(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Upravni postupak
(Čl. 6-1) Suđenje u razumnom roku
(Čl. 10) Sloboda izražavanja - Opšta
(Čl. 10-1 / ICCPR-19) Sloboda izražavanja
(Čl. 10-2) Mešanje
(Čl. 10-2) Neophodno u demokratskom društvu
(Čl. 10-2) Sprečavanje zločina
(Čl. 10-2) Sprečavanje nereda
(Čl. 13) Pravo na delotvorni pravni lek
(Čl. 14) Zabrana diskriminacije
(Čl. 34) Pojedinačne predstavke
(Čl. 34) Žrtva
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Podnosilac predstavke je udruženje Ekin koje je registrovano u Francuskoj. Udruženje podnosilac je tvrdilo da je žrtva povrede člana 10 Konvencije, uzetog pojedinačno i u vezi sa članom 14 Konvencije.

Udruženje podnosilac je 1987.godine izdalo knjigu pod nazivom „Euskadi u ratu“. Tvrdilo je da je u pitanju kolektivno delo nekoliko naučnika dobro informisanih o problemima Baskije. Krajem aprila 1988.godine izdata je ministarska uredba kojom je zabranjeno stavljanje u promet i prodaja knjige u Francuskoj na sva četiri jezika na kojima je objavljena, uz objašnjenje da knjiga podstiče na separatizam i zagovara pribegavanje nasilju pa predstavlja opasnost za javni red. Početkom maja 1988.godine, u skladu sa ovom uredbom, upravnik aerodromske i pogranične policije je odbio da dozvoli unošenje preko 2.000 primeraka knjige u Francusku. Udruženje nije dobilo zaštitu od domaćih instanci.

NAVODNA POVREDA ČLANA 10 KONVENCIJE UZETOG POSEBNO I U VEZI SA ČLANOM 14 KONVENCIJE
Član 10 – pravo na slobodu izražavanja.
Član 14 – zabrana diskriminacije.
- Da li je postojalo ometanje.
- Da li je ometanje bilo opravdano – propisano zakonom, legitimni cilj, neophodno u demokratskom društvu.
Sud pojam „pravo“ posmatra u materijalnom, a ne u formalnom smislu. Dakle, ispituje sve što zajedno čini pisane zakone. Sud se priklanja tvrdnjama podnosioca da ograničenje nije ispunjavalo zahtev prihvatljivosti. Sud smatra da zabrana nije ispunila hitnu društvenu potrebu i da nije bila srazmerna legitimnom cilju vlasti. Dakle, došlo je do povrede člana 10 Konvencije.
Sud smatra da nije potrebno da razmatra i žalbu o navodnoj povredi člana 10 u vezi sa članom 14 Konvencije.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1 KONVENCIJE
- Pravo na pravično suđenje.
- „razuman rok“
Sud smatra da se ukupno trajanje postupka – preko devet godina – ne može smatrati „razumnim“ kada je ono o čemu je suđeno bilo od posebnog značaja. Dakle, došlo je do povrede člana 6 stav 1 Konvencije.

NAVODNA POVREDA ČLANA 13 KONVENCIJE
- Pravo na delotvoran pravni lek.
Sud smatra da nije potrebno da se ova žalba razmatra odvojeno.

PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE
- Pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.
Sud je podnosiocu dosudio određene iznose na ime nematerijalne štete i troškova sudskog postupka.
Presuda je doneta jednoglasno.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

TREĆE VEĆE

UDRUŽENJE EKIN protiv FRANCUSKE

(Predstavka br. 39288/98)

PRESUDA

STRAZBUR

17. jula 2001. godine

KONAČNA

17.10.2001. godine

IZVOD IZ PRESUDE

Podnosilac predstavke je udruženje Ekin registrovano u Francuskoj. Udruženje podnosilac predstavke tvrdi da je žrtva povrede člana 10 uzetog pojedinačno i u vezi s članom 14 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i sloboda koje je počinila Francuska.

...

ČINJENICE

I. OKOLNOSTI SLUČAJA

Udruženje – podnosilac predstavke je 1987. Udrugodine izdalo knjigu pod naslovom „Euskadi u ratu“ (Euskadi en Guerre), i to na baskijskom, engleskom, španskom i francuskom jeziku. Knjiga je rasturana u mnogo zemalja, uključujući i Francusku i Španiju. Prema tvrdnjama podnosioca, u pitanju je bilo kolektivno delo nekoliko naučnika dobro informisanih o problemima Baskije koje se bavi istorijskim, kulturnim, jezičkim i društveno-političkim aspektima baskijske stvari.
Knjiga je izdata u drugom tromesečju 1987. godine, a 29. aprila 1988. godine je izdata ministarska uredba u skladu sa članom 14 Zakona od 29. jula 1881. godine dopunjenog uredbom od 6. maja 1939. godine kojom je zabranjeno stavljanje u promet i prodaja knjige u Francuskoj na sva četiri jezika iz razloga što „je verovatno da prodaja u Francuskoj ove knjige, koja podstiče separatizam i zagovara pribegavanje nasilju, predstavlja opasnost za javni red“. Dana 6. maja 1988.godine, u skladu sa ovom uredbom, upravnik aerodromske i granične policije je odbio da dozvoli unošenje preko 2.000 primeraka knjige u Francusku.
Dana 1. juna 1988. godine, udruženje Ekin je podnelo administrativnu žalbu protiv zabrane. Pošto je ona prećutno odbačena, udruženje se žalilo Administrativnom sudu u Pau 29. novembra 1988. godine.

(...)

Sud se proglasio nenadležnim i slučaj prosledio Državnom savetu; ovaj je predmet vratio Administrativnom sudu u Pau, koji je žalbu odbio zaključivši da je knjiga inostranog porekla i da potencijalno ugrožava javni red.

Udruženje podnosilac predstavke se žalilo na presudu Državnom savetu 20. avgusta 1993.godine. Takođe ja tražilo da Državni savet proglasi da član 14 Zakona od 29. jula 1881. godine, u dopunjenom obliku, nije u saglasnosti sa članovima 10 i 14 Konvencije zajedno posmatranim.
Dana 9. jula 1997. godine, Državni savet je presudio da član 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, nije nesaglsan sa članovima 10 i 14 Konvencije iz sledećih razloga:

Prema članu 14 Zakona od 29. jula 1881. godine, dopunjenog Uredbom od 6. maja 1939. godine, ‘rastruranje, raspodela i prodaja listova ili tekstova na stranom jeziku u Francuskoj, bilo da su časopisi ili ne, može biti zabranjena na osnovu odluke ministra unutrašnjih poslova. Novine i tekstovi stranog porekla pisani na francuskom jeziku i štampani u inostranstvu ili u Francuskoj mogu takođe da budu zabranjeni’. U odsustvu bilo kakvih zakonskih propisa kojima su određeni uslovi koji ograničavaju zakonitost odluka koje se donose na osnovu ove odredbe, ograničenja ovlašćenja ministra utemeljena su jedino na potrebi da se pronađe ravnoteža između opštih interesa o kojima se on stara i dužnog poštovanja za javne slobode, posebno slobodu štampe. Kada se administrativnom sudu podnese žalba protiv takve zabrane, sud je dužan da oceni da li zabranjena publikacija predstavlja tako veliku opasnost za te opšte interese da zahteva ograničenje građanskih sloboda. Suprotno od tvrdnji udruženja – predlagača, ovlašćenja ministra unutrašnjih poslova, pod nadzorom sudova, nisu nesaglasna sa kombinovanim odredbama članova 10 i 14 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.

Ali Državni savet je poništio presudu i ministrarsku naredbu od 29. aprila 1988. godine iz sledećih razloga:

Osporenom naredbom je ministar unutrašnjih poslova zabranio rasturanje, podelu i prodaju kolektivnog dela ‘Euskadi u ratu’, koje se mora smatrati pisanim delom inostranog porekla u smislu gorepomenutog člana 14 Zakona od 29. jula 1881. godine. Imajući u vidu interese koje je ministar dužan da štiti, posebno javnu bezbednost i javni red, Sud određuje da sadržina ove publikacije ne nudi dovoljno pravnog opravdanja za ozbiljno kršenje slobode štampe sadržano u osporenoj odluci;

Iz gornjeg sledi da Udruženje Ekin ima osnova da tvrdi da Administrativni sud u Pau nije postupio ispravno kada je putem osporene presude odbacio molbu Udruženja da poništi odluku od 29. aprila 1988. godine, donetu na osnovu člana 14 Zakona od 29. jula 1881. godine, kojom je ministar unutrašnjih poslova zabranio rasturanje, raspodelu i prodaju u Francuskoj knjige pod naslovom „Euskadi u ratu” koju je objavilo udruženje...

Preporučenim pismom, koje je Ministarstvo unutrašnjih poslova primilo 2. decembra 1997.godine, udruženje – podnosilac predstavke je ministru podnelo zahtev za naknadu nematerijalne i materijalne štete izazvane primenom nezakonite naredbe od 29. aprila 1988. godine tokom više od devet godina. Udruženje je tvrdilo da je primena naredbe predstavljala protivpravno delovanje od strane vlasti, a da je šteta koju je pretrpelo iznosila ukupno oko 831.000 franaka (FRF), od čega je FRF 481.000 bio novčani gubitak neposredno izazvan zabranom prodaje knjige u Francuskoj. Do sada od ministra nije bilo nikakvog odgovora – prema francuskim pravilima o administrativnom postupku, to se smatra odbijanje zahteva udruženja – podnosioca predstavke.

II. RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO I PRAKSA

Opšta pravila kojima je uređena sloboda štampe zajamčena članom 11 Deklaracije o pravima čoveka i građanina, koja uživa ustavni status, zasnovana su uglavnom na Zakonu od 29. jula 1881. godine, u dopunjenom obliku, kojim je ustanovljen „represivan“ sistem, koji je tako nazvan zato što se prekršaji kažnjavaju i šteta nadoknađuje ex post facto. To je princip koji Zakon od 29. jula 1881. godine, u dopunjenom obliku, određuje kada u članu 1 kaže: „Svako može da štampa ili prodaje knjige i druga izdanja“ a u članu 5 da „listovi ili druge publikacije mogu se štampati bez prethodne dozvole ili polaganja bilo kakve kaucije...“.
Francuska pravila izdavaštva ipak sadrže neke oblike prethodnih intervencija koje mogu da vode zabranama ili zaplena ali uvek moraju da poštuju načelo da budu srazmerne činjenicama koje su ih izazvale.

Zabrane i zaplene mogu se odrediti u skladu sa opštim ovlašćenjima administrativnih organa

Takve mere opravdane su jedino potrebom da se zaštiti javni red od nemira koje su izazvali ili bi mogli da izazovu rasturanje ili prodaja neke publikacije. Dana 25. jula 1930. godine (Abbé de Kervenoael, D.P. 1930, 497), Državni savet je odlučio da „odredbe člana 18 i drugih Zakona od 29. jula 1881. godine ne sprečavaju gradonačelnike da donose mere po svojim opštim upravnim pravima u cilju očuvanja reda i mira“ a da je dakle „njihova dužnost da zabrane javni promet dokumenata koji bi mogli da izazovu nemire“.

Ipak, kako je određeno presudom Suda za sukobe nadležnosti od 8. aprila 1935. godine (Action Française, D.P. 1935, 3, 25, autor zaključaka Josse a primedaba Waline), ovim merama može da se pribegne samo ako ne postoji drugi način da se zaštiti ili ponovo uspostavi javni red. One takođe moraju da budu srazmerne stepenu nemira i prostorno i vremenski ograničene samo na najnužnije.

Drugo, zakon od 29. jula 1881. godine, u dopunjenom obliku, dozvoljava sudske zabrane i zaplene u određenim okolnostima

Prema članu 51 Zakona, istražni sudija može da naredi zaplenu „pisanih ili štampanih dokumenata, transparenata i proglasa“, u skladu sa zahtevima propisanim Zakonom o krivičnom postupku i „u slučajevima obrađenim u stavovima 1 i 3 člana 24 kao i u članovima 25, 36 i 37 Zakona“. Ti slučajevi obuhvataju podstrekivanje i opravdavanje krivičnih dela (član 24), podstrekivanje vojnog osoblja da odbije izvršenje naređenja (član 25), i uvreda predsednika države, predsednika vlade i stranog diplomate (član 36 i član 37). Članom 61 Zakona propisano je: „Ako je proglašena krivica, sud može, u slučajevima nabrojenim u stavovima 1 i 3 člana 24 i u članovima 25, 36 i 37, naložiti zaplenu oduzetih pisanih ili štampanih dokumenata, transparenata ili proglasa i, u svakom slučaju, naložiti zaplenu i zabranu ili uništavanje svih primeraka ponuđenih prodaji, javno izloženih ili rasturanih. Zabrana i uništenje primeniće se, međutim, samo na određene delove oduzetih primeraka“.

Pored toga, član 62 Zakona od 29. jula 1881. godine, u dopunjenom obliku, takođe propisuje da prilikom određivanja kazni po stavovima 1 i 2 člana 24 i članovima 23 i 25 – za podstrekivanje i opravdavanje krivičnih dela – i člana 27 – širenje lažnih vesti – „istom presudom može da se naloži i privremena zabrana lista ili časopisa na rok ne duži od tri meseca“.
Takođe je uveden pregled određenih vrsta publikacija – glavne kategorije koje su obuhvaćene su publikacije namenjene mladima ili one koje bi mogle da ih ugroze, kao i publikacije stranog porekla ili čiji je tekst na stranom jeziku.

Ovo je uglavnom posledica primene Zakona od 16. jula 1949. godine, koji je propisao pravila u vezi sa „publikacijama namenjenim mladima“ koja mogu da se primene na sve publikacije koje ugrožavaju mlade. Ova pravila, proizvod želje da se zaštite mladi, imaju dvostruku namenu, jer se odnose i na publikacije „uglavnom namenjene deci i starijim maloletnicima“ i na publikacije „svih vrsta koje mogu da ugroze mlade“.

Postoji i sistem administrativnog nadzora u skladu sa članom 14 Zakona od 29. jula 1881. godine, dopunjen Uredbom od 6. maja 1939. godine, i to kako sledi:

Promet, raspodela i prodaja listova ili tekstova na stranom jeziku u Francuskoj, bilo da su periodična izdanja ili ne, može se zabraniti odlukom ministra unutrašnjih poslova.

Listovi ili tekstovi inostranog porekla napisani na francuskom jeziku i štampani u inostranstvu ili u Francuskoj takođe se mogu zabraniti.

Ako su učinjeni svesno, promet, rasturanje ili kopiranje zabranjenih novina ili pisanih tekstova kazniće se kaznom zatvora u trajanju od jedne godine i novčanom kaznom od 30.000 franaka.

Isto važi ako se objavljivanje zabranjenog lista ili pisanog teksta nastavi pod drugim naslovom, ali u ovom slučaju se novčana kazna podiže na 60.000 franaka.

Svi primerci i kopije zabranjenih listova i pisanih tekstova, kao i onih koji nastave da se objavljuju pod drugim naslovom, podležu konfiskovanju.

Uslovi za primenu ovih pravila ustanovljeni su sudskom praksom. Definisan je pojam „inostranog porekla“ i određeni razlozi iz kojih se publikacije mogu zabranjivati, u slučajevima kada nisu određeni zakonskim propisima.

1. Pojam „inostranog porekla“

Test koji administrativni sudovi koriste da odrede da li je neka publikacija stranog porekla sačinjen je od nekoliko niti spletenih u teoriju „konvergentnih dokaza“. Prema tvrdnjama g. Ženevoa, zastupnika vlade u slučaju Ministar unutrašnjih poslova protiv S.A. Librairie François Maspero (Conseil d’Etat („CE“), Ass. 30. juna 1980, A. J. 1980; str. 242), Državni savet uzima u obzir i materijalne i intelektualne činioce: „Materijalni činioci su oni koji se odnose na uslove u kojima je štampan tekst. Čak i ako je štampana u inostranstvu, knjiga koju je na francuskom jeziku napisao francuski pisac može se smatrati knjigom inostranog porekla jedino ako je ustanovljeno da su produkcija ili izdavanje te knjige delimično ili u potpunosti izvedene uz stranu pomoć ... Intelektualni činioci odnose se na nadahnuće za knjigu i njen sadržaj. Na osnovu takvih činilaca je [Državni savet] određivao da li bi publikaciju koja se predstavljala ili kao francusko izdanje strane publikacije ili francusko izdanje tekstova i članaka u toj publikaciji trebalo smatrati publikacijom stranog porekla u smislu člana 14, mada su izdavači bili Francuzi (CE Ass, 2. novembra 1973, S. A. Librairie François Maspero, str. 611)“.
Državni savet je sve sledeće činioce smatrao pokazateljima stranog porekla neke publikacije: državljanstvo i boravište autora (CE, 18. jula 1973, Monus, str. 527), činjenicu da da je publikacija bila prevod (CE, 19. februara 1958, Éditions de la terre du feu, str. 114), državljanstvo izdavača i zemlju u kojoj je izdat tekst (CE, Ass. 2. novembra 1973, dato u gornjem tekstu), zemlju u kojoj je izdat ili štampan (CE, Sect, 9. jula 1982, Alata, str. 281), činjenicu da je pružena strana pomoć (CE, Sect, 4. juna 1954, Barbier, str. 345), i stranu dokumentaciju ili nadahnuće.
Nijedan od ovih činilaca nije sam po sebi dovoljan. Na primer činjenica da je autor strani državljanin nije sama po sebi dovoljna za primenu člana 14. Status publikacije određuje se razmatranjem svih činilaca zajedno.

2. Razlozi koji opravdavaju primenu od strane ministra unutrašnjih poslova člana 14 Zakona od 29. jula 1881.godine, u dopunjenom obliku

Mada zakon nije odredio osnove za primenu, praksom Državnog saveta ustanovljeno je pravilo da se član 14 može primeniti jedino iz određenih razloga javnog interesa i javnog reda. Ispočetka administrativni sudovi nisu vršili nikakvu reviziju procene činjenica koje su bile osnov za meru niti su, a fortiori, razmatrali srazmernost mere. Proveravali su da li su razlozi koje su dale vlasti da bi opravdale upotrebu člana 14 zakoniti tako što bi se uverili da spadaju u delokrug Zakona (vidi na primer CE, 4. juna 1954.g., Joudoux i Riaux, A.J. 1954, str. 360, i CE, 17. decembra 1958.g., Société Olympia Press, D.J. str. 175, zaklj. Braibant).
Glavni osnovi za koje je Državni savet smatrao da su „među onima koji mogu da opravdaju zakonsku meru preduzetu u skladu sa članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, su sledeći: zaštita javnog reda (vidi na primer CE, 2. novembra 1973, gore), nemoralnu prirodu publikacije (vidi na primer CE, 17. decembra 1958, gore), kao i neophodnost borbe protiv rasističke ideologije, posebno ponovnog oživljavanja nacizma (CE, 17. aprila 1985, Société Les Editions des Archers, str. 100).

3. Način provere zakonitosti mera ministra unutrašnjih poslova na osnovu člana 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku

Molbe za sudsku reviziju odluka ministra unutrašnjih poslova po članu 14 Zakona od 1881.godine mogu se podnositi administrativnim sudovima i naknadne žalbe administrativnim apelacionim sudovima, ustanovljenim Zakonom od 31. decembra 1987. godine. Odluke ministra može takođe preinačiti Državni savet koji je pre reforme 1987. godine delovao kao apelacioni sud u takvim slučajevima. S druge strane, administrativni sudovi ne odobravaju odlaganje izvršenja zabrana publikacija jer smatraju da šteta koju nanosi primena takvih zabrana nije nenadoknadiva pa nije takve prirode da bi opravdala odlaganje izvršenja (CE, 28. aprila 1978, Sieur Alata and Société des éditions du Seuil, ADJA,. juli-avgust 1978, str. 398).
Administrativni sudovi počinju tako što procenjuju „spoljašnju zakonitost“ mera preduzetih po članu 14, drugim rečima, razmatraju da li su vlasti poštovale pravila nadležnosti, postupka i forme. Na taj način obraćaju naročitu pažnju na osnove za preduzimanje mere, koji moraju da budu u saglasnosti sa Zakonom od 11. jula 1979. godine, i proveravaju da li su poštovana prava odbrane, kako je propisano članom 8 Uredbe od 28. novembra 1983. godine. Ta uredba, koja se odnosi na autore publikacija obuhvaćenih članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, kao i na one čija dela su obuhvaćena zakonom o publikacijama namenjenim mladima ili publikacijama koje ugrožavaju mlade, propisuje da, „osim u izuzetnim ili vanrednim okolnosima i u skladu sa zahtevima javnog reda“, takve odluke „se mogu zakonito donositi samo nakon što je stranki koja je u pitanju data mogućnost da podnese pismene primedbe. Tu stranku ... mora da sasluša, na njen zahtev, službeno lice koje je odgovorno za slučaj ili lice koje je ovlašćeno da zabeleži usmene primedbe stranke, koje mogu zastupati ili im pomagati advokati koje sami odaberu“.
Drugo, administrativni sudovi takođe ispituju „unutrašnju zakonitost“ datih mera, čiji se domašaj promenio po stupanju na snagu Zakonodavne uredbe od 6. maja 1939. godine. Državni savet se uvek starao da vlasti imaju dobre osnove da odrede da su publikacije „inostranog porekla“, da nisu načinile nikakvu pravnu grešku u primeni zakona, da nisu svoje zaključke temeljile na činjenično netačnim podacima i da nisu zloupotrebile svoja ovlašćenja. Međutim, u ranijim odlukama administrativni sudovi nisu razmatrali procenu da li publikacija ugrožava javni red ili javni interes.
Od tog vremena je po ovom pitanju došlo do velikog napretka u sudskoj praksi.
U presudi svog Sudskog veća od 2. novembra 1973. godine (S.A. Librairie François Maspero, pomenuto u gornjem tekstu), Državni savet je odlučio da proširi svoju reviziju zakonitosti ministarskih odluka po članu 14 Zakona tako da obuhvati i očigledno pogrešne procene, to jest na proveru da li je ozbiljna pogrešna procena možda dovela do očigledne nesrazmernosti sa činjenicama koje su ih izazvale.
Kada mu je udruženje – predlagač podnelo svoj slučaj na razmatranje, Državni savet je odlučio da odstupi od svoje prakse i proširi domašaj svog razmatranja. Posledica presude Državnog saveta od 9. jula 1997. godine je da administrativni sudovi moraju da izvrše „potpunu“ procenu osnova za odluku. Državni savet je naveo u presudi da je dužnost administrativnih sudova da „razmotre da li bi zabranjena publikacija mogla da načini toliku štetu [opštim interesima za koje je ministar odgovoran] da zahteva ograničenje građanskih sloboda“.

PRAVO

I. ZAHTEV VLADE DA SUD PREISPITA SVOJU ODLUKU O STATUSU ŽRTVE UDRUŽENJA – PREDLAGAČA U ODLUCI O PRIHVATLJIVOSTI PREDSTAVKE

Vlada je 23. februara 2001. godine zatražila od Suda da preispita svoju odluku o osnovanosti njenog prethodnog prigovora u vezi sa statusom žrtve udruženja – podnosioca predstavke, koja je bila odbijena u odluci o prihvatljivosti predstavke od 18. januara 2000. godine. Vlada je navela da je udruženje – podnosilac uspelo da ubedi Državni savet da povuče zabranu njegove publikacije sa retroaktivnim dejstvom. Vlada je tvrdila da eliminacija osporene mere iz korpusa pravnih propisa čini žalbe udruženja – podnosioca neprihvatljivim ipso facto, kao i da je zahtev za nadoknadu štete koji udruženje namerno nije bilo podnelo niti bio neizvesan niti bi sigurno preterano odužio trajanje postupka. Što se tiče budućnosti, stav Vlade je bio da je status žrtve udruženja – podnosioca isto tako sporan budući da u tom trenutku nije bilo nikakve zabrane neke njegove publikacije.
Sud nije u stanju da vidi nikakve nove dokaze koji bi mogli da ga ubede da preispita odluku od 18. januara 2000. godine u pogledu osnovanosti prethodnog prigovora da se udruženje – podnosilac predstavke ne bi moglo smatrati „žrtvom“. Sledi da se zahtev Vlade mora odbaciti.

II. NAVODNA POVREDA SAMOG ČLANA 10, KONVENCIJE, KAO I ČLANA 10 U VEZI SA ČLANOM 14

Pozivajući se na član 10 Konvencije, udruženje – podnosilac predstavke se žalilo da je član 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, bio previše nejasan za jedan pravni propis i nije ispunjavao uslov da bude pristupačan i predvidljiv u pogledu dejstva. Po udruženju, ometanje koje je ovaj propis dozvoljavao nije bilo neophodno u demokratskom društvu. Pored toga, odredba je izazivala diskriminaciju u pogledu slobode izražavanja na pravnom osnovu jezika ili nacionalnog porekla pa je tako predstavljala povredu člana 14 u vezi sa članom 10.

Slede bitne odredbe člana 10 i člana 14:

Član 10

1. Svako ima pravo na slobodu izražavanja. Ovo pravo uključuje slobodu posedovanja sopstvenog mišljenja, primanja i saopštavanja informacija i ideja bez mešanja javne vlasti i bez obzira na granice ...

2. Pošto korišćenje ovih sloboda povlači za sobom dužnosti i odgovornosti, ono se može podvrgnuti formalnostima, uslovima, ograničenjima ili kaznama propisanim zakonom i neophodnim u demokratskom društvu ... radi sprečavanja nereda ili kriminala...“

Član 14

Uživanje prava i sloboda predviđenih u ovoj Konvenciji obezbeđuje se bez diskriminacije po bilo kom osnovu, kao što su ... jezik, veroispovest, političko ili drugo mišljenje, nacionalno ili socijalno poreklo, veza s nekom nacionalnom manjinom, imovno stanje, rođenje ili drugi status.

Vlada je tvrdila da je ometanje prava na slobodu izražavanja bilo opravdano prema drugom stavu člana 10 Udruženje – podnosilac predstavke je ovaj argument osporilo.
Sud će početi razmatranjem žalbe udruženja – podnosioca sa tačke gledišta samog člana 10.

A. Da li je postojalo ometanje

Sud ne sumnja da se član 14 Zakona od 29. jula 1881. godine, dopunjen Uredbom od 6. maja 1939. godine, koji je bio osnov za nalog od 29. aprila 1988. godine kojim je ministar unutrašnjih poslova uveo zabranu u celoj Francuskoj rasturanja, podele i prodaje knjige koju je izdalo udruženje – podnosilac predstavke, može sam po sebi smatrati „ometanjem“ prava na sobodu izražavanja udruženja – podnosioca, čiji je sastavni deo sloboda izdavanja pisanih dokumanata i publikacija (vidi, mutatis mutandis, presudu u slučaju Klass i drugi protiv Nemačke od 6. septembra 1978, Serija A br. 28, str. 21, stav 41). Vlada ovo ne osporava.

B. Opravdanje ometanja

Ovakvo ometanje predstavlja povredu člana 10, osim ako nije „propisano zakonom“, ako nema jedan od legitimnih ciljeva nabrojanih u stavu 2 člana 10 ili nije „neophodno u demokratskom društvu“ za ostvarivanje takvih ciljeva.

1. „Propisano zakonom“

Sud napominje da izraz „propisano zakonom“, u smislu stava 2 člana 10, zahteva prvo da osporena mera ima neki osnov u unutrašnjem pravu; međutim takođe se odnosi na kvalitet zakona koji je u pitanju, zahtevajući da je pristupačan datoj osobi, koja pored toga mora da bude u stanju da predvidi njegove posledice, kao i da bude u skladu s vladavinom prava (vidi presudu u slučaju Kruslin protiv Francuske od 24. aprila 1990. godine, Serija A, br. 176-A, str. 20, stav 27).
Nema sumnje da je u posmatranom slučaju prvi uslov zadovoljen jer pravnu osnovu za odluku predstavlja član 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku. Ostaje da se odluči da li taj zakon takođe ispunjava zahteve pristupačnosti i predvidljivosti. Stavovi strana o ovome su se razlikovali. Udruženje – podnosilac predstavke je smatralo da je odredba previše nejasna da bi mogla da predstavlja pravni propis pa tako nije ni ispunjavala zahtev da bude pristupačna i predvidljivog dejstva. S druge strane, Vlada je tvrdila da Zakon od 1881. godine, u dopunjenom obliku, ispunjava zahteve pristupačnosti i predvidljivosti jer je dopunjen velikim korpusom sudske prakse Državnog saveta, čiji je najskoriji primer i presuda u slučaju Ekin.
Sud napominje da prema njegovoj praksi pojam „pravo“ treba posmatrati u „materijalnom“ a ne „formalnom“ smislu. Sud, dakle, ispituje sve što zajedno čini pisane zakone, ukjučujući i akte nižeg ranga od zakona (vidi presudu u slučaju De Wilde, Ooms i Versyp od 18. juna 1971, Serija A br. 12, str. 45, stav 93) kao i sudske odluke u kojima su oni protumačeni (vidi, mutatis mutandis, presudu u slučaju Kruslin protiv Francuske, str. 21–22, stav 29). Uposmatranom slučaju je pitanje da li je u trenutku donošenja ministarske odluke od 29. aprila 1988.godine postojao uređen skup doslednih, jasnih i preciznih odluka francuskih sudova kojima je preciziran sadržaj člana 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, na takav način da je udruženje – podnosilac predstavke moglo da prilagodi svoje postupke prilikom izdavanja knjiga. Imajući naročito u vidu ograničeno ispitivanje koje je izvršio Državni savet u vreme osporenih dela, Sud naginje zaključku da ograničenje na koje se žalilo udruženje – podnosilac nije ispunjavalo zahtev predvidljivosti. Istina je da je u presudi od 9. jula 1997. godine u predmetu koji je sada pred Sudom Državni savet revidirao svoju praksu i proširio domet svog ispitivanja na punu reviziju osnova za ministarske odluke donete na osnovu člana 14 Zakona iz 1888. godine. Ipak, u svetlu svog zaključka u pogledu neophodnosti ometanja, Sud ne smatra za potrebno da odlučuje o ovom pitanju (vidi stav 64, dole).

2. Legitiman cilj

Vlada je navela da su mere zabrane propisane Zakonom od 1881. godine, u dopunjenom obliku, i precizirane praksom sudova imale legitiman cilj – sprečavanje nereda – i da su korišćene uglavnom protiv rasističkih publikacija i onih koje pozivaju na nasilje. Udruženje – podnosilac predstavke je navelo da su osporene odredbe odražavale diskriminatorne ideje zasnovane na nacionalnosti autora publikacije i na njenom jeziku.
Sud primećuje da je u posmatranom slučaju cilj vlasti da primenom člana 14 Zakona od 1881.godine, u dopunjenom obliku, spreče nemire putem zabrane u Francuskoj knjige koja poziva na separatizam i upotrebu sile. Uzimajući u obzir trenutnu situaciju u Baskiji, Sud smatra da je moguće da je cilj mere preduzete protiv udruženja – podnosioca bio onaj na koji se pozvala Vlada, to jest sprečavanje nemira ili kriminala. To je slučaj uvek kada se, kao u posmatranoj knjizi, separatistički pokret oslanja na metode koji podrazumevaju upotrebu sile (vidi Sürek i Özdemir protiv Turske (GC), br. 23927/94 i 24277/94, stav 51, ECHR [8.7.99]).

3. Neophodnost u demokratskom društvu

(a) Argumenti stranaka pred Sudom

(i) Udruženje – podnosioca predstavke

Udruženje – podnosilac predstavke je sebe smatralo žrtvom diskriminatorne mere koja je predstavljala povredu člana 14 i člana 10 Konvencije. U vezi s tim je naglasilo da je zabrana koja je proistekla iz primene Uredbe od 6. marta 1939. bila diskriminatorna jer je cilj samog zakona bio da se ustanovi ova diskriminacija po osnovima nacionalnosti i jezika. Udruženje je naglasilo da je zakon bio usvojen u vreme kada je opšti odnos prema strancima bio neprijateljski i odražen u diskriminatornim stavovima koji su bili zasnovani na pretpostavci da su stranci posebno opasni a da su subverzivne ideje po prirodi strane. Taj zakon je nespojiv sa savremenim i naprednim stavom o uživanju osnovnih prava gde bi pravilo trebalo da bude jednakost stranaca i sopstvenih državljana.
Što se tiče razloga za zabranu, udruženje – podnosioca je navelo da su članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, određena strožija pravila za strane publikacije ili publikacije na stranom jeziku, koja nisu bila saglasna članovima 14 i 10 Konvencije. Za njih nije postojalo objektivno i razumno opravdanje i moglo bi se čak očekivati da osnaže postojeće predrasude u javnosti prema strancima. Zakon takođe nije bio u skladu s propisima Evropske zajednice o slobodnom toku robe primenjenim od strane Suda pravde EZ.
Udruženje – podnosilac predstavke je smatralo da je ipak žrtva povrede Konvencije jer je članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, stavljeno u stanje stalne ugroženosti – jednu vrstu Damoklovog mača nad njegovim pravom na slobodu izražavanja zajamčenim članom 10 Konvencije. Primetilo je da je njegov cilj da informiše što više zainteresovanih, u raznim zemljama i na međunarodnom planu, o ljudskim pravima i pravima naroda, a posebno pravima naroda da odlučuju o sopstvenoj budućnosti i na samoopredeljenje. Njegov cilj je dakle širenje ideja koje bi po mišljenju ministra unutrašnjih poslova mogle da podstiču separatizam pa su time potpadale pod ministarsku cenzuru. Pored toga, knjige su pripremali zajedno francuski i španski pisci a pisane su na francuskom, španskom, baskijskom, nemačkom, italijanskom i engleskom jeziku. Udruženje – podnosilac je već pretrpelo povredu svoga prava na slobodu izražavanja koja je trajala preko devet godina. Sve u svemu, zakon je predstavljao veoma veliku opasnost za slobodu izražavanja jer je ustanovio skup preventivnih pravila koja su bila izuzeta iz opštih pravila o slobodi štampe, drugim rečima, administrativni sistem u kom su sudovi vršili reviziju ex post facto bez mogućnosti da nalože suspendovanje osporene mere. Ministar je imao veoma široka diskreciona ovlašćenja da proceni razloge za zabranu, a zabrane su bile opšte i apsolutne u prostornom i vremenskom smislu i nije bilo moguće da se prilagode određenim situacijama.

(ii) Vlada

Vlada je tvrdila da se za osporeni zakon ne bi moglo reći da nema srazmere mere, za svrhe stava 2 člana 10, između njegovog cilja i metoda koji su korišćeni, zato što su administrativni sudovi ispitivali srazmernost. Rezultat tog ispitivanja je da se primenjuju samo one mere koje nastaju kao posledica postojanja veoma ozbiljne opasnosti za javni interesi.
Po mišljenju Vlade, takođe nije bilo različitog postupanja prema pisacima i izdavačima francuskih i stranih publikacija u pogledu uživanja prava na slobodu izražavanja. Tačno je da je pojam inostranog porekla, bez koga bi bilo nemoguće primeniti osporena pravila o zabranama, tumačen u sudskoj praksi tako da obuhvata i knjige objavljene u inostranstvu – mada to samo po sebi nije bio jedini kriterijum za odlučivanje – kao i knjige izdate u Francuskoj, koje su zbog svog nadahnuća i sadržaja stekle status publikacija stranog porekla. Zabrana propisana članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, odnosila se, dakle, i na francuske i na strane publikacije. Razlika između pravnih propisa koji se odnose na publikacije stranog porekla i propisa koji se odnose na druge publikacije nije tako očigledna kako je udruženje – podnosilac tvrdilo kada se žalilo na diskriminaciju protivnu odredbama člana 14.
Vlada je naglasila da administrativne vlasti po službenoj dužnosti mogu da narede zaplenu francuskih publikacija ako smatraju da bi mogle da izazovu ozbiljno kršenje javnog reda. Administrativne vlasti su dakle, ovlašćene da zabrane izdavanje nekog dela u slučaju da postoji ozbiljna ugroženost javnog reda i ako je to delo bilo francuskog bilo stranog porekla, pa prema tome sudovi ispituju iste kriterijume u oba slučaja (srazmernost i neophodnost). Sledi da dve publikacije, od kojih je jedna francuskog a druga stranog porekla, ne mogu u suštini imati bitno drugačiji tretman. Navodna razlika u postupanju se u stvari svodila samo na razliku u pravnom osnovu i postupku. Sada je to već postala uglavnom formalna razlika, upravo zbog presude u slučaju Udruženja Ekin od 9. jula 1997. godine. Posledica ove značajne presude je da se od administrativnih sudova sada očekuje da obezbede da, u slučajevima kao ovaj koji je pred Sudom, osporene odluke budu tačno srazmerne ozbiljnosti činjenica, koje pak moraju da budu tačno takve da opravdavaju pravnu odluku. Na primer, jedino ozbiljna opasnost za javni interes može da opravda tako ozbiljnu sankciju i na toj je osnovi odluka koja je pogodila udruženje – podnosioca poništena. Pored toga, ako je pojedinačnom merom prekršen član 10 Konvencije, ona automatski takođe predstavlja povredu člana 14 Zakona od 1881. godine, kako ga je sada tumačio praksom Državni savet jer prekoračuje službena ovlašćenja koja su ustanovljena ovom sudskom praksom. Sledi, dakle, bez obzira na bilo kakva činjenična razmatranja, i iz svih razloga koji su dati u gornjem tekstu, da nije bilo ničega što bi opravdalo argument da službena ovlašćenja koja osporeni zakon daje administrativnim vlastima nisu sama po sebi u saglasnosti sa članom 10 Konvencije.
Vlada je iznela stav da je postojanje zakona koji bi se odnosio samo na publikacije stranog porekla opravdano neuobičajenom prirodom tih publikacija, što je značilo da u mnogim slučajevima francuski sudovi ne bi imali praktičnog sredstva da kazne pisce ili izdavače odgovorne za zabranjene postupke ako oni deluju u inostranstvu. Čak i kada bi francuski sudovi mogli da ih kazne, bilo bi veoma teško obezbediti izvršenje izrečenih kazni. Sledi da u ovim okolnostima nije bilo dokazano postojanje bilo kakve diskriminacije koja bi bila posledica Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku.

(b) Procena Suda

(i) Opšta nečela

Sud ponavlja opšta načela navedena u presudama u vezi sa članom 10 (vidi presudu u slučaju Handyside protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 7. decembra 1976. godine, Serija A br. 24, Sunday Times protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 26. aprila 1979. godine, Serija A, br. 30, Lingens protiv Austrije od 8. jula 1986. godine, Serija A, br. 103, Oberschlick protiv Austrije od 23.maja 1991. godine, Serija A, br. 204, i Observer i Guardian protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 26. novembra 1991. godine, Serija A, br. 216).

Sloboda izražavanja predstavlja jedan od osnovnih temelja demokratskog društva i jedan od osnovnih uslova njegovog napretka i ispunjenja svakog pojedinca. Uz ograničenja navedena u stavu 2, odnosi se ne samo na „informacije“ ili „ideje“ koje su opšte prihvaćene i smatrane bezopasnim ili beznačajnim, već i na one koje vređaju, šokiraju ili uznemiravaju ljude. Takvi su zahtevi pluralizma, tolerancije i širokogrudosti bez kojih nema „demokratskog društva“. Međutim, kako je navedeno u članu 10, ova sloboda je omeđena izuzecima koji moraju da se tumače usko, a neophodnost svakog izuzetka mora se ustanoviti bezuslovno.

Pridev „neophodan“ u smislu stava 2 člana 10 podrazumeva postojanje „hitne društvene potrebe“. Zemlje ugovornice uživaju izvesnu fleksibilnost u procenjivanju da li takve potrebe postoje, ali to se događa uz evropski nadzor, koji obuhvata i pravne propise i odluke kojima se oni primenjuju, čak i one koje donosi nezavisan sud. Sud je, dakle, ovlašćen da donese konačnu odluku o tome da li je „ograničenje“ u skladu sa slobodom izražavanja zaštićenom članom 10.

Zadatak Suda prilikom primene svoje nadzorne nadležnosti nije da zauzme mesto nadležnog nacionalnog suda već da preispita prema članu 10 odluke koje su donete u primeni svojih ovlašćenja. To ne znači da je nadzor ograničen na procenu da li je tužena država svoja diskreciona prava primenila na razuman način, pažljivo i u dobroj nameri; ono što Sud treba da uradi je da sagleda ometanje koje je predmet žalbe u svetlu celine slučaja i da odredi da li je bilo „srazmerno legitimnom cilju“ i da li su razlozi koji su nacionalne vlasti dale da bi ga opravdale „relevantni i dovoljni“.

Član 10 ne zabranjuje prethodna ograničenja izdavanja kao takva. To je potvrđeno ne samo rečima „uslovi“, „ograničenja“, „sprečavati“ i „sprečavanje“ koje se pojavljuju u toj odredbi, već i presudom suda u gore-pomenutom slučaju Sunday Times od 26. aprila 1979. godine i presudom Markt Intern Verlag GmbH i Klauss Beermann protiv Nemačke od 20. novembra 1989. godine (Serija A br. 165). Na drugoj strani, opasnosti koje nose prethodna ograničenja su takve da zahtevaju najpodrobnije moguće ispitivanje Suda. To je naročito slučaj u pogledu štampe, jer su vesti kvarljiva roba i čak i kratkorajno zadržavanje njihovog objavljivanja može da ih potpuno liši svake vrednosti. Ovaj rizik odnosi se takođe i na druge publikacije koje nisu listovi a koje se bave aktuelnim pitanjima.

Sud smatra da ova načela važe i za izdavanje knjiga i drugih pisanih tekstova.

(ii) Primena ovih načela na posmatrani slučaj

Član 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, formulisan je široko i ministru unutrašnjih poslova daje široka ovlašćenja da određuje administrativne zabrane rasturanje publikacija koje su inostranog porekla ili pisane na stranom jeziku. Kao što je već rečeno, takva prethodna ograničenja u principu nisu nužno protivna Konvenciji. Pa ipak, neophodan je pravni okvir koji obezbeđuje strogu kontrolu opsega tih zabrana kao i delotvornu sudsku kontrolu da bi se izbegla zloupotreba ovlašćenja.
Vlada je naglasila da su ovlašćenja ministra unutrašnjih poslova pod pažljivim nadzorom administrativnih sudova, koji imaju pravo da zabranu ponište. Pored toga, prema članu 8 Uredbe od 28. novembra 1983. godine, odluke donete po članu 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, mogu se sprovesti samo nakon što je licima na koje se odnose pružena prilika da podnesu pismene opaske kao i da izlože svoj slučaj usmeno na poziv organa vlasti (vidi stav 32, gore).
Što se tiče dometa pravila koja se odnose na strane publikacije, Sud primećuje da je članom 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, ustanovljen izuzetak od opšteg prava time što su ministru unutrašnjih poslova data ovlašćenja da određuje opšte i apsolutne zabrane u celoj Francuskoj rasturanja, raspodele ili prodaje svakog dokumenta na stranom jeziku ili dokumenta za koji se smatra da je stranog porekla, čak i ako je na francuskom. Sud primećuje da ta odredba ne određuje okolnosti u kojima se to ovlašćenje sme primenjivati. Naročito upadljivo je da nema definicije pojma „stranog porekla“ ili bilo kakve naznake osnova po kojima publikacija koja se smatra stranom sme da se zabrani. Ove praznine su se doduše postepeno popunjavale praksom administrativnih sudova. Pa ipak, kako je naglasilo udruženje – predlagač, primena tih pravila je u nekim slučajevima proizvela ishode koji su u najboljem slučaju iznenađujući, a u nekim slučajevima čak i skoro samovoljni, u zavisnosti od jezika ili mesta na kom je publikacija izdata.
Što se tiče oblika i dometa sudske revizije administrativnih zabrana, Sud primećuje da se revizija odvija ex post facto. Pored toga, sudska revizija nije automatska jer se obavlja samo po zahtevu izdavača. Što se pak tiče dometa i delotvornosti sudske revizije, Sud primećuje da su sve do presude koju je Državni savet doneo u posmatranom slučaju administrativni sudovi vršili ograničeno ispitivanje odluka donetih po članu 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku. Državni savet nije svoja reviziona ovlašćenja proširio do stepena potpune revizije sve do njegove presude od 9. jula 1997. godine u slučaju Ekin. I pored toga je udruženje – podnosilac predstavke moralo da čeka više od devet godina na pravosnažnu sudsku odluku. Jasno je da je dužina postupka znatno umanjila delotvornost sudske revizije, a slučaj je trebalo obraditi mnogo brže upravo zbog njegovog sadržaja. Otežavajuća okolnost čije postojanje Vlada nije osporila, je i da su prema propisu koji se primenjuje na slučaj koji je pred ovim Sudom odlaganja izvršenja određivana samo ako je podnosilac molbe bio u stanju da dokaže da bi zabrana mogla da izazove štetu koju bi bilo teško nadoknaditi. Takav uslov je, blago rečeno, teško ispuniti. Konačno, članom 8 Uredbe od 28. novembra 1983. godine propisano je da ako vlasti proglase da je zabrana hitno potrebna izdavaču nije ostavljena mogućnost da podnese usmene i pismene primedbe pre nego što se izvrši nalog za zabranu, što se upravo i dogodilo u posmatranom slučaju. Sud zaključuje da postojeći postupci sudske revizije slučajeva u vezi sa administrativnim zabranama publikacija ne nude dovoljne garancije da će sprečiti zloupotrebe.
Izgleda da su ti propisi suprotni formulaciji stava 1 člana 10 Konvencije, kojim je određeno da se prava navedena u tom članu obezbeđuju „bez obzira na granice“. Vlada je tvrdila da je postojanje propisa koji se odnose na publikacije stranog porekla opravdano između ostalog i činjenicom da je nemoguće sprovesti postupak protiv pisaca ili izdavača odgovornih za zabranjene postupke koji deluju iz inostranstva. Sud ovo ne smatra prihvatljivim argumentom. Mada su izuzetne okolnosti 1939. godine, neposredno pre izbijanja Drugog svetskog rata, možda mogle da opravdaju uvođenje stroge kontrole nad stranim publikacijama, argument da sistem koji je vršio diskriminaciju nad publikacijama ove vrste treba da ostane na snazi se ne čini odbranjivim. Sud takođe primećuje da je sedište udruženja – podnosioca predstavke koje je izdalo zabranjenu knjigu u Francuskoj.
U predmetu koji razmatra, Sud, kao i Državni savet, smatra da sadržina knjige nije opravdavala, posebno u pogledu problema javne bezbednosti i javnog reda, toliko ozbiljno ometanje slobode izražavanja udruženja – podnosioca kao što je bila zabrana koju je odredio ministar unutrašnjih poslova. Sud, dakle, smatra da zabrana nije ispunila hitnu društvenu potrebu i da nije bila srazmerna legitimnom cilju vlasti.
U svetlu ovih činilaca i analize osporenih pravnih propisa, Sud zaključuje da se ometanje koje predstavlja član 14 Zakona od 1881. godine, u dopunjenom obliku, ne može smatrati „neophodnim u demokratskom društvu“. Sledi da je došlo do povrede člana 10.
Imajući u vidu ovaj zaključak, Sud smatra da nije potrebno da razmatra i žalbu o navodnoj povredi člana 10 u vezi sa članom 14 Konvencije.

III. NAVODNA POVREDA STAVA 1 ČLANA 6 KONVENCIJE

Udruženje – podnosilac predstavke se žalilo na dužinu postupka, i tvrdilo da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije, kojim je određeno:

1. Svako, tokom odlučivanja o njegovim građanskim pravima i obavezama ili o krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na pravičnu i javnu raspravu u razumnom roku pred nezavisnim i nepristrasnim sudom...

Vlada je 23. februara 2001. godine napomenula da se posmatrani slučaj ne može smatrati sporom oko građanskih prava i obaveza u smislu stava 1 člana 6. Međutim, Sud ne vidi razloga da odstupi od stava koji je zauzeo u odluci o prihvatljivosti predstavke od 18. januara 2000.godine. Sledi da Sud ne može da prihvati primedbu Vlade.
Period koji se posmatra počinje 1. juna 1988. godine, kada je udruženje – podnosilac predstavke podnelo administrativnu žalbu protiv zabrane koju je ministar unutrašnjih poslova izdao 29. aprila 1988. godine, a završava se presudom Državnog saveta od 9. jula 1997. godine, pa je dakle trajao devet godina, jedan mesec i osam dana.
Da bi se odredilo da li je prekoračen „razuman rok“, postupak se mora ispitati u svetlu posebnih okolnosti slučaja i kriterijuma uspostavljenih praksom Suda, posebno komplikovanosti slučaja, postupaka udruženja – podnosioca i vlasti i značaja onoga što je udruženje imalo da izgubi (vidi presudu u slučaju Silva Pontes protiv Portugalije od 23. marta 1994. godine, Serija A br. 286-A, str. 15, stav 39).
Udruženje – podnosilac predstavke je naglasilo da je postupak trajao devet godina i mesec dana, i to pet godina pred Administrativnim sudom u Pau i četiri pred Državnim savetom po žalbi. Udruženje – predlagač ni na koji nečin nije bilo odgovorno za dužinu trajanja postupka budući da je uvek delovalo bez ikakvog odlaganja. Prema udruženju, isto se ne bi moglo reći za administrativne sudove.
Vlada je tvrdila da je slučaj bio komplikovan zbog pravnih i činjeničnih pitanja zakona i činjenica koja su bila pokrenuta. Značaj slučaja je potvrđen presudom koja je doneta i činjenicom da je Državni savet doneo odluku u punom sastavu. Pored toga, presuda je bila doneta samo godinu dana pošto je ministar unutrašnjih poslova izneo stavove odbrane.
Sud primećuje da je postupak trajao više od devet godina u dva stepena, kao i da je administrativnom sudu trebalo više od dve godine da odredi koji sud je nadležan. Oko dve i po godine prošlo je od 9. januara 1991. godine, kada je predsednik Pravosudnog odeljenja Državnog saveta odlučio da slučaj prosledi Administrativnom sudu u Pau, i 1. juna 1993. godine, kada je taj sud doneo presudu. Sud takođe primećuje da je postupak pred Državnim savetom trajao skoro četiri godine. Nema dokaza da je predlagač na bilo koji način odugovlačio postupak. Tačno je, kako je navela Vlada, da je slučaj bio unekoliko složen. Međutim, sporost postupka bila je uglavnom posledica postupanja sudova pred kojim se odvijao.
Sud ponavlja da je stvar država ugovornica da same organizuju svoje pravosudne sisteme na takav način da sudovi mogu svima da garantuju pravo na pravosnažnu odluku o njihovim građanskim pravima i obavezama u razumnom roku. Sud, dakle, smatra da se ukupno trajanje postupka – preko devet godina – ne može smatrati „razumnim“, kada je ono o čemu je suđeno bilo od posebnog značaja.
Sledi da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije.

IV. NAVODNA POVREDA ČLANA 13 KONVENCIJE

Udruženje – podnosilac predstavke se žalilo da nije imalo pristup hitnom postupku pred administrativnim sudom kojim bi sud preispitao zabranu knjige i, ako je potrebno, odmah je i ukinuo. Udruženje je tvrdilo da žalba ikakvog dejstva ne bi mogla da zadovolji zahteve koje postavlja član 13 Konvencije.
Imajući u vidu zaključak stava 73 gore i procene date u stavovima 60 do 62, Sud smatra da nije potrebno da se ova žalba razmatra odvojeno.

V. PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE

Član 41 Konvencije određuje:

Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.

A. Materijalna šteta

Udruženje – podnosilac predstavke je smatralo da bi mu trebalo nadoknaditi celokupan iznos materijalne štete koja je nastala potpunom zabranom prodaje knjige na teritoriji Francuske. Nema sumnje da je devet godina nakon zabrane knjiga izgubila od svoje aktuelnosti i privlačnosti za čitaoce. Prema udruženju, potencijalno bi se mogle prodati sledeće količine knjige u Francuskoj: 4.000 primeraka na francuskom jeziku, 1.000 na baskijskom, 250 na španskom i 100 na engleskom. Knjiga se podavala za 90 francuskih franaka (FRF) po primerku, tako da bi ukupan prihod od prodaje izneo FRF 481.500.
Vlada je tvrdila da se materijalna šteta mogla da proceni jedino u svetlu činjenice da je udruženje – podnosilac predstavke moglo da nadoknadu dobije putem sudova u Francuskoj. U svakom slučaju, iznos mora da se smanji.
Sud ne može da nagađa o mogućoj prodaju knige udruženja – podnosioca, ali ipak smatra da je zbog prirode ograničenja i nerazumno dugog trajanja postupka udruženje moralo da pretrpi izvesnu materijalnu štetu koja se, međutim, ne može tačno proceniti. U takvim okolnostima Sud dodeljuje udruženju, na pravičnoj osnovi, iznos od FRF 250.000 za naknadu materijalne štete.

B. Nematerijalna šteta

Udruženje – podnosilac predstavke predstavke je tvrdilo da je pretrpelo znatnu nematerijalnu štetu jer su ga tokom devet godina francuske vlasti smatrale i predstavljale javnosti kao zagovornika terorizma. Štetu je procenilo na FRF 100.000. U pogledu štete koja je bila posledica nerazumno dugog trajanja postupka, udruženje ju je procenilo na FRF 100.000. Konačno, činjenica da je bilo žrtva diskriminacije po nacionalnom i jezičkom osnovu bila je još jedna pritužba koja je izazvala nematerijalnu štetu u iznosu od FRF 100.000.
Udruženje – podnosilac predstavke je, dakle, tražilo nadoknadu u iznosu od FRF 300.000 za nematerijalnu štetu.
Vlada je smatrala da je taj iznos očigledno preteran.
Sud smatra da je udruženje bez sumnje pretrpelo nematerijalnu štetu zbog prirode ograničenja i nerazumno dugog trajanja sudskog postupka. Uzimajući u obzir svoju praksu u ovoj oblasti i odlučujući na pravičnoj osnovi, kako zahteva član 41, Sud odlučuje da dodeli iznos od FRF 50.000 u ovoj stavci.

C. Sudski troškovi

Udruženje – podnosilac predstavke je troškove koje je imalo u postupku pred domaćim sudovima procenilo kako sledi:

– FRF 5.058 za troškove postupka pred Administrativnim sudom u Pau,

– FRF 14.292 za troškove postupka pred Državnim savetom,

što ukupno iznosi FRF 23.500, uključujući troškove telefonskih poziva, telefaksa i fotokopija za advokate.

Ovome su dodati poštanski troškovi i troškovi putovanja u Bajon, Pau i Pariz za učestvovanje u postupku pred domaćim sudovima i prevoz i skladištenje neprodatih primeraka knjige, što je iznosilo ukupno FRF 12.000.

Udruženje – podnosilac predstavke je takođe navelo da je pretrpelo troškove od FRF 51.000 u postupku pred ovim Sudom.
Vlada je iznose navedene u ovoj stavci smatrala preteranim, posebno one koji se odnose na troškove postupka pred ovim Sudom.
Sud smatra da se troškovi postupka pred domaćim sudovima moraju da nadoknade, budući da su bili posledica napora da se ispravi povreda koju je ustanovio ovaj Sud. Po ovoj stavci dodeljuje udruženju iznos od FRF 23.500 za pokrivanje troškova sudskih postupaka pred Administrativnim sudom i Državnim savetom, kao i telefonskih poziva, telefaksa i fotokopija za svoje advokate. Što se tiče troškova postupka pred ovim Sudom, udruženju se na pravičnoj osnovi dodeljuje iznos od FRF 35.000, što ukupno iznosi FRF 58.500 za troškove sudskih postupaka.
Udruženje – podnosilac predstavke je takođe tvrdilo da se svi iznosi traženi za nadoknadu šteta i troškova postupaka pred domaćim sudovima moraju uvećati za 5% zbog inflacije od trenutka kada je zahtev za nadoknadu podnesen ministru unutrašnih poslova 2. decembra 1997. godine.
Sud odbacuje ovaj zahtev.

D. Kamata za neizvršenje

Prema podacima dostupnim Sudu, zakonska kamatna stopa primenljiva u Francuskoj na dan ove presude iznosi 4,26% godišnje.

IZ OVIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

Odbacuje zahtev Vlade da Sud preispita svoju odluku u vezi sa prethodnom prigovorom da udruženje – podnosilac predstavke više nije žrtva;

Smatra da je postojala povreda člana 10 Konvencije;
Smatra da ne postoji odvojeno pitanje koje se pojavljuje povodom člana 10 u vezi sa članom 14 Konvencije;
Odbacuje zahtev Vlade da Sud presipita svoju odluku u vezi sa prethodnim prigovorom da stav 1 člana 6 nije primenljiv na osporeni postupak;

Smatra da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije;
Smatra da nije potrebno da razmatra žalbu po članu 13 Konvencije;
Smatra

(a) da u roku od tri meseca od dana pravosnažnosti presude prema stavu 2 člana 44 Konvencije tužena država ima isplatiti udruženju – predlagaču iznos od FRF 250.000 za naknadu materijalne štete, FRF 50.000 za nadoknadu nematerijalne štete, i FRF 58.500 za troškove sudskog postupka, plus pripadajuće poreze;

(b) da će se po isteku roka od tri meseca pomenutog u gornjem tekstu pa do isplate naplaćivati prosta kamata po stopi od 4,26% na godišnjem nivou;

Odbija ostatak zahteva predlagača za pravično zadovoljenje. (...)

S.Dollé Willi Fuhrmann

Sekretar Predsednik

___________________________________
Preuzeto sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

THIRD SECTION

CASE OF ASSOCIATION EKIN v. FRANCE

(Application no. 39288/98)

JUDGMENT

STRASBOURG

17 July 2001

FINAL

17/10/2001

In the case of Association Ekin v. France, The European Court of Human Rights (Third Section), sitting as a Chamber composed of:

MrW. Fuhrmann, President,
MrL. Loucaides,
MrsF. Tulkens,
MrK. Jungwiert,
SirNicolas Bratza,
MrK. Traja, judges,
MrG. Braibant, ad hoc judge,
and Mrs S. Dollé, Section Registrar,

Having deliberated in private on 18 January 2000 and 26 June 2001, Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 39288/98) against the French Republic lodged with the European Commission of Human Rights (“the Commission”) under former Article 25 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a French association named Ekin (“the applicant association”), on 3 January 1998.

2. The applicant association was represented by its counsel. The French Government (“the Government”) were represented by their Agent.

3. The applicant association alleged a violation of Article 10 of the Convention, taken alone and in conjunction with Article 14, on account of the application of section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended, under which the sale of one of its publications was prohibited throughout France for a period of more than nine years.

Relying on Article 6 § 1 of the Convention, the applicant association further complained that the proceedings had been excessively lengthy. It also alleged a violation of Article 13 of the Convention on the ground that it had not had access to an expedited procedure before an administrative court whereby the court could review the ban on the book, and if necessary promptly lift it.

4. On 9 September 1998 the Commission decided to give notice of the application to the Government.

5. The application was transmitted to the Court on 1 November 1998, when Protocol No. 11 to the Convention came into force (Article 5 § 2 of Protocol No. 11).

6. The application was allocated to the Third Section of the Court (Rule 52 § 1 of the Rules of Court). Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1. Mr J.-P. Costa, the judge elected in respect of France, withdrew from sitting in the case (Rule 28). The Government accordingly appointed Mr G. Braibant to sit as an ad hoc judge.

7. On 28 September 1999 the Chamber decided to invite the parties to present oral observations on the admissibility and merits of the application at a hearing.

8. The hearing took place in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 18 January 2000 (Rule 59 § 2).

There appeared before the Court:

(a) for the Government
MrR. Abraham, Director of Legal Affairs
at the Ministry of Foreign Affairs,Agent,
MrsP. Olivier Triau, Ministry of the Interior,
MrP. Girault, Ministry of the Interior,
MrP. Boussaroque, magistrat, on secondment
to the Legal Affairs Department
of the Ministry of Foreign Affairs,
MrsF. Chaponneaux, Ministry of the Interior,Counsel;

(b) for the applicant association
MrD. Rouget, Lecturer at the University of Paris VIII,Counsel.

9. The Court heard addresses by them.

10. After the deliberations held following the hearing of 18 January 2000, the Chamber declared the application admissible [Note by the Registry. The Court’s decision is obtainable from the Registry].

11. The applicant association and the Government each filed written observations on the merits of the case (Rule 59 § 1).

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

12. In 1987 the applicant association published a book entitled Euskadi at war. There were four versions – Basque, English, Spanish and French – and the book was distributed in numerous countries, including France and Spain. According to the applicant association, this was a collective work containing contributions from a number of academics with specialist knowledge of the Basque Country and giving an account of the historical, cultural, linguistic and socio-political aspects of the Basque cause. It ended with a political article entitled “Euskadi at war, a promise of peace” by the Basque national liberation movement.

13. The book was published in the second quarter of 1987. On 29 April 1988 a ministerial order was issued by the French Ministry of the Interior under section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended by the decree of
6 May 1939, banning the circulation, distribution and sale of the book in France in any of its four versions on the ground that “the circulation in France of this book, which promotes separatism and vindicates recourse to violence, is likely to constitute a threat to public order”. On 6 May 1988, pursuant to the aforementioned order, the département director of the airport and border police refused to allow over two thousand copies of the book to be brought into France.

14. On 1 June 1988 the applicant association lodged an administrative appeal against the ban. When this was implicitly rejected, it appealed to the Pau Administrative Court on 29 November 1988.

15. The Administrative Court held that it did not have jurisdiction and so referred the case to the Conseil d’Etat. By a decision of 9 January 1991 the President of the Judicial Division of the Conseil d’Etat remitted the case to the Pau Administrative Court.

16. In a judgment delivered on 1 June 1993 after a public hearing in the presence of both parties, the Pau Administrative Court rejected the applicant association’s appeal on the following grounds:

“It has been established that the book at issue entitled Euskadi at war was printed in Spain, that four of its five chapters were written by authors of Spanish nationality and that the documentation used for the preparation of the publication was mainly of Spanish origin. Therefore, and notwithstanding the fact that the book was published by the applicant association, which is based in Bayonne, the offending book must be regarded as of foreign origin within the meaning of the aforementioned provisions. Accordingly, the Minister of the Interior was legally entitled to prohibit the book’s circulation, distribution and sale.

In taking the view that the book at issue could pose a threat to public order since it argued, particularly in Chapter 4, that the violence of the Spanish State justified the ETA terrorist organisation’s ‘proportionate counter-offensive’, the Minister of the Interior did not make any obvious error in assessing the evidence.

Under Article 10 of the European Convention on Human Rights, ‘[e]veryone has the right to freedom ...’; it is the task of the administrative courts to assess whether any restriction of the freedom of expression guaranteed by the above-mentioned Article 10 is proportionate to the legitimate aim being pursued and to assess whether the ban on a publication of foreign origin is in keeping with that aim. In the instant case the evidence does not show that the general prohibition of the book at issue was disproportionate to the public-order objectives being pursued ...”

17. The applicant association lodged an appeal against this judgment with the Conseil d’Etat on 20 August 1993. In its further observations, it asked the Conseil d’Etat to find that section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended, was incompatible with Articles 10 and 14 of the Convention taken together.

18. On 9 July 1997 the Conseil d’Etat ruled that section 14 of the Law of 1881, as amended, was not incompatible with Articles 10 and 14 of the Convention on the following grounds:

“Under section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended by the decree of 6 May 1939, ‘the circulation, distribution or sale in France of newspapers or texts written in a foreign language, whether periodicals or not, may be prohibited by a decision of the Minister of the Interior. Newspapers and texts of foreign origin written in French and printed abroad or in France may also be prohibited’. In the absence of any statutory provision establishing the conditions circumscribing the legality of decisions taken on the basis of this provision, any restrictions of the Minister’s power derive from the need to reconcile the general interests for which he is responsible with the respect due to public freedoms, particularly freedom of the press. When an appeal against such a prohibition order is lodged with an administrative court, it is duty-bound to assess whether the banned publication poses such a threat to these general interests that it warrants an infringement of public freedoms. Contrary to the applicant association’s assertions, the power thus exercised by the Minister of the Interior, under the supervision of the courts, is not incompatible with the combined provisions of Articles 10 and 14 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms …”

19. On the other hand, the Conseil d’Etat quashed the judgment and the ministerial order of 29 April 1988 on the following grounds:

“By the impugned order, the Minister of the Interior prohibited the circulation, distribution and sale of the collective work Euskadi at war, which must be viewed as a written text of foreign origin within the meaning of the aforementioned section 14 of the Law of 29 July 1881. Having regard to the interests that the Minister is responsible for protecting, in particular public safety and public order, the Court finds that the content of this publication does not provide sufficient legal justification for the serious infringement of press freedom embodied in the impugned decision.

It follows from the above considerations that the Association Ekin has good grounds for maintaining that the Pau Administrative Court was wrong to reject, by means of the impugned judgment, the association’s application to set aside the decision of 29 April 1988, taken on the basis of the aforementioned section 14 of the Law of 29 July 1881, by which the Minister of the Interior prohibited the circulation, distribution, and sale in France of the book entitled Euskadi at war, published by the association ...”

20. In a registered letter with recorded delivery received by the Ministry of the Interior on 2 December 1997, the applicant association presented the Minister with a claim for compensation for the pecuniary and non-pecuniary damage caused by the application of the unlawful order of 29 April 1988 for more than nine years. According to the applicant association, the implementation of this order amounted to tortious conduct on the part of the authority. It estimated the overall losses it had sustained at 831,000 French francs (FRF), including FRF 481,000 resulting from the financial loss deriving directly from the prohibition of sales of the book throughout France. To date it has not had any reply from the Minister of the Interior. Under the rules of French administrative proceedings, this silence counts as a refusal of the applicant association’s claim.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

21. The general rules governing the freedom of the press guaranteed by Article 11 of the Declaration of the Rights of Man and the Citizen, which has constitutional status, are mainly based on the Law of 29 July 1881, as amended, which established a “repressive” system, so called because any offences that may have been committed are punished and any damage caused is made good ex post facto. This is the principle laid down by the Law of 29 July 1881, as amended, when it states in section 1 that “anyone may print or sell books and other publications” and in section 5 that “any newspaper or periodical may be published without prior authorisation or the payment of any security ...”.

22. The French rules governing publications do nonetheless include forms of prior intervention which can lead to bans or seizures but are always subject to respect for the principle that they must be proportionate to the facts which prompt them.

Bans and seizures may be ordered under the general powers vested in the administrative authorities

Such measures are justified only by the need to protect public order against any unrest caused, or liable to be caused, by the distribution or sale of a publication. The Conseil d’Etat ruled on 25 July 1930 (Abbé de Kervenoael, D.P. 1930, 497) that “the provisions of sections 18 et seq. of the Law of 29 July 1881 do not prevent mayors from taking measures under their general policing powers for the preservation of order and calm” and that “it is therefore their duty to prohibit the distribution on the public highway of written documents likely to cause unrest”.

Nonetheless, as was established in a judgment of the Jurisdiction Disputes Court of 8 April 1935 (L’action française, D.P. 1935, 3, 25, conclusions by Josse, note by Waline), these means may only be deployed if there is no other way of preserving or restoring public order. They must also be proportionate to the disorder and limited in their duration and geographical scope to what is strictly necessary.

Secondly, the Law of 29 July 1881, as amended, authorises court-ordered bans and seizures in certain circumstances

Under section 51 of the Law, an investigating judge may order the seizure “of written or printed documents, placards or notices”, under the conditions laid down in the Code of Criminal Procedure and “in the cases contemplated in sections 24 (§§ 1 and 3), 25, 36 and 37 of the Law”. These cases are incitement to or vindication of crimes (section 24), inciting military personnel to disobey orders (section 25), and insulting heads of State and government and foreign diplomats (sections 36 and 37). Section 61 of the Law states: “If there is a conviction, the court may, in the cases contemplated in sections 24 (§§ 1 and 3), 25, 36 and 37, order the confiscation of any written or printed documents, placards or notices seized and, at any event, order the seizure and suppression or destruction of any copies put on sale, distributed or displayed in public. Suppression or destruction may however apply only to certain parts of the seized copies.”

23. In addition, section 62 of the Law of 29 July 1881, as amended, adds that, in cases of sentences passed under sections 23, 24 (§§ 1 and 2), or 25 –penalising incitement to or vindication of crimes – and 27 – penalising the offence of spreading false news – “the suspension of the newspaper or periodical may be ordered in the same judgment for a period not exceeding three months”.

24. Administrative review has also been introduced in respect of certain specific types of publication. The main categories concerned are publications intended for young people or which may pose a threat to young people and publications which are of foreign origin or drafted in a foreign language.

This is chiefly the result of implementing the Law of 16 July 1949, which established the specific rules governing “publications intended for young people” which may be applied to all publications posing a threat to this type of reader. These rules, which stem from a desire to protect young people, are in fact twofold in nature since they relate both to publications “mainly intended for children and adolescents” and to publications “of all types that may pose a threat to young people”.

A system of administrative supervision also operates pursuant to section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended by the decree of 6 May 1939, which reads as follows:

“The circulation, distribution or sale in France of newspapers or texts written in a foreign language, whether periodicals or not, may be prohibited by a decision of the Minister of the Interior.

Newspapers and texts of foreign origin written in French and printed abroad or in France may also be prohibited.

When performed knowingly, the sale, distribution or reproduction of banned newspapers or written texts shall be punishable by a one-year prison sentence and a fine of 30,000 francs.

The same applies if the publication of a banned newspaper or written text is resumed under a different title. In this case, however, the fine shall be increased to 60,000 francs.

All copies and reproductions of banned newspapers and written texts and of any which resume publication under a different title shall be liable to administrative seizure.”

25. Case-law has fleshed out the conditions for the application of this rule. It has both defined the concept of “foreign origin” and established the grounds on which publications can be banned, wherever they are not laid down by statute.

1. The concept of “foreign origin”

26. The test used by the administrative courts to determine whether a publication is of foreign origin is made up of a number of strands woven together into the theory of “convergent evidence”. According to the submissions of Mr Genevois, the Government Commissioner in the case of the Minister of the Interior v. S.A. Librairie François Maspero (Conseil d’Etat (“CE”), Ass., 30 June 1980, A.J. 1980, p. 242), the Conseil d’Etat takes account of both material and intellectual factors: “The material factors are those relating to the conditions in which the text was printed. Even if it was printed abroad, a book written in French by a French author can be considered to be of foreign origin only if it is established that foreign assistance made possible or helped to make possible its production or publication ... The intellectual factors relate to the inspiration and the content of the book. It was on the basis of such factors that [the Conseil d’Etat] held that a publication which presented itself either as the French edition of a foreign publication or as the French edition of the texts and articles contained in that publication should be regarded as being of foreign origin within the meaning of section 14 even though the publishers were French (CE, Ass., 2 November 1973, S.A. Librairie François Maspero, p. 611).”

27. The Conseil d’Etat has regarded all the following factors as indications of a publication’s foreign origin: the author’s nationality and place of residence (CE, 18 July 1973, Monus, p. 527), the fact that the publication was a translation (CE, 19 February 1958, Sté les Editions de la terre du feu, p. 114), the nationality of the publisher and the country in which the text was published (CE, Ass., 2 November 1973, cited above), the country in which it was published or printed (CE, Sect., 9 July 1982, Alata, p. 281), the fact that foreign assistance was provided (CE, Sect., 4 June 1954, Barbier, p. 345), or foreign documentation and inspiration.

28. None of these factors suffices alone. For instance the fact that the author is a foreign national is not enough in itself for section 14 to be applicable. The status of the publication is decided on by considering all of these indications taken together.

2. Reasons justifying the application by the Minister of the Interior of section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended

29. Although the law did not indicate the grounds on which it should be applied, the case-law of the Conseil d’Etat has established the rule that section 14 can be applied only for certain reasons relating to the public interest and public order. Initially, the administrative courts did not carry out any review of the assessment of the facts warranting the measure nor, a fortiori, did they consider the proportionality of the measure. They checked whether the reasons given by the authorities to justify the use of section 14 were legitimate by ensuring that they duly came within the Law’s scope (see, for example, CE, 4 June 1954, Joudoux and Riaux, A.J. 1954, p. 360, and CE, 17 December 1958, Société Olympia Press, D.J., p. 175, concl. Braibant).

30. The main grounds which the Conseil d’Etat has considered to be “among those which can justify in law a measure taken under” section 14 of the Law of 1881, as amended, are as follows: the protection of public order (see, for example, CE, Ass., 2 November 1973, cited above), the immoral nature of the publication concerned (see, for example, CE, 17 December 1958, cited above), and the need to combat racist ideology, in particular the revival of national-socialist ideology (CE, 17 April 1985, Sté les Editions des Archers, p. 100).

3. Means of reviewing the legality of measures taken by the Minister of the Interior on the basis of section 14 of the Law of 1881, as amended

31. Applications for judicial review of decisions taken by the Minister of the Interior under section 14 of the Law of 1881 may be made to the administrative courts and subsequent appeals lie to the administrative courts of appeal set up by the Law of 31 December 1987. The Minister’s decisions can also be quashed by the Conseil d’Etat which acted as the appellate court in such cases before the 1987 reform. On the other hand, stays of execution of bans on publications are not granted by the administrative courts since they consider that the damage caused by the application of such bans is not irreparable and accordingly is not of a nature to justify a stay of execution (CE, 28 April 1978, Sieur Alata and Société des éditions du Seuil, ADJA, July-August 1978, p. 398).

32. The administrative courts begin by carrying out a review of the “outward legality” of the measures taken under section 14, in other words they consider whether the authorities have respected the rules of jurisdiction, procedure and form. In so doing they pay particular attention to the grounds for the measure, which must comply with the Law of 11 July 1979, and verify that the rights of the defence, as set out in section 8 of the decree of 28 November 1983, have been respected. This decree, which applies to the authors of publications covered by section 14 of the Law of 1881, as amended, and to those whose writings are covered by the law on publications intended for, or posing a threat to, young people, provides that, “save in exceptional or emergency situations and subject to the requirements of public order”, such decisions “may legally be taken only once the party concerned has been given the opportunity to submit written observations. Anyone concerned ... must be heard, if he or she so requests, by the official responsible for the case or, failing that, a person authorised to record his or her oral observations. Such persons may be assisted or represented by a lawyer of their choice”.

33. Secondly, the administrative courts also review the “internal legality” of the measures concerned, the scope of which changed on promulgation of the legislative decree of 6 May 1939. The Conseil d’Etat has always made sure that the authorities have had good grounds to describe the publication as being “of foreign origin”, that they have made no legal error in the application of the law, that they have not based themselves on factually inaccurate evidence and that they have not abused their powers. However, in their earlier decisions, the administrative courts did not review the assessment of the threat posed to public order or the public interest by the publication at issue.

34. A major development in the case-law on this matter has occurred since.

35. Initially, in its Judicial Assembly judgment of 2 November 1973 (S.A. Librairie François Maspero, cited above), the Conseil d’Etat decided to broaden its review of the legality of ministerial decisions taken under section 14 of the Law by extending it to cover manifest errors of judgment, that is by checking that a serious error of judgment had not led to a manifest disproportion with the facts that had prompted them.

36. Then, when the applicant association brought the instant case before it, the Conseil d’Etat decided to depart from its previous case-law and broaden the scope of its review. The effect of the Conseil d’Etat’s ruling of 9 July 1997 is that the administrative courts must conduct a “full” review of the grounds for the decision. In its judgment the Conseil d’Etat held that it is the administrative courts’ duty to “consider whether the banned publication is likely to cause such damage [to the general interests for which the Minister is responsible] as to warrant an infringement of public freedoms”.

THE LAW

I. THE GOVERNMENT’S REQUEST FOR THE COURT TO RECONSIDER ITS RULING ON THE APPLICANT ASSOCIATION’S VICTIM STATUS IN ITS DECISION ON THE ADMISSIBILITY OF THE APPLICATION

37. In their memorial of 23 February 2001 the Government asked the Court to reconsider its ruling on the merits of their preliminary objection concerning the applicant association’s status as a victim, which had been rejected in the decision on the admissibility of the application of 18 January 2000. In support of their request, the Government submitted that the applicant association had succeeded in persuading the Conseil d’Etat to quash the ban on its publication with retroactive effect. They argued that the elimination of the impugned measure from the established body of legal rules rendered the applicant association’s complaints inadmissible ipso facto. They also argued that the claim for compensation that the applicant association had deliberately refrained from making had been neither uncertain to succeed nor necessarily bound to increase the length of the proceedings excessively. As to the future, it considered that the applicant association’s status as a victim was equally debatable as there was currently no ban applying to any of its publications.

38. The Court does not discern any fresh evidence capable of persuading it to reconsider the ruling it gave in its decision of 18 January 2000 as to the merits of the preliminary objection that the applicant association could not be considered a “victim”. It follows that the Government’s request must be dismissed.

II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 10 OF THE CONVENTION, TAKEN ALONE AND IN CONJUNCTION WITH ARTICLE 14

39. Relying on Article 10 of the Convention, the applicant association complained that section 14 of the Law of 1881, as amended, was too unclear for a legal rule and did not meet the requirement of being accessible and foreseeable in its effects. Nor was the interference permitted under this rule necessary in a democratic society. Furthermore, the provision gave rise to discrimination as regards freedom of expression on the legal basis of language or national origin and was therefore in breach of Article 14 of the Convention taken in conjunction with Article 10.

The relevant parts of Articles 10 and 14 read as follows:

Article 10

“1. Everyone has the right to freedom of expression. This right shall include freedom to hold opinions and to receive and impart information and ideas without interference by public authority and regardless of frontiers. ...

2. The exercise of these freedoms, since it carries with it duties and responsibilities, may be subject to such formalities, conditions, restrictions or penalties as are prescribed by law and are necessary in a democratic society ..., for the prevention of disorder or crime ...”

Article 14

“The enjoyment of the rights and freedoms set forth in [the] Convention shall be secured without discrimination on any ground such as ... language, religion, political or other opinion, national or social origin, association with a national minority ... or other status.”

40. The Government submitted that the interference with the applicant association’s right to freedom of expression was justified under the second paragraph of Article 10. The applicant association disputed that argument.

41. The Court will begin by considering the applicant association’s complaint from the viewpoint of Article 10 taken alone.

A. Whether there was an interference

42. The Court has no doubt that section 14 of the Law of 29 July 1881, as amended by the decree of 6 May 1939, which formed the basis for the ministerial order of 29 April 1988 by which the French Minister of the Interior imposed a ban throughout France on the circulation, distribution or sale of the book published by the applicant association, can be regarded in itself as an “interference” with the applicant association’s right to freedom of expression, an integral part of which is the freedom to publish written documents and books (see, mutatis mutandis, Klass and Others v. Germany, judgment of 6 September 1978, Series A no. 28, p. 21, § 41). Nor do the Government dispute this.

B. Justification of the interference

43. Such interference constitutes a breach of Article 10 unless it is “prescribed by law”, pursues one or more of the legitimate aims referred to in Article 10 § 2, or is “necessary in a democratic society” to achieve such aims.

1. “Prescribed by law”

44. The Court points out that the expression “prescribed by law”, within the meaning of Article 10 § 2, requires firstly that the impugned measure should have some basis in domestic law; however, it also refers to the quality of the law in question, requiring that it should be accessible to the person concerned, who must moreover be able to foresee its consequences, and that it should be compatible with the rule of law (see Kruslin v. France, judgment of 24 April 1990, Series A no. 176-A, p. 20, § 27).

45. There is no doubt that the first condition is satisfied in the instant case since the legal basis of the decision is constituted by section 14 of the Law of 1881, as amended. What remains to be decided is whether the law in question also meets the requirements of accessibility and foreseeability. The parties’ views differed on this matter. The applicant association considered that the provision was too unclear to constitute a legal rule and therefore that it did not meet the requirement of being accessible and foreseeable in its effects. The Government, on the other hand, submitted that the Law of 1881, as amended, did meet the accessibility and foreseeability requirements because it had been fleshed out by a large body of case-law from the Conseil d’Etat, the most recent example of which was the Ekin judgment itself.

46. The Court points out that, according to its settled case-law, the concept of “law” must be understood in its “substantive” sense, not its “formal” one. It therefore includes everything that goes to make up the written law, including enactments of lower rank than statutes (see, in particular, De Wilde, Ooms and Versyp v. Belgium, judgment of 18 June 1971, Series A no. 12, pp. 45-46, § 93) and the court decisions interpreting them (see, mutatis mutandis, Kruslin, cited above, pp. 21-22, § 29). In the instant case the question is whether, at the time when the ministerial order of 29 April 1988 was issued, there was a settled line of consistent, clear and precise decisions in the French courts fleshing out the content of section 14 of the Law of 1881, as amended, in such a way that the applicant association could regulate its conduct when it came to publishing books.

In view, in particular, of the limited review carried out by the Conseil d’Etat at the time of the impugned acts, the Court is inclined to think that the restriction complained of by the applicant association did not fulfil the requirement of foreseeability. It is true that, in its judgment of 9 July 1997 in the case before the Court, the Conseil d’Etat revised its case-law and broadened the scope of its review to a full review of the grounds for ministerial decisions taken on the basis of section 14 of the Law of 1881. Nonetheless, in the light of its conclusion regarding the necessity of the interference, the Court does not consider it necessary to determine this point (see paragraph 64 below).

2. Legitimate aim

47. The Government submitted that the banning measures provided for by the Law of 1881, as amended, and fleshed out by the subsequent case-law pursued a legitimate aim, namely the prevention of disorder, and were most frequently used against racist publications or publications inciting people to violence. The applicant association submitted that the provisions in question reflected discriminatory ideas based on the nationality of the authors of a publication and on language.

48. The Court notes that, in the instant case, the national authorities’ aim in applying section 14 of the Law of 1881, as amended, was to prevent disorder by prohibiting the circulation in France of a book promoting separatism and vindicating the use of violence. Having regard to the current situation in the Basque Country, the Court considers it possible to find that the measure taken against the applicant association pursued the aim referred to by the Government, namely the prevention of disorder or crime. This is the case whenever, as in the book in question, a separatist movement has recourse to methods relying on the use of violence (see Sürek and Özdemir v. Turkey [GC], nos. 23927/94 and 24277/94, § 51, 8 July 1999, unreported).

3. “Necessary in a democratic society”

(a) Arguments of those appearing before the Court

(i) The applicant association

49. The applicant association considered that it was the victim of a discriminatory measure in breach of Articles 14 and 10 of the Convention. In that connection, it stressed that the ban arising from the application of the decree of 6 March 1939 had indeed been discriminatory because the law itself was aimed at establishing this discrimination on grounds of nationality and language. It pointed out that the law had been adopted at a time when the general attitude towards foreigners had been hostile and reflected discriminatory views based on the assumption that foreigners were particularly dangerous and subversive ideas were necessarily foreign. The law was incompatible with a modern, progressive view of the enjoyment of fundamental rights in which equality between foreigners and nationals should be the rule.

50. Regarding the reasons for the ban, the applicant association submitted that section 14 of the Law of 1881, as amended, did establish stricter rules in respect of foreign or foreign-language publications and that these were incompatible with Articles 14 and 10 of the Convention. They lacked any objective and reasonable justification and were in fact liable to perpetuate prejudices towards foreigners among the general public. The law was also at variance with the European Community legislation on the free movement of goods, as applied by the Court of Justice of the European Communities.

51. The applicant association submitted that it was still the victim of a violation of the Convention because section 14 of the Law of 1881, as amended, placed it under a permanent threat – a kind of sword of Damocles hanging over its right to freedom of expression as guaranteed by Article 10 of the Convention. On that point, it observed that its aim was to inform as broad a target audience as possible, in various countries and at international level, about human rights and the rights of peoples and in particular about the right of peoples to decide on their own future and exercise self-determination. Its goal therefore was to disseminate ideas which, in the Minister of the Interior’s view, were apt to encourage separatism and hence were liable to ministerial censorship. Furthermore, these books had been drafted jointly by French and Spanish authors and were written in French, Spanish, Basque, German, Italian and English. The applicant association had already undergone a continuous violation of its right to freedom of expression for over nine years. In the final analysis, the law amounted to an extremely grave threat to freedom of expression since it established a set of preventive rules which were exempt from the general rules on freedom of the press, in other words an administrative system in which the courts carried out an ex post facto review without being able to order the suspension of the impugned measure. The Minister had very broad powers of discretion to assess the reasons for a ban and bans were general and absolute in their geographical and temporal scope and could not be tailored to fit particular situations.

(ii) The Government

52. The Government submitted that the contested law could not be regarded as reflecting a lack of proportion, for the purposes of paragraph 2 of Article 10, between the aim pursued and the methods deployed, for the very reason that the administrative courts conducted a review of proportionality. As a result of this review only the measures warranted by a very serious threat to the public interest continued to be enforced.

53. Nor, in the Government’s submission, was there any discrimination between authors and publishers of French and foreign publications in the enjoyment of their right to freedom of expression. It was true that the concept of foreign origin, without which it would be impossible to apply the contested rules governing bans, had been interpreted in case-law to cover both books published abroad – although this was not the sole determining factor in itself – and books published in France which, on account of their inspiration and their content, had acquired the status of publications of foreign origin. The ban provided for in section 14 of the Law of 1881, as amended, therefore applied to both French and foreign publishers. The difference between the legal rules governing publications of foreign origin and those relating to other publications was not so apparent as the applicant association asserted in alleging discrimination in breach of Article 14.

54. The Government pointed out that, as part of their general policing powers, the administrative authorities had the power to order the seizure of French publications when they considered that they were liable to cause a serious threat to public order. The administrative authorities were empowered therefore to prohibit the publication of a work in the event of a serious threat to public order whether the publication was of French or of foreign origin and, accordingly, the same review was conducted by the courts in both cases (assessing proportionality and necessity). Hence, two publications with the same content, one of French and the other of foreign origin, could not at bottom be treated substantially differently. The alleged difference in treatment actually amounted only to a difference in the legal basis and the procedure followed. It had now become a largely formal difference precisely because of the Association Ekin judgment of 9 July 1997. As a result of this leading decision, the administrative courts were now expected to ensure that, in cases like the one before the Court, contested decisions were in exact proportion to the seriousness of the facts, which themselves had to be of the exact type to justify the decision in law. For instance, only a serious threat to the public interest could justify such a serious sanction and it had been on that basis that the decision affecting the applicant association had been set aside. Moreover, if an individual measure was in breach of Article 10 of the Convention, it would inevitably also be in breach of section 14 of the Law of 1881 as it was now interpreted by the case-law of the Conseil d’Etat because it would exceed the limits to policing powers set by this case-law. Therefore, regardless of any factual considerations, and for all the reasons given above, there was nothing to warrant the argument that the policing powers conferred on the administrative authorities by the contested law were not in themselves in keeping with the provisions of Article 10 of the Convention.

55. According to the Government, the existence of a law relating specifically to publications of foreign origin was warranted, moreover, by the unusual nature of such publications which meant that in many cases the French courts would not have any practical means of punishing authors or publishers guilty of prohibited conduct when these operated from abroad. Even supposing that the French courts were able to punish them, the enforcement of any penalties would still be an extremely haphazard affair. It followed that it had not, in these circumstances, been demonstrated that there had been any discrimination arising from the Law of 1881, as amended.

(b) The Court’s assessment

(i) General principles

56. The Court reiterates the basic principles laid down in its judgments concerning Article 10 (see, in particular, the following judgments: Handyside v. the United Kingdom, 7 December 1976, Series A no. 24; The Sunday Times v. the United Kingdom (no. 1), 26 April 1979, Series A no. 30; Lingens v. Austria (no. 1), 8 July 1986, Series A no. 103; Oberschlick v. Austria, 23 May 1991, Series A no. 204; and The Observer and The Guardian v. the United Kingdom, 26 November 1991, Series A no. 216).

Freedom of expression constitutes one of the essential foundations of a democratic society and one of the basic conditions for its progress and for each individual’s self-fulfilment. Subject to paragraph 2, it is applicable not only to “information” or “ideas” that are favourably received or regarded as inoffensive or as a matter of indifference, but also to those that offend, shock or disturb. Such are the demands of that pluralism, tolerance and broadmindedness without which there is no “democratic society”. As stated in Article 10, this freedom is subject to exceptions which, however, must be narrowly interpreted and the necessity for any restrictions must be convincingly established.

The adjective “necessary”, within the meaning of Article 10 § 2, implies the existence of a “pressing social need”. The Contracting States have a certain margin of appreciation in assessing whether such a need exists, but it goes hand in hand with European supervision, embracing both the legislation and the decisions applying it, even those given by an independent court. The Court is therefore empowered to give the final ruling on whether a “restriction” is reconcilable with freedom of expression as protected by Article 10.

The Court’s task, in exercising its supervisory jurisdiction, is not to take the place of the competent national courts but rather to review under Article 10 the decisions they delivered in the exercise of their power of appreciation. This does not mean that the supervision is limited to ascertaining whether the respondent State exercised its discretion reasonably, carefully and in good faith; what the Court has to do is to look at the interference complained of in the light of the case as a whole and determine whether it was “proportionate to the legitimate aim pursued” and whether the reasons adduced by the national authorities to justify it are “relevant and sufficient”.

Article 10 does not prohibit prior restraints on publication as such. This is borne out not only by the words “conditions”, “restrictions”, “preventing” and “prevention” which appear in that provision, but also by the Court in The Sunday Times (no. 1) (cited above) and in markt intern Verlag GmbH and Klaus Beermann v. Germany (judgment of 20 November 1989, Series A no. 165). On the other hand, the dangers inherent in prior restraints are such that they call for the most careful scrutiny on the part of the Court. This is especially so as far as the press is concerned, for news is a perishable commodity and to delay its publication, even for a short period, may well deprive it of all its value and interest. This danger also applies to publications other than periodicals that deal with a topical issue.

57. The Court considers that these principles also apply to the publication of books in general or written texts other than the periodical press.

(ii) Application of the above principles to the present case

58. Section 14 of the Law of 1881, as amended, is couched in very wide terms and confers wide-ranging powers on the Minister of the Interior to issue administrative bans on the dissemination of publications of foreign origin or written in a foreign language. As stated above, such prior restraints are not necessarily incompatible with the Convention as a matter of principle. Nevertheless, a legal framework is required, ensuring both tight control over the scope of bans and effective judicial review to prevent any abuse of power.

59. The Government pointed out that the Minister of the Interior’s powers were subject to thorough supervision by the administrative courts, which could set aside a ban. Furthermore, under Article 8 of the decree of 28 November 1983, decisions taken under section 14 of the Law of 1881, as amended, could only be legally implemented once the persons concerned had been given an opportunity to submit written observations or present their case orally on request (see paragraph 32 above).

60. With regard to the scope of the rules applicable to foreign publications, the Court notes that section 14 of the Law of 1881, as amended, establishes an exception to the general law by giving the Minister of the Interior powers to impose general and absolute bans throughout France on the circulation, distribution or sale of any document written in a foreign language or any document regarded as being of foreign origin, even if written in French. The Court notes that the provision does not state the circumstances in which the power may be used. In particular, there is no definition of the concept of “foreign origin” nor any indication of the grounds on which a publication deemed to be foreign may be banned. Admittedly, those gaps have gradually been filled by the administrative courts’ case-law. Nonetheless, as the applicant association pointed out, the application of those rules has, in certain cases, produced results that are at best surprising and in some cases verge on the arbitrary, depending on the language of publication or the place of origin.

61. As regards the form and extent of the judicial review of administrative bans, the Court notes that review takes place ex post facto. In addition, judicial review is not automatic since it can only take place on application by the publisher to the courts. As to the scope and effectiveness of judicial review, the Court observes that, up until the judgment delivered by the Conseil d’Etat in the case before the Court, the administrative courts only carried out a limited review of decisions taken under section 14 of the Law of 1881, as amended. The Conseil d’Etat did not extend its powers of review to a full review of the grounds for the decision until its judgment of 9 July 1997 in the Ekin case. Even so, the applicant association still had to wait more than nine years before obtaining a final judicial decision. Clearly, the length of the proceedings substantially undermined the practical effectiveness of the judicial review, whereas the case should have been dealt with more expeditiously precisely because of its subject matter. An aggravating factor, which was not disputed by the Government, is that, under the statutory provision applicable in the case before the Court, stays of execution were granted only if the requesting party was able to show that a ban would cause damage for which it would be difficult to make reparation. That is, to say the least, a difficult condition to satisfy. Lastly, Article 8 of the decree of 28 November 1983 lays down that if the authorities certify that a ban is urgently required, the publisher is not entitled to submit oral or written observations before the order imposing the ban is adopted, which is what happened in the instant case. In conclusion, the Court considers that the judicial-review procedures in place in cases concerning administrative bans on publications provide insufficient guarantees against abuse.

62. Such legislation appears to be in direct conflict with the actual wording of paragraph 1 of Article 10 of the Convention, which provides that the rights set forth in that Article are secured “regardless of frontiers”. The Government argued that the existence of legislation specifically governing publications of foreign origin was justified, among other things, by the fact that it was impossible to institute proceedings against authors or publishers guilty of prohibited conduct when operating from abroad. The Court does not find that a persuasive argument. Although the exceptional circumstances in 1939, on the eve of the Second World War, might have justified tight control over foreign publications, the argument that a system that discriminated against publications of that sort should continue to remain in force would appear to be untenable. The Court also notes that the head office of the applicant association, which is the publisher of the banned work, is in France.

63. In the case before it, the Court, like the Conseil d’Etat, considers that the content of the book did not justify, in particular as regards the issues of public safety and public order, so serious an interference with the applicant association’s freedom of expression as that constituted by the ban imposed by the Minister of the Interior. Ultimately, the Court considers that the ban did not meet a pressing social need and was not proportionate to the legitimate aim pursued.

64. In the light of these considerations and its analysis of the impugned legislation, the Court concludes that the interference arising from section 14 of the Law of 1881, as amended, cannot be regarded as “necessary in a democratic society”. There has, therefore, been a violation of Article 10 of the Convention.

65. Having regard to this conclusion, the Court considers it unnecessary to examine separately the complaint based on Article 10 of the Convention taken in conjunction with Article 14.

III. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 1 OF THE CONVENTION

66. The applicant association complained of the length of the proceedings in question. It alleged a breach of Article 6 § 1 of the Convention, which provides:

“In the determination of his civil rights and obligations ..., everyone is entitled to a ... hearing within a reasonable time by [a] ... tribunal ...”

67. In its memorial of 23 February 2001, the Government insisted that the present case could not be regarded as a dispute over civil rights and obligations within the meaning of Article 6 § 1. However, the Court fails to see any reason to depart from the position it took in its decision on admissibility of 18 January 2000. It cannot therefore accept the Government’s objection.

68. The period to be considered began on 1 June 1988 when the applicant association lodged an administrative appeal against the ban imposed on 29 April 1988 by the Minister of the Interior. It ended with the Conseil d’Etat’s judgment of 9 July 1997. It therefore lasted nine years, one month and eight days.

69. To determine whether a “reasonable time” was exceeded, the proceedings must be assessed in the light of the particular circumstances of the case and the criteria laid down in the Court’s case-law, in particular the complexity of the case, the conduct of the applicant association and the relevant authorities, and the importance of what was at stake for the applicant association (see, among many other authorities, Silva Pontes v. Portugal, judgment of 23 March 1994, Series A no. 286-A, p. 15, § 39).

70. The applicant association pointed out that the proceedings had lasted nine years and one month, namely five years before the Pau Administrative Court and four before the Conseil d’Etat on appeal. The applicant association could not in any way be held responsible for the length of proceedings as it had always acted without delay. According to the applicant association, the same could not be said of the administrative courts.

71. The Government stated that the case had been complex because of the questions of law and fact that it had raised. The importance of the case had been borne out by the judgment passed and the fact that the Conseil d’Etat had delivered its verdict sitting in its full “divisional court” composition. Moreover, the judgment had been delivered only one year after the Minister of the Interior had produced his defence observations.

72. The Court notes that the proceedings took more than nine years at two levels of jurisdiction. It observes that the administrative court took over two years to decide which court had jurisdiction. There was also a period of some two and a half years between 9 January 1991, when the President of the Judicial Division of the Conseil d’Etat decided to remit the case to the Pau Administrative Court, and 1 June 1993, when the latter passed judgment. It also notes that the proceedings before the Conseil d’Etat took nearly four years. None of the procedural steps taken by the applicant association reveal any dilatory conduct on its part. It is true, as the Government pointed out, that the case was somewhat complex. However, the slowness of the proceedings was mainly due to the conduct of the courts before which the case was brought.

73. The Court reiterates that it is for the Contracting States to organise their legal systems in such a way that their courts can guarantee to everyone the right to a final decision determining his or her civil rights and obligations within a reasonable time. It considers that the overall length of the proceedings, more than nine years, cannot be considered “reasonable”, when what was at stake in the litigation was of particular importance.

74. Consequently, there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention.

IV. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 13 OF THE CONVENTION

75. The applicant association complained that it did not have access to an urgent procedure before an administrative court enabling the court to review the ban on the book and if necessary promptly lift it. It submitted that an appeal without any suspensive effect could not satisfy the requirements of Article 13 of the Convention.

76. Having regard to the conclusion reached in paragraph 73 above and the reasoning set out in paragraphs 60 to 62 above, the Court does not consider it necessary to examine this complaint separately.

V. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

77. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Pecuniary damage

78. The applicant association considered that all the pecuniary damage deriving from the total ban on the sale of the book on French territory had to be made good. There was no doubt that, nine years after the ban, the book had lost its topicality and hence much of its interest. According to the applicant association, the potential sales of the banned publication in France were as follows: 4,000 copies in French, 1,000 in Basque, 250 in Spanish and 100 in English. The unit price of each book was 90 French francs (FRF) and so total sales would have amounted to FRF 481,500.

79. The Government submitted that the pecuniary damage could only be assessed in the light of the fact that the applicant association could have obtained compensation in the national courts. Accordingly, the amount should, in any event, be revised downwards.

80. The Court cannot speculate on what the sales of the work published by the applicant association might have been. Even so, it considers that, owing to the nature of the restriction and the unreasonable length of the proceedings, the association undoubtedly sustained pecuniary damage which, however, cannot be assessed with precision. In these circumstances, the Court awards the association, on an equitable basis, FRF 250,000 for pecuniary damage.

B. Non-pecuniary damage

81. The applicant association submitted that it had sustained considerable non-pecuniary damage because, for nine years, the national authorities had regarded it and presented it to the public as an apologist for terrorism. It assessed this damage at FRF 100,000. As to the damage arising from the excessive length of the proceedings, the association assessed this at FRF 100,000. Lastly, the fact that it had suffered discrimination on grounds of its national origin and language amounted to a specific grievance causing it non-pecuniary damage amounting to FRF 100,000.

82. Altogether, the applicant association claimed FRF 300,000 for non-pecuniary damage.

83. The Government considered that the amount claimed was clearly excessive.

84. The Court considers that the applicant association undoubtedly sustained non-pecuniary damage owing to the nature of the restriction and the unreasonable length of the proceedings. Bearing in mind its case-law in this area and ruling on an equitable basis as required by Article 41, it decides to award FRF 50,000 under this head.

C. Costs and expenses

85. The applicant association assessed the costs and expenses arising from the domestic proceedings as follows:

– FRF 5,058 in fees paid for the proceedings before the Pau Administrative Court,

– FRF 14,292 for the proceedings before the Conseil d’Etat, to which should be added costs of telephone calls, faxes and photocopies made for lawyers, amounting to a total of FRF 23,500.

Added to this were the costs of correspondence and travel to Bayonne, Pau and Paris for the domestic proceedings and the transport and storage of the unsold copies of the book, all of which came to a total of FRF 12,000.

86. The applicant association asserted that it had incurred costs of FRF 51,000 for the proceedings before the Court.

87. The Government considered the amounts claimed under this head excessive, particularly those relating to the proceedings before the Court.

88. The Court considers that the costs arising from the domestic proceedings should be reimbursed, as they were incurred in order to rectify the violation found by the Court. Under this head, it awards the applicant association FRF 23,500 to cover the fees paid for the proceedings before the Administrative Court and the Conseil d’Etat and the accompanying costs of telephone calls, faxes and photocopies made for its lawyers. As to the costs incurred in the proceedings before the Court, it awards the association, on an equitable basis, FRF 35,000, bringing the total for costs and expenses to FRF 58,500.

89. The applicant association further submitted that all of the amounts claimed for damage sustained and costs arising from the domestic proceedings should be increased by 5% to take account of the cumulative inflation since the claim for compensation submitted to the Minister of the Interior on 2 December 1997.

90. The Court rejects this claim.

D. Default interest

91. According to the information available to the Court, the statutory rate of interest applicable in France at the date of adoption of the present judgment is 4.26% per annum.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Dismisses the Government’s request for it to reconsider its decision concerning the preliminary objection that the applicant association was no longer a victim;

2. Holds that there has been a breach of Article 10 of the Convention;

3. Holds that no separate issue arises under Article 10 of the Convention taken in conjunction with Article 14;

4. Dismisses the Government’s request for it to reconsider its decision concerning the preliminary objection that Article 6 § 1 was inapplicable to the proceedings complained of;

5. Holds that there has been a breach of Article 6 § 1 of the Convention;

6. Holds that it is unnecessary to examine the complaint under Article 13 of the Convention;

7. Holds

(a) that, within three months from the date on which the judgment becomes final according to Article 44 § 2 of the Convention, the respondent State is to pay the applicant association FRF 250,000 (two hundred and fifty thousand French francs) in respect of pecuniary damage, FRF 50,000 (fifty thousand French francs) in respect of non-pecuniary damage, and FRF 58,500 (fifty-eight thousand five hundred French francs) in respect of costs and expenses, plus any value-added tax that may be chargeable;

(b) that simple interest at an annual rate of 4.26% shall be payable from the expiry of the above-mentioned three months until settlement;

8. Dismisses the remainder of the applicant association’s claim for just satisfaction.

Done in French, and notified in writing on 17 July 2001, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

S. Dollé. W.Fuhrmann

Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije