(Čl. 5) Pravo na slobodu i bezbednost
(Čl. 5-4) Ispitivanje zakonitosti lišenja slobode
(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Krivični postupak
(Čl. 6-1) Pravična rasprava
(Čl. 6-1) Suđenje u akuzatorskom postupku
(Čl. 6-1) Ravnopravnost stranaka
(Čl. 6-3-c) Odbrana putem branioca
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Istražni sudija je krajem oktobra 1991.g. izdao nalog za hapšenje podnosioca pod sumnjom da je izvršio krivično delo prevare i falsifikovanja isprava. Sumnja se odnosila na poslovnu delatnost podnosioca predstavke, a naročito na dva projekta ulaganja u nekretnine. Istražni sudija je izdao nalog za pretres prostorija privatne firme, u kojoj je podnosilac bio generalni direktor, kao i zaplenu spisa koji se odnose na pomenute projekte. Podnosiocu je određen pritvor zbog postojanja opasnosti bežanja i zavere, mogućnosti vršenja pritiska na osoblje i sklanjanja dokumentacije koja nije bila pronađena prilikom pretresa. Naknadni zahtev za puštanje iz pritvora mu je odbijen.

Javni tužilac je sredinom februara 1992.g. podigao optužnicu protiv podnosioca za tešku prevaru. Saslušano je 52 svedoka, neki i po nekoliko puta na zahtev podnosioca, kao i pet veštaka. Podnosilac je često tražio dugotrajna odlaganja suđenja, a nešto pre kraja postupka tražio je ponavljanje sudskog postupka ili njegovo vraćanje istražnom sudiji. Podnosilac je osuđen.

NAVODNA POVREDA ČLANA 5 STAV 4 KONVENCIJE
- Svako ko je lišen slobode ima pravo da pokrene postupak u kome će sud hitno ispitati zakonitost lišenja slobode i naložiti puštanje na slobodu ako je lišenje slobode nezakonito.
Podnosilac se žalio da je za vreme postupaka u vezi sa njegovim molbama za puštanje iz istražnog zatvora tužilaštvo podnelo podneske na koje on nije imao mogućnost da odgovori.
Domaći sud koji se bavi takvim stvarima mora da pruži „garancije sudskog postupka“. Postupak mora biti uz prisustvo obeju strana i mora uvek da osigura jednakost pravnih sredstava strana – tužioca i pritvorenika. Sud primećuje da je u postupku pred Apelacionim sudom po žalbi na odluku revizionog veća, Viši javni tužilac podneo pismene opaske koje nisu predočene podnosiocu. Dakle, postojala je povreda člana 5 stav 4 Konvencije.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 3(b) I 3(c) KONVENCIJE
Podnosilac se žalio da mu je pravo na odbranu prejudicirano jer su kontakti sa njegovim braniocem održavani pod nadzorom istražnog sudije tokom prva dva meseca pritvora.
- Svako ko je optužen za krivično delo ima sledeća minimalna prava:
b. da ima dovoljno vremena i mogućnosti za pripremanje odbrane;
c. da se brani lično ili putem branioca koga sam izabere.
Vlada je tvrdila da je nadzor bio neophodan da podnosilac i branilac ne bi prepravljali dokaze. Ipak, Sud smatra da je došlo do povrede ovih stavova člana 6 Konvencije, jer je bilo ugroženo pravo na pravično suđenje.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1 KONVENCIJE
- Pravo na pravično suđenje
Došlo je do povrede.
PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE
- Pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.
Sud obavezuje tuženu Državu da podnosiocu isplati određene iznose za nematerijalnu štetu i sudske troškove.
Odluka je doneta jednoglasno.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

PRVO ODELJENJE

LANC protiv AUSTRIJE

(Predstavka br. 24430/94)

PRESUDA

STRAZBUR

31. januara 2002. godine

Izvršna presuda

30.4.2002.

- IZVOD IZ PRESUDE -

(…)

ČINJENICE

I. OKOLNOSTI SLUČAJA

A. Prethodna istraga protiv podnosioca i pritvor predsuđenje

Istražni sudija Regionalnog suda u Gracu izdao je 25. oktobra 1991. godine nalog za hapšenje podnosioca pod sumnjom da je izvršio delo prevare i falsifikovanja isprava. Sumnja se odnosila na poslovnu delatnost podnosioca, a naročito na dva projekta ulaganja u nekretnine. Istražni sudija je izdao je nalog za pretres prostorija privatne kompanije SDBV u kojoj je podnosilac bio generalni direktor. Naređena je i zaplena spisa koji se odnose na pomenute projekte. Nalog, pretres i zaplena su izvršeni istog dana, i to u prisustvu istražnog sudije. Kasnije tog dana je istražni sudija saslušao podnosioca, zaključio da postoji opasnost bežanja i zavere, i odredio da se zadrži u pritvoru. Što se tiče mogućnosti zavere, istražni sudija je zaključio da bi podnosilac mogao da izvrši pritisak na osoblje SDBV i da skloni dokumentaciju koja nije bila pronađena.
Podnosilac je 27. oktobra 1991. godine zatražio da bude pušten iz pritvora, a nekoliko dana kasnije je Reviziono veće Regionalnog suda u Gracu odbilo njegovzahtev.
Podnosilac se 20. novembra iste godine žalio da tu odluku. Nepoznatog datuma je i javni tužilac podneo žalbu, u kojoj je naveo da bi svrha držanja u pritvoru takođe trebalo da bude sprečavanje podnosioca dapobegne.
U međuvremenu, 11. novembra 1991. godine je istražni sudija naredio da se podnosilac mora da sastaje sa svojim advokatom pod nadzorom suda jer je postojala mogućnost zavere. Odluka je bila zasnovana na činjenici da su druga osumnjičena lica još uvek bila na slobodi kao i da nekoliko svedoka još uvek nije bilo saslušano, a postojala je opasnost da bi podnosilac mogao da utiče na njih. Istražni sudija je naveo da bi ova mera mogla da traje najkasnije do isticanja dvomesečnog zakonskog roka za držanje u pritvoru na osnovu opasnosti od zavere. Podnosilac se žalio na ovu odluku. Naveo je da nema ništa protiv nje u principu, ali da ona predstavlja nepotrebno ograničenje njegovih prava na odbranu kao i da je istražni sudija propustio da naloži izvršenje te mere u zakonskom roku od 14 dana.
Reviziono veće je 21. novembra 1991. godine odbacilo žalbu podnosioca protiv naloga za pretres koji je izdao istražni sudija i naloga za nadzor nad njegovim kontaktima sa pravnim zastupnikom. Ovim drugim nije izražena nikakva kritika pravnog zastupnika ili pak ponašanja protivnog zakonu ili disciplinskim pravilima advokatske komore, već mu je jedina svrha bila sprečavanje bilo kakvih kontakata sa trećim licima kako se ne bi ugrozila krivična istraga. Slučaj se ticao zamršenih poslovnih odnosa SDBV i nekoliko drugih kompanija kojima je upravljao podnosilac, kao i tokova novca između njih. Neke od svedoka je bilo moguće identifikovati tek nakon ispitivanja svih zaplenjenih dokumenata, a podnosioca je trebalo sprečiti da utiče na njih. Pored toga, odluka je bila donesena u skladu sa vremenskim rokovima propisanim stavom 3 člana 193 Zakona o krivičnom postupku. Reviziono veće je takođe proglasilo neosnovanom žalbu podnosioca da nije imao dovoljnu mogućnost pristupa službenim spisima o njegovom slučaju. Istražni sudija je odobrio uvid u spise stečajnom upravniku kompanije SDBV i advokatu podnosioca, koji je imao mogućnost i da fotokopira dokumenta. Advokat podnosioca ga je redovno posećivao i mogao je ako je hteo da mu da kopije. Povrh toga, podnosilac je za vreme ispitivanja od strane istražnog sudije obavešten o sadržaju spisa kao i izjavama svedoka koji su do tada bili ispitivani.
Viši javni tužilac u Gracu je 28. novembra 1991. godine izneo svoje mišljenje o žalbi podnosioca od 20. novembra 1991. godine. To mišljenje nije bilo predočeno podnosiocu.
Apelacioni sud u Gracu (Oberlandesgericht) je 12. decembra 1991. godine odbacio žalbu koju je podneo podnosilac ali odlučio u korist žalbe javnog tužioca. Sud je izneo stav da postoji ozbiljna sumnja protiv podnosioca i pozvao se na podatke iz krivične istrage. Takođe je postojao rizik da podnosilac pobegne.
Reviziono veće je 15. januara 1992. godine posle usmene rasprave odbacilo još jednu molbu podnosioca za puštanje na slobodu. Apelacioni sud je 13. februara 1992. godine odbacio žalbu podnosioca, a 11. marta je Reviziono veće odbilo još jednu molbu podnosioca za puštanje na slobodu.
Nakon osude 21. juna 1992. godine, podnosilac je podneo još nekoliko molbi za puštanje na slobodu iz istražnog zatvora. Te je molbe Reviziono veće odbilo 3. fenruara 1993. i 6. aprila 1993. godine. Apelacioni sud je žalbe odbacio 18. februara i 29. aprila iste godine.

B. Suđenje podnosiocu

Javni tužilac u Gracu je 14. februara 1992. godine podneo optužnicu protiv podnosioca za tešku prevaru.
Suđenje podnosiocu započelo je pred Regionalnim sudom u Gracu 21. aprila 1992. godine. Ukupno je saslušano 52 svedoka, neki po nekoliko puta na zahtev podnosioca. Saslušano je i pet veštaka iz oblasti knjigovodstva, građevinarstva, poslova sa nekretninama, zdravstva i psihijatrije. Podnosilac je često tražio dugotrajna odlaganja suđenja a nešto pre njegovog kraja tražio ponavljanje sudskog postupka ili njegovo vraćanje istražnom sudiji. Sud je 21. juna 1992. godine osudio podnosioca za tešku prevaru na zatvorsku kaznu u trajanju od četiri i po godine. Podnosioca je takođe oslobodio dopunske optužnice za prevaru koju je tužilac podneo za vreme suđenja.
Presuda u obimu od oko 150 stranica i zapisnik sa suđenja od oko 1.400 strana predati su strankama 9. septembra 1992.godine.

C. Zahtev za ništavost i žalbeni postupak

Javni tužilac je 1. oktobra 1992. godine podneo zahtev za poništenje i žalbu protiv onoga dela presude koji se odnosio na oslobađanje podnosioca. Dana 5. oktobra 1992. godine je podnosilac podneo zahtev za poništenje i žalbu na presudu.
Podnosilac se 22. oktobra 1992. godine osvrnuo na zahtev za poništenje koji je podneo javni tužilac. Budući da je tvrdio da je do isteka roka za podnošenje njegovog zahteva za poništenje odbrana imala nedovoljno mogućnosti da pregleda spise, Vrhovni sud je 24. decembra 1992. godine odlučio da se podnosiocu odredi novi vremenski rok za podnošenje zahteva za poništenje i žalbe.
Podnosilac je 19. februara 1993. godine ponovo podneo zahtev za poništenje kao i žalbu na presudu, u kojima su uglavnom ponovljeni argumenti koji su već bili izneti.
Javni tužilac u Gracu je 30. marta 1993. godine povukao zahtev za poništenje.
Generalprokurator (Državni tužilac) se 27. aprila 1993. godine osvrnuo na zahtev za poništenje koji je podneo podnosilac:

"Po mišljenju Generalprokuratora-a se sa zahtevom za poništenje optuženog Bernharda Lanca može postupiti u skladu sa Odeljkom 285d Zakona o krivičnom postupku. Traženo je prenošenje odluke. Zahtev za poništenje koji je podnelo javno tužilaštvo povučen je priloženom izjavom od 30. marta 1993. godine."

Vrhovni sud je na zatvorenoj sednici održanoj 9. juna 1993. godine odbacio podnosiočev zahtev za poništenje kao neprihvatljiv.
Viši javni tužilac je neodređenog datuma podneo pismeno mišljenje o podnosiočevoj žalbi.
Dana 30. avgusta 1993. godine je Apelacioni sud u Gracu posle usmene rasprave u kojoj su učestvovali podnosilaci njegov pravni zastupnik prihvatio žalbu javnog tužioca na izrečenu kaznu i povećao je na pet i po godina zatvora. Ispitavši dokaze u korist i protiv podnosioca, sud je odredio da je bila neophodna duža zatvorska kazna.

II. DOMAĆE PRAVO

U daljem tekstu dat je prikaz relevatnih odredbi Zakona o krivičnom postupku (Strafprozessordnung) zasnovan na zakonima koji su važili do 1. januara 1994.godine.
Prema stavu 1 člana 12 Zakona o krivičnom postupku, reviziono veće prvostepenog suda vrši nadzor nad svim merama koje preduzima istražni sudija za vreme predistrage.
Prema stavu 3 člana 45, lice kome je određen pritvor može se sastajati sa svom pravnim zastupnikom bez prisustva istražnog sudije. Međutim, ako je određen pritvor zbog opasnosti od zavere, istražni sudija može tokom prvih 14 dana pritvora da prisustvuje sastancima pritvorenika i njegovog advokata. Ako zbog naročitih okolnosti postoji opasnost da sastanci sa zastunikom mogu da utiču na dokazni materijal, istražni sudija može da odredi produženje takvog nadzora dok se ne podnese optužnica. Nadzor nad sastancima sa zastupnikom odbrane može se vršiti dok je pritvor određen zbog opasnosti od zavere (član 180 i stav 3 člana 193).
Prema stavovima 1 i 2 člana 180, lice može biti držano u pritvoru ako postoji osnovana sumnja da je izvršilo krivično delo i da postoji opasnost da pobegne, da dođe do zavere ili da ponovo izvrši jedno ili više krivičnih dela. Prema članu 193, pritvor ne može da traje duže od dva meseca u slučajevima kada mu je jedini osnov opasnost od zavere; ne može da traje duže od šest meseci po bilo kom od ostalih osnova. Apelacioni sud može, međutim, da produži pritvor na zahtev istražnog sudije ili javnog tužioca, kao i ako je to potrebno zbog komplikovanosti ili obima istrage. U takvim slučajevima je maksimalno trajanje pritvora tri meseca kada je mera zasnovana samo na opasnosti od zavere, i jedna do dve godine ako je osumnjičenom zaprećeno zatvorskom kaznom u trajanju od deset godina ili više, po ostalim osnovima.
Prema članovima 194 i 195, osumnjičeni u svakom trenutku ima pravo da podnese molbu za puštanje na slobodu. Takvu molbu kao i žalbe na odluku o produženom pritvoru mora da razmotri reviziono veće na zatvorenoj raspravi u prisustvu osumnjičenog ili zastupnika odbrane. Prema članu 114, na odluke revizionog veća može se podneti žalba apelacionom sudu.
Prema stavu 1 člana 285 (d), Vrhovni sud može da odbaci zahtev za poništenje posle zatvorene sednice ako sud odredi jednoglasno da se žalba odbaci kao očigledno neosnovana, bez potrebe za daljim ispitivanjem.

ZAKON

I. NAVODNA POVREDA STAVA 4 ČLANA 5 KONVENCIJE

Podnosilac se žali da je za vreme postupaka u vezi sa njegovim molbama za puštanje iz istražnog zatvora tužilaštvo podnelo podneske na koje on nije imao mogućnost da odgovori.
Sud smatra da ovu žalbu treba razmotriti u svetlu stava 4 člana 5 Konvencije, prema kom:

"Svako ko je lišen slobode ima pravo da pokrene postupak u kome će sud hitno ispitati zakonitost lišenja slobode i naložiti puštanje na slobodu ako je lišenje slobode nezakonito."

Podnosilac tvrdi da je Apelacioni sud odbacio njegovu žalbu na odbijanje revizionog veća da naredi da se pusti na slobodu iz pritvora pošto je saslušao višeg javnog tužioca, pri čemu njemu nije dao mogućnost da odgovori na podnesak tužioca. Napominje da je 6. novembra 1991. godine viši javni tužilac podneo Apelacionom sudu pismene napomene o podnosiočevoj žalbi na odluku revizionog veća od 6. novembra 1991. godine. Podnesci su bili obimni i pažljivo obrazloženi. U njima je viši javni tužilac tražio da se pritvor podnosioca produži na dopunskom osnovu opasnosti od bežanja. Argument Vlade da ovi podnesci nisu sadržali nove značajne podatke nestoji.
Vlada tvrdi da su u postupku pred revizionim većem o molbi podnosioca za puštanje na slobodu iz pritvora održane usmene rasprave u kojima su učestvovali podnosilac, njegov advokat i javni tužilac. Podnosilac je dakle imao prilike da odgovori na tvrdnje javnog tužioca na raspravi. Što se tiče žalbenog postupka u vezi sa takvim pitanjima pred Apelacionim sudom, stav Vlade je da je uobičajen izraz u uvodnom delu odluka Apelacionog suda - "pošto je saslušan Viši javni tužilac" - značio jedino da je Viši javni tužilac primio k znanju žalbu. Izraz nije značio da je tužilac učestvovao u radu Apelacionog suda ili učinio ikakve podneske. Međutim, čak i ako se viši javni tužilac pismeno obrati apelacionom sudu, neobaveštavanje pritvorenika o tom podnesku ne predstavlja povredu stava 4 člana 5 Konvencije. Takav je korak čak i nepotreban ako, kao u ovom slučaju, podnesci ne sadrže nikakve nove činjenice (vidi br. 20055/92, Mozer protiv Austrije, dec. 13.4.94., neobjavljeno).
Sud primećuje da je stavom 4 člana 5 Konvencije uhapšenim ili pritvorenim licima dato pravo da započinju postupke u vezi sa proceduralnim ili materijalnim uslovima koji su neophodni za "zakonitost", u smislu Konvencije, njihovog lišavanja slobode (vidi presudu u predmetu Brogan i drugi protiv Velike Britanije od 29. novembra 1988. godine, Serija A br. 145-B, str. 34-35, stav 65). Domaći sud koji se bavi takvim stvarima mora da pruži "garancije sudskog postupka". Postupak mora biti uz prisustvo obeju strana i mora uvek da osigura jednakost pravnih sredstava strana - tužioca i pritvorenika (Grauzinis protiv Litvanije, 37975/97, stav 31, 10.10.2000.).
Ovi zahtevi proističu iz prava na suprotstavljanje dveju strana koje je propisano članom 6 Konvencije, što znači da u krivičnom predmetu i tužilac i odbrana moraju imati priliku da se upoznaju i osvrnu na podneske druge strane i dokaze koje je ona izvela. Prema praksi Suda, sledi iz slova člana 6 - a naročito iz nezavisnog značenja koje treba dati pojmu "krivična optužnica" - da ova odredba ima neku primenu i na postupak pred suđenje (vidi presudu u predmetu Imbrioša protiv Švajcarske od 24. novembra 1993. godine, Serija A br. 275, str. 13, stav 36). Sledi da, imajući u vidu snažan udarac koji lišavanje slobode zadaje elementarnim pravima datog lica, postupak vođen u skladu sa stavom 4 člana 5 Konvencije bi trebalo da zadovolji, u najvećoj meri u kojoj je to moguće u okolnostima tekuće istrage, osnovne zahteve pravičnog suđenja, kao što je pravo na postupak uz suprotstavljenje dveju strana. Domaća zakonodavstva ovaj zahtev ispunjavaju na različite načine, ali koji god da je odabran treba da osigura da je druga strana upoznata s time da su podnete opaske i da ima realnu mogućnost da izrazi svoj stav o njima (videti, mutatis mutandis, presude u predmetu Brandseter protiv Austrije od 28. avgusta 1991. godine, Serija A br. 211, str. 27, stav 67, i u predmetu Garsija Alva protiv Nemačke, br. 2354194, stav 39, 13.2.2002.).
Sud takođe napominje da stavom 4 člana 5 nije zajamčeno pravo na žalbu na odluke kojima je određen ili produžen pritvor, jer ta odredba govori o "postupku" a ne o "žalbi". Intervencija jednog organa zadovoljava stav 4 člana 5, pod uslovom da postupak koji se vodi ima sudsku prirodu a pojedincu koji je u pitanju daje garancije koje odgovaraju vrsti lišenja slobode koja je u pitanju (Jecius protiv Litvanije, br. 34578/97, stav 100, ECHR 2000-IX). Ipak, država koja ustanovi drugi stepen jurisdikcije za razmatranje žalbi za puštanje na slobodu iz pritvora mora u principu ponuditi pritvoreniku iste žalbene garancije kao i provostepeni organ (vidi presudu u predmetu Tot protiv Austrije od 12. decembra 1991. godine, Serija A br. 224, str. 23, stav 84).
Stav Suda je da prvostepeni postupci pred revizionim većem ne pokreću nikakav problem, budući da su rasprave držane u prisustvu i podnosioca i tužioca. Podnosilac ovo prihvata. Međutim, Sud primećuje da je u postupku pred Apelacionim sudom po žalbi na odluku revizionog veća od 6. novembra 1991. godine Viši javni tužilac 28. novembra 1991. godine podneo pismene opaske koje nisu predočene podnosiocu. Stav Vlade je da taj propust ne predstavlja povredu stava 4 člana 5 jer bi prema ovoj odredbi jedino bilo potrebno da se o opaskama obavesti pritvorenik ako one sadrže bitne nove podatke. Vlada se poziva na odluku o prihvatljivosti Komisije u predmetu Mozer protiv Austrije (br. 20055/92, dec. 13.4.94, neobjavljeno).
Tačno je, kao što navodi Vlada, da je u predmetu Mozer protiv Austrije Komisija ustanovila da propust da se obavesti g. Mozer o podnescima Višeg javnog tužioca nije predstavljao povredu stava 4 člana 5, budući da ti podnesci nisu sadržali bitne nove detalje. Ali mada nije uvek neophodno da postpuak prema stavu 4 člana 5 bude praćen istim garancijama kao one koje zahteva stav 1 člana 6 Konvencije za krivične predmete, moraju da budu "istinski suprotstavljeni" i moraju uvek da osiguraju jednakost pravnih sredstava između stranaka (Grauzinis protiv Litvanije, op. cit. stav 30). Da li podnesak tužilaštva zaslužuje reakciju je stvar koju treba da oceni odbrana (vidi presudu u predmetu Bulut protiv Austrije od 22. februara 1996. godine, Reports of Judgements and Decisions 1996-II, stav 49). To stoji za stav 1 člana 6 Konvencije, a Sud ne vidi nikakav razlog da tako ne bude i za stav 4 člana 5 Konvencije.
Sud zaključuje da podnosiocu nisu bile pružene odgovarajuće garancije za datu vrstu lišenja slobode. Sledi da je postojala povreda stava 4 člana 5 Konvencije.

II. NAVODNA POVREDA STAVOVA 3 (b) I 3 (c) ČLANA 6 KONVENCIJE

Podnosilac se žalio da mu je pravo na odbranu prejudicirano jer su kontakti sa braniocem održavani pod nadzorom istražnog sudije tokom prva dva meseca pritvora.
Sud nalazi da bi ovu žalbu trebalo razmotriti prema stavovima 3 (b) i 3(c) člana 6 Konvencije:

"Svako ko je optužen za krivično delo ima sledeća minimalna prava:
b. da ima dovoljno vremena i mogućnosti za pripremanje odbrane;
c. da se brani lično ili putem branioca koga sam izabere … "

Podnosilac tvrdi da sastanci sa braniocem mogu biti podvrguti prismotri samo u vanrednim okolnostima i u veoma kratkom vremenskom periodu. Takva mera bi bila opravdana samo ako ima jasnih naznaka da se sastanci mogu da zloupotrebe. Sama tvrdnja da se može uticati na nepoznate svedoke ili da se mogu skloniti dokumenta koja nisu pronađena tokom prethodnog pretresa doma suviše je nejasna da bi mogla da opravda tako značajno ometanje prava optuženog na odbranu. Poverljivi razgovori sa braniocem bili be neophodni da bi se precizno formulisali zahtevi za izvođenje dokaza, što je zahtevalo veliku količinu detaljnih podataka o toku događaja.
Vlada tvrdi da je nadzor nad sastancima optuženog sa braniocem bio neophodan da bi se osigurao uspeh istrage budući da je postojala opasnost da bi bez tog nadzora kontakti između podnosioca i njegovog branioca doveli do prepravljanja dokaza. Postojala je ozbiljna sumnja da bi podnosilac mogao da pokuša da utiče na osoblje SDBV ili na druge još nepoznate svedoke kao i da se ukloni dokumentacija. Privremeni nadzor nad kontaktima podnosioca sa svojom braniocem na početku krivične istrage nije ga ometao u primeni svojih prava na odbranu. Kontakti sa advokatom nisu bili zabranjeni, a nakon što je prismotra prestala imao je na raspolaganju više od šest nedelja pre nego što mu je uručena optužnica i više od četiri meseca pre nego što je počelo suđenje, za koje je vreme mogao slobodno da komunicira sa braniocem u pripremi odbrane.
Sud podseća da da je pravo optuženog na poverljivu komunikaciju sa braniocem deo osnovnih uslova za pravično suđenje u demokratskom društvu i da sledi iz stava 3 člana 6 Konvencije. Ako advokat ne bi bio u mogućnosti da se sastaje sa klijentom i da od njega dobija poverljiva uputstva bez nadzora, njegova pomoć bi izgubila veliki deo svoje težine, a svrha Konvencije je da jamči prava koja su ostvariva i delotvorna (vidi presudu u predmetu S. protiv Švajcarske od 28. novembra 1991. godine, Serija A br. 220, str. 16, stav 48). U tom predmetu je Sud primetio da opasnost zavere treba uzeti u razmatranje, međutim mogućnost da nekoliko branilaca sarađuju da bi usaglasili strategiju odbrane nija bila dvoljna da ograniči prava optuženog na odbranu (loc.cit., str. 16, stav 49).
Sud primećuje da je nadzor nad kontaktima podnosioca sa svojiom braniocem trajao od 25. oktobra do 25. decembra 1991. godine zbog opasnosti da podnosilac utiče na svedoke ili ukloni dokumente koji još nisu bili zaplenjeni.
Međutim, stav Suda je da ovi razlozi nisu dovoljni da bi opravdali meru. Nadzor istražnog sudije nad kontaktima koje lice u pritvoru ima sa svojim braniocem predstavlja veoma ozbiljno kršenje prava optuženog lica na odbranu i da bi se opravdao moraju biti dati veoma ozbiljni razlozi. Tako je bilo u predmetu Kempers protiv Austrije gde je podnosilac bio osumnjičen da je član bande i da bi se uhvatili ostali članovi bio je potreban najveći mogući nivo tajnosti (br. 21842/93, Kempers protiv Austrije, dec. 27.2.97, neobjavljeno). U ovom slučaju ne mogu se naći znaci tako vanrednih okolnosti. Sud nalazi da su se domaći sudovi uglavnom oslanjali na opasnost od zavere, ali to je upravo bio i razlog zbog kog je već bio produžen pritvor. Ograničenje kontakata sa braniocem za lice kome je već određen pritvor je dodatna mera koja zahteva dopunske argumente. Sud ne vidi da su austrijski sudovi ili Vlada ponudili uverljive argumente po ovom pitanju.
Sledi da da je došlo do povrede stavova 3 (b) i 3 (c) člana 6 Konvencije.

III. NAVODNA POVREDA STAVA 1 ČLANA 6KONVENCIJE

Podnosilac se takođe žali da je tokom krivičnom postupka protiv njega Generalprokurator podneo opaske o njegovoj molbi za poništenje Vrhovnom sudu i da je Viši javni tužilac podneo napomene o njegovoj žalbi o kojima on nije bio obavešten. Poziva se na član 6 Konvencije, prema kome:

"Svako, tokom odlučivanja o … krivičnoj optužbi protiv njega, ima pravo na pravičnu i javnu raspravu … pred nezavisnim i nepristrasnim sudom obrazovanim na osnovu zakona."

Podnosilac tvrdi da je tokom oba postupka prekršen princip jednakosti pravnih sredstava. Što se tiče žalbenog postupka, tvrdi da bi pismeni podnesci Višeg javnog tužioca bili od značaja za njega jer se bez njih nije mogao da propisno pripremi za žalbenu raspravu. Na takvoj raspravi branilac mora da odmah odgovori na podneske Višeg javnog tužioca.
Što se tiče molbe za poništenje, Vlada, pozivajući se na presudu u predmetu Bulut protiv Austrije (op.cit.), nije se oglašavala. Što se tiče žalbenog postupka, Vlada je priznala činjenice ali tvrdila da pošto je održana usmena rasprava u kojoj je Viši javni tužilac uglavnom ponovio svoje pismene podneske, nije bilo ni potrebno obaveštavati podnosioca o njima.
Sud podseća da prema principu jednakosti pravnih sredstava, kao jednom od činilaca šireg koncepta pravičnog suđenja, svakoj strani mora biti data razumna mogućnost da predstavi svoj slučaj pod uslovima koji je ne postavljaju u položaj podređen onome suprotne strane (vidi presudu u predmetu Dombo protiv Holandije od 27. oktobra 1993. godine, Serija A br. 274, str. 19, stav 33; i presudu u predmetu Ankerl protiv Švajcarske od 23. oktobra 1996. godine, Reports 1996-V, str. 1567, stav 38). U ovom kontekstu se pridaje značaj izgledu kao i povećanoj osetljivosti pravičnom vršenju sudske funkcije (presuda u predmetu Bulut protiv Austrije, op. cit. stav 49).
Što se tiče sadržaja podneska tužioca, Sud takođe podseća da princip jednakosti pravnih sredstava ne zavisi od dodatne merljive nepravičnosti koja proističe iz proceduralne nejednakosti. Stvar je odbrane da proceni da li podnesak zaslužuje odgovor. Sledi da nije pravedno da tužilac šalje sudu podneske bez znanja odbrane (presuda u predmetu Bulut protiv Austrije, op. cit, stav 49).
U posmatranom slučaju je Generalprokurator podneo kratak komentar na žalbu podnosioca za poništenje koja nije predočena podnosiocu.
Sud primećuje da je u predmetu Bulut protiv Austrije ustanovio povredu principa jednakosti pravnih sredstava jer je Generalprokurator bio podneo Vrhovnom sudu komentar o molbi za poništenje sličan onome koji je podnet u ovom slučaju bez da je o tome obavestio optuženog. Sud ne vidi razloga da načini drugačiji zaključak u ovom slučaju i određuje da princip jednakosti pravnih sredstava nije bio poštovan u postupku pred Vrhovnim sudom.
Što se tiče žalbenog postupka, strane se slažu u tome da je Viši javni tužilac podneo pismene opaske o žalbi podnosioca koje nisu bile predočene podnosiocu. Vlada međutim ponavlja da budući da je održana usmena rasprava na kojoj je Viši javni tužilac u suštini ponovio svoje pismene podneske nije ni bilo potrebe da se te opaske predoče podnosiocu.
Sud ne prihvata argumente Vlade. Nalazi da je situacija u osnovu ista kao i ona u predmetu Brandšteter protiv Austrije, u kome je ustanovljena povreda stava 1 člana 6 zbog propusta Apelacionog suda da obavesti optuženog o opaskama koje je podneo Viši javni tužilac (vidi presudu u predmetu Brandšteter protiv Austrije od 28. avgusta 1991. godine, Serija A br. 211, stavovi 64-69). U tom slučaju Sud nije pridao nikakav značaj činjenici da su po žalbi g. Brandštetera rasprave održane pred Apelacionim sudom. Sud ne može da vidi zašto bi u posmatranom slučaju trebalo imati drukčiji pristup. U sistemu gde podnošenje pismenih opaski od strane stranaka pre rasprave nije isključeno i gde sud dakle u razmatranju slučaja ima na raspolaganju pored usmenih izjava na raspravi i pismene izjave koje su prethodno podnete, strana koja nije obaveštena o pismenim podnescima suprotne strane pa tako lišena mogućnosti da reaguje na njih stavljena je u položaj veoma podređen svome suparniku.
Imajući gornje u vidu, Sud zaključuje da princip jednakosti pravnih sredstava takođe nije bio poštovan u postupku pred Apelacionim sudom.
Postojala je dakle povreda stava 1 člana 6 zbog podnošenja od strane Državnog tužioca opaski Vrhovnom sudu bez znanja podnosioca kao i podnesaka Višeg javnog tužioca Apelacionom sudu.

IV. PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE

Član 41 Konvencije propisuje:

"Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci."

A. Odšteta

Podnosilac traži 5.000.000 austrijskih šilinga (ATS) ili 363.364,17 evra (EUR) kao materijalnu odštetu i tvrdi da je kao posledica krivičnog postupka protiv njega njegova kompanija bankrotirala. Od dalje zahteva ATS 1.000.000 ili EUR 72.672,83 kao nematerijalnu odštetu. Tvrdi da je kao posledica krivičnog postupka protiv njega pati od psihičkih problema i da mu je od tada potrebna redovna medicinska pomoć.
Vlada osporava zahtev podnosioca za nadoknadu. Stav Vlade je da podnosilac nije dovoljno obrazložio zahtev, i da bi u svakom slučaju odluka da je postojala povreda Konvencije u ovom predmetu predstavljala dovoljno zadovoljenje.
Sud ne nalazi da postoji uzročno-posledična veza između pronađenih prekršaja Konvencije i zahteva za materijalnu odštetu, te odbacuje taj zahtev (vidi, između ostalog, presudu u predmetu Demir i drugi protiv Turske od 23. septambra 1998. godine, Reports 1998-VI, str. 2660, stav 63).
Međutim, Sud smatra da je podnosilac pretrpeo određenu nematerijalnu štetu, za koju odluka da je postojala povreda Konvencije ne predstavlja adekvatno zadovoljenje. Čineći procenu na pravičnoj osnovi, Sud dodeljuje podnosiocu EUR 3.000 po ovoj stavci.

B. Sudski troškovi

Podnosilac je tražio da mu se nadoknadi ukupno ATS 4.788.455,50 ili EUR 347.990,62 ta troškove u domaćim pravnim postupcima. U postupku pred organima Konvencije, podnosilac moli Sud da odredi pravičnu naknadu. Ove zahteve Vlada osporava.
Sud podseća da prema njegovoj praksi treba da razmotri da li su troškovi stvarno bili i potrebni i pretrpljeni da bi se sprečilo odvijanje ili dobilo zadovoljenje za stvar za koju je Sud ustanovio kršenje Konvencije kao i da li su bili razumnog obima (vidi, na primer, Bladet Tromso ei Stansaas protiv Norveške (GC), br. 21980/93, stav 80, 20.5.99). Sud smatra da su ovi uslovi ispunjeni jedino u pogedu troškova žalbe podnosioca protiv odluke istražnog sudije od 11. novembra 1991. godine kojom je određen nadzor nad kontaktima podnosioca sa svojim braniocem, koje je podnosilac odredio u iznosu od ATS 6.797 ili EUR 493.96, pa Sud i dodeljuje ovaj iznos.
Što se tiče troškova postupka u Strasburu, Sud primećuje da podnosilac, koji je koristio pravnu pomoć, nije naznačio nikakav iznos niti podneo dokumentaciju kojom bi potkrepio svoj zahtev, mada je opomenut da to učini. Sledi da po ovoj stavci ne može biti dodeljena nikakva naknada.

C. Kamata za neizvršenje

Prema podacima dostupnim Sudu, zakonska kamatna stopa koja važi u Austriji na dan usvajanja ove presude je 4% na godišnjem nivou.

IZ OVIH RAZLOGA SUD JEDNOGLASNO

Smatra da je postojala povreda stava 4 člana 5 Konvencije;
Smatra da je postojala povreda stava 3 (b) i 3 (c) člana 6 Konvencije;
Smatra da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije;
Smatra:Odbacuje ostatak zahteva podnosioca za pravično zadovoljenje.
1. da tužena Država ima isplatiti podnosiocu u roku od tri meseca od pravosnažnosti presude prema stavu 2 člana 44 Konvencije sledeće iznose:da će se posle isteka roka od tri meseca pa do poravnanja zaračunavati prosta kamata od 4% na godišnjem nivou;
  1. EUR 3.000 za nematerijalnu štetu;
  2. EUR 493.96 za sudske troškove;
2. da će se posle isteka roka od tri meseca pa do isplate zaračunavati prosta kamata od 4% na godišnjem nivou;
Odbija ostatak zahteva podnosioca za pravično zadovoljenje.

(...)

Sačinjeno na engleskom i francuskom jeziku dana 31. januara 2002. godine, u skladu sa stavovima 2 i 3 pravila br. 77 Pravila Suda.

Erik Friberg, sekretar Suda Hristos Rozakis, predsednik Suda

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

FIRST SECTION

CASE OF LANZ v. AUSTRIA

(Application no. 24430/94)

JUDGMENT

STRASBOURG

31 January 2002

FINAL

30/04/2002

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Lanz v. Austria, The European Court of Human Rights (First Section), sitting as a Chamber composed of:

MrC.L. Rozakis, President,
MrsF. Tulkens,
MrG. Bonello,
MrE. Levits,
MrsS. Botoucharova,
MrA. Kovler,
MrsE. Steiner, judges,
and Mr E. Fribergh, Section Registrar,

Having deliberated in private on 10 January 2002,

Delivers the following judgment, which was adopted on the last‑mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 24430/94) against the Republic of Austria lodged with the European Commission of Human Rights (“the Commission”) under former Article 25 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by an Austrian national, Bernhard Lanz (“the applicant”), on 23 March 1992.

2. The applicant, who had been granted legal aid, was represented before the Court by Mr. R. Soyer, a lawyer practising in Vienna (Austria). The Austrian Government (“the Government”) were represented by their Agent, Ambassador H. Winkler, Head of the International Law Department at the Federal Ministry for Foreign Affairs.

3. The applicant alleged, in particular, that in criminal proceedings against him, his contacts with his defence counsel during the detention on remand had been under surveillance, that the written observations of the Procurator General on his plea of nullity and of the Senior Public Prosecutor on his appeal had not been communicated to him and that in the proceedings concerning his requests for release the prosecution made submissions to which he had no possibility to reply.

4. On 21 May 1998 the Commission decided to communicate to the respondent Government the above complaints by the applicant and declared the remainder of the application inadmissible

5. The application was transmitted to the Court on 1 November 1998, when Protocol No. 11 to the Convention came into force (Article 5 § 2 of Protocol No. 11).

6. The application was allocated to the Third Section of the Court (Rule 52 § 1 of the Rules of Court). Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1 of the Rules of Court.

7. By a decision of 30 January 2001 the Court declared the applicant’s remaining complaints admissible.

8. As from 1 November 2001 the application was reallocated to First Section of the Court. Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1 of the Rules of Court.

9. Neither the applicant nor the Government filed observations on the merits (Rule 59 § 1).

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

A. Preliminary investigations against the applicant and his detention on remand

10. On 25 October 1991 the Investigating Judge at the Graz Regional Court (Landesgericht) issued a warrant of arrest against the applicant on suspicion of having committed fraud and falsification of documents. The suspicion related to the applicant’s business activities, and in particular two real estate investment projects. The Investigating Judge issued a search warrant ordering a house search at the premises of the SDBV company, a private company (Gesellschaft mit beschränkter Haftung) for which the applicant acted as general manager. The seizure of documents relating to the real estate investment projects was also ordered. That same day the warrant, search and seizure were executed, the latter in the presence of the Investigating Judge. Later in the day the Investigating Judge questioned the applicant and ordered his detention on remand as he found that there existed a danger of the applicant absconding and collusion. As regards the risk of collusion, the Investigating Judge found that there was the danger that the applicant would attempt to influence the employees of the SDBV company and to remove documents which had not been found at the house search.

11. On 27 October 1991 the applicant requested his release from detention on remand.

12. On 6 November 1991 the Review Chamber (Ratskammer) of the Graz Regional Court, after an oral hearing in the presence of the applicant, his defence counsel and the Public Prosecutor, dismissed his request. The Review Chamber found that no danger of absconding existed. However, the danger of collusion continued to exist as the applicant might try to influence witnesses not yet heard and to remove any traces of the offence. There was also a danger of his committing further offences. On 20 November 1991 the applicant appealed. At an unspecified date also the Public Prosecutor appealed, arguing that detention on remand should also be based on the risk of the applicant absconding.

13. Meanwhile, on 11 November 1991, the Investigating Judge ordered that the applicant’s contacts with his defence counsel should take place under the surveillance of the court because of the existence of a danger of collusion. The Investigating Judge found that this measure was necessary because co-suspects were still at large, several witnesses had not yet been heard and there was a risk that the applicant could influence them. The Investigating Judge stated that the validity of this order would expire at the latest when the two-month statutory time-limit for detention on remand based on the risk of collusion would end. The applicant appealed against this decision. He submitted that he did not oppose this measure in principle, however, the measure constituted an unnecessary limitation on his defence rights and the Investigating Judge had failed to order this measure within 14 days as prescribed by law.

14. On 21 November 1991 the Review Chamber dismissed the applicant’s appeal against the Investigating Judge’s search warrant and the order for surveillance of the applicant’s contacts with his defence counsel. As regards the complaint about the surveillance of the applicant’s contacts with counsel, the Review Chamber found the Investigating Judge’s decision to be correct. This order did not involve any criticism of counsel or any reproach of conduct contrary to law or the disciplinary rules of the members of the bar, but merely had the purpose of preventing any contact whatsoever with third persons in order not to endanger the success of the criminal investigation. The present case concerned the complicated business relations of the SDBV and several other companies managed by the applicant, and the flow of money between them. Further witnesses could only be identified after all the documents seized had been examined and the applicant was to be prevented from influencing them. Furthermore, the decision had been taken within the time limit prescribed by S. 193 § 3 of the Code of Criminal Procedure. The Review Chamber also found the applicant’s complaint that he did not have sufficient access to his case-file unfounded. The Investigating Judge had granted access to the file to the official receiver of the SDBV company and the applicant’s defence counsel, the latter also being given the possibility to make copies of the documents in the file. The applicant’s counsel visited him repeatedly and could have given him copies if he so wished. Moreover, when questioned by the Investigating Judge, the applicant was informed of the contents of the file and about the statements of witnesses already heard.

15. On 28 November 1991 the Graz Senior Public Prosecutor commented on the applicant’s appeal of 20 November 1991. These comments were not served on the applicant.

16. On 12 December 1991 the Graz Court of Appeal (Oberlandesgericht) dismissed the appeal lodged by the applicant but granted the Public Prosecutor’s appeal. It found that a serious suspicion existed against the applicant and referred to the details of the criminal investigation. There also existed a danger that the applicant would abscond.

17. On 15 January 1992 the Review Chamber, after having held an oral hearing, dismissed a further request of the applicant for release. On 13 February 1992 the Court of Appeal dismissed the applicant’s appeal. On 11 March 1992 the Review Chamber dismissed a further request for release by the applicant.

18. After his conviction on 21 June 1992, the applicant filed further requests for release from detention on remand. Such requests were refused by the Review Chamber on 3 February 1993 and 6 April 1993. Appeals were dismissed by the Court of Appeal on 18 February 1993 and 29 April 1993 respectively.

B. The trial against the applicant

19. On 14 February 1992 the Graz Public Prosecutor filed a bill of indictment against the applicant charging him with aggravated fraud.

20. On 21 April 1992 the trial against the applicant started before the Graz Regional Court. It lasted until 21 June 1992. In the course of the trial the Regional Court heard 52 witnesses, some of them repeatedly on the applicant’s request. Furthermore 5 experts on book-keeping, building and construction matters, real estate assessment, medicine and psychiatry were heard. The applicant frequently requested that the trial be adjourned for lengthy periods and, towards the end of the trial, requested that the trial be repeated or that the case be remitted to the Investigating Judge. On 21 June 1992 the court convicted the applicant of aggravated fraud and sentenced him to four and a half years’ imprisonment. It also acquitted the applicant of an additional charge of fraud raised by the Public Prosecutor at the trial.

21. On 9 September 1992 the judgment of some 150 pages and the transcript of the trial of some 1400 pages were served on the parties.

C. The plea of nullity and appeal proceedings

22. On 1 October 1992 the Public Prosecutor filed a plea of nullity and appeal against that part of the sentence concerning the applicant’s acquittal. On 5 October 1992 the applicant filed a plea of nullity and appeal.

23. On 22 October 1992 the applicant commented on the plea of nullity lodged by the Public Prosecutor. Since he claimed that until the expiration of the time-limit for filing his plea of nullity the defence had had insufficient possibilities to inspect the file, the Supreme Court, on 24 December 1992, decided that the applicant should be granted a new time- limit for filing his plea of nullity and appeal.

24. On 19 February 1993 the applicant again filed a plea of nullity and an appeal against sentence. The writ repeated in substance the arguments raised earlier.

25. On 30 March 1993 the Graz Public Prosecutor withdrew the plea of nullity.

26. On 27 April 1993 the Procurator General (Generalprokurator) submitted the following comments on the applicant’s plea of nullity:

"In the view of the Procurator General the plea of nullity of the accused Bernhard Lanz can be dealt with under Section 285d of the Code of Criminal Procedure. The transmission of a decision is requested. The plea of nullity lodged by the Public Prosecutor’s Office has been withdrawn by the attached declaration of 30 March 1993."

27. On 9 June 1993 the Supreme Court, sitting in camera, rejected as inadmissible the applicant’s plea of nullity.

28. On an unspecified date, the Senior Public Prosecutor submitted written comments on the applicant’s appeal.

29. On 30 August 1993 the Graz Court of Appeal, after an oral hearing in which the applicant and his defence counsel participated, granted the Public Prosecutor’s appeal against the applicant’s sentence and increased it to five and a half years’ imprisonment. In weighing the mitigating and aggravating circumstances, the court found that a higher sentence was called for.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

30. The following account of the relevant provisions of the Code of Criminal Procedure (Strafprozeßordnung) is based on the law in force until 1 January 1994.

31. According to S. 12 § 1 of the Code of Criminal Procedure, the Review Chamber at the First Instance Court supervises all measures taken by the Investigating Judge in the course of preliminary investigations.

32. According to S. 45 § 3 a person remanded in custody may meet his defence counsel in the absence of the Investigating Judge. However, if detention on remand has been ordered on the ground of a danger of collusion, the Investigating Judge may, during the first 14 days of the detention, be present when the remand prisoner meets his defence counsel. If due to specific circumstances a danger exists that contact with defence counsel may interfere with evidence, the Investigating Judge may order the extension of such surveillance until the bill of indictment is served. Surveillance of contact with defence counsel may only be exercised as long as the detention on remand is based on a danger of collusion (SS. 180 and 193 § 3).

33. Under S. 180 §§ 1 and 2, a person may be held in detention on remand if he is seriously suspected of having committed a criminal offence and if there is a risk of his absconding, of collusion, or that the person might commit further offences. According to S. 193, detention may not last more than two months where its sole justification is the risk of collusion; it may not last more than six months where one of the other grounds is relied upon. The Court of Appeal may, however, extend detention if so requested by the Investigating Judge or the Public Prosecutor, and if the difficulty or the scope of the investigation makes it necessary. In such cases the maximum duration of detention is three months where the measure is based on a risk of collusion alone, and one to two years if the term of imprisonment which the suspect risks is ten years or more, for the other grounds.

34. By virtue of SS. 194 and 195, it is open to the suspect to apply for release at any time. Such an application and any appeal against a decision ordering detention on remand must be examined by the Review Chamber at a private hearing in the presence of the accused or his defence counsel. According to S. 114, there is a further appeal against decisions of the Review Chamber to the Court of Appeal.

35. Under S. 285 (d) § 1 a plea of nullity may be rejected by the Supreme Court after deliberations in private if the court unanimously finds that the complaint should be dismissed as being manifestly ill-founded without any need for further deliberations.

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 5 § 4 OF THE CONVENTION

36. The applicant complains that in the proceedings concerning his requests for release from detention on remand the prosecution made submissions to which he had no possibility to reply.

37. The Court is of the opinion that this complaint falls to be considered under Article 5 § 4 of the Convention, which reads as follows:

“Everyone who is deprived of his liberty by arrest or detention shall be entitled to take proceedings by which the lawfulness of his detention shall be decided speedily by a court and his release ordered if the detention is not lawful.”

38. The applicant submits that the Court of Appeal dismissed his appeal against the Review Chamber’s refusal to order his release from detention on remand after it had heard the Senior Public Prosecutor, and without giving him the possibility to reply to those submissions. He points out that on 28 November 1991 the Senior Public Prosecutor submitted written observations to the Court of Appeal on the applicant’s appeal against the Review Chamber’s decision of 6 November 1991. The submissions were lengthy and carefully reasoned. In those submissions the Senior Public Prosecutor requested that the applicant’s detention on remand be ordered on the further ground of a risk of absconding. The Government’s argument that these submissions did not contain new relevant information is incorrect.

39. The Government submit that in the proceedings before the Review Chamber on the applicant’s request for release from detention on remand, oral hearings were held in which the applicant, assisted by counsel, and the Public Prosecutor participated. The applicant had therefore the opportunity to reply to the submissions made by the Public Prosecutor at the hearing. As regards appeal proceedings on such issues before the Court of Appeal, the Government submit that the standard phrase in the introduction to decisions taken by the Court of Appeal - “after having heard the Senior Public Prosecutor” - only meant that the Senior Public Prosecutor had taken note of an appeal. It did not imply that he or she had participated in the deliberations of the Court of Appeal or actually made submissions. However, even if a Senior Public Prosecutor makes written submissions to a Court of Appeal, the failure to serve them on a detainee does not violate Article 5 § 4 of the Convention as proceedings under this provision need not offer the same procedural guarantees as proceedings under Article 6 of the Convention. In particular, such a step is unnecessary if, like in the present case, those submissions contain no new aspects (see No. 20055/92, Moser v. Austria, Dec. 13.4.94, unpublished).

40. The Court recalls that Article 5 § 4 of the Convention entitles arrested or detained persons to take proceedings bearing upon the procedural and substantive conditions which are essential for the “lawfulness”, in Convention terms, of their deprivation of liberty (Brogan and Others v. the United Kingdom judgment of 29 November 1988, Series A no. 145-B, pp. 34-35, § 65). The domestic court dealing with such matters must provide the “guarantees of a judicial procedure”. The proceedings must be adversarial and must always ensure equality of arms between the parties - the prosecutor and the detainee (Grauzinis v. Lithuania, no. 37975/97, § 31, 10.10.2000).

41. These requirements are derived from the right to an adversarial trial as laid down in Article 6 of the Convention, which means, in a criminal case, that both the prosecution and the defence must be given the opportunity to have knowledge of and comment on the observations filed and the evidence adduced by the other party. According to the Court’s case-law, it follows from the wording of Article 6 – and particularly from the autonomous meaning to be given to the notion of “criminal charge” – that this provision has some application to pre-trial proceedings (Imbrioscia v. Switzerland judgment of 24 November 1993, Series A no. 275, p. 13, § 36). It thus follows that, in view of the dramatic impact of deprivation of liberty on the fundamental rights of the person concerned, proceedings conducted under Article 5 § 4 of the Convention should in principle also meet, to the largest extent possible under the circumstances of an on-going investigation, the basic requirements of a fair trial, such as the right to an adversarial procedure. While national law may satisfy this requirement in various ways, whatever method is chosen should ensure that the other party will be aware that observations have been filed and will have a real opportunity to comment thereon (see, mutatis mutandis, Brandstetter v. Austria judgment of 28 August 1991, Series A no. 211, p. 27, § 67 and Garcia Alva v. Germany, no. 23541/94, § 39, 13.2.2001).

42. The Court recalls further that Article 5 § 4 guarantees no right, as such, to appeal against decisions ordering or extending detention as the above provision speaks of “proceedings” and not of “appeal”. The intervention of one organ satisfies Article 5 § 4, on condition that the procedure followed has a judicial character and gives to the individual concerned guarantees appropriate to the kind of deprivation of liberty in question (Jecius v. Lithuania, no. 34578/97, § 100, ECHR 2000-IX). Nevertheless, a State which sets up a second level of jurisdiction for the examination of applications for release from detention must in principle accord to the detainee the same guarantees on appeal as at first instance (Toth v. Austria judgment of 12 December 1991, Series A no. 224, p. 23, § 84).

43. In the Court’s view the first instance proceedings before the Review Chamber do not raise any problem as hearings were held in which the applicant and the prosecution participated. This is also accepted by the applicant. The Court notes, however, that in the proceedings before the Court of Appeal on the appeal against the decision of the Review Chamber of 6 November 1991 the Senior Public Prosecutor, on 28 November 1991, submitted a written comment which was not served on the applicant. The Government submit that such a failure is not in breach of Article 5 § 4 because this provision would only require that the comments are served on the detainee if they contain relevant new information. They rely on a decision on admissibility of the Commission in the case of Moser v. Austria (No. 20055/92, Moser v. Austria, Dec. 13.4.94, unpublished).

44. It is true, as the Government indicate, that in the case of Moser v. Austria the Commission found that the failure to serve the Senior Public Prosecutor’s submissions on Mr. Moser did not infringe Article 5 § 4 as these submissions did not contain any relevant new aspect. But even if it is not always necessary that the procedure under Article 5 § 4 be attended by the same guarantees as those required under Article 6 § 1 of the Convention for criminal litigation, they have to be “truly adversarial” and must always ensure equality of arms between the parties (Grauzinis v. Lithuania, op.cit., § 30). Whether or not a submission by the prosecution deserves a reaction is a matter for the defence to assess (Bulut v. Austria judgment of 22 February 1996, Reports of Judgments and Decisions 1996-II, § 49). This is so under Article 6 of the Convention and the Court sees no reason why it should be different under Article 5 § 4 of the Convention.

45. The Court concludes that the applicant was not given the guarantees appropriate to the kind of deprivation of liberty in question. Accordingly, there has been a breach of Article 5 § 4 of the Convention

II.. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 3 (b) and (c) OF THE CONVENTION

46. The applicant complains that his right to a defence was prejudiced because his contacts with his defence counsel were placed under the surveillance of the Investigating Judge during the first two months of his detention on remand.

47. The Court finds that this complaint falls to be examined under Article 6 § 3 (b) and (c) of the Convention which read as follows:

“Everyone charged with a criminal offence has the following minimum rights: ...

b. to have adequate time and facilities for the preparation of his defence;

c. to defend himself in person or through legal assistance of his own choosing ..."

48. The applicant submits that contacts with defence counsel may only be subject to surveillance under extraordinary circumstances and for a very short period. Such a measure would only be justified if there are clear indications that the contacts can be misused. The mere allegation that unknown witnesses could be influenced, or documents not discovered in the course of a house search could be removed, is too vague to justify such a far reaching interference with an accused’s defence rights. Confidential conversations with defence counsel would have been necessary in order to formulate precise requests for the taking of evidence, which required comprehensive and detailed information on the course of the events.

49. The Government submit that the surveillance of the applicant’s contacts with his defence counsel had been necessary in order to ensure successful investigations as there was a risk that, without it, the contacts between the applicant and his defence counsel would lead to an interference with evidence. There was a serious suspicion that the applicant would try to influence employees of the SDBV or other still unknown witnesses, and to have documents removed. The temporary surveillance of the applicant’s contacts with his defence counsel at the beginning of the criminal investigation did not hinder him in the exercise of his defence rights. Contacts with counsel had not been prohibited and, after surveillance ceased, he had had at his disposal more than six weeks before the bill of indictment was served on him and more than four months before the trial commenced, during which time he could communicate freely with his lawyer in order to prepare his defence.

50. The Court recalls that an accused’s right to communicate with his defence counsel out of hearing of a third person is part of the basic requirements of a fair trial in a democratic society and follows from Article 6 § 3 of the Convention. If a lawyer were unable to confer with his client and receive confidential instructions from him without surveillance, his assistance would loose much of its usefulness, whereas the Convention is intended to guarantee rights that are practical and effective (S. v. Switzerland judgment of 28 November 1991, Series A no. 220, p. 16, § 48). In the latter case the Court noted that the risk of collusion merits consideration, however the possibility of several defence counsel collaborating with a view to co-ordinating their defence strategy was not sufficient to restrict the accused’s rights of defence (loc. cit., p. 16, § 49).

51. The Court observes that the surveillance of the applicant’s contacts with his defence counsel lasted from 25 October until 25 December 1991 because of a risk that the applicant might influence witnesses or remove documents not yet seized.

52. However, the Court cannot find that these reasons are sufficient to justify the measure. Surveillance by the investigating judge of the contacts of a detainee with his defence counsel is a serious interference with an accused’s defence rights and very weighty reasons should be given for its justification. This was so in the case of Kempers v. Austria where the applicant was suspected of being the member of a gang and utmost confidentiality was necessary in order to catch the other members (No. 21842/93, Kempers v. Austria, Dec. 27.2.97, unpublished). In the present case such extraordinary features cannot be made out. The Court finds that the domestic courts essentially relied on a risk of collusion, but this was the very reason for which detention on remand had already been ordered. The restriction on contacts with defence counsel for a person who is already placed in detention on remand is an additional measure which requires further arguments. The Court cannot find that the Austrian courts or the Government have furnished convincing arguments in this respect.

53. There has, therefore, been a violation of Article 6 § 3 (b) and (c) of the Convention.

III.. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 1 OF THE CONVENTION

54. The applicant also complains that in the criminal proceedings against him the Procurator General submitted comments on his plea of nullity to the Supreme Court and the Senior Public Prosecutor submitted comments on his appeal which were not served on him. He relies on Article 6 of the Convention, which, in so far as relevant, provides:

"In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a fair and public hearing ... by an ... impartial tribunal established by law ..."

55. The applicant submits that in respect of both sets of proceedings the principle of equality of arms has been violated. As regards the appeal proceedings, he submits that the written submissions of the Senior Public Prosecutor would have been important for him because, without them, he could not properly prepare himself fully for the appeal hearing. At such a hearing, defence counsel has to reply immediately to the submissions of the Senior Public Prosecutor.

56. As regards the proceedings on the plea of nullity, the Government, referring to the Bulut v. Austria judgment (op.cit.), refrained from any further submissions. As regards the appeal proceedings, the Government acknowledged the facts but argued that, because an oral hearing had been held in which the Senior Public Prosecutor essentially repeated his written submissions, there was no need to serve the latter on the applicant..

57. The Court recalls that under the principle of equality of arms, as one of the features of the wider concept of a fair trial, each party must be afforded a reasonable opportunity to present his case under conditions that do not place him at a disadvantage vis-à-vis his opponent (Dombo Beheer B.V. v. the Netherlands judgment of 27 October 1993, Series A no. 274, p. 19, § 33; Ankerl v. Switzerland judgment of 23 October 1996, Reports 1996-V, p. 1567, § 38). In this context, importance is attached to appearances as well as to the increased sensitivity to the fair administration of justice (Bulut v. Austria judgment, op. cit., § 47).

58. As regards the contents of submissions filed by the prosecution, the Court recalls further that the principle of the equality of arms does not depend on further, quantifiable unfairness flowing from a procedural inequality. It is a matter for the defence to assess whether a submission deserves a reaction. It is therefore unfair for the prosecution to make submissions to a court without the knowledge of the defence (Bulut v. Austria judgment, op.cit. § 49).

59. In the present case the Procurator General filed a short comment on the applicant’s plea of nullity which has not been communicated to the applicant.

60. The Court observes, that in the case of Bulut v. Austria it has found a breach of the principle of equality of arms because the Procurator General had submitted to the Supreme Court comments on a plea of nullity - similar to those made in the present case - without bringing them to the attention of the accused. The Court sees no reason to come to a different conclusion in the present case and finds that the principle of equality of arms has not been respected in the proceedings before the Supreme Court.

61. As regards the appeal proceedings, the parties agree that the Senior Public Prosecutor submitted written observations on the applicant’s appeal which were not served on the applicant. The Government argue, however, that because an oral hearing was held in which the Senior Public Prosecutor essentially repeated his written submissions, there was no need to serve these observations on the applicant.

62. The Court is not persuaded by the Government’s argument. It finds that the situation is essentially the same as in the case of Brandstetter v. Austria where the Court found a breach of Article 6 § 1 on account of the failure of the Court of Appeal to communicate to the accused observations filed by the Senior Public Prosecutor (Brandstetter v. Austria judgment of 28 August 1991, Series A no. 211, §§ 64-69). In that case the Court did not attach any weight to the fact that upon Mr. Brandstetter’s appeal hearings were held before the Court of Appeal. The Court cannot see why a different approach should be taken in the present case. In a system where the filing of written observations by the parties before a hearing is not excluded and where a court, therefore, when deliberating on a case has at its disposal in addition to oral statements made at a hearing written statements filed beforehand, a party which is not informed about written submissions of the opposing party and thus deprived from reacting thereto is put at a substantial disadvantage vis-à-vis its opponent.

63. In view of the above, the Court concludes that the principle of the equality of arms has also not been respected in the proceedings before the Court of Appeal.

64. There has, therefore, been a violation of Article 6 § 1 on account of the Attorney-General’s submission of observations to the Supreme Court without the applicant’s knowledge and the Senior Public Prosecutor’s submissions to the Court of Appeal.

IV. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

65. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

66. The applicant claims 5.000,000 Austrian schillings (ATS) i.e. 363,364.17 euros (EUR) as pecuniary damage and submits that as a consequence of the criminal proceedings against him his business had gone bankrupt. Furthermore, he claims 1.000,000 ATS i.e. 72,672.83 EUR as non-material damage. He submits that as a consequence of the criminal proceedings against him he is suffering from psychic disturbances and needs regular medical treatment ever since.

67. The Government dispute the applicant’s compensation claim. In their view the applicant has not substantiated his claim sufficiently and, in any event, a finding of a violation would in this case constitute sufficient satisfaction.

68. The Court finds no causal link between the violations of the Convention found and the claim for pecuniary damage. It accordingly dismisses the claim under this head (see, inter alia, the Demir and Others v. Turkey judgment of 23 September 1998, Reports 1998-VI, p. 2660, § 63).

69. However, the Court considers that the applicant has suffered certain non-pecuniary damage, which is not sufficiently compensated by the finding of a violation. Making its assessment on an equitable basis, the Court awards the applicant 3000 EUR under this head.

B. Costs and expenses

70. For costs incurred in the domestic proceedings the applicant claims 4,788,455.40 ATS i.e. 347,990.62 EUR. In the proceedings before the Convention organs the applicant, without specifying his claim, requests the court to grant a reasonable amount. These claims are disputed by the Government.

71. The Court recalls that, according to its case-law, it has to consider whether the costs and expenses were actually and necessarily incurred in order to prevent or obtain redress for the matter found to constitute a violation of the Convention and were reasonable as to quantum (see, for instance, Bladet Tromsø and Stensaas v. Norway [GC], no. 21980/93, § 80, 20.5.99). The Court considers that these conditions are only met as regards the costs incurred for the applicant’s appeal against the Investigating Judge’s decision of 11 November 1991, ordering surveillance of the applicant’s contacts with his defence counsel, which the applicant puts at 6,797 ATS i.e. 493,96 EUR. Consequently the Court awards this sum.

72. As regards the claim for costs incurred in the Strasbourg proceedings the Court observes that the applicant, who has benefited of legal aid, has not specified the amount or submitted any documents in support of his claim, although having been reminded to do so. Accordingly, no award can be made under this head.

C. Default interest

73. According to the information available to the Court, the statutory rate of interest applicable in Austria at the date of adoption of the present judgment is 4% per annum.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been a violation of Article 5 § 4 of the Convention;

2. Holds that there has been a violation of Article 6 § 3 (b) and (c) of the Convention;

3. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;

4. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final according to Article 44 § 2 of the Convention, the following amounts:

(i) EUR 3,000 (three thousand euros) in respect of non-pecuniary damage;

(ii) EUR 493,96 (four hundred ninety three euros ninety six cents) in respect of costs and expenses;

(b) that simple interest at an annual rate of 4% shall be payable from the expiry of the above-mentioned three months until settlement;

5. Dismisses the remainder of the applicant’s claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 31 January 2002, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Erik Fribergh Christos Rozakis
Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije