(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6-2) Optužen za krivično delo
(Čl. 8) Pravo na poštovanje privatnog i porodičnog života
(Čl. 8-1) Poštovanje privatnog života
(Čl. 8-2) Mešanje
(Čl. 8-2) Neophodno u demokratskom društvu
(Čl. 35) Uslovi prihvatljivosti
(Čl. 35-1 / CAT-13 / ICCPR-2 / CEDAW-4) Iscrpljivanje unutrašnjih pravnih lekova
(Čl. 35-1) Delotvorni unutrašnji pravni lek
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Ovaj predmet je formiran na osnovu predstavke protiv Republike Slovačke (br. 4479/03) koju je 17. januara 2003. godine Evropskom sudu za ljudska prava podnela državljanka Slovačke gđa Helena Mikolajova.

Suprug podnositeljke predstavke je 30. juna 2000. podneo prijavu policiji u kojoj je tvrdio da ga je podnositeljka predstavke 25. juna 2000. tukla i povredila. Odeljenje policije u Košicama je 3. jula 2000. donelo odluku kojom odustaje od predmeta jer se suprug podnositeljke predstavke nije saglasio sa pokretanjem krivičnog postupka protiv nje. U odluci je rečeno da premda je tokom policijske „istrage“ utvrđeno da je podnositeljka predstavke izvršila krivično delo, ona ne može biti krivično gonjena jer žrtva, suprug podnositeljke predstavke, nije dala saglasnost propisanu članom 163 Zakona o krivičnom postupku. Podnositeljka predstavke nije bila obaveštena o ovoj odluci, niti postoje ikakvi dokazi u spisima predmeta da je ispitivana ili na neki drugi način obaveštena o prijavi svog supruga.

Društvo za zdravstveno osiguranje je 28. januara 2002. poslalo dopis podnositeljki predstavke, zahtevajući od nje da nadoknadi troškove lečenja njenog supruga. Prema tom dopisu, suprug podnositeljke predstavke je 25. juna 2000. u bolnici bio lečen zbog povreda koje mu je podnositeljka predstavke nanela. U dopisu se, između ostalog, pominje odluka koju je 3. jula 2000. donelo odeljenje policije u Košicama.

Podnositeljka predstavke je 16. jula 2002. obavestila nadležno odeljenje policije u Košicama da je tekstom njegove odluke povređeno njeno pravo na pretpostavku nevinosti. Zahtevala je od policije da joj se izvini i obavesti društvo za zdravstveno osiguranje o toj povredi njenog prava. Direktor odeljenja policije je 9. avgusta 2002. odgovorio podnositeljki predstavke i izjavio da je navedena odluka doneta u skladu sa relevantnim zakonom. Ona je potom u dopisu od 17. jula 2002. zahtevala od Drugog okružnog tužilaštva u Košicama da ukine odluku policije od 3. jula 2000. Podnositeljka predstavke je 26. avgusta 2002. obaveštena da ta odluka nije u suprotnosti sa ustavnim načelima.

Podnositeljka predstavke je 12. septembra 2002. podnela žalbu Ustavnom sudu. U njoj je, između ostalog, tvrdila da je odeljenje policije u Košicama donošenjem odluke od 3. jula 2000. povredilo njena ustavna prava na pretpostavku nevinosti i poštovanje njene časti i ugleda. Ustavnis ud je odlbio ovu žalbu.

Podnositeljka predstavke se žalila da je zaključkom u odluci policije da je izvršila krivično delo uprkos odustajanju od prijave protiv nje prekršeno njeno pravo na pretpostavku nevinosti zajemčeno članom 6, stav 2 Kovencije, kao i njeno pravo na zaštitu ugleda zaštićeno članom 8.

Sud je zaključioo da domaće vlasti nisu uspostavile pravičnu ravnotežu između prava podnositeljke predstavke iz člana 8 i bilo kakvog interesa na koji se Država pozivala kako bi opravdala izraze u odluci policije i njeno obelodanjivanje trećem licu. Stoga je utvrđena povreda člana 8 Konvencije.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDSKA PRAVA

ČETVRTO ODELJENJE

PREDMET MIKOLAJOVA protiv SLOVAČKE

(Predstavka br. 4479/03)

PRESUDA

STRAZBUR

18. januar 2011.

PRAVOSNAŽNA

18/04/2011

Ova presuda je postala pravosnažna u skladu sa članom 44, stav 2 Konvencije ali može biti predmet redakcijskih izmena.

U predmetu Mikolajova protiv Slovačke, Evropski sud za ljudska prava (Četvrto odeljenje), zasedajući u Veću u sastavu:

Nikolas Braca (Nicolas Bratza), predsednik,
Ljiljana Mijović,
David Tor Bjorgvinson (David Thór Björgvinsson),
Ján Šikuta,
Paivi Hirvela (Päivi Hirvelä),
Ledi Bianku,
Mihai Poalelungi, sudije
i Fatoš Arace (Fatoş Aracı), zamenik sekretara odeljenja,

Nakon većanja zatvorenog za javnost 14. decembra 2010. godine, Izriče sledeću presudu usvojenu tog datuma:

POSTUPAK

Ovaj predmet je formiran na osnovu predstavke protiv Republike Slovačke (br. 4479/03) koju je 17. januara 2003. godine Evropskom sudu za ljudska prava (u daljem tekstu: Sud) podnela državljanka Slovačke gđa Helena Mikolajova (u daljem tekstu: podnositeljka predstavke), shodno članu 34 Konvencije za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda (u daljem tekstu: Konvencija).
Podnositeljku predstavke je zastupala I. Rajtakova (Rajtáková), advokat iz Košica. Državu Republike Slovačke (u daljem tekstu: Država) je zastupala njena zastupnica pred Sudom A. Polačkova (Poláčková) odnosno M. Pirošikova (Pirošíková).
Podnositeljka predstavke se žalila da je zaključkom u odluci policije da je izvršila krivično delo uprkos odustajanju od prijave protiv nje prekršeno njeno pravo na pretpostavku nevinosti zajemčeno članom 6, stav 2 Kovencije, kao i njeno pravo na zaštitu ugleda zaštićeno članom 8.
Predsednik Četvrtog odeljenja Suda, kojem je predmet bio dodeljen, je 27. marta 2006. odlučio da Državi dostavi predstavku. Sud je takođe odlučio da će istovremeno razmatrati meritum i prihvatljivost predstavke (shodno članu 29, st. 1).

ČINJENICE

I. OKOLNOSTI SLUČAJA

Podnositeljka predstavke je rođena 1969. godine i živi u Košicama.
Suprug podnositeljke predstavke je 30. juna 2000. podneo prijavu policiji u kojoj je tvrdio da ga je podnositeljka predstavke 25. juna 2000. tukla i povredila.
Odeljenje policije u Košicama je 3. jula 2000. donelo odluku kojom odustaje od predmeta jer se suprug podnositeljke predstavke nije saglasio sa pokretanjem krivičnog postupka protiv nje. U odluci je rečeno da premda je tokom policijske „istrage“ utvrđeno da je podnositeljka predstavke izvršila krivično delo, ona ne može biti krivično gonjena jer žrtva, suprug podnositeljke predstavke, nije dala saglasnost propisanu članom 163 Zakona o krivičnom postupku. Podnositeljka predstavke nije bila obaveštena o ovoj odluci, niti postoje ikakvi dokazi u spisima predmeta da je ispitivana ili na neki drugi način obaveštena o prijavi svog supruga.
Društvo za zdravstveno osiguranje je 28. januara 2002. poslalo dopis podnositeljki predstavke, zahtevajući od nje da nadoknadi troškove lečenja njenog supruga. Prema tom dopisu, suprug podnositeljke predstavke je 25. juna 2000. u bolnici bio lečen zbog povreda koje mu je podnositeljka predstavke nanela. U dopisu se, između ostalog, pominje odluka koju je 3. jula 2000. donelo odeljenje policije u Košicama.
Društvo za zdravstveno osiguranje je u odgovor na zahtev podnositeljke predstavke objasnilo situaciju u svom dopisu od 3. jula 2002. Uz dopis dostavljen advokatu podnositeljke predstavke 15. jula 2002. je bio priložen i primerak odluke policije od 3. jula 2000. U relevantnom delu odluke od 3. jula 2000. se navodi sledeće:

„Istraga je pokazala da čin [podnositeljke predstavke] ima obeležja krivičnog dela narušavanja zdravlja iz člana 221, stav 1, Krivičnog zakonika jer je namerno nanela povredu drugoj osobi.“

Podnositeljka predstavke je 16. jula 2002. obavestila nadležno odeljenje policije u Košicama da je tekstom njegove odluke povređeno njeno pravo na pretpostavku nevinosti. Zahtevala je od policije da joj se izvini i obavesti društvo za zdravstveno osiguranje o toj povredi njenog prava. Direktor odeljenja policije je 9. avgusta 2002. odgovorio podnositeljki predstavke i izjavio da je navedena odluka doneta u skladu sa relevantnim zakonom.
Podnositeljka predstavke je u dopisu od 17. jula 2002. zahtevala od Drugog okružnog tužilaštva u Košicama da ukine odluku policije od 3. jula 2000. Podnositeljka predstavke je 26. avgusta 2002. obaveštena da ta odluka nije u suprotnosti sa ustavnim načelima. U dopisu je istaknuto da je policija bila dužna da utvrdi da li postoji opravdani razlog da se smatra da je određena osoba izvršila delo o kojem je reč. Relevantni tekst osporene odluke je formulisan u tom kontekstu i tako ga treba tumačiti.
Podnositeljka predstavke je 12. septembra 2002. podnela žalbu Ustavnom sudu. U njoj je, između ostalog, tvrdila da je odeljenje policije u Košicama donošenjem odluke od 3. jula 2000. povredilo njena ustavna prava na pretpostavku nevinosti i poštovanje njene časti i ugleda.
Ustavni sud je 27. novembra 2002. odbio žalbu jer je podneta nakon isteka dvomesečnog roka propisanog zakonom. U odluci se pozvao na član 53, stav 3, Zakona o Ustavnom sudu iz 1993, po kojem se rok za podnošenje žalbe računa od dana kada je podnosilac žalbe saznao ili mogao da sazna o osporenoj meri. Ustavni sud je u odluci kojom odbija žalbu podnositeljke predstavke po osnovu zastarelosti smatrao da je taj rok počeo da teče 3. jula 2000. godine, kada je policija donela odluku.

II. RELEVANTNO DOMAĆE PRAVO I PRAKSA

A. Ustav Republike Slovačke

Shodno članu 50, stav 2 slovačkog Ustava „Svako protiv kog se vodi krivični postupak ima se smatra nevinim dok njegova krivica nije utvrđena pravosnažnom sudskom presudom“.

B. Zakon o krivičnom postupku (Zakon br. 141/1961 prečišćena verzija)

Shodno članu 2, stav 2, Zakona o krivičnom postupku koji je u to vreme bio na snazi:

„Optuženi protiv kog je pokrenut krivični postupak ne sme se smatrati krivim dok njegova krivica nije utvrđena pravosnažnom sudskom presudom.“

Shodno članu 163(a), stav 1, žrtva je morala da se saglasi sa krivičnim gonjenjem za navedeni broj krivičnih dela, uključujući i delo nanošenja telesne povrede u slučaju da su učinilac i žrtva u srodstvu.
Shodno članu 11, stav 1, tačka h, krivično gonjenje nije moglo biti preduzeto ili nije moglo biti nastavljeno ukoliko je preduzeto u odsustvu saglasnosti propisane članom 163(a), stav 1 ili ako je ta saglasnost naknadno povučena.

C. Građanski zakonik

18. Slede relevantne odredbe Građanskog zakonika:

član 11

„Svako fizičko lice ima pravo na zaštitu svog ličnog integriteta, naročito svog života i zdravlja, građanskog i ljudskog dostojanstva, privatnosti, ugleda i izražavanja ličnosti.“

član 13

„1. Svako fizičko lice naročito ima pravo da zahteva izdavanje naloga kojim se zabranjuje svako neopravdano mešanje u njegov lični integritet, naloga kojim se poništavaju posledice takvog mešanja i kojim se dosuđuje odgovarajuća naknada.

2. Ako je dosuđena naknada iz stava 1. nedovoljna, oštećeni takođe ima pravo na finansijsku naknadu na ime nematerijalne štete naročito ako mu je značajno umanjeno dostojanstvo ili društveni položaj.

3. Sud prilikom određivanja iznosa naknade iz stava 2 ovog člana uzima u obzir ozbiljnost štete koju je oštećeni pretrpeo kao i okolnosti u kojima je došlo do povrede njegovih prava.“

član 16

„Lice koje je izazvalo štetu povredom prava na zaštitu ličnog integriteta odgovara za tu štetu u skladu sa ovim zakonom o odgovornosti za štetu.“

D. Zakon o parničnom postupku

19. Shodno članu 134 Zakona o parničnom postupku:

„Ispravom koju izda sud Republike Slovačke ili drugi državni organ u granicama svojih ovlašćenja, kao i ispravom koja je proglašena javnom u skladu sa posebnim propisom potvrđuje se da ona predstavlja nalog ili izjavu organa koji je izdao ispravu, i, ako nije dokazano suprotno, istinitost onoga što se njome odobrava ili potvrđuje“.

E. Zakon o Ustavnom sudu iz 1993. godine

Shodno članu 53, stav 3 Zakona o Ustavnom sudu iz 1993. godine, Ustavnom sudu se može podneti žalba u roku od dva meseca od dana pravosnažnosti odluke ili dana donošenja osporene mere ili obaveštenja o drugom mešanju u prava neke osobe. U slučaju mera ili drugog mešanja, rok se ima računati od dana kada je podnosilac žalbe saznao ili mogao da sazna za osporenu meru ili drugo mešanje na koje se žali. Shodno članu 50, stav 2, primerak pravne odluke, mere ili dokaza o drugom mešanju se prilaže uz žalbu.

PRAVO

I. PRIHVATLJIVOST

A. Preliminarna primedba Države

1. Podnesci strana u postupku

Država je tvrdila da je predstavka neprihvatljiva jer podnositeljka predstavke nije iscrpela sve domaće pravne lekove koje je imala na raspolaganju. Konkretno, nije pokrenula tužbu za zaštitu svog ličnog integriteta shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika. Pozvala se na odluku o neprihvatljivosti predstavke koju je Sud doneo u predmetu Babjak i ostali protiv Slovačke [Babjak and Others v. Slovakia], predstavka br. 73693/01, od 30. marta 2004, u kojoj je Sud utvrdio da pritužba podnosioca predstavke o povredi člana 6, stav 2 Konvencije nije prihvatljiva zato što nisu bili iscrpljeni pravni lekovi jer je smatrao da je podnošenjem tužbe shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika mogao da dobije zadovoljenje u datim okolnostima.
Država je priznala da iako se predmet Babjak odnosio na odluku policije u kojoj je navedeno da podnosilac predstavke ne može da bude gonjen za krivično delo koje je izvršio zato što je maloletan, policija je u tom predmetu kasnije donela odluku u kojoj je objasnila da njegovo ponašanje nije imalo obeležja krivičnog dela. Država je smatrala da, bez obzira na to, tužba podneta u skladu sa članovima 11 et seq. Građanskog zakonika takođe predstavlja raspoloživ i delotvoran pravni lek. Sud opšte nadležnosti koji bi odlučivao o takvoj tužbi bi razmatrao da li je izjavom policije povređeno pravo podnositeljke predstavke na pretpostavku nevinosti i njeno pravo na poštovanje privatnog života s obzirom na to da protiv nje nije pokrenuto krivično gonjenje i da se sudovi nisu izjašnjavali ni o njenoj krivici ni o njenoj nevinosti. Ako bi sud opšte nadležnosti utvrdio povredu prava podnositeljke predstavke, mogao bi da naloži policiji da se izvini i/ili da podnositeljki predstavke dosudi finansijsku naknadu na ime nematerijalne štete koja joj je time naneta. Podnositeljka predstavke je naročito mogla da zasnuje svoju tužbu na zahtevu za naknadu troškova lečenja njenog supruga.
Sud nije bio prihvatio delotvornost ovog konkretnog pravnog leka u kontekstu drugih predstavki protiv Slovačke, u kojima je utvrdio da je sudska praksa pokazala da se taj lek primenjuje prvenstveno u predmetima vezanim za klevetu (vidi odluku u predmetu Kontrova protiv Slovačke [Kontrová v. Slovakia], predstavka br. 7510/04, od 13. juna 2006). Država je, međutim, tvrdila da je Sud u predmetima koji su bili sličniji ovom taj lek smatrao delotvornim i da su podnosioci predstavki stoga morali da ga iscrpe (vidi navedeni predmet Babjak i odluku u predmetu Leksa protiv Slovačke [Lexa v. Slovakia], predstavka br. 54334/00, od 5. jula 2005).
Konačno, u pogledu tvrdnje podnositeljke predstavke da joj je tek 15. jula 2002. dostavljen primerak odluke policije, Država je tvrdila da je trebalo da bude svesna odluke o kojoj je reč do 28. januara 2002, jer se društvo za zdravstveno osiguranje neposredno pozvalo na nju u svom zahtevu za naknadu troškova od tog datuma. Podnositeljka predstavke stoga nije iskoristila ovaj raspoloživi domaći pravni lek i podnela žalbu Ustavnom sudu u roku propisanom domaćim zakonodavstvom.
Podnositeljka predstavke je tvrdila da tužbom shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika ne bi mogla da izdejstvuje ukidanje osporene odluke. Predmet Babjak na koji je Država pokušavala da se pozove je sadržao jednu ključnu razliku, konkretno, prvobitnu odluku policije je kasnije zamenila zvanična odluka u kojoj je nedvosmisleno rečeno da nije dokazano da je podnosilac predstavke izvršio ijedno krivično delo.
Podnositeljka predstavke je odgovorila da joj je odluka policije očigledno bila dostavljena 15. jula 2002. Shodno tome, ona je svoju žalbu Ustavnom sudu očigledno podnela u zakonskom dvomesečnom roku shodno članu 53, stav 3 Zakona o Ustavnom sudu iz 1993. (vidi stav 20 gore u tekstu) jer ju je podnela 12. septembra 2012. Osporavala je tvrdnju Države da je pozivanje društva za zdravstveno osiguranje na odluku policije u zahtevu od 28. januara 2002. bilo dovoljno da se ona žali Ustavnom sudu. Tvrdila je da nije bila upoznata sa konkretnim sadržajem te odluke i u tom pogledu se pozvala na zahtev iz člana 50, stav 2 Zakona o Ustavnom sudu po kojem podnosilac žalbe treba uz žalbu da priloži osporenu odluku.
Država je sama priznala da podnositeljka predstavke nije imala nikakav procesni status u pogledu prijave njenog supruga, jer protiv nje nikad nije bio pokrenut krivični postupak. Utoliko joj je, kako je tvrdila, bilo teže da ranije uopšte sazna za osporenu odluku policije ili da dobije primerak iste. Štaviše, Ustavni sud je u odluci da odbije njenu žalbu zbog zastarelosti kao ključni datum za računanje roka uzeo datum donošenja odluke policije, konkretno 3. jul 2000. To je suprotno odredbi iz člana 53, st. 3 Zakona o Ustavnom sudu, po kojem rok teče od dana kada je podnosilac žalbe saznao ili mogao da sazna za osporenu meru ili drugo mešanje na koje se žali.

2. Ocena Suda

Sud ističe da je svrha člana 35 Konvencije da Državama ugovornicama da mogućnost da spreče ili isprave povrede za koje se tvrdi da su učinile pre no što se te tvrdnje podnesu institucijama iz Konvencije. Shodno tome, Države su oslobođene obaveze da odgovaraju za svoje postupke pred međunarodnim telom pre no što imaju mogućnost da stvari isprave u okviru sopstvenog pravnog sistema. Pravilo o iscrpljivanju domaćih pravnih lekova koje se pominje u članu 35 Konvencije nalaže da podnosilac predstavke mora samo da ima pristup lekovima koji se odnose na povrede koje tvrdi da su se dogodile a koji su istovremeno i raspoloživi i dovoljni. Postojanje takvih lekova mora u dovoljnoj meri da bude izvesno ne samo u teoriji već i u praksi, a u slučaju da nije, oni se ne odlikuju potrebnom pristupačnošću i delotvornošću; na tuženoj Državi je da utvrdi da su ovi razni uslovi zadovoljeni (vidi, između ostalog, presudu Velikog veća u predmetu Selmuni protiv Francuske [Selmouni v. France], predstavka br. 25803/94, st. 74 i 75, ECHR 1999-V).
Član 35 obezbeđuje raspodelu tereta dokazivanja. Država koja tvrdi da nisu iscrpljeni svi domaći pravni lekovi je ta koja mora da uveri Sud da je u relevantno vreme taj lek bio delotvoran i dostupan kako u teoriji tako i u praksi, tj. da je bio pristupačan, da je mogao da obezbedi zadovoljenje u pogledu pritužbi o kojima je reč i da je pružao razumne izglede za uspeh (vidi st. 68 presude u predmetu Akdivar i ostali protiv Turske [Akdivar and Others v. Turkey], od 16. septembra 1996, Izveštaji o presudama i odlukama [Reports of Judgments and Decisions] 1996-IV).
Sud ističe da se primena ovog pravila mora razmatrati u odnosu na kontekst. Shodno tome, on uvažava činjenicu da se odredbe člana 35 imaju primenjivati s određenim stepenom fleksibilnosti i bez preteranog formalizma (vidi st. 34 presude u predmetu Kardo protiv Francuske [Cardot v. France] od 19. marta 1991, Serija A br. 200). Takođe uvažava činjenicu da pravilo iscrpljivanja domaćih pravnih lekova nije apsolutno i da se ne može automatski primenjivati. Prilikom utvrđivanja da li se pravilo dosledno primenjuje, neophodno je uzeti u obzir posebne okolnosti svakog pojedinačnog predmeta (vidi st. 35 presude u predmetu Van Ostervijk protiv Belgije [Van Oosterwijck v. Belgium] od 6. novembra 1980, Serija A br. 40). To, između ostalog, znači da Sud mora realno da uzme u obzir ne samo postojanje formalno pravnih lekova u pravnom sistemu Države ugovornice, već i sveukupan pravni i politički kontekst u kojem se primenjuju, kao i sve druge okolnosti koje se odnose na podnosioce predstavke (vidi st. 69 presude u navedenom predmetu Akdivar i ostali i st. 69-70 odluke u predmetu Demopulos i ostali protiv Turske [Demopoulos and Others v. Turkey], predstavke br. 46113/99, 3843/02, 13751/02, 13466/03, 10200/04, 14163/04, 19993/04 i 21819/04, ECHR 2010-...).
Sud u ovom predmetu prima k znanju pozivanje Države na odluku o neprihvatljivosti predstavke u (navedenom) predmetu Babjak, u kojoj je zauzeo stav da je građanska tužba shodno članovima 11 et seq. slovačkog Građanskog zakonika u načelu mogla da ispravi situaciju prvog podnosioca predstavke. U odluci policije u predmetu Babjak je policije na sličan način izjavljeno da je podnosilac predstavke izvršio krivično delo, iako protiv njega nije pokrenut krivični postupak jer kao maloletnik nije mogao biti pozvan na krivičnu odgovornost. Sud uprkos tome smatra da je od ključnog značaja u predmetu Babjak bilo to što je osporena odluka, iako nikad nije bila ukinuta, ipak kasnije zamenjena drugom odlukom policije u kojoj je nedvosmisleno razjašnjeno da nije bilo utvrđeno da su radnje podnosioca predstavke predstavljale krivično delo. Po mišljenju Suda, to je dovoljno da se povuče razlika između činjenica u ovom predmetu i onih u odluci u predmet Babjak na koju se Država poziva. U tom pogledu je jasno da tužba u skladu sa članovima 11 et seq. omogućava dosuđivanje naknade na ime nematerijalne štete u slučaju „značajnog umanjenja dostojanstva ili društvenog položaja oštećenog“ (vidi stav 18 gore u tekstu). Nije, međutim, dokazano da bi tužba shodno Građanskom zakoniku ovoj podnositeljki predstavke dala mogućnost da zahteva naknadno zvanično povlačenje odluke i razjašnjenje od strane policije da ona nikad nije izvršila krivično delo, mogućnost koju je podnosilac predstavke u predmetu Babjak imao.
Štaviše, Sud smatra veoma malo verovatnim da bi građanski sudovi prilikom vršenja svojih nadležnosti u kontekstu postupaka za naknadu u skladu sa Građanskim zakonikom razmatrali suštinu odluka policije donetih tokom razmatranja krivičnih prijava ili u toku krivičnog postupaka, bez obzira na to da li su te prijave na kraju odbačene ili postupci obustavljeni. Sud s tim u vezi podseća na svoju presudu u predmetu Borovski protiv Slovačke [Borovský v. Slovakia], predstavka br. 24528/02, od 2. juna 2009. koja se odnosila na pravo na pretpostavku nevinosti u skladu sa članom 6, st. 2 Konvencije. Sud je u predmetu Borovski odbacio primedbu Države da podnosilac predstavke nije iscrpeo domaće pravne lekove jer nije podneo tužbu za zaštitu svog ličnog integriteta shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika. Sud je u stavu 39 presude u kojem je predstavku proglasio prihvatljivom primetio da je Ustavni sud razmatrao meritum žalbe tog podnosioca predstavke iako on nije prethodno podneo tužbu u skladu sa Građanskim zakonikom protiv policajaca za koje je tvrdio da su povredili njegovo pravo na pretpostavku nevinosti. S obzirom na zakonsku obavezu o iscrpljenju svih ostalih raspoloživih lekova pre podnošenja žalbe Ustavnom sudu, Sud je utvrdio da ne može da uvaži primedbu Države o neiscrpljivanju domaćih lekova u predmetu Borovski.
U svetlu navedenih razmatranja, Sud zauzima stav da ga u konkretnom kontekstu i okolnostima ovog predmeta njegov zaključak u predmetu Babjak ne obavezuje prilikom razmatranja delotvornosti građanske tužbe shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika. S tim u vezi Sud podseća da se od podnosioca predstavke koji je iscrpeo pravni lek koji je očigledno delotvoran i dovoljan ne može zahtevati da primeni ostale lekove koji su mu bili dostupni ali nisu imali većih izgleda za uspeh (vidi, između ostalog, st. 34 presude Velikog veća u predmetu T.V. protiv Malte [T.W. v. Malta], predstavka br. 25644/94, od 29. aprila; st. 60 presude u predmetu Okali protiv Turske [Okkalı v. Turkey], predstavka br. 52067/99, ECHR 2006-XII (izvodi); i st. 37 presude u predmetu Lazaroski protiv Bivše Jugoslovenske Republike Makedonije [Lazoroski v. “the former Yugoslav Republic of Macedonia”], predstavka br. 4922/04, od 8. oktobra 2009). Sud smatra da se podnositeljki predstavke u konkretnim okolnostima ovog predmeta ne može zameriti što se Ustavnom sudu žalila na povredu svojih ustavnih prava na pretpostavku nevinosti i poštovanje časti i ugleda. Primećuje u tom pogledu da je te radnje preduzeo i podnosilac predstavke u predmetu Borovski, što je Sud na kraju navelo da odbaci preliminarnu primedbu Države o neiscrpljenosti domaćih pravnih lekova. Sud zatim primećuje da Ustavni sud u ovom predmetu nije pomenuo propust podnositeljke predstavke da prvo iscrpi sve ostale raspoložive pravne lekove, već je odbacio njenu žalbu isključivo zato što je nije podnela u propisanom roku.
Sud stoga zaključuje da Država nije dokazala da je njeno tumačenje mogućnosti za preduzimanje radnji za zaštitu ličnog integriteta u to vreme bilo dovoljno izvesno ne samo u teoriji već i u praksi i da su one imale makar nekog izgleda za uspeh pozivanjem na utvrđenu i doslednu sudsku praksu u predmetima sličnim predmetu podnositeljke predstavke.
U pogledu tvrdnje Države da je trebalo smatrati da je podnositeljka predstavke bila svesna odluke policije od 28. januara 2002, kada ju je društvo za zdravstveno osiguranje pomenulo u zahtevu za naknadu, Sud smatra da je podnositeljka predstavke po važećem nacionalnom zakonodavstvu morala da priloži primerak osporene odluke uz žalbu Ustavnom sudu (vidi stav 20 gore u tekstu i odredbe na koje se podnositeljka predstavke pozvala). Po mišljenju Suda, od podnositeljke predstavke se nije moglo razumno očekivati da podnese žalbu Ustavnom sudu pre no što u svom posedu ima ceo tekst odluke policije o kojoj je reč, koja joj je na kraju dostavljena 15. jula 2002. Sud s tim u vezi takođe uzima u obzir priznanje Države da podnositeljka predstavke nije imala nikakav procesni status u pogledu prijave njenog supruga, jer protiv nje nikad nije bio pokrenut krivični postupak. Sud je spreman da prihvati tvrdnju podnositeljke predstavke da joj je zato u tim okolnostima utoliko bilo teže da ranije podnese žalbu Ustavnom sudu.
Stoga se ne može uvažiti primedba Države u vezi sa iscrpljivanjem domaćih pravnih lekova.

B. Ispunjenost ostalih kriterijuma prihvatljivosti

1. Pritužba o povredi člana 6, stav 2 Konvencije

Podnositeljka predstavke se žalila da je zaključkom u odluci policije od 3. jula 2000. povređeno njeno pravo na pretpostavku nevinosti iz člana 6, stav 2, shodno kojem:

„Svako ko je optužen za krivično delo smatraće se nevinim sve dok se ne dokaže njegova krivica na osnovu zakona.“

(a) Podnesci strana u postupku

Podnositeljka predstavke je tvrdila da odluka policije o kojoj je reč predstavlja odluku državnog organa čija sadržina potvrđuje da je ona izvršila zločin, pri čemu protiv nje nikad nije pokrenut krivični postupak. Time su povređena njena prava iz člana 6 st. 2 Konvencije, kao i odredbe Ustava Republike Slovačke i nacionalnog Zakona o krivičnom postupku (vidi stavove 14 i 15 gore u tekstu).
Država nije izričito osporavala primenjivost člana 6 Konvencije. Ona je pak tvrdila da se u odluci policije odražava stanje sumnje da je podnositeljka predstavke izvršila krivično delo i da se u datim okolnostima ta odluka ne može smatrati činjeničnom izjavom ili mišljenjem jer je doneta pre pokretanja bilo kakvog krivičnog gonjenja. Štaviše, krivično gonjenje nije bilo moguće po važećem domaćem zakonodavstvu jer suprug podnositeljke predstavke nije dao saglasnost propisanu članom 163 a, st. 1 Zakona o krivičnom postupku (vidi stav 16 gore u tekstu).

(b) Ocena Suda

Sud mora da razmotri da li je član 6 Konvencije primenjiv u ovom predmetu. Mora da razmotri da li je podnositeljka predstavke predstavljala predmet „optužbe“ u svrhu člana 6, st. 2 Konvencije. Taj je pojam „samostalan“ i mora se tumačiti u značenju Konvencije a ne isključivo u značenju koje ima u nacionalnom zakonodavstvu. Stoga može biti definisana kao „zvanično obaveštenje pojedinca o tvrdnji da je izvršio krivično delo od strane nadležnog organa“ a ta definicija takođe odgovara testu da li je bilo „značajnog uticaja na situaciju [osumnjičenog]“ (vidi, na primer, presudu u predmetu Dever protiv Belgije [Deweer v. Belgium ] od 27. februara 1980, Serija A br. 35, str. 22, st. 42, i str. 24, st. 46; i presudu u predmetu Ekl protiv Nemačke [Eckle v. Germany] od 15. jula 1982, Serija A br. 51, str. 33, st. 73, citiranu u predmetu Serve protiv Francuske ]Serves v. France] od 20. oktobra 1997, st. 42, Izveštaji o presudama i odlukama [Reports of Judgments and Decisions] 1997-VI). „Optužba“ u nekim slučajevima može imati oblik drugih mera koje sugerišu takvu tvrdnju a koje takođe značajno utiču na situaciju osumnjičenog (vidi st. 52 presude u predmetu Foti i ostali protiv Italije [Foti and Others v. Italy] od 10. decembra 1982, Serija A br. 56).
Zakonodavstvo Države o kojoj je reč je nesporno od značaja, ali ono predstavlja samo polaznu osnovu za utvrđivanje da li je ikada postojala „krivična optužba“ protiv podnosioca predstavke (vidi, mutatismutandis, presudu u predmetu Engel i ostali protiv Holandije [Engel and Others v. the Netherlands] od 8. juna 1976, Serija A br. 22, str. 35, st. 82, i presudu u predmetu Kenig protiv Nemačke [Königv. Germany]od 28. juna 1978, Serija A br. 27, str. 30, st. 89). Istaknuto mesto prava na pravično suđenje u demokratskom društvu ide u prilog „stvarne“ a ne „formalne“ koncepcije „optužbe“ iz člana 6; ono Sud primorava da zadre ispod površine i razmotri realnost postupka o kojem je reč, kako bi utvrdio da li je postojala „optužba“ u značenju člana 6 (vidi presudu u navedenom predmetu Dever, str. 23, st. 44). Naročito je potrebno razmotriti situaciju podnosioca predstavke shodno važećim nacionalnim zakonskim pravilima u svetlu cilja i svrhe člana 6, konkretno zaštite prava na odbranu (vidi presudu Suda u predmetu Adolf protiv Austrije [Adolf v. Austria] od 26. marta 1982, st. 30, Serija A br. 49).
Podnositeljka predstavke u ovom predmetu nije bila niti je mogla biti formalno optužena za krivično delo shodno nacionalnom zakonodavstvu, jer se njen suprug očigledno nije saglasio sa pokretanjem krivičnog postupka protiv nje. Bez obzira na to, Sud ipak mora da razmotri da li se može reći da je podnositeljka predstavke bila zvanično obaveštena o tome da je njen suprug podneo krivičnu prijavu protiv nje 30. juna 2000. ili da je to na nju na drugi način „značajno uticalo“. Sud s tim u vezi primećuje da podnositeljka predstavke nije bila svesna sporne odluke policije do 28. januara 2002, kada ju je društvo za zdravstveno osiguranje pomenulo u zahtevu za naknadu troškova lečenja. To je bilo oko godinu i po dana nakon što je odeljenje policije u Košicama odlučilo da podnositeljku predstavke ne goni zato što je njen muž odbijao da se saglasi sa pokretanjem krivičnog postupka protiv nje. Drugim rečima, čini se da je suprug podnositeljke predstavke zapravo povukao svoju prijavu o njenom navodnom ponašanju 25. juna 2000. čime je sprečio pokretanje krivičnog postupka. Niti proizlazi iz bilo kog pismena u spisu predmeta da je podnositeljka predavke bila ispitivana, pozivana ili na bilo koji drugi način obaveštena bilo od strane policije ili bilo kog drugog domaćeg organa o prijavi koju je njen suprug podneo 30. juna 2000. Naprotiv, podnositeljka predstavke tvrdi da je prvi put postala svesna te prijave na osnovu zahteva društva za zdravstveno osiguranje iz 2002, a da se do tada već odustalo od njenog gonjenja i da je njen predmet bio okončan.
U svetlu gore navedenog, Sud smatra da uticaj na podnositeljku predstavke nije bio „značajan“ da bi član 6 Konvencije bio primenjiv. Po mišljenju Suda, član 6, st. 2 nije primenjiv na njene pritužbe. Shodno tome, ovaj deo predstavke mora biti proglašen neprihvatljivim jer shodno članu 35, st. 3 i 4 nije spojiv sa odredbama Konvencije ratione materiae.
Ovaj zaključak, međutim, ne sprečava Sud da uzme u obzir interese čija se zaštita zahteva primenom člana 6, st. 2 prilikom sprovođenja testa kako bi se utvrdilo da li je postignuta pravična ravnoteža između tih interesa dole u tekstu (vidi st. 65 presude Velikog veća u predmetu Bladet Tromso i Stensas protiv Norveške [Bladet Tromsø and Stensaas v. Norway], predstavka br. 21980/93, i st. 47 presude u predmetu A. protiv Norveške [A. v. Norway], predstavka br. 28070/06, st. 47, od 9. aprila 2009).

2. Pritužba o povredi člana 8 Konvencije

Podnositeljka predstavke se žalila da je odlukom policije od 3. jula 2000. povređeno njeno pravo na poštovanje privatnog života i zaštitu ugleda iz člana 8 Konvencije.
Država je osporila pritužbu podnositeljke predstavke i zahtevala od Suda da je proglasi neprihvatljivom jer je očigledno neosnovana shodno članu 35, st. 3 i 4 Konvencije.
Sud smatra da ova pritužba nije očigledno neosnovana u značenju člana 35, st. 3 Konvencije. Pored toga smatra da nije neprihvatljiva ni po jednom drugom osnovu. Ona stoga mora biti proglašena prihvatljivom.

II. NAVODNA POVREDA ČLANA 8 KONVENCIJE

Podnositeljka predstavke se pozvala na iste činjenice iz pritužbe o povredi člana 6, st. 2 Konvencije i u pritužbi o povredi njenog prava na zaštitu ugleda iz člana 8 Konvencije. Shodno tom članu:

„1. Svako ima pravo na poštovanje svog privatnog i porodičnog života, doma i prepiske.

2. Javne vlasti neće se mešati u vršenje ovog prava sem ako to nije u skladu sa zakonom i neophodno u demokratskom društvu u interesu nacionalne bezbednosti, javne bezbednosti ili ekonomske dobrobiti zemlje, radi sprečavanja nereda ili kriminala, zaštite zdravlja ili morala, ili radi zaštite prava i sloboda drugih”

A. Podnesci strana u postupku

1. Podnositeljka predstavke

Podnositeljka predstavke je tvrdila da u odluci policije od 3. jula 2000. nije samo izražena sumnja već je i jasno izjavljeno da je ona izvršila krivično delo. S tim u vezi se pozvala na član 134 Zakona o parničnom postupku (vidi stav 19 gore u tekstu po kojem se isprave državnih organa smatraju dokazom „verodostojnosti onoga što je njima potvrđeno“).
Podnositeljka predstavke je zatim naglasila da sporna odluka policije predstavlja valjanu zvaničnu odluku koja naknadno nije ni ukinuta ni zamenjena nekom drugom izjavom. Za razliku od toga, u predmetu Babjak, na koji je Država pokušavala da se pozove u svojoj preliminarnoj primedbi, nakon prvobitne odluke policije u kojoj je navedeno da je podnosilac predstavke izvršio krivično delo je izdato zvanično saopštenje koje nedvosmisleno razjašnjava da nije dokazano da je podnosilac predstavke kriv za bilo koje krivično delo. Ta je razlika od suštinskog značaja, kao što je Sud naglasio u svojoj odluci u predmetu Babjak, u kojoj je zauzeo sledeći stav:

„Sud je takođe uzeo u obzir navedenu odluku ... u kojoj je policija izričito izjavila da nije utvrđeno da je postupanje prvog podnosioca predstavke predstavljalo krivično delo. Premda ovom drugom odlukom nije izričito ukinuta prva odluka, Sud primećuje da ju je izdao isti policijski organ ... i pod istim delovodnim brojem. Osporena odluka ... je stoga izgubila svoju pravnu važnost. Na nju više niko ne može da se poziva.“

Podnositeljka predstavke je tvrdila da je žigosana kao kriminalac i da nema nikakvih garantija da odluka policije neće ubuduće biti korišćena protiv nje.

2. Država

Država je tvrdila da podnositeljka predstavke nije potkrepila svoju pritužbu o povredi člana 8 Konvencije navođenjem ikakvih naročitih posledica koje je odluka policije imala na njen privatni život. Štaviše, odluka policije se uglavnom sastojala od tvrdnji koje je izneo suprug podnositeljke predstavke. Podnositeljka predstavke nije dokazala da je pokušala da ospori te tvrdnje pred domaćim organima, na primer, podnošenjem tužbe shodno članovima 11 et seq. Građanskog zakonika ili krivične prijave protiv svog supruga zbog lažnih optužbi. Niti je podnositeljka predstavke tvrdila pred Sudom da su tvrdnje njenog supruga neistinite.

B. Ocena suda

1. Opšta načela

Sud podseća na svoju presudu u predmetu Šovi i ostali protiv Francuske [Chauvy and Others v. France] predstavka br. 64915/01, st. 70, ECHR 2004-VI, gde je u kontekstu pritužbe o kršenju člana 10 po prvi put izričito priznao „pravo osoba .... na zaštitu svog ugleda, pravo koje je zaštićeno članom 8 Konvencije kao deo prava na poštovanje privatnog života“. To je potvrdio u u svojoj presudi u predmetu Fajfer protiv Austrije [Pfeifer v. Austria], predstavka br. 12556/03, st 38, ECHR 2007-XII u kojoj je zaključio da države imaju pozitivnu obavezu da štite pravo pojedinaca na ugled, kao elementa njihovog „privatnog života“ iz člana 8 Konvencije.
Sud je u predmetu Sančez Kardenas protiv Norveške [Sanchez Cardenas v. Norway], predstavka br. 12148/03, st. 33 i 38, od 4. oktobra 2007. utvrdio da je izricanje domaće presude kojom se „prenose informacije o tome da je Viši sud, imajući u vidu stanje dokaza, sumnjao da je podnosilac predstavke seksualno zlostavljao“ svog sina bilo u kontekstu merodavne sudske odluke „koja će verovatno imati ogroman značaj zbog načina na koji ga je žigosala i da može imati veliki uticaj na njegovu ličnu situaciju, kao i na njegovu čast i ugled“. Sud je shodno tome zauzeo stav da činjenice u osnovi pritužbe podnosioca predstavke potpadaju pod opseg člana 8 Konvencije.
Sud je svoj pristup takvim predmetima objasnio u svojoj presudi u predmetu A. protiv Norveške, predstavka br. 28070/06, st. 64, od 9. aprila 2009, u kojoj je zauzeo stav da će se smatrati da je član 8 prekršen ako je napad na ličnu čast i ugled dosegao nivo ozbiljnosti i uticao na lično uživanje prava na privatni život (vidi presudu Suda u predmetu Sidabras i Džiautas protiv Litvanije [Sidabras and Džiautas v. Lithuania], predstavke br. 55480/00 i 59330/00, st. 49, ECHR 2004-VIII). Slično tome, Sud je u st. 23 presude u predmetu Korokou protiv Mađarske [Karakó v. Hungary], predstavka br. 39311/05, od 28. aprila 2009. smatrao da se ugled smatra nezavisnim pravom uglavnom kada su činjenične tvrdnje u toj meri uvredljive da je njihovo objavljivanje neizbežno imalo neposredan uticaj na privatni život podnosioca predstavke. Sud je to nedavno potvrdio i u presudi u predmetu Polanko Tores i Movilja Polanko protiv Španije [Polanco Torres and Movilla Polanco v. Spain], predstavka br. 34147/06, st. 40, od 21. septembra 2010. godine (koja još nije pravosnažna).

2. Primena ovih načela

Sud primećuje da se ova predstavka razlikuje od predmeta koje je pomenuo u vezi sa pravom na zaštitu ugleda iz člana 8 Konvencije. Očigledno da sporna odluka policije nije bila objavljena ili postala lako dostupna javnosti preko medija ili u kontekstu javne odluke ili presude (kao u navedenom predmetu A. protiv Norveške odnosno Sančez Kardenas protiv Norveške). Bez obzira, odluka policije je očigledno obelodanjena trećem licu, naime društvu za zdravstveno osiguranje. Ono je pak upotrebilo odluku na štetu podnositeljke predstavke, pozvavši se na nju u zahtevu da ona nadoknadi troškove lečenja.
S obzirom na ozbiljnost zaključka u odluci policije, naime da je podnositeljka predstavke kriva za nasilno krivično delo, uz neosporeno obelodanjivanje sporne odluke trećem licu, Sud smatra da je došlo do „mešanja“ u njena prava iz člana 8 Konvencije. Sud s tim u vezi podseća mutatis mutandis na svoju presudu u (gore navedenom) predmetu Sidabras i Džiautas gde je u stavu 49. zauzeo stav da se osobe ne mogu pozivati na član 8 kako bi uputile pritužbe zbog gubitka ugleda koji je predstavljao predvidljivu posledicu njihovih sopstvenih postupaka, kao što je na primer, izvršenje krivičnog dela. Sledi da se tekst odluke policije ne može smatrati predvidljivom posledicom postupka same podnositeljke predstavke, upravo zato što nikad nije optužena da je izvršila neki zločin, a kamoli da je tako nešto dokazano.
Takvo mešanje dovodi do kršenja člana 8 Konvencije sem ako se ne dokaže da je bilo „u skladu sa zakonom“, težilo legitimnom cilju i bilo „neophodno“ za njegovo ostvarenje.
Sud je u svrhu ovog predmeta spreman da prihvati da je postojao pravni osnov za obelodanjivanje odluke policije od 3. jula 2000. osiguravajućem društvu i da je ono stoga bilo u skladu sa zakonom, kao što je direktor odeljenja policije izjavio u odgovoru na prigovor podnositeljke predstave (vidi stav 10 gore u tekstu). S druge strane, Sud smatra da ne mora da odlučuje o tome da li je obelodanjivanje odluke policije težilo legitimnom cilju. Po njegovom mišljenju, to je blisko povezano sa poštovanjem testa o „neophodnosti“. Prema tom testu, povreda člana 8 postoji ako spornom merom u konkretnim okolnostima predmeta nije ostvarena pravična ravnotežu između suprotstavljenih javnih i privatnih interesa o kojima je reč. Zahtev srazmernosti od tužene Države iziskuje da dokaže postojanje relevantnih i dovoljnih razloga za mešanje. Mada jeste na nacionalnim vlastima da izvrše početnu procenu svih tih aspekata i mada se nadležnim državnim organima mora ostaviti određeno polje slobodne procene, konačna ocena o neophodnosti mešanja ostaje predmetom preispitivanja Suda sa aspekta usklađenosti sa zahtevima Konvencije (vidi presude Velikog veća u predmetu Koster protiv Ujedinjenog kraljevstva [Coster v. the United Kingdom], predstavka br. 24876/94, st. 104, od 18. januara 2001 i u predmetu S. i Marper protiv Ujedinjenog Kraljevstva [S and Marper v. the United Kingdom], predstavke br. 30562/04 i 30566/04, od 4. decembra 2008, st. 101-102).
S tim u vezi, Sud smatra da je odluka policije bila sročena na način kojim su izražavane činjenice a ne puke sumnje i da je očigledno ukazivala na to da odeljenje policije podnositeljku predstavke smatra krivom. To je po njemu očigledno iz izraza koji se koriste u osporenoj odluci (vidi stav 9 gore u tekstu), konkretno da:

„Istraga je pokazala da čin [podnositeljke predstavke] ima obeležja krivičnog dela narušavanja zdravlja iz člana 221, stav 1, Krivičnog zakonika jer je namerno nanela povredu drugoj osobi.“

Sud naročito zabrinjava činjenica da podnositeljka predstavke nije optužena za krivično delo ali je ipak zvanično zavedena kao učinilac krivičnog dela. Sud je već imao prilike da ukazuje na opasnost od žigosanja pojedinaca do koje ovakva praksa dovodi i pretnje koju ona predstavlja po načelo pretpostavke nevinosti (vidi st. 122 u navedenoj presudi u predmetu S i Marper). Po mišljenju Suda, ne može se ignorisati ni šteta koju iznošenje netačnih ili obmanjujućih informacija može naneti ugledu osobe o kojoj je reč. Sud takođe sa zabrinutošću primećuje da vlasti nisu ukazale na to da li odluka policije neograničeno ostaje na snazi, čime bi svako njeno obelodanjivanje trećem licu, pod pretpostavkom da ono teži legitimnom cilju, predstavljalo pretnju pravu na ugled podnositeljke predstavke.
Kada razmatra da li su domaće vlasti ispunile navedeni zahtev vezan za pravičnu ravnotežu, Sud mora da uzima u obzir važeće garantije radi izbegavanja proizvoljnog odlučivanja i zaštite prava neke osobe od zloupotrebe. Sud u ovom predmetu ne može a da ne primeti da podnositeljki predstavke nije na raspolaganju bilo nijedno sredstvo pomoću kojeg bi mogla da izdejstvuje naknadno povlačenje ili razjašnjenje izraza u odluci policije. Sud pored toga primećuje da je u navedenom predmetu Babjak nakon odluke policije u kojoj je bilo navedeno da je podnosilac predstavke izvršio krivično delo doneto zvanično saopštenje nadležnog odeljenja policije u kojem se nedvosmisleno razjašnjava da nije dokazano da je on izvršio ijedno krivično delo.
Imajući u vidu gore navedena razmatranja, Sud zaključuje da domaće vlasti nisu uspostavile pravičnu ravnotežu između prava podnositeljke predstavke iz člana 8 i bilo kakvog interesa na koji se Država pozivala kako bi opravdala izraze u odluci policije i njeno obelodanjivanje trećem licu. Stoga je utvrđena povreda člana 8 Konvencije.

III. PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE

64. Prema članu 41 Konvencije:

„Kad Sud utvrdi povredu Konvencije ili Protokola uz nju a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu zaštitu, Sud će po potrebi pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.“

A. Šteta

Podnositeljka predstavke je podnela zahtev za 300.000 slovačkih kruna (oko 9.958 evra) na ime nematerijalne štete.
Država je tvrdila da je zahtev podnositeljke predstavke preteran i nepotkrepljen. Tvrdila je da podnositeljka predstavke nije pokazala nikakvu uzročnu vezu između nematerijalne štete čiju je naknadu zahtevala i navodne povrede njenih prava iz Konvencije. Država je smatrala da bi u slučaju da Sud utvrdi povredu Konvencije samo utvrđivanje povrede predstavljalo pravično zadovoljenje.
Sud prihvata da je podnositeljka predstavke morala da pretrpi neku nematerijalnu štetu. Procenjujući na pravičnoj osnovi, on podnositeljki predstavke dosuđuje 1.500 evra (EUR) pod tom stavkom.

B. Troškovi i izdaci

Podnositeljka predstavke je takođe podnela zahtev za 14.875 slovačkih kruna (oko 494 EUR) na ime troškova i izdataka pred domaćim sudovima i za 35.700 slovačkih kruna (oko 1.185 EUR) na ime troškova i izdataka pred Sudom. Oni su obuhvatali honorare za rad njene pravne zastupnice u trajanju od pet sati u postupcima pred domaćim organima i u trajanju od 12 sati u postupku pred ovim Sudom po ceni od 2.975 slovačkih kruna po satu (oko 99 EUR), računajući i PDV (porez na dodatu vrednost).
Država je smatrala da je zahtev podnositeljke predstavke za naknadu troškova i izdataka preteran i da nije potkrepljen dokumentovanim dokazima, kao što je ugovor sa njenom pravnom zastupnicom. Štaviše, Država je tvrdila da je honorar zastupnice previsok i pozvala se na presudu Suda u predmetu Jang, Džejms i Vebster protiv Ujedinjenog Kraljevstva (član 50) [Young, James and Webster v. the United Kingdom (Article 50)], od 18. oktobra 1982, st. 15, Serija A br. 55, u kojoj je Sud zaključio da delotvorna zaštita ljudskih prava advokatima koji se bave ljudskim pravima nalaže da podnosiocima predstavki naplaćuju umerene honorare.
Shodno praksi Suda, podnosilac predstavke ima pravo na naknadu troškova i izdataka samo u meri u kojoj dokaže da su oni bili stvarni, neophodni i razumni u pogledu iznosa. Podnositeljka predstavke u ovom predmetu nije podnela dovoljno dokumenata koji potkrepljuju njene zahteve pod ovom stavkom, kao što je, na primer, kopija ugovora sa njenom pravnom zastupnicom (pravilo 60, st. 1 i 2, Poslovnika Suda). Sud stoga odbija zahtev podnositeljke predstavke za naknadu troškova i izdataka.

C. Zatezna kamata

Sud smatra da kamata treba da bude zaračunata po stopi jednakoj graničnoj aktivnoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uvećanoj za tri procentna poena

SUD IZ OVIH RAZLOGA JEDNOGLASNO

Proglašava pritužbu o kršenju člana 8 Konvencije prihvatljivom a ostatak predstavke neprihvatljivom;
Zaključuje da je povređen član 8 Konvencije;
Zaključuje

(a) da tužena Država treba u roku od tri meseca od dana pravosnažnosti ove presude u skladu sa članom 44, st. 2 Konvencije podnositeljki predstavke da plati 1.500 EUR (jednu hiljadu pet stotina evra), kao i iznos svih naplativih poreza na taj iznos na ime nematerijalne štete;

(b) da od isteka gore navedena tri meseca do isplate bude zaračunata zatezna kamata na naveden iznos po stopi jednakoj graničnoj aktivnoj kamatnoj stopi Evropske centralne banke uvećanoj za tri procentna poena;

4. Odbacuje ostale zahteve podnositeljke predstavke za pravično zadovoljenje.

Presuda sačinjena na engleskom i francuskom jeziku i prosleđena pisanim putem 18. januara 2011. godine, u skladu sa pravilom 77 st. 2 i 3 Poslovnika Suda.

Fatoš Aracı	Nikolas Braca
zamenik sekretara odeljenja	predsednik

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Ovaj prevod je nastao uz podršku Fiducijarnog fonda za ljudska prava Saveta Evrope (www.coe.int/humanrightstrustfund).

FOURTH SECTION

CASE OF MIKOLAJOVÁ v. SLOVAKIA

(Application no. 4479/03)

JUDGMENT

STRASBOURG

18 January 2011

FINAL

18/04/2011

This judgment has become final under Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Mikolajová v. Slovakia,

The European Court of Human Rights (Fourth Section), sitting as a Chamber composed of:

Nicolas Bratza, President,
Ljiljana Mijović,
David Thór Björgvinsson,
Ján Šikuta,
Päivi Hirvelä,
Ledi Bianku,
Mihai Poalelungi, judges,
and Fatoş Aracı, Deputy Section Registrar,

Having deliberated in private on 14 December 2010,

Delivers the following judgment, which was adopted on that date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 4479/03) against the Slovak Republic lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Slovak national, Mrs Helena Mikolajová (“the applicant”), on 17 January 2003.

2. The applicant was represented by Mrs I. Rajtáková, a lawyer practising in Košice. The Government of the Slovak Republic (“the Government”) were represented by Mrs A. Poláčková and Mrs M. Pirošíková, their successive Agents.

3. The applicant complained that the conclusion in a police decision that she had committed a criminal offence, despite the complaint against her having been dropped, breached her right to the presumption of innocence under Article 6 § 2 of the Convention and her right to protection of her reputation under Article 8.

4. On 27 March 2006 the President of the Fourth Section of the Court to which the case had been allocated decided to give notice of the application to the Government. It was also decided to examine the merits of the application at the same time as its admissibility (Article 29 § 1).

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

5. The applicant was born in 1969 and lives in Košice.

6. On 30 June 2000 the applicant's husband filed a complaint with the police alleging that the applicant had beaten and wounded him on 25 June 2000.

7. On 3 July 2000 the police department in Košice issued a decision by which it dropped the case on the ground that the applicant's husband did not agree to criminal proceedings being brought against her. The decision stated that although the police “investigation” had established that the applicant had committed a criminal offence, criminal prosecution was barred as the victim, the applicant's husband, had not given his consent as required under Article 163 of the Criminal Procedure Code. The applicant was not notified of this decision, nor is there any evidence in the case file that she was questioned or otherwise made aware of her husband's complaint.

8. On 28 January 2002 a health insurance company wrote to the applicant asking her to reimburse the costs of her husband's medical treatment. According to the letter, the applicant's husband had been treated in a hospital on 25 June 2000 as a result of injuries which the applicant had inflicted on him. Reference was made, inter alia, to the decision issued by the police department in Košice on 3 July 2000.

9. In a letter dated 3 July 2002 the insurance company explained the position to the applicant in reply to her request. A copy of the police decision of 3 July 2000 was enclosed with the letter which was delivered to the applicant's lawyer on 15 July 2002. The relevant part of the decision of 3 July 2000 read as follows:

“The investigation showed that [the applicant's] action met the constituent elements of the offence of causing injury to health pursuant to Article 221(1) of the Criminal Code in that she had deliberately inflicted an injury on another person.”

10. On 16 July 2002 the applicant informed the competent police department in Košice that the text of its decision violated her right to be presumed innocent. She requested an apology and that the police inform the health insurance company of this breach. On 9 August 2002 the director of the police department replied to the applicant, stating that the above decision had been given in accordance with the relevant law.

11. In a letter of 17 July 2002 the applicant requested that the Košice II District Prosecutor's Office quash the police decision of 3 July 2000. On 26 August 2002 the applicant was informed that the decision was not contrary to constitutional principles. The letter stated, in particular, that the task of the police had been to determine whether a justified reason existed to consider that a particular person had committed the offence in issue. The relevant text of the contested decision had been drafted and was to be read in that context.

12. On 12 September 2002 the applicant filed a complaint with the Constitutional Court. She alleged, inter alia, that by issuing its decision of 3 July 2000, the police department in Košice had violated her constitutional rights to be presumed innocent and to respect for her honour and reputation.

13. On 27 November 2002 the Constitutional Court rejected the complaint as having been filed outside the statutory two month time-limit. The decision referred to section 53 (3) of the Constitutional Court Act of 1993, which provided that the time-limit was to be counted from the day on which the plaintiff learned or could have learned about the contested measure. In rejecting the applicant's complaint as out of time, the Constitutional Court took 3 July 2000, the date on which the police decision was issued, as the key date.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW AND PRACTICE

A. Constitution of the Slovak Republic

14. Article 50 § 2 of the Slovak Constitution provides that “Every defendant against whom criminal proceedings are pending shall be considered innocent until the court establishes his/her guilt by a final judgment.”

B. Criminal Procedure Code (Act No. 141/1961 Coll.)

15. The Criminal Procedure Code, as in force at the relevant time, provided as follows at Article 2 § 2:

“A defendant against whom criminal proceedings have been instituted must not be considered guilty until the court establishes his/her guilt by a final judgment.”

16. Article 163 (a) (1) required the victim's consent for a criminal prosecution to be pursued for a listed number of offences, including the offence of causing bodily injury, in cases in which the perpetrator was a relative of the victim.

17. Article 11 § 1 (h) provided that a criminal prosecution could not be initiated, and if already initiated, could not be continued and had to be discontinued, in the event that consent as required under Article 163 (a) (1) was not given or subsequently withdrawn.

C. Civil Code

18. The Civil Code in its relevant provisions reads as follows:

Article 11

“Every natural person shall have the right to protection of his or her personal integrity, in particular his or her life and health, civil and human dignity, privacy, reputation and expressions of a personal nature.”

Article 13

“1. Every natural person shall have the right in particular to request an order restraining any unjustified interference with his or her personal integrity, an order cancelling out the effects of such interference and an award of appropriate compensation.

2. If the satisfaction afforded under paragraph 1 of this Article is insufficient, in particular because the injured party's dignity or social standing has been considerably diminished, the injured party shall also be entitled to financial compensation for non‑pecuniary damage.

3. When determining the amount of compensation payable under paragraph 2 of this Article, the court shall take into account the seriousness of the harm suffered by the injured party and the circumstances in which the violation of his or her rights occurred.”

Article 16

“A person who caused damage by infringement of the right to protection of personal integrity, shall be liable for such damage under provisions of this law on liability for damage.”

D. Civil Procedure Code

19. Article 134 of the Civil Procedure Code provides the following:

“Letters issued by the courts of the Slovak Republic or by other state authorities within the limits of their powers, as well as letters which were declared public upon special regulation, confirm that it is an order or declaration of an authority which issued the letter, and unless the contrary is proved, also the verity of what is to be approved or confirmed therein.”

E. Constitutional Court Act 1993

20. Section 53 (3) of the Constitutional Court Act of 1993 provides that a complaint to the Constitutional Court can be filed within two months from the final effect of a decision or from the date of a contested measure or notification of another interference with a person's rights. In the case of measures or other interferences, the time-limit is to be counted from the date on which the plaintiff learned or could have learned about the contested measure or other interference complained of. Section 50 (2) provides that a copy of the legal decision, measure or any evidence proving another kind of interference shall accompany a complaint.

THE LAW

I.ADMISSIBILITY

A.The Government's preliminary objection

1. The parties' submissions

21. The Government maintained that the application was inadmissible as the applicant had failed to exhaust all available domestic remedies. In particular, she had not pursued an action for the protection of her personal integrity under Articles 11 et seq. of the Civil Code. They relied on the Court's inadmissibility decision in the case of Babjak and Others v. Slovakia (dec.), no.73693/01, 30 March 2004 in which the Court found the first applicant's complaint under Article 6 § 2 of the Convention to be inadmissible for non–exhaustion as it considered that an action under Articles 11 et seq. of the Civil Code was, in the circumstances, capable of redressing his situation.

22. The Government acknowledged that although Babjak concerned a police decision stating that the applicant had committed a criminal offence, though a criminal prosecution could not be pursued against him due to his young age, in that case the police had issued a later decision clarifying that his conduct had not met the constituent elements of a criminal offence. Notwithstanding, the Government maintained that in the present case an action under Articles 11 et seq. of the Civil Code was also an available and effective domestic remedy. An ordinary court dealing with such an action would examine whether the statement by the police infringed the applicant's right to be presumed innocent and her right to respect for her private life, given that no criminal prosecution had been initiated and that the courts had not pronounced either way on her guilt or innocence. In the event that the ordinary court considered that the applicant's rights had been breached, it was open to it to order the police to issue an apology and/or award the applicant financial compensation for any non-pecuniary damage caused to her as a result. In particular, the applicant could have relied on the request for reimbursement of the costs of her husband's medical treatment as the basis for her action.

23. The Court had not accepted the effectiveness of this particular remedy in the context of other applications against Slovakia, finding that judicial practice showed that the remedy was used predominantly in defamation actions (see Kontrová v. Slovakia (dec.), no. 7510/04, 13 June 2006). However, the Government argued that in cases more akin to the present, the Court had deemed the remedy to be effective and one which applicants should consequently be required to exhaust (Babjak (cited above) and Lexa v. Slovakia (dec.), no. 54334/00, 5 July 2005).

24. Lastly, as regards the applicant's contention that she only received a copy of the police decision on 15 July 2002, the Government asserted that she should have been aware of the decision in question by 28 January 2002, as the insurance company had made a direct reference to it in its request for reimbursement of that date. The applicant had therefore failed to avail herself of this available domestic remedy, the filing of a complaint with the Constitutional Court, as she had not complied with the time-limits laid down in domestic law.

25. The applicant asserted that a civil action under Articles 11 et seq. of the Civil Code would not allow her to reverse the impugned decision. The case of Babjak on which the Government sought to rely contained a crucial distinction, namely that the original police decision had been replaced by a later official decision unequivocally declaring that it had not been proved that the applicant had committed any crime.

26. The applicant replied that the police decision had clearly been delivered to her on 15 July 2002. Consequently, she had been within the two-month statutory time-limit required under section 53 (3) of the Constitutional Court Act of 1993 (see paragraph 20 above) when filing her complaint with the Constitutional Court on 12 September 2002. She contested the Government's assertion that the reference to the police decision by the insurance company on 28 January 2002 was enough for her to bring a complaint to the Constitutional Court. She contended that she had no knowledge of the specific content of the decision and cited in this regard the requirement under section 50 (2) of the Constitutional Court Act that a copy of the contested decision be attached to any complaint.

27. The Government, by their own admission, had recognised that the applicant did not have any procedural status as regards her husband's complaint, as criminal proceedings had never been instituted. This, she argued, would have made it all the more difficult for her to have gained knowledge or possession of a copy of the contested police decision any earlier. Moreover, the Constitutional Court, when rejecting her complaint as out of time, had taken the date of the issuance of the police decision, namely 3 July 2000, as the key date. This ran counter to the provision in section 53 (3) of the Constitutional Court Act which stipulated that the time‑limit was to be counted from the date on which the plaintiff learned or could have learned about the contested measure or other interference complained of.

2. The Court's assessment

28. The Court points out that the purpose of Article 35 of the Convention is to afford the Contracting States the opportunity of preventing or putting right the violations alleged against them before those allegations are submitted to the Convention institutions. Consequently, States are dispensed from answering for their acts before an international body before they have had an opportunity to put matters right through their own legal system. The rule of exhaustion of domestic remedies referred to in Article 35 of the Convention requires that normal recourse should be had by an applicant only to remedies that relate to the breaches alleged and which, at the same time, are available and sufficient. The existence of such remedies must be sufficiently certain not only in theory but also in practice, failing which they will lack the requisite accessibility and effectiveness; it falls to the respondent State to establish that these various conditions are satisfied (see Selmouni v. France [GC], no. 25803/94, §§ 74 and 75, ECHR 1999-V, among other authorities).

29. Article 35 provides for a distribution of the burden of proof. It is incumbent on the Government claiming non-exhaustion to satisfy the Court that the remedy was an effective one available in theory and in practice at the relevant time, that is to say, that it was accessible, was one which was capable of providing redress in respect of the complaints invoked and offered reasonable prospects of success (see Akdivar and Others v. Turkey, 16 September 1996, Reports of Judgments and Decisions 1996-IV, § 68).

30. The Court would emphasise that the application of this rule must make due allowance for the context. Accordingly, it has recognised that Article 35 must be applied with some degree of flexibility and without excessive formalism (see Cardot v. France, 19 March 1991, Series A no. 200, § 34). It has further recognised that the rule of exhaustion of domestic remedies is neither absolute nor capable of being applied automatically; in reviewing whether the rule has been observed, it is essential to have regard to the particular circumstances of the individual case (see Van Oosterwijck v. Belgium, 6 November 1980, Series A no. 40, § 35). This means, amongst other things, that the Court must take realistic account not only of the existence of formal remedies in the legal system of the Contracting Party concerned but also of the general legal and political context in which they operate as well as the personal circumstances of the applicants (see Akdivar and Others, cited above, § 69 and Demopoulos and Others v. Turkey (dec.), nos. 46113/99, 3843/02, 13751/02, 13466/03, 10200/04, 14163/04, 19993/04 and 21819/04, §§ 69-70, ECHR 2010‑...).

31. Turning to the present case, the Court notes the Government's reliance on the inadmissibility decision in the case of Babjak (cited above), in which it held that a civil action under Articles 11 et seq. of the Slovakian Civil Code was in principle capable of remedying the first applicant's situation. In Babjak, a police decision had similarly stated that the applicant had committed a criminal act, even though no criminal proceedings had been instituted against him due to his lacking criminal responsibility on account of his young age. Notwithstanding, the Court considers it to be of crucial importance that although the impugned decision in Babjak was never quashed, it was nevertheless supplanted by a later police decision which unequivocally clarified that it had not been established that the applicant's actions had constituted a criminal offence. In the Court's view, this is sufficient to distinguish the facts of the present case from those of the Babjak decision on which the respondent Government seek to rely. In this respect, it is clear that an action under Articles 11 et seq. of the Civil Code, allows for non-pecuniary compensation in the event that an “injured party's dignity or social standing has been considerably diminished” (see paragraph 18 above). It has not been shown however that any action under the Civil Code would have allowed the present applicant an opportunity to seek a subsequent official retraction and clarification from the police that it had never been proved that she had committed a criminal act, as had been afforded to the applicant in Babjak.

32. Moreover, the Court considers it highly unlikely that the civil courts, when exercising their jurisdiction in the context of proceedings for compensation under the Civil Code, would review the substance of police decisions which were issued in the course of criminal complaints or proceedings, regardless of whether they were ultimately dropped or discontinued. In this connection, the Court recalls its judgment in the case of Borovský v. Slovakia, no. 24528/02, 2 June 2009 which concerned the right to be presumed innocent under Article 6 § 2 of the Convention. The Court dismissed the Government's objection in Borovský that the applicant had failed to exhaust domestic remedies by omitting to pursue an action under Articles 11 et seq. of the Civil Code for protection of his personal integrity. In declaring the application admissible, the Court noted at paragraph 39 of its judgment that the Constitutional Court had addressed the merits of that applicant's complaint even though he had not first pursued an action under the Civil Code against the police officers whom he alleged had violated his right to be presumed innocent. Given the domestic legal obligation to use all other available remedies prior to lodging a complaint with the Constitutional Court, the Court found that the Government's objection in Borovský as to non‑exhaustion could not be upheld.

33. In light of the aforementioned considerations, the Court takes the view that its finding in Babjak does not bind it in its consideration of the effectiveness of a civil action under Articles 11 et seq. of the Civil Code in the particular context and circumstances of the instant case. In this connection, the Court recalls that an applicant who has exhausted a remedy that is apparently effective and sufficient cannot be required also to have tried others that were available but probably no more likely to be successful (see T.W. v. Malta [GC], no. 25644/94, § 34, 29 April 1999, Okkalı v. Turkey, no. 52067/99, § 60, ECHR 2006‑XII (extracts) and Lazoroski v. “the former Yugoslav Republic of Macedonia”, no. 4922/04, § 37, 8 October 2009, among other authorities). The Court considers that in the particular circumstances of the present case the applicant cannot be reproached for having lodged a complaint with the Constitutional Court alleging a violation of her constitutional rights to be presumed innocent and to respect for her honour and reputation. It notes, in this respect, that this was the course of action pursued by the applicant in the Borovský case, which ultimately led to the Court rejecting the Government's preliminary objection as to non-exhaustion of domestic remedies. The Court further observes that in the present case, the Constitutional Court made no reference to any failure on the applicant's part to exhaust all other available remedies first, but rather dismissed her complaints on the sole ground that they were out of time.

34. The Court accordingly finds that the Government have failed to show, with reference to demonstrably established consistent case-law in cases similar to the applicant's, that their interpretation of the scope of the action for protection of personal integrity was, at the material time, sufficiently certain not only in theory but also in practice and offered at least some prospects of success.

35. As regards the Government's contention that the applicant should be taken to have been aware of the police decision as of 28 January 2002, when the health insurance company referred to it in its request for reimbursement, the Court observes that under the applicable domestic law the applicant was required to enclose a copy of the contested decision together with any complaint she wished to make to the Constitutional Court (see paragraph 20 above, as relied on by the applicant). In the Court's view, the applicant could not reasonably have been expected to lodge a complaint with the Constitutional Court before having in her possession the full text of the police decision in question, which was eventually delivered to her on 15 July 2002. It also takes into account in this connection the acknowledgment by the Government that the applicant did not have any procedural status as regards her husband's complaint, as criminal proceedings against her had never been instituted. The Court is willing to accept the applicant's contention that this made it even more difficult in the circumstances for her to have lodged a complaint with the Constitutional Court any earlier.

36. The Government's objection as to the exhaustion of domestic remedies therefore cannot be sustained.

B.Compliance with other admissibility criteria

1.The complaint under Article 6 § 2 of the Convention

37. The applicant complained that the conclusion in the police decision of 3 July 2000 violated her right to be presumed innocent under Article 6 § 2 of the Convention which reads as follows:

“Everyone charged with a criminal offence shall be presumed innocent until proved guilty according to law.”

(a) The parties' submissions

38. The applicant maintained that the police decision in question was an official decision emanating from a State authority which purported to confirm that she had committed a crime, whereas criminal proceedings had never been brought against her. This constituted a breach of her rights under Article 6 & 2 of the Convention, as well as the provisions of the Constitution of the Slovak Republic and the domestic Code of Criminal Procedure (see paragraphs 14 and 15 above).

39. The Government did not explicitly contest the applicability of Article 6 of the Convention. They rather argued that the text of the police decision reflected a state of suspicion that the applicant had committed a criminal offence and could not in the circumstances be considered to be a statement of fact or opinion, since it was issued prior to the initiation of any criminal prosecution. Moreover, a criminal prosecution had not been possible under the applicable domestic law as the applicant's husband had not given his consent as required under Article 163 (a) (1) of the Criminal Procedure Code (see paragraph 16 above).

(b) The Court's assessment

40. The Court must consider whether Article 6 of the Convention applies in the instant case. It must examine whether the applicant was the subject of a “charge” for the purposes of Article 6 § 2 of the Convention. That concept is “autonomous”; it has to be understood within the meaning of the Convention and not solely within its meaning in domestic law. It may thus be defined as “the official notification given to an individual by the competent authority of an allegation that he has committed a criminal offence”, a definition that also corresponds to the test whether “the situation of the [suspect] has been substantially affected” (see, for example, the Deweer v. Belgium judgment of 27 February 1980, Series A no. 35, p. 22, § 42, and p. 24, § 46; and the Eckle v. Germany judgment of 15 July 1982, Series A no. 51, p. 33, § 73, cited in Serves v. France, 20 October 1997, § 42, Reports of Judgments and Decisions 1997‑VI). A “charge” may in some instances take the form of other measures which carry the implication of such an allegation and which likewise substantially affect the situation of the suspect (see Foti and Others v. Italy, 10 December 1982, § 52, Series A no. 56).

41. The legislation of the State concerned is certainly relevant, but it provides no more than a starting point in ascertaining whether at any time there was a "criminal charge" against the applicant (see, mutatis mutandis, the Engel and Others v. the Netherlands judgment of 8 June 1976, Series A no. 22, p. 35, § 82, and the König v. Germany judgment of 28 June 1978, Series A no. 27, p. 30, § 89). The prominent place held in a democratic society by the right to a fair trial favours a "substantive", rather than a "formal", conception of the "charge" referred to by Article 6; it impels the Court to look behind the appearances and examine the realities of the procedure in question in order to determine whether there has been a "charge" within the meaning of Article 6 (see the above-mentioned Deweer judgment, p. 23, § 44). In particular, the applicant's situation under the domestic legal rules in force has to be examined in the light of the object and purpose of Article 6, namely the protection of the rights of the defence (see the Court's judgment in the case of Adolf v. Austria, 26 March 1982, § 30, Series A no. 49).

42. In the present case, the applicant was not and could not have been formally charged with a criminal offence under the domestic legal rules in place at the time, as her husband clearly did not consent to the pursuit of criminal proceedings against her. Notwithstanding, the Court must still consider whether the applicant could be said to have been officially notified or otherwise “substantially affected” following her husband's filing of a criminal complaint against her on 30 June 2000. The Court observes in this connection that the applicant was not aware of the impugned police decision until 28 January 2002, when a health insurance company made reference to it in its claim for reimbursement of medical expenses. This was approximately one year and a half after the case against the applicant had been dropped by the Košice police department on the basis of her husband's refusal to consent to the pursuit of criminal proceedings against her. In other words, it appears that the applicant's husband in effect withdrew his complaint concerning the applicant's alleged behaviour on 25 June 2000, thereby barring the initiation of a criminal prosecution. Nor does it emerge from any of the documents in the case file that the applicant was questioned, summoned or in any other way notified by the police or any other domestic authority of her husband's complaint of 30 June 2000. Rather, the applicant submits that she first became aware of this complaint through the health insurance company's request in 2002, by which time the case against her had been dropped and closed.

43. In light of the foregoing, the Court considers that the applicant was not “substantially affected” so as to render Article 6 of the Convention applicable. In the Court's view, Article 6 § 2 was inapplicable to the matters complained of. Accordingly, this part of the application must be declared inadmissible as being incompatible ratione materiae under Article 35 §§ 3 and 4 with the provisions of the Convention.

44. However, the conclusion above does not prevent the Court from taking into account the interests sought to be protected by Article 6 § 2 in the balancing exercise carried out below (see Bladet Tromsø and Stensaas v. Norway [GC], no. 21980/93, § 65 and A. v. Norway, no. 28070/06, § 47, 9 April 2009).

2.The complaint under Article 8 of the Convention

45. The applicant complained that her right to respect for her private life and to the protection of her reputation under Article 8 of the Convention had been breached as a result of the police decision of 3 July 2000.

46. The Government disputed the applicant's complaint and requested the Court to declare it inadmissible as being manifestly ill-founded under Article 35 §§ 3 and 4 of the Convention.

47. The Court finds that this complaint is not manifestly ill-founded within the meaning of Article 35 § 3 of the Convention. It further considers that it is not inadmissible on any other grounds. It must therefore be declared admissible.

II. THE ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 8 OF THE CONVENTION

48. With reference to the same facts as her complaint under Article 6 § 2 of the Convention, the applicant complained of a violation of her right to protection of reputation under Article 8 of the Convention. This article reads:

“1. Everyone has the right to respect for his private and family life, his home and his correspondence.

2. There shall be no interference by a public authority with the exercise of this right except such as is in accordance with the law and is necessary in a democratic society in the interests of national security, public safety or the economic well-being of the country, for the prevention of disorder or crime, for the protection of health or morals, or for the protection of the rights and freedoms of others.”

A. The parties' submissions

1. The applicant

49. The applicant asserted that the police decision of 3 July 2000 clearly stated and not merely expressed a suspicion that she had committed a criminal offence. She referred in this regard to Article 134 of the Civil Procedure Code (see paragraph 19 above) which provided that letters issued by State authorities were to be taken as proof of the “verity of what is...confirmed therein.”

50. The applicant further stressed that the impugned police decision was a valid official decision which was neither subsequently quashed nor replaced by any other statement. By contrast, in the case of Babjak, on which the Government sought to rely in its preliminary objection, the original police decision stating that the applicant had committed a crime had been followed by an official statement unequivocally clarifying that it had not been proved that the applicant had been guilty of any crime. This distinction was essential, as the Court had emphasised in its decision in Babjak, in which it held that:

“The Court has also taken account of the above decision ... in which the Police expressly stated that it had not been established that the actions of the first applicant had constituted a criminal offence. Although this second decision did not expressly quash the first one, the Court observes that it was given by the same police authority ... under the same file number. The contested decision ... thus lost its legal effect. It can no longer by invoked by anyone.”

51. The applicant maintained that she had been branded a criminal and had no guarantee that the police decision would not be used against her again in the future.

2.The Government

52. The Government submitted that the applicant had failed to substantiate her complaint under Article 8 of the Convention by specifying any particular consequences that the police decision had had on her private life. Moreover, the police decision predominantly consisted of allegations made by the applicant's husband. The applicant had not shown that she had attempted to contest these allegations domestically, for example, by filing an action under Articles 11 et. seq. of the Civil Code, or by a criminal complaint against her husband on the grounds of false accusation. Nor had the applicant claimed before the Court that her husband's allegations were false.

B. The Court's Assessment

1. General principles

53. The Court recalls its judgment in the case of Chauvy and Others v. France, no. 64915/01, § 70, ECHR 2004‑VI, where in the context of a complaint under Article 10, it explicitly recognised for the first time “the right of the persons ... to protect their reputation, a right which is protected by Article 8 of the Convention as part of the right to respect for private life.” This was confirmed in Pfeifer v. Austria, no. 12556/03, § 38, ECHR 2007‑XII where the Court held that States were under a positive obligation to protect individuals' right to reputation, as an element of their “private life” under Article 8 of the Convention.

54. In Sanchez Cardenas v. Norway, no. 12148/03, § § 33 and 38, 4 October 2007 the Court found that a passage in a domestic judgment which “conveyed information to the effect that the High Court, having regard to the state of the evidence, held a suspicion that the applicant had sexually abused” his son, was in the context of an authoritative judicial ruling “likely to carry great significance by the way it stigmatised him and was capable of having a major impact on his personal situation as well as his honour and reputation.” Consequently, the Court took the view that the facts underlying the applicant's complaint fell within the scope of Article 8 of the Convention.

55. The Court explained its approach to such cases in its judgment in A. v. Norway, no. 28070/06, § 64, 9 April 2009, holding that in order for Article 8 to come into play, the attack on personal honour and reputation must attain a certain level of gravity and in a manner causing prejudice to personal enjoyment of the right to respect for private life (see Sidabras and Džiautas v. Lithuania, nos. 55480/00 and 59330/00, § 49, ECHR 2004‑VIII). Similarly, in Karakó v. Hungary, no. 39311/05, § 23, 28 April 2009 the Court considered that reputation had been deemed to be an independent right mostly when the factual allegations were of such a seriously offensive nature that their publication had an inevitable direct effect on the applicant's private life. This has been more recently confirmed by the Court in its judgment in the case of Polanco Torres and Movilla Polanco v. Spain, no. 34147/06, § 40, 21 September 2010 (not yet final).

2.Application of these principles

56. The Court notes that the present application is distinguishable from the cases to which it has referred above concerning the right to the protection of one's reputation under Article 8 of the Convention. It is clear that the impugned police decision was not published or made readily accessible to the public through the media or in the context of a public decision or judgment (as was the case in A. v. Norway and Sanchez Cardenas v. Norway, cited above, respectively). Notwithstanding, the police decision was ostensibly disclosed to a third party, namely the health insurance company. They in turn used the decision to the applicant's detriment, by relying on it when pursuing her for the reimbursement of medical expenses.

57. Given the gravity of the conclusion contained in the police decision, namely that the applicant was guilty of a violent criminal offence, coupled with the uncontested disclosure of the impugned decision to a third party, the Court finds that there has been an “interference” with her rights under Article 8 of the Convention. In this connection, the Court recalls, mutatis mutandis, its judgment in the case of Sidabras and Džiautas (cited above) where it held at paragraph 49 that Article 8 could not be relied on in order to complain of a loss of reputation which was the foreseeable consequence of one's own actions such as, for example, the commission of a criminal offence. Applying this principle to the instant case, the Court lays emphasis on the fact that the applicant was never charged with or proved to have committed any criminal offence. It follows that the text of the police decision cannot be considered to be the foreseeable consequence of the applicant's own doing, precisely because she has never been charged with, let alone proved, to have committed any crime.

58. Such interference will give rise to a breach of Article 8 of the Convention unless it can be shown that it was “in accordance with the law”, pursued a legitimate aim or aims and was “necessary” for the attainment of the latter.

59. For the purposes of the instant case the Court is prepared to accept that the disclosure of the police decision of 3 July 2000 to the insurance company had a legal basis and was therefore in accordance with the law, as asserted by the director of the police department in reply to the applicant's complaint (see paragraph 10 above). On the other hand, the Court considers that it is not required to decide whether the disclosure of the police decision pursued a legitimate aim. In its view, this matter is closely related to compliance with the “necessity” test. According to that test, a breach of Article 8 will be found if, in the particular circumstances of a case, an impugned measure fails to strike a fair balance between the competing public and private interests at issue. The requirement of proportionality demands that a respondent Government show relevant and sufficient reasons for the interference. While it is for the national authorities to make the initial assessment in all these respects, and a margin of appreciation must be left to the competent national authorities in this assessment, the final evaluation of whether the interference is necessary remains subject to review by the Court for conformity with the requirements of the Convention (see Coster v. the United Kingdom [GC], no. 24876/94, § 104, 18 January 2001; S and Marper v. the United Kingdom, [GC], applications nos. 30562/04 and 30566/04, 4 December 2008, §§ 101-102).

60. In this connection, the Court considers that the police decision was couched in terms which pointed to an expression of fact and not mere suspicion and amounted to an obvious indication that the police department considered the applicant to be guilty. This, it finds, is evident in the actual words employed in the impugned decision (see paragraph 9 above), namely that:

“The investigation showed that [the applicant's] action met the constituent elements of the offence of causing injury to health pursuant to Article 221 § 1 of the Criminal Code in that she had deliberately inflicted an injury on another person.”

61. Of particular concern to the Court is the fact that the applicant had not been charged with a criminal offence but was nevertheless placed on record as a criminal offender. The Court has already had occasion to point to the risk of stigmatisation of individuals stemming from such practices and the threat which they represent to the principle of the presumption of innocence (see S and Marper, cited above, § 122). For the Court, the damage which may be caused to the reputation of the individual concerned through the communication of inaccurate or misleading information cannot be ignored either. The Court would also observe with concern that the authorities have not indicated whether the police decision remains valid indefinitely, such as to constitute, with each communication to a third party, assuming such to be in pursuit of a legitimate aim, a continuing threat to the applicant's right to reputation.

62. In examining whether the domestic authorities have complied with the above-mentioned fair balance requirement, the Court must have regard to the safeguards in place in order to avoid arbitrariness in decision-making and to secure the rights of the individual against abuse. In the instant case, the Court cannot but note the lack of any available recourse through which the applicant could obtain a subsequent retraction or clarification of the terms of the police decision. The Court further notes that in the above‑mentioned Babjak case the original police decision which stated that that applicant had committed a crime had been superseded by a subsequent official statement from the competent police department unequivocally clarifying that it had not been proved that he had committed any criminal offence.

63. Having regard to the above considerations, the Court finds that the domestic authorities failed to strike a fair balance between the applicant's Article 8 rights and any interests relied on by the Government to justify the terms of the police decision and its disclosure to a third party. There has accordingly been a breach of Article 8 of the Convention.

III. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

64. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Damage

65. The applicant claimed SVK 300,000 (approximately EUR 9,958) in respect of non-pecuniary damage.

66. The Government argued that the applicant's claim was exaggerated and unsubstantiated. They maintained that the applicant had not shown any causal link between the claimed non-pecuniary damage and the alleged breach of her Convention rights. In the event that the Court found a violation, the Government considered that the finding of a violation would constitute in itself sufficient just satisfaction.

67. The Court accepts that the applicant must have suffered some non‑pecuniary damage. Ruling on an equitable basis, it awards the applicant 1,500 euros (EUR) under that head.

B. Costs and expenses

68. The applicant also claimed SVK 14,875 (approximately EUR 494) for the costs and expenses incurred before the domestic courts and SVK 35, 700 (approximately EUR 1,185) for those incurred before the Court. This broke down into 5 hours of legal fees at a rate of SVK 2,975 (approximately EUR 99) for domestic proceedings and 12 hours for proceedings before this Court, which included VAT (value added tax).

69. The Government considered that the applicant had overstated her claim for costs and expenses and that the claim was unsubstantiated by any documentary evidence, such as the contract with her lawyer. Moreover, the Government found the applicant's lawyer's hourly rate to be inflated, citing the Court's judgment in Young, James and Webster v. the United Kingdom (Article 50), 18 October 1982, § 15, Series A no. 55, where the Court held that the effective protection of human rights required human rights lawyers to be moderate in the fees that they charged to applicants.

70. According to the Court's case-law, an applicant is entitled to reimbursement of his costs and expenses only in so far as it has been shown that these have been actually and necessarily incurred and are reasonable as to quantum. In the present case, the applicant has failed to provide sufficient supporting documents substantiating her claims under this head, such as a copy of the contract with her legal representative for example (Rule 60 §§ 1 and 2 of the Rules of Court). The Court accordingly rejects the applicant's claims for costs and expenses.

C. Default interest

71. The Court considers it appropriate that the default interest should be based on the marginal lending rate of the European Central Bank, to which should be added three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Declares the complaint concerning Article 8 of the Convention admissible and the remainder of the application inadmissible;

2. Holds that there has been a violation of Article 8 of the Convention;

3. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final in accordance with Article 44 § 2 of the Convention, EUR 1,500 (one thousand five hundred euros), plus any tax that may be chargeable, in respect of non‑pecuniary damage;

(b) that from the expiry of the above-mentioned three months until settlement simple interest shall be payable on the above amounts at a rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank during the default period plus three percentage points;

4. Dismisses the remainder of the applicant's claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 18 January 2011, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

Fatoş Aracı Nicolas Bratza
Deputy Registrar President

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Damnjanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Vrhovnog kasacionog suda Rev 2999/1999 od 4.9.2019. godine, kojom se odbija kao nesosnovana revizija tužilje-protivtužene, izjevljena protiv presude Apelacionog suda u Kragujevcu Gž2 119/19 od 04.04.2019. godine.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, tužilјa i tuženi su zaklјučili brak 06.05.2012. godine iz kog braka imaju maloletnog sina. Živeli su u kući u zajednici sa majkom i babom tuženog. Do prestanka bračne zajednice došlo je 04.09.2017. godine, kada je tužilјa napustila bračnu zajednicu. Bračni odnosi su ozbilјno i trajno poremećeni, nema izgleda da se bračna zajednica nastavi. Tužilјa, kada je napustila bračnu zajednicu prijavila je policiji tuženog za nasilјe u porodici. Navela je da je poslednje dve godine u braku bila u svađi sa tuženim, stalno su se raspravlјali, a tuženi je držao za ruke i drmao zbog čega su joj ostajale modrice, kao i da je dete često prisustvovalo ovim svađama. Po napuštanju zajednice otišla je da živi kod svojih roditelјa. Navodi tužilјe u pogledu vršenja nasilјa u porodici nisu ničim bili potkreplјeni. Presudom Osnovnog suda u Jagodini P2 411/17 od 24.12.2018. godine u stavu prvom izreke, brak zaklјučen dana 06.05.2014. je razveden na osnovu člana 41. Porodičnog zakona. U stavu drugom izreke, usvojen je tužbeni zahtev tuženog-protivtužioca pa je zajedničko maloletno dete stranaka sin poveren ocu koji će samostalno vršiti roditelјsko pravo. Obavezana je tužena-protivtužilјa da na ime svog doprinosa u izdržavanju deteta plaća mesečno određeni novčani iznos. Presudom je uređen je način održavanja ličnih odnosa detat sa majkom. Presudom Apelacionog suda u Kragujevcu Gž2 119/19 od 04.04.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužilјe-protivtužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Jagodini P2 411/17 od 24.12.2018.

Ceneći navode revizije, Vrhovni kasacioni sud nalazi da su nižestepeni sudovi na potpuno utvrđeno činjenično stanje, pravilno primenili materijalno pravo, a pri čemu su se shodno citiranim propisima prevashodno rukovodili interesima maloletnog deteta, pravilno ocenjujući da je u interesu deteta da za sada ostane u domaćinstvu kod oca, tj. da se vršenje roditelјskog prava nad maloletnim poveri njegovom ocu a da majka ima pravo viđanja sa detetom, budući da je otac ostvario bolju emocionalnu povezanost sa detetom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Gardel protiv Francuske

Presuda je povezana sa rešenjem Gž 3189/19 od 22.08.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu P.br. 11293/18 od 11.12.2018. godine u parnici tužioca AA protiv tužene Republike Srbije radi kršenja lјudskih prava jer je tužena svojim dopisom dostavile lične podatke tužioca i njegove porodice Komisiji Federacije BiH.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Jurišić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržg 2/16 od 17.06.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Somboru posl. br.R4p.2/16 od 26.5.2016. godine se odbacuje kao neblagovremena.

Pobijanim prvostepenim rešenjem odbijen je prigovor predlagača B.Đ. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Somboru pod posl. brojem P.32/2014 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku. Protiv ovog rešenja predlagač je izjavio žalbu u kojoj predlaže da Apelacioni sud naloži Višem sudu u Somboru postupanje po tužbi ovde predlagača u nepresuđenom delu kojim je tražena naknada materijalne štete, iz razloga što je predlagač starija i bolesna osoba pa je neophodna posebna hitnost u postupanju.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 8 | DIC | Kostić protiv Srbije

Odluka Ustavnog suda Republike Srbije\r\nhttps://ustavni.sud.rs/sudska-praksa/baza-sudske-prakse/pregled-dokumenta?PredmetId=16038\r\nkojom se usvaja ustavna žalba D.K. i utvrđuje da su u izvršnom postupku pred osnovnim sudom povređena prava roditelja i pravo na suđenje u razumnom roku

Član 8 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Član 8 | DIC | Tomić protiv Srbije

Član 35 | DIC | Gashi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 2016/2015 od 28.04.2017. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se ukida Apelacionog suda u Beogradu Gž 6830/2013 od 23.02.2015. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 25254/2011 od 28.06.2013. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno je da je ništavo rešenje Izvršnog odbora Skupštine Grada Beograda br. ... – IO od 25.05.2000. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je ništav ugovor o zakupu stana br. ...-.../... od 29.09.2000.godine, zaklјučen između JP za stambene usluge u Beogradu i tuženog AA. Stavom trećim izreke, utvrđeno je da je ništav ugovor o otkupu stana ... br. ...-.../... od 29.09.2000. godine, zaklјučen između tužioca Grada Beograda i tuženog AA, overen pred Drugim opštinskim sudom u Beogradu Ov br. .../... dana 09.10.2000. godine. Stavom četvrtim izreke, odbijen je, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se utvrdi da je ništav i da ne proizvodi pravno dejstvo ugovor o kupoprodaji stana zaklјučen između tuženog AA kao prodavca i tuženog BB kao kupca, overen pred Petim opštinskim sudom u Beogradu Ov br. .../... dana 11.12.2000. godine. Stavom petim izreke, odbijen je, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužioca kojim je tražio da se obaveže tuženi BB da se sa svim licima i stvarima iseli iz predmetnog stana i da tako ispražnjeni stan preda na slobodno korišćenje i raspolaganje tužiocu Gradu Beogradu. Stavom šestim izreke, odbijen je prigovor nenadležnosti suda, kao neosnovan. Stavom sedmim izreke, odbijen je prigovor stvarne nenadležnosti Prvog osnovnog suda, kao neosnovan. Stavom osmim izreke, obavezan je tužilac Grad Beograd da nadoknadi tuženom BB troškove parničnog postupka. Stavom devetim izreke, obavezan je tuženi AA da nadoknadi tužiocu Gradu Beogradu troškove parničnog postupka.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 6830/2013 od 23.02.2015. godine, stavom prvim izreke, odbijene su kao neosnovane žalbe tužioca i tuženih AA i BB i potvrđena presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P 25254/2011 od 28.06.2013. godine, u stavu četvrtom, petom, šestom, sedmom i stavu osmom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Lakićević i drugi protiv Crne Gore i Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g.127/14 od 18.08.2014. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se ustavne žalbe podnosilaca vraćaju Ustavnom sudu

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Vučković i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž 1163/2018 od 20.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se kao neosnovana odbija žalba tužene i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P 855/17 od 27.11.2017.godine. u parnici tužioca AA protiv tužene Republike Srbije - Ministarstva odbrane, radi zaštite od dikriminacije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 35 | DIC | Vučković i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 530/2019 od 28.02.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se kao neosnovana odbija revizija tužene izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Vranju P 2845/16 od 15.01.2018. godine, stavom prvim izreke, utvrđeno da je zaklјučkom Vlade Republike Srbije broj 401-161/2008-1 od 17.01.2008. godine povređeno načelo jednakih prava i obaveza, čime je izvršena diskriminacija na osnovu mesta prebivališta tužioca kao ratnog vojnog rezerviste sa teritorije opštine koja nije navedena u označenom zaklјučku Vlade Republike Srbije od 17.01.2008. godine. Stavom drugim izreke, utvrđeno je da je tužba tužioca povučena u delu koji se odnosi na potraživanje po osnovu naknade nematerijalne štete. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužiocu na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 45.800,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Apelacionog suda u Nišu Gž 2063/18 od 23.05.2018. godine odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavovima prvom i trećem izreke.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Pogosjan i Bagdasarjan protiv Jermenije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3033/2019 od 05.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3017/18 od 08.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1. 65/17 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, tužena je obavezana da tužiocu naknadi štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1022/09 u iznosu od 69.702,00 dinara, na ime troškova parničnog postupka u iznosu od 27.376,00 dinara i na ime troškova izvršnog postupka u iznosu od 19.600,00 dinara, pripadajućom kamatom. Stavom drugim izreke tužena je obavezana da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 30.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3017/18 od 08.02.2019. godine, stavom prvim izreke potvrđena je prvostepena presuda u delu u kom je odlučeno o glavnoj stvari, dok je preinačena odluka o troškovima parničnog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Pogosjan i Bagdasarjan protiv Jermenije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 627/2020 od 07.02.2020. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija predlagača izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Leskovcu Ržg 216/19 od 22.11.2019. godine.

Rešenjem Višeg suda u Leskovcu Ržg 216/19 od 22.11.2019. godine, odbijena je žalba punomoćnika predlagača izjavlјena protiv rešenja Osnovnog suda u Leskovcu R4 I 109/19 od 09.09.2019. godine, kojim je odbijen prigovor predlagača za ubrzanje postupka, zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu tog suda I 7838/10, kao neosnovan.
Protiv navedenog rešenja, predlagač je blagovremeno izjavila reviziju zbog bitne povrede odredaba parničnog postupka, pogrešnog i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja i pogrešne primene materijalnog prava, s tim što je predložila da se revizija smatra izuzetno dozvolјenom, u skladu sa odredbom član 404. ZPP.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 41 | DIC | Stojanović protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3050/2019 od 18.09.2019. godine godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1751/18 od 13.11.2018. godine i odbija kao neosnovan zahtev tužioca za naknadu troškova odgovora na reviziju.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 22/17 od 09.02.2018. godine, obavezana je tužena da tužiocu plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda u Vranju
I br. 1012/09 (ranije I. br. 850/05) iznose sa zateznom kamatom od dospeća pa do isplate bliže navedene u izreci pod 1. Tužana je obavezana da tužiocu na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 24.000,00 dinara.
Viši sud u Vranju je presudom Gž 1751/18 od 13.11.2018. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 22/17 od 09.02.2018. godine. Odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde