(Čl. 3) Zabrana torture
(Čl. 3 / CAT-16) Nečovečno postupanje
(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6-3-c) Odbrana putem branioca
(Čl. 6-3-c) Besplatna pravna pomoć
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte
Pozitivne obaveze

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Predmet je formiran na osnovu dve predstavke (br. 27715/95 i 30209/96) koje su Evropskoj komisiji za ljudska prava podnela dvojica državljana Poljske, Roman i Słavomir Berliński, 10. aprila 1995. i 22. februara 1994.godine.

Podnosioci predstavke, koji se bave bodi-bildingom, bili su 4. oktobra 1993. u jednom sportskom klubu bez neophodne dozvole, nakon čega je od njih traženo da izađu. Pošto su odbili da odu, menadžer kluba je pozvao policiju i šestorica uniformisanih policajaca su ubrzo stigli. Prema tvrdnjama podnosilaca predstavke, policajci su navodno „pokazali neprijateljsko raspoloženje“ prema njima i imali su isključivi cilj da ih isteraju sportskog kluba. Navode da su policajci insistirali na stavljanju lisica kao i da su se oni opirali ovakvom postupanju. Policija je reagovala upotrebom suzavca i fizičke sile. Tek kada je jedan od policajaca izvadio pištolj iz futrole podnosioci su vezani. Oni takođe tvrde da su u policijskom vozilu primili teške udarce po glavi i po telu od kojih je prvi podnosilac izgubio svest. Prvi podnosilac je u bolnici provero 11 dana. Drugi podnosilac je podvrgnut vanbolničkom lečenju. Država je tvrdila u vozilu nije došlo do zlostavljanja.

Istraga u odnosu na ponašanje policajaca je poreknuta pa prekinuta, na šta su se podnosioci žalili.
Sa druge strane, država je pokrenula postupak protiv podnosilaca zbog otpora pri hapšenju i napada na policajce.

Podnosioci su se žalili na povredu člana 3, navodeći da su policajci upotrebili prekomernu i nepotrebnu fizičku silu protiv njih, te da je podnosiocima predstavki povređeno pravo na odbranu, s obzirom da su podneli zahtev da im se dodeli branilac po službenoj dužnosti na koji zahtev tužilaštvo nije odgovorilo, te su podnosioci predstavke godinu dana bili bez branioca po službenoj dužnosti u kom periodu je preduzet niz istražnih radnji, te smatraju da je na taj način došlo do povrede člana 6 stav 1 I 3(c) Konvencije.

Podnosioci predstavki su naveli da nije omogućena odgovarajuća istraga njihovih pritužbi na rad policijskih organa, te su osporavali tumačenje određenih dokaza od strane tužilaštva, a takođe država nije osporila da podnosioci predstavki nisu imali sredstava da angažuju branioca po svom izboru, te da su nadležni organi ignorisali zahtev podnosilaca predstavki za imenovanje branioca po službenoj dužnosti, što je za posledicu imalo to da godinu dana nisu imali branioca.

Sud je utvrdio da nema dokaza da je tužilaštvo trebalo da preduzme bilo kakve druge korake kako bi utvrdilo činjenice u vezi sa tvrdnjama podnosilaca predstavki, niti da ima indicija da su tužiocu na arbitraran način koristili diskreciono pravo koje im zakon daje, da ocenjuju dokaze koje imaju pred sobom kako bi doneli odluku o tome da li će optužiti navodne počonioce za neko krivično delo. Sud je zaključio da je istraga navoda podnosilaca predstavki o zlostavljanju bila detaljna i delotvorna. Takođe sud nije video opravdanje za ograničenje koje je lišilo podnosioce predstavki prava da se tokom istrage I suđenja brane na odgovarajući način.

Sud je presudio da nije došlo do povrede člana 3 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda, ali da jeste došlo do povrede člana 6 stav 1 I stav 3 (c) Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

ČETVRTO ODELJENJE

PREDMET BERLIŃSKI PROTIV POLJSKE

(predstavke br. 27715/95 i 30209/96)

PRESUDA

Strazbur,

20. jun 2002.

U predmetu Berliński protiv Poljske, Evropski sud za ljudska prava (Četvrto odjeljenje), koji je zasijedao u vijeću u sljedećem sastavu:

G. Ress, predsjednik,
L. Caflisch,
J. Makarczyk,
I. Cabral Barreto,
V. Butkevych,
J. Hedigan,
S. Botoucharova, sudije,
i V. Berger, sekretar Odjeljenja

pošto je razmatrao predmet na zatvorenim sjednicama 18. januara 2001. i 30. maja 2002, donosi sljedeću presudu, usvojenu drugog navedenog dana:

POSTUPAK

Predmet je formiran na osnovu dvije predstavke (br. 27715/95 i 30209/96) koje su Evropskoj komisiji za ljudska prava u skladu sa nekadašnjim članom 25 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu „Konvencija“) podnijela dvojica državljana Poljske, Roman i Słavomir Berliński (u daljem tekstu „podnosioci predstavke“), 10. aprila 1995. i 22. februara 1994.
Vladu Poljske (u daljem tekstu „Država“) je zastupao njen zastupnik, K. Drzewicki, iz Ministarstva spoljnih poslova. Podnosioce predstavke, kojima je bila dodijeljena pravna pomoć, zastupao je B. Narain, advokat iz Londona.
Podnosioci predstavke su, konkretno, tvrdili da ih je 4. oktobra 1993. zlostavljala policija i da im je povrijeđeno pravo na odbranu zbog toga što za vrijeme istrage koja se vodila u krivičnom postupku protiv njih više od godina dana nijesu imali branioca.
Predstavka je proslijeđena Sudu 1. novembra 1998, kada je Protokol br. 11 uz Konvenciju stupio na snagu (čl. 5, st. 2 Protokola br. 11).
Predstavka je dodijeljena Četvrtom odjeljenju Suda (pravilo 52, st. 1 Poslovnika Suda). U okviru tog odjeljenja, Vijeće koje je razmatralo predmet (čl. 27, st. 1 Konvencije) formirano je u skladu sa pravilom 26, stav 1.
Odlukom od 18. januara 2001. Sud je predstavku proglasio prihvatljivom u jednom dijelu.
Vijeće je, nakon konsultacija sa stranama u postupku, odlučilo da nije potrebna usmena rasprava o meritumu (pravilo 59, st. 2 in fine), a svaka od strana je pismeno odgovorila na napomene druge strane.
Prvog novembra 2001. Sud je promijenio sastav svojih odjeljenja (pravilo 25, st. 1), ali je ovaj predmet ostao u nadležnosti Vijeća formiranog u okviru nekadašnjeg Četvrtog odjeljenja.

ČINJENICE

Prvi podnosilac predstavke, Roman Berliński, državljanin je Poljske rođen 1971. Drugi podnosilac predstavke, Słavomir Berliński, državljanin je Poljske rođen 1974. Podnosioci predstavke su braća. Trenutno žive u Poljskoj.

I. OKOLNOSTI SLUČAJA

A. Događaji od 4. oktobra 1993.

Podnosioci predstavke, koji se bave bodi-bildingom, bili su 4. oktobra 1993. u sportskom klubu na Univerzitetu u Lubljinu (Lublin). Pošto su u klubu bili bez neophodne dozvole, menadžer kluba je od njih tražio da izađu. Upozorio ih je da će pozvati policiju ukoliko ne odu. Podnosioci predstavke nijesu htjeli da izađu. Menadžer je pozvao policiju i šestorica uniformisanih policajaca su ubrzo stigli.
Prema tvrdnjama podnosilaca predstavke, policajci su navodno „pokazali neprijateljsko raspoloženje“ prema njima i „nije ih interesovala provjera [ličnih dokumenata], već su jednostavno željeli da ih istjeraju“ iz sportskog kluba. Policajci su „odmah htjeli da ih vežu lisicama i povukli su im ruke ka leđima“. Podnosioci predstavke kažu da su se „opirali ovakvom postupanju“. Prvi podnosilac predstavke je „uspio da se oslobodi za trenutak“, dok su drugog podnosioca predstavke dvojica policajaca „gurnula i povukla“. Njega su poprskali suzavcem i udarili palicom.
Prema navodima Države, podnosioci predstavke su pružali otpor i napali su policajce koji su pokušavali da ih uhapse. Jednog policajca su šutnuli u lice, a drugog u međunožje.
Strane u postupku navode da su podnosioci predstavke popustili tek kad je jedan od policajaca izvadio pištolj iz futrole. Onda su ih policajci vezali lisicama.
Podnosioci predstavke su smjesta stavljeni u policijsko vozilo.
Država navodi da su se podnosioci predstavke i dalje opirali dok su ih odvodili u vozilo, pa je ponovo morala biti upotrijebljena sila.
Podnosioci predstavke su bili odvedeni u policijsku stanicu udaljenu četiri kilometra od sportskog kluba.
Prema tvrdnjama podnosilaca predstavke, stavljeni su na pod policijskog vozila, a ruke su im ostale vezane lisicama. Vozilo nije imalo odvojen prostor za uhapšene. Policajci i podnosioci predstavke bili su zajedno zatvoreni u zadnjem dijelu vozila. Podnosioci predstavke „nijesu imali izbora nego da izlože svoja tijela na domet policajcima“. Oni su „primili teške udarce po glavi, bubrezima, leđima i kičmi“. Policajci su ih tukli palicama. Prvi podnosilac predstavke je izgubio svijest.
Država je negirala da je unutar policijskog vozila došlo do bilo kakvog zlostavljanja.
U policijskoj stanici podnosioci predstavke su ukratko ispitani. U dijelu zapisnika sa tog saslušanja prvog podnosioca predstavke, koji se ticao njegovog fizičkog stanja, stoji sljedeće: „prije [hapšenja osjećao se] dobro, trenutno [se žali na] bol u predjelu lijevog oka, vrata, lijevog bubrega, vilice i glave“. U odgovarajućem dijelu zapisnika sa istovremenog saslušanja drugog podnosioca predstavke stoji: „bol u predjelu sljepoočnica, ruku, nosa, zuba i desnog palca“. Kasno uveče, istog dana, podnosioce predstavke je pregledao ljekar. Rendgenski snimak lobanje prvog podnosioca predstavke nije pokazao bilo kakve uočljive povrede glave. Na osnovu fizičkih pregleda podnosilaca predstavke, koji nijesu pokazali probleme u njihovim krvnim i disajnim sistemima, ljekar je zaključio da su oni u stanju koje dozvoljava da budu pritvoreni.
Podnosioci predstavke su ostali u pritvoru do popodneva sljedećeg dana, 5. oktobra 1993, kada su izvedeni pred okružnog tužioca. Pošto ih je tužilac saslušao, pušteni su na slobodu.
Prvi podnosilac predstavke je odveden u bolnicu, gde je ostao 11 dana. Drugi podnosilac predstavke je odveden u istu bolnicu, ali je odmah pušten, a kasnije je podvrgnut vanbolničkom liječenju.

B. Postupak protiv policajaca

Petog oktobra 1993, kada su ih saslušavali tužioci, podnosioci predstavke su se žalili da su ih policajci pretukli u sportskom klubu i u policijskom vozilu. Podnosioci predstavke su rekli da su sumnjali u identitet policajaca i da su tražili od njih da pokažu svoje službene legitimacije. Oni su tvrdili da su policajci to odbili da urade i da su umjesto toga pokušali da ih uhapse. Podnosioci predstavke su još tvrdili da su ih u policijskom vozilu, u kome nije bilo posebnog prostora za uhapšene, policajci počeli snažno da ih udaraju po cijelom tijelu. Pošto su im ruke na leđima bile vezane lisicama, i pošto su bili gurnuti na pod vozila, oni nijesu mogli da se brane i tako umanje snagu udaraca. Oni su tvrdili da su ih policajci tukli cijelim putem do policijske stanice.
U vezi sa pritužbama podnosilaca predstavke protiv policajaca, Okružni tužilac je 15. marta 1994. pokrenuo istragu zbog sumnje da su izvršena krivična djela zabranjena poljskim Krivičnim zakonikom i Zakonom o policiji. Policajci koji su navodno zlostavljali podnosioce predstavke su u postupku imali status svjedoka, a ne okrivljenih.
Podnosioci predstavke su bili pozvani da se 25. marta 1994. pojave pred Okružnim tužiocem, ali tog dana to nijesu učinili.
Tužilac je 28. marta 1994. ispitao svjedoka D. K. (policajca). Tridesetog marta su saslušani svjedoci M. K. i M. S. (policajci). Šestog aprila su saslušani svjedoci M. W. (poznanik podnosilaca predstavke) i E. P. (menadžer sportskog kluba). Tužilac je 13. aprila pozvao svjedoke J. S. i M. B, a 20. aprila on je pozvao svjedoka P. W. (svi policajci).
Podnosioci predstavke su saslušani 5. i 9. maja 1994. Tokom istrage podnosioci predstavke su tvrdili da su policajci od samog početka bili veoma neprijateljski raspoloženi prema njima, da od njih nijesu tražili da napuste sportski klub i da su ih istukli bez ikakvog razloga. Policajci su tvrdili da su podnosioci predstavke njih napali i da je tek prijetnja vatrenim oružjem omogućila da oni budu uhapšeni.
Dvadeset trećeg maja 1994. tužilac je saslušao svjedoke M. W, J. R. i J. N. (policajce). On je 24. maja 1994. pozvao svjedoke A. G. i J. P. Dvadeset šestog maja tužilac je saslušao svjedoka D. J., a 27. maja svjedoka M. H. (obojica ljekari).
Istraga u vezi sa postupanjem policajaca je nastavljena odlukom Oblasnog tužioca od 10. juna 1994, kako bi se saslušali još neki svjedoci.
Okružni tužilac je 14. juna 1994. saslušao svjedoke A. W. i R. M. (ljekari).
Šesnaestog juna 1994, Odjeljenje za sudsku medicinu Medicinske akademije u Bjalistoku (Bialystok) dalo je mišljenje o fizičkom stanju podnosilaca predstavke nakon incidenta. Mišljenje je dato na zahtjev Okružnog suda u Lubljinu, u vezi s postupkom koji se vodio protiv podnosilaca predstavke (vidi takođe stav 44 u nastavku).
Specijalisti sudske medicine su, na osnovu medicinske dokumentacije sakupljene tokom liječenja podnosilaca predstavke od 5. oktobra 1993. pa nadalje, utvrdili da je prvi podnosilac predstavke imao hematom oko lijevog oka, podliv veličine 2 x 2 cm na potiljku, modricu sa oguljenom kožom veličine 7 x 7 cm na lijevoj strani vilice, četiri modrice oblika trake na velikom dijelu grudi, i da su mu trbuh i kičma bili osjetljivi. Drugi podnosilac predstavke je imao male izolovane modrice na bradi i vratu, modricu na oguljenoj gornjoj usni, unutrašnju ranu na sluzokoži gornje usne, lezije/povrede prednjih zuba i povrede desnog koljena i zgloba šake.
Specijalisti sudske medicine su takođe naveli da se, nekoliko dana poslije incidenta, prvi podnosilac predstavke sve više žalio na bol u glavi, vrtoglavicu, pogoršanje vida i sluha, a da se drugi podnosilac predstavke žalio na slabost desne ruke, pogoršanu osjetljivost prstiju, jake glavobolje, vrtoglavicu, mučninu, bol u kičmi i smanjenu pokretljivost. Specijalisti su naveli da naknadni pregledi podnosilaca predstavke nijesu potvrdili bilo kakva odstupanja od normalnog zdravstvenog stanja. Specijalisti su naveli da je prvi podnosilac predstavke trebalo da izađe iz bolnice 8. oktobra 1993, ali je tamo ostao na intervenciju svog oca. Oni su takođe naglasili da je otac podnosioca predstavke, koji je ljekar, tokom svojih dolazaka u bolnicu sinu davao uputstva o tome na šta i kako da se žali. Prvi podnosilac predstavke je 15. oktobra 1993. pušten iz bolnice, iako je i poslije tog dana bio podvrgnut vanbolničkom liječenju vilice, grudi i kičme.
Specijalisti sudske medicine su zaključili da su povrede koje su podnosioci predstavke zadobili mogle biti nanijete tvrdim, tupim predmetom, na primjer palicom, i da su povrede mogle nastati onako kako podnosioci predstavke tvrde da su nastale, na primjer usljed udaraca palicom ili pesnicama. Specijalisti su smatrali da oštećenja mekog tkiva do kojih je došlo prilikom ovih povreda nijesu trajala više od sedam dana, ali da su povrede bile dovoljno ozbiljne da bi član 156, stav 2 poljskog Krivičnog zakonika [nanošenje lakih tjelesnih povreda] mogao biti primijenjen protiv policajaca. Specijalisti su takođe naglasili da su tegobe podnosilaca predstavke u određenoj mjeri bile simulirane i prenaglašene.
Okružni tužilac je 29. juna 1994. od specijalista sa Medicinske akademije u Vroclavu (Wroclaw) zatražio da daju posebno mišljenje za potrebe postupka koji se vodio povodom optužbi podnosilaca predstavke protiv policajaca.
Odlukama od 9. septembra i 15. novembra 1994. Oblasni tužilac je ponovo riješio da nastavi istragu.
Specijalisti sa Medicinske akademije u Vroclavu su dali mišljenje 6. decembra 1994. Oni su utvrdili da je poslije hapšenja prvi podnosilac predstavke imao natečeno lijevo oko, a da je drugi podnosilac predstavke imao pojedinačne modrice na licu, oguljenu usnu i povrede tri zuba. Specijalisti su takođe naveli da prvi podnosilac predstavke nije imao potres mozga. Oni su naveli da su povrede podnosilaca predstavke mogle nastati onako kako policajci tvrde da su nastale, onako kako podnosioci predstavke tvrde da su nastale ili na neki treći način.
Podnosioci predstavke su od okružnog tužioca zahtijevali da sasluša dodatne svjedoke, tačnije njihove roditelje, dvojicu okružnih tužilaca i američkog košarkaša koji je prisustvovao događajima 4. oktobra 1993. Tužilac je 9. septembra 1994. odbio ovaj zahtjev zbog toga što roditelji podnosilaca predstavke nijesu prisustvovali incidentu, zbog toga što svjedočenja tužilaca ne bi bila relevantna za utvrđivanje činjenica, i zbog toga što su izjave američkog košarkaša bile zabilježene u postupku protiv podnosilaca predstavke. Tužilac je iz ovih razloga smatrao da nije potrebno dalje saslušavanje svjedoka.
Tužilac je 12. decembra 1994. odlučio da obustavi istragu protiv policajaca. On je smatrao da nema dovoljno dokaza u korist tvrdnje podnosilaca predstavke da su policajci izvršili krivično djelo. Na osnovu izjava svjedoka, on je smatrao da su policajci bili primorani da primijene silu pošto su podnosioci predstavke odbili da napuste sportski klub. Tužilac nije utvrdio da je protiv podnosilaca predstavke bilo kakva sila bila upotrijebljena dok su bili u policijskoj marici. Na osnovu mišljenja Medicinske akademije u Vroclavu, tužilac je zaključio da činjenica da su podnosioci predstavke bili zadržani u bolnici sedam dana ne mora nužno da znači da je bilo potrebno punih sedam dana kako bi se dovršilo liječenje povreda koje su zadobili. Tužilac je zaključio da su „povrede [koje su pretrpjeli podnosioci predstavke] mogle nastati onako kako oni tvrde da su nastale, ali i onako kako tvrde policajci“. Imajući u vidu načelo da se u slučaju sumnje mora odlučiti u korist okrivljenog, tužilac je odlučio da obustavi istragu protiv policajaca.
Podnosioci predstavke su se žalili na ovu odluku. Oblasni tužilac je 16. januara 1995. odbio ovu žalbu i konačno obustavio istragu. Oblasni tužilac nije našao „nedvosmislene dokaze“ o krivici policajaca. On je zaključio da je okružni tužilac pravilno ocjenio prikupljene dokaze i donio dobro obrazloženu odluku.

C. Postupak protiv podnosilaca predstavke

Poslije saslušanja podnosilaca predstavke 5. oktobra 1993, okružni tužilac je pokrenuo istragu protiv njih zbog sumnje da su napali policajce, ometajući ih tako u vršenju dužnosti. Istog dana tužilac je odredio jemstvo za podnosioce predstavke, u vezi s događajima 4. oktobra 1993, zbog sumnje da su izvršili krivično djelo određeno članom 234 Krivičnog zakonika.
Podnosioci predstavke su 6. oktobra 1993. uložili žalbu na odluku o određivanju jemstva i zahtijevali od organa gonjenja da im imenuju branioca po službenoj dužnosti, pozivajući se, između ostalog, na član 6, stav 3 Konvencije. Oni nijesu dobili odgovor na ovaj zahtjev.
Tokom istrage su policajci, podnosioci predstavke i svjedoci događaja od 4. oktobra 1993, uključujući i svjedoke na strani podnosilaca predstavke, bili pozvani da daju iskaze. Podnosioci predstavke su podnijeli mnoštvo zahtjeva u kojima su tvrdili da bi optužbe protiv njih trebalo da budu ispitane iz ugla njihovih pritužbi o tome da su ih policajci pretukli. Međutim, na osnovu odgovarajućih odredaba krivičnog postupka, tužilaštvo je odlučilo da materijal u vezi s optužbama podnosilaca predstavke na račun policajaca zbog zlostavljanja ostane odvojen i da se u vezi sa incidentom od 4. oktobra 1993. vode dvije paralelne istrage.
Sedamnaestog februara 1994. podnosioci predstavke su okrivljeni zbog tuče, napada i zlostavljanja policajaca tokom njihovog obavljanja dužnosti.
Okružni sud u Lubljinu je 7. aprila 1994. odlučio da od Odjeljenja za sudsku medicinu Medicinske akademije u Bjalistoku zatraži mišljenje o povredama koje su podnosioci predstavke imali poslije incidenta. Mišljenje je sačinjeno 16. juna 1994. godine (vidi takođe gore stavove 30–33).
Okružni sud u Lubljinu je 17. oktobra 1994. odlučio da pribavi mišljenje psihijatrijskog vještaka o tome da li su podnosioci predstavke „bili svjesni značaja svojih postupaka i sposobni da ih odmjere“, kako bi utvrdio njihovu krivičnu odgovornost. Sud je takođe, uzimajući u obzir da je uračunljivost podnosilaca predstavke bila sporna, odlučio da im imenuje advokata po službenoj dužnosti, u skladu sa članom 70, stav 1 Zakonika o krivičnom postupku.
Dopisom od 18. oktobra 1994. podnosioci predstavke obavijestili su sud da su odbili da se podvrgnu psihijatrijskom vještačenju. Oni se nijesu pojavili na psihijatrijskom ispitivanju u Centru za mentalno zdravlje u Lubljinu koje je sud zakazao za 10. januar 1995. Sud je odredio da budu prinudno odvedeni na psihijatrijsko ispitivanje koje je bilo zakazano za 2. februar 1995. Ovog dana su podnosioci predstavke bili odvedeni vještacima, ali su odbili da budu podvrgnuti ispitivanju. Ovakva situacija se ponovila 8. marta 1995. Imajući u vidu da su podnosioci predstavke tri puta odbili psihijatrijski pregled, vještaci psihijatri su od suda zahtijevali da odredi smještanje podnosilaca predstavke u psihijatrijsku bolnicu, kako bi uspjeli da sprovedu vještačenje i daju mišljenje koje je sud od njih tražio.
Okružni sud u Lubljinu je 23. marta 1995. naredio da podnosioci predstavke budu prinudno smješteni u Centar za mentalno zdravlje u Lubljinu na najviše šest nedjelja. Podnosioci predstavke i njihov zastupnik su se žalili na ovu odluku. Zastupnik podnosilaca predstavke je u žalbi izjavio da on na sebe preuzima obavezu da osigura da se podnosioci predstavke dobrovoljno pojave na psihijatrijskom vještačenju. Oblasni sud u Lubljinu je 3. aprila 1995, imajući u vidu ovo obećanje branioca podnosilaca predstavke, ukinuo odluku od 23. aprila 1995.
Sljedećeg dana određenog za psihijatrijsko vještačenje podnosilaca predstavke, 30. maja 1995, oni ponovo nijesu došli na pregled. Vještaci su 21. juna 1995. od suda ponovo zahtijevali da odredi prinudne mjere protiv podnosilaca predstavke, kako bi se vještačenje izvršilo.
Okružni sud u Lubljinu je 11. jula ponovo naredio prinudno smještanje podnosilaca predstavke u psihijatrijsku bolnicu na najviše šest nedjelja. U postupku po žalbi podnosilaca predstavke, Oblasni sud u Lubljinu je 24. jula 1995. potvrdio odluku Okružnog suda.
Prvi podnosilac predstavke je 1. decembra 1995. smješten u Centar za mentalno zdravlje u Lubljinu. Na zahtjev vještaka da se boravak prvog podnosioca predstavke u bolnici produži zbog njegovog lošeg ponašanja, kojim je ometao utvrđivanje valjane dijagnoze, Okružni sud u Lubljinu je 11. januara 1996. produžio rok za vještačenje mentalnog zdravlja prvog podnosioca predstavke do 23. februara 1996. U postupku po žalbi koju je na ovu odluku uložio prvi podnosilac predstavke, Oblasni sud u Lubljinu je 22. januara 1996. potvrdio odluku Okružnog suda. Prvi podnosilac predstavke je iz psihijatrijske bolnice pušten 15. februara 1996.
Konačno mišljenje o psihičkom stanju prvog podnosioca predstavke dato je 22. februara 1996. Sudski vještaci, psihijatri, zaključili su da je u trenutku incidenta sa policijom 4. oktobra 1993. on bio sposoban da shvati značenje svojih postupaka i da kontroliše svoje ponašanje. Zaključeno je da prvi podnosilac predstavke nije bio neuračunljiv. Vještaci su takođe zabilježili da je on bio veoma sumnjičav i nepovjerljiv tokom pregleda.
Pošto je drugi podnosilac predstavke izrazio spremnost da se podvrgne vanbolničkom psihijatrijskom posmatranju, on nije bio smješten u psihijatrijsku bolnicu. Vještaci psihijatri su svoje mišljenje u vezi s drugim podnosiocem predstavke dali 27. februara 1996. Prema zaključcima vještaka, drugi podnosilac predstavke je bio mentalno zdrav. Vještaci su takođe zabilježili da je on bio veoma napet tokom pregleda, da je često govorio povišenim glasom i da nije reagovao na zahtjeve da se smiri.
Okružni sud u Lubljinu je 7. avgusta 1996. proglasio podnosioce predstavke krivim za krivično djelo predviđeno članom 234 Krivičnog zakonika zbog toga što su 4. oktobra 1993. pružali otpor policajcima i napali ih. On je smatrao da je menadžer sportskog kluba imao pravo da od podnosilaca predstavke zahtijeva da napuste klub, iz bilo kog razloga, i da je policija stoga zakonito izvršila njegov zahtjev. Podnosioci predstavke su bili osuđeni: prvi podnosilac predstavke na godinu i šest mjeseci zatvora, a drugi podnosilac predstavke na godinu dana zatvora. Sud je obojici podnosilaca predstavke ove kazne izrekao uslovno, na tri godine.
Odlučujući o žalbi podnosilaca predstavke, Oblasni sud u Lubljinu je 17. decembra 1996. potvrdio prvostepenu presudu. Oblasni sud je zaključio da „činjenica da okrivljeni nijesu postupili u skladu sa zahtjevom petorice policajaca da napuste sportski klub pokazuje da se oni nijesu odgovorno ponašali, što su potvrdili i sudski vještaci, psihijatri“. Ova odluka je bila konačna. Podnosioci predstavke nijesu bili poslati u zatvor zbog ove osude.

II. RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO I PRAKSA

Članovi 15 i 16 Zakona o policiji ovlašćuju policiju da uhapsi osobu koja remeti javni red i da upotrijebi direktnu prinudu „da bi osigurala postupanje u skladu s datim naređenjima“. Posebna uredba Vlade od 17. septembra 1990. (DZ.U.90.70.410) predviđa da bi sredstva prinude trebalo da izazovu bol u najmanjoj mogućoj mjeri, i da treba prestati s njihovom primjenom ako se osoba ponaša u skladu s naređenjima. Prema članu 69 Zakonika o krivičnom postupku, ukoliko nema sredstava da sam angažuje branioca, okrivljeni tužiocu može uputiti zahtjev za imenovanje branioca po službenoj dužnosti. Tužilac takav zahtjev mora uputiti sudu kako bi advokat bio imenovan. Prema članu 70, stav 1, sud tokom suđenja može na sopstvenu inicijativu okrivljenom imenovati advokata, ukoliko ima opravdane razloge da bude zabrinut u vezi sa njegovom uračunljivošću.

PRAVO

I. NAVODNA POVREDA ČLANA 3 KONVENCIJE

Podnosioci predstavke su tvrdili da je došlo do povrede člana 3 Konvencije, koji glasi:

„Niko ne smije biti podvrgnut mučenju, ili nečovječnom ili ponižavajućem postupanju ili kažnjavanju.“

A. Navodno zlostavljanje koje je izvršila policija 4. oktobra 1993.

Država je negirala bilo kakvo zlostavljanje podnosilaca predstavke 4. oktobra 1993. Ona je navela da je upotreba sile bila neophodna kako bi se podnosioci predstavke potčinili zakonitim zahtijevima policajaca. Prema njima nije bila upotrijebljena prekomjerna sila, niti su ih u policijskoj marici tukli.
Podnosioci predstavke su osporili zaključke Države. Oni su naveli da su ih policajci tukli dok su pokušavali da ih uhapse i dok su ih vozili u policijskoj marici u kojoj nije bilo odvojenog prostora za uhapšene. Podnosioci predstavke su tvrdili da su policajci upotrijebili prekomjernu i nepotrebnu fizičku silu protiv njih, što je u suprotnosti sa gore pomenutom odredbom Konvencije.
Sud podsjeća da član 3 Konvencije apsolutno zabranjuje mučenje i nečovječno ili ponižavajuće postupanje. Da bi spadalo u opseg člana 3, zlostavljanje mora dostići minimalni stepen ozbiljnosti. Procjena ovog minimuma je relativna: zavisi od svih okolnosti slučaja, kao što su trajanje postupanja, njegove fizičke i psihičke posljedice i, u nekim slučajevima, pol, starost i zdravstveno stanje žrtve. U pogledu osobe lišene slobode, primjena sile koja nije bila zaista neophodna usljed ponašanja te osobe narušava ljudsko dostojanstvo i, u načelu, predstavlja povredu prava garantovanog članom 3. Sud postupanje smatra „nečovječnim“ ako je, između ostalog, bilo unaprijed smišljeno, trajalo satima bez prekida i izazvalo ili stvarnu tjelesnu povredu ili jake fizičke ili psihičke patnje, a takođe „ponižavajućim“ ako je bilo takvo da je kod svoje žrtve pobudilo osjećanja straha, rastrojstva i inferiornosti koja mogu da je ponize i omalovaže. Da bi se postupanje koje ih je izazvalo smatralo „nečovječnim“ ili „ponižavajućim“, patnje ili poniženje do kojih je došlo moraju u svakom slučaju biti veći od onih patnji ili poniženja do kojih dolazi prilikom zakonitog postupanja ili kažnjavanja. Pitanje da li je svrha postupanja bila da se žrtva ponizi ili omalovaži je još jedan faktor koji treba uzeti u obzir, ali odsustvo takve svrhe ne isključuje mogućnost da je došlo do povrede člana 3 (vidi Labita protiv Italije [GC], br. 26772/95, 6.4.2000, st. 119–120, ECHR 2000-IV). Tvrdnje o zlostavljanju moraju biti potkrijepljene odgovarajućim dokazima. Kada ocjenjuje ove dokaze, Sud zahtijeva da zlostavljanje bude dokazano „van razumne sumnje“, ali dodaje da se ono tako može dokazati na osnovu postojanja dovoljno snažnih, jasnih i dosljednih zaključaka ili sličnih neoborivih činjeničnih pretpostavki (loc. cit, st. 121).
U ovom predmetu, zlostavljanje na koje su se podnosioci predstavke žalili sastojalo se od prebijanja koje su izvršili policajci 4. oktobra 1993, koje je za posljedicu imalo brojne povrede (vidi gore stavove 19, 30–33, 36). Sud smatra da količina podliva koje su utvrdili različiti stručnjaci koji su pregledali podnosioce predstavke ukazuje na to da su povrede bile dovoljno ozbiljne da bi mogle predstavljati zlostavljanje koje spada u opseg člana 3 (vidi, mutatis mutandis, Assenov i drugi protiv Bugarske, br. 24760/94, 28.10.1998, st. 95, ECHR 1998-VIII). Ostaje da se utvrdi da li se u vezi sa ovim povredama Država može smatrati odgovornom za povredu člana 3.
Sud zapaža da među stranama u postupku ne postoji spor u pogledu činjenice da su povrede o kojima je riječ izazvali policajci, koristeći protiv podnosilaca predstavke pesnice i palice i upotrijebljavajući suzavac protiv drugog podnosioca predstavke (vidi gore stavove 11–15). Nije osporeno ni to da su policajci upotrijebili silu 4. oktobra 1993. u sportskom klubu i dok su odvodili podnosioce predstavke u policijsku maricu kako bi izvršili hapšenje kojem su se podnosioci predstavke opirali. Međutim, strane u postupku se ne slažu u vezi s pitanjem da li su podnosioci predstavke bili pretučeni u policijskoj marici dok su bili prevoženi u policijsku stanicu (vidi gore stavove 16– 18). Mora se primjetiti da tvrdnja podnosilaca predstavke da su bili pretučeni dok su u marici ležali vezani lisicama nije bila potvrđena u okviru istrage koja se povodom njihovih pritužbi vodila na nacionalnom nivou, pred dvije instance (vidi gore stavove 38–39; vidi takođe stavove 66–71 u nastavku). Iako u pogledu činjenica vezanih za navodnu povredu Konvencije Sud nije vezan zaključcima nacionalnih organa, on smatra da na osnovu napomena strana u postupku i materijala koji su mu dostupni ne može utvrditi da li je u policijskoj marici došlo do nekog zlostavljanja, kao što tvrde podnosioci predstavke.
Sud napominje da su podnosioci predstavke 4. oktobra 1993. bili uhapšeni prilikom operacije koja je dovela do neočekivanog razvoja događaja, zbog čega je policija morala da reaguje. Drugo, iako je policajaca bilo šest, u odnosu na dvojicu podnosilaca predstavke, mora se uzeti u obzir da su se podnosioci predstavke bavili bodi-bildingom i da su se aktivno opirali zakonitim radnjama policije – odbijajući usmeni zahtjev da napuste sportski klub, pružajući otpor policiji koja je pokušavala da ih uhapsi i šutirajući dvojicu policajaca (vidi, poređenja radi, Rehbock protiv Slovenije, br. 29462/95, 28.11.2000, ECHR 200-XII, gdje je trinaest policajaca imalo dovoljno vremena da procijeni moguće rizike povezane sa hapšenjem trojice osumnjičenih, i gdje podnosilac predstavke nije ničim pokazivao da bi se opirao hapšenju). Da stvar bude gora, podnosioci predstavke su bili uhapšeni tek kada im je zaprijećeno pištoljem, i bili su naknadno osuđeni zbog napada na policajce. Sud se slaže sa zaključkom domaćih sudova da podnosici predstavke nijesu odgovorno ponašali u trenutku kada su bili suočeni sa jednostavnom obavezom da postupe u skladu sa zakonitim zahtjevom policajaca – obavezom koja je dio opštih građanskih dužnosti u demokratskom društvu. Ove činjenice idu značajno na štetu podnosilaca predstavke, što za posljedicu ima to da je obaveza Države da dokaže da upotrijebljena sila nije bila prekomjerna manje stroga (vidi, mutatis mutandis, loc. cit, st. 65–78).
Sud uz to zapaža da, iako je prvi podnosilac predstavke ostao u bolnici jedanaest dana, nije utvrđeno da je bilo potrebno toliko vremena da bi se oporavio od povreda koje je zadobio 4. oktobra 1993, već je mogao biti otpušten iz bolnice četiri dana nakon incidenta (vidi gore stav 32). Još je zabilježeno da je drugi podnosilac predstavke pretrpio manje ozbiljne povrede i da je dobio vanbolničko liječenje.
Ozbiljnost povreda o kojima je riječ, kao takva, ne može zasjeniti činjenicu da je upotreba fizičke sile u ovom slučaju bila neophodna zbog ponašanja podnosilaca predstavke. Stoga, iako su podnosioci predstavke sigurno doživjeli patnje koje su bile posljedica incidenta od 4. oktobra 1993, ne može se smatrati da je upotreba sile protiv njih bila prekomjerna.
U skladu s tim, kad je u pitanju navodno zlostavljanje koje je izvršila policija 4. oktobra 1993, nije došlo do povrede člana 3 Konvencije.

B. Priroda sprovedene istrage

Država je tvrdila da su tužioci sproveli detaljnu i djelotvornu istragu navoda podnosilaca predstavke o zlostavljanju. Saslušano je petnaest svjedoka događaja od 4. oktobra 1993. i uzeta su mišljenja vještaka kako bi se utvrdila vjerodostojnost pritužbi podnosilaca predstavke. Tužilaštvo je odlučilo da obustavi istragu pošto je većina svjedočenja potvrdila verziju događaja koju je dala policija; takođe, odluka je donijeta vodeći računa o tome da je u odnosu na policajce važilo načelo pretpostavke nevinosti.
Podnosioci predstavke su tvrdili da nije omogućena odgovarajuća istraga njihovih pritužbi. Konkretno, oni su osporavali tumačenje određenih dokaza od strane tužilaštva. Podnosioci predstavke su takođe naveli da nijesu saslušani svi svjedoci događaja od 4. oktobra 1993. i da je tužilaštvo, kada je odlučilo da obustavi postupak, uzelo u obzir samo dio medicinskih izvještaja.
Sud podsjeća da član 3 garantuje pravo na detaljnu i djelotvornu istragu vjerovatnih tvrdnji o zlostavljanju, podobnu da dovede do identifikacije i kažnjavanja odgovornih za takvo postupanje. U gore citiranom predmetu Labita, Sud je utvrdio povredu člana 3 pošto vlasti nijesu istražile brojne navodne akte nasilja, ponižavanja i drugih oblika mučenja podnosioca predstavke. Ipak, treba primijetiti da je u tom slučaju Sud došao do svog zaključka na osnovu očigledne neaktivnosti državnih organa u pogledu pritužbi podnosioca predstavke (loc. cit, st. 117–136).
Nasuprot tome, u ovom predmetu su, u kontekstu istrage tvrdnji podnosilaca predstavke o zlostavljanju od 4. oktobra 1993, saslušane brojne osobe, uključujući nezavisne svjedoke, i pribavljena dva odvojena mišljenja vještaka (vidi gore stavove 22–39). Sud zapaža da je zahtjev podnosilaca predstavke da se saslušaju dodatni svjedoci bio odbijen obrazloženom odlukom (vidi gore stav 37). Kasnije je tužilaštvo odlučilo da ne optuži policajce i da obustavi istragu zbog nedostatka nedvosmislenih dokaza o njihovoj krivici. Istraga okružnog tužilaštva je okončana 4. decembra 1994. – tj. četrnaest mjeseci nakon spornih događaja – ali se to vrijeme može smatrati prihvatljivim, imajući u vidu broj procesnih radnji koje su nadležni organi preduzeli (vidi gore stavove 22–39; vidi takođe, pooređenja radi, gore pomenuti predmet Labita, loc. cit, st. 133, gdje su tokom identičnog perioda bile prikupljene samo fotografije navodnih počinilaca).
Osim toga, podnosioci predstavke su zatim imali priliku da pred višim tužiocem ospore odluku okružnog tužioca. Međutim, ne može se smatrati bitnom činjenica da su oni u svakoj fazi bili neuspješni. Nema dokaza da je tužilaštvo trebalo da preduzme bilo kakve druge korake kako bi utvrdilo činjenice u vezi s tvrdnjama podnosilaca predstavke. Niti ima indicija da su tužioci na arbitraran način koristili diskreciono pravo koje im zakon daje, dozvoljavajući im da ocjenjuju dokaze koje imaju pred sobom kako bi donijeli odluku o tome da li će optužiti navodne počinioce za neko krivično djelo.
Uzimajući ovo u obzir, Sud zaključuje da je istraga navoda podnosilaca predstavke o zlostavljanju bila detaljna i djelotvorna. Stoga po ovom pitanju nije došlo do povrede člana 3 Konvencije.

II. NAVODNA POVREDA ČLANA 6, STAVOVI 1 i 3 (c) KONVENCIJE

Podnosioci predstavke su takođe tvrdili da je došlo do povrede člana 6 Konvencije, koji u relevantnim djelovima glasi:

„Svako, tokom odlučivanja o krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na pravičnu ... raspravu ... pred sudom... .

3. Svako ko je optužen za krivično djelo ima sljedeća minimalna prava:

...

(c) da se brani lično ili putem branioca koga sam izabere ili, ako nema dovoljno sredstava da plati pravnu pomoć, da ovu pomoć dobije besplatno kada interesi pravde to zahtijevaju; ... .“

U ovom pogledu, podnosioci predstavke su naveli da su, kada su se žalili na odluku o određivanju jemstva od 5. oktobra 1993, obojica zahtijevali da im se dodijeli branilac po službenoj dužnosti. Međutim, tužilac nije odgovorio na njihov zahtjev, niti ga je proslijedio sudu, postupajući tako u suprotnosti sa zahtjevima iz člana 69 Zakonika o krivičnom postupku. Podnosioci predstavke su naveli da nijesu imali advokata do 17. oktobra 1994, kada im je Okružni sud u Lubljinu imenovao branioca u skladu sa članom 70, stav 1 Zakonika o krivičnom postupku, zbog zabrinutosti u pogledu njihove uračunljivosti. Posljedica toga je bilo to što nijesu mogli valjano da se brane, što predstavlja povredu člana 6, stavova 1 i 3 (c) Konvencije.
Država je priznala da na zahtjev od 6. oktobra 1993. nije odgovoreno, te da u ovom slučaju „pretpostavke iz člana 6, stav 3 (c) Konvencije nijesu bile ispunjene“.
Sud podsjeća da, iako je primarna svrha člana 6, kad su krivične stvari u pitanju, da obezbjedi pravično suđenje pred „sudom“ nadležnim da razmatra „svaku krivičnu optužbu“, to ne znači da se ova odredba Konvencije ne primjenjuje na postupak koji prethodi suđenju. Stoga, član 6 – a naročito stav 3 – može biti relevantan prije nego što je predmet upućen na suđenje, ako i dok postoji mogućnost da pravičnost suđenja bude ozbiljno ugrožena zbog toga što prije njegovog početka nijesu poštovane odredbe ovog člana. Način na koji član 6, stavovi 1 i 3 (c) treba da bude primijenjen tokom pretkrivičnog postupka zavisi od posebnih karakteristika postupka i okolnosti konkretnog slučaja (vidi Brennan protiv Ujedinjenog Kraljevstva, br. 39846/98, 16.10.2001, st. 45, ECHR 2001-X).
U svojoj presudi u predmetu John Murray protiv Ujedinjenog Kraljevstva (br. 18731/91, 8.2.1996, st. 63, ECHR 1996-I), Sud je takođe napomenuo da, iako član 6 obično zahtijeva da okrivljeni ima pomoć advokata od početka ispitivanja u policiji, ovo pravo, koje nije izričito propisano Konvencijom, može biti ograničeno ako za to postoje dobri razlozi. Pitanje je, u svakom slučaju, da li je takvo ograničenje, uzimajući u obzir postupak u cjelini, lišilo okrivljenog prava na pravično saslušanje (vidi takođe gore citiranu presudu u predmetu Brennan, ibid).
Sud primjećuje da nije osporeno da podnosioci predstavke nijesu imali sredstava da angažuju branioca po svom izboru u vezi s krivičnim postupkom koji se vodio protiv njih. Takođe, nije osporeno da su nadležni organi ignorisali zahtjev podnosilaca predstavke za imenovanje branioca po službenoj dužnosti, što je za posljedicu imalo to da preko godinu dana nijesu imali branioca. Imajući u vidu da je veliki broj procesnih radnji, uključujući saslušanje podnosilaca predstavke i njihovo medicinsko vještačenje, sproveden u tom periodu (vidi gore stavove 40–45), Sud ne vidi opravdanje za ovo ograničenje, koje je lišilo podnosioce predstavke prava da se tokom istrage i suđenja brane na odgovarajući način.
Shodno tome, došlo je do povrede člana 6, stavova 1 i 3 (c) Konvencije.

III. PRIMJENA ČLANA 41 KONVENCIJE

79. Član 41 Konvencije predviđa:

„Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo djelimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.“

A. Materijalna šteta

Podnosioci predstavke su tražili 202.000 poljskih zlota (PLN) zbog gubitka zarada i prilike da ostvare prihode koji je izazvala povreda Konvencije.
Država je ovaj zahtjev smatrala neosnovanim.
Sud smatra da ne postoji uzročna veza između utvrđene povrede i navodne materijalne štete (vidi, između ostalog, R. D. protiv Poljske, br. 29692/96 i 34612/97, 18. januar 2001, st. 66). Shodno tome, on ne vidi razlog da po ovom pitanju podnosiocima predstavke dodijeli bilo kakav iznos.

B. Nematerijalna šteta

Podnosioci predstavke su tražili i 300.000 PLN na ime nematerijalne štete.
Država je smatrala da je zahtjev podnosilaca predstavke pretjeran.
Sud prihvata da su podnosioci predstavke pretrpjeli nematerijalnu štetu, kao što je uznemirenost i frustracija uzrokovana nemogućnošću da se brane na odgovarajući način (vidi, mutatis mutandis, gore citiranu presudu u predmetu R. D. protiv Poljske, loc. cit, st. 57). Vršeći procjenu na osnovu pravičnosti, Sud u vezi s ovim dodeljuje svakom podnosiocu predstavke po 2.000 EUR (dve hiljade eura).

C. Sudski troškovi

Podnosioci predstavke su zahtijevali i 3.000 PLN za troškove u vezi s postupkom.
Država nije komentarisala ovaj zahtjev.
Sud napominje da je podnosiocima predstavke dodijeljena pravna pomoć kako bi pred njega iznijeli svoj slučaj (vidi gore stav 2). Nema dokaza da su, pored troškova koji su im isplaćeni u skladu sa programom Suda za pružanje pravne pomoći, imali bilo kakve dodatne troškove u vezi s pritužbama zbog povrede prava koju je Sud utvrdio. U takvim okolnostima, Sud im po ovom osnovu ne dodjeljuje bilo kakvu nadoknadu.

D. Kamata

Sud određuje da će na dodijeljeni iznos naknade štete biti zaračunata kamata od 7,25% godišnje.

IZ NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

Zaključuje da nije došlo do povrede člana 3 Konvencije;
Zaključuje da je došlo do povrede člana 6, stavova 1 i 3 (c) Konvencije;
Zaključuje

(a) da tužena Država treba da plati, u roku od tri mjeseca od dana kada ova presuda postane pravosnažna u skladu sa članom 44, stav 2 Konvencije, po 2.000 EUR (dvije hiljade eura) svakom od podnosilaca predstavke na ime nematerijalne štete, izraženo u nacionalnoj valuti tužene Države po kursu važećem na dan izvršenja;

(b) da će na ovaj iznos od dana isteka gore pomenutog roka od tri mjeseca do izvršenja biti računata kamata od 7,25% godišnje;

Odbija ostatak zahtjeva podnosilaca predstavke za pravično zadovoljenje.

Presuda je izrađena na engleskom jeziku i dostavljena stranama u postupku 20. juna 2002, u skladu sa pravilom 77, stavovi 2 i 3 Poslovnika Suda.

V. Berger	G. Ress
sekretar	predsjednik

___________

Prevod presude je preuzet iz knjige "Zabrana mučenja i nečovječnog ili ponižavajućeg postupanja ili kažnjavanja - izabrane presude Evropskog suda za ljudska prava". Knjiga je objavljena u okviru projekta „Monitoring poštovanja ljudskih prava u ustanovama zatvorenog tipa u Crnoj Gori” koji je Akcija za ljudska prava, kao nosilac projekta, sprovela u saradnji sa Centrom za građansko obrazovanje, Centrom za antidiskriminaciju „Ekvista”, Sigurnom ženskom kućom, Beogradskim centrom za ljudska prava i Letonskim centrom za ljudska prava.

FOURTH SECTION

CASE OF BERLIŃSKI v. POLAND

(Applications nos. 27715/95 and 30209/96)

JUDGMENT

STRASBOURG

20 June 2002

FINAL

20/09/2002

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision

In the case of Berliński v. Poland, The European Court of Human Rights (Fourth Section), sitting as a Chamber composed of:

MrG. Ress, President,
MrL. Caflisch,
MrJ. Makarczyk,
MrI. Cabral Barreto,
MrV. Butkevych,
MrJ. Hedigan,
MrsS. Botoucharova, judges,
and Mr V. Berger, Section Registrar,

Having deliberated in private on 18 January 2001 and on 30 May 2002,

Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in two applications (nos. 27715/95 and 30209/96) against the Republic of Poland lodged with the European Commission of Humans Rights under former Article 25 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by two Polish nationals, Roman and Słavomir Berliński (“the applicants”), on 10 April 1995 and 22 February 1994 respectively.

2. The Polish Government (“the Government”) were represented by their Agent, Mr K. Drzewicki, of the Ministry of Foreign Affairs. The applicants, who had been granted legal aid, were represented by Mr B. Narain, a lawyer practising in London.

3. The applicants alleged, in particular, that they had been ill-treated by the police on 4 October 1993, and that their defence rights had been violated in that they had no defence counsel for a period of over a year during the preliminary investigation of a criminal case against them.

4. The application was transmitted to the Court on 1 November 1998, when Protocol No. 11 to the Convention came into force (Article 5 § 2 of Protocol No. 11).

5. The application was allocated to the Fourth Section of the Court
(Rule 52 § 1 of the Rules of Court). Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1 of the Rules of Court. The Chamber decided to join the proceedings in the applications (Rule 43 § 1).

6. By a decision of 18 January 2001 the Court declared the applications partly admissible.

7. The Chamber having decided, after consulting the parties, that no hearing on the merits was required (Rule 59 § 2 in fine), the parties replied in writing to each other's observations.

8. On 1 November 2001 the Court changed the composition of its Sections (Rule 25 § 1), but this case remained with the Chamber constituted within former Fourth Section.

THE FACTS

9. The first applicant, Roman Berliński, is a Polish national born in 1971. The second applicant, Słavomir Berliński, is a Polish national born in 1974. The applicants are brothers. At present they live in Poland.

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

A. Events of 4 October 1993

10. On 4 October 1993 the applicants, who practice body-building, were attending an athletics club at a Lublin university. The club manager urged the applicants to exit, as they had been present at the club without the appropriate permission. He warned that he would call the police if they did not leave. The applicants did not agree to leave. The manager called the police, and six uniformed officers arrived soon thereafter.

11. According to the applicants' account, the officers allegedly “showed a hostile attitude” towards them and “were not interested in checking their [identity documents] but simply to force them out” of the athletics club. The policemen “immediately wanted to handcuff them and pulled their arms backwards”. The applicants state that they “resisted this treatment”. The first applicant “managed to get free for a moment”, while the second applicant was “pushed and pulled” by two police officers. He was treated with tear-gas and struck with a stick.

12. According to the Government, the applicants resisted and attacked the policemen who were trying to apprehend them. One of the officers was kicked in the face and another in the crotch.

13. The parties submit that only when one officer drew a gun from his holster did the applicants yield. They were then handcuffed.

14. The applicants were immediately put in a police vehicle.

15. The Government state that the applicants still resisted whilst being taken to the vehicle, and force again had to be used against them.

16. The applicants were taken to a police station situated 4 kilometres from the athletics club.

17. According to the applicants' account, in the police van they were put on the ground and stayed handcuffed. The van had no separate cell for the arrested. The policemen and the applicants were closed together in the rear part of the van. The applicants “had no chance but to expose their bodies to the treatment of the policemen”. They “suffered heavy blows in their heads, kidneys, backs and spines”. The policemen used their police sticks to beat them up. The first applicant lost consciousness.

18. The Government deny that any ill-treatment occurred in the van.

19. At the police station the applicants were briefly questioned. The part of the first applicant's custody interview record concerning his physical condition reads: “before [the arrest the applicant was] well, at present [he complains of] pain in the left eye, the neck, the left kidney, the jaw and the head”. The relevant part of the second applicant's custody interview record reads: “pain in the temples, the hands, the nose, the teeth, the right thumb”. In the late evening of the same day the applicants were examined by doctors. The x-ray photograph of the first applicant's cranium showed no apparent injuries to his head. On the basis of the applicants' physical examination, which disclosed no problems in their circulatory and respiratory systems, a doctor concluded that they could be regarded as fit for detention.

20. The applicants remained in custody until the afternoon of the next day, 5 October 1993, when they were brought before a district prosecutor. They were released after having been questioned by the prosecutor.

21. The first applicant was taken to a hospital where he remained for 11 days. The second applicant was taken to the same hospital, was immediately released, and later underwent out-patient treatment.

B. Proceedings against the police officers

22. On 5 October 1993, when being questioned by the prosecutors, the applicants complained that they had been beaten up by the police officers in the athletics club and in the police van. The applicants said that they had doubts as to the officers' identity, and that they had asked the policemen to present documents attesting to their authority. They alleged that the officers had refused to do so and that the policemen had instead attempted to arrest them. The applicants further stated that, in the police van, which lacked a separate cell for the arrested, the officers had started to inflict heavy blows all over their bodies. They had been defenceless and had not been able to lessen the impact of the blows because of their hands being handcuffed behind their backs and themselves being pushed onto the vehicle's floor. They submitted that the officers had beaten them all the way to the police station.

23. On 15 March 1994 a district prosecutor, on suspicion that offences against the applicants' personal rights had been committed in breach of the Polish Criminal Code and the Police Act, instituted investigations relating to the applicants' complaints against the police officers. The police officers who allegedly ill-treated the applicants were regarded as witnesses, not as accused, in the proceedings.

24. The applicants were called to appear before the district prosecutor on 25 March 1994, but failed to present themselves on that date.

25. On 28 March 1994 the prosecutor examined a witness DK (policeman). On 30 March witnesses MK and MS (police officers) were examined. On 6 April witnesses MW (the applicants' acquaintance) and EP (the club manager) were questioned. On 13 April the prosecutor summoned witnesses JS and MB, and on 20 April he summoned a witness PW
(all police officers).

26. The applicants were examined on 5 and 9 May 1994. During the inquiries the applicants maintained that the officers had been very hostile towards them from the very beginning, that they had not asked them to leave the athletics club, and that they had, without any reason, beaten them up. The policemen contended that they had been attacked by the applicants, and that only threatening them with a firearm had permitted their apprehension.

27. On 23 May 1994 the prosecutor heard witnesses MW, JR and JN (police officers). On 24 May 1994 he summoned witnesses AG and JP (doctors). On 26 May the prosecutor examined a witness DJ, and on
27 May he questioned a witness MH (both doctors).

28. The investigation into the conduct of the policemen was prolonged by decision of a regional prosecutor of 10 June 1994, with a view to examining further witnesses.

29. On 14 June 1994 the district prosecutor examined witnesses AW and RM (doctors).

30. On 16 June 1994 the Forensic Department of the Białystok Academy of Medicine produced an opinion as to the applicants' physical condition following the incident. The opinion was delivered at the request of the Lublin District Court in the proceedings against the applicants (also see § 44 below).

31. The forensic experts, based on the medical records collected throughout the applicants' treatment from 5 October 1993, found that immediately after the incident the first applicant had a haematoma around the left eye, a bruise of 2 x 2 cm on the back of his head, a bruise with grazed skin of 7 x 7 cm on the left side of his jaw, four band-like bruises of significant size on his chest, and that his abdomen and spine were sensitive. The second applicant had small isolated bruises on his chin and neck, bruises on a grazed upper lip, an inner wound in the mucous membrane of the upper lip, lesions of the front teeth, and an injury to the right knee and wrist.

32. The forensic experts also stated that several days after the incident the first applicant had been increasingly complaining of pain in his head, vertigo, diminished clarity of sight and hearing, and that the second applicant had been complaining about a weak right hand, diminished sensitivity of his fingers, severe headaches, vertigo, nausea, pain in the spine and a reduced ability to move. The experts noted that the subsequent examinations of the applicants had not confirmed any deviations from the normal state of their heath. The experts stated that on 8 October 1993 the first applicant should have been released from hospital but remained following an intervention by the applicants' father. The experts also stressed that the father, himself a doctor, during his visits at the hospital had been instructing the first applicant of what and how he should complain. The first applicant had been released from hospital on 15 October 1993, although after this date he underwent further out-patient treatment of his jaw, chest and spine.

33. The forensic experts concluded that the injuries sustained by the applicants might have occurred from the use of a rigid, blunt instrument, e.g. a truncheon, and that the lesions might have occurred in the circumstances alleged by them, e.g. from blows by truncheons and fists. The experts held that the damage caused by these injuries to the applicants' soft tissues did not last more than seven days, but that those injuries were serious enough to warrant application of Article 156 § 2 of the Polish Criminal Code [causing light bodily harm] against the police officers. The experts also emphasised that the applicants' grievances had contained a certain measure of simulation and exaggeration.

34. On 29 June 1994 the district prosecutor requested experts at the Wrocław Academy of Medicine to produce a medical opinion specifically in the context of the proceedings concerning the applicants' allegations against the police officers.

35. By decisions of 9 September and 15 November 1994 the regional prosecutor again prolonged the investigation.

36. The opinion of the experts at the Wrocław Academy of Medicine was produced on 6 December 1994. They found that following the arrest the first applicant had had bruises on his face and a swollen left eye, and that the second applicant had isolated bruises on the face, a grazed lip and lesions of three teeth. The experts also found that the first applicant had not been suffering from concussion. The experts stated that the injuries of the applicants could occur in the circumstances alleged by the police officers, the applicants or in other circumstances.

37. The applicants requested the district prosecutor to hear additional witnesses, namely their parents, two district prosecutors and an American basketball player who had witnessed the events of 4 October 1993. On
9 September 1994 the prosecutor dismissed the request on the ground that the applicants' parents had not witnessed the incident, that the testimonies of the prosecutors had not been relevant to the determination of the facts, and that the statements of the American basketball player had been recorded in the proceedings against the applicants. On these grounds the prosecutor considered that no examination of further witnesses was necessary.

38. On 12 December 1994 the prosecutor decided to discontinue the investigation against the policemen. The prosecutor held that there was a lack of evidence in favour of the applicants' allegations that the officers had committed an offence. On the basis of witnesses' evidence, he held that the policemen had been compelled to use force only following the applicants' refusal to leave the sports club. The prosecutor did not establish that any force had been used against the applicants in the police van. By virtue of the medical opinion of the Wrocław Academy of Medicine, the prosecutor stated that the fact of the applicants' hospitalisation for seven days did not necessarily infer that the full period of seven days had been required to complete the treatment of lesions suffered by the applicants. The prosecutor concluded that “the injuries [sustained by the applicants] could occur both in the circumstances alleged by themselves, as well as in the circumstances alleged by the police officers”. Given the principle of benefit of doubt in favour of the accused, the prosecutor decided to discontinue the case against the police officers.

39. The applicants appealed against the decision. On 16 January 1995 a regional prosecutor dismissed the appeal and finally discontinued the proceedings. The regional prosecutor found no “unequivocal evidence” of the officers' guilt. He held that the district prosecutor had properly assessed the collected material, and that he had adopted a well-motivated decision.

C. Proceedings against the applicants

40. After questioning the applicants on 5 October 1993, a district prosecutor commenced investigations against them on suspicion that they had attacked the police officers, thereby obstructing them in the course of their duties. On the same day the prosecutor ordered the applicants' bail on suspicion of their having committed an offence under Article 234 of the Criminal Code in regard to the events of 4 October 1993.

41. On 6 October 1993 the applicants appealed against the bail decision, requesting the prosecuting authorities to appoint a free defence lawyer on the ground of their difficult financial situation, referring inter alia to Article 6 § 3 (c) of the Convention. The applicants received no reply to the requests.

42. In the course of the investigation the policemen, the applicants and witnesses of the events of 4 October 1993, including witnesses on the applicants' behalf, were summoned. The applicants submitted many applications in which they contended that the allegations against them should have been examined from the angle of their own complaints that the officers had beaten them up. However, by virtue of relevant provisions of domestic criminal procedure, the prosecution decided that the material contained in the case-file relating to the applicants' allegations on their maltreatment by the police officers be separated and that two parallel investigations be conducted in relation to the incident of 4 October 1993.

43. On 17 February 1994 the applicants were charged with affray, assault and battery on the police officers in the course of the execution of their duties.

44. On 7 April 1994 the Lublin District Court decided to obtain from the Forensic Department of the Białystok Academy of Medicine an opinion as to the applicants' injuries following the incident. The opinion was produced on 16 June 1994 (also see §§ 30-33 above).

45. On 17 October 1994 the Lublin District Court decided to obtain an opinion from forensic psychiatrists to establish whether the applicants had been “able to ascertain and measure their actions” to determine their criminal responsibility. The court also decided to appoint a free lawyer to represent the applicants in view of the concern over their state of mind, in accordance with Article 70 § 1 of the Code of Criminal Procedure.

46. By a letter of 18 October 1994 the applicants informed the court that they refused to undergo a psychiatric examination. They did not appear for the out-patient psychiatric examination at the Lublin Centre for Mental Health on the date fixed by the court on 10 January 1995. The court ordered compulsory appearance of the applicants on the next date fixed for
out-patient psychiatric examination on 2 February 1995. The applicants were brought to the experts on the above date, but refused to be subjected to an examination. The above situation repeated itself on 8 March 1995. In view of the fact that the applicants had refused to undergo out-patient psychiatric examination three times, on 8 March 1995 the forensic psychiatrists requested the court to place the applicants at a mental hospital for a forensic-psychiatric opinion to be produced.

47. On 23 March 1995 the Lublin District Court ordered the applicants' compulsory placement at the Lublin Centre for Mental Health for a period of no longer than six weeks. The applicants and their counsel appealed against the above decision. In the appeal the applicants' representative declared that he undertook to ensure their voluntary appearance for
out-patient psychiatric examination. On 3 April 1995 the Lublin Regional Court, having regard in particular to the above commitment by the applicants' defence counsel, quashed the decision of 23 March 1995.

48. On the next day fixed for the applicants' out-patient psychiatric examination on 30 May 1995, they again failed to submit to out-patient examination. On 21 June 1995 the experts repeatedly requested the court to order compulsory measures against the applicants in order to produce a forensic-psychiatric opinion.

49. On 11 July 1995 the Lublin District Court again ordered the applicants' compulsory placement at a mental hospital for a period of no more than six weeks. On the applicants' appeal from this decision,
on 24 July 1995 the Lublin Regional Court upheld the decision of the District Court.

50. On 1 December 1995 the first applicant was placed at the Lublin Centre for Mental Health. Upon the experts' application requesting to prolong the first applicant's stay at the ward in view of his negative attitude obstructing the production of a proper diagnosis, on 11 January 1996, the Lublin District Court extended the term of the first applicant's examination until 23 February 1996. On his appeal against the above decision, on 22 January 1996 the Lublin Regional Court upheld the decision of the District Court. The first applicant was released from the psychiatric ward on 15 February 1996.

51. On 22 February 1996 the final opinion as to the mental condition of the first applicant was issued. The forensic psychiatrists concluded that at the moment of the incident with the police on 4 October 1993 he was able to comprehend the meaning of his acts and to control his conduct. The first applicant was not found to be of unsound mind. The experts also noted that he had been very suspicious and distrustful of the examination.

52. As the second applicant expressed his willingness to undergo
out-patient psychiatric observation, he was not placed in a mental hospital. The forensic psychiatrists delivered their opinion in regard to the second applicant on 27 February 1996. According to the experts' conclusions, the second applicant was mentally sane. The experts also noted that he had been very stressed throughout the examination, often speaking with a raised voice and not noticing the requests to calm him down.

53. On 7 August 1996 the Lublin District Court found the applicants guilty under Article 234 of the Criminal Code in that they had resisted and assaulted the officers on 4 October 1993. It held that the manager of the athletics club had been entitled to demand the applicants' removal notwithstanding his motives therefor, and that the police had lawfully enforced this demand. The applicants were sentenced: the first applicant to one year and six months' imprisonment and the second applicant to one year's imprisonment. The court suspended the sentences for three years for each of the applicants.

54. On 17 December 1996 the Lublin Regional Court, upon the applicants' appeal, upheld the first-instance judgment. The Regional Court concluded that “the fact that the defendants did not comply with the request of the five police officers to leave the sports hall shows a lack, on their part, of a critical judgment of their own conduct - this was also confirmed by the forensic psychiatrists”. That decision was final. The applicants were not imprisoned as a result of the conviction

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

55. Articles 15 and 16 of the Police Act entitle the police to arrest a person who obstructs the public order and to use direct coercive force
“to accomplish subordination to given orders”.

A special governmental ordinance of 17 September 1990 (DZ.U.90.70.410) provides that coercive means should cause as little ailment as possible, and should be abandoned if a person conforms to orders.

Under Article 69 of the Code of Criminal Procedure, an accused may apply to a prosecutor to be appointed a free defence counsel in case of insufficiency of means. The prosecutor must refer the request to the court for a lawyer to be appointed.

Under Article 70 § 1, in the course of the trial the court may of its own motion appoint a lawyer to represent the defendant in view of the justified concern over his state of mind.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 3 OF THE CONVENTION

56. The applicants alleged a violation of Article 3 of the Convention which provides as follows:

“No one shall be subjected to torture or to inhuman or degrading treatment or punishment.”

A. Alleged ill-treatment by the police on 4 October 1993

57. The Government denied any ill-treatment of the applicants on
4 October 1993. They stated that the use of force had been necessary to effect the applicants' submission to the lawful requirements of the police officers. No excessive force had been used against them, and no beating had occurred in the police van.

58. The applicants contested the Government's conclusions. They stated that the police officers had beaten them up while attempting to apprehend them, and while the policemen had been conveying them in the police van lacking a separate cell for the arrested. The applicants alleged that the policemen had employed excessive and unnecessary physical force against them in breach of the above provision of the Convention.

59. The Court recalls that Article 3 of the Convention prohibits in absolute terms torture and inhuman or degrading treatment. Ill-treatment must attain a minimum level of severity if it is to fall within the scope of Article 3. The assessment of this minimum is relative: it depends on all the circumstances of the case, such as the duration of the treatment, its physical and mental effects and, in some cases, the sex, age and state of health of the victim. In respect of a person deprived of his liberty, recourse to physical force which has not been made strictly necessary by his own conduct diminishes human dignity and is in principle an infringement of the right set forth in Article 3. Treatment has been held by the Court to be “inhuman” because, inter alia, it was premeditated, was applied for hours at a stretch and caused either actual bodily injury or intense physical and mental suffering, and also “degrading” because it was such as to arouse in its victims feelings of fear, anguish and inferiority capable of humiliating and debasing them. In order for a punishment or treatment associated with it to be “inhuman” or “degrading”, the suffering or humiliation involved must in any event go beyond that inevitable element of suffering or humiliation connected with a given form of legitimate treatment or punishment. The question whether the purpose of the treatment was to humiliate or debase the victim is a further factor to be taken into account, but the absence of any such purpose cannot conclusively rule out a finding of violation of Article 3 (see Labita v. Italy [GC], no. 26772/95, 6.4.2000, §§ 119-120, ECHR 2000-IV). Allegations of ill-treatment must be supported by appropriate evidence. To assess this evidence, the Court adopts the standard of proof “beyond reasonable doubt” but adds that such proof may follow from the coexistence of sufficiently strong, clear and concordant inferences or of similar unrebutted presumptions of fact (loc. cit., § 121).

60. In the instant case, the ill-treatment complained of by the applicants consisted of their beating up by the police officers on 4 October 1993 which resulted in a number of injuries (see §§ 19, 30-33, 36 above). The Court considers that the degree of bruising found by the various experts who examined the applicants indicates that the injuries were sufficiently serious to amount to ill-treatment within the scope of Article 3 (see, mutatis mutandis, Assenov and Others v. Bulgaria, no. 24760/94, 28.10.1998, § 95, ECHR 1998-VIII). It remains to be considered whether the State should be held responsible under Article 3 in respect of these injuries.

61. The Court observes that the parties have not disputed that the impugned injuries were caused by the police officers, by way of their using fists and truncheons against the applicants and applying tear-gas on the second applicant (see §§ 11-15 above). It is also uncontested that the police officers used force on 4 October 1993 at the athletics club and while carrying the applicants to the police van in order to effect the arrest against which the applicants resisted. The parties disagree however on whether the applicants were beaten up whilst being taken to the police station in the police vehicle (see §§ 16-18 above). It must be noted that the applicants' allegation that they had been beaten up while lying handcuffed in the van had not been confirmed following the domestic investigation of their complaints at two levels (see §§ 38-39 above; also see §§ 66-71 below). While the Court is not bound by the findings of the domestic authorities as to facts alleged to be in breach of the Convention, the Court, on the basis of the parties observations and the material in possession, finds it impossible to establish whether any ill-treatment occurred in the police van as alleged by the applicants.

62. The Court observes that on 4 October 1993 the applicants were arrested in the course of an operation giving rise to unexpected developments to which the police were called upon to react. Secondly, while the six police officers outnumbered the two applicants, account must be taken of the fact that the applicants were practising bodybuilders, and that they effectively resisted the legitimate actions of the police officers - by refusing to comply with the verbal demands to leave the athletics club, resisting the attempts of the policemen to apprehend them, and kicking two officers (see, by contrast, Rehbock v. Slovenia, no. 29462/95, 28.11.2000, ECHR 200-XII, where thirteen police officers had had sufficient time to evaluate the possible risks in connection with the arrest of three suspects, and where an applicant had shown no sign of resisting the arrest). Worse still, the applicants submitted to the arrest only when threatened with a gun, and were subsequently convicted of an assault on the policemen. The Court agrees with the domestic courts' conclusion that the applicants lacked a critical judgment of their own conduct when faced with a simple obligation to submit to the legitimate requirements of the law enforcement officers - an obligation which is part of the general civil duty in a democratic society. These circumstances count heavily against the applicants, with the result that the Government's burden to prove that the use of force was not excessive in this case is less stringent (see, mutatis mutandis, loc. cit., §§ 65-78).

63. The Court notes in addition that, although the first applicant remained in hospital for 11 days, it has not been established that such a period of time was necessary for him to recover from the injuries sustained on 4 October 1993, in that he could have been released from the hospital four days following the incident (see § 32 above). It is further noted that the second applicant sustained less serious injuries and underwent
out-patient treatment.

64. The seriousness of the impugned injuries, as such, does not overshadow the fact that the recourse to physical force in this case was made necessary by the applicants' own conduct. Therefore, while the applicants admittedly suffered as a result of the incident of 4 October 1993, the use of force against them cannot be held to have been excessive.

65. Accordingly, there has been no violation of Article 3 of the Convention in regard to the alleged ill-treatment by the police on 4 October 1993.

B. The nature of the investigation carried out

66. The Government submitted that a thorough and effective investigation of the applicants' allegations of ill-treatment had been conducted by the prosecutors. 15 witnesses of the events of 4 October 1993 had been questioned, and opinions of the experts had been obtained in order to establish the credibility of the applicants' complaints. The prosecution had decided to discontinue the investigation as the majority of the testimonies had confirmed the version of the events given by the police; the decision had been taken also with due respect to the principle of the presumption of innocence of the policemen.

67. The applicants argued that they had been denied an adequate investigation of their complaints. In particular, they disputed the interpretation of certain evidence by the prosecution. The applicants also stated that not all witnesses of the events of 4 October 1993 had been questioned, and only part of the medical reports had been taken into account by the prosecution in discontinuing the case.

68. The Court recalls that Article 3 ensures the right to a thorough and effective domestic investigation of credible assertions of ill-treatment, leading to the identification and punishment of those responsible for such conduct. In the Labita case cited above, the Court found a violation of Article 3 on the ground that the authorities had not investigated the alleged numerous acts of violence, humiliation, and other forms of torture of an applicant. It must be noted however that in that case the Court's conclusion was reached on account of the manifest inactivity of the authorities regarding the investigation of that applicant's complaints (loc. cit.,
§§ 117-136).

69. By contrast, in the present case, a number of persons, including independent witnesses, were questioned, and two separate expert opinions were produced in the context of the investigation into the applicants' allegations of ill-treatment on 4 October 1993 (see §§ 22-39 above). The Court notes that the applicants' request to examine certain additional witnesses was rejected by a reasoned decision (see § 37 above). Subsequently, the prosecution decided not to charge the policemen and to discontinue the investigation because of the lack of the unequivocal evidence of the officers' guilt. The investigation of the district prosecutor was completed on 4 December 1994 - i.e. fourteen months after the impugned events - but that period could be considered as acceptable, given the number of procedural acts carried out by the authorities (see §§ 22-39 above; also see, by contrast, the above mentioned Labita case, loc. cit.,
§ 133; where only photographs of the alleged perpetrators had been taken during the same period).

70. Furthermore, the applicants had the subsequent opportunity to review the decision of the district prosecutor before a higher prosecutor. However, the fact that at each stage they were unsuccessful cannot be considered as pertinent. There is no evidence that the prosecution should have taken any other steps in order to establish the facts alleged by the applicants. Nor is there any indication that the prosecutors used the statutory discretion, allowing them to evaluate the material before them in order to decide as to whether or not to charge the alleged perpetrators with a criminal offence, in an arbitrary manner.

71. Against this background, the Court concludes that the investigation of the applicants' allegations of ill-treatment was thorough and effective. There has thus been no breach of Article 3 of the Convention in this respect.

II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 §§ 1 and 3 (c) OF THE CONVENTION

72. The applicants also alleged a violation of Article 6 of the Convention which provides, insofar as relevant, as follows:

“1. In the determination of any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair ... hearing ... by [a] tribunal ... .

3. Everyone charged with a criminal offence has the following minimum rights:

...

(c) to defend himself in person or through legal assistance of his own choosing or, if he has not sufficient means to pay for legal assistance, to be given it free when the interests of justice so require; ... .”

73. In this respect the applicants complained that on 6 October 1993, when appealing against the bail order of 5 October 1993, they both had requested that an official defence counsel be provided for them. However, the prosecutor had not replied to the request nor had referred it to the court, thereby breaching the requirements of Article 69 of the Code of Criminal Procedure. The applicants stated that they had had no lawyer until 17 October 1994, when the Lublin District Court had appointed a defence counsel under Article 70 § 1 of the Code out of concern for their state of mind. As a result they had not been able properly to defend themselves, in breach of Article 6 §§ 1 and 3 (c) of the Convention.

74. The Government admitted that no reply had been given to the request of 6 October 1993, and that “the prerequisites of Article 6 § 3 (c) of the Convention [had not been] satisfied” in the present case.

75. The Court recalls that, even if the primary purpose of Article 6, as far as criminal matters are concerned, is to ensure a fair trial by a “tribunal” competent to determine “any criminal charge”, it does not follow that this provision of the Convention has no application to pre-trial proceedings. Thus, Article 6 - especially paragraph 3 - may be relevant before a case is sent for trial if and so far as the fairness of the trial is likely to be seriously prejudiced by an initial failure to comply with its provisions. The manner in which Article 6 §§ 1 and 3 (c) is to be applied during the preliminary investigation depends on the special features of the proceedings involved and on the circumstances of the case (see Brennan v. the United Kingdom, no. 39846/98, 16.10.2001, § 45, ECHR 2001-X).

76. In its judgment in the case of John Murray v. the United Kingdom (no. 18731/91, 8.2.1996, § 63, ECHR 1996-I), the Court also observed that, although Article 6 will normally require that the accused be allowed to benefit from the assistance of a lawyer at the initial stages of police interrogation, this right, which is not explicitly set out in the Convention, may be subject to restriction for good cause. The question, in each case, is whether the restriction, in the light of the entirety of the proceedings, has deprived the accused of a fair hearing (also see the Brennan case cited above, ibid.).

77. The Court observes that it is undisputed that the applicants lacked means to employ a private representative in the context of criminal proceedings against them. It is also uncontested that the applicants' request for an official lawyer to be appointed was ignored by the authorities, with the result that they had no defence counsel for more than a year. Given that a number of procedural acts, including questioning of the applicants and their medical examinations, were carried out during that period (see
§§ 40-45 above), the Court finds no justification for this restriction which deprived the applicants of the right to adequately defend themselves during the investigation and trial.

78. Accordingly, there has been a breach of Article 6 §§ 1 and 3 (c) of the Convention.

III. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

79. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Pecuniary damage

80. The applicants claimed 202,000 Polish zlotys (PLN) for loss of earnings and opportunities caused by the violation of the Convention.

81. The Government considered the claim to be unjustified.

82. The Court is of the view that there is no causal link between the violation found and the alleged pecuniary damage (see, inter alia, R. D. v. Poland, nos. 29692/96 and 34612/97, 18.1.2001, § 66). Consequently, it finds no reason to award the applicants any sum under this head.

B. Non-pecuniary damage

83. The applicants also claimed PLN 300,000 for non-pecuniary damage.

84. The Government considered the applicants' claim exorbitant.

85. The Court accepts that the applicants have suffered non-pecuniary damage, such as distress and frustration resulting from the impossibility of adequately defending themselves (see, mutatis mutandis, the R. D. v. Poland judgment cited above, loc. cit., § 57). Making its assessment on an equitable basis, the Court awards each of the applicants EUR 2,000 (two thousand euros) under this head.

C. Costs and expenses

86. The applicants also claimed PLN 3,000 for legal costs and expenses.

87. The Government did not comment on this claim.

88. The Court notes that the applicants have been granted legal aid to present their case before the Court (see § 2 above). There is no evidence that they incurred any additional legal costs and expenses in connection with their complaints regarding the violation established by the Court, other than the costs already paid under the Court's legal aid scheme. In these circumstances, the Court does not make any award under this head.

D. Default interest

89. The Court will award default interest at a simple annual rate of 7.25 %.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been no violation of Article 3 of the Convention;

2. Holds that there has been a violation of Article 6 §§ 1 and 3 (c) of the Convention;

3. Holds

(a) that the respondent State is to pay, within three months from the date on which the judgment becomes final according to Article 44 § 2 of the Convention, EUR 2,000 (two thousand euros) to each of the applicants in respect of non-pecuniary damage, these sums to be converted into the national currency of the respondent State on the day of payment;

(b) that simple interest at an annual rate of 7.25 % shall be payable from the expiry of the above-mentioned three months until settlement;

4. Dismisses the remainder of the applicants' claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 20 June 2002, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Vincent Berger Georg Ress
Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 3 | DIC | Habimi i drugi protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž br. 4027/17 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 17805/11 od 05.04.2017. godine u stavu prvom izreke, u delu stava drugog izreke kojim je odbijen tužbeni zahtev u delu u kome je traženo da se obaveže tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete isplati za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode još iznos od 400.000,00 dinara, za pretrplјeni strah usled torture još iznos od 150.000,00 dinara i za pretrplјene fizičke bolove usled torture još iznos od 150.000,00 dinara, u stavu trećem izreke i u stavu četvrtom izreke i žalbe tužioca AA i Republike Srbije u ovom delu odbijaju, kao neosnovane, dok se presuda preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode isplati još iznos od 350.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 05.04.2017. godine pa do isplate, i preinačava rešenje o troškovima sadržano u stavovima petom i šestom izreke presude tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 301.350,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom.

U vreme lišenja slobode tužilac je bio policijski pripravnik već šest meseci i raspoređen na rad u Policijskoj stanici Palilula. Odmah po lišenju slobode odveden je u Policijsku stanicu u Ulici 29. novembra gde je bio "obrađivan" tri dana i iznudili priznanje dela primenom sile i fizičkim maltretiranjem. Prva tri dana koja je proveo u policijskoj stanici kod tužioca su dovele do snažne psihotraume i fizičke traume usled čega je razvijen strah najjačeg intenziteta u trajanju od tri dana sa kliničkom slikom akutne reakcije na stres. Tokom boravka u pritvoru narednih 6 meseci doživlјava strah srednjeg do jakog intenziteta usled socijalne izolacije, patnje, duševnog bola zbog sumnje da je počinio navedeno krivično delo, nemogućnosti komunikacije sa bliskim osobama, strah od neizvesnosti sudskog postupka u vidu posttraumatskog stresnog sindroma. U periodu izlaska iz pritvora tužilac doživlјava strah srednjeg intenziteta, a potom slabog intenziteta uz duševnu patnju zbog povrede ugleda i časti doživlјaj stida i osramoćenosti u jakom stečenu u trajanju od dve godine.

Pravilno je prvostepeni sud utvrdio i da je nad tužiocem vršena tortura jer je podvrgnut fizičkom mučenju, ponižavajućem postupanju i kažnjavanju od strane policije, ali i prilikom boravka u pritvoru čime su povređena njegova prava zaštićena članom 3 Evropske konvencije o lјudskim pravima i osnovnim slobodama.

Neosnovani su žalbeni navodi tužioca da je visina dosuđene naknade za pretrplјeni strah i bol zbog torture prenisko određena sa pozivanjem na visinu štete dosuđene pred Evropskim sudom za lјudska prava obzirom da je iznos naknade štete za pretrplјeni strah i bol zbog torture prema tužiocu u zbiru približno iste visine kao onaj koji je dosuđen svakom od oštećenih, kao podnosilaca predstavke u odluci Evropskog suda za lјudska prava Habimi protiv Srbije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 3 | DIC | Đorđević protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1268/2019 od 11.12.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih AA i BB, podnet protiv pravnosnažnih rešenja Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine i Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine, u odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku u vezi člana 61. Krivičnog zakonika, dok se u ostalom delu zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih odbacuje kao nedozvolјen.

Rešenjem Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine, između ostalih, maloletnima AA i BB su zbog izvršenja produženog krivičnog dela silovanje iz člana 178. stav 3. u vezi stava 2. i 1. u vezi člana 61. KZ izrečene vaspitne mere pojačan nadzor od strane roditelјa koje mogu trajati najmanje 6 (šest) meseci, a najviše 2 (dve) godine, a u koje mere se maloletnima uračunava vreme provedeno u pritvoru od 10.12.2018.godine do 18.12.2018.godine, s tim što će sud naknadno odlučiti o njihovom prestanku.

Rešenjem Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine odbijena je kao neosnovana žalba zajedničkog branioca maloletnih AA i BB i potvrđeno je rešenje Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Novosel protiv Crne Gore

Pri donošenju odluke, Sud se pozvao na odluke u vodećim predmetima, Siništaj protiv Crne Gore i Stakić protiv Crne Gore, u kojima je već utvrdio povredu u odnosu na pitanja koja je razmatrao u presudi Novosel protiv Crne Gore.

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije