(Čl. 5) Pravo na slobodu i bezbednost
(Čl. 5-1-a) Na osnovu osude
(Čl. 5-3) Dužina predraspravnog lišenja slobode
(Čl. 5-3) Osnovanost predraspravnog lišenja slobode
(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Krivični postupak
(Čl. 6-1) Suđenje u razumnom roku
(Čl. 35) Uslovi prihvatljivosti
(Čl. 35-1) Rok od četiri meseca (ranije rok od šest meseci)
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Predmet je proizašao iz predstavke (br. 27561/02) protiv Republike Turske, koju je Sudu podneo turski državljanin. g. Sami Solmaz na dan 17. juna 2002.
Podnosilac je rođen i živi u Ankari. Njega su januara 1994. godine uhapsili i priveli pripadnici antiterorističke policije, pod sumnjom da je učestvovao u aktivnostima ilegalne oružane organizacije TKP/ML (Türkiye Komünist Partisi/Marksist Leninist). Dana 7. februara, izveden je pred javnog tužioca a nakon toga pred istražnog sudiju Suda državne sigurnosti Istanbul. Istog dana je istražni sudija podnosiocu odredio istražni pritvor.

U isto vreme, sličan predmet koji se odnosio na aktivnosti organizacije TKP/ML bio je pred trećim većem Suda državne sigurnosti Istasnbul. Nakon sukoba nadležnosti između dva veća tog suda, 14. marta 1995. je Kasacioni sud odlučio da spoji podnosiočev predmet i predmet koji je bio pred trećim većem. Shodno tome, broj optuženih povećao se na šesnaest.

Tokom postupka, sud je održao četrdeset osam rasprava. Podnosilac nije prisustvovao jednom broju rasprava. Na kraju svake rasprave, Sud državne sigurnosti odbio je podnosiočev zahtev za puštanje na slobodu do suđenja, s ozbirom na prirodu dela, stanje dokaza i sadržaj spisas. Na dan 12. juna 2000, Sud državne sigurnosti Istanbul proglasio je podnosioca krivim i izrekao mu kaznu doživotnog zatvora, koju je Kasacioni sud dana 15. maja 2001, poništio iz procesnih razloga. Predmet je vraćen Sudu državne sigurnosti Istanbul na dalje razmatranje, a podnosilac je ostao u pritvoru. Predmet je ponovo pokrenut s 15 optuženih, uključujući podnosioca.

Sudovi državne sigurnosti su ukinuti ustavnim amandmanom usvojenim 7. maja 2004. Nakon toga, podnosiočev predmet prebačen je na Porotnički sud Istanbul. Nakon sedamnaest rasprava, Porotnički sud Istanbul je 31. januara 2005. podnosioca osudio i izrekao mu kaznu doživotnog zatvora, međutim, Kasacioni sud ponovo poništio odluku prvostepenog suda. Predmet je nastavljen pred Porotničkim sudom Instanbul, gde je postupak još uvek bio u toku u momentu razmatranja predmeta pred ESLJP.

Podnosilac se žalio na to da je njegov pritvor prekoračio zahtev “razumnog vremenskog roka” iz člana 5, stav 3 Konvencije kao i na povredu člana stav 1 u odnosu na dužinu krivičnog postupka, koji je, nakon više od dvanaest godina, još uvek u toku.

Sud je jednoglasno doneo odluku da se došlo do kršenja člna stav 3 i člana 6 stav 1 Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

DRUGO ODJELJENJE

PREDMET SOLMAZ PROTIV TURSKE

(Predstavka br. 27561/02)

PRESUDA

STRASBOURG

16. januar 2007.

KONAČNI TEKST

16/04/2007

Ova presuda će postati konačna u okolnostima određenim članom 44, stav 2. Konvencije. Može podlijegati priređivačkoj reviziji.

U predmetu Solmaz protiv Turske, Evropski sud za ljudska prava (Drugo odjeljenje), koji je zasijedao kao Vijeće u sastavu:

g. A.B. BAKA, predsjednik,
g R. TÜRMEN,
g M. UGREKHELIDZE,
gđa A. MULARONI,
gđa E. FURA-SANDSTRÖM,
gđa D. JOČIENĖ,
g. D. POPOVIĆ, sudije,
i gđa S. DOLLÉ, registrar Odjeljenja,

nakon vijećanja bez prisustva javnosti, održanog 12. decembra 2006, donosi sljedeću presudu, usvojenu navedenog datuma:

POSTUPAK

Predmet je proizašao iz predstavke (br. 27561/02) protiv Republike Turske, koju je Sudu, u skladu sa članom 34. Konvencije za zaštitu ljudskih prava i temeljnih sloboda (“Konvencija”) podnio turski državljanin. g. Sami Solmaz (“podnosilac”), na dan 17. juna 2002.
Podnosioca su zastupali gđa. F.G. Yolcu, gđa G. Altay i Mr H. Karakuş, advokati iz Istanbula. Vlada Turske (“Vlada”) nije imenovala zastupnika u postupku pred Sudom.
Na dan 29. juna 2005, Sud je odlučio da predstavku proslijedi Vladi. U skladu s odredbama člana 29, stav 3. Konvencije, odlučio je da meritum predstavke razmatra u isto vrijeme kad i prihvatljivost.

ČINJENICE

I. OKOLNOSTI U PREDMETU

Podnosilac je rođen 1966. i živi u Ankari.
Na dan 23. januara 1994, službena lica Odjeljenja za borbu protiv terorizma Centra sigurnosti Istanbul su podnosioca uhapsili i priveli, pod sumnjom da je učestvovao u aktivnostima ilegalne oružane organizacije pod nazivom TKP/ML(Türkiye Komünist Partisi/Marksist Leninist, Turska komunistička partija / marksističko-lenjinistička).
Na dan 7. feburara 1994, podnosilac je izveden pred javnog tužioca, a a nakon toga pred istražnog sudiji Suda državne sigurnosti Istanbul. Istog dana je istražni sudija podnosiocu odredio istražni pritvor.
Na dan 31. marta 1994, javni tužilac podnio je optužnicu kojom se podnosiocu i još četvorici lica na teret stavljaju članstvo u ilegalnoj oružanoj organizaciji i učešće u aktivnostima koje podrivaju ustavni poredak države.
U vrijeme tih događaja, sličan predmet koji se odnosio na aktivnosti organizacije TKP/ML bio je pred trećim vijećem Suda državne sigurnosti Istasnbul. Nakon sukoba nadležnosti između dva vijeća tog suda, 14. marta 1995. je Kasacioni sud odlučio da spoji podnosiočev predmet i predmet koji je bio pred trećim vijećem. Shodno tome, broj optuženih povećao se na šesnaest.
Podnosilac nije prisustvovao jednom broju rasprava.
Tokom postupka, sud je održao četrdeset osam rasprava. Na kraju svake rasprave, Sud državne sigurnosti odbio je podnosiočev zahtjev za puštanje na slobodu do suđenja, s ozbirom na prirodu djela, stanje dokaza i sadržaj spisas.
Na dan 12. juna 2000, Sud državne sigurnosti Istanbul proglasio je podnosioca krivim i izrekao mu kaznu doživotnog zatvora.
Na dan 15. maja 2001, Kasacioni sud je odluku poništio iz procesnih razloga. Predmet je vraćen Sudu državne sigurnosti Istanbul na dalje razmatranje, a podnosilac je ostao u pritvoru. Predmet je ponovo pokrenut s 15 optuženih, uključujući podnosioca.
Na dan 8. februara 2002, podnosiočev advojakt je tražio da se posnosilac, zbog lošeg zdravstvenog stanja, pusti na slobodu do suđenja. Podnio je ljekarski izvještaj koji potvrđuje da g. Solmaz boluje od Wernicke-Korsakoffog sindroma (poremećaj mozga izazvan nedostatkom tiamina, obično povezan s alkoholizmom). Sud je advokatov zahtjev odbacio, insistirajući da podnosilac može da se liječi u zatvoru. Uz to, sud je smatrao da, s obzirom na prirodu djela, stanje dokaznog materijala i sadržaj spisa, podnosilac treba da ostane u pritvoru do suđenja.
Nakon prigovora podnosiočevog advokata, sud je 8. februara 2002. preispitao svoju odluku. Na osnovu medicinskog izvještaja i s obzirom na dužinu vremena koje je podnosilac već proveo u pritvoru, sud je 18. februara 2002. naložio da se pusti do suđenja. Dalje je smatrao da postoji vjerovatnoća da će konačna odluka suda biti u korist podnosioca.
Sudovi državne sigurnosti su ukinuti ustavnim amandmanom usvojenim 7. maja 2004. Nakon toga, podnosiočev predmet prebačen je na Porotnički sud Istanbul.
Nakon sedamnaest rasprava, Porotnički sud Istanbul je 31. januaara 2005. podnosioca osudio i izrekao mu kaznu doživotnog zatvora, u skladu sa članom 146. Krivičnog zakona.
Međutim, nepoznatog datuma je Kasacioni sud ponovo poništio odluku prvostepenog suda. Predmet je nastavljen pred Porotničkim sudom Instanbul, gdje je postupak još uvijek u toku.

II. RELEVANTNI DOMAĆI ZAKONI

Član 63. Krivičnog zakona (Zakon br. 5237) predviđa:

“Sve vrijeme odsluženo zbog okolnosti koje su nastale prije nego što je presuda postala konačna, a koje su rezutirale ograničenjem slobode ličnosti, oduzimaju se od izrečene kazne. (...)”

PRAVO

I. PRIHVATLJIVOST

Sud primjećuje da predstavka nije očigledno neutemeljana u smislu člana 35, stav 3. Konvencije. Dalje primjećuje da nije neprihvatljiva ni po jednom drugom osnovu. Stoga se mora proglasiti prihvatljivom.

II. NAVODNO KRŠENJE ČLANA 5, STAV 3. KONVENCIJE

Podnosilac se žalio na to da je njegov pritvor prekoračio zahtjev “razumnog vremenskog roka” iz člana 5, stav 3, koji u relevantnom dijelu kaže:

Član 5, stav 3.

“Svako ko bude uhapšen ili pritvoren u skladu s odredbama stava 1(c) ovog člana ima ... pravo na suđenje u razumnom vremenskom roku, ili da bude pušten na slobodu do suđenja. Puštanje može biti uslovljeno garancijom pojavljivanja na suđenju.”

Vlada insistira da je podnosiočev pritvor revidiran u redovnim intervalima. Međutim, u svjetlu težine onog što mu se stavljalo na teret i dokaza u spisu, sud je morao produžiti pritvor do suđenja.
Podnosilac tvrdi da je dužina pritvora bila nerazumna. Dalje tvrdi da odluka domaćeg suda kojom se nalaže produžetak pritvora ne opravdava pretjeranu dužinu tog pritvora.

A. Period koji se uzima u obzir

1. Rekapitulacija relevantne sudske prakse

Sud pocrtava da riječ “presuda” u smislu člana 5, stav 1 (a), treba da se shvati tako da znači i potvrdu krivice, nakon što je ustanovljeno u skladu sa zakonom da je djelo izvršeno, i nametanje kazne ili druge mjere koja podrazumijeva lišenje slobode (vidi Van Droogenbroeck protiv Belgije, presuda od 24. juna 1982, Serija A, br. 50, str. 19, stav 35). Pritvor osobe osuđene u prvom stepenu, bilo daje do tada bila u pritvoru ili ne, ulazi pod član 5, stav 1 (a), koji kaže:

“1. Svako ima pravo na slobodu i sigurnost ličnosti. Niko neće biti lišen slobode, izuzev u sljedećim slučajevima i u skladu s procedurom propisanom zakonom:

(a) zakonitog lišenja slobode osobe nakon presude nadležnog suda; ...”

Prema tome, ako je podnosilac bio u pritvoru do suđenja po članu 5, stav 3, taj oblik čuvanja bi se završio na dan kad se donese odluka o onome za što se tereti, čak i ako je to odluka prvostepenog suda (vidi Wemhoff protiv Njemačke, presuda od 27. juna1968, Serija A, br. 7, str. 23, stav 9). Sud dodatno primjećuje da osoba koja je imala razloga da se žali na produženje pritvora nakon presude, a do odgođene žalbe, ne može da se poziva na član 5, stav 3, ali bi mogla navesti kršenje zahtjeva “razumnog vremenskog roka” iz člana 6, stav 1. Konvencije (ibid.).
Ovaj opći princip postavljen u presudi Wemhoff potvrđen je u presudi B. protiv Austrije (presuda od 28. marta 1990, Serija A, br. 175, str. 23, stav 9). S obzirom na suštinsku vezu između stava 3. i podstava 1(c) člana 5, osoba osuđena u prvom stepenu i u pritvoru do žalbe ne može se smatrati pritvorenom u svrhu izvođenja pred nadležnu sudsku vlast na osnovu razumne sumnje da je izvršila krivično djelo.
Postoji značajna razlika među potpisnicama po pitanju da li je osoba osuđena u prvom stepenu počela služiti kaznu zatvora dok je žalbeni postupak još u toku. Međutim, Sud je u presudi B. protiv Austrije smatrao da bitne garancije člana 5, stav 3. Konvencije ne zavise od domaćeg zakonodavstva (ibid., stav 39). Prema tome, čak i ako domaće zakonodavstvo države članice predviđa da izrečena kazna postaje konačna tek po završetku svih žalbi, pritvor dolazi do kraja u smislu Konvencije trenutka kad se utvrdi krivica i izrekne kazna u prvom stepenu.
U predmetu Neumeister protiv Austrije (presuda od 27. juna 1968, Serija A, br. 8, str. 37, stav 6), inicijalni period pritvora podnosioca završio se šest mjeseci prije datuma kad je podnio predstavku Komisiji. Shodno tome, Sud je smatrao da ne može ispitivati da li je prvi period bio kompatibilan s Konvencjiom. Međutim, dalje je rekao da, u slučaju da je podnosilac osuđen, prvi period bi se u normalnim okolnostima oduzeo od trajanja izrečene zatvorske kazne; time bi se smanjila stvarna dužina zatvorske kazne koja bi se mogla očekivati. Sud je, shodno tome, odlučio da prvi period treba da se uzme u obzir pri ocjeni da li je podnosiočev kasniji pritvor bio razuman (ibid.). Pritom je Sud objasnio da bi bilo pretjerano formalistički tražiti od podnosioca koji se žali na dužinu pritvora u istom krivičnom postupku tražiti da podnese novu predstavku organima Konvencije nakon kraja svakog perioda pritvora do suđenja (vidi Neumeister, str. 38, stav 7). Uz to, Sud je primijetio da bi takav zahtjev preopteretio sistem Konvencije višestrukim predstavkama koje bi podnosio isti podnosilac, s istom pritužbom vezanom za zasebne periode pritvora, ali koji su u slijedu (ibid.).
Iz gornjeg objašnjenja se može izvesti da su presude Wemhoff i Neumeister (donesene istog dana) jedna s drugom komplementarne, jer prva određuje kad prestaje da se primjenjuje relevantni period po članu 5, stav 3, a druga objašnjava primjenu pravila od šest mjeseci po članu 35, stav 1. Konvencije i izračunavanje ukupne dužine periodâ pritvora do suđenja.
Sud i u novijim presudama slijedi isti pristup. Smatra da, ako optuženi bude u pritvoru više od dva ili više zasebnih perioda prije suđenja, garancija “razumnog vremenskog roka” iz člana 5, stav 3. traži globalnu ocjenu akumuliranih perioda (vidi Kemmache protiv Francuske (br. 1 i br. 2), presuda od 27. novembra 1991, Serija A, br. 218, stav 44; I.A. protiv Francuske, presuda od 23. septembra 1998, Izvještaji o presudama i odlukama, 1998-VII, str. 2979, stav 98; Vaccaro protiv Italije, br. 41852/98, stavovi 31-33, 16. novembar 2000; i Mitev protiv Bugarske, br. 40063/98, stav 102, 22. decembar 2004). U tim predmetima, za razliku od presude u predmetu Neumeister, nema nikakvog upućivanja na primjenu pravila od šest mjeseci.
Međutim, donedavno je pristup usvojen u turskim predmetima koje je Sud razmatrao po članu 5, stav 3. bio malo drugačiji od gore navedenog. Ako je predstavka podnesena više od šest mjeseci nakon završetka inicijalnog perioda pritvora, Sud je pritužbe na te periode proglašavao neprihvatljivim. Međutim, u odlučivanju o tome da li je posljednji period pritvora bio razuman, u obzir su se uzimali prethodni periodi pritvora kojima je podnosilac već bio podvrgnut (vidi, između ostalog, Kalay protiv Turske, br. 16779/02, stav 34, 22. septembar 2005; Gıyasettin Altun protiv Turske, br. 73038/01, stav 28, 24. maj 2005; Çiçekler protiv Turske, br. 14899/03, stav 61, 22. decembar 2005; Bahattin Şahin protiv Turske (odluka), br. 29874/96, ECHR 17. oktobar 2000, i Köse protiv Turske (odluka), br. 50177/99, ECHR 2. maj 2006)_.
Međutim, u novijoj presudi u predmetu Baltacı protiv Turske (br. 495/02, stav 44-46, 18. juli 2006), Sud je ponovo uveo globalni pristup, tako što je izvršio ocjenu akumuliranih perioda pritvora, bez spominjanja pravila od šest mjeseci.
Iz gornje rekapitulacije njegove sudske prakse, Sud zakjučuje da je u predmetima ove vrste stvorena konfuzija po pitanju primjene pravila od šest mjeseci. Sud naglašava da to pravilo, kao odraz želje ugovornih strana da spriječe da se ranije odluke dovode u pitanje nakon protoka neograničene količine vremena, služi interesima ne samo odgovorne vlade, već i pravnoj sigurnosti kao vrijednosti za sebe. Ona postavlja vrenenska ograničenja nadzora koji vrše organi Konvencije, te signalizira i pojedincima i državnim vlastima koji je to period nakon kojeg takav nadzor više nije moguć. Stoga Sud nema otvorenu mogućnost da po strani ostavi primjenu pravila od šest mjeseci, samo zato što data vlada nije po tom osnovu uložila preliminarni prigovor (vidi Walker protiv Ujedinjenog Kraljevstva (odluka), br. 34979/97, ECHR 2000-I).
U svjetlu gore predočenih objašnjenja, Sud želi svojim razmatranjima ovog predmeta razjasniti primjenu pravila od šest mjeseci u slučajevima višestrukih perioda pritovora u smislu člana 5, stav 3. Konvencije.

2. Pristup u konkretnom predmetu

Sud primjećuje da je u ovom predmetu podnosiočev pritvor do suđenja počeko kad je uhapšen, 23. januara 1994. Bio je pritvoren u smislu člana 5, stav 3. Konvencije sve dok Sud državne sigurnotsi Istanbul nije 12. juna 2000. donio presudu. Od tog datuma do 15. maja 2001, kad je Kasacioni sud poništio odluku prvostepenog suda, bio je u pritvoru “nakon presude nadležnog suda” u smislu člana 5, stav 1(a), te shodno tome, taj period pritvora ne ulazi u opseg člana 5, stav 3 (vidi B. protiv Austrije, navod gore, stavovi 33-39, i Kudła protiv Poljske [Veliko vijeće], br. 30210/96, stav 104, ECHR 2000-XI). Od 15. maja 2001. do puštanja na slobodu do suđenja, na dan 18. febrara 2002, podnosilac je ponovo bio u pritvoru do suđenja u smislu člana 5, stav 3. Konvencije.
Sud primjećuje da, u odsustvu domaćih pravnih lijekova, vremensko ograničenje od šest mjeseci počinje da teče od čina na koji se pritužba odnosti. Bez obzira na to, Sud potvrđuje i naglašava razmatranja iz predmeta Neumeister, navedena u gornjem tekstu (vidi stav 27. gore), naročito potrebu da se izbjegne pretjerani formalizam i nametanje pretjeranog tereta ne samo na podnosioca, već i na nadzorni mehanizam Konvencije (vidi Neumeister, navod gore, str. 38, stav 7). To naročito važi u okolnostima ovog predmeta, gdje je krivični postupak bio u toku, u fazi žalbe, a podnosilac je i dalje bio lišen slobode, mada po članu 5, stav 1(a) Konvencije.
Shodno tome, Sud smatra da u ovom predmetu, višestruki periodi pritvora u slijedu trebaju da se posmatraju kao cjelina, a da period od šest mjeseci treba početi da teče od kraja posljednjeg perioda pritvora do suđenja, tj. od 18. februara 2002.
Sud dalje primjećuje da, u skladu sa članom 63. Krivičnog zakona, svaki period zatvora odslužen prije nego što je presuda kojom se pojedinac lišava slobode postane konačna oduzima se od kazne (vidi stav18. gore). Da bi se ocijenilo koliko je razuman period podnosiočevog pritvora do suđenja, Sud, shodno tome, treba da izvrši globalnu ocjenu akumuliranih perioda pritvora u smislu člana 5, stav 3. Konvencije (vidi, mutatis mutandis, Neumeister, navod gore, str. 37, stav 6). Po tome Sud zaključuje da, nakon što oduzme periode kad je podnosilac bio u pritvoru nakon presude u smislu člana 5, stav 1(a) Konvencije, od ukupnog vremena lišenja slobode, period koji će se u ovom predmetu uzeti u razmatranje je skoro sedam godina i dva mjeseca.

B. Razumnost dužine pritvora

1. Principi ustanovljeni sudskom praksom Suda

Sud pocrtava da pitanje da li je period pritvora razuman ili nije ne može da se razmatra u apstraktnom smislu. Da li je razumno da optuženi bude u pritvoru je pitanje koje se mora ocjenjivati u svakom predmetu, na osnovu posebnih karakteristika tog predmeta. Kontinuirani pritvor može se u datom predmetu opravdati samo ako postoje konkretne naznake istinske potrebe u smislu javnog interesa koji će, bez štete po pretpostavku nevinosti, pretegnuti nad potrebom poštivanja slobode pojedinca, kako je garantira član 5. Konvencije (vidi, uz ostale izvore, Kudła protiv Poljske [Veliko vijeće], navod gore, stavovi 110-11).
Prvenstveno je na domaćim vlastima da osiguraju da, u datom predmetu, pritvor optuženog do suđenja ne pređe razuman vremenski rok. U tom smislu, domaće vlasti moraju ispitati sve činjenice koje govore za ili protiv postojanja gore pomenutog uslova javnog interesa, kojim bi se opravalo odstupanje od pravila iz člana 5, te ih mora navest u odlukama po zahtjevima za puštanje na slobodu. Upravo na osnovu razloga datih u tim odlukama i dobro domentiranih činjenica koje podnosilac navodi u svojim žalbama, Sud treba da odluči da li je, ili nije, došlo do kršenja člana 5, stav 3. (vidi Labita protiv Italije [Veliko vijeće], br. 26772/95, stav 152, ECHR 2000-IV, i Kudła, navod gore, stav 110).
Postojanje razumne sumnje da je uhapšeni izvršio krivično djele je uslov sine qua non za zakonitost kontinuiranog pritvora, ali nakon protoka određenog vremena, to više nije dovoljno. Tada Sud mora ustanoviti da li drugi osnovi, koje su dali pravosudni organi, i dalje opravdavaju lišenje slobode. Tamo gdje su takvi osnovi “relevantni” i “dovoljni”, Sud mora, isto tako, biti siguran da su domaće vlasti pokazale “posebnu revnosnost” u vođenju postupka. Složenost i posebne karakteristike istrage jesu faktori koji se u tom pogledu uzimaju u obzir (vidi, naprimjer, Scott protiv Španije, presuda od 18. decembra 1996, Izvještaji 1996-VI, str. 2399-400, stav 74, i I.A. protiv Francuske, presuda od 23. septembra 1998, Izvještaji 1998-VII, str. 2978, stav 102).

2. Primjena ovih principa na okolnosti u ovom predmetu

Sud primjećuje da je Sud državne sigurnosti Istanbul razmatrao nastavak pritvora podnosioca na kraju svake rasprave, bilo po sopstvenom nahođenju ili po zahtjevu podnosioca. Sud, pak, primjećuje, na osnovu materijala u spisu, da je sud, kad je nalagao produžetak podnosiočevog pritvora, koristio identične, stereotipne fraze, poput “s obzirom na prirodu krivičnog djela, stanje dokaznog materijala i saržaj spisa” na kraju većine rasprava. mada, generalno govoreći, izraz “stanje dokaznog materijala” može biti relevantan faktor za postojanje ozbiljnih naznaka krivice, u ovom predmetu, pak, ne mogu sami opraavdati dužinu pritvora na koju se podnosilac žali (vidi Letellier protiv Francuske, presuda od 26. juna 1991, Serija A, br. 207; Tomasi protiv Francuske, presuda od 27. avgusta 1992, Serija A, br. 241-A; i Demirel protiv Turske,br. 39324/98, stav 59, 28. januar 2003.).
U tom kontekstu, Sud primjećuje da Sud državne sigurnosti Istanbul, u svojoj posljednjoj odluci da produži podnosiočev pritvor do ponovnog suđenja u prvom stepenu, nije ukazako u kojoj mjeri bi podnosiočevo puštanje predstavljalo rizik, nakon do tada više od osam godina pritvora (uključujući period zatvora nakon presude) (vidi Demirel, navod gore, stav 60).
Gore predočena razmatranja dovoljna su da Sudu omoguće da zaključi da osnovi dati za podnosiočev pritvor do suđenja nisu bili “dovoljni” i “relevantni” da opravdaju njegovo držanje u pritvoru skoro sedam godina i dva mjeseca. U takvim okolnostima, nije neophodno ispitivati da li je postupak vođen s posebnom revnosnošću.
Shodno tome, došlo je do kršenja člana 5, stav 3. Konvencije.

III. NAVODNO KRŠENJE ČLANA 6, STAV 1. KONVENCIJE

Podnosilac se žalio po članu 6, stav 1. Konvencije, na dužinu krivičnog postupka, koji je, nakon više od dvanaest godina, još uvijek u toku. U relevantom dijelu, član 6, stav 1. predviđa:

“Pri određivanju ... krivičnih optužbi protiv sebe, svako ima pravo na ... raspravu u razumnom vremenskom roku pred ... sudom...”

Vlada izjavljuje da je predmet bio složen, s obzirom na optužbe protiv podnosioca i potrebu da se organizira opsežno suđenje, u kojem je učestvovalo šesnaest optuženika i veliki broj svjedoka. Vlada tvrdi da ti faktori objašnjavaju dužinu postupka, te da se pravosudnim organima ne mogu imputirati bilo kakav nemar u radu ili kašnjenja. Navodi da je podnosilac sam doprinio dužini postupka, time što se nije pojavio na određenom broju rasprava. Nadalje insistira da njegov advokat na pet uzastopnih rasprava nije podnosio izjave odbrane.
Podnosilac tvrdi da zbog bolesti nije mogao da se pojavi na nekim od rasprava. Insistira, pak, da se ne može smatrati odgovornim za ukupnu dužinu postupka.
Sud primjećuje da je postupak počeo 23. januara 1994, kad je podnosilac uhapšen, i još uvijek je u toku pred Porotničkim sudom Istanbul. Shodno tome, postupak traje već dvaneest godina i jedanaet mjeseci, na dva sudska stepena, koji su predmet razmatrali po dva puta.
Sud često utvrđuje kršenje člana 6, stav 1. Konvencije, u predmetima koji pokreću pitanja slična pitanjima u ovoj predstavci (vidi Pélissier i Sassi protiv Francuske [Veliko vijeće], br. 25444/94, stav 67, ECHR 1999-II, i Ertürk protiv Turske, br. 15259/02, 12. april 2005).
Nakon razmatranja svih materijala koji su mu dostavljeni, te nakon što je uzeo u obzir svoju sudsku praksu po ovom pitanju, Sud smatra da je u ovom predmetu dužina postupka bila pretjerana, te da ne zadovoljava zahtjev “razumnog vremenskog roka”.
Shodno tome, došlo je do kršenja člana 6, stav 1. Konvencije.

IV. PRIMJENA ČLANA 41. KONVENCIJE

Član 41. Konvencije predviđa:

“Ako Sud utvrdi da je došlo do kršenja Konvencije ili njenih Protokola, a unutrašnje pravo date visoke strane ugovornice omogućava samo djelimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.”

A. Šteta

Podnosilac potražuje 25.000 eura (EUR) u pogledu materijalne štete, te EUR 12.500 za nematerijalnu štetu.
Vlada takvo potraživanje osporava.
Sud ne vidi bilo kakvu uzročnu vezu između utvrđenog kršenja i navodne materijalne štete, te, shodno tome, to potraživanje odbacuje. Međutim, prihvata da podnosilac mora da jeste pretprio određenu nematerijalnu štetu, na osnovu nepotrebne dužine pritvora do suđenja i krivičnog postupka, koja se ne može kompenzirati samo time što će se utvrditi kršenja. Uzimajući u obzir okolnosti samog predmeta, te u svjetlu svoje sudske prakse, Sud podnosiocu u tom smislu dodjeljuje EUR 10.000.

B. Troškovi postupka

U smislu troškova vezanih za zastupanje, podnosilac potražuje 400 novih turskih lira (TRY) (EUR 200) po osnovu troškova komunikacije i prevođenja, te TRY 6.700 (EUR 3.350) za troškove zastupanja. Tvrdi da ta suma uključuje putne troškove i troškove posjeta njegovog advokata, kao i rad vezan za postupak pred Sudom u pripremi predstavke i opservacija o prihvatljivosti i meritumu. Tvrdi da je njegov zastupnik primijenio tarifu koju Advokatska komora Istanbula preporučuje za predstavke ovom Sudu.
Vlada tvrdi da podnosiočevo potraživanje nije potkrijepljeno bilo kakvom dokumentacijom.
Na osnovu materijala koji su mu predočeni i odlučujući na ravnopravnom osnovu, Sud podnosiocu dodjeljuje EUR 2.500 na ime troškova postupka.

C. Zatezna kamata

Sud smatra da je primjereno da se zatezna kamata zasniva na sporednoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke, kojoj će se dodati tri procentna boda.

IZ OVIH RAZLOGA, SUD JEDNOGLASNO

proglašava predstavku prihvatljivom;
odlučuje da je došlo do kršenja člana 5, stav 3. Konvencije;
odlučuje da je došlo do kršenja člana 6, stav 1. Konvencije;
odlučuje

(a) da odgovorna država, u roku od tri mjeseca od datuma kad ova presuda postane konačna u skladu sa članom 44, stav 2. Konvencije, ima isplatiti podnosiocu sljedeće sume, koje će se konvertirati u nove turske lire, po kursnoj listi na dan isplate:

(i) EUR 10.000 (deset hiljada eura) na ime nematerijalne štete; (ii) EUR 2.500 (dvije hiljade pet stotina eura) na ime troškova postupka;

(iii) sve poreze kojima ti iznosi podliježu;

(b) da će se od isteka gore navedenog roka od tri mjeseca do isplate na gore navedenu sumu obračunavati osnovna kamata, po stopi koja je jednaka sporednoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke za period neplaćanja, plus tri procentna boda;

5. odbacuje preostali dio podnosiočevog potraživanja za pravično zadovoljenje.

Ovaj tekst izrađen je na engleskom i francuskom jeziku, na dan 16. januara 2007, u skladu s pravilom 77, stavovi 2. i 3. Pravila Suda.

S. DOLLÉ	A.B. BAKA
Sekretar	Predsjednik

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Ovaj prevod naručen je uz podršku Zakladnog fonda za ljudska prava Vijeća Evrope (www.coe.int/humanrightstrustfund).

SECOND SECTION

CASE OF SOLMAZ v. TURKEY

(Application no. 27561/02)

JUDGMENT

STRASBOURG

16 January 2007

FINAL

16/04/2007

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Solmaz v. Turkey, The European Court of Human Rights (Second Section), sitting as a Chamber composed of:

MrA.B. Baka, President,
MrR. Türmen,
MrM. Ugrekhelidze,
MrsA. Mularoni,
MrsE. Fura-Sandström,
MsD. Jočienė,
MrD. Popović, judges,
and Mrs S. Dollé, Section Registrar,

Having deliberated in private on 12 December 2006,

Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 27561/02) against the Republic of Turkey lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Turkish national, Mr Sami Solmaz (“the applicant”), on 17 June 2002.

2. The applicant was represented by Ms F.G. Yolcu, Ms G. Altay and Mr H. Karakuş, lawyers practising in Istanbul. The Turkish Government (“the Government”) did not designate an Agent for the purposes of the proceedings before the Court.

3. On 29 June 2005 the Court decided to communicate the application to the Government. Under the provisions of Article 29 § 3 of the Convention, it decided to examine the merits of the application at the same time as its admissibility.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

4. The applicant was born in 1966 and lives in Ankara.

5. On 23 January 1994 the applicant was arrested and placed in police custody by officers from the Anti-Terrorist Branch of the Istanbul Security Headquarters, on suspicion of being involved in the activities of an illegal armed organisation, namely the TKP/ML (Türkiye Komünist Partisi/Marksist Leninist, Turkish Communist Party / Marxist Leninist).

6. On 7 February 1994 he was brought before the public prosecutor and then the investigating judge at the Istanbul State Security Court. The same day, the investigating judge remanded the applicant in custody.

7. On 31 March 1994 the public prosecutor filed an indictment charging the applicant and four others with membership of an illegal armed organisation and involvement in activities which undermined the constitutional order of the State.

8. At the time of the events, a similar case concerning certain activities of the TKP/ML was pending before the third chamber of the Istanbul State Security Court. Following a jurisdictional conflict between two chambers of the court, on 14 March 1995 the Court of Cassation decided to join the applicant's case to the one pending before the third chamber. Consequently, the number of accused was increased to sixteen people.

9. The applicant did not attend a number of hearings.

10. In the course of the proceedings, the court held forty-eight hearings. At the end of each hearing the State Security Court rejected the applicant's requests for release pending trial, having regard to the nature of the offence, the state of the evidence and the content of the case file.

11. On 12 June 2000 the Istanbul State Security Court convicted the applicant as charged and sentenced him to life imprisonment.

12. On 15 May 2001 the Court of Cassation quashed the decision for procedural reasons. The case was remitted to the Istanbul State Security Court for further examination and the applicant remained in detention. The case was resumed with 15 accused, including the applicant.

13. On 8 February 2002 the applicant's lawyer requested the court to release the applicant pending trial due to his poor health. He submitted a medical report certifying that Mr Solmaz was suffering from Wernicke-Korsakoff syndrome (a brain disorder caused by thiamine deficiency, usually associated with alcoholism). The court dismissed the lawyer's request, maintaining that the applicant could be treated in prison. Moreover, it held that, considering the nature of the offence, the state of the evidence and the content of the file, the applicant should continue to be detained pending trial.

14. Following an objection by the applicant's lawyer, the court reconsidered its decision of 8 February 2002. On 18 February 2002, relying on a medical report and considering the length of the period which the applicant had already spent in detention, the court ordered his release pending trial. It further held that it was likely that the final decision of the court would be in favour of the applicant.

15. State Security Courts were abolished by constitutional amendments introduced on 7 May 2004. Subsequently, the applicant's case was resumed before the Istanbul Assize Court.

16. After holding seventeen hearings, on 31 January 2005 the Istanbul Assize Court convicted the applicant and sentenced him to life imprisonment in accordance with Article 146 of the Criminal Code.

17. However, on an unknown date the Court of Cassation quashed the decision of the first-instance court once again. The case was resumed before the Istanbul Assize Court, where it is still pending.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

18. Article 63 of the Criminal Code (Law no. 5237) provides:

“ Any term served due to circumstances which occurred before the judgment became final and which resulted in the restriction of personal liberty shall be deducted from the sentence. (...)”

THE LAW

I. ADMISSIBILITY

19. The Court notes that the application is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 of the Convention. It further notes that it is not inadmissible on any other grounds. It must therefore be declared admissible.

II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 5 § 3 OF THE CONVENTION

20. The applicant complained that his detention had exceeded the “reasonable time” requirement of Article 5 § 3, which reads, in so far as relevant, as follows:

Article 5 § 3

“Everyone arrested or detained in accordance with the provisions of paragraph 1 (c) of this Article shall be ... entitled to trial within a reasonable time or to release pending trial. Release may be conditioned by guarantees to appear for trial.”

21. The Government maintained that the applicant's detention had been reviewed at regular intervals. However, in view of the seriousness of the charges against him and the evidence in the case file, the court had had to extend his detention pending trial.

22. The applicant argued that the length of his detention had been unreasonable. He further contended that the domestic court's decisions ordering his continued detention had not justified its excessive length.

A. Period to be taken into consideration

1. Recapitulation of the relevant case-law

23. The Court reiterates that the word “conviction”, for the purposes of Article 5 § 1 (a), is to be understood as signifying both a finding of guilt, after it has been established in accordance with the law that an offence has been committed, and the imposition of a penalty or other measure involving a deprivation of liberty (see Van Droogenbroeck v. Belgium, judgment of 24 June 1982, Series A no. 50, p. 19, § 35). The detention of a person convicted at first instance, whether or not he or she has been detained up to this moment, falls under Article 5 § 1 (a), which provides:

“1. Everyone has the right to liberty and security of person. No one shall be deprived of his liberty save in the following cases and in accordance with a procedure prescribed by law:

(a) the lawful detention of a person after conviction by a competent court; ...”

24. Thus, if an applicant has been detained pending trial under Article 5 § 3, that form of custody would end on the day on which the charge is determined, even if only by a court of first instance (see Wemhoff v. Germany judgment of 27 June 1968, Series A no. 7, p. 23 § 9). The Court additionally observes that a person who had cause to complain of continued detention after conviction pending a delayed appeal may not be able to rely on Article 5 § 3 but could possibly allege a breach of the “reasonable time” requirement of Article 6 § 1 of the Convention (ibid.).

25. This general principle asserted in Wemhoff has been confirmed in B. v. Austria (judgment of 28 March 1990, Series A no. 175, p. 23, § 9). Given the essential link between paragraph 3 and sub-paragraph 1 (c) of Article 5, a person convicted at first instance and detained pending appeal cannot be considered to be detained for the purpose of bringing him or her before the competent legal authority on reasonable suspicion of having committed an offence.

26. There exist important differences among the Contracting States on the question whether a person convicted at first instance has started serving a prison sentence while an appeal is still pending. However, the Court held in B. v Austria that the important guarantees of Article 5 § 3 of the Convention are not dependent on national legislation (ibid., § 39). Thus, even if the domestic law of a member State provides that a sentence only becomes final on completion of all appeals, detention comes to an end for the purposes of the Convention with the finding of guilt and the sentence imposed at first instance.

27. In Neumeister v. Austria (judgment of 27 June 1968, Series A no. 8, p. 37, § 6), the applicant's initial period of detention ended more than six months before the date on which he lodged his application with the Commission. Therefore the Court considered that it could not examine whether the first period was compatible with the Convention. However, it went on to say that, in the event of an applicant being convicted, the first period would normally be deducted from any term of imprisonment imposed; it would thus reduce the actual length of imprisonment which might be expected. The Court accordingly decided that the first period should be taken into account in assessing the reasonableness of the applicant's later detention (ibid.).

In doing so, it explained that it would be excessively formalistic to require an applicant complaining about the length of his or her detention in the same criminal proceedings to lodge a new application with the Convention organs after the end of each pre-trial detention period (see Neumeister, p. 38, § 7). Moreover, it observed that such a requirement would overburden the Convention system with multiple applications lodged by the same applicant with the same complaint concerning different yet consecutive detention periods (ibid.).

28. It can be inferred from the above explanations that the Wemhoff and Neumeister judgments (pronounced on the same day) complement each other, as the former determines when the relevant period under Article 5 § 3 ceases to apply, while the latter clarifies the application of the six-month rule under Article 35 § 1 of the Convention and the calculation of the total length of pre-trial detention periods.

29. The Court has followed the same approach in more recent judgments. It has held that where an accused person is detained for two or more separate periods pending trial, the “reasonable time” guarantee of Article 5 § 3 requires a global assessment of the accumulated periods (see Kemmache v. France (no. 1 and no. 2), judgment of 27 November 1991, Series A no. 218, § 44; I.A. v. France, judgment of 23 September 1998, Reports of Judgments and Decisions 1998‑VII, p. 2979, § 98; Vaccaro v. Italy, no. 41852/98, §§ 31‑33,16 November 2000; and Mitev v. Bulgaria, no. 40063/98, § 102, 22 December 2004). In these cases, unlike the Neumeister judgment, no reference was made to the application of the six-month rule.

30. However, until recently, the approach adopted in Turkish cases examined by the Court under Article 5 § 3 has been slightly different from that above. If an application was lodged more than six months after the end of initial periods of detention, the Court declared the complaints regarding these periods inadmissible. Nevertheless, when deciding on the reasonableness of the last period of detention, account was taken of the previous periods of detention to which the applicant had already been subjected (see, among others, Kalay v. Turkey, no. 16779/02, § 34, 22 September 2005; Gıyasettin Altun v. Turkey, no. 73038/01, § 28, 24 May 2005; Çiçekler v. Turkey, no. 14899/03, § 61, 22 December 2005; Bahattin Şahin v. Turkey (dec.), no. 29874/96, ECHR 17 October 2000, and Köse v. Turkey (dec.), no. 50177/99, ECHR 2 May 2006).

31. Again, in the recent Baltacı v. Turkey judgment (no. 495/02, §§ 44‑46, 18 July 2006) the Court reinstated the global approach by making an assessment of the accumulated periods of detention, without mentioning the six-month rule.

32. From the above recapitulation of its case-law, the Court concludes that confusion has grown regarding the application of the six-month rule in cases of the present kind. It reiterates that this rule, in reflecting the wish of the Contracting Parties to prevent past decisions being called into question after an indefinite lapse of time, serves the interests not only of the respondent Government but also of legal certainty as a value in itself. It marks out the temporal limits of supervision carried out by the organs of the Convention and signals to both individuals and State authorities the period beyond which such supervision is no longer possible. It is therefore not open to the Court to set aside the application of the six-month rule solely because the Government concerned have not made a preliminary objection based on it (see Walker v. United Kingdom (dec.), no. 34979/97, ECHR 2000-I).

33. In the light of the above explanations, the Court wishes to clarify the application of the six-month rule in cases of multiple detention periods, for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention, through its examination of the present case.

2. The approach in the instant case

34. The Court observes that, in the present case, the applicant's pre-trial detention began when he was arrested on 23 January 1994. He was detained for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention until his conviction by the Istanbul State Security Court on 12 June 2000. From that date until 15 May 2001, when the Court of Cassation quashed the decision of the first-instance court, he was detained “after conviction by a competent court”, within the meaning of Article 5 § 1 (a) and therefore that period of his detention falls outside the scope of Article 5 § 3 (see B. v Austria, cited above, §§ 33‑39, and Kudła v. Poland [GC], no. 30210/96, § 104, ECHR 2000-XI). From 15 May 2001 until his release pending trial on 18 February 2002, the applicant was again in pre-trial detention for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention.

35. The Court notes that, in the absence of domestic remedies, the six-month time-limit starts to run from the act being complained of. It nevertheless reaffirms and emphasises the Neumeister considerations cited above (see paragraph 27 above), in particular the need to avoid excessive formalism and the imposition of an excessive burden on not only the applicant but also the Convention supervisory mechanism (see Neumeister, cited above, p. 38, § 7). This is especially so in the circumstances of the present case where the criminal proceedings were pending at the appeal stage and the applicant continued to be deprived of his liberty, albeit under Article 5 § 1 (a) of the Convention.

36. Consequently, the Court considers that, in the instant case, the multiple, consecutive detention periods of the applicant should be regarded as a whole, and the six-month period should only start to run from the end of the last period of pre-trial custody, namely 18 February 2002.

37. The Court further notes that, pursuant to Article 63 of the Criminal Code, any period of imprisonment served before a judgment depriving an individual of personal liberty becomes final shall be deducted from the sentence (see paragraph 18 above). In order to assess the reasonableness of the length of the applicant's pre-trial detention, the Court should therefore make a global evaluation of the accumulated periods of detention for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention (see, mutatis mutandis, Neumeister, cited above, p. 37, § 6). Consequently, the Court concludes that, after deducting the periods when the applicant was detained after conviction for the purposes of Article 5 § 1 (a) of the Convention from the total time that he was deprived of his liberty, the period to be taken under consideration in the instant case is nearly seven years and two months.

B. Reasonableness of the length of detention

1. Principles established under the Court's case-law

38. The Court reiterates that the question of whether or not a period of detention is reasonable cannot be assessed in the abstract. Whether it is reasonable for an accused to remain in detention must be assessed in each case according to its special features. Continued detention can be justified in a given case only if there are specific indications of a genuine requirement of public interest which, notwithstanding the presumption of innocence, outweighs the need to respect individual liberty as guaranteed by Article 5 of the Convention (see, among other authorities, Kudła v. Poland [GC], cited above, §§ 110-11).

39. It falls in the first place to the national judicial authorities to ensure that, in a given case, the pre-trial detention of an accused person does not exceed a reasonable time. To this end, they must examine all the facts arguing for or against the existence of the above-mentioned requirement of public interest justifying a departure from the rule in Article 5, and must set them out in their decisions on the applications for release. It is essentially on the basis of the reasons given in these decisions and of the well-documented facts stated by the applicant in his appeals that the Court is called upon to decide whether or not there has been a violation of Article 5 § 3 (see Labita v. Italy [GC], no. 26772/95, § 152, ECHR 2000-IV, and Kudła, cited above, § 110).

40. The persistence of reasonable suspicion that the person arrested has committed an offence is a condition sine qua non for the lawfulness of the continued detention, but after a certain lapse of time it no longer suffices. The Court must then establish whether the other grounds given by the judicial authorities continued to justify the deprivation of liberty. Where such grounds were “relevant” and “sufficient”, the Court must also be satisfied that the national authorities displayed “special diligence” in the conduct of the proceedings. The complexity and special characteristics of the investigation are factors to be considered in this respect (see, for example, Scott v. Spain, judgment of 18 December 1996, Reports 1996-VI, pp. 2399-400, § 74, and I.A. v. France, judgment of 23 September 1998, Reports 1998-VII, p. 2978, § 102).

2. Application of the principles to the circumstances of the present case

41. The Court observes that the Istanbul State Security Court examined the applicant's continued detention at the end of every hearing, either of its own motion or upon the applicant's request. It notes however, from the material in the case file, that the court ordered the applicant's continued detention using identical, stereotyped terms, such as “having regard to the nature of the offence, the state of the evidence and the content of the file” at the end of most of the hearings. Although, in general, the expression “the state of evidence” may be a relevant factor for the existence and persistence of serious indications of guilt, in the present case it nevertheless, alone, cannot justify the length of the detention of which the applicant complains (see Letellier v. France, judgment of 26 June 1991, Series A no. 207; Tomasi v. France, judgment of 27 August 1992, Series A no. 241-A; and Demirel v. Turkey, no. 39324/98, § 59, 28 January 2003).

42. In this context, the Court notes that the State Security Court failed to indicate to what extent the applicant's release would have posed a risk, after - by then - well over eight years of detention (including the periods of imprisonment after conviction), in its last decision to extend the applicant's detention pending his re-trial at first instance (see Demirel, cited above, § 60).

43. The foregoing considerations are sufficient to enable the Court to conclude that the grounds given for the applicant's pre-trial detention were not “sufficient” and “relevant” to justify holding him in custody for nearly seven years and two months. In these circumstances it is not necessary to examine whether the proceedings were conducted with special diligence.

44. There has accordingly been a violation of Article 5 § 3 of the Convention.

III. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 1 OF THE CONVENTION

45. The applicant complained under Article 6 § 1 of the Convention about the length of the criminal proceedings, which are still pending after more than twelve years. Article 6 § 1, in so far as relevant, provides:

“In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a ... hearing within a reasonable time by [a] ... tribunal...”

46. The Government submitted that the case was complex, considering the charges against the applicant and the need to organise a large-scale trial involving sixteen defendants and numerous witnesses. They contended that these factors explained the length of the proceedings and that no negligence or delay could be imputed to the judicial authorities. They alleged that the applicant had contributed to the length of the proceedings by not appearing at a number of hearings. Furthermore, they maintained that his lawyer had failed to submit defence statements at five consecutive hearings.

47. The applicant contended that he could not appear at some of the hearings because of his illness. He maintained however that he could not be held responsible for the total length of the proceedings.

48. The Court observes that the proceedings began on 23 January 1994 with the applicant's arrest and are still pending before the Istanbul Assize Court. They have thus already lasted twelve years and eleven months for two levels of jurisdiction, which examined the case twice.

49. The Court has frequently found violations of Article 6 § 1 of the Convention in cases raising issues similar to that in the present application (see Pélissier and Sassi v. France [GC], no. 25444/94, § 67, ECHR 1999‑II, and Ertürk v. Turkey, no. 15259/02, 12 April 2005).

50. Having examined all the material submitted to it and having regard to its case-law on the subject, the Court considers that in the instant case the length of the proceedings was excessive and failed to meet the “reasonable time” requirement.

51. There has accordingly been a breach of Article 6 § 1 of the Convention.

IV. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

52. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

53. The applicant claimed 25,000 euros (EUR) in respect of pecuniary damage and EUR 12,500 for non-pecuniary damage.

54. The Government disputed these claims.

55. The Court does not discern any causal link between the violation found and the pecuniary damage alleged; it therefore rejects this claim. However, it accepts that the applicant must have suffered some non-pecuniary damage on account of the undue length of his pre-trial detention and the criminal proceedings, which cannot be sufficiently compensated by the finding of violations alone. Taking into account the circumstances of the case and having regard to its case-law, the Court awards the applicant EUR 10,000 under this head.

B. Costs and expenses

56. By way of costs and expenses in relation to his representation, the applicant claimed 400 new Turkish liras (TRY) (EUR 200) in respect of communication and translation costs, and TRY 6,700 (EUR 3,350) for legal expenses. He submitted that this amount included the visiting and travel expenses of his lawyer, as well as the work relating to the proceedings before the Court in preparing the application and the observations on admissibility and merits. He claimed that his representative had applied the scale recommended by the Istanbul Bar for applications to the Court.

57. The Government contested the applicant's claim as being unsubstantiated by any documentation.

58. On the basis of the material in its possession and ruling on an equitable basis, the Court awards the applicant EUR 2,500 in respect of costs and expenses.

C. Default interest

59. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares the application admissible;

2. Holds that there has been a violation of Article 5 § 3 of the Convention;

3. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;

4. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, the following amounts, to be converted into new Turkish liras at the rate applicable at the date of settlement:

(i) EUR 10,000 (ten thousand euros) in respect of non-pecuniary damage;

(ii) EUR 2,500 (two thousand five hundred euros) in respect of costs and expenses;

(iii) any tax that may be chargeable on the above amounts;

(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points

5. Dismisses the remainder of the applicant's claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 16 January 2007, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

S. Dollé A.B. Baka
Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kalashnikov protiv Rusije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije