(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Krivični postupak
(Čl. 6-1) Pravična rasprava
(Čl. 6-1) Suđenje u akuzatorskom postupku
(Čl. 6-3-c) Odbrana putem branioca
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veliko veće

Sažetak

Predmet je formiran na osnovu predstavke koju je protiv Republike Turske podneo Sudu turski državljanin, g. Jusuf Salduz.

Podnosilac predstavke je pre svega tvrdio da su njegova prava na odbranu bila povređena time što mu nije bilo dostavljeno pismeno mišljenje Glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu i što mu je bio onemogućen pristup braniocu dok je boravio u policijskom pritvoru. On se u tim svojim navodima pozvao na član 6 stav 1 i 3 (c) Konvencije.

Podnosilac predstavke rođen je 2. februara 1984. i živi u Izmiru. Policajci iz antiterorističkog odeljenja Uprave za bezbednost u Izmiru pritvorili su podnosioca predstavke 29. maja oko 22.15 časova, pod sumnjom da je učestvovao u nezakonitim demonstracijama koje su organizovane u znak podrške ilegalnoj organizaciji PKK (Radnička partija Kurdistana). Podnosilac predstavke je takođe optužen da je na mostu u Bornovi 26. aprila 2001. godine istakao transparent s protivzakonitim natpisom. Potom je oko jedan sat ujutru narednog dana, podnosilac predstavke bio ispitivan u antiterorističkom odeljenju, bez prisustva advokata.

Prema formularu u kome su uhapšenicima objašnjena njihova prava, a koji je ovaj podnosilac predstavke potpisao, njemu su ponovljene optužbe koje mu se stavljaju na teret i ponovo je ukazano na njegovo pravo da se brani ćutanjem. Podnosilac predstavke je u svojoj izjavi priznao da je umešan u aktivnosti omladinskog ogranka HADEP (Halkın Demokrasi Partisi – Partije narodne demokratije). Naveo je imena nekoliko lica koja su radila za omladinski ogranak okružne kancelarije u Bornovi. Priznao je da je učestvovao u demonstracijama koje je HADEP organizovala 29. maja 2001, u znak podrške zatočenom vođi PKK.

Kriminalistička laboratorija policije u Izmiru podnela je izveštaj 1. juna 2001, pošto je uporedila rukopis podnosioca predstavke s rukopisom na transparentu. U izveštaju je zaključeno da, iako izvesne odlike rukopisa podnosioca predstavke imaju sličnosti s rukopisom korišćenim na transparentu, nije mogućno pouzdano utvrditi da li je on napisao tekst na transparentu.

Istog dana podnosilac predstavke je izveden pred javnog tužioca, a potom i pred istražnog sudiju. Pred javnim tužiocem on je objasnio da nije pripadnik nijedne političke stranke, ali da jeste učestvovao u nekim aktivnostima HADEP-a. Negirao je da je izradio transparent s protivzakonitim natpisom, ili da je učestvovao u demonstracijama 29. maja 2001. Naveo je da je otišao u kvart Doganlar da bi posetio prijatelja, kada ga je policija uhapsila. Podnosilac predstavke je takođe dao izjavu istražnom sudiji i u toj izjavi je povukao izjavu koju je prethodno dao policiji, tvrdeći da je ta izjava bila iznuđena pod prinudom. Tvrdio je da je za vreme boravka u policijskom pritvoru bio pretučen i vređan.

Kada je ispitivanje završeno, istražni sudija je zadržao podnosioca predstavke u pritvoru, imajući na umu prirodu dela za koje je optužen i stanje dokaznog materijala. Potom je podnosiocu predstavke dopušteno da se obrati advokatu.

Javni tužilac pri Sudu za državnu bezbednost u Izmiru podigao je 11. jula 2001. optužnicu u kojoj se podnosilac predstavke i osam suoptuženika terete da su pomagali i podržavali PKK, što je krivično delo po osnovu članu 169 Krivičnog zakonika i članu 5 Zakona o sprečavanju terorizma. Preliminarno ročište je održano 16. jula, a prvo ročište 28. avgusta 2001, godine, u prisustvu podnosioca predstavke i njegovog advokata. Tokom davanja iskaza na ovom ročištu, podnosilac predstavke je odbacio sve optužbe koje su mu stavljene na teret. On je takođe odbacio izjavu datu u policiji, tvrdeći da mu je ta izjava iznuđena pod prinudom.

Dana 5. decembra 2001. godine, Sud državne bezbednosti u Izmiru izrekao je presudu kojom je podnosilac predstavke osuđen na kaznu zatvora u trajanju od četiri godine i šest meseci, koja je smanjena na dve i po godine, zato što je podnosilac predstavke u vreme izvršenja dela bio maloletan, obrazloživši svoju odluku navodima iskaza koje je podnosilac predstavke dao policiji, javnom tužiocu i istražnom sudiji (za koje je podnosilac predstavke naveo da su dati pod pritiskom). Sud je takođe uzeo u obzir iskaze koje su ostali optuženi dali pred javnim tužiocem, navodeći da ih je podnosilac predstavke pozivao i podsticao na učešće u demonstracijama 29. maja 2001. Podnosilac je uložio žalbu na presudu, koju je Kasacioni sud odbacio 10. juna 2002. godine

Podnosilac predstavke je tvrdio da je njegovo pravo na odbranu povređeno time što mu nije bio omogućen pristup braniocu tokom trajanja policijskog pritvora. On se pozvao na član 6 stav 3 (c) Konvencije. Veće ESLJP je u svojoj presudi od 26. aprila 2007 godine stalo na stanovište da u ovom slučaju nije bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije. S tim u vezi, veće je ukazalo na to da je podnosioca predstavke na suđenju i u žalbenom postupku zastupao branilac, kao i na to da iskaz podnosioca predstavke u policiji nije bio jedina osnova za izricanje osuđujuće presude.

Podnosilac predstavke je osporio osnove na kojima je veće ustanovilo da nije bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije. On je naveo da pomoć branioca za vreme boravka u policijskom pritvoru predstavlja osnovno pravo. Podsetio je Sud da su svi dokazi koji su upotrebljeni protiv njega prikupljeni tokom prethodne istražne faze, a upravo tokom te faze njemu je bila uskraćena pomoć branioca. U tom smislu podnosilac predstavke je takođe izneo tvrdnju da, uprkos tome što ga je domaći sud osudio, nije bilo dokaza njegove krivice. On je takođe naveo da je zlostavljan tokom boravka u policijskom pritvoru i da je iskaz dat u policiji potpisao pod prinudom. Sud državne bezbednosti u Izmiru koristio je taj iskaz, iako ga je on nedvosmisleno povukao pred javnim tužiocem, istražnim sudijom i na samom suđenju. Podnosilac predstavke je takođe naglasio da je on u predmetno vreme bio maloletan kao i da pre toga nije imao krivični dosije. U svome podnesku, on je naveo da je, s obzirom na težinu optužbi koje su mu stavljene na teret, samo odsustvo pravne pomoći predstavljalo kršenje njegovog prava na pravično suđenje. Takođe je tvrdio da država nije navela nijedan valjan razlog kojim bi opravdala to odsustvo pravne pomoći.

Vliko veće ESLJP nalazi da član 6 stav 1, kako bi pravo na pravično suđenje bilo u dovoljnoj meri "praktično i delotvorno" nalaže da, po pravilu, pristup braniocu treba da bude obezbeđen od trenutka prvog ispitivanja osumnjičenog u policiji, sem ukoliko se u svetlosti konkretnih okolnosti svakog pojedinačnog slučaja ne dokaže da postoje imperativni razlozi da se to pravo ograniči. Pravo na odbranu je, u načelu, nenadoknadivo narušeno onda kada se za formiranje optužnice koriste inkriminišući iskazi dati prilikom policijskog ispitivanja bez prisustva advokata. Čak i uprkos tome što je podnosilac predstavke imao mogućnost da na suđenju i potom u žalbenom postupku ospori dokaze koji su bili izneti protiv njega, samo odsustvo advokata u vreme dok je boravio u policijskom pritvoru nepovratno je uticalo na njegovo pravo na odbranu.

Sud primećuje da je jedan od karakterističnih činilaca datog predmeta predstavljao uzrast ovog podnosioca predstavke. Imajući uvid u značajan broj relevantnih međunarodnopravnih dokumenata koji se odnose na pravnu pomoć maloletnicima u policijskom pritvoru, Sud naglašava temeljni značaj omogućavanja pristupa braniocu u situaciji kada je pritvorenik maloletno lice.

U skladu sa tim, Sud zaključuje da je došlo do povrede člana 6 stav 3 (c) Konvencije u vezi sa članom 6 stav 1, usled toga što podnosiocu predstavke nije bila pružena pravna pomoć dok se nalazio u policijskom pritvoru, kao i do kršenja člana 6 stav 1 Konvencije, usled toga što podnosiocu predstavke nije dostavljeno pisano mišljenje glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu.

Presudi su priključena i tri izdvojena mišljenja i to sudije Bratza, zajedničko izdvojeno mišljenje sudija Judges Rozakis, Spielmann, Ziemele i Lazarova Trajkovska, kao i zajedničko izdvojeno mišljenje sudija Zagrebelsky, Casadevall i Türmen.

Ovom presudom ESLJP je postavio načela vezana za pristup braniocu tokom policijskog ispitivanja.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

PREDMET SALDUZ PROTIV TURSKE

(Predstavka br. 36391/02)

PRESUDA

STRAZBUR

27. novembar 2008.

Ova presuda je pravosnažna ali može podlegati redaktorskim promenama.

U predmetu Salduz protiv Turske, Evropski sud za ljudska prava, zasedajući u Velikom veću u čijem su sastavu bili:

Nikolas Braca (Nicolas Bratza), Predsednik,
Hristos Rozakis (Christos),
Hosep Kasadeval (Josep Casadevall),
Riza Tirmen (Türmen),
Rait Maruste,
Vladimiro Zagrebelski (Zagrebelsky),
Stanislav Pavlovski ( Pavlovschi),
Alvina Đulumjan (Gyulumyan),
Ljiljana Mijović,
Din Špilman (Dean Spielmann),
Renate Jeger (Jaeger),
David Tor Bjergvinson (Thór Björgvinsson),
Jan Šikuta (Ján),
Ineta Zimele (Ziemele),
Mark Filiger (Villiger),
Luis Lopes Gera (López Guerra),
Mirjana Lazarova Trajkovska, sudije,
i Vensan Berže (Vincent Berger), Jurisconsult,

Posle većanja na zatvorenim sednicama održanim 19. marta i 15. oktobra 2008, Izriče sledeću presudu, donetu drugog navedenog datuma:

POSTUPAK

Predmet je formiran na osnovu predstavke (br. 36391/02) koju je protiv Republike Turske podneo Sudu, na osnovu člana 34 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: Konvencija) turski državljanin, g. Jusuf Salduz (Yusuf Salduz) (u daljem tekstu: podnosilac predstavke), 8. avgusta 2002.
Podnosilac predstavke je pre svega tvrdio da su njegova prava na odbranu bila povređena time što mu nije bilo dostavljeno pismeno mišljenje Glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu i što mu je bio onemogućen pristup braniocu dok je boravio u policijskom pritvoru. On se u tim svojim navodima pozvao na član 6 stav 1 i 3 (c) Konvencije.
Predstavka je dodeljena Drugom odeljenju Suda (Pravilo 52 st. 1 Poslovnika Suda).
Odlukom od 28. marta predstavka je proglašena delimično prihvatljivom; tu odluku je donelo veće odeljenja u čiji su sastav ušle sledeće sudije: Žan Pol Kosta, Andraš Baka (András), Riza Tirmen, Karl Jungvirt (Jungwiert), Mindia Ugrehelidze (Ugrekhelidze), Antonela Mularoni (Antonella), Elizabet Fura-Sandstrem (Elisabet Fura-Sandström) i Sali Dole (Sally Dollé), sekretar odeljenja.
U presudi koju je donelo 26. aprila 2007. (u daljem tekstu: presuda veća), veće u čiji su sastav ušle sledeće sudije: Fransoaz Tilkens (Françoise Tulkens), Andraš Baka, Ireneu Kabral Bareto (Ireneu Cabral Barreto), Rıza Tirmen, Mindia Ugrehelidze, Antonela Mularoni i Danute Jočiene (Jočienė), kao i Sali Dole, sekretar odeljenja, jednoglasno je presudilo da je u ovom slučaju došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije, zato što pisano mišljenje Glavnog javnog tužioca nije bilo dostavljeno podnosiocu predstavke. Pored toga, većinom od pet glasova prema dva glasa, veće je zaključilo da je prekršen član 6 stav 3 (c) zato što podnosiocu predstavke nije bila pružena pravna pomoć dok se nalazio u policijskom pritvoru.
Podnosilac predstavke je 6. jula 2007. godine zatražio da se njegov predmet iznese pred Veliko veće (član 43 Konvencije).
Kolegijum Velikog veća je 24. septembra 2007. godine odlučio da prihvati taj zahtev (Pravilo 73)
Sastav Velikog veća određen je u skladu sa odredbama člana 27 stav 2 i 3 Konvencije i Pravila 24.
Podnosilac predstavke i Država dostavili su pismene napomene o suštini stvari.
Održano je javno ročište u Sudu u Strazburu, 19. marta 2008. (Pravilo 59 st. 3).

Pred Sudom su se pojavili:

(a) za Državu
G. M. OZMEN(ÖZMEN), koagent,
Gđa N. ČETIN (ÇETIN),
Gđa A. OZEMIR (ÖZDEMIR),
Gđa I. KODŽAJIGIT (İ. KOCAYIĞIT)
G. Dž. AJDIN (C. AYDIN), savetnici;

(b) za podnosioca predstavke
G. U. KILINČ (KILINÇ), pravni zastupnik,
Gđa T. ASLAN, savetnica

Sud je saslušao obraćanja g. Kilinča i g. Ozmena, kao i njihove odgovore na pitanja koja im je Sud postavio.

ČINJENICE

I OKOLNOSTI PREDMETA

Podnosilac predstavke rođen je 2. februara 1984. i živi u Izmiru.

A. Hapšenje i pritvor podnosioca predstavke

Policajci iz antiterorističkog odeljenja Uprave za bezbednost u Izmiru pritvorili su podnosioca predstavke 29. maja oko 22.15 časova, pod sumnjom da je učestvovao u nezakonitim demonstracijama koje su organizovane u znak podrške ilegalnoj organizaciji PKK (Radnička partija Kurdistana). Podnosilac predstavke je takođe optužen da je na mostu u Bornovi 26. aprila 2001. godine istakao transparent s protivzakonitim natpisom.
Oko 12.30 časova 30. maja 2001. podnosilac predstavke je prebačen u Ataturkovu nastavnu i naučno-istraživačku bolnicu, gde ga je pregledao lekar. U lekarskom izveštaju navedeno je da na njegovom telu nema tragova zlostavljanja.
Potom je oko jedan sat ujutru podnosilac predstavke bio ispitivan u antiterorističkom odeljenju, bez prisustva advokata. Prema formularu u kome su uhapšenicima objašnjena njihova prava, a koji je ovaj podnosilac predstavke potpisao, njemu su ponovljene optužbe koje mu se stavljaju na teret i ponovo je ukazano na njegovo pravo da se brani ćutanjem. Podnosilac predstavke je u svojoj izjavi priznao da je umešan u aktivnosti omladinskog ogranka HADEP (Halkın Demokrasi Partisi – Partije narodne demokratije). Naveo je imena nekoliko lica koja su radila za omladinski ogranak okružne kancelarije u Bornovi. Objasnio je da je bio pomoćnik funkcionera zaduženog za omladinsku štampu i publikacije i da je, pored toga, bio takođe zadužen za kvart Osmangazi. Kazao je i da jedan deo njegovog posla podrazumeva poveravanje zadataka drugim pripadnicima omladinskog ogranka. Priznao je da je učestvovao u demonstracijama koje je HADEP organizovala 29. maja 2001, u znak podrške zatočenom vođi PKK. Kazao je da je bilo prisutno šezdesetak demonstranata i da je grupa uzvikivala parole u podršku Odžalanu (Öcalan) i PKK. Uhapšen je odmah tu, na licu mesta. Takođe je priznao da je ispisao parolu "Neka živi lider Apo" na transparentu koji je 26. aprila 2011. okačen na most. Policija je uzela uzorke njegovog rukopisa i poslala ih u policijsku laboratoriju, na ispitivanje.
Kriminalistička laboratorija policije u Izmiru podnela je izveštaj 1. juna 2001, pošto je uporedila rukopis podnosioca predstavke s rukopisom na transparentu. U izveštaju je zaključeno da, iako izvesne odlike rukopisa podnosioca predstavke imaju sličnosti s rukopisom korišćenim na transparentu, nije mogućno pouzdano utvrditi da li je on napisao tekst na transparentu.
U 23.45 časova 1. juna 2001. godine podnosilac predstavke je ponovo podvrgnut lekarskom pregledu, a lekar koji ga je pregledao saopštio je da na njegovom telu nema tragova zlostavljanja.
Istog dana podnosilac predstavke je izveden pred javnog tužioca, a potom i pred istražnog sudiju. Pred javnim tužiocem on je objasnio da nije pripadnik nijedne političke stranke, ali da jeste učestvovao u nekim aktivnostima HADEP-a. Negirao je da je izradio transparent s protivzakonitim natpisom, ili da je učestvovao u demonstracijama 29. maja 2001. Naveo je da je otišao u kvart Doganlar da bi posetio prijatelja, kada ga je policija uhapsila. Podnosilac predstavke je takođe dao izjavu istražnom sudiji i u toj izjavi je povukao izjavu koju je prethodno dao policiji, tvrdeći da je ta izjava bila iznuđena pod prinudom. Tvrdio je da je za vreme boravka u policijskom pritvoru bio pretučen i vređan. Ponovo je negirao da je učestvovao u bilo kakvoj nezakonitoj aktivnosti i objasnio je da je 29. maja 2001. otišao u kvart Doganlar kako bi posetio prijatelja, kao i da nije bio učesnik u grupi koja je uzvikivala parole. Kada je ispitivanje završeno, istražni sudija je zadržao podnosioca predstavke u pritvoru, imajući na umu prirodu dela za koje je optužen i stanje dokaznog materijala. Potom je podnosiocu predstavke dopušteno da se obrati advokatu.

B. Suđenje

Javni tužilac pri Sudu za državnu bezbednost u Izmiru podigao je 11. jula 2001. optužnicu u kojoj se podnosilac predstavke i osam suoptuženika terete da su pomagali i podržavali PKK, što je krivično delo po osnovu članu 169 Krivičnog zakonika i članu 5 Zakona o sprečavanju terorizma (Zakon br. 3713).
Sud državne bezbednosti održao je preliminarno ročište 16. jula 2001. Sud je odlučio da podnosilac predstavke ostane u pritvoru i da optuženi budu pozvani da dostave podneske svoje odbrane.
Sud državne bezbednosti je 28. avgusta 2001. održao prvo ročište, u prisustvu podnosioca predstavke i njegovog advokata. Sud je saslušao dokaze samog podnosioca predstavke, koji je odbacio sve optužbe koje su mu stavljene na teret. On je takođe odbacio izjavu datu u policiji, tvrdeći da mu je ta izjava iznuđena pod prinudom. Objasnio je da su mu, dok je boravio u pritvoru, policajci naredili da prepiše reči sa transparenta. Takođe je izjavio da je bio svedok događaja koji su se zbili 29. maja 2001. godine; nije, međutim, učestvovao u tim demonstracijama, kako se tvrdi u optužnici. U tom kvartu se nalazio zato što je došao u posetu prijatelju koji se zove Ozdžan (Özcan). Takođe je negirao da je 26. maja 2001. okačio na most transparent s protivzakonitim natpisom.
Na sledećem ročištu, koje je održano 25. oktobra 2001, bili su prisutni i podnosilac predstavke i njegov advokat. Sud je takođe saslušao iskaze drugih optuženika, koji su svi negirali učešće u nezakonitim demonstracijama 29. maja 2001. i povukli su iskaze koje su prethodno dali. Tužilaštvo je potom zatražilo da podnosilac predstavke bude osuđen shodno članu 169 Krivičnog zakonika, dok je branilac podnosioca predstavke zatražio izvesno vreme kako bi mogao da pripremi podneske odbrane.
Podnosilac predstavke je 5. decembra 2001. godine dostavio podneske odbrane. On je negirao optužbe koje su mu stavljene na teret i zatražio je da bude pušten na slobodu. Istog dana Sud državne bezbednosti u Izmiru izrekao je presudu. Sud je oslobodio petoro optuženih a podnosioca predstavke i još trojicu osudio shodno optužbama koje su im stavljene na teret. Podnosilac predstavke osuđen je na kaznu zatvora u trajanju od četiri godine i šest meseci, koja je smanjena na dve i po godine, zato što je podnosilac predstavke u vreme izvršenja dela bio maloletan.
Kada je podnosioca predstavke proglasio krivim, Sud državne bezbednosti je uzeo u obzir iskaze koje je podnosilac predstavke dao policiji, javnom tužiocu i istražnom sudiji. Sud je takođe uzeo u obzir iskaze koje su ostali optuženi dali pred javnim tužiocem, navodeći da ih je podnosilac predstavke pozivao i podsticao na učešće u demonstracijama 29. maja 2001. Sud je primetio da su ostali optuženi takođe svedočili o tome da je ovaj podnosilac predstavke bio organizator demonstracija. Pored toga, Sud je uzeo u obzir izveštaj veštaka u kome je upoređen rukopis podnosioca predstavke sa rukopisom na transparentu, kao i činjenicu da se, prema policijskom izveštaju sačinjenom o hapšenju, podnosilac predstavke nalazio među demonstrantima. Sud je zaključio:

“... imajući na umu sve navedene materijalne činjenice, Sud ne prihvata demanti podnosioca predstavke i zaključuje da je njegovo priznanje u policiji potkrepljeno dokazima.”

C. Žalba

Zastupnica odbrane podnosioca predstavke izjavila je 2. januara 2002. žalbu na presudu Suda državne bezbednosti u Izmiru. Ona se u žalbi pozvala na kršenje članova 5 i 6 Konvencije, tvrdeći da je postupak pred prvostepenim sudom bio nepravičan i da Sud nije valjano procenio dokaze.
Glavni javni tužilac Kasacionog suda je 27. marta 2002. dostavio pismeno mišljenje Devetom veću Kasacionog suda u kome je ocenio da Veće treba da potvrdi presudu Suda državne bezbednosti u Izmiru. Ovo mišljenje nije uručeno podnosiocu predstavke niti njegovoj zastupnici.
Deveto veće Kasacionog suda je 10. juna 2002. odbacilo žalbu podnosioca predstavke, potvrdivši obrazloženje presude Suda državne bezbednosti u Izmiru i njegovu ocenu dokaza.

II MERODAVNO PRAVO I PRAKSA

A. Unutrašnje pravo

1. Zakonski propisi koji su bili na snazi u vreme podnošenja predstavke

Merodavne odredbe pređašnjeg Zakonika o krivičnom postupku (br. 1412), konkretno članovi 135, 136 i 138, propisuju da svako ko je osumnjičen ili optužen za krivično delo ima pravo na branioca od trenutka kada je odveden u policijski pritvor. U članu 138 jasno je propisano da je za maloletnike pravna pomoć obavezna.
Shodno članu 31 Zakona br. 3842 od 18. novembra 1992, kojim je izmenjen i dopunjen zakonik o krivičnom postupku, gore navedene odredbe nisu primenjive na lica koja su optužena za krivična dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti.

2. Nedavne izmene i dopune

Zakonom br. 4928 usvojenim 15. jula 2003. ukinuto je ograničenje prava optuženih na branioca u postupcima koji se vode pred sudovima državne bezbednosti.
Novi Zakonik o krivičnom postupku stupio je na snagu 1. jula 2005. Shodno relevantnim odredbama novog Zakonika (čl. 149 i 150), sva lica koja se nalaze u pritvoru imaju pravo na branioca od trenutka odvođenja u policijski pritvor. Imenovanje branioca je obavezno ukoliko je reč o maloletnom licu ili ukoliko je to lice optuženo za krivično delo za koje je zaprećena maksimalna kazna od najmanje pet godina.
Konačno, član 10 Zakona o sprečavanju terorizma (Zakon br. 3713), izmenjen i dopunjen 29. juna 2006, propisuje da kod optužbi za krivična dela u vezi s terorizmom, ostvarivanje prava na branioca može biti odloženo za 24 sata po nalogu javnog tužioca. Međutim, u tom periodu optuženi ne može biti podvrgnut ispitivanju.

B. Relevantni međunarodnopravni dokumenti

1. Postupak u maloletničkim predmetima

(a) Savet Evrope

Preporuka Komiteta ministara zemljama-članicama Saveta Evrope u vezi s novim načinima postupanja u slučajevima maloletničke delinkvencije i ulogom maloletničkog pravosuđa (Rec(2003)20), usvojena 24. septembra 2003. na 853. sastanku zamenika ministara, u relevantnom delu glasi kako sledi:

“15. Kada se maloletnici nalaze u policijskom pritvoru, treba voditi računa o njihovom statusu maloletnika, njihovom uzrastu i posebnoj osetljivosti, kao i o nivou zrelosti. Oni treba bez odlaganja da budu obavešteni o svojim pravima i merama zaštite na način koji obezbeđuje da u potpunosti shvate to što im je predočeno. Kada ih ispituje policija, oni, u načelu, treba da budu u pratnji svojih roditelja/zakonskih staretelja ili drugih odgovarajućih odraslih osoba. Takođe treba da imaju pravo na pristup braniocu i lekaru...”

Preporuka Komiteta ministara zemljama-članicama Saveta Evrope o društvenim reakcijama na maloletničku delinkvenciju (br. R (87)20), koja je usvojena 17. septembra 1987. na 410. sastanku zamenika ministara, u relevantnom delu, glasi kako sledi:

“Preporučuje vladama zemalja-članica da, ako je potrebno, preispitaju svoje zakonodavstvo i praksu u cilju:

8. jačanja pravnog položaja maloletnika za sve vreme trajanja postupka, uključujući tu policijsko ispitivanje, tako što će, inter alia priznati:

– pravo na pomoć advokata koji, u slučaju potrebe može biti zvanično imenovan i plaćen od države.”

(b) Ujedinjene nacije

(i) Konvencija o pravima deteta

Član 37 Konvencije o pravima deteta (KPD), u relevantnom delu, glasi kako sledi:

“Strane ugovornice će obezbediti da: ...

(d) Svako dete lišeno slobode imaće pravo da mu odmah bude omogućen pristup pravnoj i drugoj odgovarajućoj pomoći, kao i pravo da pobija zakonitost tog lišavanja slobode pred sudom ili drugim nadležnim, nezavisnim i nepristrasnim organima i na brzu odluku u svakom takvom postupku.”

(ii) Opšti komentar br 10 Komiteta za prava deteta, od 25. aprila 2007 (CRC/C/GC/10)

Relevantni deo ovog teksta koji se odnosi na pravnu pomoć maloletnicima u policijskom pritvoru propisuje sledeće:

“49. Detetu mora biti zajemčena pravna ili druga odgovarajuća pomoć u pripremi i iznošenju njegove/njene odbrane. Konvencija o pravima deteta nalaže da detetu bude pružena pomoć, koja ne mora nužno u svim okolnostima biti pravna, ali mora biti odgovarajuća. Prepušteno je slobodnoj volji država ugovornica da utvrde na koji će način ta pomoć biti pružena, ali ona mora biti besplatna...

...

52. Komitet preporučuje da države ugovornice utvrde i u praksi primenjuju vremenska ograničenja (rokove) za period koji protekne između obaveštenja o izvršenju dela i završetka policijske istrage, odluke tužioca (ili drugog nadležnog organa) da podigne optužnicu protiv deteta i konačnog presuđivanja i odluke suda ili drugog nadležnog sudskog organa. Ti rokovi treba da budu znatno kraći od rokova koji važe za punoletna lica. U isto vreme, međutim, odluke koje se donose bez odlaganja moraju biti rezultat postupka u kome su u potpunosti poštovana ljudska prava deteta i mere pravne zaštite. U tom procesu odlučivanja bez odlaganja, mora biti prisutna pravna ili druga odgovarajuća pomoć. To prisustvo ne sme biti ograničeno samo na postupak koji se vodi pred sudom ili drugim pravosudnim organom, već važi i za sve druge faze postupka, počev od razgovora koji se sa detetom obavlja u policiji (ispitivanja od strane policije).”

(iii) Zaključna zapažanja Komiteta Ujedinjenih nacija za prava deteta: Turska, od 9. jula 2001. (CRC/C/15/Add.152.)

Relevantni deo ovog teksta glasi kako sledi:

“66. Komitet preporučuje da ova država-članica nastavi da preispituje zakon i praksu u vezi sa sistemom maloletničkog pravosuđa kako bi ga u potpunosti uskladila s Konvencijom, pre svega s njenim članovima 37, 40 i 39, kao i sa drugim relevantnim međunarodnim standardima u ovoj oblasti, kao što su Standardna minimalna pravila UN za maloletničko pravosuđe (Pekinška pravila) i sa Smernicama UN za sprečavanje maloletničke delinkvencije (Smernice iz Rijada), u cilju povišenja minimalnog zakonskog uzrasta za krivičnu odgovornost, produžetka zaštite koju Maloletnički sud jemči svoj deci do 18 godina i efikasnog sprovođenja tog zakona formiranjem maloletničkih sudova u svakoj provinciji. Komitet pre svega podseća državu ugovornicu da slučajevi maloletnih delinkvenata treba da budu rešavani bez odlaganja, kako bi se izbegli periodi pritvora u potpunoj izolaciji (incommunicado) kao i da pritvor pre početka suđenja treba da se koristi samo kao mera u krajnjoj nuždi, da on treba da bude najkraći mogući i da nikako ne može biti duži od zakonom propisanog roka. Gde god je to moguće, treba koristiti alternativne mere umesto pritvora do početka suđenja.”

2. Pravo pristupa advokatu tokom policijskog pritvora

(a) Savet Evrope

(i) Pravila koja je doneo Komitet ministara

Pravilo 93 Standardnih minimalnih pravila za postupanje prema zatvorenicima (Rezolucija (73)5 Komiteta ministara Saveta Evrope) propisuje: "Zatvorenik kome još nije suđeno ima pravo, čim je lišen slobode, da izabere svog pravnog zastupnika ... i da prima posete svog pravnog savetnika u cilju izrade odbrane i da pripremi i da mu preda, kao i da dobije, poverljiva uputstva. Na svoj zahtev, on treba da dobije svu neophodnu pomoć u tom cilju. ... Razgovori između zatvorenika i njegovog pravnog zastupnika mogu se održavati u vidnom polju, ali ne u domenu čujnosti, ni direktne ni indirektne, policajca ili zvaničnika te ustanove.”
Sem toga, preporuka Komiteta ministara zemljama-članicama Saveta Evrope o Evropskim zatvorskim pravilima (Rec (2006)2), koja je usvojena 11. januara 2006. na 952. sastanku zamenika ministara, u relevantnom delu, glasi kako sledi:

“Pravna pomoć

23.1 Svi zatvorenici imaju pravo na pravnu pomoć, a zatvorska uprava je dužna da obezbedi odgovarajuće uslove za pristup takvoj pomoći.

23.2 Zatvorenici mogu da se konsultuju o bilo kom pravnom pitanju sa advokatom po sopstvenom izboru i o sopstvenom trošku.

...

23.5 Sudski organ može u izuzetnim okolnostima odobriti ograničenje poverljivosti kako bi se sprečilo teže krivično delo ili teža narušavanja sigurnosti i bezbednosti zatvora.”

(ii) Evropski komitet za sprečavanje mučenja i nečovečnog ili ponižavajućeg postupanja ili kažnjavanja (CPT)

Posle svoje posete Turskoj u julu 2000, CPT je objavio izveštaj koji nosi datum od 8. novembra 2001 (CPT/Inf(2001)25. U tom izveštaju se kaže:

“61. Uprkos mnogim zakonodavnim promenama poslednjih godina, još uvek postoje izvesne manjkavosti kada je reč o formalnim mehanizmima zaštite od zlostavljanja. Možda je najvažniji nedostatak to što lica koja su u pritvoru zbog postojanja osnova sumnje za izvršenje kolektivnih krivičnih dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti i dalje nemaju pravo na pristup advokatu tokom prva četiri dana pritvora. Sem toga, uprkos ranijim uveravanjima u suprotno, turske vlasti su u svome odgovoru na izveštaj o poseti u februaru/martu 1999. godine navele da je tim licima tokom prva četiri dana pritvora onemogućeno i da obaveste nekog rođaka o svome položaju. Takav pritvor u potpunoj izolaciji može samo dodatno potpomoći zlostavljanje pritvorenika.

S tih razloga, CPT mora još jednom da naglasi svoju preporuku da se svim licima koja su organi unutrašnjih poslova lišili slobode, uključujući lica osumnjičena za krivična dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti, od samog početka pritvora prizna pravo pristupa braniocu. CPT priznaje da u cilju zaštite legitimnih interesa policijske istrage u izuzetnim okolnostima može biti neophodno da se za izvesno vreme odloži pristup pritvorenika izabranom braniocu; međutim, u takvim slučajevima, treba organizovati pristup nekom drugom nezavisnom braniocu.

Za sprovođenje u delo navedenog predloga biće potrebno donošenje zakonskih mera. Međutim, u međuvremenu bi bez odlaganja valjalo preduzeti korake kako bi se obezbedilo da se postojeće zakonske odredbe poštuju. Na osnovu informacija prikupljenih tokom ad hoc posete u julu 2000. jasno se vidi da čak i posle prva četiri dana boravka u policijskom pritvoru, pristup braniocu za lica koja su osumnjičena za krivična dela iz nadležnosti suda državne bezbednosti u praksi pre predstavlja izuzetak nego pravilo. CPT preporučuje da zvaničnici koji su nadležni za proveru i inspekciju u sklopu pomenutog postupka nadzora nad poštovanjem propisa dobiju instrukciju da obrate posebnu pažnju na to da li su lica koja su osumnjičena za kolektivna krivična dela iz nadležnosti sudova državne bezbednosti obaveštena o svome pravu na pristup braniocu posle prva četiri dana pritvora i da li su stavljena u položaj da delotvorno ostvare to pravo.”

CPT je ponovo posetio Tursku u septembru 2001. i u svome izveštaju od 24. aprila 2002. (CPT/Inf (2002)8) naveo sledeće:

“12. Usvojenim izmenama i dopunama člana 16 Zakona o organizaciji i postupku suđenja pred sudovima državne bezbednosti uvedena su i poboljšanja u pogledu pristupa braniocu za lica koja su zadržana u pritvoru zbog sumnje da su počinila kolektivna krivična dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti. Za takva lica pravo pristupa braniocu postaje operativno ostvarljivo od trenutka kada tužilac izda pismeno rešenje o produžetku policijskog pritvora i posle 48 sati; drugačije rečeno, njima se sada uskraćuje pravo pristupa braniocu samo tokom dva dana, dok je po prethodnoj verziji zakona to vreme trajalo četiri dana.

Iako pozdravlja ovu meru kao korak napred, CPT izražava žaljenje zbog toga što nije iskorištena prilika da se pritvorenicima kojima je pritvor određen zbog sumnje da su počinili dela u nadležnosti Suda državne bezbednosti zajemči pravo na branioca od samog početka boravka u pritvoru (pa bi se na taj način njihova prava izjednačila sa pravima lica osumnjičenih za obična krivična dela). CPT veruje da će turske vlasti u bliskoj budućnosti primeniti davnašnju preporuku CPT da sva lica koja su organi unutrašnjih poslova lišili slobode, uključujući tu i lica koja su osumnjičena za krivična dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti, od samog početka pritvora uživaju pravo na pristup advokatu.

...

46. Ranije je već ukazano na pozitivan razvoj događaja u oblasti zakonodavstva, kada je reč o pravu na pristup braniocu i na to da rođaci budu obavešteni o tome da se lice nalazi u pritvoru (vidi stavove do 14). Na taj način su dodatno poboljšani već impresivni zakonski regulatorni okviri borbe protiv mučenja i zlostavljanja. Ipak, CPT je i dalje veoma zabrinut zbog činjenice da se licima koja su pritvorena pod sumnjom da su učestvovala u kolektivnim krivičnim delima koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti i dalje uskraćuje pristup braniocu tokom prva dva dana trajanja pritvora; CPT je svoje stanovište o ovom pitanju jasno izneo u stavu 12..

Pored toga, stvarni sadržaj prava na pristup braniocu za lica osumnjičena za krivična dela koja spadaju u nadležnost sudova državne bezbednosti i dalje je manje razvijen nego što je to slučaj sa licima koja su osumnjičena za obična krivična dela. To pre svega znači, barem u onoj meri u kojoj CPT to može sa sigurnošću da utvrdi, da ti osumnjičeni i dalje nemaju pravo na prisustvo branioca prilikom davanja iskaza u policiji, kao i da njima nije na raspolaganju postupak koji omogućuje da advokatska komora imenuje branioca. Slično tome, odredba koja propisuje da je obavezno imenovati branioca za osobe mlađe od 18 godina ne važi za maloletnike koji su pritvoreni zbog sumnje da su počinili krivična dela iz nadležnosti sudova državne bezbednosti. U tom smislu, CPT ponavlja preporuku koju je već izneo u izveštaju od oktobra 1997, da treba omogućiti da i na lica koja su osumnjičena za krivična dela iz nadležnosti sudova državne bezbednosti budu primenjive odredbe članova 135, 136 i 138 Zakonika o krivičnom postupku.”

(b) Ujedinjene nacije

(i) Međunarodni pakt o građanskim i političkim pravima

Član 14 stav 3 (b) Međunarodnog pakta o građanskim i političkim pravima (ICCPR) propisuje da svako lice koje je optuženo za krivično delo ima pravo “da raspolaže potrebnim vremenom i olakšicama u vezi s pripremanjem svoje odbrane i da opšti sa braniocem koga ono bude izabralo”.

(ii) Komitet UN za borbu protiv mučenja

U svojim zaključcima i preporukama o Turskoj, od 27. maja 2003.(CAT/C/CR/30/5), Komitet je naveo sledeće:

“5. Komitet izražava zabrinutost zbog:

(c) Tvrdnji da je licima koja se nalaze u policijskom pritvoru uskraćen neodložni i odgovarajući pristup pravnoj i medicinskoj pomoći i da članovi porodice nisu bez odlaganja obavešteni o njihovom pritvoru;

...

7. Komitet preporučuje da država članica:

(a) Obezbedi da pritvorenici, uključujući i one koji se u pritvoru nalaze zbog dela koja spadaju u nadležnost Sudova državne bezbednosti, u praksi u celosti uživaju sve raspoložive mehanizme zaštite od zlostavljanja i mučenja, naročito tako što će im se jemčiti pravo na medicinsku i pravnu pomoć i na kontakt s porodicama;

...”

U svome Opštem komentaru br. 2, od 24. januara 2008. (CAT/C/GC/2), Komitet je saopštio sledeće:

“13. Izvesna osnovna jemstva primenjuju se na sva lica koja su lišena slobode. Neka od tih jemstava naznačena su u Konvenciji, i Komitet dosledno poziva države-članice da ih primenjuju. Preporuke Komiteta u vezi sa delotvornim merama imaju za cilj razjašnjenje postojeće osnove i one nisu iscrpne. Ta jemstva, između ostalog, sadrže i ... pravo na neodložno dobijanje nezavisne pravne pomoći...”

(c) Evropska unija

Član 48 Povelje o osnovnim pravima navodi da "svakom optuženom mora biti garantovano pravo na odbranu". Potom se u članu 52 stav 3 dodaje da navedeno pravo iz člana 48 spada u ona prava koja po značenju i oblasti primene odgovaraju pravima garantovanim Evropskom konvencijom za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda.

PRAVO

I NAVODNA POVREDA ČLANA 6 KONVENCIJE

A. Pristup braniocu za vreme policijskog pritvora

Podnosilac predstavke je tvrdio da je njegovo pravo na odbranu povređeno time što mu nije bio omogućen pristup braniocu tokom trajanja policijskog pritvora. On se pozvao na član 6 stav 3 (c) Konvencije, koji glasi kako sledi:

“3. Svako ko je optužen za krivično delo ima sledeća minimalna prava:

...

(c) da se brani lično ili putem branioca koga sam izabere ili, ako nema dovoljno sredstava da plati za pravnu pomoć, da ovu pomoć dobije besplatno kada interesi pravde to zahtevaju.”

1. Presuda veća

U svojoj presudi od 26. aprila 2007, veće je stalo na stanovište da u ovom slučaju nije bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije. S tim u vezi, veće je ukazalo na to da je podnosioca predstavke na suđenju i u žalbenom postupku zastupao branilac, kao i na to da iskaz podnosioca predstavke u policiji nije bio jedina osnova za izricanje osuđujuće presude. Po mišljenju veća, podnosilac predstavke je imao mogućnost da ospori navode tužilaštva u uslovima koji ga nisu dovodili u bitno neravnopravan položaj u odnosu na njegovog oponenta. Veće je takođe primetilo da je Sud državne bezbednosti u Izmiru, prilikom izricanja osuđujuće presude podnosiocu predstavke, imao u vidu okolnosti u kojima je podnosilac predstavke uhapšen, izveštaj veštaka o rukopisu teksta na transparentu i iskaze svedoka. S obzirom na sve navedeno, Veće je zaključilo da odsustvo pravne pomoći tokom boravka u policijskom pritvoru nije prejudiciralo pravičnost suđenja podnosiocu predstavke.

2. Podnesci stranaka

(a) Podnosilac predstavke

Podnosilac predstavke je osporio osnove na kojima je veće ustanovilo da nije bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije. On je naveo da pomoć branioca za vreme boravka u policijskom pritvoru predstavlja osnovno pravo. Podsetio je Sud da su svi dokazi koji su upotrebljeni protiv njega prikupljeni tokom prethodne istražne faze, a upravo tokom te faze njemu je bila uskraćena pomoć branioca. U tom smislu podnosilac predstavke je takođe izneo tvrdnju da, uprkos tome što ga je domaći sud osudio, nije bilo dokaza njegove krivice. On je takođe naveo da je zlostavljan tokom boravka u policijskom pritvoru i da je iskaz dat u policiji potpisao pod prinudom. Sud državne bezbednosti u Izmiru koristio je taj iskaz, iako ga je on nedvosmisleno povukao pred javnim tužiocem, istražnim sudijom i na samom suđenju. Podnosilac predstavke je takođe naglasio da je on u predmetno vreme bio maloletan kao i da pre toga nije imao krivični dosije. U svome podnesku, on je naveo da je, s obzirom na težinu optužbi koje su mu stavljene na teret, samo odsustvo pravne pomoći predstavljalo kršenje njegovog prava na pravično suđenje. Takođe je tvrdio da država nije navela nijedan valjan razlog kojim bi opravdala to odsustvo pravne pomoći.

(b) Država

Država je zatražila od Velikog veća da potvrdi zaključak veća o tome da u ovom slučaju nije bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije. Država je kao prvo navela da je zakon promenjen 2005. Pored toga, u svome podnesku ukazala je na to da ograničenje pristupa podnosioca predstavke advokatu nije negativno uticalo na njegovo pravo na pravično suđenje po osnovu člana 6 Konvencije. Pozivajući se na sudsku praksu Suda (pre svega, na predmet (Imbrioscia protiv Švajcarske, 24. novembra 1993, Series A no. 275; John Murray protiv Ujedinjenog Kraljevstva, 8. februara 1996, Reports of Judgments and Decisions 1996-I; Averill protiv Ujedinjenog Kraljevstva, no. 36408/97, ECHR 2000-VI; Magee protiv Ujedinjenog Kraljevstva, no. 28135/95, ECHR 2000-VI, i Brennan protiv Ujedinjenog Kraljevstva, no. 39846/98, ECHR 2001-X), Država je iznela stav da u donošenju ocene o tome da li je suđenje bilo ili nije bilo pravično, treba uzeti u obzir postupak u celini. S tog razloga, budući da je podnosioca predstavke brainlac zastupao u postupku pred Sudom državne bezbednosti u Izmiru i Kasacionim sudom, njegovo pravo na pravično suđenje nije bilo povređeno. Država je sem toga skrenula pažnju na nekoliko predmeta u kojima je Turska bila tužena (Saraç protiv Turske (dec.), no. 35841/97, 2. septembra 2004; Yurtsever protiv Turske (dec.), no. 42086/02, 31. avgusta 2006; Uçma i Uçma protiv Turske (dec.), no. 15071/03, 3. oktobra 2006; Ahmet Yavuz protiv Turske (dec.), no. 38827/02, 21. novembra 2006, i Yıldız i Sönmez protiv Turske (dec.), nos. 3543/03 i 3557/03, 5. decembra 2006), u kojima je Sud slične predstavke proglasio neprihvatljivima zbog očigledne neosnovanosti, uz obrazloženje da, budući da iskazi dati u policiji nisu bili jedini dokaz kojim su osuđujuće presude potkrepljene, odsustvo pravne pomoći tokom policijskog pritvora nije predstavljalo kršenje člana 6 Konvencije.
Kada je reč o činjenicama i okolnostima ovog slučaja, Država je zastupala stanovište da je podnosiocu predstavke, prilikom odvođenja u policijski pritvor ukazano na njegovo pravo da se ne izjašnjava, kao i da je tokom krivičnog postupka njegov branilac imao pravo da ospori navode tužilaštva. Država je sem toga naglasila da iskaz koji je podnosilac predstavke dao u policiji nije predstavljao isključivu osnovu osuđujuće presude.

3. Ocena Suda

(a) Opšta načela primenjiva u ovom predmetu

Sud ponovo naglašava da, iako je osnovna svrha člana 6, kada je reč o krivičnom postupku, da se obezbedi pravično suđenje pred "sudom" koji je kompetentan da odlučuje "o krivičnoj optužbi", iz toga ne sledi da član 6 nema primenu i u pretkrivičnom postupku. S tih razloga, član 6 - naročito njegov stav 3 - može biti relevantan i pre no što započne suđenje u datom predmetu ukoliko postoji verovatnoća da će na pravičnost suđenja ozbiljno negativno uticati početni propust u poštovanju svih njegovih odredaba (gore navedena presuda Imbrioscia, stav 36). U skladu sa stanovištem koje je Sud već zastupao u svojim ranijim presudama, pravo iz stava 3 (c) člana 6 Konvencije predstavlja jedan od elemenata pojma pravičnog suđenja u krivičnom postupku sadržanog u stavu 1 (gore navedena presuda Imbrioscia, stav 37, i gore navedena presuda Brennan, stav 45).
Sud je potom još jednom naglasio da, iako nije apsolutno, pravo svakog lica kome je stavljena na teret krivična optužba da bude delotvorno zastupano od branioca, koji će mu, ako je to potrebno, biti zvanično dodeljen, predstavlja jednu od osnovnih odlika pravičnog suđenja. (Poitrimol protiv Francuske, 23. novembra 1993, § 34, Series A no. 277-A, i Demebukov protiv Bugarske, no. 68020/01, § 50, 28. februara 2008). Ipak, član 6 stav 3 (c) ne propisuje detaljno način ostvarivanja ovog prava. Time je Visokim stranama ugovornicama prepušteno da izaberu sredstva za obezbeđivanje tog prava u svojim pravosudnim sistemima, a jedini zadatak Suda jeste da utvrdi da li je metod koji su one odabrale u skladu sa zahtevima pravičnog suđenja. U tom smislu, ne sme se gubiti iz vida da je Konvencija koncipirana tako da "ne jemči prava koja su teorijska ili iluzorna, već prava koja su praktična i delotvorna", kao i da imenovanja advokata samo po sebi ne obezbeđuje delotvornost pomoći koju taj advokat može pružiti optuženome (gore navedena presuda Imbrioscia, stav 38).
Ponašanju optuženoga u početnim fazama policijskog ispitivanja nacionalni zakoni mogu pripisati posledice koje su od odlučujućeg značaja za izglede odbrane u svakom potonjem krivičnom postupku. U takvim okolnostima, član 6 uobičajeno nalaže da se optuženome dozvoli da koristi pomoć advokata već u početnim fazama policijskog ispitivanja. Međutim, do sada se smatralo da ovo pravo može biti predmet ograničenja iz opravdanog razloga. Prema tome, u svakom pojedinačnom slučaju postavlja se pitanje da li je to ograničenje opravdano i, ukoliko ograničenje jeste opravdano, nije li njime, u svetlosti celine postupka, optuženi bio lišen mogućnosti pravičnog suđenja, budući da čak i opravdano ograničenje u izvesnim okolnostima može imati takvu posledicu (vidi gore navedenu presudu u predmetu John Murray, stav 63; Brennan, gore navedeno, stav 45, i Magee, gore navedeno, stav 44).
Ova načela koja su navedena gore, u stavu 52, takođe su u skladu sa opšteprihvaćenim međunarodnim standardima ljudskih prava (vidi gore, stavovi 37-42) koji leže u osnovi pojma pravičnog suđenja i čija se racionalna potka prvenstveno odnosi na zaštitu optuženog od nasilničkog ponašanja i prinude vlasti. Ova načela takođe doprinose sprečavanju sudskih grešaka i zabluda, kao i ostvarivanju ciljeva iz člana 6, pre svega ravnopravnosti stranaka gde su na jedonj strani istražni organi ili tužilaštvo, a na drugoj optuženi..
U tom smislu Sud naglašava važnost koju istražna faza ima za pripremu krivičnog postupka, budući da dokazi prikupljeni u toj fazi određuju okvire u kojima će na suđenju biti razmatrana optužba koja je stavljena na teret optuženome (Can protiv Austrije, no. 9300/81, Izveštaj Komisije od 12. jula 1984, stav 50, Series A no. 96). U isto vreme, optuženi se često nalazi u izuzetno osetljivom položaju upravo u ovoj fazi postupka, što se dodatno pojačava činjenicom da zakonodavstvo kojim je uređen krivični postupak pokazuje tendenciju ka sve većoj složenosti, prvenstveno kada je reč o pravilima kojima je uređeno prikupljanje i korišćenje dokaza. U većini slučajeva, ovaj posebni vid osetljivosti može se valjano nadomestiti samo kroz pomoć advokata čiji je zadatak, između ostalog, da pomogne da se obezbedi poštovanje prava optuženog da sam sebe ne inkriminiše. Ovo pravo zaista podrazumeva da tužilaštvo u nekom krivičnom predmetu nastoji da dokaže tužbu protiv optuženog, ne oslanjajući se na dokaze pribavljene metodima prinude ili pritiska, protivno volji optuženoga (videti Jalloh protiv Nemačke [GC], no. 54810/00, stav 100, ECHR 2006-..., i Kolu protiv Turske, no. 35811/97, stav 51, 2. avgusta 2005.). Rani kontakt sa advokatom predstavlja deo procesnih jemstava o kojima Sud posebno vodi računa kada ispituje da li je postupak bio takav da je ukinuo samu suštinu prava koja optuženi ima da sam sebe ne inkriminiše (vidi, mutatis mutandis, gore navedenu presudu u predmetu Jalloh, stav 101). S tim u vezi, Sud takođe ukazuje na preporuke CPT (stavovi 39-40, gore navedeni) u kojima je Komitet više puta ponovio da pravo pritvorenika da ima pristup pravnoj pomoći predstavlja njegovu temeljnu zaštitu od zlostavljanja. Svaki izuzetak u pogledu uživanja tog prava mora biti jasno propisan, a njegova primena mora biti strogo vremenski ograničena. Ta načela posebno dobijaju na značaju u onim slučajevima gde se radi o teškim optužbama, zato što demokratska društva upravo u situacijama suočenja sa najtežim zaprećenim kaznama moraju u najvećoj mogućoj meri obezbediti poštovanje prava na pravično suđenje.
S obzirom na celokupan izneti kontekst, Sud nalazi da član 6 stav 1, kako bi pravo na pravično suđenje bilo u dovoljnoj meri "praktično i delotvorno" (vidi gore, stav 51) nalaže da, po pravilu, pristup braniocu treba da bude obezbeđen od trenutka prvog ispitivanja osumnjičenog u policiji, sem ukoliko se u svetlosti konkretnih okolnosti svakog pojedinačnog slučaja ne dokaže da postoje imperativni razlozi da se to pravo ograniči. Čak i tamo gde imperativni razlozi mogu izuzetno opravdati uskraćivanje mogućnosti pristupa braniocu, to ograničenje - bez obzira na to čime je ono opravdano - ne sme naneti neopravdanu štetu pravima optuženog po osnovu člana 6 (vidi, mutatis mutandis, Magee, gore navedeno, stav 44). Pravo na odbranu je, u načelu, nenadoknadivo narušeno onda kada se za formiranje optužnice koriste inkriminišući iskazi dati prilikom policijskog ispitivanja bez prisustva advokata.

(b) Primena navedenih načela u datom slučaju

U ovom konkretnom slučaju, pravo podnosioca predstavke na pristup braniocu bilo je ograničeno za vreme njegovog boravka u policijskom pritvoru, shodno članu 31 Zakona br. 3842, budući da je bio optužen za krivično delo koje spada u nadležnost sudova državne bezbednosti. Usled toga, on nije imao pristup braniocu kada je davao iskaz u policiji, odnosno iskaz javnom tužiocu i istražnom sudiji. Nije navedeno nikakvo drugo opravdanje za to što je podnosiocu predstavke bio uskraćen pristup braniocu, sem činjenice da se to radi na sistematskoj osnovi, shodno odgovarajućim zakonskim propisima. Već samim tim, ovakvo postupanje ne ispunjava zahteve koji se u tom smislu postavljaju u članu 6, kako je to naznačeno gore, u stavu 52.
Sud dalje primećuje da je podnosilac predstavke posle pritvora imao mogućnost pristupa braniocu. Tokom krivičnog postupka koji je usledio, on je takođe mogao da poziva svedoke koji će svedočiti u njegovu korist i mogućnost da ospori tvrdnje tužilaštva. Takođe je uočeno da je podnosilac predstavke u više navrata porekao sadržaj svog iskaza u policiji, čineći to i na suđenju i u žalbenom postupku. Međutim, iz sudskog spisa je očigledno da je istraga velikim delom bila završena pre no što se podnosilac predstavke pojavio pred istražnim sudijom 1. juna 2001. Štaviše, ne samo da Sud državne bezbednosti u Izmiru nije zauzeo stav o prihvatljivosti iskaza podnosioca predstavke datih u policijskom pritvoru pre no što je ispitao meritum predmeta, već je te iskaze date policiji koristio kao glavni dokaz na osnovu koga ga je osudio, uprkos tome što je on negirao njihovu istinitost (vidi gore, stav 23). S tim u vezi, Sud primećuje da je, prilikom izricanja osuđujuće presude podnosiocu predstavke, Sud državne bezbednosti u Izmiru u suštini iskoristio dokaze koje je imao pred sobom da bi potvrdio iskaz podnosioca predstavke dat u policiji. Ti dokazi su obuhvatali izveštaj veštaka od 1. juna 2001. i iskaze drugih optuženih datih policiji i javnom tužiocu. U tom smislu, međutim, Sud ocenjuje da je posebno upečatljivo to što je izveštaj veštaka koji je pomenut u presudi prvostepenog suda bio u korist podnosioca predstavke, budući da je u njemu navedeno da se ne može sa sigurnošću utvrditi da li je rukopis na transparentu odgovarao rukopisu podnosioca predstavke (vidi gore, stav 15). Takođe je indikativno to što su saoptuženi, koji su u svojim iskazima policiji i javnom tužiocu svedočili protiv podnosioca predstavke, na suđenju povukli te iskaze i negirali da su učestvovali u demonstracijama.
Sa svih tih razloga, u ovom slučaju, na podnosioca predstavke je bez sumnje uticalo to što mu je bio ograničen pristup braniocu i to što je njegov iskaz dat policiji korišćen za donošenje osuđujuće presude. Ni pomoć koju mu je potom pružio advokat, ni akuzatorna priroda potonjeg postupka nisu mogli da otklone manjkavosti koje su se već dogodile u policijskom pritvoru. Međutim, Sud nije u poziciji da spekuliše o uticaju koji bi mogućnost pristupa braniocu podnosioca predstavke tokom policijskog pritvora imala na potonji postupak.
Sud dalje podseća da ni slovo ni duh člana 6 Konvencije ne sprečavaju neko lice da se slobodnom voljom, bilo izričito, bilo prećutno, odrekne prava na garancije pravičnog suđenja (vidi Kwiatkowska protiv Italije (dec.), no. 52868/99, 30. novembra 2000.). Međutim, da bi bilo delotvorno u smislu Konvencije, odricanje od prava na učešće u sudskom postupku mora biti neopozivo ustanovljeno i mora biti propraćeno minimalnim jemstvima srazmernim njegovom značaju (vidi Sejdović protiv Italije [GC], no. 56581/00, st. 86, ECHR 2006-...; Kolu, gore navedeno, st. 53, i Colozza protiv Italije, 12. februara 1985, st. 28, Series A no. 89). Stoga se, u datom predmetu, ne može osloniti na tvrdnju da je u formularu u kome su navedena njegova prava podnosiocu predstavke bilo ukazano na njegovo pravo da se ne izjašnjava (vidi gore stav 14).
Konačno, Sud primećuje da je jedan od karakterističnih činilaca datog predmeta predstavljao uzrast ovog podnosioca predstavke. Imajući uvid u značajan broj relevantnih međunarodnopravnih dokumenata koji se odnose na pravnu pomoć maloletnicima u policijskom pritvoru (vidi gore, stavovi 32-36), Sud naglašava temeljni značaj omogućavanja pristupa braniocu u situaciji kada je pritvorenik maloletno lice.
Ipak, u datom predmetu, kao što je gore već objašnjeno, ograničenje uvedeno na pravo pristupa braniocu bilo je sistematsko i primenjeno na svako lice u policijskom pritvoru, bez obzira na njegov, odnosno njen uzrast, kada je pritvor određen u vezi sa krivičnim delom koje spada u nadležnost sudova državne bezbednosti.
Sažeto rečeno, čak i uprkos tome što je podnosilac predstavke imao mogućnost da na suđenju i potom u žalbenom postupku ospori dokaze koji su bili izneti protiv njega, samo odsustvo advokata u vreme dok je boravio u policijskom pritvoru nepovratno je uticalo na njegovo pravo na odbranu.

(c) Zaključak

Imajući na umu sve izneto, Sud zaključuje da je u ovom slučaju bio prekršen član 6 stav 3 (c) Konvencije a u vezi sa članom 6 stav 1.

B. Nedostavljanje pismenog mišljenja glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu

Podnosilac predstavke je u tužbi naveo da mu nije bilo dostavljeno pismeno mišljenje Glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu. U tom smislu, on se pozvao na član 6 stav 1 Konvencije, čiji merodavni deo glasi kako sledi:

“Svako, tokom odlučivanja ... o krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na pravičnu ... raspravu ... pred ... sudom ...”

1. Presuda veća

U svojoj presudi od 26. aprila 2007. Veće je zaključilo da je, u svetlosti ustanovljene sudske prakse u vezi s ovim pitanjem, nedostavljanje podnosiocu predstavke pisanog mišljenja Glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu predstavljalo povredu njegovog prava na akuzatorni postupak. S tog razloga, Veće je zaključilo da je u ovom slučaju došlo do povrede člana 6 stav 1 Konvencije.

2. Podnesci stranaka

Stranke u sporu nisu dostavile dodatne napomene u vezi s ovim pitanjem.

3. Ocena Suda

Sud smatra, iz razloga koje je navelo Veće, da je pravo podnosioca predstavke na akuzatorni postupak bilo prekršeno. Stoga je ovde došlo do kršenja člana 6 stav 1 Konvencije.

II PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE

Član 41 Konvencije glasi kako sledi:

“Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.”

A. Šteta

1. Podnesci stranaka

Podnosilac predstavke je zahtevao da mu se isplati 5.000 evra (EUR) na ime materijalne štete i 10.000 evra na ime nematerijalne štete.
Država je bila mišljenja da su traženi iznosi prekomerni i neprihvatljivi.

2. Ocena veća

Veće nije dosudilo nikakvu materijalnu naknadu podnosiocu predstavke, smatrajući da on ničim nije potkrepio svoja potraživanja. Veće je zauzelo stanovište da sama konstatacija da je došlo do povrede (Konvencije) predstavlja dovoljno pravično zadovoljenje za bilo kakvu nematerijalnu štetu koju je podnosilac predstavke pretrpeo.

3. Ocena Suda

Sud ponovo naglašava da bi najpogodniji oblik pravičnog zadovoljenja za kršenje člana 6 stav 1 bilo da se obezbedi da se podnosilac predstavke, koliko je god to moguće, dovede u položaj u kome bi se nalazio da ta odredba nije bila prekršena (vidi Teteriny protiv Rusije, no. 11931/03, stav 56, 30. juna 2005; Jeličić protiv Bosne i Hercegovine, no. 41183/02, stav 53, ECHR 2006-..., i Mehmet i Suna Yiğit protiv Turske, no. 52658/99, stav 47, 17. Jula 2007). Sud nalazi da je ovo načelo primenjivo i u datom slučaju. S tih razloga, Sud smatra da bi najprimereniji oblik pravičnog zadovoljenja bilo ponovno suđenje podnosiocu predstavke u skladu sa zahtevima člana 6 stav 1 Konvencije, ukoliko podnosilac predstavke to traži (vidi, mutatis mutandis, Gençel protiv Turske, no. 53431/99, st. 27, 23. oktobra 2003).
U pogledu preostalog iznosa nematerijalne štete, presuđujući na pravičnoj osnovi, Sud dosuđuje podnosiocu predstavke 2.000 evra.

B. Sudski i ostali troškovi

1. Podnesci stranaka

Podnosilac predstavke je tražio da mu se isplati 3.500 evra na ime sudskih i ostalih troškova u postupku pred domaćim sudovima i pred većem (Suda u Strazburu), ali nije podneo nijedan dokument kojim bi potkrepio taj svoj zahtev. Treba istaći da podnosilac predstavke nije ispravio svoj prvobitni zahtev koji je dostavio veću, već je podneo zahtev za pravnu pomoć na ime troškova koje je snosio u postupku pred Velikim većem.
Država je osporila taj zahtev, tvrdeći da je neosnovan.

2. Presuda Veća

Veće je dosudilo podnosiocu predstavke 1.000 evra na ime sudskih i ostalih troškova.

3. Ocena Suda

Sud primećuje da je podnosilac predstavke koristio pravnu pomoć u pogledu sudskih i ostalih troškova u postupku pred Velikim većem. Zahvaljujući tome, sudski i ostali troškovi obuhvataju samo one troškove koje je snosio u postupku pred domaćim sudovima i pred većem (Suda u Strazburu).
Prema ustanovljenoj sudskoj praksi Suda, ne dosuđuju se sudski i ostali troškovi po osnovu člana 41 sem u onim slučajevima kada se ustanovi da su oni stvarno i nužno podneti i da su navedeni u razumnom ukupnom iznosu. Sem toga, troškovi se mogu nadoknaditi samo u meri u kojoj se odnose na ustanovljenu povredu Konvencije (vidi, između ostalih autoriteta Beyeler protiv Italije (pravično zadovoljenje) [GC], no. 33202/96, stavovi 27, 28. maja 2002, i Sahin protiv Nemačke [GC], no. 30943/96, stav 105, ECHR 2003-VIII).
U svetlosti svega navedenog, Sud dosuđuje podnosiocu predstavke iznos koji mu je veće već dodelilo: 1.000 evra.

C. Zatezna kamata

Sud smatra da je primereno da se zatezna kamatna stopa obračuna prema najnižoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke, uz dodatak od tri procentna poena.

SA SVIH NAVEDENIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

1. Zaključuje da je došlo do povrede člana 6 stav 3 (c) Konvencije u vezi sa članom 6 stav 1, usled toga što podnosiocu predstavke nije bila pružena pravna pomoć dok se nalazio u policijskom pritvoru;

2. Zaključuje da je došlo do kršenja člana 6 stav 1 Konvencije, usled toga što podnosiocu predstavke nije dostavljeno pisano mišljenje glavnog javnog tužioca pri Kasacionom sudu;

3. Zaključuje

(a) da je tužena Država dužna da plati podnosiocu predstavke, u roku od tri meseca, sledeće iznose, koji će biti preračunati u turske lire po kursu važećem na dan isplate:

(i) EUR 2.000 (dve hiljade evra), uz svaki porez koji može biti zaračunat, na ime nematerijalne štete;
(ii) EUR 1.000 (jedna hiljada evra), uz svaki porez koji može biti zaračunat podnosiocu predstavke, na ime sudskih i ostalih troškova;

(b) da će od isteka navedenog roka od tri meseca do dana isplate na naznačene iznose biti zaračunata zatezna kamata po kursu koji odgovara osnovnoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uvećanom za tri procentna poena;

4. Odbija preostali deo zahteva podnosioca predstavke za pravično zadovoljenje.

Sastavljeno na engleskom i francuskom jeziku i izrečeno na otvorenoj sednici u Sudu u Strazburu, 27. novembra 2008.

Vensan Berže Nikolas Braca

Jurisconsult Predsednik Suda

U skladu sa članom 45. stav 2. Konvencije i pravilom 74. stav 2. Poslovnika Suda, ovoj presudi se prilažu sledeća izvojena mišljenja:
                    (a) saglasno mišljenje sudije Bratze;
                    (b) zajedničko saglasno mišljenje sudija Rozakisa, Spielmanna, Zemela i Lazarova Trajkovska;
                    (c) saglasno mišljenje sudije Zagrebelsky, kojem su se pridružile sudije Casadevall i Turmen.

Izdvojena mišljenja su priložena u okviru presude na engleskom jeziku

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Ovaj prevod je nastao uz podršku Fondacije za ljudska prava Saveta Evrope (www.coe.int/humanrightstrustfund).

GRAND CHAMBER

CASE OF SALDUZ v. TURKEY

(Application no. 36391/02)

JUDGMENT

STRASBOURG

27 November 2008

In the case of Salduz v. Turkey, The European Court of Human Rights, sitting as a Grand Chamber composed of:

Nicolas Bratza, President,
Christos Rozakis,
Josep Casadevall,
Rıza Türmen,
Rait Maruste,
Vladimiro Zagrebelsky,
Stanislav Pavlovschi,
Alvina Gyulumyan,
Ljiljana Mijović,
Dean Spielmann,
Renate Jaeger,
Davíd Thór Björgvinsson,
Ján Šikuta,
Ineta Ziemele,
Mark Villiger,
Luis López Guerra,
Mirjana Lazarova Trajkovska, judges,
and Vincent Berger, Jurisconsult,

Having deliberated in private on 19 March and on 15 October 2008, Delivers the following judgment, which was adopted on the last-mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 36391/02) against the Republic of Turkey lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Turkish national, Mr Yusuf Salduz (“the applicant”), on 8 August 2002.

2. The applicant alleged, in particular, that his defence rights had been violated in that the written opinion of the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation had not been communicated to him and that he had been denied access to a lawyer while in police custody. In respect of his complaints, he relied on Article 6 §§ 1 and 3 (c) of the Convention.

3. The application was allocated to the Second Section of the Court (Rule 52 § 1 of the Rules of Court).

4. By a decision dated 28 March 2006, the application was declared partly inadmissible by a Chamber of that Section, composed of Jean-Paul Costa, Andras Baka, Rıza Türmen, Karl Jungwiert, Mindia Ugrekhelidze, Antonella Mularoni, Elisabet Fura-Sandström, judges, and Sally Dollé, Section Registrar.

5. In its judgment of 26 April 2007 (“the Chamber judgment”), the Chamber, made up of Françoise Tulkens, Andras Baka, Ireneu Cabral Barreto, Rıza Türmen, Mindia Ugrekhelidze, Antonella Mularoni and Danutė Jočienė, judges, and Sally Dollé, Section Registrar, held unanimously that there had been a violation of Article 6 § 1 of the Convention on account of the non-communication of the Principal Public Prosecutor’s written opinion and further held by five votes to two that there had been no violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention on account of the lack of legal assistance to the applicant while in police custody.

6. On 20 July 2007 the applicant requested that the case be referred to the Grand Chamber (Article 43 of the Convention).

7. On 24 September 2007 a panel of the Grand Chamber decided to accept his request (Rule 73).

8. The composition of the Grand Chamber was determined according to the provisions of Article 27 §§ 2 and 3 of the Convention and Rule 24.

9. The applicant and the Government each filed observations on the merits.

10. A hearing took place in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 19 March 2008 (Rule 59 § 3).

There appeared before the Court:

(a) for the Government
MrM. Özmen,Co-Agent,
MsN. Çetin,
MsA. Özdemir,
Msİ. Kocayiğit,
MrC. Aydin,Advisers;

(b) for the applicant
MrU. Kilinç,Counsel,
MsT. Aslan,Adviser.

The Court heard addresses by Mr Kılınç and Mr Özmen, as well as their replies to questions put by the Court.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

11. The applicant was born on 2 February 1984 and lives in İzmir.

A. The applicant’s arrest and detention

12. On 29 May 2001 at about 10.15 p.m., the applicant was taken into custody by police officers from the anti-terrorism branch of the İzmir Security Directorate on suspicion of having participated in an unlawful demonstration in support of an illegal organisation, namely the PKK (the Workers’ Party of Kurdistan). The applicant was also accused of hanging an illegal banner from a bridge in Bornova on 26 April 2001.

13. At about 12.30 a.m. on 30 May 2001 the applicant was taken to the Atatürk Teaching and Research Hospital, where he was examined by a doctor. The medical report stated that there was no trace of ill-treatment on his body.

14. Subsequently, at about 1 a.m., the applicant was interrogated at the anti-terrorism branch in the absence of a lawyer. According to a form explaining arrested persons’ rights which the applicant had signed, he had been reminded of the charges against him and of his right to remain silent. In his statement, the applicant admitted his involvement in the youth branch of HADEP (Halkın Demokrasi Partisi – the People’s Democracy Party). He gave the names of several persons who worked for the youth branch of the Bornova District Office. He explained that he was the assistant youth press and publications officer and was also responsible for the Osmangazi neighbourhood. He further stated that it had been part of his job to assign duties to other members of the youth branch. He admitted that he had participated in the demonstration on 29 May 2001 organised by HADEP in support of the imprisoned leader of the PKK. He said that there had been about sixty demonstrators present and that the group had shouted slogans in support of Öcalan and the PKK. He had been arrested on the spot. He also admitted that he had written “Long live leader Apo” on a banner which had been hung from a bridge on 26 April 2001. The police took samples of the applicant’s handwriting and sent it to the police laboratory for examination.

15. On 1 June 2001 the İzmir Criminal Police Laboratory issued a report after comparing the applicant’s handwriting to that on the banner. It concluded that although certain characteristics of the applicant’s handwriting bore similarities to the handwriting on the banner, it could not be established whether or not the writing on the banner was in fact his.

16. At 11.45 p.m. on 1 June 2001 the applicant was again examined by a doctor, who stated that there were no traces of ill-treatment on his body.

17. On the same day, the applicant was brought before the public prosecutor and subsequently the investigating judge. Before the public prosecutor, he explained that he was not a member of any political party, but had taken part in certain activities of HADEP. He denied fabricating an illegal banner or participating in the demonstration on 29 May 2001. He stated that he was in the Doğanlar neighbourhood to visit a friend when he was arrested by the police. The applicant also made a statement to the investigating judge, in which he retracted his statement to the police, alleging that it had been extracted under duress. He claimed that he had been beaten and insulted while in police custody. He again denied engaging in any illegal activity and explained that on 29 May 2001 he had gone to the Doğanlar neighbourhood to visit a friend and had not been part of the group shouting slogans. After the questioning was over, the investigating judge remanded the applicant in custody, having regard to the nature of the offence of which he was accused and the state of the evidence. The applicant was then allowed to have access to a lawyer.

B. The trial

18. On 11 July 2001 the public prosecutor at the İzmir State Security Court filed an indictment with that court accusing the applicant and eight other accused of aiding and abetting the PKK, an offence under Article 169 of the Criminal Code and section 5 of the Prevention of Terrorism Act (Law no. 3713).

19. On 16 July 2001 the State Security Court held a preparatory hearing. It decided that the applicant’s detention on remand should be continued and that the accused be invited to prepare their defence submissions.

20. On 28 August 2001 the State Security Court held its first hearing, in the presence of the applicant and his lawyer. It heard evidence from the applicant in person, who denied the charges against him. The applicant also rejected the police statement, alleging that it had been extracted from him under duress. He explained that while he was in custody, police officers had ordered him to copy the words from a banner. He also stated that he had witnessed the events that had taken place on 29 May 2001; however, he had not taken part in the demonstration as alleged. Instead, he had been in the neighbourhood to visit a friend named Özcan. He also denied hanging an illegal banner from a bridge on 26 April 2001.

21. At the next hearing, which was held on 25 October 2001, the applicant and his lawyer were both present. The court also heard from other accused persons, all of whom denied having participated in the illegal demonstration on 29 May 2001 and retracted statements they had made previously. The prosecution then called for the applicant to be sentenced pursuant to Article 169 of the Criminal Code and the applicant’s lawyer requested time to submit the applicant’s defence submissions.

22. On 5 December 2001 the applicant made his defence submissions. He denied the charges against him and requested his release. On the same day, the İzmir State Security Court delivered its judgment. It acquitted five of the accused and convicted the applicant and three other accused as charged. It sentenced the applicant to four years and six months’ imprisonment, which was reduced to two and a half years as the applicant had been a minor at the time of the offence.

23. In convicting the applicant, the State Security Court had regard to the applicant’s statements to the police, the public prosecutor and the investigating judge respectively. It also took into consideration his co-defendants’ evidence before the public prosecutor that the applicant had urged them to participate in the demonstration of 29 May 2001. The court noted that the co-defendants had also given evidence that the applicant had been in charge of organising the demonstration. It further took note of the expert report comparing the applicant’s handwriting to that on the banner and of the fact that, according to the police report on the arrest, the applicant had been among the demonstrators. It concluded:

“... in view of these material facts, the court does not accept the applicant’s denial and finds that his confession to the police is substantiated.”

C. The appeal

24. On 2 January 2002 the applicant’s lawyer appealed against the judgment of the İzmir State Security Court. In her notice of appeal, she alleged a breach of Articles 5 and 6 of the Convention, arguing that the proceedings before the first-instance court had been unfair and that the court had failed to assess the evidence properly.

25. On 27 March 2002 the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation lodged a written opinion with the Ninth Division of the Court of Cassation in which he submitted that the Division should uphold the judgment of the İzmir State Security Court. This opinion was not served on the applicant or his representative.

26. On 10 June 2002 the Ninth Division of the Court of Cassation, upholding the İzmir State Security Court’s reasoning and assessment of the evidence, dismissed the applicant’s appeal.

II. RELEVANT LAW AND PRACTICE

A. Domestic law

1. The legislation in force at the time of the application

27. The relevant provisions of the former Code of Criminal Procedure (Law no. 1412), namely Articles 135, 136 and 138, provided that anyone suspected or accused of a criminal offence had a right of access to a lawyer from the moment they were taken into police custody. Article 138 clearly stipulated that for juveniles, legal assistance was obligatory.

28. According to section 31 of Law no. 3842 of 18 November 1992, which amended the legislation on criminal procedure, the above-mentioned provisions were not applicable to persons accused of offences falling within the jurisdiction of the State Security Courts.

2. Recent amendments

29. On 15 July 2003, by Law no. 4928, the restriction on an accused’s right of access to a lawyer in proceedings before the State Security Courts was lifted.

30. On 1 July 2005 a new Code of Criminal Procedure entered into force. According to the relevant provisions of the new Code (Articles 149 and 150), all detained persons have the right of access to a lawyer from the moment they are taken into police custody. The appointment of a lawyer is obligatory if the person concerned is a minor or if he or she is accused of an offence punishable by a maximum of at least five years’ imprisonment.

31. Finally, section 10 of the Prevention of Terrorism Act (Law no. 3713), as amended on 29 June 2006, provides that for terrorist-related offences, the right of access to a lawyer may be delayed for twenty-four hours on the order of a public prosecutor. However, the accused cannot be interrogated during this period.

B. Relevant international law materials

1. Procedure in juvenile cases

(a) Council of Europe

32. The Recommendation of the Committee of Ministers to member States of the Council of Europe concerning new ways of dealing with juvenile delinquency and the role of juvenile justice (Rec(2003)20), adopted on 24 September 2003 at the 853rd meeting of the Ministers’ Deputies, in so far as relevant, reads as follows:

“15. Where juveniles are detained in police custody, account should be taken of their status as a minor, their age and their vulnerability and level of maturity. They should be promptly informed of their rights and safeguards in a manner that ensures their full understanding. While being questioned by the police they should, in principle, be accompanied by their parent/legal guardian or other appropriate adult. They should also have the right of access to a lawyer and a doctor ...”

33. The Recommendation of the Committee of Ministers to member States of the Council of Europe on social reactions to juvenile delinquency (Recommendation No. R (87) 20), adopted on 17 September 1987 at the 410th meeting of the Ministers’ Deputies, in so far as relevant, reads as follows:

“Recommends the governments of member States to review, if necessary, their legislation and practice with a view:

8. to reinforcing the legal position of minors throughout the proceedings, including the police interrogation, by recognising, inter alia:

– the right to the assistance of a counsel who may, if necessary, be officially appointed and paid by the State.”

(b) United Nations

(i) Convention on the Rights of the Child

34. Article 37 of the Convention on the Rights of the Child (CRC), in so far as relevant, reads as follows:

“States Parties shall ensure that: ...

(d) every child deprived of his or her liberty shall have the right to prompt access to legal and other appropriate assistance, as well as the right to challenge the legality of the deprivation of his or her liberty before a court or other competent, independent and impartial authority, and to a prompt decision on any such action.”

(ii) General Comment No. 10 of the Committee on the Rights of the Child, dated 25 April 2007 (CRC/C/GC/10)

35. The relevant part of this text concerning legal assistance to minors in police custody provides as follows:

“49. The child must be guaranteed legal or other appropriate assistance in the preparation and presentation of his/her defence. CRC does require that the child be provided with assistance, which is not necessarily under all circumstances legal but it must be appropriate. It is left to the discretion of the States Parties to determine how this assistance is provided but it should be free of charge ...

...

52. The Committee recommends that the States Parties set and implement time‑limits for the period between the communication of the offence and the completion of the police investigation, the decision of the prosecutor (or other competent body) to bring charges against the child, and the final adjudication and decision by the court or other competent judicial body. These time-limits should be much shorter than those set for adults. But at the same time, decisions without delay should be the result of a process in which the human rights of the child and legal safeguards are fully respected. In this decision-making process without delay, the legal or other appropriate assistance must be present. This presence should not be limited to the trial before the court or other judicial body, but also applies to all other stages of the process, beginning with the interviewing (interrogation) of the child by the police.”

(iii) Concluding Observations of the Committee on the Rights of the Child: Turkey, dated 9 July 2001 (CRC/C/15/Add.152)

36. The relevant part of this text provides as follows:

“66. The Committee recommends that the State Party continue reviewing the law and practices regarding the juvenile justice system in order to bring it into full compliance with the Convention [on the Rights of the Child], in particular Articles 37, 40 and 39, as well as with other relevant international standards in this area, such as the United Nations Standard Minimum Rules for the Administration of Juvenile Justice (the Beijing Rules) and the United Nations Guidelines for the Prevention of Juvenile Delinquency (the Riyadh Guidelines), with a view to raising the minimum legal age for criminal responsibility, extending the protection guaranteed by the Juvenile Law Court to all children up to the age of 18 and enforcing this law effectively by establishing juvenile courts in every province. In particular, it reminds the State Party that juvenile offenders should be dealt with without delay, in order to avoid periods of incommunicado detention, and that pre-trial detention should be used only as a measure of last resort, should be as short as possible and should be no longer than the period prescribed by law. Alternative measures to pre-trial detention should be used whenever possible.”

2. Right of access to a lawyer during police custody

(a) Council of Europe

(i) Rules adopted by the Committee of Ministers

37. Rule 93 of the Standard Minimum Rules for the Treatment of Prisoners (Resolution (73) 5 of the Committee of Ministers of the Council of Europe) provides:

“An untried prisoner shall be entitled, as soon as he is imprisoned, to choose his legal representation ... and to receive visits from his legal adviser with a view to his defence and to prepare and hand to him and to receive, confidential instructions. At his request, he shall be given all necessary facilities for this purpose. ... Interviews between the prisoner and his legal adviser may be within sight but not within hearing, either direct or indirect, of a police or institution official.”

38. Furthermore, the Recommendation of the Committee of Ministers to member States of the Council of Europe on the European Prison Rules (Rec(2006)2), adopted on 11 January 2006 at the 952nd meeting of the Ministers’ Deputies, in so far as relevant, reads as follows:

“Legal advice

23.1 All prisoners are entitled to legal advice, and the prison authorities shall provide them with reasonable facilities for gaining access to such advice.

23.2 Prisoners may consult on any legal matter with a legal adviser of their own choice and at their own expense.

...

23.5 A judicial authority may in exceptional circumstances authorise restrictions on such confidentiality to prevent serious crime or major breaches of prison safety and security.”

(ii) European Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT)

39. Following its visit to Turkey in July 2000, the CPT published its report dated 8 November 2001 (CPT/Inf(2001)25). It stated:

“61. Despite the many changes to legislation in recent years, certain weaknesses remain as regards formal safeguards against ill-treatment. Perhaps the most important shortcoming is that persons detained on suspicion of collective offences falling under the jurisdiction of the State Security Courts are still not entitled to access to a lawyer during the first four days of their custody. Further, despite earlier affirmations to the contrary, the Turkish authorities made clear in their response to the report on the February/March 1999 visit that such persons are being denied during the first four days of their custody the possibility to inform a relative of their situation. Such incommunicado detention can only facilitate the infliction of ill-treatment.

The CPT must therefore reiterate once again the recommendation that all persons deprived of their liberty by the law enforcement agencies, including persons suspected of offences falling under the jurisdiction of the State Security Courts, be granted as from the outset of their custody the right of access to a lawyer. The CPT recognises that in order to protect the legitimate interests of the police investigation, it may exceptionally be necessary to delay for a certain period a detained person’s access to a lawyer of his choice; however, in such cases, access to another independent lawyer should be arranged.

The implementation of the above recommendation will require legislative measures. However, in the meantime, immediate steps should be taken to ensure that existing legal provisions are complied with. Indeed, the information gathered during the July 2000 ad hoc visit clearly indicates that even after the first four days of police custody, access to a lawyer for persons suspected of State Security Court offences is in practice the exception rather than the rule. The CPT recommends that the officials responsible for carrying out checks and inspections under the previously-mentioned compliance monitoring procedure be instructed to pay particular attention to whether persons suspected of collective offences falling under the jurisdiction of the State Security Courts are being informed of their right to have access to a lawyer after the first four days of their custody and are being placed in a position effectively to exercise that right.”

40. The CPT visited Turkey again in September 2001 and in its report dated 24 April 2002 (CPT/Inf(2002)8) stated:

“12. The amendments made to Article 16 of the Law on the Organisation and Trial Procedures of State Security Courts have also introduced an improvement as regards access to a lawyer for persons detained on suspicion of collective offences falling under the jurisdiction of State Security Courts. For such persons, the right of access to a lawyer becomes operative after the prosecutor has issued a written order for the extension of police custody beyond forty-eight hours; in other words, they are now denied access to a lawyer only for two days as compared to four days under the previous law.

Whilst welcoming this step forward, the CPT regrets that the opportunity was not taken to guarantee to persons detained for collective State Security Court offences a right of access to a lawyer as from the very outset of their custody (and hence align their rights in this respect with those of ordinary criminal suspects). The CPT trusts that the Turkish authorities will in the near future implement the Committee’s long-standing recommendation that all persons deprived of their liberty by law enforcement agencies, including persons suspected of offences falling under the jurisdiction of the State Security Courts, be granted as from the outset of their custody the right of access to a lawyer.

...

46. Reference has been made earlier to recent positive legislative developments concerning the rights of access to a lawyer and to have one’s custody notified to a relative (cf. paragraphs 12 to 14). They have further improved an already impressive legal and regulatory framework to combat torture and ill-treatment. Nevertheless, the CPT remains very concerned by the fact that persons detained on suspicion of collective offences falling under the jurisdiction of State Security Courts are still denied access to a lawyer during the first two days of their custody; its position on this point has been made clear in paragraph 12.

Further, the actual content of the right of access to a lawyer for persons suspected of State Security Court offences remains less well developed than in the case of ordinary criminal suspects. In particular, as far as the CPT can ascertain, it is still the case that such suspects are not entitled to have the lawyer present when making a statement to the police and that the procedure allowing for the appointment of a lawyer by the Bar Association is not applicable to them. Similarly, the provision making obligatory the appointment of a lawyer for persons under 18 still does not apply to juveniles who are detained on suspicion of State Security Court offences. In this regard, the CPT reiterates the recommendation already made in the report on the October 1997 visit, that the relevant provisions of Articles 135, 136 and 138 of the Code of Criminal Procedure be rendered applicable to persons suspected of offences falling under the jurisdiction of the State Security Courts.”

(b) United Nations

(i) International Covenant on Civil and Political Rights

41. Article 14 § 3 (b) of the International Covenant on Civil and Political Rights provides that everyone charged with a criminal offence is to be entitled “[t]o have adequate time and facilities for the preparation of his defence and to communicate with counsel of his own choosing”.

(ii) United Nations Committee against Torture

42. In its Conclusions and Recommendations on Turkey, dated 27 May 2003 (CAT/C/CR/30/5), the Committee stated the following:

“5. The Committee expresses concern about

...

(c) allegations that persons in police custody have been denied prompt and adequate access to legal and medical assistance and that family members have not been promptly notified of their detention;

...

7. The Committee recommends that the State Party

(a) ensure that detainees, including those held for offences under the jurisdiction of State Security Courts, benefit fully in practice from the available safeguards against ill-treatment and torture, particularly by guaranteeing their right to medical and legal assistance and to contact with their families;

...”

43. In its General Comment No. 2, dated 24 January 2008 (CAT/C/GC/2), the Committee stated:

“13. Certain basic guarantees apply to all persons deprived of liberty. Some of these are specified in the Convention, and the Committee consistently calls upon the States Parties to use them. The Committee’s recommendations concerning effective measures aim to clarify the current baseline and are not exhaustive. Such guarantees include, inter alia, ... the right promptly to receive independent legal assistance ...”

44. Article 48 of the Charter of Fundamental Rights states that “[r]espect for the rights of the defence of anyone who has been charged shall be guaranteed”. Article 52 § 3 further states that the meaning and scope of the right guaranteed under Article 48 are the same as the equivalent right laid down by the European Convention on Human Rights.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 OF THE CONVENTION

A. Access to a lawyer during police custody

45. The applicant alleged that his defence rights had been violated as he had been denied access to a lawyer during his police custody. He relied on Article 6 § 3 (c) of the Convention, which provides:

“3. Everyone charged with a criminal offence has the following minimum rights:

...

(c) to defend himself in person or through legal assistance of his own choosing or, if he has not sufficient means to pay for legal assistance, to be given it free when the interests of justice so require.”

1. The Chamber judgment

46. In its judgment of 26 April 2007, the Chamber held that there had been no violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention. In that connection, it pointed out that the applicant had been represented during the trial and appeal proceedings by a lawyer and that the applicant’s statement to the police was not the sole basis for his conviction. According to the Chamber, the applicant had had the opportunity of challenging the prosecution’s allegations under conditions which did not place him at a substantial disadvantage vis-à-vis his opponent. The Chamber also noted that in convicting the applicant, the İzmir State Security Court had had regard to the circumstances in which the applicant was arrested, the expert report concerning the handwriting on the banner, and witness statements. In view of the above, it concluded that the fairness of the applicant’s trial had not been prejudiced by the lack of legal assistance during his police custody.

2. The parties’ submissions

(a) The applicant

47. The applicant contested the grounds on which the Chamber had found that there had been no violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention. He stated that the assistance of a lawyer in police custody was a fundamental right. He reminded the Court that all the evidence which had been used against him had been collected at the preliminary investigation stage, during which he had been denied the assistance of a lawyer. At this point, the applicant also argued that although the domestic court had convicted him, there had been no evidence to prove that he was guilty. He also stated that he had been ill-treated during his police custody and had signed his statement to the police under duress. That statement had been used by the İzmir State Security Court, although he had clearly retracted it before the public prosecutor, the investigating judge and at the trial. The applicant also stressed that he had been a minor at the material time and had no previous criminal record. In his submission, in view of the serious charges that had been brought against him, the lack of legal assistance had breached his right to a fair trial. He also argued that the Government had failed to submit any good reason to justify the lack of legal assistance.

(b) The Government

48. The Government asked the Grand Chamber to endorse the Chamber’s finding that there had been no violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention. They stated, firstly, that the legislation had been changed in 2005. Furthermore, in their submission, the restriction imposed on the applicant’s access to a lawyer had not infringed his right to a fair trial under Article 6 of the Convention. Referring to the case-law of the Court (see, in particular, Imbrioscia v. Switzerland, 24 November 1993, Series A no. 275; John Murray v. the United Kingdom, 8 February 1996, Reports of Judgments and Decisions 1996‑I; Averill v. the United Kingdom, no. 36408/97, ECHR 2000‑VI; Magee v. the United Kingdom, no. 28135/95, ECHR 2000‑VI; and Brennan v. the United Kingdom, no. 39846/98, ECHR 2001‑X), they maintained that in assessing whether or not the trial was fair, regard should be had to the entirety of the proceedings. Thus, as the applicant had been represented by a lawyer during the proceedings before the İzmir State Security Court and the Court of Cassation, his right to a fair hearing had not been violated. The Government further drew attention to several Turkish cases (see Saraç v. Turkey (dec.), no. 35841/97, 2 September 2004; Yurtsever v. Turkey (dec.), no. 42086/02, 31 August 2006; Uçma v. Turkey (dec.), no. 15071/03, 3 October 2006; Yavuz and Others v. Turkey (dec.), no. 38827/02, 21 November 2006; and Yıldız v. Turkey (dec.), nos. 3543/03 and 3557/03, 5 December 2006), in which the Court had declared similar complaints inadmissible as being manifestly ill-founded on the ground that, since the police statements had not been the only evidence to support the convictions, the lack of legal assistance during police custody had not constituted a violation of Article 6 of the Convention.

49. Turning to the facts of the instant case, the Government maintained that when the applicant was taken into police custody, he was reminded of his right to remain silent and that during the ensuing criminal proceedings his lawyer had had the opportunity to challenge the prosecution’s allegations. They further emphasised that the applicant’s statement to the police was not the sole basis for his conviction.

3. The Court’s assessment

(a) The general principles applicable in this case

50. The Court reiterates that, even if the primary purpose of Article 6 of the Convention, as far as criminal proceedings are concerned, is to ensure a fair trial by a “tribunal” competent to determine “any criminal charge”, it does not follow that the Article has no application to pre-trial proceedings. Thus, Article 6 – especially paragraph 3 thereof – may be relevant before a case is sent for trial if and so far as the fairness of the trial is likely to be seriously prejudiced by an initial failure to comply with its provisions (see Imbrioscia, cited above, § 36). As the Court has already held in its previous judgments, the right set out in Article 6 § 3 (c) of the Convention is one element, among others, of the concept of a fair trial in criminal proceedings contained in Article 6 § 1 (see Imbrioscia, cited above, § 37, and Brennan, cited above, § 45).

51. The Court further reiterates that although not absolute, the right of everyone charged with a criminal offence to be effectively defended by a lawyer, assigned officially if need be, is one of the fundamental features of a fair trial (see Poitrimol v. France, 23 November 1993, § 34, Series A no. 277‑A, and Demebukov v. Bulgaria, no. 68020/01, § 50, 28 February 2008). Nevertheless, Article 6 § 3 (c) does not specify the manner of exercising this right. It thus leaves to the Contracting States the choice of the means of ensuring that it is secured in their judicial systems, the Court’s task being only to ascertain whether the method they have chosen is consistent with the requirements of a fair trial. In this respect, it must be remembered that the Convention is designed to “guarantee not rights that are theoretical or illusory but rights that are practical and effective” and that assigning counsel does not in itself ensure the effectiveness of the assistance he may afford an accused (see Imbrioscia, cited above, § 38).

52. National laws may attach consequences to the attitude of an accused at the initial stages of police interrogation which are decisive for the prospects of the defence in any subsequent criminal proceedings. In such circumstances, Article 6 will normally require that the accused be allowed to benefit from the assistance of a lawyer already at the initial stages of police interrogation. However, this right has so far been considered capable of being subject to restrictions for good cause. The question, in each case, has therefore been whether the restriction was justified and, if so, whether, in the light of the entirety of the proceedings, it has not deprived the accused of a fair hearing, for even a justified restriction is capable of doing so in certain circumstances (see John Murray, cited above, § 63; Brennan, cited above, § 45; and Magee, cited above, § 44).

53. These principles, outlined in paragraph 52 above, are also in line with the generally recognised international human rights standards (see paragraphs 37‑42 above) which are at the core of the concept of a fair trial and whose rationale relates in particular to the protection of the accused against abusive coercion on the part of the authorities. They also contribute to the prevention of miscarriages of justice and the fulfilment of the aims of Article 6, notably equality of arms between the investigating or prosecuting authorities and the accused.

54. In this respect, the Court underlines the importance of the investigation stage for the preparation of the criminal proceedings, as the evidence obtained during this stage determines the framework in which the offence charged will be considered at the trial (see Can v. Austria, no. 9300/81, Commission’s report of 12 July 1984, § 50, Series A no. 96). At the same time, an accused often finds himself in a particularly vulnerable position at that stage of the proceedings, the effect of which is amplified by the fact that legislation on criminal procedure tends to become increasingly complex, notably with respect to the rules governing the gathering and use of evidence. In most cases, this particular vulnerability can only be properly compensated for by the assistance of a lawyer whose task it is, among other things, to help to ensure respect of the right of an accused not to incriminate himself. This right indeed presupposes that the prosecution in a criminal case seek to prove their case against the accused without resort to evidence obtained through methods of coercion or oppression in defiance of the will of the accused (see Jalloh v. Germany [GC], no. 54810/00, § 100, ECHR 2006‑IX, and Kolu v. Turkey, no. 35811/97, § 51, 2 August 2005). Early access to a lawyer is part of the procedural safeguards to which the Court will have particular regard when examining whether a procedure has extinguished the very essence of the privilege against self-incrimination (see, mutatis mutandis, Jalloh, cited above, § 101). In this connection, the Court also notes the recommendations of the European Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment or Punishment (CPT) (see paragraphs 39‑40 above), in which the CPT repeatedly stated that the right of a detainee to have access to legal advice is a fundamental safeguard against ill-treatment. Any exception to the enjoyment of this right should be clearly circumscribed and its application strictly limited in time. These principles are particularly called for in the case of serious charges, for it is in the face of the heaviest penalties that respect for the right to a fair trial is to be ensured to the highest possible degree by democratic societies.

55. Against this background, the Court finds that in order for the right to a fair trial to remain sufficiently “practical and effective” (see paragraph 51 above), Article 6 § 1 requires that, as a rule, access to a lawyer should be provided as from the first interrogation of a suspect by the police, unless it is demonstrated in the light of the particular circumstances of each case that there are compelling reasons to restrict this right. Even where compelling reasons may exceptionally justify denial of access to a lawyer, such restriction – whatever its justification – must not unduly prejudice the rights of the accused under Article 6 (see, mutatis mutandis, Magee, cited above, § 44). The rights of the defence will in principle be irretrievably prejudiced when incriminating statements made during police interrogation without access to a lawyer are used for a conviction.

(b) Application of the above principles to the present case

56. In the present case, the applicant’s right of access to a lawyer was restricted during his police custody, pursuant to section 31 of Law no. 3842, as he was accused of committing an offence falling within the jurisdiction of the State Security Courts. As a result, he did not have access to a lawyer when he made his statements to the police, the public prosecutor and the investigating judge respectively. Thus, no other justification was given for denying the applicant access to a lawyer than the fact that this was provided for on a systematic basis by the relevant legal provisions. As such, this already falls short of the requirements of Article 6 in this respect, as set out at paragraph 52 above.

57. The Court further observes that the applicant had access to a lawyer following his detention on remand. During the ensuing criminal proceedings, he was also able to call witnesses on his behalf and had the possibility of challenging the prosecution’s arguments. It is also noted that the applicant repeatedly denied the content of his statement to the police, both at the trial and on appeal. However, as is apparent from the case file, the investigation had in large part been completed before the applicant appeared before the investigating judge on 1 June 2001. Moreover, not only did the İzmir State Security Court not take a stance on the admissibility of the applicant’s statements made in police custody before going on to examine the merits of the case, it also used the statement to the police as the main evidence on which to convict him, despite his denial of its accuracy (see paragraph 23 above). In this connection, the Court observes that in convicting the applicant, the İzmir State Security Court in fact used the evidence before it to confirm the applicant’s statement to the police. This evidence included the expert’s report dated 1 June 2001 and the statements of the other accused to the police and the public prosecutor. In this respect, however, the Court finds it striking that the expert’s report mentioned in the judgment of the first-instance court was in favour of the applicant, as it stated that it could not be established whether the handwriting on the banner matched the applicant’s (see paragraph 15 above). It is also significant that all the co-defendants, who had testified against the applicant in their statements to the police and the public prosecutor, retracted their statements at the trial and denied having participated in the demonstration.

58. Thus, in the present case, the applicant was undoubtedly affected by the restrictions on his access to a lawyer in that his statement to the police was used for his conviction. Neither the assistance provided subsequently by a lawyer nor the adversarial nature of the ensuing proceedings could cure the defects which had occurred during police custody. However, it is not for the Court to speculate on the impact which the applicant’s access to a lawyer during police custody would have had on the ensuing proceedings.

59. The Court further notes that neither the letter nor the spirit of Article 6 of the Convention prevents a person from waiving of his own free will, either expressly or tacitly, the entitlement to the guarantees of a fair trial (see Kwiatkowska v. Italy (dec.), no. 52868/99, 30 November 2000). However, if it is to be effective for Convention purposes, a waiver of the right to take part in the trial must be established in an unequivocal manner and be attended by minimum safeguards commensurate to its importance (see Sejdovic v. Italy [GC], no. 56581/00, § 86, ECHR 2006‑II; Kolu, cited above, § 53; and Colozza v. Italy, 12 February 1985, § 28, Series A no. 89). Thus, in the present case, no reliance can be placed on the assertion in the form stating his rights that the applicant had been reminded of his right to remain silent (see paragraph 14 above).

60. Finally, the Court notes that one of the specific elements of the instant case was the applicant’s age. Having regard to a significant number of relevant international law materials concerning legal assistance to minors in police custody (see paragraphs 32‑36 above), the Court stresses the fundamental importance of providing access to a lawyer where the person in custody is a minor.

61. Still, in the present case, as explained above, the restriction imposed on the right of access to a lawyer was systematic and applied to anyone held in police custody, regardless of his or her age, in connection with an offence falling under the jurisdiction of the State Security Courts.

62. In sum, even though the applicant had the opportunity to challenge the evidence against him at the trial and subsequently on appeal, the absence of a lawyer while he was in police custody irretrievably affected his defence rights.

63. In view of the above, the Court concludes that there has been a violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention in conjunction with Article 6 § 1 in the present case.

B. The non-communication of the written opinion of the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation

64. The applicant complained that the written opinion of the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation had not been communicated to him. In this respect, he relied on Article 6 § 1 of the Convention, the relevant part of which provides:

“In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair ... hearing ... by [a] ... tribunal ...”

1. The Chamber judgment

65. In its judgment of 26 April 2007, the Chamber found that, in the light of the established case-law on the matter, the non-communication to the applicant of the written opinion of the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation had infringed his right to adversarial proceedings. It therefore concluded that there had been a violation of Article 6 § 1 of the Convention.

2. The parties’ submissions

66. The parties filed no further observations on this question.

3. The Court’s assessment

67. The Court considers, for the reasons given by the Chamber, that the applicant’s right to adversarial proceedings has been breached. There has therefore been a violation of Article 6 § 1 of the Convention.

II. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

68. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

1. The parties’ submissions

69. The applicant claimed 5,000 euros (EUR) in respect of pecuniary damage and EUR 10,000 in respect of non-pecuniary damage.

70. The Government contended that the amounts claimed were excessive and unacceptable.

2. The Chamber judgment

71. The Chamber did not award any pecuniary compensation to the applicant, holding that he had failed to substantiate his claims. It considered that the finding of a violation constituted in itself sufficient just satisfaction for any non-pecuniary damage suffered by the applicant.

3. The Court’s assessment

72. The Court reiterates that the most appropriate form of redress for a violation of Article 6 § 1 would be to ensure that the applicant, as far as possible, is put in the position in which he would have been had this provision not been disregarded (see Teteriny v. Russia, no. 11931/03, § 56, 30 June 2005; Jeličić v. Bosnia and Herzegovina, no. 41183/02, § 53, ECHR 2006‑XII; and Mehmet and Suna Yiğit v. Turkey, no. 52658/99, § 47, 17 July 2007). The Court finds that this principle applies in the present case as well. Consequently, it considers that the most appropriate form of redress would be the retrial of the applicant in accordance with the requirements of Article 6 § 1 of the Convention, should the applicant so request (see, mutatis mutandis, Gençel v. Turkey, no. 53431/99, § 27, 23 October 2003).

73. As regards the remaining non-pecuniary damage, ruling on an equitable basis, it awards the applicant EUR 2,000.

B. Costs and expenses

1. The parties’ submissions

74. The applicant claimed EUR 3,500 for the costs and expenses incurred in the domestic proceedings and before the Chamber, without submitting any documents in support of his claims. It is to be noted that the applicant has not amended the initial claim he made before the Chamber, but has submitted a legal-aid request for the expenses incurred before the Grand Chamber.

75. The Government contested the claim, arguing that it was unsubstantiated.

2. The Chamber judgment

76. The Chamber awarded the applicant EUR 1,000 for costs and expenses.

3. The Court’s assessment

77. The Court observes that the applicant had the benefit of legal aid for the costs and expenses incurred during the Grand Chamber proceedings. As a result, the costs and expenses only include those incurred in the proceedings before the domestic courts and the Chamber.

78. According to the Court’s established case-law, costs and expenses will not be awarded under Article 41 unless it is established that they were actually and necessarily incurred and are also reasonable as to quantum. Furthermore, legal costs are only recoverable in so far as they relate to the violation found (see, among other authorities, Beyeler v. Italy (just satisfaction) [GC], no. 33202/96, § 27, 28 May 2002, and Sahin v. Germany [GC], no. 30943/96, § 105, ECHR 2003‑VIII).

79. In the light of the above, the Court awards the applicant the sum already awarded by the Chamber, namely EUR 1,000.

C. Default interest

80. The Court considers it appropriate that the default interest rate should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been a violation of Article 6 § 3 (c) of the Convention in conjunction with Article 6 § 1, on account of the lack of legal assistance to the applicant while he was in police custody;

2. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention, in respect of the non-communication of the written opinion of the Principal Public Prosecutor at the Court of Cassation;

3. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months, the following amounts, to be converted into Turkish liras at the rate applicable at the date of settlement:

(i) EUR 2,000 (two thousand euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non-pecuniary damage;

(ii) EUR 1,000 (one thousand euros), plus any tax that may be chargeable to the applicant, in respect of costs and expenses;

(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

4. Dismisses the remainder of the applicant’s claim for just satisfaction.

Done in English and in French, and delivered at a public hearing in the Human Rights Building, Strasbourg, on 27 November 2008.

Vincent Berger Nicolas Bratza
Jurisconsult President

In accordance with Article 45 § 2 of the Convention and Rule 74 § 2 of the Rules of Court, the following separate opinions are annexed to this judgment:

(a) concurring opinion of Judge Bratza;

(b) joint concurring opinion of Judges Rozakis, Spielmann, Ziemele and Lazarova Trajkovska;

N.B.
V.B.

CONCURRING OPINION OF JUDGE BRATZA

The central issue in the present case concerns the use made in evidence against the applicant of a confession made during the course of police interrogation at a time when he had been denied access to a lawyer. The Grand Chamber has found that the restriction on such access irretrievably prejudiced the applicant’s rights of defence and that neither the legal assistance subsequently provided to the applicant nor the adversarial nature of the ensuing proceedings could cure the defects which had occurred while the applicant was in police custody. The applicant’s rights under Article 6 § 3 (c) of the Convention, read in conjunction with Article 6 § 1, were accordingly violated on account of this lack of legal assistance. I am in full agreement with this conclusion.

In paragraph 55 of the judgment, the Court states as a general principle that in order for the right to a fair trial to remain sufficiently “practical and effective”, Article 6 requires that, as a rule, access to a lawyer should be provided “as from the first interrogation of a suspect by the police”. This principle is consistent with the Court’s earlier case-law and is clearly sufficient to enable the Court to reach a finding of a violation of Article 6 on the facts of the present case. However, I share the doubts of Judge Zagrebelsky as to whether, in appearing to hold that the right of access to a lawyer only arises at the moment of first interrogation, the statement of principle goes far enough. Like Judge Zagrebelsky, I consider that the Court should have used the opportunity to state in clear terms that the fairness of criminal proceedings under Article 6 requires that, as a rule, a suspect should be granted access to legal advice from the moment he is taken into police custody or pre-trial detention. It would be regrettable if the impression were to be left by the judgment that no issue could arise under Article 6 as long as a suspect was given access to a lawyer at the point when his interrogation began or that Article 6 was engaged only where the denial of access affected the fairness of the interrogation of the suspect. The denial of access to a lawyer from the outset of the detention of a suspect which, in a particular case, results in prejudice to the rights of the defence may violate Article 6 of the Convention whether or not such prejudice stems from the interrogation of the suspect.

JOINT CONCURRING OPINION OF JUDGES ROZAKIS, SPIELMANN, ZIEMELE AND LAZAROVA TRAJKOVSKA

1. We agree in all respects with the Court’s conclusions as to the violation of Article 6 § 3 (c) in conjunction with Article 6 § 1 of the Convention.

2. We would, however, have liked the reasoning set out in paragraph 72 of the judgment, on account of its importance, to have been included in the operative provisions as well, for reasons which have already been explained to a certain extent in the joint concurring opinion of Judges Spielmann and Malinverni in Vladimir Romanov v. Russia (no. 41461/02, 24 July 2008), as well as the concurring opinion of Judge Spielmann in Polufakin and Chernyshev v. Russia (no. 30997/02, 25 September 2008), and are now repeated here.

3. Firstly, it is common knowledge that while the reasoning of a judgment allows the Contracting States to ascertain the grounds on which the Court reached a finding of a violation or no violation of the Convention, and is of decisive importance on that account for the interpretation of the Convention, it is the operative provisions that are binding on the parties for the purposes of Article 46 § 1 of the Convention.

4. And indeed, what the Court says in paragraph 72 of the judgment is in our view of the utmost importance. It reiterates that when a person has been convicted in breach of the procedural safeguards afforded by Article 6, he should, as far as possible, be put in the position in which he would have been had the requirements of that Article not been disregarded (the principle of restitutio in integrum).

5. The principle of restitutio in integrum has its origin in the judgment of 13 September 1928 of the Permanent Court of International Justice (PCIJ) in the case concerning the Factory at Chorzów (claim for indemnity) (merits), where the Court held as follows:

“The essential principle is ... that reparation must, as far as possible, wipe out all the consequences of the illegal act and re-establish the situation which would, in all probability, have existed if that act had not been committed.” (Collection of Judgments, Series A no. 17, p. 47)

6. This principle, namely that restitutio in integrum is considered to be the primary remedy for effecting reparation for breaches of international law, has been constantly reaffirmed by international case-law and practice, and is recalled in Article 35 of the Draft Articles on Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts, which reads as follows:

“A State responsible for an internationally wrongful act is under an obligation to make restitution, that is, to re-establish the situation which existed before the wrongful act was committed, provided and to the extent that restitution:

(a) is not materially impossible;

(b) does not involve a burden out of all proportion to the benefit deriving from restitution instead of compensation.”

There is no reason not to apply this principle to make reparation for internationally wrongful acts in the field of human rights (see Loukis G. Loucaides, “Reparation for Violations of Human Rights under the European Convention and Restitutio in Integrum”, [2008] European Human Rights Law Review, pp. 182-92).

In Papamichalopoulos and Others v. Greece ((Article 50), 31 October 1995, Series A no. 330‑B) the Court held:

“34. The Court points out that by Article 53 of the Convention the High Contracting Parties undertook to abide by the decision of the Court in any case to which they were parties; furthermore, Article 54 provides that the judgment of the Court shall be transmitted to the Committee of Ministers which shall supervise its execution. It follows that a judgment in which the Court finds a breach imposes on the respondent State a legal obligation to put an end to the breach and make reparation for its consequences in such a way as to restore as far as possible the situation existing before the breach.

The Contracting States that are parties to a case are in principle free to choose the means whereby they will comply with a judgment in which the Court has found a breach. This discretion as to the manner of execution of a judgment reflects the freedom of choice attaching to the primary obligation of the Contracting States under the Convention to secure the rights and freedoms guaranteed (Article 1). If the nature of the breach allows of restitutio in integrum, it is for the respondent State to effect it, the Court having neither the power nor the practical possibility of doing so itself. If, on the other hand, national law does not allow – or allows only partial – reparation to be made for the consequences of the breach, Article 50 empowers the Court to afford the injured party such satisfaction as appears to it to be appropriate.”

7. In the present case, and given that the absence of a lawyer while the applicant was in police custody irretrievably affected his defence rights (see paragraph 62 of the judgment), the best means of achieving this is the reopening of the proceedings and the commencement of a new trial at which all the guarantees of a fair trial would be observed, provided, of course, that the applicant requests this option and it is available in the domestic law of the respondent State.

8. The reason why we wish to stress this point is that it must not be overlooked that the damages which the Court orders to be paid to victims of a violation of the Convention are, according to the terms and the spirit of Article 41, of a subsidiary nature. This is in line with the subsidiary character attributed to compensation of damages in international law. Article 36 of the Draft Articles on Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts states:

“1. The State responsible for an internationally wrongful act is under an obligation to compensate the damage caused thereby, insofar as such damage is not made good by restitution. ...”

It is therefore right that, wherever possible, the Court should seek to restore the status quo ante for the victim. However, the Court should also take into consideration that “Wiping out all the consequences of the wrongful act may ... require some or all forms of reparation to be provided, depending on the type and extent of the injury that has been caused” (see J. Crawford, The International Law Commission’s Articles on State Responsibility: Introduction, Text and Commentaries, Cambridge University Press, 2002, p. 211, (2)) and in view of the remedies available at the domestic level (Article 41).

9. Admittedly, States are not required by the Convention to introduce procedures in their domestic legal systems whereby judgments of their Supreme Courts constituting res judicata may be reviewed. However, they are strongly encouraged to do so, especially in criminal matters.

10. In Turkey, Article 311 § 1 (f) of the Turkish Code of Criminal Procedure provides that the reopening of domestic proceedings which are found to be unfair by the European Court of Human Rights can be requested within one year following the final decision of the European Court of Human Rights.

There is, however, a temporal limitation for the applicability of this provision. Article 311 § 2 states that the above-mentioned provision is not applicable to applications which were lodged with the European Court of Human Rights before 4 February 2003 and for those judgments which became final before 4 February 2003. We believe that where, as in the present case, the respondent State has equipped itself with such a procedure it is the Court’s duty not only to suggest timidly that reopening is the most appropriate form of redress, as paragraph 72 of the judgment does, but also to urge the authorities to make use of that procedure, however unsatisfactory it may appear, or to adapt existing procedures, provided, of course, that the applicant so wishes. However, this is not legally possible unless such an exhortation appears in the operative provisions of the judgment.

11. Moreover, the Court has already included directions of this nature in the operative provisions of judgments. For example, in Claes and Others v. Belgium (nos. 46825/99, 47132/99, 47502/99, 49010/99, 49104/99, 49195/99 and 49716/99, 2 June 2005) it held in point 5 (a) of the operative provisions of its judgment that “unless it grants a request by [the] applicants for a retrial or for the proceedings to be reopened, the respondent State is to pay, within three months from the date on which the applicant in question indicates that he does not wish to submit such a request or it appears that he does not intend to do so, or from the date on which such a request is refused”, sums in respect of non-pecuniary damage and costs and expenses. Similarly, in Lungoci v. Romania (no. 62710/00, 26 January 2006) the Court held in point 3 (a) of the operative provisions of its judgment that “the respondent State is to ensure that, within six months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, the proceedings are reopened if the applicant so desires, and at the same time is to pay her EUR 5,000 (five thousand euros) in respect of non-pecuniary damage, plus any tax that may be chargeable on that amount, to be converted into Romanian lei at the rate applicable at the date of settlement”.

12. By virtue of Article 46 § 2 of the Convention, supervision of the execution of the Court’s judgments is the responsibility of the Committee of Ministers. That does not mean, however, that the Court should not play any part in the matter and should not take measures designed to facilitate the Committee of Ministers’ task in discharging these functions. In fact, there is nothing in Article 41 or anywhere else in the Convention that would prevent the Court from assessing the issue of full reparation in accordance with the principles outlined above. Since the Court has jurisdiction to interpret and apply the Convention, it also has jurisdiction to assess “the form and quantum of reparation to be made” (see J. Crawford, ibid., p. 201). As was explained by the PCIJ in the Factory at Chorzów case: “Reparation ... is the indispensable complement of a failure to apply a convention ...” (p. 21).

13. To that end, it is essential that in its judgments the Court should not merely give as precise a description as possible of the nature of the Convention violation found but should also indicate to the State concerned in the operative provisions, if the circumstances of the case so require, the measures it considers the most appropriate to redress the violation.

CONCURRING OPINION OF JUDGE ZAGREBELSKY, JOINED BY JUDGES CASADEVALL AND TÜRMEN

(Translation)

To my vote in favour of the judgment’s operative provisions, I would like to add a few words to explain the meaning of the Court’s reasoning, as I understand it.

The Court found a violation “of Article 6 § 3 (c) of the Convention in conjunction with Article 6 § 1, on account of the lack of legal assistance to the applicant while he was in police custody” (point 1 of the operative provisions). It thus replied to the applicant’s complaint “that his defence rights had been violated in that ... he had been denied access to a lawyer while in police custody”. That complaint, raised by the applicant under Article 6 § 3 (c), was rightly formulated more precisely by the Court, which linked it with Article 6 § 1.

To my mind, the meaning of the Court’s judgment is quite clear. If there is any doubt at all, what the Court says in paragraph 53, referring back to paragraph 37, makes things clearer still. The generally recognised international standards, which the Court accepts and which form the framework for its case-law, provide: “An untried prisoner shall be entitled, as soon as he is imprisoned, to choose his legal representation ... and to receive visits from his legal adviser with a view to his defence and to prepare and hand to him and to receive, confidential instructions ...”

It is therefore at the very beginning of police custody or pre-trial detention that a person accused of an offence must have the possibility of being assisted by a lawyer, and not only while being questioned.

The importance of interrogations in the context of criminal procedure is obvious, so that, as the judgment makes clear, the impossibility of being assisted by a lawyer while being questioned amounts, subject to exceptions, to a serious failing with regard to the requirements of a fair trial. But the fairness of proceedings against an accused person in custody also requires that he be able to obtain (and that defence counsel be able to provide) the whole wide range of services specifically associated with legal assistance, including discussion of the case, organisation of the defence, collection of evidence favourable to the accused, preparation for questioning, support to an accused in distress, checking his conditions of detention and so on.

The legal principle to be derived from the judgment is therefore that, normally and apart from exceptional limitations, an accused person in custody is entitled, right from the beginning of police custody or pre-trial detention, to be visited by defence counsel to discuss everything concerning his defence and his legitimate needs. Failure to allow that possibility, regardless of the question of interrogations and their use by the courts, amounts, subject to exceptions, to a violation of Article 6 of the Convention.

I would add that, naturally, the fact that defence counsel may see the accused throughout his detention in police stations or in prison is more apt than any other measure to prevent treatment prohibited by Article 3 of the Convention.

The foregoing considerations would not have been necessary if the Court’s reasoning had not contained passages capable of suggesting to the reader that the Court requires accused persons to be assisted by defence counsel only from the start of and during interrogation (or even only during an interview of which a formal record is to be produced to be used as evidence by the court). From paragraph 55 onwards the text adopted by the Court concentrates entirely on the answers given by the applicant when questioned which were later used against him.

I would find such a reading of the judgment too reductive. The importance of the Court’s decision for the protection of an accused person deprived of his liberty would be severely weakened thereby. And wrongly so, to my mind, since the reasoning linked to the questioning of the applicant and the way his answers were used by the courts is easily explained by the Court’s concern to take into consideration the specific facts of the case before it.

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije