Predmet je pokrenut predstavkom protiv Crne Gore koju je 27.oktobra 2009.godine podneo državljanin Hrvatske, g.Zvonimir Vukelić (podnosilac predstavke). Podnosilac predstavke žalio se po članu 6 Konvencije na neizvršenje pravnosnažne presude donete u njegovu korist 1997.godine.

Podnosilac predstavke rođen je 1963.godine u Skoplju, Makedonija, gde i živi.
Nepreciziranog datuma, podnosilac predstavke, koga je zastupao advokat, podneo je tužbu za naknadu štete protiv drugog fizičkog lica (dužnik). Oktobra 1996.godine Služba za katastar nepokretnosti i imovinsko-pravne poslove Bar donela je odluku da upiše založno pravo na stanu dužnika u korist podnosioca predstavke. Novembra 1996.godine Osnovni sud u Baru je presudio u korist podnosioca predstavke i naložio dužniku da mu plati određeni iznos nemačkih maraka, zakonsku kamatu i troškove postupka. Presuda je postala pravnosnažna januara 1997.godine. Aprila 1997.godine Osnovni sud je doneo rešenje o izvršenju kojim je naložio prodaju stana dužnika putem javne aukcije. Javna aukcija koja je bila zakazana za septembar 2000.godine je otkazana zbog odsustva sudije. Nakon toga nisu bile zakazane dalje aukcije. Oktobra 2006.godine Osnovni sud je prekinuo postupak izvršenja zbog smrti dužnika. Novembra 2006.godine to rešenje je pribijeno nav rata podnosioca predstavke, nakon prethodnog pisanog obaveštenja. Septembra 2009.godine podnosilac predstavke je predložio da se izvršni postupak nastavi u odnosu na naslednike dužnika. Podnosilac predstavke nije znao imena a ni adrese naslednika. Decembra 2009.godine Osnovni sud je tražio od Uprave za nekretnine, područna jedinica Bar, da dostavi list nepokretnosti za predmetni stan, što jeUprava i učinila. Ispostavilo se da su kao vlasnici stana upisani B.N. i A.N., pri čemu je adresa B.N. u Srbiji. Osnovni sud ih je odredio kao nove izvršne dužnike. Sud nije mogao da pronađe B.N., a Ministarstvo pravde Srbije je obavestilo Ministarstvo pravde u Crnoj Gori da B.N. ustvari živi u Crnoj Gori. U spisu predmeta nema informacije da je obaveštenje o prodaji objavljeno u novinama ili da je B.N. dostavljena odluka o izvršenju. Izgleda da je izvršni postupak još uvek nezavršen. Dužnik je preminuo februara 2004.godine.

Nepreciziranog datuma 1997.godine privatno lice X porenulo je parnični postupak protiv dužnika i jednog drugog privatnog lica. Aprila 1998.godine sud u Baru je izdao privremenu meru kojom se zabranjuje dužniku da proda predmetni stan i nalaže se da se ta mera upiše u Upravi za nekretnine u Baru dok se postupak ne završi. Postupak je okončan oktobra 2011.godine, a privremena mera izbrisana. Nepreciziranog datuma 2008.godine privatno lice Y podnelo je tužbu za naknadu štete protiv A.N. i još tri privatna lica. Napravljena je zabeležba spora za predmetni stan, spor je okončan sudskim poravnanjem,oktobra 2009.g., a oktobra 2011.g. sud u Baru je naložio da se zabeležba spora izbriše iz registra Uprave za nekretnine.

Sud ističe da Konvencija propisuje da se moraju iscrpeti samo oni lekovi koji se odnose na navodne povrede i koji su u isto vreme dostupni i dovoljni.
Sud takođe ističe da tužba za pravično zadovoljenje ne može da ubrza postupak dok je postupak još u toku, što je jasno najznačajniji interes podnosioca predstavke, a da ustavna žalba ne može da se smatra delotvornim pravnim lekom u odnosu na dužinu postupka.
U obzir treba uzeti period od 03.marta 2004.godine, kada je Konvencija stupila na snagu za Crnu Goru. Sporni izvršni postupak je bio u nadležnosti Suda u period od više od devet godina, a pre tog datuma već je bilo proteklo skoro sedam godina. Dužina izvršnog postupka o kome je ovde reč može se opravdati samo pod izuzetnim okolnostima.

Uzevši u obzir svoju sudsku praksu u ovoj oblasti i propust domaćih vlasti da pokažu adekvatnu marljivost, Sud nalazi da predmetno neizvršenje predstavlja povredu člana 6 stav 1 Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

DRUGO ODJELJENJE

PREMET VUKELIĆ PROTIV CRNE GORE

(Predstavka br. 58258/09)

PRESUDA

STRAZBUR

jun 2013. godine

Ova presuda postaće pravosnažna u okolnostima izloženim u članu 44 stav 2 Konvencije. Ona može biti predmet redaktorskih izmjena.

U predmetu Vukelić protiv Crne Gore, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odjeljenje) zasijedajući u Vijeću u sastavu:

Guido Raimondi, predsjednik,
Peer Lorenzen,
Dragoljub Popović,
András Sajó,
Nebojša Vuĉinić,
Paulo Pinto de Albuquerque,
Helen Keller, sudije,
i Françoise Elens-Passos, vršilac dužnosti sekretara Odjeljenja,

nakon vijećanja bez prisustva javnosti 7. maja 2013. godine, donosi sljedeću presudu koja je usvojena toga dana:

POSTUPAK

Predmet je pokrenut predstavkom (br. 58258/09) protiv Crne Gore koju je oktobra 2009. godine Sudu po ĉlanu 34 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: Konvencija) podnio državaljnin Hrvatske, g. Zvonimir Vukelić (u daljem tekstu: podnosilac predstavke).
Podnosioca predstavke zastupao je D. Todorovski, advokat sa praksom u Skoplju, Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija. Vladu Crne Gore zastupao je njen Zastupnik, g. Z. Pažin.
Podnosilac predstavke žalio se po ĉlanu 6 Konvencije na neizvršenje pravosnažne presude donesene u njegovu korist 1997.
Dana 6. januara 2010. godine Vlada je obaviještena o predstavci. Takodje je odluĉeno da se u isto vrijeme odluĉuje o prihvatljivosti i meritumu predstavke (ĉlan 29 stav 1).
Dana 27. aprila 2010. godine Vlada je predala svoja zapažanja, a dana 25.juna godine podnosilac predstavke svoj odgovor. Dana 29. septembra 2010. godine Vlada je podnijela svoje zakljuĉne komentare.
Nakon što je obaviještena po ĉlanu 36 stav 1 Konvencije i Pravilu 44 stav 1 (a), Vlada Republike Hrvatske nije željela da ostvari svoje pravo da se umiješa u okviru ovog predmeta.
Dana 30. maja 2012. godine Predsjednik Ĉetvrtog odjeljenja, kome je u to vrijeme dodijeljen predmet, odluĉio je da ponovo obavijesti Vladu o predstavci i zatražio od Vlade ažuriranje ĉinjenica, naroĉito onih koje se odnose na relevantnu domaću sudsku praksu usvojenu na osnovu Zakona o zaštiti prava na sudjenje u razumnom roku. Podnosilac predstavke je odgovorio u pisanoj formi na podneske Vlade u tom smislu.
Predstavka je prebaĉena Drugom odjeljenju suda, nakon promjene sastava ovog odjeljenja Suda 1. novembra 2012.godine.

ĈINJENICE

I OKOLNOSTI PREDMETA

Podnosilac predstavke rodjen je godine u Skoplju, Bivša Jugoslovenska Republika Makedonija, gdje i živi.
Ĉinjenice predmeta, kako su ih dostavile strane, mogu se sumirati na sljedeći naĉin.

A. Parnični postupak

Nepreciziranog datuma, podnosilac predstavke koga je zastupao advokat, podnio je tužbu za naknadu štete protiv drugog privatnog lica (u daljem tekstu: dužnik).
Dana 17. oktobra 1996. godine Služba za katastar i imovinsko- pravne poslove Bar donijela je odluku da upiše založno pravo nad stanom dužnika u korist podnosioca predstavke.
Dana 7. novembra 1996. godine Osnovni sud u Baru presudio je u korist Podnosioca predstavke i naložio dužniku da plati 36.000 njemaĉkih maraka, zakonsku kamatu i precizirane pravne troškove. Ova presuda postala je pravosnažna 7. januara 1997. godine
Dana 18. marta 1997. godine Viši sud u Podgorici odbacio je žalbu dužnika jer je podnesena van predvidjenog roka.

B. Izvršni postupak

Dana 16 aprila 1997. godine Osnovni sud donio je rješenje o izvršenju kojim je naložio prodaju stana dužnika putem javne
Dana 5. maja godine isti sud utvrdio je vrijednost predmetnog stana.
Javna aukcija koja je bila zakazana za 1. septembar 2000. godine, otkazana je zbog odsustva sudije. Nakon toga nisu bile zakazane dalje aukcije.
Dana 31. oktobra 2006. godine Osnovni sud prekinuo je postupak izvršenja zbog smrti dužnika. Dana 8. novembra 2006. godine to je rješenje pribijeno na vrata podnosioca predstavke nakon prethodnog pisanog obavještenja.
Dana 9. septembra 2009. godine podnosilac predstavke pisao je Predsjedniku Osnovnog suda, urgirajući da se predmetna odluka izvrši i tražeći da se svaka relevantna informacija u vezi sa tim njemu pošalje na njegovu adresu u Skoplju u Bivšoj Jugoslovenskoj Republici Makedoniji.
Dana 15. septembra 2006. godine Podnosilac predstavke obaviješten je da je oktobra 2006. godine izvršni postupak stavljen u mirovanje.
Dana 25. septembra 2009. godine podnosilac predstavke ponovo je pisao predsjedniku Osnovnog suda tražeći da se izvršni postupak ubrza.
Dana 28. septembra 2009. godine podnosilac predstavke predložio je da se izvršni postupak nastavi u odnosu na nasljednike dužnika.
Dana 13.oktobra 2009. godine Osnovni sud u Baru pozvao je podnosioca predstavke da u roku od tri dana dostavi imena i adrese nasljednika dužnika i ukoliko to ne uradi da će se smatrati da se povukao. Dalje je precizirano da protiv takve odluke nije moguća žalba.
Dana 9. decembra 2009. godine podnosilac predstavke uložio je žalbu. On je naveo da ne zna imena i adrese nasljednika dužnika i da je nemoguće da ih on sazna, posebno ne u roku od tri dana. On je dalje naveo da je trebalo da sud djeluje u skladu sa ĉlanom 32 Zakona o izvršenju i da utvrdi ko su nasljednici dužnika ili, alternativno, da imenuje privremenog punomoćnika za njih bez odlaganja (v. stav 45 ove presude).
Dana 18. decembra 2009. godine Osnovni sud tražio je od Uprave za nekretnine, podruĉna jedinica Bar, da dostavi list nepokretnosti za predmetni stan.
Dana 28. decembra 2009. godine Uprava za nekretnine dostavila je traženi sertifikat, u kome se navodi da su vlasnici stana B.N. i A.N. pri ĉemu je adresa B.N. u Srbiji.
Dana 21. januara 2010. godine Osnovni sud donio je odluku da se nastavi izvršni postupaki odredio B.N. i A.N. kao nove dužnike. Dana 3. februara 2010. godine ova odluka dostavljena je N. Odluka nije dostavljena B.N. jer on izgleda nije živio na adresi u Srbiji koju je dao.
Dana 15. aprila 2010. godine Osnovni sud tražio je od relevantne Uprave policije u Srbiji da ga obavijesti da li B.N. ima prebivalište kod njih i, ukoliko ima, na kojoj adresi.
Dana 16. februara 2011. godine Ministarstvo pravde Srbije obavijestilo je Ministarstvo pravde Crne Gore da B.N. ima prebivalište u Srbiji, ali da zapravo živi u Crnoj Gori. Dana 8. marta 2011. godine ova je informacija proslijedjena sudu u Baru.
Dana 13. juna godine sud u Baru pozvao je podnosioca predstavke da plati 233,88 eura "za objavljivanje oglasa u medijima po ĉlanu 94 stav 6 Zakona o izvršenju" (v. stav 50 ove presude), jer će ukoliko to ne uradi izvršenje biti obustavljeno.
Dana 4. jula godine prigovor podnosioca predstavke protiv prethodne odluke odbijen je kao neprihvatljiv. Precizirano je da, po ĉlanu 169 Zakona o izvršenju iz 2011. godine, obavještenje o prodaji treba da se objavi u novinama (v. stav 51 ove presude). U isto vrijeme, podnosilac predstavke obaviješten je da je 11. oktobra jedna druga privremena mjera kojom se zabranjuje prodaja predmetnog stana, izbrisana iz registra Uprave za nekretnine, ĉime su se stvorili uslovi za zakljuĉivanje izvršnog postupka (v. stav 34 ove presude).
Nema informacije u spisima predmeta da je obavještenje o prodaji objavljeno u novinama ili da je N. dostavljena odluka o izvršenju 21. januara 2010. godine. Izgleda da je izvršni postupak još uvijek nezavršen.

C. Ostale relevantne činjenice

Dana 26. februara 2004. godine dužnik je preminuo.
Nepreciziranog datuma 1997. godine privatno lice X pokrenulo je parniĉni postupak protiv dužnika i jednog drugog privatnog lica. Dana 7. aprila 1998. godine sud u Baru izdao je privremenu mjeru kojom se zabranjuje dužniku da proda predmetni stan i nalaže se da se ta mjera upiše u Upravi za nekretnine u Baru dok se ovaj postupak ne završi. Dana 10. septembra 1999. godine završen je Dana 11. oktobra 2011. godine izbrisana je privremena mjera nakon relevantnog naloga suda u Baru da se to uradi.
Nepreciziranog datuma 2008. godine privatno lice Y podnijelo je tužbu za naknadu štete protiv A.N. i još tri privatna lica. Dana 11. marta 2009. godine u Upravi za nekretnine napravljena je zabilježba spora za predmetni stan. Dana 23. oktobra 2009. godine ovaj postupak je okonĉan sudskim poravnanjem strana. Dana 12. oktobra 2011. godine sud u Baru naložio je da se zabilježba spora izbriše iz registra Uprave za nekretnine.
Dana 24. novembra 2010. godine sud u Baru tražio je od Centralne banke da izraĉuna kamatu koja se obraĉunava na iznose od 34.891,30 eur i 104,85 eur od 25. marta 2004. godine. Dana 30. novembra 2010. godine Centralna banka obavijestila je sud u Baru da su traženi iznosi 52.411,59 eur, odnosno 157,49 eura.
Nema informacija u spisu predmeta o tome kada je advokat podnosioca predstavke prestao da ga zastupa osim dopisa od 9. septembra 2009. godine u kome podnosilac predstavke traži od suda da se sve relevantne informacije šalju njemu (v. stav 19 ove presude).

II RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO I PRAKSA

A. Ustav Crne Gore iz 2007. godine (objavljen u Službenom listu Crne Gore br. 1/07)

Ĉlan 149 Ustava predvidja da Ustavni sud odluĉuje o ustavnoj žalbi koja se podnosi zbog navodne povrede ljudskog prava ili slobode koji se garantuju Ustavom, nakon što se iscrpu svi drugi djelotvorni pravni lijekovi.
Ustav je stupio na snagu 22. oktobra 2007.godine.

B. Zakon o Ustavnom sudu Crne Gore; objavljen u Službenom listu Crne Gore br. 64/08)

Ĉlan 48 predvidja da se protiv pojedinaĉne odluke državnog organa, organa uprave ili lokalne samouprave ili pravnog lica koje vrši javna ovlašćenja može uložiti ustavna žalba za povrede ljudskih prava i sloboda koje se jemĉe Ustavom nakon što se iscrpu svi ostali djelotvorni domaći pravni lijekovi.
Ĉlanovi 49 - 59 predvidjaju dodatne detalje koji se odnose na postupanje po ustavnim žalbama. Konkretno, ĉlan 56 predvidja da kada Ustavni sud utvrdi povredu ljudskog prava ili slobode, on poništava spornu odluku u cijelosti ili dijelom i nalaže da predmet ponovo ispita isti organ koji je donio poništenu odluku.
Ovaj Zakon stupio je na snagu u novembru 2008.godine.

C. Zakon o izvršnom postupku; objavljen u Službenom listu Savezne Republike Jugoslavije br. 28/00, 73/00 i 71/00)

Ĉlan 4 stav 1 predvidja da su izvršni postupci hitni.
Ĉlan 14 predvidja da se Zakon o parniĉnom postupku shodno primjenjuje na izvršni postupak ako drugaĉije ne predvidja ovaj ili neki drugi savezni Zakon.
Ĉlan 32 predvidja da u sluĉajevima kada se izvršni postupak stavi u mirovanje zbog smrti jedne od strana, relevantni sudovi obavještavaju o tome nasljednike te strane, ukoliko su imena i adrese nasljednika poznate, kao i drugu stranu. Ukoliko imena i adrese nasljednika nisu poznati sudu, sud bez odlaganja odredjuje za njih privremenog punomoćnika.
Ĉlanovi 134-176, između ostalog, odredjuju detalje izvršenja putem javne aukcije.

D. Zakon o izvršnom postupku iz 2004. godine; objavljen u službenom listu Republike Crne Gore br. 23/04)

Zakon o izvršnom postupku iz godine stupio je na snagu 13. jula 2004. godine, ĉime je ukinut Zakon o izvršnom postupku iz 2000. godine. Po ĉlanu 286, medjutim, svi izvršni postupci pokrenuti prije 13. jula 2004. godine treba da se zakljuĉe po Zakonu o izvršnom postupku iz 2000. godine.

E. Zakon o izvršenju i obezbjeđenju iz 2011. godine; objavljen u Službenom listu Crne Gore br. 36/11)

Ovaj Zakon stupio je na snagu 25. septembra 2011. godine, ĉime je ukinut Zakon o izvršnom postupku iz godine. Ĉlan 292 stav 1, naroĉito, predvidja da se svi postupci izvršenja okonĉaju u skladu sa ovim Zakonom.
Ĉlanovi 6 stav 1 i 14 ovog Zakona odgovaraju u svojoj suštini ĉlanovima 4 stav 1 i 14 Zakona o izvršnom postupku iz godine.
Ĉlan 94 predvidja detalje prodaje pokretne imovine dužnika.
Ĉlanovi 154-184 predvidjaju detalje vezane za prodaju nepokretnosti kao i izvršenje putem javne aukcije. Konkretno, ĉlan 169 predvidja, izmedju ostalog, da obavještenje o prodaji nepokretnosti mora da bude objavljeno u medijima.

F. Zakon o parničnom postupku; objavljen u Službenom listu Republike Crne Gore br. 22/04, 28/05 i 76/06)

Ĉlan 211 predvidja da se postupak prekida kada jedna od strana premine.
Ĉlan 214 predvidja, izmedju ostalog, da se postupak koji je prekinut usljed smrti jedne od strana nastavlja kada nasljednici ili staraoci zaostavštine preuzmu postupak ili kada ih sud pozove da to uĉine na prijedlog druge strane.
Ĉlan 133 stav 1 predvidja, izmedju ostalog, da kada jedna strana ima punomoćnika, svi dokumetni moraju biti dostavljeni tom punomoćniku.
Ĉlan 136 predvidja, izmedju ostalog, da odluka protiv koje se može uložiti zasebna žalba mora da se uruĉi liĉno strani ili njegovom/njenom punomoćniku. Ukoliko lice kome treba da se izvrši uruĉenje nije na mjestu gdje je trebalo izvršiti uruĉenje, izvršitelj mora da sazna gdje se to lice može naći i da ostavi pisano obavještenje kod jednog od lica iz ĉlana 137, tražeći da on/ona bude prisutan odredjenog dana i sata u svom stanu ili kancelariji. Ukoliko sudski izvršitelj ne pronadje lice kome treba uruĉiti odluku ni nakon ovoga, on/ona ima da postupi u skladu sa odredbama ĉlana 137 ovog Zakona i tada se ima smatrati da je uruĉenje izvršeno.
Ĉlan 137 predvidja da se, ukoliko lice kome treba da se uruĉi sudski dokument nije kod kuće, isporuka izvršava uruĉenjem sudskih dokumenata odraslom ĉlanu njegovog/njenog domaćinstva koji ih mora primiti. Ukoliko se dogodi da takvo lice takodje nije kod kuće, sudska dokumenta se uruĉuju susjedu uz njegovu/njenu saglasnost.
Ĉlan 138 predvidja da, ukoliko lice kome treba uruĉiti sudska dokumenta, odrasli ĉlan njegovog/njenog domaćinstva, ovlašćeno lice ili zaposleni u državnom organu ili pravnom licu odbije da primi sudska dokumenta bez zakonitog razloga, sudski izvršitelj ima da ostavi navedena dokumenta u stanu ili poslovnim prostorijama tog lica ili da ih istakne na vrata predmetnog stana ili poslovnih prostorija. Sudski izvršitelj će staviti napomenu na odresku o isporuci u kojoj će navesti dan, sat i razlog odbijanja prijema, te mjesto gdje je ostavio sudska dokumenta i tako će se smatrati da je uruĉivanje izvršeno.
Ĉlan 142 stav 1 predvidja da kada neka strana u postupku ili njegov/njen punomoćnik promijeni adresu tokom postupka on/ona mora odmah o tome obavijestiti sud.
Ovaj Zakon stupio je na snagu 10. jula godine.

G. Zakon o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku; objavljen u Službenom listu br. 11/07)

Ovaj Zakon predvidja, pod odredjenim okolnostima, mogućnost da se dug postupak ubrza putem kontrolnog zahtjeva i mogućnost da se tužitelju dosudi nadoknada putem tužbe za praviĉno zadovoljenje.
Ĉlan 10, konkretno, predvidja da predsjednik relevantnog suda odluĉuje o kontrolnom zahtjevu, koji, po ĉlanu 9, treba da se preda sudu pred kojim je predmet u radu i mora da sadrži ime i adresu stranke, poslovni broj predmeta ili druge podatke o predmetu na osnovu kojih se može utvrditi na koji se predmet odnosi kontrolni zahtjev, podatke i okolnosti koji ukazuju na to da sud neopravdano odugovlaĉi postupak i potpis stranke.
Ĉlan 17 predvidja da, ako sudija obavijesti predsjednika suda da će u roku koji ne može biti duži od ĉetiri mjeseca od prijema kontrolnog zahtjeva biti obavljene odredjene procesne radnje, predsjednik suda će o tome obavijestiti stranku i na taj naĉin okonĉati postupak po kontrolnom zahtjevu.
Ĉlan 23 stav 1 predvidja da, ako predsjednik suda postupi u skladu sa ĉlanom 17, stranka ne može da podnese kontroni zahtjev u istom predmetu prije isteka roka iz obavještenja.
Po ĉlanu 23 stav 1, ako predsjednik suda po kontrolnom zahtjevu stranci ne dostavi obavještenje po ĉlanu 17, stranka može izjaviti žalbu.
Ĉlan 44 predvidja da se ovaj Zakon primjenjuje i na sudske postupke koji su pokrenuti prije stupanja na snagu ovog zakona, a nakon 3. marta 2004. godine. Prilikom odluĉivanja o pravnom sredstvu zbog povrede prava na sudjenje u razumnom roku, utvrdjuju se povrede prava nastale nakon 3. marta 2004. godine. Prilikom utvrdjivanja povrede ovog prava, Sud će takodje uzeti u obzir i trajanje sudskog postupka prije marta 2004. godine.
Ovaj Zakon stupio je na snagu 21. decembra 2007. godine.

H. Relevanta domaća sudska praksa

Izmedju 21. decembra 2007. godine, kada je Zakon o zaštiti prava na sudjenje u razumnom roku stupio na snagu, i 3. septembra 2012. godine, sudovi Crne Gore razmatrali su više od 121 kontrolnog zahtjeva. Osnovni sud u Cetinju predao je podatke samo za period izmedju maja 2011. godine i 15. maja 2012. godine, a Osnovni sud na žabljaku za period izmedju januara 2011. godine i juna 2012. godine. Takodje, Osnovni sud u Danilovgradu i Osnovni sud u Kolašinu nisu dostavili taĉan broj kontrolnih zahtjeva koji su bili u radu u ta dva suda. Svi drugi sudovi rješavali su ukupno po 121 kontrolnom zahtjevu.
U ĉetrdeset i šest predmeta sudovi su dali obavještenje precizirajući konkretne radnje koje će biti preduzete u svakom od predmeta u roku od ĉetiri mjeseca sa ciljem ubrzanja postupka (v. stav 62 ove presude). U trideset predmeta od ovih ĉetrdeset i šest relevantne radnje su preduzete u odredjenom roku (glavni pretres završen, odluka ili presuda donesena, itd.) U ĉetrnaest predmeta relevante radnje su preduzete u periodima izmedju 4 i 12 U dva predmeta relevantne radnje precizirane u obavještenju izgleda nisu bile preduzete ĉak ni nakon 12 mjeseci.
U trideset i tri predmeta kontrolni zahtjevi su odbaĉeni kao neosnovani. U dvadeset i jednom predmetu od tih trideset i tri relevantni domaći postupak je izgleda bio u toku pred prvostepenim sudovima izmedju pet mjeseci i godinu dana i devet mjeseci najviše. U jednom predmetu relevantni parniĉni postupak u odnosu na koji je kontrolni zahtjev odbijen kao neosnovan već je bio u radu najmanje 4 godine i 5 mjeseci pred prvostepenim sudom. U jedanaest predmeta nejasno je koliko je dugo trajao relevantni domaći postupak.
Nejasno je kako je riješeno po ostalih trideset i tri kontrolna zahtjeva. Medjutim, izgleda da su u osamnaest od ovih trideset i tri predmeta relevantni domaći postupci ubrzo nakon toga završeni. Status preostalih petnaest postupaka nije poznat.
I na kraju, u pet predmeta podnosioci kontrolnih zahtjeva obaviješteni su da su relevante odluke donesene u medjuvremenu, a u ĉetiri predmeta kontrolni zahtjevi su povuĉeni.

PRAVO

I NAVODNA POVREDA ĈLANA 6 KONVENCIJE

Podnosilac predstavke žalio se po ĉlanu 6 Konvencije, na neizvršenje pravosnažne sudske presude donesene u njegovu korist, koja je postala pravosnažna 1997. godine
Relevantni dio ovog ĉlana glasi:

“Svako, tokom odluĉivanja o njegovim gradjanskim pravima i obavezama... ima pravo na .... raspravu u razumnom roku pred .... sudom ...”.

A. Prihvatljivost

1. Zloupotreba prava na predstavku

Vlada je navela da je podnosilac predstavke u svojim zapažanjima iznio komentare koji predstavljaju zloupotrebu prava na predstavku u okviru znaĉenja ĉlana 35 stav 3 Konvencije. Konkretno, podnosilac predstavke naveo je da je protiv njega izvršena diskriminacija zbog toga što je državljanin Hrvatske, da je njegov advokat morao da otkaže svoje punomoćje da ne bi imao problema u obavljanju svoje profesije i da su domaći organi radili nezakonito koristeći prijetnje, ucjene, te porodiĉne i politiĉke veze. Vlada je stoga pozvala Sud da predstavku proglasi neprihvatljivom.
Sud podsjeća da, iako korišćenje uvredljivog jezika u postupcima pred Sudom jeste bez sumnje neprihvatljivo, predstavka se može odbaciti kao zloupotreba samo u izuzetnim okolnostima (v. na primjer presudu u predmetu Akdivar i drugi protiv Turske, septembar 1996. godine, stavovi 53-54, Izvještaji o presudama i odlukama 1996-IV; i Varbanov protiv Bugarske, br. 31365/96, stav 36, ECHR 2000-X). Takodje je taĉno da u odredjenim izuzetnim sluĉajevima istrajna upotreba uvredljivog i provokativnog jezika od strane podnosioca predstavke protiv tužene Vlade može da se smatra zloupotrebom prava na predstavku (v. presudu u predmetu Duringer i Grunge protiv Francuske (dec.), br. 61164/00 i 18589/02, ECHR 2003-II, Stamoulakatos protiv Ujedinjenog Kraljevstva, br. 27567/95, odluka Komisije od 9. aprila 1997. godine; X. protiv Njemačke, br. 2724/66, odluka Komisije od 10 februara 1967. godine; X. i Y. protiv Njemačke, br. 2625/65, odluka Komisije od 30 septembra 1968. godine, Izvještaji 28, str. 26-42). U ovom predmetu, medjutim, Sud smatra da su izjave koje je dao podnosilac predstavke nepotkrijepljene, ali da one ne predstavljaju okolnosti koje bi opravdale odluku da se predstavka proglasi neprihvatljivom kao zloupotreba prava na predstavku (v. mutatis mutandis, Chernitsyn protiv Rusije (dec.), br. 5964/02, 8. jul 2004. godine).
Slijedi da se prethodni prigovor Vlade mora odbaciti.

2. Iscrpiti domaće pravne lijekove

a) Argumenti strana

Vlada je navela da podnosilac predstavke nije iscrpio sve djelotvorne domaće pravne lijekove koji su mu bili na Konkretno, on nije uložio kontrolni zahtjev i tužbu za praviĉno zadovoljenje koji su predvidjeni Zakonom o zaštiti prava na sudjenje u razumnom roku (v. stav 60 ove presude). Ĉinjenica da podnosilac predstavke ne živi u Crnoj Gori i njegova neupućenost u postojanje ovih pravnih lijekova ne oslobadja ga od obaveze da ih upotrijebi. I na kraju, nakon upotrebe ovih pravnih lijekova podnosilac predstavke mogao je da upotrijebi i ustavnu žalbu.
Podnosilac predstavke osporio je argumente Vlade. Konkretno, on ne živi u Crnoj Gori i zbog toga nije znao za navedene pravne lijekove dok nije dobio zapažanja Vlade u ovom predmetu. U svakom sluĉaju, odluka o kojoj je rijeĉ bila je neizvršena od 1997. godine, a Zakon o zaštiti prava na sudjenje u razumnom roku stupio je na snagu tek 2007. godine. On je takodje naveo da domaća sudska praksa koju je dostavila Vlada (v. stavove 67-71 ove presude) nije relevantna za njegov predmet.

b) Relevantna načela

Sud ponavlja da, prema njegovoj utvrdjenoj sudskoj praksi, svrha pravila o iscrpljivanju domaćih pravnih lijekova u ĉlanu 35 stav 1 Konvencije jeste da se Strani ugovornici pruži prilika da sprijeĉi ili ispravi navodnu povredu prije nego što bude izvedena pred Sud.
Medjutim, Konvencija propisuje da se moraju iscrpiti samo oni lijekovi koji se odnose na navodne povrede i koji su u isto vrijeme dostupni i dovoljni (v. presude u predmetima Selmouni protiv Francuske [GC], br. 25803/94, stav 75, ECHR 1999 V, McFarlane protiv Irske [GC], br. 31333/06, stav 107, 10. septembar 2010. godine). Postojanje takvih lijekova mora biti dovoljno sigurno ne samo u teoriji već i u praksi, a ukoliko to nije sluĉaj onda oni nemaju propisanu dostupnost i djelotvornost; odgovornost je tužene države da utvrdi da su ovi razliĉiti uslovi ispunjeni (v. presudu u predmetu Vernillo protiv Francuske, 20. februar 1991. godine, stav 27, Serija A br. 198; i Dalia protiv Francuske, 19. februar 1998. godine, stav 38, Izvještaji 1998-I).
Kada se ispuni ovaj teret dokazivanja, odgovornost je podnosioca predstavke da utvrdi da je pravni lijek koji je obezbijedila Vlada zapravo bio upotrijebljen ili da je iz nekog razloga bio neadekvatan i nedjelotvoran u konkretnim okolnostima predmeta ili da su postojale posebne okolnosti koje su ga oslobadjale od obaveze da ga upotrijebi (v. presudu u predmetu Akdivar i drugi, citirana u tekstu ove presude, stav 65).
U primjeni ovog pravila kontekst se mora uzeti u obzir na pravi naĉin. Shodno tome, Sud prepoznaje da se ĉlan 35 stav 1 mora primjenjivati uz odredjeni stepen fleksibilnosti i bez pretjeranog formalizma (v. presudu u predmetu Akdivar i drugi, citiranu u stavu 69 ove presude). Sud dalje prepoznaje da pravilo o iscrpljivanju nije ni apsolutno niti može da se primjeni automatski; u razmatranju da li je ono poštovano od suštinskog je znaĉaja uzeti u obzir konkretne okolnosti svakog pojedinaĉnog predmeta (v. presudu u predmetu Van Oosterwijck protiv Belgije, 6 novembar 1980. godine, stav 35, Serija A br. 40). To znaĉi, izmedju ostalog, da Sud mora realistiĉno da uzme u obzir ne samo postojanje formalnih pravnih lijekova u pravnom sistemu Strane ugovornice o kojoj je rijeĉ, već i opšti kontekst u kome oni funkcionišu, kao i liĉne okolnosti podnosioca predstavke (v. presudu u predmetu Akdivar i drugi, citirano u stavu 69 ove presude). Sud mora da ispita da li je, kada se uzmu u obzir sve okolnosti predmeta, podnosilac predstavke uĉinio sve što se od njega razumno moglo oĉekivati da iscrpi domaće pravne lijekove (v. EVT Company protiv Srbije, br. 3102/05, stav 37 in fine, 21. jun 2007. godine).
I na kraju, Sud je već konstatovao da bi bilo nerazumno tražiti od podnosioca predstavke da podnese kontrolni zahtjev na osnovu Zakona o zaštiti prava na sudjenje u razumnom roku u predmetu u kome je domaći postupak u toku niz godina prije donošenja tog zakona i kada se iz navoda Vlade ne mogu izvući zakljuĉci o njegovoj djelotvornosti (v. Boucke protiv Crne Gore, br. 26945/06, stavovi 72-74, 21. februar 2012. godine; kao i, mutatis mutandis, živaljević protiv Crne Gore, br. 17229/04, stavovi 60-65, 8. mart godine). Sud je, medjutim, zadržao pravo da ponovo razmotri svoj stav ukoliko Vlada, u odnosu na konkretne predmete, pokaže da je ovaj pravni lijek djelotvoran (v. živaljević, citirano u stavu 66 ove presude).

c) Ocjena Suda

Sud konstatuje da se u medjuvremenu u znaĉajnoj mjeri razvila sudska praksa tužene države na osnovu kontrolnih zahtjeva (v. stavove 67- 71 ove presude; takodje Boucke, citirano ranije u tekstu ove presude, stavovi 46-47). Konkretno, u gotovo svim sluĉajevima u kojima su relevantni domaći sudovi precizirali rok za preduzimanje odredjenih radnji te radnje su zaista i preduzete i to u većini sluĉajeva pravovremeno (v. stav 68 ove presude). Takodje izgleda da je većina kontrolnih zahtjeva koji su odbaĉeni kao neosnovani ispravno odbaĉena kao takva (v. stav 69 ove presude).
Iako ima sluĉajeva u kojima je ishod kontrolnog zahtjeva priliĉno nejasan (v. stav 70 ove presude), Sud smatra da, s obzirom na znaĉajan razvoj relevantne domaće sudske prakse u ovoj oblasti, kontrolni zahtjev mora, u principu i kadgod je dostupan u skladu sa relevantnim zakonodavstvom, da se smatra djelotvornim pravnim lijekom u okviru znaĉenja ĉlana 35 stav 1 Konvencije u odnosu na sve predstavke predate protiv Crne Gore nakon datuma na koji ova presuda postane pravosnažna.
Što se tiĉe ovog konkretnog predmeta, Sud konstatuje da, iako podnosilac predstavke zaista nikada nije podnio kontrolni zahtjev kao takav, on je najmanje dva puta urgirao kod relevatntnih domaćih sudova da ubrzaju izvršni postupak, materijalno ispunjavajući uslove predvidjene kontrolnim zahtjevom (v. stavove 61, 19 i 21, tim redom), ali bez uspjeha. Više od tri godine i pet mjeseci nakon tih pokušaja izvršni postupak je i dalje bio u toku.
S obzirom na navedeno, Sud smatra da bi obavezivanje podnosioca predstavke da upotrijebi ovaj pravni lijek formalno u takvim okolnostima predstavljalo pretjerani formalizam i da stoga on nije morao da iscrpi ovaj konkretni pravni put (v. mutatis mutandis, Boucke, citirano ranije u tekstu ove presude, stavovi 73-74). Prigovor Vlade u ovom smislu mora se stoga odbaciti.
Sud je već izrazio stav da tužba za praviĉno zadovoljenje ne može da ubrza postupak dok je postupak još u toku, što je jasno najznaĉajniji interes podnosioca predstavke, te da ustavna žalba ne može da se smatra djelotvornim pravnim lijekom u odnosu na dužinu postupka (v. Boucke, citirno ranije u tekstu ove presude, stavovi 75-79; takodje Stakić protiv Crne Gore, br. 49320/07, stav 41, 2. oktobar 2012. godine). Izgleda da nema razloga da Sud od tog nalaza odstupi u ovom konkretnom predmetu. Prigovor Vlade u tom smislu mora se stoga takodje odbaciti.

3. Zaključak

Sud konstatuje da predstavka nije oĉigledno neosnovana u smislu ĉlana 35 stav 3 (a) Konvencije. On dalje konstatuje da ona nije neprihvatljiva ni po jednom drugom osnovu. Ona se stoga mora proglasiti prihvatljivom.

B. Meritum

1. Argumenti strana

Podnosilac predstavke ponovo je potvrdio svoju pritužbu. Konkretno, on je naveo da je bilo nekoliko dugih perioda neaktivnosti tužene države (v. stavove 17-18, 29-30, i 34 ove presude), i da relevantni organi nisu postupili u skladu sa relevantnim zakonodavstvom, naroĉito ĉlanom 32 Zakona o izvršenju (v. stav 45 ove presude). On je takodje naveo da je bilo nejasno kako je sudija odgovoran za izvršenje dobio iznose od 34.891,30 eura i 104,85 eura pošto nije bilo obraĉuna vještaka u tom smislu niti zašto je kamata obraĉunata samo od 25. marta 2004. godine (v. stav 36 ove presude).
Vlada je navela da je podnosilac predstavke doprinio dužini predmetnog izvršnog postupka. Konkretno, on je tek 28. septembra 2009. godine dao prijedlog da se izvršni postupak nastavi, a taj je prijedlog bio neophodan da bi sudovi pozvali nasljednike da preuzmu postupak (v. stavove 22, 53, 44 i 49 ove presude, tim redosljedom). On takodje nije dostavio sudu imena nasljednika dužnika i zbog toga oni nisu mogli imati privremenog opunomoćenika postavljenog po ĉlanu 32 Zakona o izvršenju. Što se tiĉe argumenta podnosioca predstavke da on nije znao ko su nasljednici (v. stav 24 ove presude), podaci registrovani u Upravi za nekretnine bili su javni i dostupni svakom zainteresovanom licu, ukljuĉujući i podnosioca predstavke. On je tako mogao da dobije ovu informaciju lako kao što ju je dobio i Osnovni sud.
Vlada je dalje navela da je na dužinu predmetnog izvršnog postupka uticala i medjunarodna pravna pomoć, pošto je jedan od novih dužnika imao prebivalište u Srbiji. Zbog propusta da mu se uruĉi novi nalog za izvršenje u Srbiji, za što nije mogla odgovornom da se smatra tužena država, navedeni nalog za izvršenje nije mogao da postane pravosnažan, a to je preduslov da se pristupi predmetnom izvršenju.
I na kraju, ovaj predmet složen je zbog toga što je bilo nekoliko drugih imovinsko-pravnih zahtjeva u odnosu na predmetni stan (v. stavove 34 i 35 ove presude). Tek kada se jedan od ovih postupaka završio izvršenje se moglo nastaviti u odnosu na podnosioca predstavke (v. stav 31 ove presude in fine)
S obzirom na navedeno Vlada je zakljuĉila da su crnogorske vlasti postupile pravovremeno i efikasno.

2. Relevantni principi

Sud podsjeća da se ĉlanom 6 stav 1 Konvencije, izmedju ostalog, štiti implementacija pravosnažnih, obavezujućih sudskih odluka, koje u državama koje prihvataju vladavinu prava ne mogu da ostanu neizvršene na štetu jedne Shodno tome, izvršenje sudske odluke ne može da se sprijeĉi, uĉini nevažećim ili neopravdano odlaže (v. izmedju ostalog, Hornsby protiv Grčke, 19. mart 1997. godine, stav 40, Izvještaji o presudama i odlukama 1997-II). Država ima obavezu da organizuje sistem izvršenja presuda koji je djelotvoran i u pravu i u praksi (v. Fuklev protiv Ukrajine, br. 71186/01, stav 84, 7. jun 2005. godine).
Nadalje, Sud konstatuje da, bez obzira da li izvršenje treba sprovesti protiv privatnog ili državnog subjekta, dužnost je države da preduzme sve neophodne korake, u okviru svojih nadležnosti, da se izvrši pravosnažna sudska presuda i, da pri tome obezbijedi djelotvorno uĉešće cjelokupnog aparata. Ukoliko to ne uĉini, država ne ispunjava uslove sadržane u ĉlanu 6 stav 1 (v. ipak, u kontekstu starateljstva nad djecom, presudu u predmetu Felbab protiv Srbije, br. 14011/07, stav 62, 14. april 2009. godine). Medjutim, ukoliko se presuda ne izvrši zbog nemaštine dužnika država se ne može smatrati odgovornom za to, ukoliko se i u mjeri u kojoj se to ne može pripisati domaćim vlastima, na primjer, zbog njihovih grešaka ili odugovlaĉenja postupka izvršenja (v. mutatis mutandis, Omasta protiv Slovačke (dec.), br. 40221/98, 10. decembar 2002. godine).
I na kraju, Sud ponavlja da postupak izvršenja po samoj svojoj prirodi treba da se rješava brzo (v. Comingersoll S.A. protiv Portugala [GC], br. 35382/97, stav 23, ECHR 2000-IV).

3. Ocjena Suda

Što se tiĉe ovog konkretnog predmeta, Sud konstatuje da predmetna presuda nije bila izvršena od aprila mjeseca 1997. godine i da je ostala neizvršena do danas (v. stavove 15 i 32 ove presude). Iako je period koji treba uzeti u obzir poĉeo 3. marta 2004. godine kada je Konvencija stupila na snagu za Crnu Goru (v. Bijelić protiv Crne Gore i Srbije, br. 11890/05, stav 69, 28. april 2009. godine), da bi se utvrdilo koliko je razumna dužina postupka mora se uzeti u obzir stanje predmeta 3. marta 2004. godine (v. izmedju ostalog, Mikulić protiv Hrvatske, br. 53176/99, stav 37, ECHR 2002-I; Styranowski protiv Poljske, 30. oktobar 1998. godine, stav 46, Izvještaji o presudama i odlukama 1998-VIII). Sporni izvršni postupak tako je bio u nadležnosti Suda ratione temporis u periodu od više od devet godina, a prije tog datuma već je bilo proteklo šest godina i deset Dužina izvršnog postupka o kome je ovdje rijeĉ može se opravdati samo pod izuzetnim okolnostima.
Sud konstatuje da izmedju 3. marta 2004. godine i 31. oktobra 2006. godine, što je period od dvije godine, sedam mjeseci i dvadeset i devet dana, relevantni nadležni organi nisu uĉinili nikakav pokušaj da izvrše predmetnu presudu (v. stavove 17-18 ove presude). Od kada su u februaru 2011. godine obaviješteni da jedan od novih dužnika zapravo živi u Crnoj Gori oni izgleda nisu uĉinili nikakav napor do danas da utvrde gdje se on nalazi da bi mu uruĉili novu odluku, a to je više od dvije godine i mjesec dana i to je, kako je i Vlada navela, preduslov da bi nova odluka o izvršenju postala pravosnažna (v. stav 92 in fine ove presude). Za to nije dato nikakvo objašenjenje. Sud smatra da ovi znaĉajni periodi neaktivnosti mogu da se pripišu samo domaćim vlastima.
Podnosilac predstavke, sa svoje strane, izgleda nije doprinio ni na koji naĉin odugovlaĉenju postupka na koji se žalio. U tom smislu, Sud konstatuje da je napravljen pokušaj da se liĉno podnosiocu predstavke uruĉi odluka da se izvršni postupak stavi u mirovanje, suprotno relevantnim domaćim odredbama, pošto izgleda da je on imao propisno opunomoćenog advokata u to vrijeme, jer je tek u septembru 2009. godine podnosilac predstavke tražio od domaćeg suda da komunicira direktno sa njim (v. stavove 11, 18 in fine, 19 i 37 ove presude). Kada je podnosilac predstavke saznao da je izvršni postupak stavljen u mirovanje on je odmah tražio da se on nastavi (v. stavove 20 i 22 ove presude). Stoga Sud smatra da period izmedju 31. oktobra 2006. godine i 9. septembra 2009. godine takodje ne može da se pripiše podnosiocu predstavke.
I na kraju, Sud konstatuje da se ovaj konkretni predmet odnosi na izvršenje presude protiv drugog privatnog Iako se može prihvatiti da neki od tih sluĉajeva mogu biti složeniji od drugih, Sud ne smatra da je ovaj sluĉaj tako složen da bi ta složenost mogla da opravda ovako dugo trajanje postupka izvršenja. Iako je taĉno da je bilo drugih imovinsko-pravnih potraživanja u odnosu na predmetni stan, konstatuje se da se prvi od tih postupaka već završio 1999. godine, što je mnogo prije nego što je Konvencija stupila na snagu za tuženu državu, a da je drugi postupak trajao izmedju 2008. godine i oktobra 2009. godine, kada je izvršni postupak na koji se ova predstavka odnosi svakako bio stavljen u mirovanje i stoga se nije moglo smatrati da je taj postupak na bilo koji naĉin mogao na njega uticati.
Uzevši u obzir svoju sudsku praksu u ovoj oblasti (v. mutatis mutandis, Boucke, citirano ranije u tekstu ove presude, stav 89-94) i propust domaćih vlasti da pokažu adekvatnu marljivost, Sud nalazi da predmetno neizvršenje predstavlja povredu ĉlana 6 stav 1 Konvencije.

II PRIMJENA ĈLANA 41 KONVENCIJE

Ĉlan 41 Konvencije predvidja:

“Kada Sud utvrdi povredu Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice o kojoj je rijeĉ omogućava samo djelimiĉnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti praviĉno zadovoljenje oštećenoj stranci.”

A. Naknada štete

Podnosilac predstavke tražio je 333,88 eura na ime naknade materijalne štete, jer je to navodno iznos duga koji je utvrdjen predmetnom sudskom presudom i pripadajuće kamate. On je takodje tražio još 50.000 eura na ime naknade nematerijalne štete zbog "duševnih patnji njegove troĉlane porodice i njega samog".
Vlada nije dala nikakav komentar u odnosu na te zahtjeve.
Sud ne vidi nikakvu uzroĉno-posljediĉnu vezu izmedju utvrdjene povrede i navedene materijalne štete i stoga odbija taj zahtjev podnosioca predstavke (v. mutatis mutandis, Šoštarić protiv Hrvatske, br. 39659/04, stavovi 39-41, 12. april 2007. godine). S druge strane, Sud dosudjuje podnosiocu predstavke 3.600 eura na ime naknade nematerijalne štete.
Razmotrivši utvrdjenu povredu, Sud takodje nalazi da tužena država mora, odgovarajućim sredstvima, da obezbijedi izvršenje presude koja je donesena u korist podnosioca predstavke (v. mutatis mutandis, Gülizar Çevik protiv Turske, br. 34450/08, stav 35, 31. maj godine).

B. Troškovi i izdaci

Podnosilac predstavke tražio je 000 eura za troškove i izdatke generalno, ali nije predao nikakve raĉune.
Vlada nije komentarisala taj zahtjev.
Prema sudskoj praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na nadoknadu troškova i izdataka samo u onoj mjeri u kojoj se pokaže da su oni bili stvarno i nužno podneseni i ukoliko su razumni po pitanju iznosa (v. na primjer Iatridis protiv Grčke (praviĉna naknada) [GC], br. 31107/96, stav 54, ECHR 2000-XI). U ovom konkretnom predmetu, uzevši u obzir dokumente koje je imao u svom posjedu i navedene kriterijume, Sud odbacuje zahtjev podnosioca predstavke za naknadom troškova i izdataka jer nije potkripljen.

C. Zatezna kamata

Sud smatra da je prikladno da se zatezna kamata bazira na najmanjoj kreditnoj stopi Evropske Centralne Banke, uz dodatak od tri procentna poena.

IZ TIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

Proglašava predstavku prihvatljivom;

Nalazi da je došlo do povrede ĉlana 6 stav 1 Konvencije;

Nalazi
- da tužena država mora da obezbijedi, odgovarajućim sredstvima, izvršenje presude donesene u korist podnosioca predstavke, u roku od tri mjeseca od datuma na koji ova presuda postane pravosnažna u skladu sa ĉlanom 44 stav 2 Konvencije;
- da tužena država ima u roku od tri mjeseca od datuma na koji ova presuda postane pravosnažna u skladu sa ĉlanom 44 stav 2 Konvencije, da plati podnosiocu predstavke, na ime naknade nematerijalne štete, 3.600 eura (tri hiljade i šest stotina eura), te sve poreze koji se na to obraĉunavaju,;
- da od isteka navedena tri mjeseca do isplate ima da se obraĉunava i plaća obiĉna kamata na navedeni iznos po stopi koja je jednaka najmanjoj kreditnoj stopi Evropske Centralne Banke tokom zateznog perioda, uz dodatak od tri procentna poena.
Odbacuje ostatak zahtjeva podnosioca predstavke za praviĉnom naknadom.

Saĉinjeno na engleskom jeziku i dostavljeno u pisanoj formi 4. juna 2013. godine, po pravilu 77 stavovi 2 i 3 Poslovnika Suda.

Françoise Elens-Passos Guido Raimondi

v.d. sekretara predsjednik

____________________________________________
Prevod presude preuzet sa https://sudovi.me/vrhs/sadrzaj/NQN9

SECOND SECTION

CASE OF VUKELIĆ v. MONTENEGRO

(Application no. 58258/09)

JUDGMENT

STRASBOURG

4 June 2013

FINAL

04/09/2013

This judgment has become final under Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Vukelić v. Montenegro,

The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:

Guido Raimondi, President,
Peer Lorenzen,
Dragoljub Popović,
András Sajó,
Nebojša Vučinić,
Paulo Pinto de Albuquerque,
Helen Keller, judges,
and Françoise Elens-Passos, Acting Section Registrar,

Having deliberated in private on 7 May 2013,

Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 58258/09) against Montenegro lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Croatian national, Mr Zvonimir Vukelić (“the applicant”), on 27 October 2009.

2. The applicant was represented by Mr D. Todorovski, a lawyer practising in Skopje, “the former Yugoslav Republic of Macedonia”. The Montenegrin Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mr Z. Pažin.

3. The applicant complained, under Article 6 of the Convention, about the non-enforcement of a final judgment rendered in his favour in 1997.

4. On 6 January 2010 the application was communicated to the Government. It was also decided to rule on the admissibility and merits of the application at the same time (Article 29 § 1).

5. On 27 April 2010 the Government submitted their observations and on 25 June 2010 the applicant responded. On 29 September 2010 the Government submitted their final comments.

6. Further to the notification under Article 36 § 1 of the Convention and Rule 44 § 1 (a), the Croatian Government did not wish to exercise their right to intervene in the present case.

7. On 30 May 2012 the President of the Fourth Section, to which the case had been assigned at the time, decided to re-communicate the application and ask the Government for a factual up-date, in particular the relevant domestic case-law adopted on the basis of the Right to a Trial within a Reasonable Time Act. The applicant replied in writing to the Government’s submissions in this regard.

8. The application was transferred to the Second Section of the Court, following the re-composition of the Court’s sections on 1 November 2012.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

9. The applicant was born in 1963 and lives in Skopje, “the former Yugoslav Republic of Macedonia”.

10. The facts of the case, as submitted by the parties, may be summarised as follows.

A. The civil proceedings

11. On an unspecified date the applicant, represented by a lawyer, filed a compensation claim against another private person (“the debtor”).

12. On 17 October 1996 the Real Estate Office in Bar (Služba za katastar i imovinsko-pravne poslove Bar) issued a decision to register a mortgage (založno pravo) on the debtor’s flat in favour of the applicant.

13. On 7 November 1996 the Court of First Instance (Osnovni sud) in Bar ruled in favour of the applicant, ordering the debtor to pay 36,000 German Marks, statutory interest and specified legal costs. This judgment became final on 7 January 1997.

14. On 18 March 1997 the High Court (Viši sud) in Podgorica rejected the debtor’s appeal as having been lodged out of time.

B. The enforcement proceedings

15. On 16 April 1997 the Court of First Instance issued an enforcement order (rješenje o izvršenju) ordering the sale of the debtor’s flat by means of a public auction.

16. On 5 May 2000 the same court established the value of the flat at issue.

17. The public auction, scheduled for 1 September 2000, was cancelled on account of the judge’s absence. No further auctions have been scheduled thereafter.

18. On 31 October 2006 the Court of First Instance stayed the enforcement proceedings (prekida se postupak izvršenja) due to the debtor’s death. On 8 November 2006 this decision was posted on the applicant’s door, after a prior written notice (poslije pismenog obaviještenja rješenje pribijeno na vrata).

19. On 9 September 2009 the applicant wrote to the President of the Court of First Instance, urging that the decision at issue be enforced and asking that any relevant information in that regard be sent to him at his address in Skopje, “the former Yugoslav Republic of Macedonia”.

20. On 15 September 2009 the applicant was informed that the enforcement proceedings had been stayed on 31 October 2006.

21. On 25 September 2009 the applicant wrote again to the President of the Court of First Instance seeking that the enforcement proceedings be expedited.

22. On 28 September 2009 the applicant proposed that the enforcement proceedings be continued in respect of the debtor’s heirs.

23. On 13 October 2009 the Court of First Instance in Bar invited the applicant to provide the names and the addresses of the debtor’s heirs within three days, in default of which his request would be considered withdrawn. It was further specified that no appeal was allowed against this decision.

24. On 9 December 2009 the applicant appealed. He submitted that he did not know the names and the addresses of the debtor’s heirs, and that it was impossible for him to find this out, especially within three days. He further maintained that the court should have acted pursuant to section 32 of the Enforcement Act and should have found the debtor’s heirs, or, alternatively, should have appointed a temporary representative for them without delay (see paragraph 45 below).

25. On 18 December 2009 the Court of First Instance requested the Real Estate Office in Bar (Uprava za nekretnine, područna jedinica Bar) to provide a property certificate (list nepokretnosti) for the flat at issue.

26. On 28 December 2009 the Real Estate Office provided the requested certificate, which indicated that the new owners of the flat were B.N. and A.N., the registered address of the former being in Serbia.

27. On 21 January 2010 the Court of First Instance rendered a decision to continue the enforcement proceedings, designating B.N. and A.N. as the new debtors. On 3 February 2010 this decision was served on A.N. The delivery to B.N. failed as he appeared not to live at the provided address in Serbia.

28. On 15 April 2010 the Court of First Instance requested the relevant Police Directorate in Serbia to inform it if B.N. had residence there and, if so, at which address.

29. On 16 February 2011 the Ministry of Justice of Serbia informed the Ministry of Justice of Montenegro that B.N. had a permanent residence in Serbia, but that he actually lived in Montenegro. On 8 March 2011 this information was forwarded to the court in Bar.

30. On 13 June 2012 the court in Bar invited the applicant to pay 233.88 EUR “for publishing a notice (oglas) in the media, pursuant to section 94 paragraph 6 of the Enforcement Act” (see paragraph 50 below), in default of which the enforcement would be terminated (obustaviti).

31. On 4 July 2012 the applicant’s objection against the previous decision was rejected as inadmissible. It was specified that, pursuant to section 169 of the Enforcement Act 2011, a notice on sale was to be published in the newspapers (see paragraph 51 below). At the same time, the applicant was informed that on 11 October 2011 another interim measure prohibiting the sale of the flat at issue had been deleted from the register of the Real Estate Office, thus creating the conditions for these enforcement proceedings to be concluded (see paragraph 34 below).

32. There is no information in the case file that the notice on sale was published in the newspapers or that B.N. was served with the enforcement decision of 21 January 2010. The enforcement proceedings would appear to be still pending.

C. Other relevant facts

33. On 26 February 2004 the debtor passed away.

34. On an unspecified date in 1997 a private person X instituted civil proceedings against the debtor and another private person. On 7 April 1998 the court in Bar issued an interim measure prohibiting the debtor from selling the flat at issue and ordered that this measure be registered by the Real Estate Office in Bar until these proceedings were concluded. On 10 September 1999 the proceedings ended. On 11 October 2011 the interim measure was deleted, following a relevant order of the court in Bar to that effect.

35. On an unspecified date in 2008 a private person Y filed a compensation claim against A.N. and three other private persons. On 11 March 2009 these proceedings were registered in respect of the flat at issue by the Real Estate Office (zabilježba spora). On 23 October 2009 these proceedings ended by a court settlement of the parties. On 12 October 2011 the court in Bar ordered that the note on the proceedings be deleted from the register of the Real Estate Office.

36. On 24 November 2010 the court in Bar requested the Central Bank to calculate the interest rate applicable to the amounts of 34,891.30 EUR and EUR 104.85 starting from 25 March 2004. On 30 November 2010 the Central Bank informed the court in Bar that the requested amounts were EUR 52,411.59 and EUR 157.49, respectively.

37. There is no information in the case file as to when the applicant’s lawyer ceased to represent him save for the letter of 9 September 2009 in which the applicant asked the courts that all the relevant information be sent to him (see paragraph 19 above).

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

A. Constitution of Montenegro 2007 (Ustav Crne Gore; published in the Official Gazette of Montenegro - OGM - no. 1/07)

38. Article 149 of the Constitution provides that the Constitutional Court shall rule on a constitutional appeal lodged in respect of an alleged violation of a human right or freedom guaranteed by the Constitution, after all other effective legal remedies have been exhausted.

39. The Constitution entered into force on 22 October 2007.

B. Montenegro Constitutional Court Act (Zakon o Ustavnom sudu Crne Gore; published in OGM no. 64/08)

40. Section 48 provides that a constitutional appeal may be lodged against an individual decision of a State body, an administrative body, a local self-government body or a legal person exercising public authority, for violations of human rights and freedoms guaranteed by the Constitution, after all other effective domestic remedies have been exhausted.

41. Sections 49-59 provide additional details as regards the processing of constitutional appeals. In particular, section 56 provides that when the Constitutional Court finds a violation of a human right or freedom, it shall quash the impugned decision, entirely or partially, and order that the case be re-examined by the same body which rendered the quashed decision.

42. The Act entered into force in November 2008.

C. Enforcement Procedure Act 2000 (Zakon o izvršnom postupku; published in the Official Gazette of the Federal Republic of Yugoslavia nos. 28/00, 73/00 and 71/00)

43. Section 4 § 1 provided that enforcement proceedings were urgent.

44. Section 14 provided that the Civil Procedure Act would apply accordingly to the enforcement proceedings unless provided otherwise by this or another federal Act.

45. Section 32 provided that in cases where the enforcement proceedings were stayed due to the death of one of the parties the relevant court would inform thereof the heirs of that party, if their names and addresses were known, as well as the opposite party. If the names or addresses of the heirs were not known the court would, without a delay, appoint a temporary representative for them.

46. Sections 134-176, inter alia, set out details as regards enforcement by means of a public auction.

D. Enforcement Procedure Act 2004 (Zakon o izvršnom postupku; published in the Official Gazette of the Republic of Montenegro - OG RM - no. 23/04)

47. The Enforcement Procedure Act 2004 entered into force on 13 July 2004, thereby repealing the Enforcement Procedure Act 2000. In accordance with section 286, however, all enforcement proceedings instituted prior to 13 July 2004 were to be concluded pursuant to the Enforcement Procedure Act 2000.

E. Enforcement Act 2011 (Zakon o izvršenju i obezbjeđenju; published in the OGM no. 36/11)

48. This Act entered into force on 25 September 2011 and thereby repealed the Enforcement Procedure Act 2004. Section 292 § 1, in particular, provides that all enforcements (postupci izvršenja) would be terminated in accordance with this Act.

49. Sections 6 § 1 and 14 of this Act correspond, in substance, to sections 4 § 1 and 14 of the Enforcement Procedure Act 2000.

50. Section 94 sets out details as regards the sale of the debtor’s movable property.

51. Sections 154-184 set out details as regards the sale of real estate as well as regards enforcement by means of a public auction. In particular, section 169 provides, inter alia, that a notice on sale of a real estate shall be published in the media.

F. Civil Procedure Act (Zakon o parničnom postupku; published in the OG RM nos. 22/04, 28/05 and 76/06)

52. Section 211 provides that the proceedings shall be stayed (postupak se prekida) when one of the parties passes away.

53. Section 214 provides, inter alia, that proceedings which were stayed due to the death of one of the parties shall be continued when the heirs or an administrator of the estate (staralac zaostavštine) take over the proceedings or when the court invites them to do so upon a proposal of the other party to that effect.

54. Section 133 § 1 provides, inter alia, that when a party has a representative (punomoćnika), all court documents will be served on the representative.

55. Section 136 provides, inter alia, that a decision against which a separate appeal may be filed shall be delivered in person to a party or his/her representative. If a person who is to be served does not happen to be at the place where the delivery is to be performed, the bailiff shall find out when and where that person can be found and shall leave a written notice with one of the persons mentioned in section 137, requesting that he/she be present on a certain day and hour in his flat or office. If the bailiff does not find the person to be served even after this, he/she shall proceed in accordance with the provisions of section 137 of this Act and the delivery shall thus be considered as having been carried out.

56. Section 137 provides that if the person to whom a court document is to be delivered does not happen to be at home, the delivery shall be accomplished by serving the court documents on an adult member of his/her household, who must receive them. If such persons also happen not to be at home, the court documents shall be served on a neighbour, if he/she agrees.

57. Section 138 provides that if the person to be served, an adult member of the household, an authorised person or an employee of a State body or a legal entity refuses to receive the court documents without legal reason, the bailiff shall leave the said documents in the flat or at the office of that person or post it on the door of the flat or the office in question. The bailiff shall make a note on the delivery slip concerning the day, hour and reason for refusal of reception, as well as the place where he or she left the court documents, and thus the delivery shall be considered accomplished.

58. Section 142 § 1 provides that when a party to the proceedings or his/her representative changes his/her address during the proceedings they shall immediately inform the court thereof.

59. This Act entered into force on 10 July 2004.

G. Right to a Trial within a Reasonable Time Act (Zakon o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku; published in the OGM no. 11/07)

60. This Act provides, under certain circumstances, the possibility to have lengthy proceedings expedited by means of a request for review (kontrolni zahtjev), as well as an opportunity for claimants to be awarded compensation by means of an action for fair redress (tužba za pravično zadovoljenje).

61. Section 10, in particular, provides that the president of the relevant court shall decide upon the request for review, which, pursuant to section 9, is to be submitted to the court before which the case is pending and must contain the name and the address of the party, the registration number of the case or other data on the basis of which it can be established to which case it refers, the data and circumstances indicating that the court is unjustifiably prolonging the proceedings, and the signature of the party.

62. Section 17 provides that if the judge notifies the president of the court that certain procedural measures will be undertaken no later than four months after the receipt of the request for review, the president of the court shall notify the party thereof and thus finalise the procedure upon the request for review.

63. Section 23 § 1 provides that if the president of the court acted pursuant to section 17 the party cannot file another request for review in the same case before the expiry of the period specified in the notification.

64. Pursuant to section 24 § 1 if the president of the court does not deliver a notification on the request for review to the party pursuant to section 17 the party may lodge an appeal.

65. Section 44 provides that this Act shall apply also to judicial proceedings initiated before the entry into force of this Act but after 3 March 2004. In the determination of a legal remedy for violations of the right to trial within a reasonable time, the violations of the right which occurred after 3 March 2004 shall be established. When establishing the violation of this right, the Court shall also take into consideration the length of the judicial proceedings prior to 3 March 2004.

66. This Act entered into force on 21 December 2007.

H. Relevant domestic case-law

67. Between 21 December 2007, which is when the Right to a Trial within a Reasonable Time Act entered into force, and 3 September 2012, the courts in Montenegro considered more than 121 requests for review. The Court of First Instance in Cetinje submitted the data only for the period between 1 May 2011 and 15 May 2012, and the Court of First Instance in Žabljak for the period between January 2011 and June 2012. Also, the Court of First Instance in Danilovgrad and the Court of First Instance in Kolašin did not provide the exact number of the requests for review that had been dealt with by these two courts. All the other courts dealt with 121 requests for review in total.

68. In forty-six cases the courts issued notifications specifying the concrete actions that would be undertaken in each case within four months with a view of expediting the proceedings (see paragraph 62 above). In thirty cases of these forty-six the relevant actions were undertaken within the set time-limit (a main hearing concluded, a decision or a judgment rendered etc.). In fourteen cases the relevant actions were undertaken within periods ranging between 4 months and 12 months. In two cases the relevant action specified in the notification would not appear to have been undertaken even after a period of 12 months.

69. In thirty-three cases the requests for review were dismissed as unfounded. In twenty-one cases of these thirty-three the relevant domestic proceedings would appear to have been pending before the first-instance courts between 5 months, and 1 year and nine months at most. In one case the relevant civil proceedings in respect of which the request for review was dismissed as unfounded had already been pending for at least 4 years and 5 months before a first-instance court. In eleven cases it is unclear how long the relevant domestic proceedings had lasted.

70. It is unclear how the additional thirty-three requests for review had been dealt with. However, it would appear that in eighteen cases out of these thirty-three the relevant domestic proceedings ended soon thereafter. The status of the remaining fifteen proceedings is not known.

71. Lastly, in five cases the appellants were informed that the relevant decisions had been rendered in the meantime and in four cases the requests for review were withdrawn.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 OF THE CONVENTION

72. The applicant complained, under Article 6 of the Convention, about the non-enforcement of the final court judgment rendered in his favour, which became final in 1997.

73. The relevant part of this Article reads as follows:

“In the determination of his civil rights and obligations ... everyone is entitled to a ... hearing within a reasonable time by [a] ... tribunal ...”.

A. Admissibility

1. Abuse of the right to petition

74. The Government submitted that the applicant had made comments in his observations amounting to an abuse of the right of petition, within the meaning of Article 35 § 3 of the Convention. In particular, the applicant had submitted that he had been discriminated against on the grounds of his Croatian nationality, that his lawyer had had to cancel his power of attorney in order not to have professional problems, and that the domestic bodies had worked unlawfully using threats, blackmails as well as family and political connections. The Government therefore invited the Court to declare the application inadmissible.

75. The Court recalls that, whilst the use of offensive language in proceedings before it is undoubtedly inappropriate, an application may only be rejected as abusive in extraordinary circumstances (see, for example, Akdivar and Others v. Turkey, 16 September 1996, §§ 53-54, Reports of Judgments and Decisions 1996‑IV; and Varbanov v. Bulgaria, no. 31365/96, § 36, ECHR 2000‑X). It is also true that in certain exceptional cases the persistent use of insulting or provocative language by an applicant against the respondent Government may be considered an abuse of the right of petition (see Duringer and Grunge v. France (dec.), nos. 61164/00 and 18589/02, ECHR 2003-II, as well asStamoulakatos v. the United Kingdom, no. 27567/95, Commission decision of 9 April 1997; X. v. Germany, no. 2724/66, Commission decision of 10 February 1967; X. and Y. v. Germany, no. 2625/65, Commission decision of 30 September 1968, Reports 28, pp. 26-42). In the present case, however, the Court considers that the statements made by the applicant are unsubstantiated, but that they do not amount to circumstances of the kind that would justify a decision to declare the application inadmissible as an abuse of the right of petition (see, mutatis mutandis, Chernitsyn v. Russia (dec.), no. 5964/02, 8 July 2004).

76. It follows that the Government’s preliminary objection must be dismissed.

2. Exhaustion of domestic remedies

a. Arguments of the parties

77. The Government submitted that the applicant had not exhausted all effective domestic remedies available to him. In particular, he had failed to lodge a request for review and an action for fair redress, which were provided by the Right to a Trail within a Reasonable Time Act (see paragraph 60 above). The applicant’s not living in Montenegro and his ignorance about these remedies did not absolve him from the obligation to use them. Lastly, after having used these remedies the applicant could have made use of a constitutional appeal.

78. The applicant contested the Government’s submissions. In particular, he did not live in Montenegro and therefore did not know about the said remedies until he received the Government’s observations in the present case. In any event, the decision at issue remained unenforced as of 1997, and the Right to a Trial within a Reasonable Time Act had entered into force only in 2007. He also submitted that the domestic case-law provided by the Government (see paragraphs 67-71 above) was irrelevant to his case.

b. The relevant principles

79. The Court reiterates that, according to its established case-law, the purpose of the domestic remedies rule in Article 35 § 1 of the Convention is to afford the Contracting States the opportunity of preventing or putting right the violations alleged before they are submitted to the Court.

80. However, the only remedies which the Convention requires to be exhausted are those which relate to the breaches alleged and at the same time are available and sufficient (see Selmouni v. France [GC], no. 25803/94, § 75, ECHR 1999 V, McFarlane v. Ireland [GC], no. 31333/06, § 107, 10 September 2010). The existence of such remedies must be sufficiently certain not only in theory but also in practice, failing which they will lack the requisite accessibility and effectiveness; it falls to the respondent State to establish that these various conditions are satisfied (see Vernillo v. France, 20 February 1991, § 27, Series A no. 198; and Dalia v. France, 19 February 1998, § 38, Reports 1998-I).

81. Once this burden of proof has been satisfied, it falls to the applicant to establish that the remedy advanced by the Government was in fact used or was for some reason inadequate and ineffective in the particular circumstances of the case, or that there existed special circumstances absolving him or her from the requirement (see Akdivar and Others, cited above, § 65).

82. The application of this rule must make due allowance for the context. Accordingly, the Court has recognised that Article 35 § 1 must be applied with some degree of flexibility and without excessive formalism (see Akdivar and Others, cited above, § 69). It has further recognised that the rule of exhaustion is neither absolute nor capable of being applied automatically; in reviewing whether it has been observed it is essential to have regard to the particular circumstances of each individual case (see Van Oosterwijck v. Belgium, 6 November 1980, § 35, Series A no. 40). This means, amongst other things, that the Court must take realistic account not only of the existence of formal remedies in the legal system of the Contracting Party concerned, but also of the general context in which they operate, as well as the personal circumstances of the applicant (see Akdivar and Others, cited above, § 69). It must examine whether, in all the circumstances of the case, the applicant did everything that could reasonably be expected in order to exhaust domestic remedies (see EVT Company v. Serbia, no. 3102/05, § 37 in fine, 21 June 2007).

83. Finally, the Court has already held that it would be unreasonable to require an applicant to try a request for review on the basis of the Right to a Trial within a Reasonable Time Act in a case where the domestic proceedings had been pending for a number of years before the introduction of this legislation and where no conclusions could be drawn from the Government’s submissions about its effectiveness (see Boucke v. Montenegro, no. 26945/06, §§ 72-74, 21 February 2012; as well as, mutatis mutandis, Živaljević v Montenegro, no. 17229/04, §§ 60-65, 8 March 2011). The Court, however, reserved its right to reconsider its view if the Government demonstrated, with reference to specific cases, the effectiveness of this remedy (see Živaljević, cited above, § 66).

c. The Court’s assessment

84. The Court observes that the respondent State’s case-law on the basis of the request for review has considerably evolved in the meantime (see paragraphs 67-71 above; see also Boucke, cited above, §§ 46-47). In particular, in nearly all the cases in which the relevant domestic courts specified a time-limit for undertaking certain procedural activities these activities were indeed undertaken and in most cases in a timely manner (see paragraph 68 above). It also appears that most of the requests for review that were dismissed as unfounded were correctly dismissed as such (see paragraph 69 above).

85. While there are some cases in which the outcome of the request for review is rather unclear (see paragraph 70 above), the Court considers that, in view of the considerable development of the relevant domestic case-law on this issue, a request for review must, in principle and whenever available in accordance with the relevant legislation, be considered an effective domestic remedy within the meaning of Article 35 § 1 of the Convention in respect of all applications introduced against Montenegro after the date when this judgment becomes final.

86. Turning to the present case, the Court notes that while the applicant has indeed never lodged a request for review as such, he has urged at least twice the relevant domestic courts to expedite the enforcement proceedings, substantially complying with the requirements provided by a request for review (see paragraphs 61, 19 and 21, in that order), but to no avail. More than three years and five months after such attempts the enforcement proceedings are still ongoing.

87. In view of the above, the Court considers that requiring the applicant to use this remedy formally in such circumstances would amount to excessive formalism and that therefore he did not have to exhaust this particular avenue of redress (see, mutatis mutandis, Boucke, cited above, §§ 73-74). The Government’s objection in this regard must therefore be dismissed.

88. The Court has already held that an action for fair redress is not capable of expediting proceedings while they are still pending, which is clearly the applicant’s main concern, and that a constitutional appeal cannot be considered an effective domestic remedy in respect of length of proceedings (see Boucke, cited above, §§ 75-79; see also Stakić v. Montenegro, no. 49320/07, § 41, 2 October 2012). It sees no reason to depart from its finding in the present case. The Government’s objection in this regard must, therefore, also be dismissed.

3. Conclusion

89. The Court notes that the application is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 (a) of the Convention. It further notes that it is not inadmissible on any other grounds. It must therefore be declared admissible.

B. Merits

1. Arguments of the parties

90. The applicant reaffirmed his complaint. In particular, he submitted that there were several long periods of inactivity by the respondent State (see paragraphs 17-18, 29-30, and 34 above), and a failure of the relevant authorities to act in accordance with the relevant legislation, in particular section 32 of the Enforcement Act (see paragraph 45 above). He also submitted that it was unclear how the judge responsible for the enforcement got the amounts of EUR 34.891.30 and EUR 104.85 given that there was no expert’s calculation in that regard, or why the interest rate was calculated only as of 25 March 2004 (see paragraph 36 above).

91. The Government submitted that the applicant had contributed to the length of the enforcement proceedings at issue. In particular, he had made a proposal that the enforcement proceedings be continued only on 28 September 2009, which proposal was necessary for the courts to invite the heirs to take over the proceedings (see paragraphs 22, 53, 44 and 49 above, in that order). He had also failed to provide the courts with the names of the debtor’s heirs which is why they could not have a temporary representative appointed pursuant to section 32 of the Enforcement Act. As regards the applicant’s argument that he did not know who they were (see paragraph 24 above), the data registered in the Real Estate Office were public and accessible to every interested person, including the applicant. He could have thus obtained this information as easily as the Court of First Instance did.

92. The Government further submitted that the length of the enforcement proceedings at issue was also influenced by an international legal assistance, as one of the new debtors had a permanent residence in Serbia. Due to the failure to serve him with the new enforcement order in Serbia, for which the respondent State could not be held responsible, the said enforcement order could not become final, this being a precondition for proceeding with the enforcement at issue.

93. Lastly, the present case was complex due to there being several other property-related claims in respect of the flat at issue (see paragraphs 34-35 above). Once one of these proceedings had been concluded the enforcement could continue in respect of the applicant (see paragraph 31 in fine above).

94. In view of the above the Government concluded that the Montenegrin authorities had proceeded in a timely and efficient manner.

2. The relevant principles

95. The Court recalls that Article 6 § 1 of the Convention, inter alia, protects the implementation of final, binding judicial decisions, which, in States that accept the rule of law, cannot remain inoperative to the detriment of one party. Accordingly, the execution of a judicial decision cannot be prevented, invalidated or unduly delayed (see, among other authorities, Hornsby v. Greece, 19 March 1997, § 40, Reports of Judgments and Decisions 1997‑II). The State has an obligation to organise a system of enforcement of judgments that is effective both in law and in practice (see Fuklev v. Ukraine, no. 71186/01, § 84, 7 June 2005).

96. Further, the Court notes that, irrespective of whether enforcement is to be carried out against a private or State actor, it is up to the State to take all necessary steps, within its competence, to execute a final court judgment and, in so doing, to ensure the effective participation of its entire apparatus, failing which it will fall short of the requirements contained in Article 6 § 1 (see, albeit in the context of child custody, Felbab v. Serbia, no. 14011/07, § 62, 14 April 2009). However, a failure to enforce a judgment because of the debtor’s indigence cannot be held against the State unless and to the extent that it is imputable to the domestic authorities, for example, to their errors or delay in proceeding with the enforcement (see, mutatis mutandis, Omasta v. Slovakia (dec.), no. 40221/98, 10 December 2002).

97. Lastly, the Court reiterates that enforcement proceedings by their very nature need to be dealt with expeditiously (see Comingersoll S.A. v. Portugal [GC], no. 35382/97, § 23, ECHR 2000‑IV).

3. The Court’s assessment

98. Turning to the present case, the Court notes that the judgment at issue had not been enforced as of April 1997 and remains unenforced to date (see paragraphs 15 and 32 above). While the period to be taken into account began on 3 March 2004, which is when the Convention entered into force in respect of Montenegro (see Bijelić v. Montenegro and Serbia, no. 11890/05, § 69, 28 April 2009), in order to determine the reasonableness of the length of proceedings regard must also be had to the state of the case on 3 March 2004 (see, among other authorities, Mikulić v. Croatia, no. 53176/99, § 37, ECHR 2002‑I; Styranowski v. Poland, 30 October 1998, § 46, Reports of Judgments and Decisions1998‑VIII). The impugned enforcement proceedings have thus been within the Court’s competence ratione temporis for a period of more than nine years, another six years and ten months having already elapsed before that date. The length of the enforcement proceedings here at issue could be justified only under exceptional circumstances.

99. The Court notes that between 3 March 2004 and 31 October 2006, which is two years, seven months and twenty-nine days, the relevant authorities made no attempt whatsoever to enforce the judgment at issue (see paragraphs 17-18 above). Once they were informed in February 2011 that one of the new debtors actually lived in Montenegro they would not appear to have made any effort to date to establish his whereabouts in order to serve him with the new decision, which is more than another two years and one month, and which, as the Government submitted, is a precondition for the new enforcement decision to become final (see paragraph 92 in fine above). No explanation was provided in this regard. The Court considers that these substantial periods of inactivity can only be attributed to the domestic authorities.

100. The applicant, for his part, would not appear to have contributed in any way to the delay complained of. In this regard, the Court observes that an attempt was made to serve the decision to stay the enforcement proceedings on the applicant in person, contrary to the relevant domestic provisions given that he would appear to have been duly represented by a lawyer at the time, as it was only in September 2009 that the applicant asked the domestic court to communicate directly with him (see paragraphs 11, 18 in fine, 19 and 37 above). Once the applicant learned that the enforcement proceedings had been stayed he immediately sought that they be continued (see paragraphs 20 and 22 above). Therefore, the Court considers that the period between 31 October 2006 and 9 September 2009 cannot be attributed to the applicant either.

101. Lastly, it is noted that the present case concerns the enforcement of a judgment against another private person. While it can be accepted that some such cases may be more complex than others, the Court does not consider the present one to be of such complexity as to justify the enforcement proceedings of this length. While it is true that there were other property-related claims in respect of the flat at issue, it is observed that the first such proceedings had already ended in 1999, which is long before the Convention entered into force in respect of the respondent State, and the second such proceedings lasted between 2008 and October 2009, that is when the enforcement proceedings here at issue had been stayed anyhow and therefore could not be considered to have had any influence over it.

102. Having regard to its case-law on the subject (see, mutatis mutandis, Boucke, cited above, § 89-94) and the failure of the domestic authorities to display adequate diligence, the Court considers that the non-enforcement at issue amounts to a violation of Article 6 § 1 of the Convention.

II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

103. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

104. The applicant claimed EUR 208,333.88 in respect of pecuniary damage, this apparently being the amount of the debt as established by the domestic judgment at issue including the accompanying interest. He also claimed EUR 50,000 for non-pecuniary damage on account of “mental anguish of his three-member family and himself”.

105. The Government made no comment in this regard.

106. The Court does not discern any causal link between the violation found and the pecuniary damage alleged; it therefore rejects this claim (see, mutatis mutandis, Šoštarić v. Croatia, no. 39659/04, §§ 39-41, 12 April 2007). On the other hand, it awards the applicant EUR 3,600 in respect of non-pecuniary damage.

107. Having regard to the violation found, the Court also considers that the respondent State must secure, by appropriate means, the enforcement of the judgment rendered in favour of the applicant (see, mutatis mutandis, Gülizar Çevik v. Turkey, no. 34450/08, § 35, 31 May 2012).

B. Costs and expenses

108. The applicant claimed EUR 10,000 for the costs and expenses in general, but he submitted no invoice.

109. The Government made no comment in this respect.

110. According to the Court’s case-law, an applicant is entitled to the reimbursement of costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and are reasonable as to quantum (see, for example, Iatridis v. Greece (just satisfaction) [GC], no. 31107/96, § 54, ECHR 2000-XI). In the present case, regard being had to the documents in its possession and the above criteria, the Court rejects the applicant’s claim for costs and expenses for lack of substantiation.

C. Default interest

111. The Court considers it appropriate that the default interest rate should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares the application admissible;

2. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;

3. Holds

(a) that the respondent State must secure, by appropriate means, the enforcement of the judgment rendered in favour of the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention;

(b) that the respondent State is to pay the applicant within three months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, EUR 3,600 euros (three thousand six hundred euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non-pecuniary damage;

(c) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amount at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

4. Dismisses the remainder of the applicant’s claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 4 June 2013, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Françoise Elens-Passos Guido Raimondi
Acting Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije