(Čl. 5) Pravo na slobodu i bezbednost
(Čl. 5-1) Lišenje slobode
(Čl. 5-1) Zakonito hapšenje ili pritvor
(Čl. 5-1-f / CAT-3) Ekstradicija ili izručenje
(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Krivični postupak
(Čl. 6-1) Suđenje u razumnom roku
(Čl. 35) Uslovi prihvatljivosti

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Predmet je formiran na osnovu predstavke protiv Republike Italije kojom se venecuelanski građanin, g. Manuel Rohelio Galjardo Sanćes (Rogelio Gallardo Sanchez) obratio Sudu 7. marta 2007. na osnovu člana 34 Konvencije o zaštiti ljudskih i građanskih prava i osnovnih sloboda.

Podnosilac predstavke, g. Manuel Rohelio Galjardo Sanćes, je venecuelanski državljanin rođen 1965. godine sa prebivalištem u Kapu (Cap). 19. aprila 2005, podnosilac predstavke, optužen za namerno izazivanje požara od strane grčkih vlasti, zadržan je u cilju izručenja od strane rimske policije, koja je postupila po nalogu za hapšenje izdatom od strane Apelacionog suda u Atini 26. januara 2005. na osnovu odredbi Evropske konvencije o ekstradiciji od 13. decembra 1957. Dana 22 aprila 2005, Apelacioni sud iz Akvile (L’Aquila) potvrdio je hapšenje podnosioca predstavke i odredio meru produženja pritvora. Ministarstvo pravde je zahtevalo od Apelacionog suda da zadrži podnosioca predstavke u pritvoru. Na pretresu od 27. aprila 2005, predsednik Apelacionog suda je, u skladu sa odredbama člana 717 Zakonika o krivičnom postupku (ZKP) (donji paragraf 25), pristupio identifikaciji podnosioca predstavke i upitao ga da li pristaje na izručenje. Zainteresovani nije dao svoj pristanak. Dana 9. juna 2005, Ministarstvo pravde je obavestilo Apelacioni sud da su grčke vlasti 25. maja 2005.g. poslale zahtev za izručenje u čijem prilogu su bili svi potrebni spisi kojima se taj zahtev potkrepljuje. a vec 21. juna 2005, tužilaštvo je uputilo Apelacionom sudu poziv da prihvati zahtev za izručenje. Pretres je bio zakazan za 15. decembar 2005. Na zahtev zastupnika podnosioca predstavke, pretres je odložen za 12. januar 2006.

Bez preduzimanja bilo kakve istražne radnje, Apelacioni sud se saglasio sa izručenjem, odlukom od 12. januara 2006, koju je predao 30. januara 2006. Sud je proverio usklađenost zahteva za izručenje sa Evropskom konvencijom o ekstradiciji i poštovanje načela ne bis in idem kao i dvostruke inkriminacije, i eliminisao pretpostavku prema kojoj bi osnovi gonjenja bili iz diskriminatorskih ili političkih razloga. Dana 3. marta 2006, podnosilac predstavke ulaže žalbu Kasacionom sudu, tvrdeći da su zahtev za njegovo izručenje grčke vlasti uputile po isteku roka od četrdeset dana predviđenog članom 16 § 4 Evropske konvencije o ekstradiciji, što je po njegovom mišljenju imalo za posledicu njegovo nezakonito zadržavanje u pritvoru. Takođe je tvrdio da optužbe koje su protiv njega iznele grčke vlasti nisu zasnovane na čvrstim dokazima o krivici. Sledstveno tome, po njegovim rečima, trebalo je da bude pušten iz pritvora. Kasacioni sud odbacuje žalbu sa obrazloženjem od jedne stranice, navodeći kao razloge činjenicu da je zahtev za izručenje dospeo u roku koji predviđa Evropska konvencija o ekstradiciji i da on nije nadležan da presuđuje o pitanjima postojanja čvrstih dokaza o krivici.

U međuvremenu podnosilac predstavke u tri navrata u periodu od juna do septembra 2005, upućuje Apelacionom sudu Rima zahteve da bude pušten na slobodu, bez uspeha. U svojoj poslednjoj odluci od 27. oktobra 2005, usvojenoj na zatvorenoj sednici uz poštovanje načela unakrsnosti, bez obavljanja bilo kakvih istražnih radnji, Apelacioni sud ističe da nije bilo nikakvog razloga da se odstupi od dve druge odluke o odbijanju koje su prethodno bile usvojene po istom pitanju, s jedne strane, imajući u vidu da i dalje postoji opasnost od bekstva podnosioca predstavke uprkos činjenici da su mu nadležne vlasti oduzele pasoš i, sa druge strane, obavezu poštovanja međunarodno prihvaćenih obaveza od strane države. Dana 9. oktobra 2006, Ministarstvo pravde potpisuje rešenje o izručenju lica, a 26 oktobra 2006, podnosilac predstavke biva izručen.

Podnosilac predstavke se žalio na trajanje pritvora u kojem je bio u cilju izručenja. U tom smislu se poziva na kršenje člana 5 § 3 Konvencije. Sud smatra da ima osnova da kao glavnu pravnu kvalifikacijom dela iz ovog slučaja razmatra predstavku iz ugla člana 5 § 1 f) Konvencije.

Sud primećuje da su domaći sudovi zaključili, kada im se obratio podnosilac predstavke ili kada je to nalagalo domaće pravo, da je sporno zadržavanje bilo zakonito u svojoj početnoj fazi i u pogledu svrhe. Sud podseća da se, suprotno tvrdnjama Vlade, poštovanje rokova predviđenih domaćim pravom ne može automatski smatrati usklađenošću pritvora sa uslovima koji proističu iz člana 5 § 1 f) Konvencije. Sud takođe podseća da, u kontekstu ove odredbe, jedino sprovođenje postupka izručenja opravdava lišenje slobode zasnovano na ovom članu i da, ukoliko postupak nije vođen sa potrebnom marljivošću, pritvor prestaje da bude opravdan. Tako da, ako je bilo perioda neaktivnosti vlasti i nedostatka marljivosti, držanje u pritvoru prestaje da bude opravdano. U predmetnom slučaju, Sud konstatuje da je podnosilac predstavke stavljen u ekstradicioni pritvor kako bi se grčkim vlastima omogućilo njegovo gonjenje. U tom pogledu, Sud smatra potrebnim da se napravi razlika između dve vrste izručenja, kako bi se jasno sagledao nivo marljivosti koji se zahteva za svaku od njih, tj. jedna vrsta je izručenje u svrhu izvršenja kazne, a druga vrsta je ona koja omogućava državi molilji da sudi zainteresovanom licu. U ovom drugom slučaju, krivični postupak tek predstoji i na lice u ekstradicionom pritvoru se mora primeniti prezumpcija nevinosti. Pored toga u tom stadijumu mogućnost tog lica da vrši svoja prava na odbranu tokom krivičnog postupka kako bi dokazalo svoju nevinost je voma ograničena, tj. nepostojeća; i najzad zamoljenim vlastima je zabranjeno svako preispitavanje suštine spora. Iz svih navedenih razloga, zaštita prava zainteresovaog lica i dobro odvijanje postupka izručenja, uključujući i zahtev da se protiv lica vodi sudski postupak u razumnom roku, nalažu zamoljenoj državi da postupa sa pojačanom marljivošću. Sud primećuje da je u predmetnom slučaju držanje u pritvoru u očekivanju izručenja trajalo jednu godinu i šest meseci (od 19. aprila 2005. do 26. oktobra 2006.) i da su značajna kašnjenja nastala u različitim etapama ekstradicionog postupka. Sud zatim primećuje da predmet nije bio složen, kao i da je Kasacionom sudu, pošto je doneo presudu u roku od dva meseca u žalbenom postupku na zahtev podnosioca predstavke, trebalo više od četiri meseca da preda pisarnici presudu od samo jedne stranice u kojoj se ograničio samo na to da kaže da zahtev za izručenje koji poslala država molilja ispunjava formalne uslove i da on nije nadležan da razmatra pitanja optužbi kojima grčke vlasti terete podnosioca predstavke. S toga, imajući u vidu prirodu postupka izručenja, koji ima za cilj da se sprovede gonjenje podnosioca predstavke u trećoj zemlji, kao i neopravdano kašnjenje italijanskih sudova, Sud zaključuje da pritvor podnosioca predstavke nije bio « zakonit » u smislu člana 5 § 1 f) Konvencije te je ta odredba bila prekršena.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

ČETVRTO ODELJENJE

PREDMET GALJARDO SANĆES (GALLARDO SANCHEZ) PROTIV ITALIJE

(Predstavka br. 11620/07)

PRESUDA

STRAZBUR

24. mart 2015.

PRAVNOSNAŽNA

24.06.2015.

Ova presuda je postala pravnosnažna na osnovu odredaba člana 44. stav 2. Konvencije. Moguće su redaktorske izmene.

U predmetu Galjardo Sanćes protiv Italije (Gallardo Sanchez c. Italie), Evropski sud za ljudska prava (četvrto odeljenje), u veću sastavljenom od :

Paivi Hirvela (Päivi Hirvelä), predsednica,
Gvido Raimondi (Guido Raimondi),
George Nikolau (Nicolaou),
Ledi Bianku,
Nona Čočoria (Tsotsoria),
Pol Mahoni (Paul Mahoney),
Kšištof Vojček (Krzysztof Wojtyczek), sudije,
i Fatoš (Fatoş) Aracı, pomoćnica sekretara odeljenja,

Nakon rasprave na zatvorenoj sednici od 3. marta 2015, Izriče sledeću presudu usvojenu tog dana :

POSTUPAK

Predmet je formiran na osnovu predstavke (br. 11620/07) protiv Republike Italije kojom se venecuelanski građanin, g. Manuel Rohelio Galjardo Sanćes (Rogelio Gallardo Sanchez) (« podnosilac predstavke »), obratio Sudu 7. marta 2007. na osnovu člana 34 Konvencije o zaštiti ljudskih i građanskih prava i osnovnih sloboda (« Konvencija »).
Podnosioca predstavke je pred Sudom zastupao g. S. Kulurudis (S. Koulouroudis), advokat iz Atine. Italijansku vladu (« Vlada ») je zastupao njen agent, Gdja E. Spatafora.
Podnosilac predstavke trvrdi da je trajanje pritvora u kojem je bio čekajući izručenje predstavljalo kršenje člana 5 § 3 Konvencije.
Ovaj osnov optužbe je prekvalifikovan iz ugla člana 5 § 1 f). 2. maja 2013, predstavka je dostavljena Vladi.
16. decembra 2013, jedan primerak primedbi Vlade je poslat zastupniku podnosioca predstavke čime je pozvan da Sudu dostavi svoje primedbe – repliku, kao i svoje zahteve na ime pravičnog zadovoljenja. Uprkos interesu koji je podnosilac predstavke pokazao, a koji svedoči o njegovoj želji da nastavi sa sporom, njegov zastupnik nije poslao svoje primedbe u zakonoskom roku.

ČINJENIČNO STANJE

I. OKOLNOSTI SLUČAJA

Činjenice ovog slučaja, kako su ih predstavili podnosioci predstavke, mogu se rezimirati na sledeći način.
Podnosilac predstavke, g. Manuel Rohelio Galjardo Sanćes, je venecuelanski državljanin rođen 1965. godine sa prebivalištem u Kapu (Cap).
19. aprila 2005, podnosilac predstavke, optužen za namerno izazivanje požara od strane grčkih vlasti, zadržan je u cilju izručenja od strane rimske policije, koja je postupila po nalogu za hapšenje izdatom od strane Apelacionog suda u Atini 26. januara 2005. na osnovu odredbi Evropske konvencije o ekstradiciji od 13. decembra 1957.
22 aprila 2005, Apelacioni sud iz Akvile (L’Aquila) potvrdio je hapšenje podnosioca predstavke i odredio meru produženja pritvora.
26. aprila 2005, Ministarstvo pravde je zahtevalo od Apelacionog suda da zadrži podnosioca predstavke u pritvoru.
Na pretresu od 27. aprila 2005, predsednik Apelacionog suda je, u skladu sa odredbama člana 717 Zakonika o krivičnom postupku (ZKP) (donji paragraf 25), pristupio identifikaciji podnosioca predstavke i upitao ga da li pristaje na izručenje. Zainteresovani nije dao svoj pristanak.
9. juna 2005, Ministarstvo pravde je obavestilo Apelacioni sud da su grčke vlasti 25. maja 2005.g. poslale zahtev za izručenje u čijem prilogu su bili svi potrebni spisi kojima se taj zahtev potkrepljuje.
21. juna 2005, tužilaštvo je uputilo Apelacionom sudu poziv da prihvati zahtev za izručenje.
Pretres je bio zakazan za 15. decembar 2005. Na zahtev zastupnika podnosioca predstavke, pretres je odložen za 12. januar 2006.
Bez preduzimanja bilo kakve istražne radnje, Apelacioni sud se saglasio sa izručenjem, odlukom od 12. januara 2006, koju je predao 30. januara 2006. Sud je proverio usklađenost zahteva za izručenje sa Evropskom konvencijom o ekstradiciji i poštovanje načela ne bis in idem kao i dvostruke inkriminacije, i eliminisao pretpostavku prema kojoj bi osnovi gonjenja bili iz diskriminatorskih ili političkih razloga.
3. marta 2006, podnosilac predstavke ulaže žalbu Kasacionom sudu, tvrdeći da su zahtev za njegovo izručenje grčke vlasti uputile po isteku roka od četrdeset dana predviđenog članom 16 § 4 Evropske konvencije o ekstradiciji, što je po njegovom mišljenju imalo za posledicu njegovo nezakonito zadržavanje u pritvoru. Takođe je tvrdio da optužbe koje su protiv njega iznele grčke vlasti nisu zasnovane na čvrstim dokazima o krivici. Sledstveno tome, po njegovim rečima, trebalo je da bude pušten iz pritvora.
Presudom od 11. maja 2006, predatoj sudskoj pisarnici 18. septembra 2006, Kasacioni sud odbacuje žalbu sa obrazloženjem od jedne stranice, navodeći kao razloge činjenicu da je zahtev za izručenje dospeo u roku koji predviđa Evropska konvencija o ekstradiciji i da on nije nadležan da presuđuje o pitanjima postojanja čvrstih dokaza o krivici.
U međuvremenu podnosilac predstavke u tri navrata u periodu od juna do septembra 2005, upućuje Apelacionom sudu Rima zahteve da bude pušten na slobodu, bez uspeha. U svojoj poslednjoj odluci od 27. oktobra 2005, usvojenoj na zatvorenoj sednici uz poštovanje načela unakrsnosti, bez obavljanja bilo kakvih istražnih radnji, Apelacioni sud ističe da nije bilo nikakvog razloga da se odstupi od dve druge odluke o odbijanju koje su prethodno bile usvojene po istom pitanju, s jedne strane, imajući u vidu da i dalje postoji opasnost od bekstva podnosioca predstavke uprkos činjenici da su mu nadležne vlasti oduzele pasoš i, sa druge strane, obavezu poštovanja međunarodno prihvaćenih obaveza od strane države.
9. oktobra 2006, Ministarstvo pravde potpisuje rešenje o izručenju lica.
26 oktobra 2006, podnosilac predstavke je izručen.

II. RELEVANTNO MEĐUNARODNO PRAVO

Evropska konvencija o ekstradiciji, potpisana 13. decembra 1957, u Parizu, ratifikovana od strane Italije zakonom br. 300 od 30. januara 1963. koja je za Italiju stupila na snagu 4. novembra 1963, a zatim bila izmenjena drugim dodatnim protokolom potpisanim 17. marta 1978, koji je u pogledu Italije stupio na snagu 23. aprila 1985. Konvencija predviđa sledeće :

Član 8. - Krivično gonjenje zbog istih dela

« Zamoljena strana može da odbije izdavanje lica koje se traži ako se ovo lice krivično goni za delo ili dela zbog kojih se traži izdavanje.

Član 9. - Non bis in idem

Izdavanje se neće odobriti ako su nadležni organi zamoljene strane već pravnosnažno osudili lice za delo ili dela zbog kojih se traži izdavanje. Izdavanje se može odbiti ako su nadležni organi zamoljene strane odlučili da ne pokrenu ili da obustave krivično gonjenje za isto ili ista dela.

Član 12. - Molba i dokazi

1. Molba (za izdavanje lica) će biti formulisana u pismenom obliku i podneta od strane ministarstva pravde strane molilje ministarstvu pravde zamoljene strane s tim što se ne isključuje podnošenje diplomatskim putem. Neposrednim dogovorom dve ili više Strana može se dozvoliti drugi način.

2. Molbi se prilaže:

(a) izvornik ili autentična kopija odluke o izvršenju kazne ili rešenje o hapšenju ili koji drugi akt istog pravnog dejstva koji se izdaje na način propisan zakonom Strane molilje;

(b) opis dela zbog kojih se traži izdavanje. Vreme i mesto izvršenja dela, pravna kvalifikacija kao i tekst zakonskih odredaba koje se na njih odnose moraju se što preciznije navesti; i

(c) prepis zakonskih odredaba koje se primenjuju na dela ili, u slučaju da to nije moguće, izjavu o pravu koje se primenjuje, kao i što precizniji opis lica koje se traži i svako drugo obaveštenje pogodno za utvrđivanje njegovog identiteta i državljanstva.

Član 16. - Privremeno pritvaranje

1. U hitnim slučajevima, nadležni organi Strane molilje mogu da zatraže privremeno pritvaranje traženog lica; nadležni organi zamoljene strane odlučivaće o ovom zahtevu u skladu sa zakonom ove strane.

2. U molbi za privremeno pritvaranje naznačiće se postojanje jednog od dokumenata predviđenih u stavu 2. tačka (a) člana 12. i upoznaće o nameri da se pošalje zahtev za izdavanje. U njoj će se navesti krivično delo za koje se traži izdavanje, vreme i mesto izvršenja kao i, u meri u kojoj je to moguće, opis traženog lica.

3. Molba za privremeno pritvaranje biće poslata nadležnim organima zamoljene strane diplomatskim putem ili direktno poštom ili telegramom preko Međunarodne organizacije kriminalističke policije (Interpol), ili na drugi način koji ostavlja pismeni trag ili je prihvatljiv za zamoljenu stranu. Strana molilja odmah će biti obaveštena o odluci koja je doneta povodom njenog zahteva.

4. Privremeni pritvor se može ukinuti ako zahtev za izdavanje i dokumenti navedeni u članu 12. ne budu dostavljeni zamoljenoj strani u roku od 18 dana od pritvaranja. Rok ne može, ni u kom slučaju, da pređe 40 dana od pritvaranja. Međutim, privremeno puštanje na slobodu uvek je moguće ako je zamoljena strana preduzela sve mere koje smatra nužnim za sprečavanje bekstva traženog lica.

5. Puštanje na slobodu neće ometati novo pritvaranje i izdavanje ako zahtev za izdavanje bude dostavljen kasnije. »

III. DOMAĆE RELEVANTNO PRAVO I PRAKSA

Što se tiče primene privremenih mera, član 715 Zakonika o krivičnom postupku (ZKP) predviđa da, na zahtev strane države, Apelacioni sud može narediti zadržavanje lica radi njegovog izručenja. Zahtev se može prihvatiti a) ako strana država postupa na osnovu odluke o izvršenju kazne ili rešenja o hapšenju i ako se obaveže da će dostaviti zahtev za izručenje ; b) ako je strana država poslala opis dela zbog kojih se traži izručenje, prestup kojim se tereti traženo lice i opis traženog lica ; c) ako postoji opasnost od bekstva. Ministar pravde obaveštava vlasti strane države o primeni mere. Mera zadržavanje se ukida kada strana država ne dostavi u roku od 40 dana od pomenutog saopštenja ministarstvu inostranih poslova ili ministarstvu pravde zahtev za izručenje i dokumente koji se prilažu uz takav zahtev.
Prema članu 716 § 3 ZKP, predsednik Apelacionog suda mora potvrditi zadržavanje u roku od devedeset i šest sati i evenutalno primeniti meru pritvora.
Na osnovu odredaba člana 716 § 4 ZKP, privremena mera se ukida ako ministarstvo pravde nije u roku od deset dana od potvrđivanja mere zadržavanja zatražilo od Apelacionog suda da zainteresovani ostane u pritvoru.
Na osnovu odredaba člana 717 ZKP, kada domaće vlasti narede zadržavanje ili primene neku privremenu meru, predsednik apelacionog suda određuje datum pretresa u cilju identifikacije zainteresovanog i njegovog izjašnjavanja o tome da li se slaže sa izručenjem.
Prema članu 714 ZKP, trajanje pritvora ne može biti duže od jedne godine i šest meseci. On se ipak može produžiti za još maksimalno i ukupno tri meseca.
Na osnovu odredaba člana 718 ZKP, mera pritvora može na zahtev jedne od strana ili po službenoj dužnosti biti ukinuta od strane Apelacionog suda ili Kasacionog suda, koji postupa u svojstvu prvostepenog sudije. Apelacioni sud odlučuje na zatvorenoj sednici veća, pošto je saslušao stranke. Odluka Apelacionog suda može biti osporena pred Kasacionim sudom u granicama pravnih sredstava koja se odnose na kršenje zakona. U tom pogledu, Kasacioni sud je u više navrata ustanovio da nije nadležan za razmatranje žalbenih zahteva u kojima lica traže da budu puštena na slobodu uz obrazloženje da opasnost od bekstva više ne postoji (videti kao primer, presudu Kasacionog suda br. 33545 od. 7. septembra 2010, predatu pisarnici 13. septembra 2010 ; ili uopštenije o nenadležnosti za preispitavanje pravnih sredstava koja se zasnivanju na samovoljnom obrazloženju odluka Apelacionog suda, odnosno Kasacionog suda, presuda br. 37123 od 24. septembra 2012, predata pisarnici 26. septembra 2012.).
Što se tiče sudske faze izručenja, na osnovu odredaba člana 704 ZKP, Apelacioni sud presuđuje na zatvorenoj sednici veća pošto je saslušao strane i eventualno dobio odgovarajuće informacije i izvršio neophodne provere. On mora ustanoviti da li su uslovi koje nalaže međunarodno i domaće pravo ispunjeni ; i iznad pravila predviđenih Evropskom konvencijom o ekstradiciji, član 705 ZKP nalaže sudovima da provere da li je odnosno lice gonjeno zbog prestupa političke prirode i da li je u opasnosti da mu se sudi u postupcima protivnim osnovnim ljudskim pravima i da li , nakon izručenja, za njega postoji opasnost da bude predmet nečovečnog, degradirajućeg i diskriminatorskog postupanja, ili na bilo koji način, protivnog nekom od osnovnih prava. Prema istom ovom članu, u slučajevnima kada se primenjuje Evropska konvencija o ekstradiciji, sudovi ne mogu ispitivati postojanje čvrstih dokaza o krivici (gravi indizi di colpevolezza).
Prema odredbama člana 706 ZKP, ova odluka se može pobijati, po pitanju činjenica i prava, u postupku pred Kasacionim sudom, koji postupa u skladu sa postupkom predviđenim članom 704 ZKP.
U članu 708 ZKP navodi se da ministar pravde odlučuje, u roku od četrdeset i pet dana računajući od predavanja pisarnici odluke Kasacionog suda kojom se potvrđuje izručenje, da li lice treba da bude izručeno. Ukoliko pomenuta odluka izostane ili u slučaju negativne odluke, mera pritvora se mora ukinuti.

PRAVO

I. O NAVODNOM KRŠENJU ČLANA 5 § 1 f) KONVENCIJE

Podnosilac predstavke se žalio na trajanje pritvora u kojem je bio u cilju izručenja. U tom smislu se poziva na kršenje člana 5 § 3 Konvencije.
Sud smatra da ima osnova da kao glavnu pravnu kvalifikacijom dela iz ovog slučaja (videti, između ostalog, Guera i ostali protiv Italije (Guerra et autres c. Italie), od 19. februara 1998, § 44, Zbornik presuda i odluka 1998‑I (Recueil des arrêts et décisions 1998‑I)), razmatra predstavku iz ugla člana 5 § 1 f) Konvencije (Videti, Kvin protiv Francuske (Quinn c. France), od 22. marta 1995, serija A br. 311, Šahal protiv Ujedinjenog Kraljevstva (Chahal c. Royaume-Uni), od 15. novembra 1996, Zbornik (Recueil) 1996-V i Bogdanovski protiv Italije (Bogdanovski c. Italie), br. 72177/01, od 14. decembra 2006), koji glasi:

« 1. Svako ima pravo na slobodu i bezbednost ličnosti. Niko ne može biti lišen slobode osim u sledećim slučajevima i u skladu sa zakonom propisanim postupkom:

(...)

f) u slučaju zakonitog hapšenja ili lišenja slobode lica da bi se sprečio njegov neovlašćeni ulazak u zemlju, ili lica protiv koga se preduzimaju mere u cilju deportacije ili ekstradicije.

(...) »

A. O prihvatljivosti

Sud konstatuje da predstavka nije na očigledan način neosnovana u smislu člana 35 § 3 a) Konvencije i da joj se ne suprotstavlja ni jedan drugi razlog za neprihvatljivost i stoga je proglašava prihvatljivom.

B. O meritumu

1. Teze strana u postupku

Podnosilac predstavke tvrdi da je trajanje postupka izručenja prekomerno kada se sagleda po njegovom mišljenju ne tako kompleksna priroda predmeta.
Vlada pobija tvrdnje podnosioca predstavke. Navodi da je pritovor u ovom slučaju određen u poštovanju pravila izručenja, kao što su to i zaključili italijanski sudovi, i da je isključivo imao za nameru da izvede podnosioca predstavke pred lice pravde države molilje. Takođe dodaje da se podnosilac predstavke nije saglasio sa tim da bude izručen, što bi, prema njoj omogućilo ubrzanje postupka, i da je kašnjenje u zakazivanju pretresa o suštini spora od strane apelacionog suda opravdano trima zahtevima za puštanje na slobodu koje je uložio podnosilac predstavke tokom perioda od tri meseca. Najzad, ocenjuje da se postupak koji je naveo italijanske sudske i upravne vlasti, da dozvole izručenje, odvijao u rokovima predviđenim domaćim i međunarodnim pravom.

2. Ocena Suda

a) U vezi sa usklađenošću pritvora sa domaćim pravom

Kako bi ustanovio da li je predmetni pritvor u skladu sa članom 5 § 1 f) Konvencije, Sud mora proveriti da li je to lišenje slobode odgovaralo ne samo nekom od izuzetaka predviđenih stavovima a) do f), već i da li je bilo « zakonito ». Sud podseća da u domenu « zakonitosti » nekog pritvora, uključujući i poštovanje « pravnih sredstava », Konvencija u najvećem delu upućuje na domaće zakonodavstvo i posvećuje obavezu poštovanja njegovih suštinskih i procesnih normi (Sadi protiv Ujedinjenog Kraljevstva, (Saadi c. Royaume-Uni) [GC], br. 13229/03, §§ 67, CEDH 2008).
U ovom slučaju, Sud primećuje, da su domaći sudovi, koji su u boljem položaju od organa Konvencije za proveru poštovanja domaćeg prava, zaključili, kada im se obratio podnosilac predstavke ili kada je to nalagalo domaće pravo, da je sporno zadržavanje bilo zakonito u svojoj početnoj fazi i u pogledu svrhe. Na početku je Apelacioni sud iz l’Akvile, potvrdio zadržavanje podnosioca predstavke ; a zatim su Apelacioni sud i Kasacioni sud proverili da li su grčke vlasti poslale zahtev za izručenje u roku od četrdeset dana predviđenim članom 16 § 4 Evropske konvencije o ekstradiciji (gornji paragrafi 15, 17 i 21) ; i najzad Sudovi su u tri navrata ustanovili da su određivanje i produženje privremenih mera bili opravdani potrebom poštovanja međunarodno preuzetih obaveza od strane države i postojanjem opasnosti od bekstva podnosioca predstavke (gornji paragraf 18).
Uvidom u te okolnosti, Sud ne uočava nijedan elemenat koji bi ga mogao navesti da pomisli da je ekstradicioni pritvor podnosioca predstavke bio primenjen u različitom cilju od onog zbog kojeg je bio određen i da nije bio u skladu sa domaćim pravom.

b) O samovoljnoj prirodi pritvora

Sud podseća da se, suprotno tvrdnjama Vlade, poštovanje rokova predviđenih domaćim pravom ne može automatski smatrati usklađenošću pritvora sa uslovima koji proističu iz člana 5 § 1 f) Konvencije (Auad protiv Bugarske (Auad c. Bulgarie), br. 46390/10, § 131, 11. oktobar 2011). Ta odredba pored ostalog nalaže usklađenost svakog lišenja slobode sa ciljem da se lice zaštiti od samovolje (videti, među mnogim drugim, Vinterverp protih Holandije (Winterwerp c. Pays-Bas), 24. oktobar 1979, § 37, serija A br. 33, Amur protiv Francuske (Amuur c. France), 25. jun 1996, § 50, Zbornik (Recueil) 1996-III, i Vitold Litva protiv Poljske (Witold Litwa c. Pologne), br. 26629/95, § 78, CEDH 2000‑III). Postoji osnovno načelo koje kaže da nijedno samovoljno pritvaranje ne može biti u skladu sa članom 5 § 1, a pojam « samovoljno » koji je sadržan u članu 5 § 1 je širi od nedovoljne usklađenosti sa domaćim pravom, tako da lišenje slobode može biti zakonito prema domaćem zakonodavstvu iako je samovoljno i dakle protivno Konvenciji (Već pomenuti Sadi (Saadi), § 67, i Suso Musa protiv Malte (Suso Musa c. Malte), br. 42337/12, § 92, 23. juli 2013).
U tom smislu, Sud takođe podseća da, u kontekstu ove odredbe, jedino sprovođenje postupka izručenja opravdava lišenje slobode zasnovano na ovom članu i da, ukoliko postupak nije vođen sa potrebnom marljivošću, pritvor prestaje da bude opravdan (prethodno pomenuti Kvin (Quinn), § 48 i Šahal (Chahal), § 113).
Stoga je zadatak Suda na samo da proceni da li je ukupno trajanje postupka izručenja razumno, što upravo radi kada razmatra trajanje postupaka iz ugla člana 6, već i da ustanovi da li, nezavisno od ukupnog trajanja postupka, on nije bio duži od razumnog roka potrebnog za ostvarenje željenog cilja (prethodno pomenuti Sadi (Saadi), §§ 72-74). Tako da, ako je bilo perioda neaktivnosti vlasti i nedostatka marljivosti, držanje u pritvoru prestaje da bude opravdano. Može se zaključiti da Sud mora proceniti, za svaki slučaj posebno, da li su tokom perioda predmetnog pritvora, domaće vlasti bile pasivne ili ne (videti u tom smislu, u vezi sa deportacijom, Tabeš protiv Grčke (Tabesh c. Grèce), br. 8256/07, § 56, 26. novembar 2009.).
U predmetnom slučaju, Sud konstatuje da je podnosilac predstavke stavljen u ekstradicioni pritvor kako bi se grčkim vlastima omogućilo njegovo gonjenje. U tom pogledu, Sud smatra potrebnim da se napravi razlika između dve vrste izručenja, kako bi se jasno sagledao nivo marljivosti koji se zahteva za svaku od njih, tj. jedna vrsta je izručenje u svrhu izvršenja kazne, a druga vrsta je ona koja omogućava državi molilji da sudi zainteresovanom licu. U ovom drugom slučaju, krivični postupak tek predstoji i na lice u ekstradicionom pritvoru se mora primeniti prezumpcija nevinosti. Pored toga u tom stadijumu mogućnost tog lica da vrši svoja prava na odbranu tokom krivičnog postupka kako bi dokazalo svoju nevinost je voma ograničena, tj. nepostojeća ; i najzad zamoljenim vlastima je zabranjeno svako preispitavanje suštine spora (gornji paragraf 28 in fine). Iz svih navedenih razloga, zaštita prava zainteresovaog lica i dobro odvijanje postupka izručenja, uključujući i zahtev da se protiv lica vodi sudski postupak u razumnom roku, nalažu zamoljenoj državi da postupa sa pojačanom marljivošću.
Sud je već ocenio prekomernim, usled neopravdanog kašnjenja domaćih vlasti, trajanje ekstradicionog pritvora od jedne godine i jedanaest meseci (već pomenuti Kvin (Quinn)) i tri meseca deportacionog pritvora (već pomenuti Tabeš (Tabesh)).
Sud primećuje da je u predmetnom slučaju držanje u pritvoru u očekivanju izručenja trajalo jednu godinu i šest meseci (od 19. aprila 2005. do 26. oktobra 2006.)
Sud konstatuje da su značajna kašnjenja nastala u različitim etapama ekstradicionog postupka.
Kao prvo, prvi pretres Apelacionog suda bio je zakazan za 15. decembar 2005, odnosno šest meseci pošto je apelacionom sudu poslat zahtev za izručenje i osam meseci pošto je zainteresovani stavljen u ekstradicioni pritvor.
Sud ne može deliti mišljenje vlade po kojem su žalbeni zahtevi podnosioca predstavke u cilju njegovog puštanja na slobodu tokom tog perioda (gornji paragraf 18), mogli, sami po sebi opravdati kašnjenje postupka. U stvari, ovde se radi o postupcima sa različitim predmetima i ciljevima, jedan je imao za cilj da se proveri da li su ispunjeni formalni uslovi za izručenje, drugi je imao za cilj proveru da li su zahtevi koji su doveli do određivanja privremene mere i dalje važeći i dovoljni. Činjenica da domaće pravo poverava istom Apelacionom sudu ta dva zadatka predstavlja legitimni izbor te države, koji se ipak ne može upotrebiti kao opravdanje značajnih kašnjenja u razmatranju suštine spora. U svakom slučaju, Sud ne vidi kako su ponovljeni zahtevi podnosioca predstavke, u principu opravdani u meri u kojoj se pritvor produžavao a da nije bilo nijedne rasprave o suštini spora, mogli sprečiti Apelacioni sud da zakaže ranije pomenuti pretres (videti, mutatis mutandis, Kvin (Quinn), § 48). Odluke koje je doneo apelacioni sud bile su isključivo zasnovane na dokumentima kojima je raspolagao, usvojene na zatvorenom zasedanju veća uz poštovanje načela unakrsnosti (gornji paragraf 27) i odnosile su se, uglavnom, na razmatranje potrebe da se podnosilac pritvora zadrži u pritvoru zbog opasnosti od bekstva (gornji paragraf 18).
Sud zatim primećuje da predmet nije bio složen (videti a contrario, već pomenuti Bogdanovski, u kojem je podnosilac predstavke zatražio status političkog izbeglice i u kojem je postupak izručenja bio privremeno zaustavljen na zahtev Visokog komesarijata za izbeglice i samog Suda, na osnovu primene člana 39 poslovnika). Zadatak Apelacionog suda bio je ograničen na analizu sledećih elemenata : provera da li je zahtev za izručenje bio podnet u skladu sa formalnim uslovima Evropske konvencije za ekstradiciju, provera da li su načela ne bis in idem i dvostruke inkriminacije bila poštovana ; isključenje razloga diskriminatorske ili političke prirode kao osnove gonjenja. Zakon nije dozvoljavao da sud razmatra postojanje čvrstih dokaza o krivici (gravi indizi di colpevolezza) (gornji paragraf 28 in fine) i nije bilo potrebe ni za kakvom istragom ili istražnim radnjama (gornji paragraf 15).
Kao drugo, Sud je zapanjen činjenicom da je Kasacionom sudu, pošto je doneo presudu u roku od dva meseca u žalbenom postupku na zahtev podnosioca predstavke, trebalo više od četiri meseca da preda pisarnici presudu od samo jedne stranice u kojoj se ograničio samo na to da kaže da zahtev za izručenje koji poslala država molilja ispunjava formalne uslove i da on nije nadležan da razmatra pitanja optužbi kojima grčke vlasti terete podnosioca predstavke (gornji paragraf 17). Vlada nije dostavila nijedan element kojim bi se to kašnjenje moglo opravdati.
Najzad, što se tiče argumenta Vlade prema kojem je podnosilac predstavke mogao ubrzati postupak tako što se ne bi protivio da bude izručen, Sud smatra da takvo protivljenje u principu može opravdati produženje pritvora u meri u kojoj nalaže da sud izvrši određene provere, ali to ipak ne može osloboditi državu krivice za celokupno neopravdano kašnjenje postupanja sudova.
S toga, imajući u vidu prirodu postupka izručenja, koji ima za cilj da se sprovede gonjenje podnosioca predstavke u trećoj zemlji, kao i neopravdano kašnjenje italijanskih sudova, Sud zaključuje da pritvor podnosioca predstavke nije bio « zakonit » u smislu člana 5 § 1 f) Konvencije te je ta odredba bila prekršena.

II. O PRIMENI ČLANA 41 KONVENCIJE

Prema odredbama člana 41 Konvencije,

«Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.»

Podnosilac predstavke nije uložio nikakav zahtev u vezi sa pravičnim zadovoljenjem (gornji paragraf 5). Stoga Sud smatra da nema osnova da mu se po tom osnovu odobri bilo kakva naknada.

IZ TIH RAZLOGA, SUD, JEDNOGLASNO,

Proglašava predstavku prihvatljivom ;
Izriče da je prekršen član 5 § 1 f) Konvencije.

Sačinjeno na francuskom jeziku, a zatim saopšteno u pismenom obliku 24. februara 2015, primenom pravila 77 §§ 2 i 3 Poslovnika Suda.

Fatoş Aracı Päivi Hirvelä

Pomoćnica sekretara odeljenja Predsednica

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Ovaj prevod je nastao uz podršku Fiducijarnog fonda za ljudska prava Saveta Evrope (www.coe.int/humanrightstrustfund).

FOURTH SECTION

CASE OF GALLARDO SANCHEZ v. ITALY

(Application no. 11620/07)

JUDGMENT

STRASBOURG

24 March 2015

This judgment is final

In the case of Gallardo Sanchez v. Italy, The European Court of Human Rights (Fourth Section), sitting as a Chamber composed of:

Päivi Hirvelä, President,
Guido Raimondi,
George Nicolaou,
Ledi Bianku,
Nona Tsotsoria,
Paul Mahoney,
Krzysztof Wojtyczek, judges,
and Fatoş Aracı, Deputy Section Registrar,

Having deliberated in private on 3 March 2015, Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 11620/07) against the Italian Republic lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Venezuelan national, Mr Manuel Rogelio Gallardo Sanchez (“the applicant”), on 7 March 2007.

2. The applicant was represented by Mr S. Koulouroudis, a lawyer practising in Athens. The Italian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Ms E. Spatafora.

3. The applicant alleged that the length of his detention pending extradition entailed a violation of Article 5 § 3 of the Convention.

4. It was decided that this complaint would instead be examined under Article 5 § 1 (f). On 2 May 2013 notice of the application was given to the Government.

5. On 16 December 2013 a copy of the Government’s observations was sent to the applicant’s representative, inviting him to file with the Court his observations in reply and his claims by way of just satisfaction. In spite of the interest manifested by the applicant in pursuing the examination of the case, his representative did not file any observations within the time-limit fixed for such purpose.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

6. The facts of the case, as submitted by the parties, may be summarised as follows.

7. The applicant, Mr Manuel Rogelio Gallardo Sanchez, is a Venezuelan national who was born in 1965 and lives in Cape Town (South Africa).

8. On 19 April 2005 the applicant, who had been accused of arson by the Greek authorities, was taken into custody pending extradition by the Rome police on the basis of an arrest warrant issued by the Athens Court of Appeal on 26 January 2005 under the European Convention on Extradition of 13 December 1957.

9. On 22 April 2005 the L’Aquila Court of Appeal validated the applicant’s arrest and ordered his detention.

10. On 26 April 2005 the Ministry of Justice asked the Court of Appeal to extend his detention.

11. At the hearing of 27 April 2005, the President of the Court of Appeal, ruling under Article 717 of the Code of Criminal Procedure (see paragraph 25 below), established the applicant’s identity and asked if he gave his consent to his extradition. He did not consent.

12. On 9 June 2005 the Ministry of Justice informed the Court of Appeal that, on 25 May 2005, the Greek authorities had sent a request for extradition together with all the requisite supporting documents.

13. On 21 June 2005 the public prosecutor’s office asked the Court of Appeal to grant the extradition request.

14. The hearing was scheduled for 15 December 2005. At the request of the applicant’s representative, it was postponed until 12 January 2006.

15. Without any prior investigation the Court of Appeal approved the extradition by a decision of 12 January 2006, deposited on 30 January 2006. It verified the conformity of the extradition request with the European Convention on Extradition and its compliance with the ne bis in idem and double-criminality principles, and it ruled out the possibility that the proceedings had been brought for any discriminatory or political reasons.

16. On 3 March 2006 the applicant appealed on points of law, arguing in particular that the request for his extradition had been sent by the Greek authorities after the forty-day time-limit provided for in Article 16 § 4 of the European Convention on Extradition, which meant in his view that his detention had been unlawful. He further argued that the charges laid against him by the Greek authorities were not based on serious indications of guilt. He submitted that he should therefore be released.

17. In a judgment of 11 May 2006, deposited with the registry on 18 September 2006, the Court of Cassation dismissed the appeal with only one page of reasoning, in particular because it found that the extradition request had been received within the time-limit provided for in the European Convention on Extradition and that it did not have jurisdiction to examine whether serious indications of guilt had been adduced.

18. In the meantime, on three occasions between June and September 2005, the applicant had applied to the Rome Court of Appeal, unsuccessfully, requesting his release. In its last decision of 27 October 2005, adopted in private in compliance with the adversarial principle, and without any prior investigation, the Court of Appeal found that there was no reason to depart from its two previous decisions, having regard to the ongoing risk that the applicant might abscond, even though the authorities had taken away his passport, and to the State’s obligation to comply with its international commitments.

19. On 9 October 2006 the Minister of Justice signed the extradition order.

20. On 26 October 2006 the applicant was extradited to Greece.

II. RELEVANT INTERNATIONAL INSTRUMENT

21. The European Convention on Extradition, signed in Paris on 13 December 1957 and ratified by Italy by Law no. 300 of 30 January 1963, came into force in respect of Italy on 4 November 1963. It was amended by the Second Additional Protocol to the European Convention on Extradition, signed on 17 March 1978, which came into force in respect of Italy on 23 April 1985. The relevant provisions, as amended, read as follows.

Article 8 – Pending proceedings for the same offences

“The requested Party may refuse to extradite the person claimed if the competent authorities of such Party are proceeding against him in respect of the offence or offences for which extradition is requested.”

Article 9 – Non bis in idem

“Extradition shall not be granted if final judgment has been passed by the competent authorities of the requested Party upon the person claimed in respect of the offence or offences for which extradition is requested. Extradition may be refused if the competent authorities of the requested Party have decided either not to institute or to terminate proceedings in respect of the same offence or offences.”

Article 12 – The request and supporting documents

“1. The request [for extradition] shall be in writing and shall be addressed by the Ministry of Justice of the requesting Party to the Ministry of Justice of the requested Party; however, use of the diplomatic channel is not excluded. Other means of communication may be arranged by direct agreement between two or more Parties.

2. The request shall be supported by:

(a) the original or an authenticated copy of the conviction and sentence or detention order immediately enforceable or of the warrant of arrest or other order having the same effect and issued in accordance with the procedure laid down in the law of the requesting Party;

(b) a statement of the offences for which extradition is requested. The time and place of their commission, their legal descriptions and a reference to the relevant legal provisions shall be set out as accurately as possible; and

(c) a copy of the relevant enactments or, where this is not possible, a statement of the relevant law and as accurate a description as possible of the person claimed, together with any other information which will help to establish his identity and nationality.”

Article 16 – Provisional arrest

“1. In case of urgency the competent authorities of the requesting Party may request the provisional arrest of the person sought. The competent authorities of the requested Party shall decide the matter in accordance with its law.

2. The request for provisional arrest shall state that one of the documents mentioned in Article 12, paragraph 2.a, exists and that it is intended to send a request for extradition. It shall also state for what offence extradition will be requested and when and where such offence was committed and shall so far as possible give a description of the person sought.

3. A request for provisional arrest shall be sent to the competent authorities of the requested Party either through the diplomatic channel or direct by post or telegraph or through the International Criminal Police Organisation (Interpol) or by any other means affording evidence in writing or accepted by the requested Party. The requesting authority shall be informed without delay of the result of its request.

4. Provisional arrest may be terminated if, within a period of 18 days after arrest, the requested Party has not received the request for extradition and the documents mentioned in Article 12. It shall not, in any event, exceed 40 days from the date of such arrest. The possibility of provisional release at any time is not excluded, but the requested Party shall take any measures which it considers necessary to prevent the escape of the person sought.

5. Release shall not prejudice re-arrest and extradition if a request for extradition is received subsequently.”

III. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

22. As regards the application of precautionary measures, Article 715 of the Code of Criminal Procedure (CCP) provides that, at the request of a foreign State, the Court of Appeal may order the provisional arrest of an individual for the purposes of extradition proceedings. The request may be accepted (a) if the foreign State is acting pursuant to an enforceable judgment of conviction or an arrest warrant and intends to send an extradition request; (b) if the foreign State has provided a description of the relevant acts in support of the extradition request, indicated the offence with which the wanted person is charged, and provided a description of that person; (c) if there is a risk that the person might abscond. Notification of the application of the measure is given by the Minister of Justice to the authorities of the foreign State. The precautionary measure will be discontinued if the foreign State does not send the extradition request and supporting documents, within forty days following that notification, to the Ministry of Foreign Affairs and the Ministry of Justice.

23. Under Article 716 § 3 of the CCP, the President of the Court of Appeal must confirm the provisional arrest within ninety-six hours and order the application of a custodial measure.

24. Under Article 716 § 4 of the CCP, the precautionary measure will be discontinued if the Ministry of Justice does not ask the Court of Appeal, within ten days from the date of the confirmation of the arrest, to order the individual’s retention in custody.

25. Under Article 717 of the CCP, where the domestic authorities have ordered a custodial measure, the President of the Court of Appeal will schedule a hearing in order to identify the individual concerned and establish whether the latter gives his or her consent to extradition.

26. In accordance with Article 714 of the CCP, the length of the custodial measure may not exceed one year and six months. It may, however, be extended for a total period not exceeding three months.

27. Under Article 718 of the CCP, the custodial measure may, at the request of one of the parties or spontaneously, be discontinued by the Court of Appeal or the Court of Cassation, sitting as a court of first instance. The Court of Appeal deliberates in private after hearing the parties. The decision of the Court of Appeal may be appealed against before the Court of Cassation in so far as the grounds of appeal are based on a violation of statute law. In that connection the Court of Cassation has, on several occasions, established that it does not have jurisdiction to examine appeals on points of law in which the appellant is seeking release on the ground that the risk of his or her absconding, which was initially the justification for the custodial measure, has ceased to exist (see, for example, Court of Cassation, judgment no. 33545 of 7 September 2010, deposited with the registry on 13 September 2010; more generally, on the lack of jurisdiction to examine grounds based on arbitrariness in the reasoning of the Court of Appeal’s decisions, see Court of Cassation, judgment no. 37123 of 24 September 2012, deposited with the registry on 26 September 2012).

28. As regards the judicial phase of the extradition, as provided for in Article 704 of the CCP, the Court of Appeal rules in private having heard the parties, gathered the relevant information and carried out the necessary verifications. It must establish whether the conditions laid down by domestic and international law have been satisfied: in addition to the rules of the European Convention on Extradition, Article 705 of the CCP requires the courts to verify whether the person concerned has been charged with a political offence, whether he or she risks being tried according to procedures which do not guarantee the protection of fundamental rights, or whether, once extradited, he or she risks being subjected to treatment that is inhuman, degrading or discriminatory, or to any action that may breach one of the person’s fundamental rights. Under the same Article, where the European Convention on Extradition applies, the courts are not entitled to examine whether or not there are serious indications of guilt (gravi indizi di colpevolezza).

29. Under Article 706 of the CCP, that decision may be challenged, on the facts and on points of law, before the Court of Cassation, which will rule in accordance with the procedure laid down in Article 704 of the CCP.

30. Article 708 of the CCP provides that the Minister of Justice must decide, within a period of forty-five days following the depositing of the Court of Cassation’s decision approving the extradition, whether the individual is to be extradited. If the Minister fails to issue a decision, or decides to reject the extradition, the custodial measure must be discontinued.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 5 § 1 (f) OF THE CONVENTION

31. The applicant complained of the length of his detention pending extradition. He submitted that there had been a violation of Article 5 § 3 of the Convention.

32. The Court, being master of the characterisation to be given in law to the facts of the case (see, among other authorities, Guerra and Others v. Italy, 19 February 1998, § 44, Reports of Judgments and Decisions 1998‑I), finds that the application should be examined under Article 5 § 1 (f) of the Convention (see Quinn v. France, 22 March 1995, Series A no. 311; Chahal v. the United Kingdom, 15 November 1996, Reports 1996‑V; and Bogdanovski v. Italy, no. 72177/01, 14 December 2006), which reads as follows:

“1. Everyone has the right to liberty and security of person. No one shall be deprived of his liberty save in the following cases and in accordance with a procedure prescribed by law:

...

(f) the lawful arrest or detention of a person to prevent his effecting an unauthorised entry into the country or of a person against whom action is being taken with a view to deportation or extradition.”

A. Admissibility

33. The Court notes that the application is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 (a) of the Convention. It further notes that it is not inadmissible on any other ground. It must therefore be declared admissible.

B. Merits

1. The parties’ submissions

34. The applicant argued that the length of the extradition proceedings had been excessive having regard to the fact that the case, in his view, was not a complex one.

35. The Government contested the applicant’s allegations. They argued that the detention in question had been ordered in compliance with the extradition rules, as the Italian courts had found, and that its sole purpose had been for the applicant to be surrendered to the courts of the requesting State. They added that the applicant had not given his consent to the extradition, pointing out that consent would have accelerated the proceedings, and that the delay in the scheduling by the Court of Appeal of a hearing on the merits could be explained by the three applications for release that the applicant had filed within a period of three months. Lastly, they took the view that the proceedings in question, which had led the Italian authorities, both judicial and administrative, to authorise the extradition, had been conducted within the time-limits provided for by the rules of domestic and international law.

2. The Court’s assessment

(a) Conformity of the detention with domestic law

36. In order to ascertain whether the detention in question was compatible with Article 5 § 1 (f) of the Convention, the Court must verify that the deprivation of liberty, in addition to falling within one of the exceptions set out in sub-paragraphs (a) to (f), was “lawful”. It reiterates that, where the “lawfulness” of detention is in issue, including the question whether “a procedure prescribed by law” has been followed, the Convention refers essentially to national law and lays down the obligation to conform to the substantive and procedural rules of national law (see Saadi v. the United Kingdom [GC], no. 13229/03, § 67, ECHR 2008).

37. In the present case, the Court would observe that, being better placed than the Convention organs to verify compliance with domestic law, the domestic courts found, when called upon by the applicant or when domestic law so required, that the detention measure was lawful in its initial phase and in terms of its purpose. At the outset, the L’Aquila Court of Appeal confirmed the applicant’s arrest; subsequently, the Court of Appeal and the Court of Cassation verified that the extradition request had been sent by the Greek authorities within the forty-day period laid down in Article 16 § 4 of the European Convention on Extradition (see paragraphs 15, 17 and 21 above). Lastly, on three occasions, the courts established that the adoption and maintaining of the precautionary measures were justified by the requirement to comply with the State’s international commitments and by the existence of a risk that the applicant might abscond (see paragraph 18 above).

38. In those circumstances, the Court does not not discern any evidence to suggest that the detention pending extradition pursued an aim other than that for which it was ordered or that it did not comply with domestic law.

(b) Whether the detention was arbitrary

39. The Court would observe that, contrary to what the Government alleged, compliance with the time-limits provided for in domestic law cannot be regarded as automatically bringing the applicant’s detention into line with Article 5 § 1 (f) of the Convention (see Auad v. Bulgaria, no. 46390/10, § 131, 11 October 2011). Article 5 § 1 (f) requires, in addition, that any deprivation of liberty should be in keeping with the purpose of protecting the individual from arbitrariness (see, among many other authorities, Winterwerp v. the Netherlands, 24 October 1979, § 37, Series A no. 33; Amuur v. France, 25 June 1996, § 50, Reports 1996‑III; and Witold Litwa v. Poland, no. 26629/95, § 78, ECHR 2000‑III). It is a fundamental principle that no detention which is arbitrary can be compatible with Article 5 § 1, and the notion of “arbitrariness” in Article 5 § 1 extends beyond a lack of conformity with national law, such that a deprivation of liberty may be lawful in terms of domestic law but still arbitrary and thus incompatible with the Convention (see Saadi, cited above, § 67, and Suso Musa v. Malta, no. 42337/12, § 92, 23 July 2013).

40. The Court would further reiterate that any deprivation of liberty under Article 5 § 1 (f) will be justified only for as long as extradition proceedings are in progress and that, if those proceedings are not prosecuted with due diligence, the detention will cease to be permissible (see Quinn, cited above, § 48, and Chahal, cited above, § 113).

41. The Court thus has the task not of assessing whether the length of the extradition proceedings was reasonable as a whole, as it would do more specifically in length of proceedings cases under Article 6, but of establishing, regardless of the overall duration of the proceedings, whether the length of the detention exceeded that reasonably required for the purpose pursued (see Saadi, cited above, §§ 72-74). Where there have been periods of inaction on the part of the authorities, and therefore a lack of expedition, the maintaining of the detention measure will cease to be justified. In conclusion, the Court must assess, on a case-by-case basis, whether or not, during the detention period in question, the domestic authorities remained inactive at any time (see, for a similar finding in a deportation case, Tabesh v. Greece, no. 8256/07, § 56, 26 November 2009).

42. In the present case, the Court observes that the applicant was detained pending extradition to enable the Greek authorities to prosecute him. In that connection the Court finds it necessary to distinguish between two forms of extradition in order to clarify the level of promptness required for each one: first, where extradition is requested for the purpose of enforcing a sentence and, second, where extradition will enable the requesting State to try the person concerned. In the second situation, the criminal proceedings are still pending and the person detained pending extradition must be presumed innocent; in addition, at that stage, the possibility for that person to exercise his or her defence rights during the criminal proceedings in order to prove his or her innocence is considerably limited, or even non-existent; lastly, the requested State’s authorities are not entitled to examine the merits of the case (see paragraph 28 in fine above). For all these reasons, the protection of the rights of the person concerned and the smooth running of the extradition proceedings, including the requirement that an individual be prosecuted within a reasonable time, oblige the requested State to act with particular expedition.

43. The Court has already had occasion to find excessive, on account of unjustified delays on the part of the domestic authorities, detention periods of one year and eleven months pending extradition (see Quinn, cited above) and of three months pending deportation (see Tabesh, cited above).

44. It notes that in the present case the applicant’s detention pending extradition lasted about one year and six months (from 19 April 2005 to 26 October 2006).

45. It finds that major delays occurred at the various stages of the extradition proceedings.

46. Firstly, the first hearing of the Court of Appeal was scheduled for 15 December 2005, six months after the extradition request had been sent to the Court of Appeal and eight months after the applicant had been taken into custody pending extradition.

47. The Court cannot agree with the Government when they argue that the remedies used by the applicant in order to obtain his release during that period (see paragraph 18 above) may, in themselves, justify the delay in the proceedings. The proceedings in question comprised two parts with different objects and purposes, consisting on the one hand of ascertaining whether the formal requirements for extradition had been met, and on the other of examining whether the criteria justifying the adoption of the precautionary measure remained valid and sufficient. The fact that domestic law has entrusted the same appellate court with this two-fold task constitutes a legitimate choice on the part of the State, but a choice which cannot be relied upon to justify considerable delays in examining the merits of the case. In any event, the Court fails to see how the applicant’s repeated requests, which were justified in principle, since his detention was extended in the absence of any hearing on the merits, prevented the Court of Appeal from scheduling such a hearing at an earlier date (see, mutatis mutandis, Quinn, § 48). The Court of Appeal’s decisions were based exclusively on the documents at its disposal, were adopted in private in compliance with the adversarial principle (see paragraph 27 above) and mainly concerned the examination of the requirement of maintaining the applicant in custody on account of the risk of his absconding (see paragraph 18 above).

48. The Court further notes that the case was not a complex one (contrast Bogdanovski, cited above, where the applicant had sought political-refugee status and the extradition proceedings had been suspended at the request of the United Nations High Commissioner for Refugees and the Court itself, following the application of Rule 39 of the Rules of Court). The Court of Appeal’s task was confined to verifying that the extradition request had been submitted in accordance with the European Convention on Extradition; that the ne bis in idem and the double-criminality principles had been complied with; and that the criminal proceedings were not motivated by discriminatory or political reasons. The court was not entitled by law to assess whether there were any serious indications of guilt (gravi indizi di colpevolezza – see paragraph 28 in fine above) and no inquiries or investigative activity were necessary (see paragraph 15 above).

49. Secondly, the Court is struck by the fact that the Court of Cassation, after ruling within two months on the applicant’s appeal, then took more than four months to deposit with its registry a one-page judgment merely stating that the extradition request had been sent by the requesting State in accordance with the proper procedure and that it did not itself have jurisdiction to call into question the charges laid against the applicant by the Greek authorities (see paragraph 17 above). The Government did not adduce any evidence capable of justifying that delay.

50. Lastly, as to the Government’s argument that the applicant could have accelerated the proceedings by not opposing his extradition, the Court finds that, while such opposition may in principle justify an extension of custody as it would have to be examined by a court, this cannot relieve the State of its responsibility for any unjustified delay during the judicial phase.

51. Consequently, having regard to the nature of the extradition proceedings, whose aim was to ensure that the prosecution of the applicant would be pursued in another State, and the unjustified delays in the Italian courts, the Court finds that the applicant’s detention was not “lawful” within the meaning of Article 5 § 1 (f) of the Convention and that there has therefore been a violation of that provision.

II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

52. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

53. The applicant did not submit a claim for just satisfaction (see paragraph 5 above). Accordingly, the Court considers that there is no call to award him any sum on that account.

FOR THESE REASONS, THE COURT, UNANIMOUSLY,

1. Declares the application admissible;

2. Holds that there has been a violation of Article 5 § 1 (f) of the Convention.

Done in French, and notified in writing on 24 March 2015, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Fatoş Aracı Päivi Hirvelä
Deputy Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Član 6-1 | DIC

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije