosti na isti način i po istom osnovu kao i austrijski državljani.Došlo je do povrede člana 14 u vezi sa članom 1 Protokola br.1.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1 KONVENCIJE
- Pravo na pravičnu raspravu
Sud je odlučio da zbog utvrđene povrede nema potrebe da razmatra slučaj u odnosu na ovaj član.

NAVODNA POVREDA ČLANA 8 KONVENCIJE
- Pravo na poštovanje porodičnog života...
Sud smatra da iz predmeta ne proizilazi nikakvo posebno pitanje u vezi sa ovim članom.

PRIMENA ČLANA 50 KONVENCIJE (SADA ČLAN 41)
- Pravo na pravičnu naknadu oštećenoj strani
Sud sa 8 glasova za i 1 protiv presuđuje da tužena država ima da isplati podnosiocu određene iznose na ime materijalne štete i sudskih troškova.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

VEĆE

GAYGUSUZ protiv AUSTRIJE

(Predstavka br. 17371/90)

PRESUDA

16.septembar 1996. godine

STRAZBUR

IZVOD IZ PRESUDE

Podnosilac predstavke je državljanin Turske, rođen 1950. Podnosilac predstavke tvrdi da je žrtva povrede članova 6, 8, 14 Konvencije u vezi s članom 1 Protokola br. 1 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i sloboda koje je počinila Austrija.

(...)

ČINJENICE

I. Okolnosti slučaja

Podnosilac predstavke, g. Dževat Gajgusuz (Cevat Gaygusuz), državljanin Turske, rođen 1950. godine, živeo je u Heršingu (Gornja Austrija) od 1973. godine do septembra 1987. godine. Od tada živi u Izmiru, u Turskoj.
Podnosilac predstavke je s prekidima bio zaposlen u Austriji od početka sedamdesetih pa do oktobra 1984. godine Od tada pa do 1. jula 1986. godine je naizmenično ili bio nezaposlen ili proglašen nesposobnim za rad, pri čemu je primao odgovarajuće naknade. Od 1. jula 1986. do 15. marta 1987. godine je primio avans na predstojeću penziju u obliku nadoknade za nezaposlenost. Kada mu je važenje ovog prava isteklo, 6. jula 1987. godine podneo je molbu zavodu za zapošljavanje (Arbeitsamt) u Lincu za penzijski avans u obliku vanredne pomoći (Antrage auf Gewahrung eines Pensionsvorschluss in Form der Notstandshilfe).

Dana 8. jula 1987. godine, zavod je odbio molbu jer podnosilac predstavke nije bio austrijski državljanin, što je bio jedan od uslova propisanih u Odeljku 33(2) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti od 1977. godine (Arbeitslosenversicherungsgesetz – vidi stav 20. u ovom tekstu) za ostvaranje prava na takvu naknadu.
Gajgusuz podneo je žalbu protiv pomenute odluke Regionalnom zavodu za zapošljavanje (Landesarbeitsamt) Gornje Austrije. Naveo je da je razlika koju je pomenuti odeljak zakona pravio između austrijskih i stranih državljana neopravdana, protivustavna i protivna odredbama Evropske konvencije o ljudskim pravima.
Dana 16. septembra 1987. godine, Regionalni zavod za zapošljavanje je odbio žalbu i potvrdio osporenu odluku. Zavod je naveo da on ne samo da nije imao austrijsko državljanstvo, nego da pored toga njegov slučaj nije mogao biti svrstan ni u jednu od kategorija pod kojima je u zakonu postojala mogućnost izuzeća od tog uslova (vidi stav 20 u daljem tekstu).

Dana 2. novembra 1987. godine, podnosilac predstavke je podneo žalbu Ustavnom sudu u kojoj je tvrdio da je postojala povreda člana 5 Osnovnog zakona, stava 1, člana 6 i člana 8 Konvencije, i člana 1 Protokola br. 1.
Dana 26. februara 1988. godine, pošto je žalbu razmotrio bez prisustva javnosti, Ustavni sud je odbio da uzme predmet u razmatranje ... ali nije osporio nadležnost Administratvnog suda.
Ustavni sud je dakle uputio predmet Administrativnom sudu (stav 3 člana 144 Saveznog ustava – vidi stav 23 ovog teksta).
Dana 16. maja 1988. godine, Administrativni sud je od g. Gajgusuza zatražio da dâ dopunska obrazloženja.
Dana 7. jula 1988. godine, podnosilac predstavke je to i učinio; žalio se na povredu svog prava na penzijski avans u obliku vanredne pomoći, u skladu s odgovarajućim odredbama Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti. Zatražio je od Administrativnog suda da odbaci odluku Regionalnog zavoda za zapošljavanje Gornje Austrije od 16. septembra 1987. godine kao nezakonitu po osnovu svog sadržaja (vidi stav 27 u ovom tekstu) kao i da predmet obustavi i prosledi Ustavnom sudu na razmatranje ustavnosti Odeljka 33(2) (a) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti.
Dana 19. septembra 1989. godine, Administrativni sud je na zasedanju održanom u odsustvu javnosti proglasio sebe nenadležnim da razmatra takvu tužbu pa ju je odbacio (vidi stav 25 u ovom tekstu). Sud je naveo da se zahtev, dodatno obrazložen od strane g. Gajgusuza, odnosio samo na ustavnost Odeljka 33(2)(a) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti. Sud je takođe naveo da je podnosilac tražio od Administrativnog suda da predmet uputi Ustavnom sudu radi razmatranja ustavnosti propisa, ali da je određeno da takva pitanja spadaju u nadležnost Ustavnog suda (vidi stav 23 u ovom tekstu), koji je pored toga već i odlučivao o ovom predmetu.

II. Domaće pravo

A. Materijalno pravo

1. U relevantno vreme

U verziji Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti od 1977. godine, koja je bila na snazi u relevantnom vremenu, osporene odredbe su glasile:

Odeljak 23

(1) Nezaposlena lica koja su podnela molbu za nadoknadu po osnovu invalidskog osiguranja ... mogu da prime avans u obliku nadoknade za nezaposlenost ili vanredne pomoći ... pod uslovom da su, pored radne sposobnosti i podobnosti za rad, ispunila i ostale uslove za dodelu nadoknade u pitanju ...

Odeljak 33

(1) Nezaposlenim licima kojima je isteklo pravo na nadoknadu za nezaposlenost ili trudničko bolovanje može biti odobrena vanredna pomoć, na sopstveni

(2) Da bi se takva pomoć odobrila, nezaposlena osoba mora da ispuni sledeće uslove:

(a) da je austrijski državljanin;

(b) da bude sposobna za rad i raspoloživa;

(3) Uslov posedovanja austrijskog državljanstva ne odnosi se na lica koja su imala boravište na teritoriji Austrije bez prekida od 1. januara 1930. godine, ili na lica rođena posle tog datuma na sadašnjoj teritoriji Republike Austrije a koja su potom neprekidno boravila na toj teritoriji.

(...)

Odeljak 34

(1) Ako su dugoročni tržišni uslovi povoljni za određene kategorije nezaposlenih lica ili u određenim regionima, savezni ministar za socijalna pitanja može po savetovanju s organizacijama koje zastupaju poslodavce i zaposlene da suspenduje pravo na vanrednu pomoć za te kategorije ili regione.

(2) Savezni ministar za socijalna pitanja može da odobri izdavanje vanredne pomoći za nezaposlene osobe koji su državljani druge države u slučajevima kada ta država ima povlastice koje odgovaraju austrijskoj vanrednoj pomoći, a koje se isplaćuju građanima Austrije na isti način kao i građanima te države.

(3) Savezni ministar za socijalna pitanja može, po savetovanju s organizacijama koje zastupaju poslodavce i zaposlene, odobriti izdavanje vanredne pomoći nezaposlenim licima koja nemaju austrijsko državljanstvo a kojima nije odobrena pomoć u skladu sa stavom 2, pod uslovom da su u pet godina koje prethode datumu podnošenja zahteva za vanrednu pomoć ta lica bila zaposlena u Austriji ne manje od 156 nedelja, uz obavezno plaćanje doprinosa za osiguranje protiv nezaposlenosti. Za svrhu obračunavanja ovog perioda od pet godina, neće se uzimati u obzir periodi kada je osoba u pitanju primala nadoknade za nezaposlenost (ili vanrednu pomoć). Odobrenje se može dati za određeni period i za određene kategorije nezaposlenih osoba.

Vanredna pomoć se isplaćuje licima koja više nemaju pravo na nadoknade za nezaposlenost da bi im se garantovali minimalni prihodi. Pravo na vanrednu pomoć traje sve dok je lice u pitanju u nuždi, mada se same isplate odobravaju na period od najviše 39 nedelja, posle čega se moraju obnoviti. Suma ne može da bude veća od veličine nadoknade za nezaposlenost na koju bi osoba u pitanju inače imala pravo, niti može biti manja od 75% te nadoknade.

Veličina nadoknade za nezaposlenost određuje se u skladu sa prihodima primaoca i delimično se finansira iz doprinosa za osiguranje protiv nezaposlenosti koji plaćaju svi zaposleni (Odeljak 1 Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti), a delimično iz raznih državnih izvora.

2. Posle relevantnog vremena

Godine 1992, Zakon o osiguranju protiv nezaposlenosti je dopunjen; a Odeljak 34 je preformulisan:

Odeljak 34

(...)

(3) Sledeće kategorije lica imaju pravo na vanrednu pomoć pod istim uslovima kao i nezaposlena lica koja imaju austrijsko državljanstvo:

1. izbeglice u okviru značenja člana 1 Konvencije o statusu izbeglica, zaključene u Ženevi 28. jula 1951. godine;

2. lica bez državljanstva u okviru značenja člana 1 o statusu lica bez državljanstva, zaključene u Njujorku 28. septembra 1954. godine;

3. lica rođena na sadašnjoj teritoriji Republike Austrije, koja neprekidno borave na njoj;

4. lica koja od 1. januara 1930. godine neprekidno normalno borave na teritoriji Republike Austrije;

5. strani državljani, u okviru odredaba bilateralnih ili međunarodnih sporazuma;

6. nosioci uverenja o izuzimanju ili naturalizovana lica, u skladu sa značenjem stava 4;

7. interno raseljena lica koja poseduju identifikacioni dokaz izdat od austrijskih vlasti;

8. raseljena lica iz Južnog Tirola ili Val (...)

Postupak pred Komisijom

Gajgusuz se Komisiji obratio dana 17. maja 1990. godine. Pozivajući se na stavove 1 i 8 člana 6 Konvencije i član 14 Konvencije u sprezi sa članom 1 Protokola br. 1, žalio se na povrede njegovog prava na pravičan pravni postupak, prava na poštovanje njegovog privatnog života i prava na mirno uživanje svoje imovine.
Komisija je proglasila prijavu (br. 17371/90) prihvatljivom 11. januara 1994. godine. U izveštaju usvojenom 11. januara 1995. godine, Komisija je sa 12 glasova za i jednim protiv iznela mišljenje da nije bilo povrede stava 1 člana 6 Konvencije, da jeste bilo povrede člana 14 Konvencije posmatranog u sprezi sa članom 1 Protokola br. 1 (jednoglasno), i da nije nastalo nikakvo posebno pitanje u vezi sa članom 8. Konvencije (jednoglasno).

(...)

PRAVO

I. Navodna povreda člana 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br. 1

Gajgusuz se žalio na odbijanje austrijskih vlasti da mu odobre vanrednu pomoć na osnovu činjenice da nije imao austrijsko državljanstvo, što je bio jedan od uslova propisan Odeljkom 33(2) (a) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti (vidi stav 20 ovoga teksta) za odobravanje prava na nadoknadu te vrste. Tvrdio je da je žrtva diskriminacije na nacionalnoj osnovi, protivno članu 14 Konvencije posmatranom u vezi sa članom 1 Protokola br. 1.

(...)

Komisija i vlada Turske su se saglasile s ovom tvrdnjom, dok ju je vlada Austrije odbacila.
Sud treba prvo da odluči o primenljivosti ovih dveju članova u vezi jedan s

A. Primenljivost člana 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br. 1

U skladu s utvrđenom praksom Suda, član 14 Konvencije dopunjuje ostale bitne odredbe Konvencije i Protokola. On nema nezavisno postojanje jer ima dejstvo isključivo u pogledu „uživanja prava i sloboda“ zajamčenih tim odredbama. Mada primena člana 14 ne pretpostavlja povredu tih odredaba – i utoliko je on autonoman – ne može postojati prostor za primenu tog člana ako posmatrane činjenice ne potpadaju pod delokrug jednoga ili više njih (vidi, pored ostalog, presudu u slučaju Karlheinz Shmidt protiv Nemačke od 18. jula 1994. godine, Serija A, br. 291-B, str. 32, stav 22).
Podnosilac i vlada Turske su tvrdili da je član 14. Konvencije primenljiv u vezi sa članom 1 Protokola br. 1. Pozvali su se na rezonovanje Komisije, koja je utvrdila da je odobrenje vanredne pomoći povezano sa plaćanjem doprinosa fondu za osiguranje protiv nezaposlenosti.
Vlada Austrije je, međutim, tvrdila da vanredna pomoć ne potpada pod delokrug člana 1 Protokola br. 1. Pravo na vanrednu pomoć nije proisticalo automatski iz plaćanja doprinosa fondu osiguranja protiv nezaposlenosti. U pitanju je bila vanredna pomoć koju je država odobravala osobama u nuždi. Posledica toga je da član 14 Konvencije nema nikakvo dejstvo.

Sud je naveo da je u materijalno vreme vanredna pomoć odobravana licima kojima je bilo isteklo pravo na nadoknadu za nezaposlenost i koja su ispunjavala ostale pravne uslove određene Odeljkom 33 Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti (vidi stav 20 u ovom tekstu). Pravo na ovo socijalno primanje je dakle povezano sa uplaćivanjem doprinosa fondu osiguranja protiv nezaposlenosti, što je preduslov za isplatu nadoknade za nezaposlenost (vidi stav 20 u ovom tekstu). Sledi da se pravo na vanrednu pomoć ne može ostvariti u slučajevima gde nije bilo uplate doprinosa.

U posmatranom predmetu se nije tvrdilo da podnosilac nije bio ispunio taj uslov; odbijanje da mu se odobri vanredna pomoć bilo je zasnovano isključivo na spoznaji da on nema austrijsko državljanstvo i ne spada ni u jednu od kategorija izuzetih iz tog uslova (videti stavove 11 i 13 u ovom tekstu).
Sud smatra da je pravo na vanrednu pomoć – u meri u kojoj je utvrđeno odgovarajućim propisima – novčano pravo za svrhe člana 1 Protokola br. 1, koji je dakle primenljiv bez potrebe da se poziva isključivo na vezu između prava na vanrednu pomoć i obaveze plaćanja „poreza ili drugih doprinosa“. Iz ovoga proizilazi da, budući da je podnosiocu uskraćena vanredna pomoć na osnovu različitosti koju pokriva član 14, tj. njegove nacionalnosti, ta odredba (član 14) takođe je primenljiva (videti, pored ostalog, mutatis mutandis, presudu u slučaju Inze protiv Austrije od 28. oktobra 1987. godine, Serija A br. 126, str. 18, stav 40., i presudu u slučaju Darby protiv Švedske od 23. oktobra 1990. godine, Serija A br. 187, str. 12, stav 30).

B. Saglasnost sa članom 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br. 1

Prema praksi Suda, razlika u tretmanu je diskriminatorna u smislu člana 14, ako „nema objektivno ili prihvatljivo opravdanje“, to jest ako „nema legitiman cilj“ ili ako ne postoji „prihvatljiva veza proporcionalnosti između sredstva koje je upotrebljeno i željenog cilja“. Pored toga, države ugovornice uživaju izvesnu meru fleksibilnosti u procenjivanju da li i u kojoj meri razlike u inače sličnim situacijama opravdavaju različito postupanje. Međutim, Sudu bi trebalo pružiti razloge veoma velike težine da bi razliku u postupanju zasnovanu isključivo na nacionalnom poreklu mogao da smatra spojivom sa Konvencijom.

Podnosilac je stajao na stanovištu da različito postupanje s Austrijancima i državljanima drugih zemalja u pogledu Odeljka 33(2)(a) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti iz 1977. godine u vezi sa pravom na vanrednu pomoć nije bilo zasnovano na bilo kakvom objektivnom ili prihvatljivom opravdanju. On je doprinose fondu za osiguranje protiv nezaposlenosti bio plaćao na istoj osnovi kao i Austrijanci zaposleni,
Vlada Turske i Komisija su se saglasile sa suštinom argumenta podnosioca.
Vlada Austrije je tvrdila da osporena zakonska odredba nije bila diskriminatorna. Tvrdila je da je različitost postupanja bila zasnovana na ideji da država ima naročitu odgovornost prema svojim državljanima i da mora da se brine o njima i pokrije njihove osnovne potrebe. Pored toga, Odeljci 33 i 34 Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti su propisali i neke izuzetke od uslova. Konačno, u materijalno vreme Austrija nije bila vezana nikakvim ugovornim obavezama da odobrava vanrednu pomoć turskim državljanima.

Sud je prvo naveo da je g. Gajgusuz imao boravište u Austriji i da je tamo bio i zaposlen u određenim periodima, kao i da je uplaćivao doprinose u fond za osiguranje protiv nezaposlenosti na isti način i na istom osnovu kao i austrijski državljani.
Ustanovio je da je odbijanje vlasti da podnosiocu predstavke odobre vanrednu pomoć bilo zasnovano isključivo na činjenici da nije imao austrijsko državljanstvo, kako je bilo propisano Odeljkom 33(2)(a) Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti od godine (vidi stav 20 u ovom tekstu).
Pored toga, nije ponuđen argument da podnosilac nije bio ispunio ostale pravne uslove za odobravanje dotičnog socijalnog davanja. Sledi da je on bio u istoj situaciji kao i austrijski državljani u pogledu svog prava na to davanje.
Odeljci 33 i 34 Zakona o osiguranju protiv nezaposlenosti od 1977. godine propisuju određene izuzetke u pogledu uslova o državljanstvu, ali podnosilac nije spadao ni u jednu takvu kategoriju.
Sud, dakle, smatra argumente koje je ponudila Vlada Austrije neuverljivima. Smatra, kao i Komisija, da različito postupanje prema Austrijancima i stranim državljanima u pogledu prava na vandrednu pomoć, čija je žrtva bio g. Gajgusuz, nije bilo zasnovano na bilo kakvom „objektivnom i prihvatljivom opravdanju“.

Mada u relevantno vreme Austrija nije imala nikakvih obaveza na osnovu recipročnih sporazuma sa Turskom, kada je ratifikovala Konvenciju, ona se obavezala da „svakome u okviru svoje nadležnosti“ obezbedi prava i slobode određene u Odeljku I Konvencije.
To znači da je došlo do povrede člana 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br. 1.

II. Navodna povreda stava 1 člana 6 Konvencije

Gajgusuz se takođe žalio da mu nije bio omogućen pristup nadležnom sudu i da mu je uskraćena pravična rasprava. U ovome se pozvao na član 6 Konvencije.

"Svako, tokom odlučivanja o njegovim građanskim pravima i obavezama ... ima pravo na pravičnu ... raspravu ... pred ... sudom."

(...)

Vlada Austrije i Komisija su odbacile ovaj argument, dok vlada Turske nije imala primedbi.
Budući da je odlučio da jeste došlo do povrede člana 14 Konvencije posmatranog u vezi sa članom 1 Protokola br. 1, Sud je odlučio da nema potrebe da razmotri slučaj u odnosu na stav 1 člana 6 Konvencije.

III. Navodna povreda člana 8 Konvencije

Gajgusuz se takođe žalio na ometanje svog porodičnog života, što bi bila povreda člana 8 Konvencije.

(...)

Imajući u vidu zaključak izložen u stavu 52 ovog teksta, Sud je isto kao i Komisija zaključio da iz predmeta ne proizilazi nikakvo posebno pitanje u vezi sa članom 8 Konvencije.

IV. Primena člana 50 Konvencije

Prema članu 50 Konvencije:¹

"U slučaju da Sud zaključi da odluka ili mera doneta od strane pravnih ili drugih vlasti Visoke ugovorne strane predstavlja delimično ili potpuno kršenje obaveza koje proističu iz ... Konvencije, i ako interni zakoni te strane omogućavaju samo davanje delimične odštete za posledice te odluke ili mere, odluka Suda će ako je potrebno pružiti oštećenoj strani pravičnu naknadu."

A. Materijalna šteta

Gajgusuz je tražio naknadu materijalne štete od 800.000 austrijskih šilinga (ATS), što odgovara visini novčane pomoći koje je bio lišen od 1987. do 1993. godine.
Stav Vlade Turske bio je da podnosiocu treba isplatiti celokupnu svotu koju je tražio, jer ga je upravo odbijanje austrijskih vlasti da odobre vanrednu pomoć navelo da napusti tu zemlju.
Vlada Austrije stala je na stanovište da je tražena odšteta zasnovana na čistoj hipotezi. Budući da je podnosilac napustio Austriju 1987. godine, nije bilo moguće odrediti da li bi on ostao nezaposlen tokom odgovarajućeg perioda i da li bi zadovoljio ostale uslove za odobravanje dotičnog socialnog primanja.
Delegat Komisije smatrao je da je podnosilac predstavke pretrpeo novčanu štetu kao posledicu povrede koja je ustanovljena, a procenu svote je ostavio Sudu.
Sud je primetio da je podnosilac predstavke podneo zahtev za vanrednu pomoć dana 6. jula 1987. godine, a Austriju napustio septembra 1987. godine (vidi stavove 9 i 10 u gornjem tekstu). Mada ne želi da procenjuje podnosiočevo stanje posle tog datuma, Sud ipak mora da uzme u obzir činjenicu da je njegovo napuštanje Austije bilo posledica neodobravanja vanredne pomoći, koja bi bila isplaćena po stopi od ATS 235 dnevno. Pravednom procenom je Sud podnosiocu predstavke dodelio ATS 200.000.

B. Nematerijalna šteta

Stav Vlade Turske je bio da podnosiocu treba isplatiti znatnu svotu o obliku nematerijalne odštete.
Budući da podnosilac predstavke nije podneo takav zahtev, Sud, isto kao i Komisija i Vlada Austrije, smatra da nije potrebno da odlučuje po tom pitanju.

C. Sudski toškovi

Podnosilac predstavke je takođe tražio sumu od ATS 123.415 za sudske troškove, od čega ATS 31.818,67 za austrijske sudove i ATS 91.596,73 za postupak pred institucijama Konvencije.

(...)

Odlučujući o troškovima u svetlu podataka koji su mu na raspolaganju kao i na osnovu sopstvene prakse, Sud je g. Gajgusuzu dodeljuje ATS 100.000.
Prema podacima koji su dostupni Sudu, propisana kamatna stopa u Austriji na datum usvajanja ove presude je 4% godišnje.

IZ OVIH RAZLOGA SUD

Smatra jednoglasno da je član 14 Konvencije u vezi sa članom 1 Protokola br. 1 primenljiv u predmetu;
Smatra jednoglasno da je došlo do povrede člana 14 Konvencije posmatranog u vezi sa članom 1 Protokola br. 1;

Smatra jednoglasno da nije potrebno razmatrati predmet u vezi sa stavom 1 člana 6 Konvencije;
Smatra jednoglasno da se ne pojavljuje nikakvo posebno pitanje na osnovu člana 8 Konvencije;
Smatra, sa osam glasova za i jednim protiv, da tužena država mora da u roku od tri meseca isplati podnosiocu ATS 200.000 kao materijalnu odštetu;
Smatra jednoglasno da tužena država mora da u roku od tri meseca isplati podnosiocu ATS 100.000 na ime sudskih troškova;
Smatra jednoglasno da se od protoka gore pomenuta tri meseca do isplate ima naplaćivati prosta kamata po godišnjoj stopi od 4%;
jednoglasno odbija ostatak zahteva za pravedno (...)

Herbert Petzold, Rolv Ryssdal,

Sekretar Predsednik

U skladu sa stavom 2 člana 51 Konvencije, i Pravilom br. 55, stav 2, Pravila Suda „B“, delimično izdvojen stav g-dina Mačera (Matscher) dat je u aneksu ove odluke.

DELIMIČNO IZDVOJENO MIŠLJENJE SUDIJE MAČERA

Obično ne izdvajam mišljenje u pogledu odluka Suda u vezi sa članom 50, budući da sume koje Sud dodeljuje na osnovu pravične procene prema toj odredbi uvek mogu biti predmet spora. Razlog zbog koga sam to učinio u ovom slučaju je da je sasvim jasno da je odluka Suda da podnosiocu dodeli sumu od ATS 200.000 kao materijalu odštetu neodrživa.

U slučajevima kada Sud ustanovi povredu Konvencije a gde ta povreda nanese podnosiocu predstavke materijalnu štetu, Sud je prema članu 50 ovlašćen da dodeli pravičnu odštetu. Mada skoro nikada nije moguće precizno odrediti veličine takve štete – što i onako nije zadatak Suda – dodeljena odšteta ne sme nikada da prevaziđe stvarnu štetu koju je podnosilac mogao da pretrpi.

U ovom slučaju je Sud ustanovio povredu člana 14 posmatranog u vezi sa članom 1 Protokola br. 1 (odluka sa kojom se ne slažem u potpunosti) zbog činjenice da podnosilac po važećim propisima zbog svog državljanstva nije imao pravo na vanrednu pomoć. Ali vanredna pomoć, kako proizilazi iz samog tog izraza, nije doživotna penzija već samo privremena socijalna mera za period u kome je primalac sposoban za rad ali nezaposlen a (još uvek) nije stekao pravo na invalidsku ili starosnu penziju.

Kao posledica ustanovljene povrede Konvencije, podnosilac predstavke prema članu 50 Konvencije stiče pravo na pravičnu nadoknadu za sve materijalne troškove koje je pretrpeo.

Prema zakonima koji su važili u relevantno vreme, vanredna pomoć se ispaćivala (sa promenljivim dodacima) po stopi od oko ATS 255 na dan. Iz činjenica proizilazi da, kako god izračunamo sume, prihvatajući pretpostavke koje su najpovoljnije za podnosioca (koliko god da nisu realne), maksimalna svota koju je mogao da primi u vidu vanredne pomoći je oko ATS 80.000. Svota od ATS 200.000 koju mu je Sud dodelio je više nego dvostruko veća od materijalnih troškova koje je mogao da pretrpi; to očigledno nije u skladu sa svim načelima na osnovu kojih se za slučaj materijalne štete, osim ako Sud nije želeo da prihvati praksu dodeljivanja „kaznene odštete“ koja postoji u američkom pravu. Ta praksa sasvim opravdano ne postoji u evropskom pravu.

(...)

U pozadini celog slučaja leži tipičan primer zloupotrebe države sa punim socijalnim osiguranjem, što je tendencija koja je veoma raširena u svim našim društvima i za koji moram da kažem da nikako nije ograničen samo na strane radnike.

Za žaljenje je što je Sud dodeljivanjem nesrazmerne odštete samo podstakao takvu tendenciju.

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

COURT (CHAMBER)

CASE OF GAYGUSUZ v. AUSTRIA

(Application no. 17371/90)

JUDGMENT

STRASBOURG

16 September 1996

In the case of Gaygusuz v. Austria [1], The European Court of Human Rights, sitting, in accordance with Article 43 (art. 43) of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms ("the Convention") and the relevant provisions of Rules of Court B [2], as a Chamber composed of the following judges:

Mr R. Ryssdal, President,
Mr F. Gölcüklü,
Mr F. Matscher,
Mr R. Macdonald,
Mr C. Russo,
Mr I. Foighel,
Mr R. Pekkanen,
Mr A.N. Loizou,
Mr K. Jungwiert,
and also of Mr H. Petzold, Registrar,
and Mr P.J. Mahoney, Deputy Registrar,

Having deliberated in private on 23 May and 31 August 1996,

Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The case was referred to the Court by a Turkish national, Mr Cevat Gaygusuz ("the applicant") on 20 April 1995, within the three-month period laid down by Article 32 para. 1 and Article 47 of the Convention (art. 32-1, art. 47). It originated in an application (no. 17371/90) against the Republic of Austria lodged by Mr Gaygusuz with the European Commission of Human Rights ("the Commission") under Article 25 (art. 25) on 17 May 1990.

The applicant's application bringing the case before the Court referred to Article 48 of the Convention (art. 48), as amended in respect of Austria by Protocol No. 9 (P9). The object of the application was to obtain a decision as to whether the facts of the case disclosed a breach by the respondent State of its obligations under Articles 6 para. 1 and 8 of the Convention (art. 6-1, art. 8) and Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1).

2. On 5 September 1995 the Court's Screening Panel decided not to decline consideration of the case and to submit it to the Court (Article 48 para. 2 of the Convention) (art. 48-2).

3. The Chamber to be constituted included ex officio Mr F. Matscher, the elected judge of Austrian nationality (Article 43 of the Convention) (art. 43), and Mr R. Ryssdal, the President of the Court (Rule 21 para. 4 of Rules of Court B). On 29 September 1995, in the presence of the Registrar, the President drew by lot the names of the other seven members, namely Mr F. Gölcüklü, Mr R. Macdonald, Mr C. Russo, Mr I. Foighel, Mr R. Pekkanen, Mr A.N. Loizou and Mr K. Jungwiert (Article 43 in fine of the Convention and Rule 21 para. 5) (art. 43).

4. The Turkish Government, having been notified by the Registrar of their right to intervene (Article 48 para. 1 (b) of the Convention and Rule 35 para. 3 (b)) (art. 48-1-b), informed him on 4 October 1995 that they wished to take part in the proceedings.

5. On 10 October 1995 the President gave the applicant's lawyer leave to use the German language in both the written and the oral proceedings (Rule 28 para. 3).

6. As President of the Chamber (Rule 21 para. 6), Mr Ryssdal, acting through the Registrar, consulted the Agent of the Austrian Government, the Agent of the Turkish Government, the applicant's lawyer and the Delegate of the Commission on the organisation of the proceedings (Rules 39 para. 1 and 40). Pursuant to the order made in consequence, the Registrar received the memorial of the Austrian Government on 9 February 1996, the memorial of the Turkish Government on 21 February and the applicant's memorial on 22 February.

On 29 January 1996 the Commission had produced the file on the proceedings before it, as requested by the Registrar on the President's instructions.

7. On 9 April 1996 the Turkish Government informed the Registrar that they did not wish to take part in the oral proceedings before the Court.

8. In accordance with the President's decision, the hearing took place in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 22 May 1996. The Court had held a preparatory meeting beforehand.

There appeared before the Court:

(a) for the Austrian Government

Mr W. Okresek, Head of the International Affairs Division, Constitutional Department, Federal Chancellery, Agent,

Mr R. Sauer, Federal Ministry of Labour and Social Affairs,

Mrs E. Bertagnoli, International Law Department, Federal Ministry of Foreign Affairs, Advisers;

(b) for the Commission

Mr M.P. Pellonpää, Delegate;

Mr H. Blum, Rechtsanwalt, Counsel.

The Court heard addresses by Mr Pellonpää, Mr Blum and Mr Okresek.

On 5 June 1996 the applicant and the Austrian Government sent the Registrar their replies to a question asked by the Court. At the Court's request they produced various documents on 26 June, 20 August and 30 August 1996. However, the Court refused to admit to the file, on the ground of their late submission, further observations by the applicant received at the registry on 29 July 1996.

AS TO THE FACTS

I. CIRCUMSTANCES OF THE CASE

9. Mr Cevat Gaygusuz, a Turkish national born in 1950, lived in Hörsching (Upper Austria) from 1973 until September 1987. Since then he has been living in Izmir (Turkey).

10. The applicant worked in Austria, with interruptions, from 1973 until October 1984. From then until 1 July 1986 periods when he was unemployed alternated with periods when he was certified unfit for work for medical reasons, and he was in receipt of the corresponding benefits.

From 1 July 1986 to 15 March 1987 he received an advance on his retirement pension in the form of unemployment benefit. When his entitlement expired he applied to the Linz Employment Agency (Arbeitsamt) on 6 July 1987 for an advance on his pension in the form of emergency assistance (Antrag auf Gewährung eines Pensionsvorschusses in Form der Notstandshilfe).

11. On 8 July 1987 the agency rejected the application on the ground that the applicant did not have Austrian nationality, which was one of the conditions laid down in section 33 (2) (a) of the 1977 Unemployment Insurance Act (Arbeitslosenversicherungsgesetz - see paragraph 20 below) for entitlement to an allowance of that type.

12. Mr Gaygusuz appealed against the above decision to the Upper Austria Regional Employment Agency (Landesarbeitsamt). He argued in particular that the distinction drawn by the section in question between Austrian citizens and foreign nationals was unjustified, unconstitutional and contrary to the European Convention on Human Rights).

13. On 16 September 1987 the Regional Employment Agency found against the applicant and upheld the impugned decision. It emphasised that not only did he not have Austrian nationality, but in addition his case did not fall into any of the categories where exemption from that condition was provided for (see paragraph 20 below).

14. On 2 November 1987 the applicant applied to the Constitutional Court (Verfassungsgerichtshof), alleging a violation of Article 5 of the Basic Law (Staatsgrundgesetz), Articles 6 para. 1 and 8 of the Convention (art. 6-1, art. 8) and Article 1 of Protocol No. 1 (P1-1).

15. On 26 February 1988, after considering the application in camera, the Constitutional Court declined to accept the case for adjudication (Article 144 para. 2 of the Federal Constitution - see paragraph 23 below), giving judgment in the following terms:

"The applicant alleged the breach of rights guaranteed by the Constitution in accordance with Article 6 para. 1 (art. 6-1) of the European Convention on Human Rights, Article 5 of the Basic Law and Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention (P1-1), and Article 8 of the Convention (art. 8). Regard being had to the Constitutional Court's established case-law relating to these rights, the application is so unpersuasive as to the existence of the alleged violations or the infringement of any other right guaranteed by the Constitution or the infringement of another right through the application of an unlawful general provision, that with regard to the alleged violations to be considered by the Constitutional Court it does not have sufficient prospects of success. In addition, the case is not excluded from the jurisdiction of the Administrative Court [Verwaltungsgerichtshof]."

16. The Constitutional Court therefore referred the case to the Administrative Court (Article 144 para. 3 of the Federal Constitution - see paragraph 23 below).

17. On 16 May 1988 the Administrative Court asked Mr Gaygusuz to expand on his application.

18. On 7 July 1988 the applicant did so, complaining of an infringement of his legal right to obtain an advance on his pension in the form of emergency assistance, in accordance with the relevant provisions of the Unemployment Insurance Act. He requested the Administrative Court to set aside the decision of the Upper Austria Regional Employment Agency of 16 September 1987 as unlawful by reason of its content (section 42 (2) (i) of the Administrative Court Act (Verwaltungsgerichtshofsgesetz) - see paragraph 27 below) and to suspend the proceedings and refer the case to the Constitutional Court for consideration of the constitutionality of section 33 (2) (a) of the Unemployment Insurance Act.

19. On 19 September 1989 the Administrative Court, sitting in camera, ruled that it did not have jurisdiction to deal with such an application and rejected it (section 34 (1) of the Administrative Court Act - see paragraph 25 below). It noted that the application, as expanded by Mr Gaygusuz, referred solely to the constitutionality of section 33 (2) (a) of the Unemployment Insurance Act. It further noted that the applicant had asked the Administrative Court to refer the case to the Constitutional Court for consideration of the constitutionality of a statute, but ruled that it was established that such questions came under the jurisdiction of the Constitutional Court (Article 144 para. 1, first paragraph, of the Federal Constitution - see paragraph 23 below), which, moreover, had already ruled on the issue.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

A. Substantive law

1. At the material time

20. In the 1977 version, which was applicable at the material time, the relevant provisions of the Unemployment Insurance Act (Arbeitslosenversicherungsgesetz) were worded as follows:

Section 23

"(1) Unemployed persons who have applied for an invalidity insurance benefit ... may receive an advance in the form of unemployment benefit or emergency assistance ... provided that, in addition to the capacity to work and availability for work, the other conditions for the award of the benefit concerned are satisfied ..."

Section 33

"(1) Unemployed persons who have exhausted their entitlement to unemployment benefit or maternity leave may be granted emergency assistance, at their request.

(2) For a grant to be made, the unemployed person must

(a) possess Austrian nationality;

(b) be fit for work and available for work; and

(3) The requirement of Austrian nationality is not applicable to persons who have been uninterruptedly resident in the present territory of the Republic of Austria since 1 January 1930, or to persons who were born after that date in the present territory of the Republic of Austria and have subsequently been uninterruptedly resident there.

(4) There is urgent need where the unemployed person is unable to provide for his essential needs.

(5) Emergency assistance cannot be granted unless the unemployed person applies for it within three years of exhausting entitlement to unemployment benefit or maternity leave."

Section 34

"(1) If long-term labour-market conditions are favourable to specific categories of unemployed persons or in specific regions, the Federal Minister of Social Affairs may, after consulting the organisations representing employers and employees, exclude those categories or regions from entitlement to emergency assistance.

(2) The Federal Minister of Social Affairs may authorise the grant of emergency assistance to unemployed persons who are nationals of another State where that State has a benefit equivalent to Austrian emergency assistance which is payable to Austrian citizens in the same manner as to its own nationals.

(3) The Federal Minister of Social Affairs may, after consulting the organisations representing employers and employees, authorise the grant of emergency assistance to unemployed persons who do not have Austrian nationality and have not been granted assistance under paragraph 2, on condition that during the five years preceding the date of the application for emergency assistance they have been employed in Austria for not less than 156 weeks with compulsory payment of unemployment insurance contributions. In order to calculate this period of five years, no account shall be taken of periods when the person concerned was in receipt of unemployment benefit (or emergency assistance). Authorisation may be given for a specific period and in respect of specific categories of unemployed persons."

21. Emergency assistance is assistance paid to persons who are no longer entitled to unemployment benefit, in order to guarantee them a minimum income. Entitlement to emergency assistance continues for as long as the person concerned is in need, even though payment itself is granted for a maximum period of 39 weeks, which must be renewed. The amount cannot exceed the amount of the unemployment benefit to which the person concerned would otherwise be entitled, nor may it be lower than 75% of the amount of that benefit.

The amount of unemployment benefit is established in accordance with the recipient's income and it is financed partly from the unemployment insurance contributions every employee has to pay (section 1 of the Unemployment Insurance Act) and partly from various governmental sources.

2. After the material time

22. Since 1992, after amendment of the text and a change of numbering, sections 33 (3) and (4) and 34 (3) and (4) have read as follows:

Section 33

"...

(3) There is urgent need where the unemployed person is unable to provide for his essential needs.

(4) Emergency assistance may not be granted unless the unemployed person applies for it within three years of exhausting entitlement to unemployment benefit or maternity leave. To this period shall be added periods of rest within the meaning of section 16 (1) and periods of self-employed work, paid employment not covered by unemployment insurance or training which has occupied a preponderant part of the unemployed person's time."

Section 34

"... (3) The following categories of persons may claim emergency assistance under the same conditions as unemployed persons having Austrian nationality:

1. refugees within the meaning of Article 1 of the Convention relating to the Status of Refugees, signed at Geneva on 28 July 1951;

2. stateless persons within the meaning of Article 1 of the Convention relating to the Status of Stateless Persons, signed at New York on 28 September 1954;

3. persons born in the present territory of the Republic of Austria who have subsequently been normally resident there uninterruptedly;

4. persons who have been normally resident in the present territory of the Republic of Austria uninterruptedly since 1 January 1930;

5. foreign nationals, in so far as that is provided for in bilateral agreements or international treaties;

6. holders of exemption certificates or assimilated persons, within the meaning of paragraph 4;

7. displaced persons in possession of an identity document issued by an Austrian authority;

8. resettled persons from South Tyrol and the Val Canale [Südtiroler- und Canaltaler-Umsiedler].

(4) After exhaustion of entitlement to unemployment benefit or maternity leave, the following categories of persons shall be granted emergency assistance, for a period of 52 weeks, or special emergency assistance, for the period laid down in section 39(1):

1. persons who, at the time of their application for emergency assistance, can produce a valid exemption certificate, within the meaning of the Aliens' Employment Act, issued in the version in force at the time of issue;

2. persons who do not have Austrian nationality but who, at the time of their application for emergency assistance, nevertheless satisfy the conditions for an exemption certificate, and to whom such a certificate has not been issued on the sole ground that their occupation is not covered by the Aliens' Employment Act."

B. Procedural law

1. Proceedings in the Constitutional Court

23. By Article 144 para. 1 of the Federal Constitution the Constitutional Court, when an application (Beschwerde) is made to it, has to determine whether an administrative decision (Bescheid) has infringed a right guaranteed by the Constitution or has applied regulations (Verordnung) contrary to the law, a law contrary to the Constitution or an international treaty incompatible with Austrian law.

Article 144 para. 2 provides:

"Up to the time of the hearing the Constitutional Court may by means of a decision [Beschluß] decline to accept a case for adjudication if it does not have sufficient prospects of success or if it cannot be expected that the judgment will clarify an issue of constitutional law. The court may not decline to accept for adjudication a case excluded from the jurisdiction of the Administrative Court by Article 133."

Paragraph 3 of Article 144 is worded as follows:

"Where the Constitutional Court considers that the impugned administrative decision has not infringed a right within the meaning of paragraph 1 and the case is not excluded from the jurisdiction of the Administrative Court by Article 133, the Constitutional Court, at the applicant's request, must refer the application to the Administrative Court so that it may determine whether the impugned decision has infringed one of the applicant's other rights."

2. Proceedings in the Administrative Court

24. By Article 130 para. 1 of the Federal Constitution, the Administrative Court has jurisdiction to hear, inter alia, applications alleging that an administrative decision is unlawful.

25. Section 34 (1) of the Administrative Court Act (Verwaltungsgerichtshofsgesetz) provides: "Applications upon which . on account of the Administrative Court's manifest lack of jurisdiction, it is not appropriate to adjudicate, or which are manifestly barred as res judicata or for lack of the right to bring proceedings, shall be rejected, without further proceedings, by a decision taken in closed sitting."

26. Section 41 (1) of the Administrative Court Act provides:

"In so far as the Administrative Court does not find any unlawfulness deriving from the respondent authority's lack of jurisdiction or from breaches of procedural rules (section 42 (2) (2) and (3)) ..., it must examine the impugned decision on the basis of the facts found by the respondent authority and with reference to the complaints put forward ... If it considers that reasons which have not yet been notified to one of the parties might be decisive for ruling on [one of these complaints] ..., it must hear the parties on this point and adjourn the proceedings if necessary."

27. Section 42 (1) of the same Act states that, save as otherwise provided, the Administrative Court must either dismiss an application as ill-founded or quash the impugned decision.

By section 42 (2),

"The Administrative Court shall quash the impugned decision if it is unlawful

1. by reason of its content, [or]

2. because the respondent authority lacked jurisdiction,

[or]

3. on account of a breach of procedural rules, in that

(a) the respondent authority has made findings of fact which are, in an important respect, contradicted by the case file, or

(b) the facts require further investigation on an important point, or

(c) procedural rules have been disregarded, compliance with which could have led to a different decision by the respondent authority."

28. If the Administrative Court quashes the impugned decision, "the administrative authorities [are] under a duty ... to take immediate steps, using the legal means available to them, to bring about in the specific case the legal situation which corresponds to the Administrative Court's view of the law [Rechtsanschauung]" (section 63 (1)).

PROCEEDINGS BEFORE THE COMMISSION

29. Mr Gaygusuz applied to the Commission on 17 May 1990. Relying on Articles 6 para. 1 and 8 of the Convention (art. 6-1, art. 8) and Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1), he complained of infringements of his right to a fair hearing, his right to respect for his private life and his right to peaceful enjoyment of his possessions.

30. The Commission declared the application (no. 17371/90) admissible on 11 January 1994. In its report of 11 January 1995 it expressed the opinion that there had been no violation of Article 6 para. 1 of the Convention (art. 6-1) (twelve votes to one), that there had been a violation of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1) (unanimously) and that no separate issue arose under Article 8 of the Convention (art. 8) (unanimously). The full text of the Commission's opinion and of the separate opinion contained in the report is reproduced as an annex to this judgment [3].

FINAL SUBMISSIONS TO THE COURT

31. In their memorial the Austrian Government asked the Court

"1. to declare that Article 6 of the Convention (art. 6) does not apply to the present case;

2. to declare that Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention (P1-1) does not apply;

or alternatively

3. to declare that Article 6 of the Convention (art. 6) has not been violated in the proceedings underlying the application;

4. to declare that Article 1 of Protocol No. 1 to the Convention in conjunction with Article 14 of the Convention (art. 14+P1-1) have not been violated".

32. The applicant asked the Court

"(a) to hold that the Linz Employment Agency's refusal ... to grant him emergency assistance under the Unemployment Insurance Act infringed his right ... to a fair hearing in civil proceedings (Article 6 para. 1 of the Convention) (art. 6-1), his right to respect for his private and family life (Article 8 of the Convention) (art. 8) and his right to the peaceful enjoyment of his possessions and non-discriminatory treatment (Article 1 of Protocol No. 1 taken in conjunction with Article 14 of the Convention) (art. 14+P1-1);

and

(b) to award him just satisfaction under Article 50 of the Convention (art. 50)".

AS TO THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 14 OF THE CONVENTION TAKEN IN CONJUNCTION WITH ARTICLE 1 OF PROTOCOL No. 1 (art. 14+P1-1)

33. Mr Gaygusuz complained of the Austrian authorities' refusal to grant him emergency assistance on the ground that he did not have Austrian nationality, which was one of the conditions laid down in section 33 (2) (a) of the 1977 Unemployment Insurance Act (see paragraph 20 above) for entitlement to an allowance of that type. He claimed to be a victim of discrimination based on national origin, contrary to Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1), which provide:

Article 14 of the Convention (art. 14)

"The enjoyment of the rights and freedoms set forth in [the] Convention shall be secured without discrimination on any ground such as ... national ... origin ..."

Article 1 of Protocol No. 1 (P1-1)

"Every natural or legal person is entitled to the peaceful enjoyment of his possessions. No one shall be deprived of his possessions except in the public interest and subject to the conditions provided for by law and by the general principles of international law.

The preceding provisions (P1-1) shall not, however, in any way impair the right of a State to enforce such laws as it deems necessary to control the use of property in accordance with the general interest or to secure the payment of taxes or other contributions or penalties."

34. The Commission and the Turkish Government agreed with this argument, whereas the Austrian Government rejected it.

35. The Court must first rule on the applicability of these two Articles taken in conjunction (art. 14+P1-1).

A. Applicability of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1)

36. According to the Court's established case-law, Article 14 of the Convention (art. 14) complements the other substantive provisions of the Convention and the Protocols. It has no independent existence since it has effect solely in relation to "the enjoyment of the rights and freedoms" safeguarded by those provisions. Although the application of Article 14 (art. 14) does not presuppose a breach of those provisions - and to this extent it is autonomous - there can be no room for its application unless the facts at issue fall within the ambit of one or more of them (see, among other authorities, the Karlheinz Schmidt v. Germany judgment of 18 July 1994, Series A no. 291-B, p. 32, para. 22).

37. The applicant and the Turkish Government argued that Article 14 of the Convention was applicable in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1). They referred to the reasoning of the Commission, which found that the award of emergency assistance was linked to the payment of contributions to the unemployment insurance fund.

38. The Austrian Government, however, submitted that emergency assistance did not come within the scope of Article 1 of Protocol No. 1 (P1-1). Entitlement thereto did not result automatically from the payment of contributions to the unemployment insurance fund. It was an emergency payment granted by the State to people in need. Consequently, Article 14 of the Convention (art. 14) was not applicable either.

39. The Court notes that at the material time emergency assistance was granted to persons who had exhausted their entitlement to unemployment benefit and satisfied the other statutory conditions laid down in section 33 of the 1977 Unemployment Insurance Act (see paragraph 20 above).

Entitlement to this social benefit is therefore linked to the payment of contributions to the unemployment insurance fund, which is a precondition for the payment of unemployment benefit (see paragraph 21 above). It follows that there is no entitlement to emergency assistance where such contributions have not been made.

40. In the instant case it has not been argued that the applicant did not satisfy that condition; the refusal to grant him emergency assistance was based exclusively on the finding that he did not have Austrian nationality and did not fall into any of the categories exempted from that condition (see paragraphs 11 and 13 above).

41. The Court considers that the right to emergency assistance - in so far as provided for in the applicable legislation - is a pecuniary right for the purposes of Article 1 of Protocol No. 1 (P1-1). That provision (P1-1) is therefore applicable without it being necessary to rely solely on the link between entitlement to emergency assistance and the obligation to pay "taxes or other contributions".

Accordingly, as the applicant was denied emergency assistance on a ground of distinction covered by Article 14 (art. 14), namely his nationality, that provision (art. 14) is also applicable (see, among other authorities, mutatis mutandis, the Inze v. Austria judgment of 28 October 1987, Series A no. 126, p. 18, para. 40, and the Darby v. Sweden judgment of 23 October 1990, Series A no. 187, p. 12, para. 30).

B. Compliance with Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1)

42. According to the Court's case-law, a difference of treatment is discriminatory, for the purposes of Article 14 (art. 14), if it "has no objective and reasonable justification", that is if it does not pursue a "legitimate aim" or if there is not a "reasonable relationship of proportionality between the means employed and the aim sought to be realised". Moreover the Contracting States enjoy a certain margin of appreciation in assessing whether and to what extent differences in otherwise similar situations justify a different treatment. However, very weighty reasons would have to be put forward before the Court could regard a difference of treatment based exclusively on the ground of nationality as compatible with the Convention.

43. The applicant maintained that the difference in treatment between Austrians and non-Austrians under section 33 (2) (a) of the 1977 Unemployment Insurance Act as regards entitlement to emergency assistance was not based on any objective and reasonable justification. He had paid contributions to the unemployment insurance fund on the same basis as Austrian employees.

44. The Turkish Government and the Commission agreed in substance with the applicant's argument.

45. The Austrian Government submitted that the statutory provision in question was not discriminatory. They argued that the difference in treatment was based on the idea that the State has special responsibility for its own nationals and must take care of them and provide for their essential needs. Moreover, sections 33 and 34 of the Unemployment Insurance Act laid down certain exceptions to the nationality condition. Lastly, at the material time, Austria was not bound by any contractual obligation to grant emergency assistance to Turkish nationals.

46. The Court notes in the first place that Mr Gaygusuz was legally resident in Austria and worked there at certain times (see paragraph 10 above), paying contributions to the unemployment insurance fund in the same capacity and on the same basis as Austrian nationals.

47. It observes that the authorities' refusal to grant him emergency assistance was based exclusively on the fact that he did not have Austrian nationality as required by section 33 (2) (a) of the 1977 Unemployment Insurance Act (see paragraph 20 above).

48. In addition, it has not been argued that the applicant failed to satisfy the other statutory conditions for the award of the social benefit in question. He was accordingly in a like situation to Austrian nationals as regards his entitlement thereto.

49. Admittedly, sections 33 and 34 of the 1977 Unemployment Insurance Act (see paragraph 20 above) lay down certain exceptions to the nationality condition, but the applicant did not fall into any of the relevant categories.

50. The Court therefore finds the arguments put forward by the Austrian Government unpersuasive. It considers, like the Commission, that the difference in treatment between Austrians and non-Austrians as regards entitlement to emergency assistance, of which Mr Gaygusuz was a victim, is not based on any "objective and reasonable justification".

51. Even though, at the material time, Austria was not bound by reciprocal agreements with Turkey, it undertook, when ratifying the Convention, to secure "to everyone within [its] jurisdiction" the rights and freedoms defined in section I of the Convention.

52. There has accordingly been a breach of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1).

II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 PARA. 1 (art. 6-1) OF THE CONVENTION

53. Mr Gaygusuz further complained that he had not had access to a tribunal with full jurisdiction and that he had not had a fair hearing. He relied on Article 6 para. 1 of the Convention (art. 6-1), which provides:

"In the determination of his civil rights and obligations ..., everyone is entitled to a fair ... hearing ... by [a] ... tribunal ..."

54. The Austrian Government and the Commission rejected this argument. The Turkish Government made no observation on the question.

55. The Court, having concluded that there has been a breach of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1), does not consider it necessary to examine the case under Article 6 para. 1 (art. 6-1).

III. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 8 (art. 8) OF THE CONVENTION

56. Mr Gaygusuz also complained of interference with his family life, contrary to Article 8 of the Convention (art. 8), which provides:

"1. Everyone has the right to respect for his private and family life, his home and his correspondence.

2. There shall be no interference by a public authority with the exercise of this right except such as is in accordance with the law and is necessary in a democratic society in the interests of national security, public safety or the economic well-being of the country, for the prevention of disorder or crime, for the protection of health or morals, or for the protection of the rights and freedoms of others."

57. Having regard to the conclusion set out in paragraph 52 above, the Court considers, like the Commission, that no separate issue arises under Article 8 of the Convention (art. 8).

IV. APPLICATION OF ARTICLE 50 OF THE CONVENTION (art. 50)

58. Under Article 50 of the Convention (art. 50),

"If the Court finds that a decision or a measure taken by a legal authority or any other authority of a High Contracting Party is completely or partially in conflict with the obligations arising from the ... Convention, and if the internal law of the said Party allows only partial reparation to be made for the consequences of this decision or measure, the decision of the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party."

A. Pecuniary damage

59. For pecuniary damage Mr Gaygusuz claimed 800,000 Austrian schillings (ATS), corresponding to the amount of emergency assistance he had been deprived of from 1987 to 1993.

60. The Turkish Government argued that the applicant should be paid the whole sum claimed, as it was precisely the Austrian authorities' refusal to grant him emergency assistance which had caused him to leave the country.

61. The Austrian Government submitted that this compensation claim was based on nothing more than a hypothesis. As the applicant had left Austria in 1987, it was impossible to know whether he would have been unemployed during the relevant period and whether he would have satisfied the other conditions for the award of the social benefit in question.

62. The Delegate of the Commission considered that the applicant had suffered pecuniary damage as a result of the violation found and left assessment of the amount to the Court's discretion.

63. The Court notes that the applicant applied for emergency assistance on 6 July 1987 and left Austria in September 1987 (see paragraphs 9 and 10 above). Without wishing to speculate about the applicant's situation after that date, the Court must nevertheless take into account the fact that his departure from Austria was due to the non-payment of emergency assistance, which would have amounted to ATS 235 per day. Making an assessment on an equitable basis, it awards him the sum of ATS 200,000.

B. Non-pecuniary damage

64. The Turkish Government argued that the applicant should be paid a substantial sum for non-pecuniary damage.

65. As the applicant submitted no claim to that effect, the Court, like the Commission and the Austrian Government, considers it unnecessary to rule on the question.

C. Costs and expenses

66. The applicant also claimed ATS 123,415.40 for costs and expenses, made up of ATS 31,818.67 in the Austrian courts and ATS 91,596.73 before the Convention institutions.

67. The Turkish Government argued that the applicant should be reimbursed in full for the costs and expenses he had incurred.

68. The Austrian Government submitted that only the costs and expenses relating to the application to the Constitutional Court were relevant. For those incurred before the Convention institutions, they considered the sum of ATS 80,000 appropriate.

69. The Delegate of the Commission made no observation on this point.

70. Making an assessment on an equitable basis in the light of the information in its possession and its own case-law on the question, the Court awards Mr Gaygusuz ATS 100,000.

D. Default interest

71. According to the information available to the Court, the statutory rate of interest applicable in Austria at the date of adoption of the present judgment is 4% per annum.

FOR THESE REASONS, THE COURT

1. Holds unanimously that Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1) is applicable in the case;

2. Holds unanimously that there has been a breach of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1);

3. Holds unanimously that it is not necessary to consider the case under Article 6 para. 1 of the Convention (art. 6-1);

4. Holds unanimously that no separate issue arises under Article 8 of the Convention (art. 8);

5. Holds by eight votes to one that the respondent State is to pay the applicant, within three months, 200,000 (two hundred thousand) Austrian schillings for pecuniary damage;

6. Holds unanimously that the respondent State is to pay the applicant, within three months, 100,000 (one hundred thousand) Austrian schillings in respect of costs and expenses;

7. Holds unanimously that simple interest at an annual rate of 4% shall be payable from the expiry of the above-mentioned three months until settlement;

8. Dismisses unanimously the remainder of the claim for just satisfaction. Done in English and in French, and delivered at a public hearing in the Human Rights Building, Strasbourg, on 16 September 1996.

Herbert PETZOLD Rolv RYSSDAL

Registrar President

In accordance with Article 51 para. 2 of the Convention (art. 51-2) and Rule 55 para. 2 of Rules of Court B, the partly dissenting opinion of Mr Matscher is annexed to this judgment.

R. R.

H. P.

PARTIALLY DISSENTING OPINION OF JUDGE MATSCHER

(Translation)

I do not usually express dissenting opinions with regard to the Court's decisions on Article 50 (art. 50), in view of the fact that the sums which the Court awards under that provision (art. 50) on an equitable basis can always be the subject of disagreement. The reason why I have done so in the present case is that the Court's decision to award the applicant ATS 200,000 for pecuniary damage is clearly unsustainable.

Where the Court finds a violation of the Convention and the violation in question causes the victim pecuniary damage, it has the power under Article 50 (art. 50) to award just satisfaction. Although it is hardly ever possible to assess the amount of such damage precisely - which is not in any case the Court's task - the sum awarded for pecuniary damage must never exceed the amount of damage that the applicant can actually have sustained.

In the present case the Court found a violation of Article 14 taken in conjunction with Article 1 of Protocol No. 1 (art. 14+P1-1) (a finding which I am in complete agreement with) on account of the fact that the applicant, because of his nationality, was not entitled to emergency assistance under the legislation in force. But emergency assistance, as the term clearly implies, is not a pension for life, but a temporary social measure for a period when the beneficiary is available for work but unemployed and not (yet) entitled to an invalidity or old-age pension.

As a result of the finding of a violation of the Convention, the applicant is entitled to be compensated on an equitable basis under Article 50 of the Convention (art. 50) for any pecuniary damage he may have sustained.

Under the law in force at the material time, emergency assistance amounted (with varying supplements) to approximately ATS 255 per day. It appears from the file that, however the sums are calculated, and accepting the hypotheses most favourable to the applicant (unrealistic though they are), the maximum amount he could have received in emergency assistance was about ATS 80,000. The sum of ATS 200,000 which the Court has awarded him is more than twice as high as the pecuniary damage he can possibly have sustained; that is manifestly contrary to all the principles governing compensation for pecuniary damage, unless the Court wishes to adopt the practice which exists in American law of awarding "punitive damages". That practice is rightly not provided for in European law.

The calculation and compensation claims put forward by the applicant's lawyer and the Turkish Government are so fantastic that it is superfluous to comment on them.

The background to the whole case is a typical instance of abuse of the Welfare State, a very widespread trend in all our societies and one - I would point out - by no means limited to foreign workers.

It is regrettable that the Court, by awarding disproportionate amounts of compensation, should reinforce this trend.

[1] The case is numbered 39/1995/545/631. The first number is the case's position on the list of cases referred to the Court in the relevant year (second number). The last two numbers indicate the case's position on the list of cases referred to the Court since its creation and on the list of the corresponding originating applications to the Commission.

[2] Rules of Court B, which came into force on 2 October 1994, apply to all cases concerning the States bound by Protocol No. 9 (P9).

[3] For practical reasons this annex will appear only with the printed version of the judgment (in Reports of Judgments and Decisions 1996-IV), but a copy of the Commission's report is obtainable from the registry.

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Novosel protiv Crne Gore

Pri donošenju odluke, Sud se pozvao na odluke u vodećim predmetima, Siništaj protiv Crne Gore i Stakić protiv Crne Gore, u kojima je već utvrdio povredu u odnosu na pitanja koja je razmatrao u presudi Novosel protiv Crne Gore.

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije