(Čl. 3) Zabrana torture
(Čl. 3 / CAT-16) Ponižavajuće postupanje
(Čl. 5) Pravo na slobodu i bezbednost
(Čl. 5-3) Dužina predraspravnog lišenja slobode
(Čl. 6) Pravo na pravično suđenje
(Čl. 6) Krivični postupak
(Čl. 6-1) Suđenje u razumnom roku
(Čl. 41) Pravično zadovoljenje - opšte
(Čl. 57) Rezerve - opšte
(Čl. 57) Rezerve

Tematske ključne reči

VS deskriptori

Zbirke

Sudska praksa
Presuda ESLJP
Veće

Sažetak

Postupak u ovom predmetu je pokrenut predstavkom protiv Rusije, koju je podneo ruski državljanin, g. Valeriy Yermilovich Kalashnikov (podnosilac predstavke), početkom decembra 1998.g. Podnosilac je rođen 1955.g. i živi u Rusiji. U to vreme je bio predsednik Severoistočne trgovačke banke. Početkom februara 1995.g. započet je krivični postupak protiv njega, a juna iste godine mu je produžen pritvor. Predmet je mirovao nekoliko godina, a podnosilac je raznim pravosudnim ustanovama podneo veliki broj žalbi u kojima se, između ostalog, žalio na loše uslove života u zatvoru. Osuđen je 1999.g. Kasnije je amnestiran i pušten na slobodu.

NAVODNA POVREDA ČLANA 3 KONVENCIJE
- Niko ne sme biti podvrgnut mučenju ili nečovečnom ili ponižavajućem postupanju ili kažnjavanju.
Podnosilac se posebno osvrnuo na prenatrpanost i loše sanitarne uslove u ćeliji, kao i na dužinu pritvora u takvim uslovima, koji su loše delovali na njegovo fizičko zdravlje i naneli mu poniženje i patnju. Vlada je tvrdila da se uslovipritvora u kojima je bio podnosilac nisu mogli smatrati mučenjem ili nečovečnim ili ponižavajućim postupanjem. Prenatrpanost je bila provlem u većini pritvorskih ustanova, a uslovi pritvora se nisu razlikovali od uslova u kojima je bila većina drugih pritvorenika. Prema praksi Suda, zlostavljenje mora da dostigne izvesni prag okrutnosti da bi na njega bio primenljiv član 3 Konvencije. Konvencija je obavezujuća za države članice nakon što stupi na snagu, što je u Rusiji bilo 05. maja 1998.g. Ćelija je bila manja od standarda koji zahteva Sud, a Vlada je priznala da su zbog loše ekonomske situacije ležaj ponekad koristila i dva, tri zatvorenika istovremeno, mada je u slučaju podnosioca bio manji broj zatvorenika nego što je uobičajeno. Sud je utvrdio da je ćelija bila prenatrpana, raspoloživi prostor po zatvoreniku je bio mali, a zatvorenici su spavali na smenu. Podnosilac je dobio bolesti koje se mogu povezati sa sanitarnom nehigijenom. Dakle, došlo je do povrede člana 3 Konvencije.

NAVODNA POVREDA ČLANA 5 STAV 3 KONVENCIJE
- Zbog dugog trajanja pritvora.
Vlada je tvrdila da je podnosilac ometao istragu i da mu je zbog toga određen pritvor, kao i zbog sumnje da je učinio delo koje mu se stavlja na teret. Sud smatra da su protekom vremena ti razlozi gubili svoju opravdanost. Sud smatra da vreme koje je podnosilac proveo u pritvoru prevazilazi „razumni rok“. Dakle, došlo je do povrede člana 5 stav 3 Konvencije.

NAVODNA POVREDA ČLANA 6 STAV 1 KONVENCIJE
- Pravo na pravičnu raspravu u razumnom roku.
Podnosilac se žalio da o optužnici za krivično delo protiv njega nije odlučeno u razumnom roku. Sud smatra da obzirom na složenost predmeta – jedan optuženi, finansijski kriminal gde je postojao obiman dokazni materijal, ispitan jedan broj svedoka – nije razlog za ovakvu dužinu trajanja postupka. Dakle, došlo je do povrede člana 6 stav 1 Konvencije.

PRIMENA ČLANA 41 KONVENCIJE
- Pravo na pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.
Sud je podnosiocu dosudio određene iznose na ime nematerijalne štete i sudskih troškova.
Presuda Suda je jednoglasna.

Preuzmite presudu u pdf formatu

EVROPSKI SUD ZA LJUDKSA PRAVA

TREĆE ODELJENJE

KALASHNIKOV protiv RUSIJE

(Predstavka br. 47095/99)

Presuda

15. jula 2002.

IZVOD IZ PRESUDE

...

1. Podnosilac predstavke je Valeriy Yermilovich Kalashnikov, državljanin Rusije. Rođen je 1955. i živi u Moskvi. Podnosilac predstavke tvrdi da je žrtva povrede članova 3, 5 i 6 Evropske konvencije za zaštitu ljudskih prava i sloboda koje je počinila Rusija.

(...)

ČINJENICE

I. Okolnosti slučaja

Podnosilac predstavke je rođen 1955. godine i nastanjen u Moskvi. U to vreme je bio predsednik Severoistočne trgovačke banke.
Dana 8. februara 1995. godine započet je krivični postupak protiv podnosioca predstavke. Juna 1995. godine mu je produžen pritvor. Gradski sud u Magadanu je počeo da razmatra njegov slučaj novembra 1996. godine, ali je predmet mirovao od maja 1997. do aprila 1999. godine. Tokom ovog perioda g. Kalašnjikov je raznim pravosudnim ustanovama podneo veliki broj žalbi protiv pritvora pred suđenje u kojima se žalio na loše uslove života u zatvoru, na kašnjenje u određivanju datuma suđenja kao i na sam slučaj. Takođe je molio da se otpusti iz pritvora iz zdravstvenih razloga – zdravlje mu je narušeno zbog loših uslova u zatvoru.

(...)

Osuđen je 3. avgusta 1999, a 29. septembra 1999. je slučaj okončan. Dana 30. septembra 1999. godine je protiv njega podignuta nova optužnica u vezi sa proneverom. Oslobođen je ove optužbe 31. marta 2000. godine, a 26. juna 2000. godine je pušten na slobodu pošto je amnestiran.

A. Uslovi pritvora

1. Podnesci podnosioca predstavke o činjenicama

Od 29. juna 1995. do 20. oktobra 1999. godine podnosilac predstavke je držan u pritvorskoj jedinici IZ–47/1 u Magadanu. Pošto je Gradski sud izrekao presudu 3. avgusta 1999. godine, on je 20. oktobra 1999. godine poslat na izdržavanje kazne u zatvorsku ustanovu AV– 261/3 u selu Talaja. Dana 9. decembra 1999. godine je vraćen u pritvorsku jedinicu u Magadanu, gde je ostao sve do otpusta 26. juna 2000. godine.

(...)

Podnosilac predstavke se žalio na uslove života u pritvorskoj jedinici u Magadanu, uključujući i sledeće:

– Ćelija je bila površine 17 m2 s ukupno osam kreveta; skoro uvek je u njoj bilo po 24 pritvorenika; na svaki krevet su dolazila trojica pritvorenika, pa su spavali na smenu;

– normalan san nije bio moguć jer su televizor i svetlo uvek bili uključeni;

– osoba koja je vršila je nuždu bila potpuno izložena pogledima zatvorenika, kao i čuvara;

– pritvorenici su jeli na stolu koji je bio samo metar udaljen od toaleta;

– ćelija nije imala nikakvo provetravanje i leti je bila neizdrživo vruća a zimi veoma hladna;

– budući da je bio okružen pušačima, predlagač je i sam postao pasivan pušač;

– ćelije su bile pune bubašvaba i mrava;

– dobio je nekoliko kožnih i gljivičnih oboljenja pri čemu je izgubio sve nokte na nožnim prstima i nekoliko na prstima ruku; suđenje je prekidano od 11. novembra 1996. do 23. aprila 1997. godine i od 15. aprila 1999. do 3. avgusta 1999. godine da bi bio izlečen od svraba; šest puta su u njegovoj ćeliji boravili zatvorenici koji su patili od tuberkuloze i sifilisa, a i on je tada dobijao zaštitne injekcije antibiotika.

(...)

3. Zdravstveni izveštaj i nalazi veštaka

Prema zdravstvenom kartonu predlagača, svrab je imao decembra 1996. godine, alergijski dermatitis jula i avgusta 1997. godine, gljivičnu infekciju na stopalima juna 1999. godine, gljivičnu infekciju noktiju na rukama avgusta 1999. godine, mikozu septembra 1999. godine, kao i gljivičnu infekciju stopala i međunožja oktobra 1999. godine. U kartonu je navedeno da je predlagač lečen u svim slučajevima.
U izveštaju medicinskih stručnjaka, objavljenom jula 1999. godine, ustanovljeno je da je podnosilac predstavke patio od neurocirkulatorne distonije, asteno-neurotskog sindroma, hroničnog gastroduodenitisa, gljivične infekcije stopala, šaka i međunožja i mikoze.

(...)

II. Relevantno domaće pravo

88. A. Ustav Ruske Federacije

Tačka 6(2) odeljka 2

Sve dok se propisi o krivičnom postupku Ruske Federacije ne usklade s odredbama ovog Ustava, biće na snazi prethodni propisi o postupku hapšenja, pritvaranja i držanja u pritvoru lica za koja se sumnja da su počinila krivično delo.

89. B. Zakon o krivičnom postupku

Član 11(1): Nepovredivost ličnosti

Niko ne sme biti uhapšen osim na osnovu pravosudne odluke ili naloga tužioca.

Član 89(1): Primena preventivnih mera

Kada postoji dovoljan osnov za sumnju da će optuženo lice izbeći ispitivanje, istragu ili suđenje ili ometati napore da se dođe do istine u krivičnom predmetu ili da će se baviti krivičnim aktivnostima, kao i da bi se osiguralo izvršenje kazne, lice koje vodi istragu, istražitelj, tužilac i sud mogu da primene jednu od sledećih preventivnih mera prema optuženom: pismenu obavezu da neće napustiti određeno mesto, ličnu garanciju ili garanciju javne organizacije, ili stavljanje u pritvor.

Član 92 : Nalog i odluka o primeni preventivne mere

Pri primeni preventivne mere lice koje vodi istragu, istražitelj i tužilac moraju da izdaju obrazložen nalog, a sud da donese obrazloženu odluku naznačujući koje krivično delo se sumnja da je lice u pitanju počinilo, kao i osnov po kom je izabrana primenjena preventivna mera. Lice u pitanju mora biti obavešteno o nalogu ili odluci, kao i o postupku žalbe na primenu preventivne mere.

Primerak naloga ili odluke o primeni preventivne mere mora se bez odlaganja uručiti licu u pitanju.

Član 96: Stavljanje u pritvor

Stavljanje u pritvor kao preventivna mera mora se obaviti u skladu sa zahtevima člana 11 ovog Zakona u vezi sa krivičnim delima za koje je zakonom propisana kazna u obliku lišenja slobode u trajanju dužem od jedne godine. U izuzetnim slučajevima se ova preventivna mera može primeniti ako je za delo zaprećena kazna lišenja slobode u trajanju od manje od jedne godine.

Član 97: Vremenski rokovi pritvora pred suđenje

Pritvor tokom trajanja istrage u krivičnim predmetima ne može da traje duže od dva meseca. Ovaj rok može se produžiti najviše još tri meseca odlukom okružnog ili gradskog tužioca ... ako nije moguće okončati istragu i ne postoji osnov za izmenu preventivne mere. Dodatno produženje do najviše šest meseci od dana stavljanja u pritvor može se sprovesti samo u posebno složenim slučajevima odlukom tužioca sastavnog dela Ruske Federacije (...)

Produženje vremenskog roka za takav pritvor dozvoljeno je samo u izuzetnim slučajevima i isključivo prema licima optuženim za izvršenje teških ili veoma teških krivičnih dela. Takvo produženje može se sprovesti odlukom zamenika Vrhovnog tužioca Ruske Federacije (do jedne godine) i Vrhovnog tužioca Ruske Federacije (do 18 meseci).

Nikakvo dodatno produženje nije dozvoljeno, a optuženi se mora odmah pustiti iz pritvora.

Spisi okončane istrage u krivičnom predmetu moraju se dati na uvid optuženom i njegovom braniocu ne kasnije od mesec dana od isteka najdužeg vremenskog roka za produženi pritvor, kako je propisano u stavu 2 ovog člana. U slučaju da optuženi nije u mogućnosti da pregleda spise pre isteka najdužeg vremenskog roka za produženi pritvor, Vrhovni tužilac Ruske Federacije, [ili] tužilac sastavnog dela Ruske Federacije ... može, ne kasnije of pet dana pre isteka najdužeg roka za produženi pritvor, podneti sudiji „oblasti“, „kraja“ ili drugog odgovarajućeg suda zahtev za produženje tog roka.

Ne kasnije od pet dana od dana prijema zahteva, sudija mora da donese jednu od sledećih odluka:

1. da produži trajanje produženog pritvora dok optuženi i njegov branilac ne izvrše uvid u spise predmeta a tužilac prosledi slučaj osnovnom sudu, ali u svakom slučaju ne duže od šest meseci;

2. da odbije zahtev tužioca i da pusti lice koje je u pitanju iz pritvora.

Prema istom postupku rok produženog pritvora može se po potrebi produžiti da bi se izašlo u susret zahtevu optuženog ili njegovog branioca da se produži prethodna istraga.

Ako sud uputi slučaj na dopunsku istragu pošto je istekao vremenski rok za produženje pritvora optuženog, a okolnosti slučaja ne dozvoljavaju izmenu mere pritvora, tužilac koji nadgleda istragu produžiće rok produženja pritvora najviše do mesec dana od datuma kada primi slučaj. Pri bilo kakvom dodatnom produženju roka uzeće se u obzir vreme koje je optuženi proveo u pritvoru pre nego što je slučaj upućen sudu, a produženje će se sprovesti na način i u rokovima određenim prvim i drugim stavom ovoga člana.

Protiv produženja roka pritvora prema ovom članu može se podneti žalba sudu ili zahtev za reviziju zakonitosti i opravdanosti po postupku propisanom članovima 2201 i 2202 ovog Zakona. Član 101: Ukidanje ili izmena preventivne mere

Preventivna mera će se ukinuti kada prestane potreba za njom, ili pretvoriti u težu ili lakšu meru ako okolnosti slučaja tako nalažu. Ukidanje ili izmena preventivne mere će se izvršiti na osnovu obrazloženog naloga lica koje sprovodi istragu, istražitelja ili tužioca, ili na osnovu obrazložene sudske odluke pošto je slučaj prosleđen sudu.

Ukidanje ili izmena preventivne mere, koja je izabrana na osnovu uputstava tužioca, od strane lica koje sprovodi istragu ili istražitelja biće dozvoljeni samo na osnovu saglasnosti tužioca.

Član 223–1: Određivanje datuma sudske rasprave

Ako se optuženo lice drži u pritvoru, pitanje određivanja datuma sudske rasprave mora se rešiti najkasnije 14 dana od dana kad sud preuzme slučaj.

Član 239: Vremenski rokovi za razmatranje slučaja

Razmatranje predmeta pred sudom mora da počne najkasnije 14 dana od dana kada je određen datum za raspravu.

90. C. Savezni zakon o pritvoru lica osumnjičenih ili optuženih za krivična dela

Prema članu 21 ovog Zakona, predstavke i žalbe osumnjičenih i optuženih lica državnim organima, telima lokalne uprave i nevladinim organizacija šalju se preko uprave pritvorske ustanove.

Predstavke i žalbe upućene javnom tužiocu, sudu i drugim državnim organima koje nadgledaju pritvorske ustanove za osumnjičena i optužena lica neće se podvrgnuti cenzuri i proslediće se primaocu u zatvorenom kovertu najkasnije narednog radnog dana.

III. Rezerva Ruske Federacije

Instrument ratifikacije Konvencije koji je Ruska Federacija deponovala 5. maja 1998. godine sadrži sledeću rezervu:

U skladu sa članom 64 Konvencije, Ruska Federacija izjavljuje da se odredbama stavova 3 i 4 člana 5 ne može ograničiti ... privremena primena postupka, predviđena drugim stavom tačke 6 drugog dela Ustava Ruske Federacije od 1993. godine, o hapšenju i držanju u pritvoru lica koja su osumnjičena da su počinila krivično delo, određenog stavom 1 člana 11, stavom 1 člana 89, članovima 90, 92, 96, 96–1, 96–2, 97, 101 i 122 Zakona o krivičnom postupku RSFSR od 27. oktobra 1960. godine, sa kasnijim izmenama i dopunama.

PRAVO

I. Navodna povreda člana 3 Konvencije

Podnosilac predstavke se žalio na uslove pritvora u pritvorskoj jedinici IZ–47/1 u Magadanu. Pozvao se na član 3 Konvencije, koji određuje:

Niko ne sme biti podvrgnut mučenju, ili nečovečnom ili ponižavajućem postupanju ili kažnjavanju.

Podnosilac predstavke se posebno osvrnuo na prenatrpanost i loše sanitarne uslove u ćeliji, kao i na dužinu pritvora u takvim uslovima, koji su štetno delovali na njegovo fizičko zdravlje i naneli mu poniženje i patnje.

Vlada je tvrdila da se uslovi pritvora u kojima je bio podnosilac predstavke nisu mogli smatrati mučenjem ili nečovečnim ili ponižavajućim postupanjem. Uslovi se nisu razlikovali od onih u kojima je živela većina pritvorenika u Rusiji, ili bar nisu bili ništa gori. Prenatrpanost je bila problem u većini pritvorskih ustanova. Vlasti nisu imale nikakvu nameru da izazovu patnje predlagača ili da mu oštete zdravlje. Uprava pritvorske jedinice sprovela je sve mere koje je imala na raspolaganju da bi izlečila sva lica koja su patila od bolesti kao i da bi sprečila širenje zaraze.
Priznato je da su iz ekonomskih razloga uslovi u pritvorskim ustanovama Rusije veoma nezadovoljavajući i ispod minimuma određenih za slične ustanove drugih zemalja članica Saveta Evrope. Međutim, Vlada je činila sve što je u njenoj moći da poboljša stanje u pritvorskim ustanovama Rusije. Usvojen je niz operativnih programa za izgradnju novih pritvorskih jedinica, rekonstrukciju postojećih i iskorenjivanje tuberkuloze i drugih zaraznih bolesti koje haraju u zatvorima. Ostvarenje tih projekata omogućilo bi udvostručenje prostora koji je na raspolaganju zatvorenicima, kao i poboljšanje sanitarnih uslova u pritvorskim ustanovama.
Sud primećuje da se član 3 Konvencije bavi jednom od najvažnijih vrednosti demokratskog društva. On izričito zabranjuje mučenje ili nečovečne ili ponižavajuće postupke ili kažnjavanje, bez obzira na okolnosti ili ponašanje žrtve (vidi, na primer, Labita protiv Italije [GC], br. 26772/95, stav 119, ECHR 2000-IV). Sud takođe primećuje da prema njegovoj praksi zlostavljanje mora da dostigne izvesni prag okrutnosti da bi na njega bio primenljiv član 3. Procena tog praga je relativna stvar; zavisi od svih okolnosti slučaja, kao što su trajanje, fizičke i psihičke posledice i, u nekim slučajevima, pol, starost i zdravstveno stanje žrtve (vidi, između ostalog, presudu u slučaju Irska protiv Velike Britanije od 18. januara 1978. g., Serija A br. 25, str. 65, stav 162). Sud je postupanje smatrao „nečovečnim“ zato što je, između ostalog, bilo namerno, primenjivano satima i satima i izazvalo ili stvarna telesna oštećenja ili jake fizičke i psihičke patnje. Sud je postupanje ocenio kao „ponižavajuće“ jer je bilo takvo da u žrtvama izazove osećanja straha, uznemirenosti i inferiornosti koja su u stanju da ih ponize i osramote (vidi, na primer, Kudla protiv Poljske [GC], br. 30210/96, stav 92, ECHR 2000-XI). Ocenjujući da li je određena vrsta postupanja „ponižavajuća“ u smislu člana 3, Sud će odrediti da li je cilj tih postupaka bio da se neko ponizi i omalovaži i da li su oni, što se tiče njihovih posledica, štetno delovali na njegovu ili njenu ličnost na način koji je u suprotnosti sa članom 3 (vidi, na primer, presudu u slučaju Raninen protiv Finske od 16. decembra 1997. godine, Reports of Judgments and Decisions, 1997-VIII, str. 2821–22, stav 55). Međutim, nepostojanje takve namere ne može da potpuno isključi nalaz da je postojala povreda člana 3 (vidi, na primer, Peers protiv Grčke, br. 28524/95, stav 74, ECHR 2001-III). Osporene patnje i poniženje moraju u svakom slučaju da prevaziđu i onako neizbežan element patnji i poniženja koji je povezan sa datom vrstom zakonitog postupanja ili kažnjavanja. Mere koje lice lišavaju slobode često sadrže takav element. Ali ne može se reći da sâm pritvor pokreće pitanje u vezi sa primenom člana 3 Konvencije. Taj član se takođe ne može tumačiti tako da utvrđuje opštu obavezu da se pritvorenici puštaju na slobodu iz zdravstvenih razloga ili da se pošalju u civilnu bolnicu da bi mogao da im se obezbedi određeni vid lečenja. Pa ipak, prema ovoj odredbi država mora da se postara da se pritvorenici drže u uslovima koji podrazumevaju poštovanje njihovog ljudskog dostojanstva, da ih način izvršenja mere ne izlaže patnjama koje prevazilaze stepen patnji koji je neizbežan kod pritvora i da, imajući u vidu praktične zahteve držanja u pritvoru, adekvatno zaštiti njihovo zdravlje i blagostanje (vidi Kudla protiv Poljske, stavovi 92–94). Prilikom ocenjivanja uslova pritvora, treba obratiti pažnju na ukupan efekat tih uslova, kao i na pojedinačne tvrdnje koje iznese predlagač (vidi Dougoz protiv Grčke, br. 40907/98, stav 46, ECHR 2001-II).
U posmatranom slučaju, Sud primećuje da je predlagač držan u pritvorskoj jedinici IZ– 47/1 u Magadanu od 29. juna 1995. do 20. oktobra 1999. godine, i od 9. decembra 1999. do 26. juna 2000. godine. Sud primećuje da je, prema opšteprihvaćenim načelima međunarodnog prava, Konvencija obavezujuća za Države ugovornice samo u vezi sa činjenicama koje su nastale pošto je stupila na snagu. Konvencija je za Rusiju stupila na snagu 5. maja 1998. godine. Međutim, u proceni posledica uslova pritvora na predlagača, koje su bile manje-više identične tokom celog trajanja pritvora, i pre i posle suđenja, Sud može da posmatra celo razdoblje tokom kog je bio u pritvoru, uključujući i vreme pre 5. maja 1998. godine.
Sud primećuje na samom početku da je površina ćelije u kojoj je podnosilac predstavke držan bila između 17 m2 (prema predlagaču) i 20,8 m2 (prema Vladi). Ćelija je imala ležajeve i namenjena za smeštaj osam zatvorenika. Može se postaviti pitanje da li takav smeštaj ispunjava prihvatljive standarde. U vezi s tim Sud primećuje da je Evropski komitet za sprečavanje mučenja i nečovečnog i ponižavajućeg postupanja i kažnjavanja (CPT) odredio 7 m2 po zatvoreniku kao poželjnu prosečnu smernicu za pritvorske ćelije (vidi 2nd General Report – CPT/Inf (92) 3, stav 43), tj. 56 m2 za osam zatvorenika. I pored toga što je ćelija bila predviđena za osam zatvorenika, predlagač je tvrdio da je u njoj za vreme trajanja njegovog pritvora obično bilo između 18 i 24 osobe. U molbi za puštanje na slobodu od 27. decembra 1996. godine, predlagač je naveo da je u ćeliji sa osam ležajeva u tom trenutku bio 21 zatvorenik. U sličnoj molbi od 8. juna 1999. godine, naveo je broj od 18 zatvorenika. Sud primećuje da je i Vlada priznala da su zbog opšte prenatrpanosti pritvorske jedinice svaki krevet u ćeliji koristila po dva ili tri zatvorenika, ali se ne slaže sa podnosiocem predstavke u pogledu ukupnog broja zatvorenika. Vlada je tvrdila da je u svakom trenutku u ćeliji podnosioca predstavke bilo 11 ili više zatvorenika, a da je uobičajeni broj bio 14. Međutim, Vlada nije podnela nikakav dokaz za svoju tvrdnju. Prema podnosiocu predstavke, tek marta ili aprila 2000. godine broj zatvorenika smanjen je na 11. Sud ne smatra da je neophodno da razreši ovo neslaganje između tvrdnji podnosioca predstavke i Vlade. Navedene brojke govore da je u svakom datom trenutku u ćeliji podnosioca predstavke na raspolaganju svakom zatvoreniku bilo između 0,9 m2 i 1,9 m2 prostora. Sud smatra da je ćelija neprekidno bila prepuna. Ta činjenica sama po sebi pokreće pitanja u vezi sa članom 3 Konvencije. Štaviše, zbog prenatrpanosti su zatvorenici morali da spavaju na smenu, i to po osam sati po zatvoreniku. Uslovi za spavanje bili su još teži zbog svetla koje je stalno bilo uključeno i vreve i buke koju je pravio veliki broj zatvorenika. Nedostatak sna koji je bio posledica ovog stanja mora da je za predlagača predstavljao težak fizički i psihički teret. Sud takođe primećuje odsustvo normalnog provetravanja ćelije podnosioca predstavke u kojoj je boravio veliki broj zatvorenika i kojima je bilo dozvoljeno da puše u ćeliji. Mada su predlagaču dozvoljene spoljašnje aktivnosti po jedan ili dva sata dnevno, ostatak vremena je provodio u zagušljivoj ćeliji, gde mu je na raspolaganju stajalo veoma malo prostora.
Sud primećuje da je ćelija podosioca predstavke bila prepuna gamadi, a da tokom njegovog boravka nijednom nije vršena dezinsekcija. Vlada je priznala da je to veliki problem u zatvorskim ustanovama, i pozvala se na Uputstvo ministarstva od 1989. godine kojim je zatvorskim ustanovama naređeno da preduzimaju mere dezinfekcije. Međutim, čini se da to nije sprovedeno u ćeliji podosioca predstavke. Tokom celog trajanja pritvora, podosilac predstavke je patio od raznih kožnih bolesti i gljivičnih infekcija, posebno 1996, 1997. i 1999. godine, zbog čega je suđenje prekidano. Iako je istina da je predlagač lečen od pomenutih oboljenja, njihovo ponovno pojavljivanje navodi na zaključak da su veoma loši uslovi u ćeliji, koji su omogućavali da se bolesti šire, ostajali nepomenjeni. Sud takođe sa zabrinutošću napominje da je podosilac predstavke s vremena na vreme bio pritvoren sa osobama koje su bolovale od sifilisa i tuberkuloze, mada je Vlada naglasila da je širenje sprečeno.
Dodatni problem prepunjenih i prljavih ćelija bilo je vršenje nužde. Između klozetske šolje u uglu i lavaboa stajao je pregradni zid visok 110 cm, ali je šolja bila otvorena prema ostatku ćelije. Podosilac predstavke je dakle morao da koristi toalet u prisustvu drugih zatvorenika i da bude prisutan dok su drugi vršili nuždu. Fotografije koje je ponudila Vlada prikazuju prljavu i trošnu ćeliju i odeljak za vršenje nužde bez ikakve privatnosti. Sud sa zadovoljstvom prima znanju velika poboljšanja koja su izgleda sprovedena u pritvorskoj jedinici u Magadanu, gde je bila ćelija podnosioca predstavke (kako se vidi iz video snimka koji je Sudu podnela Vlada), ali to ne utiče na potpuno neprihvatljive uslove koje je predlagač očigledno morao da trpi u to vreme.
Uslove pritvora podnosioca predstavke razmotrio je i sud pred kojim mu je suđeno. Taj sud je aprila i juna 1999. godine tražio mišljenje veštaka o posledicama uslova života u ćeliji na njegovo psihičko i fizičko zdravlje posle skoro četiri godine pritvora da bi se odredilo da li je u stanju da učestvuje u postupku i da li ga treba poslati na bolničko lečenje. Mada su veštaci dali negativan odgovor na oba pitanja, Sud se poziva na njihove nalaze iz jula 1999. godine, u kojima su naveli spisak oboljenja od kojih se patio predlagač, t.j. neurocirkulatorna distonija, astenoneuro sindrom, hronični gastroduodenitis, gljivične infekcije stopala, ruku i međunožja i mikoza (vidi stav 30 gore).
Sud prihvata da u posmatranom slučaju nema naznake da je postojala pozitivna namera da se podnosilac predstavke ponizi ili osramoti. Međutim, mada pitanje da li je namera postupanja bila da se žrtva ponizi ili osramoti treba uzeti u obzir, odsustvo takve namere ne može da isključi zaključak da jeste postojala povreda člana 3 (vidi Peers protiv Grčke u gornjem tekstu). Sud smatra da su uslovi pritvora koje je podnosilac predstavke morao da trpi oko četiri godine i 10 meseci morali kod njega da izazovu prilične psihičke patnje, umanjujući njegovo ljudsko dostojanstvo i izazivajući u njemu osećanja poniženosti.
U svetlu gornje navedenog, Sud nalazi da su uslovi pritvora podnosioca predstavke, prepuna i prljava sredina u kojoj je živeo i njen štetni uticaj na njegovo zdravlje i blagostanje, zajedno sa dugim trajanjem perioda za vreme kog je podnosilac predstavke držan u takvim uslovima, predstavljali ponižavajuće postupanje.
Sledi da je postojala povreda člana 3 Konvencije.

II. Navodna povreda stava 3 člana 5 Konvencije

Podnosilac predstavke se žalio da je dugo trajanje pritvora pred suđenje predstavljalo povredu stava 3 člana 5 Konvencije, koji određuje:

Svako ko je uhapšen ili lišen slobode shodno odredbama iz stava 1.c ovog člana ... imaće pravo da mu se sudi u razumnom roku ili da bude pušten na slobodu do suđenja. Puštanje na slobodu može se usloviti jemstvima da će se lice pojaviti na suđenju.

A. Prethodni prigovor Vlade

Vlada je tvrdila da žalbu podnosioca predstavke treba razmotriti u svetlu rezerve koju je Rusija stavila, i da se ta rezerva odnosila i na vreme koje je predlagač proveo u pritvoru tokom prethodne istrage i postupka pred sudom. Vlada se pozvala na tekst rezerve i sadržaj članova Zakona o krivičnom postupku koji su pomenuti u njoj. Članovima 11, 89, 92 i 101 Zakona (vidi stav 89 u gornjem tekstu) sudovi su ovlašćeni da primene preventivne mere pritvora u fazi suđenja, sve do izricanja presude.
Podnosilac predstavke je naveo da ruska rezerva nije bila primenljiva u njegovom slučaju jer se nije odnosila na trajanje pritvora pred suđenje. Tvrdnja je bila da je cilj rezerve da se sačuva pravo tužioca da odredi pritvor i njegovo produženje po potrebi.
Sud primećuje da je ograda formulisana tako da iz obuhvata člana 5, st. 3 Konvencije isključuje privremenu primenu određenih odredaba Zakona o krivičnom postupku, pomenutih u tekstu rezerve, u vezi sa postupkom hapšenja i pritvora lica osumnjičenih da su izvršila krivično delo. Te odredbe određuju uslove i način primene preventivnih mera, uključujući stavljanje u pritvor, i nabrajaju organe nadležne da te odluke donose. Sud primećuje da se rezerva poziva na član 97 Zakona o krivičnom postupku, po kome se lice može držati u pritvoru do 18 meseci za vreme istrage o krivičnom delu i to na osnovu naloga nadležnog tužioca. Bez obzira na pozivanje na vremenske rokove trajanja pritvora u fazi istrage, Sud primećuje da se rezerva bavi postupkom primene preventivne mere pritvora, a da se žalba predlagača odnosi na trajanje njegovog pritvora a ne na njegovu zakonitost.
Sud nalazi da pomenuta rezerva nije primenljiva u ovom slučaju.

B. Razlozi žalbe

1. Period koji treba uzeti u obzir

Nije osporeno da je period koji treba uzeti u obzir započeo 29. juna 1995. godine, kada je podnosilac predstavke stavljen u pritvor pred suđenje. Što se tiče kraja tog perioda, podnosilac predstavke je naveo 31. mart 2000. godine, kada je Gradski sud u Magadanu doneo svoju drugu odluku u predmetu. Vlada je tvrdila da se period završio 3. avgusta 1999. godine kada je izrečena prva presuda Gradskog suda, kao i da se procena Suda dužine trajanja pritvora podnosioca predstavke treba ograničiti na period između 5. maja 1998. godine, datuma kada je Konvencija stupila na snagu u odnosu na Rusiju, i 3. avgusta 1999. godine.
Sud prvo primećuje da u određivanju dužine trajanja pritvora pred suđenje prema stavu 3 člana 5 Konvencije period koji treba uzeti u obzir otpočinje danom kada je optuženi stavljen u pritvor a prestaje danom donošenja presude, čak i ako je to samo od strane prvostepenog suda (vidi, na primer, presude u slučaju Wemhoff protiv Nemačke od 27. juna 1968. godine, Serija A br. 7, p. 23, stav 9, i Labita protiv Italije, gore, stav 147). Sledi da je u ovom slučaju pritvor pred suđenje podnosioca predstavke počeo 29. juna 1995. godine, kada je bio uhapšen, i prestao 3. avgusta 1999. godine, kada ga je Gradski sud u Magadanu osudio i izrekao kaznu. Produženje pritvora zbog dopunskih optužbi ne menja činjenicu da je od 3. avgusta 1999. godine predlagač služio kaznu pošto ga je osudio nadležni sud, u smislu stava 1(a) člana 5 Konvencije. Ukupno trajanje pritvora pred suđenje podnosioca predstavke je, dakle, bilo četiri godine, jedan mesec i četiri dana.
Budući da je vreme pre 5. maja 1998. godine izvan njegove nadležnosti ratione temporis, Sud može samo da razmotri period od jedne godine, dva meseca i 29 dana između tog datuma i presude Gradskog suda u Magadanu od 3. avgusta 1999. godine. Međutim, on mora da uzme u obzir i činjenicu da je 5. maja 1998. godine podnosilac predstavke, budući da je bio poslat u pritvor 29. juna 1995. godine, već bio proveo u pritvoru dve godine, 10 meseci i šest dana (vidi, na primer, mutatis mutandis, presudu u slučaju Mansur protiv Turske od 8. juna 1995. godine, Serija A, br. 319-B, str. 49, stav 51).

2. Opravdanost trajanja pritvora

(a) Podnesci strana

Podnosilac predstavke je tvrdio da nije bilo potrebno da se on uopšte pritvara i tamo drži toliko dugo jer nije bilo dokaza da bi pokušao da ometa istragu. Obrazloženje vlasti za određivanje pritvora nije bilo relevantno i dovoljno. Takođe je naveo da njegov slučaj nije bio naročito složen, kako je Okružni sud u Magadanu i utvrdio 15. marta 1999. godine. Tri od ukupno devet fascikli u spisu slučaja sadržale su isključivo njegove žalbe raznim organima. U istrazi je ispitano 29 svedoka a u predmetu su bila dva građanska tužioca. Konačno, podnosilac predstavke je tvrdio da vlasti nisu vodile postupak s dužnom pažnjom. Dugo trajanje pritvora bilo je posledica slabosti istrage, neopravdanih nastojanja da se poveća broj tačaka optužnice i nedostatka adekvatnog nadzora nad njom od strane nadležnih tela. U tom pogledu se pozvao na nalaze Gradskog suda u Magadanu od 3. avgusta 1999. godine.
Vlada je naglasila da je podnosilac predstavke uhapšen jer je ometao istragu. Vlada je navela da smatra trajanje pritvora podnosioca predstavke opravdanim imajući u vidu složenost slučaja, njegov obim (devet tomova) i veliki broj svedoka i žrtava.

(b) Procena Suda

(i) Načela određena praksom Suda

Sud podseća da se pitanje da li je trajanje pritvora opravdano ili nije ne može proceniti teorijski. Opravdanost držanja optuženog u pritvoru se mora procenjivati u svakom predmetu prema njegovim posebnim osobinama. Produžen pritvor se u datom slučaju može opravdati samo postojanjem naznaka o stvarnom zahtevu javnog interesa koji, bez obzira na pretposatvku nevinosti, preteže nad pravilom poštovanja slobode pojedinca određenim članom 5 Konvencije (vidi, na primer, Kudla protiv Poljske, gore,stav 110). Zadatak je pre svega domaćih vlasti da se pobrinu da u datom slučaju pritvor pred suđenje optuženog lica ne traje duže od nekog razumnog perioda. U tom cilju moraju, pri tom poštujući načelo pretpostavke nevinosti, proceniti sve činjenice u korist i protiv postojanja gore pomenutog javnog interesa, koji bi opravdao odstupanje od primene pravila člana 5, i obrazložiti ih u odlukama po žalbama za puštanje iz pritvora. Uglavnom na osnovu razloga koji su dati u ovim odlukama, kao i dokumentovanih činjenica koje navede podnosilac predstavke u svojim molbama, Sud odlučuje da li je postojala povreda stava 3 člana 5 (vidi, na primer, Labita protiv Italije, gore, st. 152). Uslov sine qva non za zakonitost produženja pritvora – da osnovana sumnja da je uhapšeno lice počinilo krivično delo nastavi da postoji – posle protoka određenog vremena više nije dovoljan. Sud tada mora da ustanovi da li su ostali razlozi koje nude sudske vlasti dovoljni da bi se opravdalo produženje pritvora. U slučajevima kada su ti razlozi „relevantni“ i „dovoljni“, Sud se mora takođe uveriti da su vlasti „posebno revnosno“ vodile postupak. Složenost i posebne osobine istrage su činioci koji se pri tom moraju uzeti u obzir (vidi, na primer, presude u slučaju Scott protiv Španije od 18. decembra 1996. godine, Reports 1996-VI, str. 2399–2400, stav 74, i I. A. protiv Francuske od 23. septembra 1998. godine, Reports 1998-VII, str. 2978, stav 102).

(ii) Primena gore pomenutih načela u datom slučaju

(α) Osnovanost pritvora

Tokom postojanja nadležnosti Suda ratione temporis, Gradski sud u Magadanu se odbijajući molbe za puštanje iz pritvora oslanjao na ozbiljnost optužbi i rizik ometanja istrage ako bi podnosilac predstavke bio pušten. Sud primećuje da se Gradski sud i ranije bio pozivao na slične razloge – 27. decembra 1996. godine i 8. avgusta 1997. godine – da bi opravdao produženje pritvora podnosioca predstavke. Sud takođe napominje da je glavni razlog za odluku da se podnosilac predstavke stavi u pritvor pred suđenje 29. juna 1995. godine bio taj da je ometao vođenje istrage odbijanjem da preda određenu bankarsku dokumentaciju neophodnu za istragu, da je vršio pritisak na svedoke i navodno falsifikovao dokazni materijal. Ozbiljnost optužbi je takođe uzeta u obzir.
Sud podseća da je postojanje osnovane sumnje o učešću nekog lica u teškim krivičnim delima iako relevantno, samo po sebi nedovoljno da opravda dugotrajan pritvor pred suđenje (vidi, na primer, presudu u slučaju Scott protiv Španije, gore, stav 78). Što se tiče drugog razloga na koji se oslonio Gradski sud u Magadanu prilikom produžavanja pritvora – rizika da bi moglo doći do ometanja istrage – Sud primećuje da, za razliku od naloga istražitelja od 29. juna 1995. godine, Gradski sud nije naveo nikakve činjenične okolnosti na kojima je zasnovao svoje zaključke, koji su bili istovetni 1996, 1997. i 1999. godine. U odlukama tog suda nije naveden nijedan činilac koji bi mogao da pokaže da je rizik na koji se pozvao sud stvarno neprekidno postajao tokom posmatranog perioda.
Sud prihvata da bi ometanje istrage, pored sumnje da je podnosilac predstavke počinio krivična dela za koja je optužen, u početku moglo biti dovoljno za produženje pritvora predlagaču. Međutim, kako su postupak i sakupljanje dokaza napredovali, taj je osnov sam po sebi gubio na opravdanosti.
Ukratko, Sud nalazi da su razlozi na koje su se oslonile vlasti da bi opravdale pritvor podnosioca, mada u početku bitni i dovoljni, protokom vremena izgubili to svojstvo.

(β) Vođenje postupka

Što se tiče trajanja krivične istrage, Sud primećuje da su domaći sudovi ustanovili da slučaj nije bio previše složen i da je istraga bila traljava, što je uticalo na sporost postupka. Sud ne vidi nikakav osnov za drugačiji zaključak. Takođe primećuje da su prema nalazu domaćih sudova istražitelji neopravdano pokušali da povećaju broj tačaka optužnice; ovaj prigovor potvrđuje i činjenica da je Gradski sud u Magadanu 3. avgusta 1999. godine proglasio podnosioca krivim za samu jednu od devet tačaka optužnice.
Što se tiče kasnijeg sudskog postupka, Sud ukazuje na dugotrajna odlaganja postupka pred Gradskim sudom u Magadanu. Suđenje, koje je bilo počelo 11. novembra 1996. godine, prekinuto je 7. maja 1997. godine zbog izuzimanja predsednika suda s posla. Nastavljeno je tek 15. aprila 1999. godine, mada su neki proceduralni koraci preduzeti jula i avgusta 1997. godine (postavljenje novog sudije i određivanje sledećeg pretresa), maja i jula 1998. godine (predavanje slučaja drugom sudu), novembra 1998. godine (određivanje datuma suđenja), januara i marta 1998. godine (odluke o potrebi da se nastavi istraga). Istina je da je pretres zakazan za 8. avgust 1997. godine morao da se odloži zbog odsustva advokata podnosioca predstavke i da se podnosilac predstavke žalio na predavanje njegovog predmeta drugom sudu – čiji je cilj bio da se postupak ubrza – Sud nalazi da predlagač nije bitno uticao na dužinu trajanja postupka između dva perioda suđenja u kom nije bilo nikakvog napretka u predmetu. Jasno je, dakle, da se dugotrajnost postupka ne može pripisati ni njegovoj složenosti ni postupcima predlagača. Imajući u vidu osobine istrage i dugotrajne prekide sudskog postupka, Sud smatra da vlasti nisu vodile postupak neophodnom brzinom.

(γ) Zaključak

Imajući u vidu pozadinu slučaja gore navedenu, Sud nalazi da je period koji je podnosilac predstavke proveo u pritvoru pred suđenje prevazišao „razuman rok“. Sledi da je postojala povreda stava 3 člana 5 Konvencije.

III. Navodna povreda stava 1 člana 6 Konvencije

Podnosilac predstavke se žalio da o optužnici za krivično delo protiv njega nije odlučeno u razumnom roku, kao što zahteva stav 1 člana 6 Konvencije, čiji bitni deo navodi:

Tokom odlučivanja o ... krivičnoj optužbi protiv njega, svako ima pravo na ... raspravu u razumnom roku pred ... sudom, obrazovanim na osnovu zakona.

A. Period koji treba uzeti u obzir

Podnosilac predstavke je tvrdio da je period koji treba uzeti u obzir počeo 8. februara 1995. godine, kada je započet krivični postupak protiv njega a završio se 31. marta 2000. godine, kada je Gradski sud u Magadanu doneo svoju drugu presudu u slučaju. Vlada je tvrdila da je period koji treba razmotriti trajao od ustupanja predmeta predlagača Gradskom sudu u Magadanu 6. februara 1996. godine pa do objavljivanja njegove prve presude 3. avgusta 1999. godine.
Sud podseća da period koji treba uzeti u obzir u određivanju trajanja krivičnog postupka počinje danom kada je lice „optuženo“ u autonomnom i bitnom smislu koji se može dati tom terminu (vidi, na primer, presude u slučaju Corigliano protiv Italije od 10. decembra 1982. godine, Serija A br. 57, str. 13, stav 34, Imbriosca protiv Švajcarske od 24. novembra 1993. godine, Serija A, br. 275, str. 13, stav 36). Završava se toga dana kada se donese odluka po optužbi ili kada je postupak obustavljen. Period koji treba uzeti u obzir u ovom slučaju je dakle počeo 8. februara 1995. godine, kada je podnosilac predstavke postao lice osumnjičeno za finansijske malverzacije. Što se pak tiče kraja tog perioda, Sud primećuje da je posle odluke da se odustane od gonjenja po preostalim tačkama optužnice od 29. septembra 1999. godine, posle presude Gradskog suda 3. avgusta 1999. godine, podignuta nova optužnica protiv podnosioca predstavke 30. septembra 1999. godine utemeljena na istim činjenicama. Sud primećuje da je nova optužnica bila deo prethodnog krivičnog predmeta br. 48529, koji je bio otpočet 8. septembra 1995. godine. U takvim okolnostima i uzimajući u obzir datum podizanja nove optužnice, Sud nalazi da se period koji treba posmatrati završio 31. marta 2000. godine, kada je Gradski sud doneo svoju presudu po konačnoj optužnici. Posmatrani period, tj. od 8. februara 1995. do 31 marta 2000. godine, bio je dakle ukupno pet godina, jedan mesec i 23 dana, i to u suštini za samo jedan stepen nadležnosti, i pored brojnih dodatnih postupaka. Mada mu nadležnost ratione temporis obuhvata samo period nakon stupanja na snagu Konvencije u odnosu na Rusiju, 5. maja 1998. godine, Sud može da uzme u obzir stanje postupka koje je postojalo toga dana (vidi, na primer, presudu u slučaju mutatis mutandis, Ya¿ci i Sargin protiv Turske od 8. juna 1995. godine, Serija A br. 319-A, str. 16, stav 40).

B. Osnovanost dužine trajanja postupka

Sud podseća da osnovanost dužine trajanja postupka treba ceniti u svetlu posebnih okolnosti slučaja, imajući u vidu i kriterijume određene praksom Suda, posebno složenost slučaja, postupke podnosioca predstavke i postupke nadležnih vlasti. Treba takođe uzeti u obzir šta podnosilac predstavke ima da dobije i izgubi (vidi, pored ostalog, Kudla protiv Poljske, gore, stav 124).

1. Podnesci strana

Što se tiče složenosti slučaja, podnosilac predstavke se pozvao na nalaz Okružnog suda u Magadanu od 15. marta 1999. godine da slučaj nije naročito složen i da to ne bi moglo da opravda odugovlačenje. Podnosilac predstavke tvrdi da je cilj njegovih žalbi bio da ubrza postupak. Štaviše, član 6 Konvencije ne zahteva da on aktivno sarađuje s pravosudnim organima, niti mu pokušaj da iskoristi pravne lekove može ići na štetu. Što se tiče postupaka vlasti, podnosilac predstavke se pozvao na traljavost prethodne istrage i njene nedostatke, koje je ustanovio Gradski sud u Magadanu 3. avgusta 1999. godine. Pored toga, sam Gradski sud prekršio je domaće proceduralno pravo propuštanjem da poštuje rokove za otpočinjanje suđenja propisane članovima 223–1 i 239 Zakona o krivičnom postupku. Naglašeno je da je na suđenju sud saslušao samo devet svedoka. Podnosilac predstavke se takođe pozvao na izuzimanje sudije sa njegovog slučaja, što nije imalo nikakve veze s njim, kao i na predavanje predmeta Okružnom sudu, Hasinskog okruga koji nije bio ništa efikasniji u ubrzavanju postupka.
Vlada je priznala da je ocenjivanje slučaja podnosioca predstavke trajalo dugo, ali da to nije bio nerazumno dug period. Njena tvrdnja je da je postupak trajao toliko dugo zbog složenosti i obimnosti slučaja, kao i potrebe za sveobuhvatnom i temeljitom istragom. Pored toga, podnosilac predstavke je sam doprineo produženju postupka podnoseći višestruke žalbe, uključujući i ponovljene molbe sa predlozima koji su već bili odbijani. Vlada su u vezi s ovim pozvala na nalaz Gradskog suda u Magadanu od 15. jula 1999. godine i 22. jula 1999. godine u kom je ocenjeno da su se mnogobrojne molbe koje je podnosilac predstavke podnosio za vreme suđenja svodile na nameran pokušaj da se postupak razvuče. Molbe podnosioca predstavke da se njegov predmet prenese drugom sudu između ročišta su takođe usporile postupak. Naglašeno je da se 30 % spisa predmeta podnosioca predstavke odnosilo na njegove žalbe i predloge. Vlada je takođe naglasila da je period pritvora podnosioca predstavke uračunat u njegovu kaznu, pa da dužina trajanja njegovog pritvora pred suđenje nije imala nikakvog uticaja na ukupno trajanje ograničavanja njegove slobode. Konačno, Vlada je navela da su se vlasti ponele prema podnosiocu predstavke humano putem amnestije, na osnovu koje je pušten iz zatvora pre isteka kazne, mada ni banci ni njenim mnogobrojnim klijentima nije bio nadoknadio štetu koju je načinio.

2. Procena Suda

(a) Složenost slučaja

Sud primećuje da je postupak, u kom je podnosilac predstavke bio jedini optuženi, bio u vezi sa finansijskim kriminalom gde je postojao obiman dokazni materijal i tokom koga je ispitan jedan broj svedoka. Međutim, Sud primećuje da od 7. maja 1997. godine, kada je suđenje prekinuto, pa do 15. aprila 1999. godine, kada je nastavljeno, nisu obavljene nikakve istražne radnje. Sud ukazuje na nalaz domaćeg suda da slučaj nije bio toliko složen da bi to moglo da opravda odugovlačenje postupka. Sledi da dužina trajanja postupka nije bila posledica složenosti slučaja ili zahteva istrage.

(b) Postupci podnosioca predstavke

Sud primećuje da je tokom postupaka pred domaćim sudovima podnosilac predstavke podneo veliki broj molbi u vezi sa svojim slučajem, kako za vreme rasprava tako i u periodu između rasprava. Sud podseća da članom 6 ne zahteva od optuženog za krivično delo da aktivno sarađuje sa pravosudnim vlastima (vidi, na primer, presudu u slučaju Dobbertin protiv Francuske od 25. februara 1993. godine, Serija A br. 256-D, str. 117, stav 43). Sud primećuje da je sud koji je sudio podnosiocu predstavke zaključio da su njegove molbe do 15. aprila 1999. godine ometale postupak. Međutim, nema naznaka da bi se za postupke podnosioca predstavke tokom preostalih perioda suđenja, tj. od 11. novembra 1996. godine do 7. maja 1997. godine, i od 20. decembra 1999. godine do 31. marta 2000. godine, moglo reći da su na bilo koji način ometali odvijanje postupka. Što se tiče molbi koje je podnosilac predstavke podnosio između ročišta, Sud primećuje da su se odnosile uglavnom na velika kašnjenja suda da uzme njegov predmet u razmatranje. Sud ne može da zaključi da su te molbe doprinele usporavanju postupka, posebno zato što su uglavnom ostale bez rezultata. Mada je istina da je predmet podnosioca predstavke upućen drugom sudu da bi se postupak ubrzao, podnosilac predstavke se ne može kritikovati zato što se žalio na taj čin, pošto se pokazalo da to ni na koji način nije ubrzalo postupak. Sud takođe primećuje da je jednom prilikom, 8. avgusta 1997. godine, rasprava morala da bude otkazana zbog odsustva advokata podnosioca predstavke.
Sud smatra da, mada se podnosilac predstavke može smatrati odgovornim za izvesna kašnjenja, njegovi postupci nisu bitno uticali na dužinu trajanja postupka.

(c) Postupci vlasti

Kako je već rečeno, u postupku pred domaćim sudovima je bilo znatnog odugovlačenja koje se nije moglo objasniti složenošću slučaja ili postupcima podnosilaca predstavke. Naročito značajna je činjenica da je slučaj praktično mirovao pred sudom skoro dve godine, tj. od 7. maja 1997. godine do 15 aprila 1999. godine.
Sud primećuje da je podnosilac držan u pritvoru tokom celokupnog trajanja postupka, što zahteva od sudova koji vode postupak da ga posebno ubrzaju.
Sud takođe primećuje da su nakon presude Gradskog suda u Magadanu od 3. avgusta 1999. godine i odluke da se odustane od ostalih tačaka optužnice vlasti podigle novu optužnicu protiv podnosioca predstavke zasnovanu na istim činjenicama, čime su još više produžile postupak, koji je pred prvostepenim sudom već bio trajao preko četiri i po godine.
Sud smatra da su vlasti propustile da ispune svoju dužnost posebne revnosti, naročito pošto je Konvencija stupila na snagu 5. maja 1998. godine.

3. Zaključak

Uzimajući u obzir pozadinu slučaja gore prikazanu, Sud smatra da trajanje postupka nije zadovoljilo zahtev o „razumnom roku“. Sledi da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije.

IV. Primena člana 41 Konvencije

136. Član 41 Konvencije određuje:

Kada Sud utvrdi prekršaj Konvencije ili protokola uz nju, a unutrašnje pravo Visoke strane ugovornice u pitanju omogućava samo delimičnu odštetu, Sud će, ako je to potrebno, pružiti pravično zadovoljenje oštećenoj stranci.

A. Materijalna šteta

137. Podnosilac predstavke je tražio naknadu štete u vezi sa sledećim stavkama:

(1) USD 130.599 za izgubljena lična primanja predednika Severozapadne trgovačke banke, za vreme u kom je bio u pritvoru, od jula 1995. godine do 20. aprila 2000. godine;
(2) USD 203.000 zbog gubitka primanja od druge firme, koja ga je otpustila pošto je uhapšen;
(3) USD 500.000 za gubitak imovine njegovog preduzeća pošto je uhapšen;
(4) USD 8.600 zbog gubitka automobila;
(5) USD 11.734.376 za gubitak dobiti od deonica koje nije mogao da proda po tržišnoj ceni 1995. godine;
(6) USD 436.226 za gubitak njegovog udela u fabrici koja je bankrotirala 1997. godine.
Ukupan zahtev za materijalnu odštetu iznosio je USD 13.012.702.

Vlada je ove zahteve osporila.
Sud podseća da će dodeliti materijanu odštetu po članu 41 samo ako odredi da su gubici ili šteta na koju se žali podnosilac predstavke stvarno bili posledica ustanovljene povrede. Što se tiče svote po stavci (1), Sud primećuje da je podnosilac predstavke osuđen i da mu je kazna umanjena za celo vreme koje je proveo u pritvoru pred suđenje. Sud dakle smatra da se zahtevu ne može izaći u susret. Što se tiče ostalih zahteva, Sud smatra da nije nađena nikakva uzročna veza između navodne štete i povreda Konvencije koje je ustanovio. Sud dakle odbacuje zahtev podnosioca predstavke po ovoj stavci.

B. Nematerijalna šteta

Podnosilac predstavke je tražio 9.636.000 francuskih franaka za nematerijalne troškove.
Vlada je navela da je zahtev preteran i da bi nalaz o povredi predstavljao dovoljno zadovoljenje.
Sud smatra da su trajanje pritvora podnosioca predstavke u takvim uslovima u zatvoru, kao i dužina krivičnog postupka, morali da kod njega izazovu osećanja frustracije, nesigurnosti i teskobe koja se ne mogu nadoknaditi samo nalazom o postojanju povrede.
Odlučujući na osnovu pravičnosti, Sud je podnosiocu predstavke dodelio iznos od 5.000 eura (EUR) kao nematerijalnu odštetu.

C. Sudski troškovi

Podnosilac predstavke je tvrdio da su njegovi troškovi za usluge advokata u postupku pred domaćim sudovima iznosili oko USD 40.000.
Vlada je taj zahtev smatrala neosnovanim i preteranim, imajući u vidu visinu advokatskih honorara u predmetno vreme u udaljenom području grada Magadan. Vlada je takođe osporila autentičnost određenih dokumenata koje je podneo podnosilac predstavke, i navela da mu ne bi trebalo nadoknaditi sudske troškove u postupku pred domaćim sudovima jer je osuđen i kažnjen kaznom zatvora.
Da bi se sudski troškovi uključili u odštetu dodeljenu prema članu 41, Sud podseća da mora da se uveri da su ti troškovi stvarno nastali kao posledica nastojanja da se spreči ili otkloni stanje za koje je ustanovljeno da predstavlja povredu Konvencije, kao i da su bili razumnog obima (vidi, na primer, Nielsen i Johnson protiv Norveške [GC], br. 23118/93, stav 43, ECHR 1999-VIII). Iz materijalnih dokaza je jasno da je podnosilac predstavke pretrpeo troškove u vezi sa pokušajima da ostvari puštanje da se brani sa slobode. Međutim, ponudio je samo delimične dokaze za zahtevani iznos. Štaviše, pretrpljeni troškovi nisu svi bili u vezi s kršenjem člana 3, stava 3 člana 5 i stava 1 člana 6 Konvencije. Na osnovu pravične procene, Sud smatra razumnim da se podnosiocu predstavke dodeli iznos od EUR 3.000 po ovoj stavci.

D. Kamata za neizvršenje

Sud smatra da kamata za neizvršenje treba da se obračuna na osnovu lombardne stope Evropske centralne banke plus tri procenta na godišnjem nivou.

IZ OVIH RAZLOGA SUD JEDNOGLASNO

1. Smatra da je postojala povreda člana 3 Konvencije;

2. Smatra da je postojala povreda stava 3 člana 5 Konvencije;

3. Smatra da je postojala povreda stava 1 člana 6 Konvencije;

4. Smatra

(a) da tužena država ima isplatiti podnosicou predstavke, u roku od tri meseca od datuma pravosnažnosti presude prema stavu 2 člana 44 Konvencije, sledeće iznose, koji će se pretvoriti u ruske rublje po kursu koji važi na dan poravnanja;

(i) EUR 5.000 kao nematerijalnu odštetu;

(ii) EUR 3.000 za sudske troškove;

(iii) poreze na iznose gore;

(b) da će se posle isteka roka od tri meseca gore pomenutog obračunati do isplate prosta kamata na osnovu lombardne stope Evropske centralne banke plus tri procenta na godišnjem nivou;

5. Odbija ostatak zahteva podnosioca predstavke za pravičnim zadovoljenjem.

(...)

S. Dollé J.-P. Costa

Sekretar Predsednik

U skladu sa stavom 2 člana 45 Konvencije i stavom 2 pravila br. 74 Pravila Suda, izdvojeno saglasno mišljenje g. Kovlera dato je u aneksu ovoj presudi.

IZDVOJENO SAGLASNO MIŠLJENJE SUDIJE KOVLERA

(Prevod)

Uglavnom se slažem sa svojim kolegama o ovom slučaju. Međutim, imajući u vidu pravni značaj ove presude Suda smatram da je potrebno da iznesem određena zapažanja.

1. Rezerva koju je stavila Rusija na stavove 3 i 4 člana 5 Konvencije u vezi sa primenom određenih odredaba Zakona o krivičnom postupku RSFSR od 27. oktobra 1960. godine (ZKP), uz kasnije dodatke postupku produženog pritvora osumnjičenih lica, obuhvata i član 97 ZKP o „rokovima lišenja slobode“, koji je pomenut u rezervi zajedno sa drugim odredbama ZKP. Nisam dakle u stanju da opravdam zaključak Suda iznet u stavu 108 presude da rezerva ne obuhvata deo pritvora pred suđenje podnosioca predstavke.

Smatram da bi bilo opravdanije da je Sud odredio da rezerva obuhvata bar vreme koje je podnosilac predstavke proveo u pritvoru čekajući početak krivične istrage. Ipak, treba imati u vidu da bi široka konstrukcija teksta rezerve kako je primenljiva na član 97 ZKP mogla da proizvede određene nalaze da su produženja pritvora pred suđenje preko vremenskih ograničenja određenih stavovima 4–7 člana 97 ZKP zakonita: u slučajevima u kojima optuženo lice i njegov advokat ne mogu da pregledaju predmetne spise pre isteka najdužeg mogućeg perioda pritvora, u kojima optuženo lice i njegov advokat zatraže dodatne istražne radnje ili kada sud odredi dopunske istražne radnje nakon isteka perioda pritvora.

Drugim rečima, rezerva Rusije na stavove 3 i 4 člana 5 važi ne samo za postupak produženog pritvora (koje će inače biti bitno izmenjen od 1. jula 2002. godine kada stupe na snagu odgovarajuće odredbe novog ZKP), već i na ostala razdoblja pritvora pred suđenje. U vezi s tim treba ustanoviti da li „produžen pritvor“ obuhvata i vreme provedeno u pritvoru pošto je krivični predmet upućen sudu.

2. Rusko proceduralno pravo razlikuje dve vrste pritvora: prethodni pritvor pred istragu („za sledstviem“) i prethodni pritvor pred suđenje („za sudom“). Ova razlika je izražena u zakonu od 13. juna 2001. godine kojim je najduže trajanje sudskog postupka u krivičnim predmetima ograničeno na šest meseci. Međutim, u stavu 110 presude Sud je, pozivajući se na svoju praksu, izneo stav da pritvor obuhvata celokupan period pritvora pred suđenje, od dana kada je lice uhapšeno pa do dana izricanja presude. Za zatvorenika koji je smešten u prenatrpanu ćeliju nije preterano važno da li se njegov pritvor smatra pritvorom pred istragu ili pred suđenje, ili da li se dogodio pre ili nakon što je Konvencija stupila na snagu u odnosu na tuženu državu. Ali ova razlika bi mogla da bude značajna za Sud, ako bi Sud prihvatio da je procena države bitna za određivanje razumnosti trajanja vremena pritvora.

Podnosilac predstavke je držan u pritvoru pred istragu od 29. juna 1995. godine (kada je uhapšen) do 19. juna 1996. godine (kada je Okružno tužilaštvo uputilo slučaj Gradskom sudu u Magadanu), tj. 11 meseci i 22 dana, što je manje od najdužeg roka određenog stavom 2 člana 97 ZKP, posle koga se optuženi može odmah pustiti na slobodu (stav 3 člana 97 ZKP). Ovaj deo pritvora podnosioca predstavke se ne može prebaciti tuženoj državi jer je prethodio stupanju na snagu Konvencije u vezi s Rusijom (nesaglasno ratione temporis).

Pritvor podnosioca predstavke pred suđenje trajao je do 3. avgusta 1999. godine, kada je Gradski sud u Magadanu izrekao svoju prvu presudu, tj. tri godine, jedan mesec i 21 dan (kako je Sud naveo gore, u stavu 110 presude). Ne treba zaboraviti činjenicu da je kašnjenje u izricanju presude, pa tako i dugotrajan pritvor podnosioca predstavke, delimično bilo posledica njegovih zahteva za izuzeće sudija i molbi da se predmet uputi na drugi sud, kao i zamene advokata i njihovih nedolazaka na suđenje, činjenica koje Sud implicitno prihvata u stavu 130 presude. Ovo kašnjenje iznosilo je ukupno jednu godinu i tri meseca. Ono naravno ne opravdava proceduralna kašnjenja učinjena od strane sudova, ali ipak stvara nešto drugačiju sliku pritvora podnosioca predstavke pred suđenje.

Konačno, određivanje dopunske istrage i izricanje druge presude Gradskog suda u Magadanu 31. marta 2000. godine produžilo je pritvor podnosioca predstavke za još sedam meseci, u skladu sa stavom 7 člana 97 ZKP.

Međutim, podnosilac predstavke je proveo ukupno pet godina, jedan mesec i 23 dana u pritvoru, od čega četiri godine, devet meseci i dva dana u Zatvorskoj jedinici br. 1 u Magadanu. To se za svrhe stava 3 člana 5 Konvencije ne može smatrati razumnim trajanjem pritvora, i pored okolnosti koje sam gore pomenuo. U skladu sa stavom 8 člana 97 ZKP, podnosilac predstavke se nekoliko puta žalio sudovima na zakonitost i valjanost pritvora. Na taj način je iscrpao, kako zahteva stav 1 člana 35 Konvencije, sve domaće pravne lekove koji su mu stajali na raspolaganju.

3. Što se tiče pitanja u vezi sa stavom 1 člana 6 Konvencije (pravično i javno saslušanje u razumnom roku), Sud po mom mišljenju nije uzeo u obzir činjenicu da podnosilac predstavke nije iskoristio svoje pravo da podnese žalbu na presudu od 3. avgusta 1999. godine; ovime je pitanje iscrpljenja domaćih pravnih lekova ostavio otvorenim. Međutim, takođe je istina da argumente podnosioca predstavke podržava činjenica da presuda nije bila pravosnažna, imajući u vidu dopunsku istragu i novu presudu izrečenu 31. marta 2000. godine.

4. Imajući u vidu sve gore rečeno, smatram da moram da se složim sa zaključcima svojih kolega u pogledu kršenja člana 3, stava 3 člana 5 i stava 1 člana 6 Konvencije, ali verujem da je procenu pravičnog zadovoljenja u stavu 143 presude trebalo izvršiti odvojeno, imajući u vidu razne povrede koje su određene.

___________________________________
Prevod presude preuzet sa https://hudoc.echr.coe.int/

Prevod presude Beogradski centar za ljudska prava

THIRD SECTION

CASE OF KALASHNIKOV v. RUSSIA

(Application no. 47095/99)

JUDGMENT

STRASBOURG

15 July 2002

FINAL

15/10/2002

This judgment will become final in the circumstances set out in Article 44 § 2 of the Convention. It may be subject to editorial revision.

In the case of Kalashnikov v. Russia, The European Court of Human Rights (Third Section), sitting as a Chamber composed of:

MrJ.-P. Costa, President,
MrW. Fuhrmann,
MrL. Loucaides,
SirNicolas Bratza,
MrsH.S. Greve,
MrK. Traja,
MrA. Kovler, judges,
and MrsS. Dollé, Section Registrar,

Having deliberated in private on 18 September 2001 and 24 June 2002,

Delivers the following judgment, which was adopted on the last‑mentioned date:

PROCEDURE

1. The case originated in an application (no. 47095/99) against the Russian Federation lodged with the Court under Article 34 of the Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms (“the Convention”) by a Russian national, Valeriy Yermilovich Kalashnikov (“the applicant”), on 1 December 1998.

2. The applicant complained, in particular, about his conditions of detention, the length of his detention and the length of the criminal proceedings against him.

3. The application was allocated to the former Third Section of the Court (Rule 52 § 1 of the Rules of Court). Within that Section, the Chamber that would consider the case (Article 27 § 1 of the Convention) was constituted as provided in Rule 26 § 1 of the Rules of Court.

4. The applicant and the Government each filed observations on the admissibility and merits (Rule 54 § 3(b)). The parties replied in writing to each other's observations.

5. A hearing on the admissibility and merits took place in public in the Human Rights Building, Strasbourg, on 18 September 2001 (Rule 54 § 4).

There appeared before the Court:

(a) for the Government
MrP. Laptev, Representative of the Russian Federation before the ECHR,
MrY. Berestnev,
MrS. Volkovsky,
MrS. Razumov,
Mr Y. Kalinin,Advisers;
Mr K. Bahtiarov,
MrO. Ankudinov,
MrV. Vlasihin,Experts;

(b) for the applicant
MrsK. Moskalenko, of the Moscow International Protection Centre
MrN. Sonkin, of the Moscow Regional BarCounsel,
MrV. Kalashnikov,Applicant.

6. The Court heard addresses by Mr P. Laptev, Mrs K Moskalenko and Mr N. Sonkin, and the replies of Mr V. Vlasihin, Mr P. Laptev and Mrs K. Moskalenko to questions from three judges.

At the Court's request, the Government had submitted photographs of the cell in which the applicant was detained. They also provided a video recorded film of the renovated cell and nearby area, which renovation had been made after the applicant's release.

7. By a decision of 18 September 2001, the Court declared the application partly admissible.

It thereafter considered that an on-site inspection or “fact-finding mission” was not necessary, as it had sufficient material in the case-file on which to reach its conclusions. In particular, it considered that no useful purpose would be served by such an exercise because the present conditions of the cell, as shown in the video, no longer bore any resemblance to those at the time of the applicant's detention, as confirmed by the contemporary photographs.

8. On 1 November 2001 the Court changed the composition of its Sections (Rule 25 § 1), but this case remained with the Chamber constituted within former Section III.

9. The parties filed no further observations on the merits of the application.

10. On 28 December 2001 the applicant filed claims for just satisfaction under Article 41 of the Convention, on which the Government submitted comments.

THE FACTS

I. THE CIRCUMSTANCES OF THE CASE

11. The applicant was born in 1955 and lives in Moscow. At the material time he was the president of the North East Commercial Bank (Северо – Восточный Акционерный Банк).

12. On 8 February 1995 criminal proceedings were initiated against the applicant, the details of which are set out under sub-heading B below. On 29 June 1995 the applicant was taken into custody and, by a judgment of the Magadan City Court (Магаданский городской суд) of 3 August 1999, he was convicted of embezzlement and sentenced to a term of imprisonment.

A. The conditions of detention

13. From 29 June 1995 to 20 October 1999 the applicant was kept in the detention facility IZ-47/1 in the city of Magadan (Investigatory Isolation Ward No. 1 (СИЗО-1)). On 20 October 1999 he was sent to serve his sentence, following the City Court judgment of 3 August 1999, to the penitentiary establishment AV-261/3 in the village of Talaya. On 9 December 1999 he was transferred back to the detention facility in Magadan where he stayed until his release on 26 June 2000.

1) The applicant's submissions on the facts

14. As regards the first period of his detention in the Magadan detention facility, the applicant alleged that he had been kept in a cell measuring 17 square meters (“m²”) where there were 8 bunk beds. However, it nearly always held 24 inmates; only rarely did the number fall to 18. As there were three men to every bunk, the inmates slept taking turns. The others would lie or sit on the floor or cardboard boxes waiting for their turn. It was impossible to sleep properly as the television was on around the clock and, during the day, there was much commotion in the cell. The light in the cell was never turned off.

15. The lavatory pan in the corner of the cell offered no privacy. A partition separated it from a wash stand, but not from the living area and dining table. The lavatory pan was elevated from the floor by half a meter while the partition measured 1,1 meters in height. Therefore, the person using the toilet was in the view of both his cellmates and a prison guard observing the inmates through a peep-hole in the door.

The inmates had to eat their meals in the cell at a dining table which was only a meter away from the toilet. The meals were of poor quality.

16. The cell, which had no ventilation, was stiflingly hot in summer and very cold in winter. Because of the poor quality of the air in the cell, a window had to remain open all the time. Being surrounded by heavy smokers, the applicant was forced to become a passive smoker. The applicant claims that he was never given proper bedding, dishes or kitchen utensils. He only received a quilted mattress and a thin flannel blanket from the administration, and had to borrow kitchenware from cell-mates who had received these items from relatives.

17. The cells of the detention facility were overrun with cockroaches and ants, but no attempt was made to exterminate them. The only sanitary precaution taken was that once a week the guards gave the inmates a litre of chloride disinfectant for the lavatory.

18. He contracted a variety of skin diseases and fungal infections, losing his toenails and some of his fingernails. During the trial from 11 November 1996 to 23 April 1997 and from 15 April 1999 to 3 August 1999, a recess was ordered so that he could be treated for scabies.

On six occasions detainees, with tuberculosis and syphilis were placed in his cell and he received prophylactic antibiotic injections.

19. The applicant submitted that he could only take a walk outside his cell one hour per day and that usually he was only able to take a hot shower twice a month.

20. Finally, the applicant stated that, following his transfer back to the same facility on 9 December 1999, the detention conditions had not materially improved. He was not provided with proper bedding, towels or kitchenware. There was no treatment available for his skin disease due to a lack of proper medication. His cell was still overrun with cockroaches and there had been no anti-infestation treatment for 5 years. However, in March-April 2000 the number of inmates in his 8-bed cell was reduced to 11.

2) The Government's submissions on the facts

21. The Government claimed that the applicant's cell measured 20,8 m². The applicant had a separate sleeping berth, bedding, kitchen utensils and access to health care. The cell was designed for 8 inmates. In connection with the general overcrowding of the detention facility, each bed in the cells was used by 2 or 3 inmates. In the applicant's cell there were 11 or more inmates at any given time. Normally the number of inmates was 14. The beds were used in turn by several prisoners on the basis of eight hour shifts of sleep per prisoner. All inmates were provided with wadded mattresses, cotton blankets and sheets.

22. The applicant's cell was equipped with a sanitary unit, including a lavatory pan and a wash stand. The lavatory pan was situated in the corner of the cell and was separated from the dwelling place by a partition - 1,1 meters high - ensuring privacy. Such standards have been set by the “Directives on Planning and Constructing Pre-Trial Detention Facilities of the USSR Ministry of the Interior”, approved on 25 January 1971.

The Government submitted photographs to the Court showing the applicant's cell, which the applicant claimed had been improved slightly since the beginning of his detention. The Government also provided a video recording of the facilities after the applicant's release and their major renovation.

23. The cell had windows providing fresh air and daylight. There was no possibility to equip the cell with a ventilation system. In hot weather a window of the cell door could be opened for better ventilation. Inmates also had the opportunity to have compact fans delivered to them by relatives.

24. There was a television in the cell which belonged to the applicant who could control when to switch it on or off. Programmes were only transmitted during part of the day in the region.

25. On 11 February 1998 an inmate in the applicant's cell was diagnosed with syphilis. The inmate was immediately removed to a separate cell and underwent a complete course of treatment for the disease. The other inmates, including the applicant, who had shared the cell with this person, were subjected to appropriate preventive treatment on 26 February 1998 and to serological control measures. This was done pursuant to the “Guidelines on Medical Care for Persons Held in Pre-Trial Detention Facilities and Correctional Labour Institutions of the USSR Ministry of the Interior”, approved on 17 November 1989.

In January 1999 one of the blocks in the detention facility was closed for repairs and the detainees were transferred to vacant places in other cells. The detainees who were moved to the applicant's cell stayed there for a week and some of them were ill with tuberculosis. However, in the opinion of the medical personnel, the latter did not present a danger to other inmates as these persons were undergoing out-patient medical treatment.

On 2 June 1999, an inmate who was observed to have residual tuberculosis was placed in the applicant's cell. The inmate underwent the relapse prevention treatment for a period of two months. As he did not suffer from tuberculosis in its open form, there was no danger of its transmission to other inmates.

The applicant underwent repeated fluorographic examinations which showed no abnormality of his thorax.

On 15 June 1999, an inmate who was undergoing treatment for syphilis was placed in the applicant's cell. Medical examinations performed subsequently showed negative results. Blood tests which were performed in this connection on the applicant also revealed negative results.

26. The applicant was systematically examined by the medical personnel and he received medical assistance from a dermatologist, therapeutist and stomatologist. When the applicant was diagnosed with different diseases (neurocirulatory dystonia, scabies and fungal infection) he received immediate medical care. There were recesses announced during the trial in order to provide medical treatment for the applicant.

27. The applicant could shower every 7 days and was permitted to walk outside his cell for up to 2 hours a day.

28. Finally, the Government submitted that, in order to prevent the appearance of infectious diseases, pre-trial detention facilities take prophylactic disinfection measures to secure the timely extermination of pathogenic micro-organisms, arthoropoda and rodents, pursuant to the above-mentioned ministerial guidelines of 1989. It was conceded, however, that the infestation of detention facilities with insects was a problem.

3) Medical records and an expert report

29. According to the applicant's medical records, he had scabies in December 1996, allergic dermatitis in July and August 1997, a fungal infection on his feet in June 1999, a fungal infection on his finger nail in August 1999, mycosis in September 1999 and a fungal infection on his feet, hands and groin in October 1999. The records also state that the applicant received treatment for these medical conditions.

30. A report by medical experts issued in July 1999 stated that the applicant was suffering from neurocirculatory dystonia, astheno-neurotic syndrome, chronic gastroduodenitis, a fungal infection on his feet, hands and groin and mycosis.

B. The criminal proceedings and appeals against pre-trial detention

31. On 8 February 1995 the applicant became a suspect in the embezzlement of his bank's funds and was subjected to a preventive measure in the form of a ban on leaving a specified place. The criminal case was assigned the number 48529.

32. On 17 February 1995 he was formally charged with misappropriating 2,050,000 shares of another company.

33. On 29 June 1995, by an order of the investigator, which was approved by the prosecutor, the applicant was arrested and placed in detention on remand on the ground that he had obstructed the establishment of the truth in the criminal proceedings. In particular, it was stated in the order, with references to concrete instances, that the applicant had refused to turn over certain bank documents necessary for the investigation, he had brought pressure to bear on witnesses and had tampered with documents. The order also referred to the seriousness of the offence with which the applicant was charged.

The applicant's detention was subsequently extended by the competent prosecutor on unspecified dates.

34. On 4 July 1995, 31 August 1995 and 26 September 1995, the applicant's defence lawyer filed applications for release from custody with the Magadan City Court, which rejected them on 14 July 1995, 9 September 1995 and 4 November 1995, respectively.

35. The applicant contends that from August 1995 until November 1995 no investigative activity took place as the two investigators in charge of the case were on holiday, and the person to whom the case was temporarily assigned undertook no action.

36. On 14 December 1995 the applicant was charged with 8 additional counts relating to the embezzlement of his bank's funds.

37. On 6 February 1996 the preliminary investigation of the charges against the applicant was terminated and the case was sent to the Magadan City Court.

38. On 1 March 1996 the applicant filed with the City Court a request for his release from custody, which was refused on 27 March 1996.

39. On the same day the City Court decided to remit the case to the Magadan Regional Prosecutor for further investigation. The latter filed an appeal against the decision with the Magadan Regional Court (Магаданский областной суд) which, on 29 April 1996, rejected it.

40. Following an additional investigation as of 15 May 1996, the Regional Prosecutor remitted the case to the City Court on 19 June 1996.

41. In the meantime, on 16 May 1996, the applicant filed an application for release from custody with the City Court in which he stated that he was being held in poor conditions and that his health had deteriorated. His application for release was refused on 26 May 1996.

On 23 June 1996 the applicant filed another request for release.

42. On 11 November 1996 the City Court began its examination of the applicant's case. On the same day it rejected his request for release filed on 23 June 1996.

43. At the hearing on 27 December 1996 the applicant asked the City Court to release him from custody on medical grounds. He stated that there were 21 inmates in his cell with just 8 beds; there was no ventilation in the cell where everybody smoked; the television was constantly blaring and he had contracted scabies. Upon receiving a medical certificate confirming the existence of the disease, the City Court adjourned the hearing until 14 January 1997. It refused to release the applicant from custody on the grounds of the seriousness of the offence with which he was charged and the danger of his obstructing the establishment of the truth while at liberty.

44. The examination of the applicant's case by the City Court lasted until 23 April 1997.

On 7 May 1997 the case was adjourned due to the removal from office of the presiding judge for improper conduct unrelated to the applicant's case.

45. On 15 June 1997 the applicant filed another request for release, referring to the poor conditions in which he was being detained.

46. In July 1997 the applicant's case was assigned to another judge who scheduled a hearing for 8 August 1997. On that day the hearing was postponed because the defence lawyer could not attend for health reasons. The applicant's request for release was rejected on the grounds of the seriousness of the offence with which he was charged and the danger of his obstructing the establishment of the truth in the criminal case.

The applicant's further request for release from custody filed on 21 September 1997 was refused on 21 October 1997.

47. On 22 October 1997 the applicant complained to the Magadan Regional Court about his case, asking for its transfer from the City Court to the Regional Court. He also submitted a complaint to the Supreme Court of Russia (Верховный Суд Российской Федерации) which forwarded it to the Magadan Regional Court for examination. By letters of 31 October 1997 and 25 November 1997, the Regional Court informed the applicant that there was no reason for it to assume jurisdiction and suggested he turn to the City Court with any questions relating to his case. It also requested the City Court to take measures for the examination of the applicant's case.

48. On 21 November 1997 he made complaints to different authorities, in particular the Office of the President of the Russian Federation, the Magadan City Court, the High Qualification Board of Judges (Высшая квалификационная коллегия судей Российской Федерации) – a body dealing with questions of professional competence – and the Prosecutor General. In his complaints, he submitted, inter alia, that he was being held in appalling conditions without any decision on the substance of the charges, that he had contracted various skin diseases, that his toenails had fallen off and that he was suffering from a heart condition.

49. By letter of 5 February 1998, the president of the Magadan City Court informed the applicant that the court would resume its consideration of his case before 1 July 1998, referring to its complexity and the heavy workload of the judges.

50. On 11 February 1998 the Magadan Regional Court forwarded to the City Court 11 complaints made by the applicant, which it had received from the Prosecutor General, the Supreme Court and other authorities.

51. On 23 February 1998 the applicant commenced a hunger strike with a view to drawing the attention of the authorities to his lengthy detention and the absence of court hearings, which he continued until 17 March 1998.

52. On 1 March 1998 the applicant complained about his case to the Office of the President of Russia and to a parliamentary committee of the State Duma, requesting their assistance in the transfer of his case to the Magadan Regional Court.

53. On 3 March 1998 the Department of Justice of the Magadan Region, in response to the applicant's complaint addressed to the Ministry of Justice of Russia, stated that the court would be able to deal with his case in the second half of 1998.

54. Meanwhile, the applicant lodged a request with the Constitutional Court (Конституционный Суд Российской Федерации) to review the constitutionality of the provisions of Articles 223-1 and 239 of the Code of Criminal Procedure concerning time-limits for the start of trials. By letter of 10 March 1998, the Constitutional Court informed the applicant that, since the impugned provisions did not lay down any time-limits with regard to the length of detention while a case is being considered by the courts, his request could not be considered.

55. The applicant also complained to the High Qualification Board of Judges about the delay in the consideration of his case which, by letter of 30 March 1998, asked the Magadan Regional Court to investigate the matter.

56. On 2 April 1998 the applicant filed a complaint with the Supreme Court about the delay in setting the date for his trial, in which he also referred to his poor conditions of detention. A copy of his complaint was sent to other authorities. All his complaints were forwarded by the addressee institutions to the Magadan City Court for examination.

57. On 13 April 1998 the Magadan Regional Court informed the applicant that the City Court had been requested to take measures for the consideration of his case. It also stated that the case was to be tried by the City Court and that the Regional Court could only act as a court of cassation.

58. On 25 May 1998 the applicant filed a petition with the City Court asking for his case to be transferred to the Regional Court for trial.

By decision of the president of the Regional Court of 28 May 1998, the applicant's case was transferred to the Khasynskiy District Court (Хасынский районный суд) in order to expedite the proceedings.

59. On 11 June 1998 the applicant complained about the delay in starting court hearings to the High Qualification Board of Judges.

60. On 16 June 1998 the applicant filed a request for release from custody with the Khasynskiy District Court in which he stated that his health had deteriorated as a result of the overcrowding and the poor conditions in his cell in the detention facility.

On the same day, he sent an application to the Khasynskiy District Court asking it to transfer his case to the Magadan Regional Court. He submitted that the transfer of his case to the Khasynskiy District Court was unlawful and that its distance from the city of Magadan would hamper an objective and fair examination of his case.

61. On 1 July 1998 the applicant complained to the Regional Court that the Khasynskiy District Court had not yet set a hearing date and asked it to speed up the proceedings.

62. On 3 July 1998 the case was remitted to the Magadan City Court as the applicant had expressed his disagreement with its transfer to the Khasynskiy District Court.

63. On 8 July 1998 the applicant received a letter from the Regional Court informing him that there were no grounds for it to act as a court of first instance or to assume jurisdiction in the case.

The next day the applicant requested the City Court to release him, referring to the poor conditions of detention.

64. On 31 July 1998 the applicant complained to the High Qualification Board of Judges about the prolonged failure of the City Court to examine his case. On 19 August 1998 his complaint was transmitted to the Magadan Regional Court with a request to provide information both on the complaint and on the work of the City Court. On 27 August 1998 the Regional Court forwarded the applicant's complaint to the City Court.

The applicant also submitted a complaint to the Magadan Regional Court about the delay in starting the trial hearings, which on 11 August 1998 transmitted the complaint to the City Court.

65. On 7 September 1998 the applicant filed another complaint with the High Qualification Board of Judges stating that all his previous complaints had been sent by the Magadan Regional Court to the City Court without any measures being taken. On 23 September 1998 the applicant's complaint was forwarded to the Magadan Regional Court with a reminder about the request for information on the reasons for the prolonged delay in examining the applicant's case. On 7 September 1998 the applicant also submitted a complaint about the delay in the proceedings to the Supreme Court.

On 5 October 1998 the applicant submitted further complaints to the Regional and High Qualification Boards of Judges.

66. On 13 November 1998 the City Court set the hearing date for 28 January 1999.

67. On 25 November 1998 the applicant complained to the High Qualification Board of Judges about the actions of the President of the Magadan City Court, apparently requesting the institution of criminal proceedings against him. On 22 December 1998 the complaint was forwarded for examination to the president of the Magadan Regional Court with a request to submit a report to the competent Qualification Board in case the applicant's allegations proved substantiated.

On 16 December 1998 the Magadan Regional Court forwarded another complaint by the applicant to the City Court.

68. On 18 January 1999 the applicant submitted to the City Court a request for release from custody.

69. On 28 January 1999 the Magadan City Court decided to send the applicant's case back to the prosecutor for further investigation due to the violation of procedural norms by the investigative authorities. These violations consisted of an incomplete presentation of the case materials to the accused at the end of the preliminary investigation, as well as an imprecise recording of file documents. The court refused the applicant's request for release having regard to the gravity of the charges against him and the danger of his obstructing the establisment of the truth while at liberty. The applicant lodged an appeal against the refusal with the Magadan Regional Court which, on 15 March 1999, dismissed it. The Regional Court however revoked the decision to send the case back to the investigative authorities as unfounded and ordered the City Court to proceed with the trial. In a separate decision, issued on the same day, it considered the lengthy delay unjustifiable in view of the fact that the case was not particularly complex, and requested the City Court to inform it within one month of the measures taken.

70. On 17 March 1999 the applicant submitted to the City Court another request for release from custody.

On the same day he complained to the High Qualification Board of Judges about his lengthy detention without a court judgment. Five days later, the applicant submitted a similar complaint to the Regional Qualification Board of Judges.

On 5 April 1999 the applicant filed another complaint with the High Qualification Board of Judges about the prolonged delay in the proceedings.

71. On 15 April 1999 the City Court resumed its examination of the applicant's case.

At the hearing on 20 April 1999 the prosecutor requested that, in view of the length of the applicant's detention, a psychiatric evaluation of the applicant be carried out in order to determine the state of his mental health. The City Court granted this request and adjourned the hearing until 30 April 1999.

72. At the hearing on 30 April 1999 the applicant unsuccessfully applied for release from custody. He submitted that he was suffering from a lack of sleep. In his cell there were 18 inmates who had to sleep in shifts. He further argued that he could not obstruct the establishment of the truth in his case as all the investigative measures had already been taken.

The prosecutor participating in the hearing asked the City Court to request the administration of the detention facility in which the applicant was being held to provide the applicant with conditions allowing normal sleep and rest during the court hearings. The prosecutor further stated that he would submit a similar request to the prosecutor in charge of supervising detention facilities.

The applicant submits that subsequently the competent prosecutor came to his cell, acknowledged that the conditions were poor, but stated that the situation in other cells in the detention facility was no better and that there was no money to improve the conditions.

73. At the hearing on 8 June 1999 the applicant requested his release. He stated that in his cell, where there were 18 inmates, he could not prepare himself adequately to testify before the trial court. He further submitted that he had contracted scabies twice and that his bed sheets were not changed. The applicant's request was rejected.

74. At the hearing on 16 June 1999 the applicant filed another request for release, referring to the conditions of his detention. He submitted that he had a fungal infection and that his body was covered with sores caused by bites from bugs infesting his bed. He was sharing his bed with two other inmates. Inmates could shower once every two weeks. The atmosphere in the cell was stifling as everybody smoked. He was feeling unwell and suffering from a heart condition. His weight had dropped from 96 kg to 67 kg. He further submitted that he could not obstruct the examination of his case if released.

The City Court decided not to examine the request because it was apparently made outside the context of the hearing.

75. On 22 June 1999 the High Qualification Board of Judges removed the president of the Magadan City Court from office, as well as the president of the Regional Court and his two deputies, due to the delay in examining the applicant's case.

76. At the hearing before the City Court on 23 June 1999, the applicant stated that he was feeling unwell and that he could not participate. The court ordered a medical examination of the applicant by a commission of experts in order to determine whether his state of health allowed him to take part in the proceedings and whether he should be hospitalised.

In their conclusions issued on an unspecified date in July 1999, the experts found that the applicant was suffering from a number of medical conditions (see paragraph 30 above). They considered that the treatment of these conditions did not require hospitalisation and that the applicant could remain in the detention facility. They also considered that the applicant's state of health allowed him to attend the court hearings and to give testimony.

77. At the hearing on 15 July 1999, the applicant requested the trial court to release him from custody. He stated that the court had nearly concluded the examination of the evidence and that he could not obstruct the establishment of the truth. His request was refused.

78. In another ruling issued on the same day, the City Court noted that, in the period from 15 April until 15 July 1999, it had examined more than 30 applications submitted by the applicant, including repetitive applications on previously rejected motions. It noted that the applicant had stated that he would testify only if his applications were granted and considered that such a position amounted to a deliberate attempt to delay the proceedings.

79. The City Court heard 9 of the 29 witnesses who were to be summoned before it. The testimonies of 12 absent witnesses, which had been given during the pre-trial investigation, were read out in open court.

80. By a judgment of 3 August 1999, the City Court found the applicant guilty on one count and acquitted him on two of the counts contained in the indictment, which had preferred 9 separate charges. It sentenced him to 5 years and 6 months' imprisonment in a correctional colony with a general regime, his term running from 29 June 1995. The City Court considered that the preliminary investigation had been of poor quality and that the investigators had unjustifiably attempted to increase the number of counts in the indictment. It also found an infringement of procedural norms consisting, inter alia, of shortcomings in the presentation in due form of the relevant documents to the court. These shortcomings had had to be corrected at the trial, which had caused a delay. The court noted that, in the course of the investigation, there had been a lack of proper procedural supervision by those in charge of the investigation and the prosecutor's office of the Magadan Region.

In a separate ruling on the same day, the City Court decided to send part of the indictment back to the prosecutor for an additional investigation. The applicant appealed against the ruling to the Supreme Court, which on 30 September 1999 found the decision lawful.

81. The City Court judgment of 3 August 1999 was open to appeal to the Regional Court within 7 days of its pronouncement. The applicant did not file an appeal in cassation as he considered that the Regional Court had contributed to his conviction and thus that an appeal had no prospects of success. On 11 August 1999 the judgment of the City Court entered into force.

82. On 11 August 1999 the applicant submitted to the director of the detention facility where he was being held a request to transfer him to the logistical services team in the same facility to serve his sentence.

83. On 25 October 1999 the applicant lodged an extraordinary appeal with the President of the Supreme Court of Russia for a review of the City Court judgment. On 11 November 1999 the appeal was dismissed.

On 30 November 1999 the applicant filed another extraordinary appeal with the Supreme Court, which rejected it on 9 June 2000.

84. On 24 September 1999, in the continuing criminal proceedings, the preventive custody measure was replaced by a ban on leaving a specified place. However, he remained in custody, serving his original sentence.

85. On 29 September 1999 the proceedings concerning the remainder of the charges were terminated on the ground that the acts committed by the applicant did not constitute a criminal offence.

On 30 September 1999, however, a new charge relating to the misappropriation of property in his capacity as the bank's president was brought against the applicant.

86. On 19 October 1999, upon completion of the preliminary investigation, the competent prosecutor approved the bill of indictment and sent the case to the Magadan City Court for trial. The bill of indictment bore the original case no. 48529 and stated that the proceedings in that case had been initiated on 8 February 1995. The applicant's trial started on 20 December 1999. By a judgment of 31 March 2000 the City Court acquitted the applicant of the new charge.

87. On 26 June 2000 the applicant was released from prison following an amnesty declared on 26 May 2000.

II. RELEVANT DOMESTIC LAW

88. A. Constitution of the Russian Federation

Point 6 (2) of Section 2

“Until criminal-procedural legislation of the Russian Federation has been brought into line with the provisions of this Constitution, the previous procedure for the arrest, detention and keeping in custody of persons suspected of committing a crime shall apply.”

89. B. Code of Criminal Procedure

Article 11 (1): Personal inviolability

“No one may be arrested otherwise than on the basis of a judicial decision or a prosecutor's order.”

Article 89 (1): Application of preventive measures

“When there are sufficient grounds for believing that an accused person may evade an inquiry, preliminary investigation or trial or will obstruct the establishment of the truth in a criminal case or will engage in criminal activity, as well as in order to secure the execution of a sentence, the person conducting the inquiry, the investigator, the prosecutor and the court may apply one of the following preventive measures in respect of the accused: a written undertaking not to leave a specified place, a personal guarantee or a guarantee by a public organisation, or placement in custody.”

Article 92 : Order and decision on the application of a preventive measure

“On the application of a preventive measure a person conducting an inquiry, an investigator and a prosecutor shall make a reasoned order, and a court shall give a reasoned decision specifying the criminal offence which the individual concerned is suspected of having committed, as well as the grounds for choosing the preventive measure applied. The order or decision shall be notified to the person concerned, to whom at the same time the procedure for appealing against the application of the preventive measure shall be explained.

A copy of the order or decision on the application of the preventive measure shall be immediately handed to the person concerned.”

Article 96: Placement in custody

“Placement in custody as a preventive measure shall be done in accordance with the requirements of Article 11 of this Code concerning criminal offences for which the law prescribes a penalty in the form of deprivation of freedom for a period of more than one year. In exceptional cases, this preventive measure may be applied in criminal matters for which a penalty in the form of deprivation of freedom for a period of less than one year is prescribed by law.”

Article 97: Time-limits for pre-trial detention

“A period of detention during the investigation of offences in criminal cases may not last longer than two months. This time-limit may be extended by up to three months by a district or municipal prosecutor ... if it is impossible to complete the investigation and there are no grounds for altering the preventive measure. A further extension of up to six months from the day of placement in custody may be effected only in cases of special complexity by a prosecutor of a constituent part of the Russian Federation ...

An extension of the time-limit for such detention beyond six months shall be permissible in exceptional cases and solely in respect of persons accused of committing serious or very serious criminal offences. Such an extension shall be effected by a deputy of the Prosecutor General of the Russian Federation (up to one year) and by the Prosecutor General of the Russian Federation (up to 18 months).

No further extension of the time-limit shall be permissible, and the accused held in custody shall be releasable immediately.

The documents of a completed investigation in a criminal case shall be produced for consultation by the accused and his defence counsel not later than one month before the expiry of the maximum time-limit for remand in custody, as prescribed in the second paragraph of the present Article. In the event of the accused being unable to consult the case documents before the expiry of the maximum time-limit for remand in custody, the Prosecutor General of the Russian Federation, [or] a prosecutor of a constituent part of the Russian Federation ... may, not later than five days before the expiry of the maximum time-limit for remand in custody, apply to the judge of the “oblast”, “krai” or comparable court for an extension of this time-limit.

Not later than five days from the day of receipt of the application, the judge must take one of the following decisions:

1. to extend the time-limit for remand in custody until the accused and his counsel have consulted the case documents and the case has been referred to the trial court by the prosecutor but, anyway, for not more than six months;

2. to reject the prosecutor's application and to release the person concerned from custody.

Under the same procedure, the time-limit for remand in custody may be extended, if necessary, to accede to a request by the accused or his counsel to pursue the preliminary investigation further.

If a court remits a case for further investigation when the time-limit for the accused's remand in custody has expired, but the circumstances of the case preclude any modification of the custody measure, the time-limit for the remand in custody shall be extended by the prosecutor supervising the investigation for up to one month from the date on which the case reaches him. Any further extension of the time-limit shall take account of the time spent by the accused in custody before the referral of the case to court, and shall be effected in the manner and within the limits prescribed in the first and second paragraphs of this Article.

An extension of the time-limit for remand in custody in accordance with the present Article is subject to appeal to a court and to judicial review of its legality and justification under the procedure provided for in Articles 220¹ and 220² of the present Code.”

Article 101: Cancellation or modification of a preventive measure

“A preventive measure shall be cancelled when it ceases to be necessary, or else changed into a stricter or a milder one if the circumstances of the case so require. The cancellation or modification of a preventive measure shall be effected by a reasoned order of the person carrying out the inquiry, the investigator or the prosecutor, or by a reasoned court decision after the case has been transferred to a court.

The cancellation or modification, by the person conducting the inquiry or by the investigator, of a preventive measure chosen on the prosecutor's instructions shall be permissible only with the prosecutor's approval.”

Article 223-1: Setting a date for a court hearing

“If the accused is kept in custody, the question of setting a date for a court hearing must be decided no later than 14 days from the seizure of the court.”

Article 239: Time-limits for examination of the case

“The examination of a case before the court must start no later than 14 days from the fixing of a hearing date.”

90. C. Federal Law on the Detention on Remand of Suspects and Persons Accused of Offences

According to Article 21 of this Law, applications and complaints of suspects and accused persons to State agencies, bodies of local self-government and non-governmental organisations are sent through the administration of the detention facility.

Applications and complaints addressed to a public prosecutor, a court or other State agencies supervising detention facilities for suspects and accused persons are not subject to censorship and will be forwarded to the addressee in a sealed envelope no later than the next working day.

III. RESERVATION OF THE RUSSIAN FEDERATION

91. The instrument of ratification of the Convention deposited by the Russian Federation on 5 May 1998 contains the following reservation:

“In accordance with Article 64 of the Convention, the Russian Federation declares that the provisions of Article 5 paragraphs 3 and 4 shall not prevent ... the temporary application, sanctioned by the second paragraph of point 6 of Section Two of the 1993 Constitution of the Russian Federation, of the procedure for the arrest, holding in custody and detention of persons suspected of having committed a criminal offence, established by Article 11 paragraph 1, Article 89 paragraph 1, Articles 90, 92, 96, 96‑1, 96-2, 97, 101 and 122 of the RSFSR Code of Criminal Procedure of 27 October 1960, with subsequent amendments and additions.”

THE LAW

I. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 3 OF THE CONVENTION

92. The applicant complained about his conditions of detention in the Magadan detention facility IZ-47/1. He invoked Article 3 of the Convention, which provides:

“No one shall be subjected to torture or to inhuman or degrading treatment or punishment.”

The applicant referred in particular to the overcrowding and insanitary conditions in his cell, as well as the length of the period during which he was detained in such conditions, which had an adverse effect on his physical health and caused humiliation and suffering.

93. The Government argued that the applicant's conditions of detention could not be regarded as torture or inhuman or degrading treatment. The conditions did not differ from, or at least were no worse than those of most detainees in Russia. Overcrowding was a problem in pre-trial detention facilities in general. The authorities had had no intention of causing physical suffering to the applicant or of harming his health. The administration of the detention facility took all available measures to provide medical treatment for those persons suffering from any disease and to prevent the contagion of other inmates.

94. It was acknowledged that, for economic reasons, conditions of detention in Russia were very unsatisfactory and fell below the requirements set for penitentiary establishments in other member States of the Council of Europe. However, the Government were doing their best to improve conditions of detention in Russia. They had adopted a number of task programmes aimed at the construction of new pre-trial detention facilities, the re-construction of the existing ones and the elimination of tuberculosis and other infectious diseases in prisons. The implementation of these programmes would allow for a two-fold increase of space for prisoners and for the improvement of sanitary conditions in pre-trial detention facilities.

95. The Court recalls that, Article 3 of the Convention enshrines one of the most fundamental values of democratic society. It prohibits in absolute terms torture or inhuman or degrading treatment or punishment, irrespective of the circumstances and the victim's behaviour (see, for example, Labita v. Italy [GC], no 26772/95, § 119, ECHR 2000-IV).

The Court further recalls that, according to its case-law, ill-treatment must attain a minimum level of severity if it is to fall within the scope of Article 3. The assessment of this minimum is relative; it depends on all the circumstances of the case, such as the duration of the treatment, its physical and mental effects and, in some cases, the sex, age and state of health of the victim (see, among other authorities, the Ireland v. the United Kingdom judgment of 18 January 1978, Series A no. 25, p. 65, § 162).

The Court has considered treatment to be “inhuman” because, inter alia, is was premeditated, was applied for hours at a stretch and caused either actual bodily injury or intense physical and mental suffering. It has deemed treatment to be “degrading” because it was such as to arouse in the victims feeling of fear, anguish and inferiority capable of humiliating and debasing them (see, for example, Kudla v. Poland [GC], no. 30210/96, § 92, ECHR 2000-XI). In considering whether a particular form of treatment is “degrading” within the meaning of Article 3, the Court will have regard to whether its object is to humiliate and debase the person concerned and whether, as far as the consequences are concerned, it adversely affected his or her personality in a manner incompatible with Article 3 (see, for example, the Raninen v. Finland judgment of 16 December 1997, Reports of Judgments and Decisions, 1997-VIII, pp. 2821-22, § 55). However, the absence of any such purpose cannot conclusively rule out a finding of a violation of Article 3 (see, for example, Peers v. Greece, no. 28524/95, § 74, ECHR 2001-III). The suffering and humiliation involved must in any event go beyond that inevitable element of suffering or humiliation connected with a given form of legitimate treatment or punishment.

Measures depriving a person of his liberty may often involve such an element. Yet it cannot be said that detention on remand in itself raises an issue under Article 3 of the Convention. Nor can that Article be interpreted as laying down a general obligation to release a detainee on health grounds or to place him in a civil hospital to enable him to obtain specific medical treatment.

Nevertheless, under this provision the State must ensure that a person is detained in conditions which are compatible with respect for his human dignity, that the manner and method of the execution of the measure do not subject him to distress or hardship of an intensity exceeding the unavoidable level of suffering inherent in detention and that, given the practical demands of imprisonment, his health and well-being are adequately secured (see Kudla v. Poland cited above, §§ 92-94).

When assessing conditions of detention, account has to be taken of the cumulative effects of those conditions, as well as the specific allegations made by the applicant (see Dougoz v. Greece, no. 40907/98, § 46, ECHR 2001-II).

96. In the present case, the Court notes that the applicant was held in the Magadan detention facility IZ-47/1 from 29 June 1995 to 20 October 1999, and from 9 December 1999 to 26 June 2000. It recalls that, according to the generally recognised principles of international law, the Convention is binding on the Contracting States only in respect of facts occurring after its entry into force. The Convention entered into force in respect of Russia on 5 May 1998. However, in assessing the effect on the applicant of his conditions of detention, which were generally the same throughout his period of detention, both on remand and following his conviction, the Court may also have regard to the overall period during which he was detained, including the period prior to 5 May 1998.

97. The Court notes from the outset that the cell in which the applicant was detained measured between 17 m² (according to the applicant) and 20.8 m² (according to the Government). It was equipped with bunk-beds and was designed for 8 inmates. It may be questioned whether such accommodation could be regarded as attaining acceptable standards. In this connection the Court recalls that the European Committee for the Prevention of Torture and Inhuman or Degrading Treatment of Punishment (“the CPT”) has set 7 m² per prisoner as an approximate, desirable guideline for a detention cell (see the 2nd General Report - CPT/Inf (92) 3, § 43), i.e. 56 m² for 8 inmates.

Despite the fact that the cell was designed for 8 inmates, according to the applicant's submissions to the Court the usual number of inmates in his cell throughout his detention was between 18 and 24 persons. In his application for release from custody of 27 December 1996, the applicant stated that there were 21 inmates in his 8-bed cell. In a similar application of 8 June 1999, he referred to 18 inmates (see paragraphs 43 and 73 above).

The Court notes that the Government, for their part, acknowledged that, due to the general overcrowding of the detention facility, each bed in the cells was used by 2 or 3 inmates. Meanwhile, they appear to disagree with the applicant as to the number of inmates. In their submission there were 11 or more inmates in the applicant's cell at any given time and that normally the number of inmates was 14. However, the Government did not submit any evidence to substantiate their contention. According to the applicant, it was only in March-April 2000 that the number of inmates was reduced to 11.

The Court does not find it necessary to resolve the disagreement between the Government and the applicant on this point. The figures submitted suggest that that any given time there was 0.9-1,9 m² of space per inmate in the applicant's cell. Thus, in the Court's view, the cell was continuously, severely overcrowded. This state of affairs in itself raises an issue under Article 3 of the Convention.

Moreover, on account of the acute overcrowding, the inmates in the applicant's cell had to sleep taking turns, on the basis of eight-hour shifts of sleep per prisoner. It appears from his request for release from custody on 16 June 1999, that at that time he was sharing his bed with two other inmates (see paragraph 74 above). Sleeping conditions were further aggravated by the constant lighting in the cell, as well as the general commotion and noise from the large number of inmates. The resulting deprivation of sleep must have constituted a heavy physical and psychological burden on the applicant.

The Court further observes the absence of adequate ventilation in the applicant's cell which held an excessive number of inmates and who apparently were permitted to smoke in the cell. Although the applicant was allowed outdoor activity for one or two hours a day, the rest of the time he was confined to his cell, with a very limited space for himself and a stuffy atmosphere.

98. The Court next notes that the applicant's cell was infested with pests and that during his detention no anti-infestation treatment was effected in his cell. The Government conceded that infestation of detention facilities with insects was a problem, and referred to the 1989 ministerial guideline obliging detention facilities to take disinfection measures. However, it does not appear that this was done in the applicant's cell.

Throughout his detention the applicant contracted various skin diseases and fungal infections, in particular during the years 1996, 1997 and 1999, necessitating recesses in the trial. While it is true that the applicant received treatment for these diseases, their recurrence suggests that the very poor conditions in the cell facilitating their propagation remained unchanged.

The Court also notes with grave concern that the applicant was detained on occasions with persons suffering from syphilis and tuberculosis, although the Government stressed that contagion was prevented.

99. An additional aspect of the crammed and insanitary conditions described above was the toilet facilities. A partition measuring 1,1 meters in height separated the lavatory pan in the corner of the cell from a wash stand next to it, but not from the living area. There was no screen at the entrance to the toilet. The applicant had thus to use the toilet in the presence of other inmates and be present while the toilet was being used by his cellmates. The photographs provided by the Government show a filthy, dilapidated cell and toilet area, with no real privacy.

Whilst the Court notes with satisfaction the major improvements that have apparently been made to the area of the Magadan detention facility where the applicant's cell was located (as shown in the video recording which they submitted to the Court), this does not detract from the wholly unacceptable conditions which the applicant clearly had to endure at the material time.

100. The applicant's conditions of detention were also a matter of concern for the trial court examining his case. In April and June 1999 it requested medical expert opinions on the effect of the conditions of detention on his mental and physical health after nearly 4 years of detention in order to determine whether he was unfit to take part in the proceedings and whether he should be hospitalised (see paragraphs 71 and 76 above). Even though the experts answered both questions in the negative, the Court notes their conclusions of July 1999, listing the various medical conditions from which the applicant suffered, i.e. neurocirculatory dystonia, astheno-neurotic syndrome, chronic gastroduodenitis, a fungal infection on his feet, hands and groin and mycosis (see paragraph 30 above).

101. The Court accepts that in the present case there is no indication that there was a positive intention of humiliating or debasing the applicant. However, although the question whether the purpose of the treatment was to humiliate or debase the victim is a factor to be taken into account, the absence of any such purpose cannot exclude a finding of violation of Article 3 (see Peers v. Greece cited above). It considers that the conditions of detention, which the applicant had to endure for approximately 4 years and 10 months, must have caused him considerable mental suffering, diminishing his human dignity and arousing in him such feelings as to cause humiliation and debasement.

102. In the light of the above, the Court finds the applicant's conditions of detention, in particular the severely overcrowded and insanitary environment and its detrimental effect on the applicant's health and well-being, combined with the length of the period during which the applicant was detained in such conditions, amounted to degrading treatment.

103. Accordingly, there has been a violation of Article 3 of the Convention.

II. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 5 § 3 OF THE CONVENTION

104. The applicant complained that his lengthy pre-trial detention violated Article 5 § 3 of the Convention, which provides as follows:

“Everyone arrested or detained in accordance with the provisions of paragraph 1 (c) of this Article shall be ... entitled to trial within a reasonable time or to release pending trial. Release may be conditioned by guarantees to appear for trial.”

A. The Government's preliminary objection

105. The Government argued that the applicant's complaint should be examined in the light of the Russian reservation. It was submitted that the reservation applied both to the period of the applicant's detention during the preliminary investigation and the court proceedings. They referred to the text of the reservation and the contents of the Articles of the Code of Criminal Procedure cited therein. In particular, Articles 11, 89, 92 and 101 of the Code (see paragraph 89 above) conferred a power on the courts to apply preventive custody measures at the trial stage up until the delivery of a judgment.

106. The applicant submitted that the Russian reservation was not applicable in the present case as the reservation did not concern the length of detention on remand. It was contended that the purpose of the reservation was to preserve the right of the prosecutor to order detention on remand and to grant extensions of such detention when necessary.

107. The Court observes that the reservation is framed to exclude from the scope of Article 5 § 3 of the Convention the temporary application of specific provisions of the Code of Criminal Procedure, mentioned in the text of the reservation, concerning the procedure for the arrest, holding in custody and detention of persons suspected of having committed a criminal offence. The provisions lay down the conditions and modalities for the application of preventive measures, including placement in custody, and list the authorities competent to take the respective decisions.

The Court notes that the reservation refers to Article 97 of the Code of Criminal Procedure under which a person can be detained in custody for up to 18 months during the investigation of criminal offences by an order of the competent prosecutor.

Notwithstanding the reference to the time-limits of detention during the investigative stage, the Court observes that the reservation is concerned with the procedure for applying preventive custody measures, whereas the applicant's complaint relates to the length of his detention on remand and not its lawfulness.

108. The Court therefore finds that the reservation in question does not apply in the present case.

B. Merits of the complaint

1. Period to be taken into consideration

109. It was undisputed that the period to be considered began on 29 June 1995 when the applicant was placed in detention on remand.

As regards the end of the period concerned, the applicant submitted that the relevant date was 31 March 2000, when the Magadan City Court issued its second judgment in the case. The Government contended that the period ended on 3 August 1999 with the delivery of the first judgment of the City Court. They also maintained that the Court's examination of the length of the applicant's detention on remand should be limited to the period from 5 May 1998, the date on which the Convention entered into force in respect of Russia, until 3 August 1999.

110. The Court first recalls that, in determining the length of detention pending trial under Article 5 § 3 of the Convention, the period to be taken into consideration begins on the day the accused is taken into custody and ends on the day when the charge is determined, even if only by a court of first instance (see, among other authorities, the Wemhoff v. Germany judgment of 27 June 1968, Series A no. 7, p. 23, § 9, and Labita v. Italy cited above, § 147). Thus, in the present case the applicant's detention on remand began on 29 June 1995, when he was arrested, and ended on 3 August 1999, when he was convicted and sentenced by the Magadan City Court. The further remand on outstanding charges did not alter the fact that, as of 3 August 1999, the applicant was serving a sentence after his conviction by a competent court, within the meaning of Article 5 § 1 (a) of the Convention.

The total period of the applicant's detention of remand amounted thus to four years, one month and four days.

111. As the period before 5 May 1998 lies outside its jurisdiction ratione temporis, the Court can only consider the period of one year, two months and twenty-nine days, which elapsed between that date and the judgment of the Magadan City Court of 3 August 1999. However, it must take into account the fact that by 5 May 1998 the applicant, having been placed in detention on 29 June 1995, had already been in custody for two years, ten months and six days (see, for example, mutatis mutandis, the Mansur v. Turkey judgment of 8 June 1995, Series A, no. 319-B, p. 49, § 51).

2. Reasonableness of the length of detention

(a) The parties' submissions

112. The applicant maintained that it was not necessary to take him into custody and to keep him in detention for an extended period of time as there was no proof that he was trying to obstruct the establishment of the truth in the case. The reasons given by the authorities to justify his detention were not relevant or sufficient.

He also submitted that his case was not particularly complex, as established by the Magadan Regional Court on 15 March 1999. Three of the nine volumes of the case-file were made up entirely of his complaints to the various authorities. The investigation involved the questioning of 29 witnesses and there were two civil plaintiffs in the case.

Finally, the applicant argued that the proceedings were not conducted with due diligence by the authorities. His lengthy detention was occasioned by the poor quality of the investigation, its unwarranted attempts to increase the number of counts in the indictment and a lack of proper control over its activities by the supervising bodies. In this respect, he referred to the findings of the Magadan City Court on 3 August 1999 (paragraph 80 above).

113. The Government pointed out that the applicant was arrested on the ground that he had obstructed the investigation of the truth. They further regarded the period of the applicant's pre-trial detention as reasonable in view of the complexity of the case, its considerable size (9 volumes) and the large number of witnesses and victims involved.

(b) The Court's assessment

(i) Principles established by the Court's case-law

114. The Court recalls that the question of whether or not a period of detention is reasonable cannot be assessed in the abstract. Whether it is reasonable for an accused to remain in detention must be examined in each case according to its special features. Continued detention can be justified in a given case only if there are specific indications of a genuine requirement of public interest which, notwithstanding the presumption of innocence, outweighs the rule of respect for individual liberty laid down in Article 5 of the Convention (see, among other authorities, Kudla v. Poland cited above, § 110).

It falls in the first place to the national judicial authorities to ensure that, in a given case, the pre-trial detention of an accused person does not exceed a reasonable time. To this end they must, paying due regard to the principle of the presumption of innocence, examine all the facts arguing for or against the existence of the above-mentioned requirement of public interest justifying a departure from the rule in Article 5, and must set them out in their decisions on the applications for release. It is essentially on the basis of the reasons given in these decisions, and any well-documented facts stated by the applicant in his appeals, that the Court is called upon to decide whether or not there has been a violation of Article 5 § 3 (see, for example, Labita v. Italy cited above, § 152).

The persistence of a reasonable suspicion that the person arrested has committed an offence is a condition sine qua non for the lawfulness of the continued detention, but after a certain lapse of time it no longer suffices. The Court must then establish whether the other grounds given by the judicial authorities continued to justify the deprivation of liberty. Where such grounds were “relevant” and “sufficient”, the Court must also be satisfied that the national authorities displayed “special diligence” in the conduct of the proceedings. The complexity and special characteristics of the investigation are factors to be considered in this respect (see, for example, the Scott v. Spain judgment of 18 December 1996, Reports 1996‑VI, pp. 2399-2400, § 74, and I.A. v. France judgment of 23 September 1998, Reports 1998-VII, p. 2978, § 102).

(ii) Application of the above principles to the present case

(α) Grounds for detention

115. During the period covered by the Court's jurisdiction ratione temporis the Magadan City Court, in refusing to release the applicant, relied on the gravity of the charges against him and the danger of his obstructing the establishment of the truth while at liberty (see paragraph 69 above). The Court observes that similar grounds had been cited by the City Court earlier - on 27 December 1996 and 8 August 1997 - to justify the applicant's continued detention (see paragraphs 43 and 46 above).

It further notes that the principal reason for the decision to place the applicant in detention on remand on 29 June 1995 was that he had obstructed the investigation of the case by refusing to turn over certain bank documents necessary for the investigation, he had brought pressure to bear on witnesses and had allegedly tampered with the evidence. The decision also had regard to the gravity of the charges.

116. The Court recalls that the existence of a strong suspicion of the involvement of a person in serious offences, while constituting a relevant factor, cannot alone justify a long period of pre-trial detention (see, for example, the Scott v. Spain judgment cited above, p. 2401, § 78). As regards the other ground relied on by the Magadan City Court in prolonging the applicant's detention, namely the danger of obstructing the examination of the case, the Court notes that, unlike the order of the investigator of 29 June 1995, the City Court did not mention any factual circumstances underpinning its conclusions, which were identical both in 1996, 1997 and 1999. There is no reference in its rulings to any factor capable of showing that the risk relied on actually persisted during the relevant period.

117. The Court accepts that the interference with the investigation, along with the suspicion that the applicant had committed the offences with which he was charged, could initially suffice to warrant the applicant's detention. However, as the proceedings progressed and the collection of the evidence became complete that ground inevitably became less relevant.

118. In sum, the Court finds that the reasons relied on by the authorities to justify the applicant's detention, although relevant and sufficient initially, lost this character as time passed.

(β) Conduct of the proceedings

119. As regards the duration of the criminal investigation, the Court notes the findings of the domestic courts that the case was not particularly complex and that the investigation of the case had been of poor quality contributing to a delay in the proceedings (see paragraphs 69 and 80 above). The Court finds no reason to come to a different conclusion. It also observes that, according to the domestic courts, the investigators had unjustifiably attempted to increase the number of counts in the indictment (see paragraph 80 above) - a reproach which is borne out by the fact that only one of the nine charges against the applicant was found to be substantiated in the judgment of the Magadan City Court on 3 August 1999.

120. As regards the subsequent judicial proceedings, the Court observes that there were significant delays in the proceedings before the Magadan City Court. The trial, which had began on 11 November 1996, was adjourned on 7 May 1997 due to the removal from office of the presiding judge. It did not resume until 15 April 1999, although certain procedural steps were taken in July-August 1997 (the appointment of a new judge and scheduling of a hearing), May and July 1998 (the transfer of the case to another court), November 1998 (the scheduling of a hearing), January and March 1998 (decisions on the need for further investigation).

While it is true that the hearing scheduled for 8 August 1997 had to be postponed on account of the absence of the applicant's lawyer and the applicant objected to the transfer of his case to another court - a move destined to expedite the proceedings - the Court finds that the applicant did not substantially contribute to the length of the proceedings between the two trial periods, where there was no progress in the case.

It is thus apparent that the protracted proceedings are attributable neither to the complexity of the case nor the conduct of the applicant. Having regard to the characteristics of the investigation and the substantial delays in the court proceedings, the Court considers that the authorities did not act with all due expedition.

(γ) Conclusion

121. Against the above background, the Court finds that the period spent by the applicant in detention pending trial exceeded a “reasonable time”. There has thus been a violation of Article 5 § 3 of the Convention.

III. ALLEGED VIOLATION OF ARTICLE 6 § 1 OF THE CONVENTION

122. The applicant complained that the criminal charges against him were not determined within a reasonable time, as required by Article 6 § 1 of the Convention, the relevant part of which reads as follows:

“In the determination of ... any criminal charge against him, everyone is entitled to a ... hearing within a reasonable time by [a] tribunal established by law.”

A. Period to be taken into consideration

123. The applicant submitted that the period to be taken into account began on 8 February 1995, with the institution of the criminal proceedings against him, and ended on 31 March 2000, when the Magadan City Court delivered its second judgment in the case.

The Government contended that the period to be considered lasted from the transmission of the applicant's case to the Magadan City Court on 6 February 1996 until the pronouncement of its first judgment on 3 August 1999.

124. The Court recalls that the period to be taken into consideration in determining the length of criminal proceedings begins with the day on which a person is “charged” within the autonomous and substantive meaning to be given to that term (see, among other authorities, the Corigliano v. Italy judgment of 10 December 1982, Series A no. 57, p. 13, § 34, and the Imbrioscia v. Switzerland judgment of 24 November 1993, Series A no. 275, p. 13, § 36). It ends with the day on which a charge is finally determined or the proceedings are discontinued.

The period under consideration in the present case thus began on 8 February 1995, when the applicant became a suspect on charges of misappropriation. As regards the end of the period, the Court notes that, following the decision to discontinue the remaining charges on 29 September 1999, after the City Court judgment of 3 August 1999, a new charge was brought against the applicant on 30 September 1999 on the basis of the same set of facts. It observes that the new charge was part of the original criminal case no. 48529, which had been initiated on 8 September 1995. In these circumstances and taking account of the timing of the new charge, the Court finds that the period to be considered ended on 31 March 2000, when the City Court delivered its judgment determining the final charge.

The period under consideration, i.e. from 8 February 1995 until 31 March 2000, amounted thus to a total of 5 years, 1 month and 23 days for, in effect, one level of jurisdiction, despite numerous ancillary proceedings. While its jurisdiction ratione temporis only covers the period after the entry into force of the Convention with respect to Russia on 5 May 1998, the Court may take into account the state of the proceedings existing on that date (see, among other authorities, mutatis mutandis, the Yağci and Sargin v. Turkey judgment of 8 June 1995, Series A no. 319-A, p. 16, § 40).

B. Reasonableness of the length of the proceedings

125. The Court recalls that the reasonableness of the length of the proceedings is to be assessed in the light of the particular circumstances of the case, regard being had to the criteria laid down in the Court's case-law, in particular the complexity of the case, the applicant's conduct and the conduct of the competent authorities. On the latter point, what is at stake for the applicant has also to be taken into consideration (see, among many other authorities, Kudla v. Poland cited above, § 124).

1. The parties' submissions

126. As to the complexity of the case, the applicant referred to the finding of the Magadan Regional Court on 15 March 1999 that the case was not particularly complex and that this could not justify the delays which had occurred.

As regards his conduct, the applicant submitted that his complaints were aimed at accelerating the proceedings. Moreover, his active co-operation with the judiciary is not required under Article 6 of the Convention, nor can his attempt to pursue legal remedies be held against him.

As to the conduct of the authorities, the applicant referred to the poor quality of the preliminary investigation and the investigative shortcomings as established by the Magadan City Court on 3 August 1999. In addition, the City Court itself breached domestic procedural law by failing to comply with the time-limits for the start of the trial stipulated in Articles 223-1 and 239 of the Code of Criminal Procedure. It was pointed out that at the trial the court questioned only nine witnesses. The applicant also referred to the removal of the judge from his case, which had nothing to do with him, and to the transfer of his case to the Khasynskiy District Court which proved ineffective in accelerating the case.

127. The Government acknowledged that the examination of the applicant's case lasted a long time, but submitted that the period was not unreasonable. It was maintained that the lengthy examination of the applicant's case was caused by its complexity and volume, as well as the need for its thorough and comprehensive investigation.

Furthermore, the applicant contributed to the length of the proceedings by filing multiple applications, including repeated requests on motions which had been previously rejected. The Government referred in this respect to the findings of the Magadan City Court of 15 July 1999 and 22 July 1999 where it was considered that the applicant's numerous requests filed during the trial amounted to a deliberate attempt to delay the proceedings. The applicant's petitions for a transfer of his case to another court between hearings also caused delay. It was pointed out that 30% of the applicant's case-file was made up of his complaints and motions.

The Government also pointed out that the period of the applicant's custody was subsumed by the term of his sentence. Therefore, the length of the applicant's detention on remand had no impact on the overall period of his confinement.

Finally, the Government stated that the authorities demonstrated a humane attitude towards the applicant by way of an amnesty, which released him earlier from his sentence, even though he had not compensated the bank and its many customers for the damage he had caused.

2. The Court's assessment

(a) Complexity of the case

128. The Court notes that the proceedings in issue, in which the applicant was the only defendant, concerned financial offences with considerable evidence, involving the questioning of a number witnesses. It observes, however, that from 7 May 1997, when the trial was adjourned, until 15 April 1999, when it resumed, no investigative measures were undertaken.

The Court observes the finding of the domestic court that the case was not so complex as to justify the delays in the proceedings (see paragraph 69 above).

It was thus not the complexity of the case or the requirements of the investigation which accounted for the length of the proceedings.

(b) Conduct of the applicant

129. The Court notes that throughout the domestic court proceedings the applicant filed numerous requests in connection with his case, both during his trial and between hearings. It recalls that Article 6 does not require a person charged with a criminal offence to co-operate actively with the judicial authorities (see, for example, the Dobbertin v. France judgment of 25 February 1993, Series A no. 256-D, p. 117, § 43).

It observes that the applicant's applications lodged during the trial as of 15 April 1999 were found by the trial court to have been obstructive to the examination of his case. However, there is no indication that during other trial periods, i.e. from 11 November 1996 to 7 May 1997, and from 20 December 1999 to 31 March 2000, the applicant's behaviour could be said to have been in any way dilatory.

As regards the requests lodged by the applicant between hearings, the Court notes that they related mainly to the prolonged failure of the trial court to examine his case. The Court cannot find that these requests contributed to slowing down the proceedings, in particular as they remained largely without effect. While it is true that in order to expedite the proceedings the applicant's case was transferred to another court, the applicant cannot be criticised for objecting to it after the transfer had resulted in no progress in his case.

The Court also notes that once, on 8 August 1997, a hearing had to be postponed as the applicant's lawyer had failed to appear.

130. The Court considers that, whilst the applicant can be held responsible for certain delays, his conduct did not contribute substantially to the length of the proceedings.

131. As already mentioned above, there were significant delays in the domestic proceedings, which could not be explained by the complexity of the case or the conduct of the applicant. In particular, the case lay practically dormant before the trial court for nearly two years, i.e. from 7 May 1997 to 15 April 1999.

132. The Court observes that throughout the proceedings the applicant was kept in custody - a fact which required particular diligence on the part of the courts dealing with the case to administer justice expeditiously.

133. The Court further notes that, following the judgment of the Magadan City Court on 3 August 1999 and the decision to discontinue the remaining charges on 29 September 1999, the authorities brought a new charge against the applicant on the basis of the same set of facts, thereby contributing even further to the length of the proceedings, which had already lasted for over four and a half years at the court of first instance.

134. It considers that the authorities failed in their duty of special diligence, particularly after the entry into force of the Convention on 5 May 1998.

3. Conclusion

135. Having regard to the above background, the Court considers that the length of the proceedings did not satisfy the “reasonable time” requirement. Accordingly, there has been a breach of Article 6 § 1 of the Convention.

IV. APPLICATION OF ARTICLE 41 OF THE CONVENTION

136. Article 41 of the Convention provides:

“If the Court finds that there has been a violation of the Convention or the Protocols thereto, and if the internal law of the High Contracting Party concerned allows only partial reparation to be made, the Court shall, if necessary, afford just satisfaction to the injured party.”

A. Pecuniary damage

137. The applicant claimed damages in respect of the following items:

(1) 130,599 US dollars (“USD”) for loss of salary as the president of the North East Commercial Bank, during the period of his detention from July 1995 until 20 April 2000;

(2) USD 203,000 for loss of salary from another company which dismissed him because of his arrest;

(3) USD 500,000 for the loss of his company's property following his arrest;

(4) USD 8,600 for the loss of his automobile;

(5) USD 11,734,376 for the loss of profits on shares which he could not sell at their market value in 1995;

(6) USD 436,226 for the loss of his majority shares in a factory which was declared bankrupt in 1997.

His overall claim for pecuniary damages totalled USD 13,012,702.

138. The Government contested these claims.

139. The Court recalls that it will award monetary compensation under Article 41 only where it is satisfied that the loss or damage complained of was actually caused by the violation it has found.

As regards the claim under item (1), the Court notes that the applicant was convicted and that the period of his pre-trial detention was deducted in its entirety from the sentence. It considers therefore that the claim cannot be entertained.

As regards the remainder of the claims, the Court considers that no causal connection has been established between the damage alleged and the violations it has found.

The Court therefore rejects the applicant's claim under this head.

B. Non-pecuniary damage

140. The applicant claimed 9,636,000 French francs for non-pecuniary damage.

141. The Government submitted that the claim was excessive and that the finding of a violation would constitute sufficient satisfaction.

142. The Court considers that the length of the applicant's detention on remand in such prison conditions, as well as the length of the criminal proceedings, must have caused him feelings of frustration, uncertainty and anxiety which cannot be compensated solely by the finding of a violation.

143. Deciding on an equitable basis, the Court awards the applicant a global sum of 5,000 euros (“EUR”) in respect of non-pecuniary damage.

C. Costs and expenses

144. The applicant submitted that his expenses for the services rendered by his lawyer in the domestic proceedings amounted approximately to 40,000 USD.

145. The Government considered this claim to be unsubstantiated and excessive, given the level of lawyers' fees at the relevant time in the remote Magadan region. They further questioned the authenticity of certain documents supplied by the applicant. It was also argued that the expenses borne by the applicant in the domestic proceedings should not be reimbursed as the applicant was found guilty and sentenced to a term of imprisonment.

146. The Court recalls that in order for costs and expenses to be included in an award under Article 41, it must be established that that they were actually and necessarily incurred in order to prevent or obtain redress for the matter found to constitute a violation of the Convention and were reasonable as to quantum (see, for example, Nielsen and Johnson v. Norway [GC], no. 23118/93, § 43, ECHR 1999-VIII). It is apparent from the material submitted that the applicant incurred legal costs and expenses in connection with his attempts to secure his release on bail. However, he only provided partial documentary substantiation of the sum claimed. Moreover, the costs incurred did not exclusively relate to the breaches of Articles 3, 5 § 3 and 6 § 1 of the Convention.

Making an assessment on an equitable basis, the Court considers it reasonable to award the applicant the sum of 3,000 EUR under this head.

D. Default interest

147. The Court considers that the default interest should be fixed at an annual rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank plus three percentage points.

FOR THESE REASONS, THE COURT UNANIMOUSLY

1. Holds that there has been a violation of Article 3 of the Convention;

2. Holds that there has been a violation of Article 5 § 3 of the Convention;

3. Holds that there has been a violation of Article 6 § 1 of the Convention;

4. Holds

(a) that the respondent State is to pay the applicant, within three months from the date on which the judgment becomes final according to Article 44 § 2 of the Convention, the following amounts, to be converted into Russian roubles at the rate applicable at the date of settlement;

(i) 5,000 EUR (five thousand euros) in respect of non-pecuniary damage;

(ii) 3,000 EUR (three thousand euros) in respect of costs and expenses;

(iii) any tax that may be chargeable on the above amounts;

(b) that simple interest at an annual rate equal to the marginal lending rate of the European Central Bank plus three percentage points shall be payable from the expiry of the above-mentioned three months until settlement;

5. Dismisses the remainder of the applicant's claim for just satisfaction.

Done in English, and notified in writing on 15 July 2002, pursuant to Rule 77 §§ 2 and 3 of the Rules of Court.

S. Dollé J.-P. Costa
Registrar President

In accordance with Article 45 § 2 of the Convention and Rule 74 § 2 of the Rules of Court, the separate concurring opinion of Mr Kovler is annexed to this judgment.

JPC
SD

SEPARATE CONCURRING OPINION OF JUDGE KOVLER

(Translation)

In general I share my colleagues' opinion in this case. However, having regard to the legal importance of the Court's judgment, I consider it necessary to make certain remarks.

1. The reservation made by Russia in respect of Article 5 §§ 3 and 4 of the Convention concerning the application of certain provisions of the RSFSR Code of Criminal Procedure of 27 October 1960 (“CCP”), with the subsequent amendments to the procedure for the detention on remand of suspects, extends also to Article 97 on “Custodial periods” of the CCP, mentioned in the reservation along with other provisions of the CCP. I find it difficult, therefore, to justify the Court's conclusion in paragraph 108 of the judgment that the reservation does not cover part of the applicant's pre-trial detention.

In my view, it would have been more appropriate for the Court to hold that the reservation at least extends to the period spent by the applicant in custody pending the criminal investigation. Nevertheless, it should be borne in mind that a broad construction of the text of the reservation as it applies to Article 97 of the CCP could result in certain findings that extensions of detention on remand beyond the time-limits set out in Sections 4-7 of Article 97 of the CCP are lawful: in cases where the defendant and his or her advocate cannot examine the case-file before the expiry of the maximum custody period, where the defendant and his or her advocate request further investigations or when a court remits a case for further investigations when the custody period has expired.

In other words, Russia's reservation under Article 5 §§ 3 and 4 applies not only to the procedure for remand in custody (which, by the way, is being drastically modified as of 1 July 2002 when relevant provisions of the new CCP come into force), but also to other pre-trial custody periods. In this connection, it is necessary to determine whether “detention on remand” includes the time spent in custody after the criminal case has been transferred to the trial court.

2. Russian procedural law distinguishes between two types of detention on remand: preliminary detention pending the investigation («за следствием») and preliminary detention pending trial («за судом»). This difference is reflected in the law of 13 June 2001 which limited to six months the maximum length of court proceedings in criminal cases. However, in paragraph 110 of its judgment, the Court, with reference to its case-law, considered that detention on remand encompasses the whole pre-trial detention period, from the day when the individual is taken into custody until the trial court's verdict. After all, for a detainee locked up in an overcrowded prison cell, it makes little difference whether his or her detention is considered to be pending the investigation or pending the trial, or whether it was effected before or after the Convention came into force in respect of the respondent State. This difference could, however, be of importance for the Court, if the Court were to accept that a State's margin of appreciation is relevant to the determination of the reasonableness of custody periods.

The applicant was remanded in custody pending the investigation from 29 June 1995 (the day when he was taken into custody) until 19 June 1996 (the day when the Regional Prosecutor's Office transferred the case to the Magadan City Court), i.e. eleven months and twenty-two days, which is less than the maximum period of eighteen months set out in Section 2 of Article 97 of the CCP, after which a defendant may be immediately released (Section 3 of Article 97 of CCP). This part of the applicant's detention cannot be imputed to the respondent State because it pre-dated the entry into force of the Convention in respect of Russia (incompatible ratione temporis).

The applicant's detention pending the court proceedings lasted until 3 August 1999, when the Magadan City Court gave its first judgment, i.e. three years one month and twenty-one days (as the Court has established in paragraph 110 of its judgment, above). One should not forget that the delay in passing verdict and, consequently, the applicant's prolonged stay in custody, was partly attributable to the applicant's challenges to judges and his requests that the proceedings be conducted by a different court, as well as to the replacement of advocates and their failure to appear, which facts the Court implicitly accepts at paragraph 130 of its judgment. This delay totalled one year and three months. It would not, of course, justify the procedural delays caused by the courts themselves, but nonetheless creates a different picture of the applicant's detention pending trial.

Finally, the remittance of the case for further investigation and the delivery by the Magadan City Court on 31 March 2000 of the second verdict extended the custody period by another seven months, in accordance with Section 7 of Article 97 of the CCP.

However, in all, the applicant spent five years, one month and twenty-three days in custody, four years, nine months and two days of which were spent in Remand Centre No. 1 at Magadan. This cannot be considered to be a reasonable custody period for the purposes of Article 5 § 3 of the Convention, despite the circumstances I have mentioned above. Pursuant to Section 8 of Article 97 of the CCP, the applicant complained several times to the courts about the lawfulness and validity of his detention. He thereby exhausted, as required by Article 35 § 1 of the Convention, all the domestic remedies available to him in this respect.

3. As regards the issues under Article 6 § 1 of the Convention (a fair and public hearing within a reasonable time), the Court has, unfortunately, in my view disregarded the fact that the applicant did not make use of his right to lodge an appeal against the verdict of 3 August 1999; thus leaving open a question of exhaustion of domestic remedies. It is true, however, that the applicant's arguments are reinforced by the fact that this verdict was not final, given the further investigation and new verdict given on 31 March 2000.

4. Having regard to the above considerations, I consider it appropriate to concur with the opinion of my colleagues as to the violations of Articles 3, 5 § 3 and 6 § 1 of the Convention, but believe that the award of just satisfaction in paragraph 143 of the judgment should have been separately assessed in respect of the different violations found.

Nema povezane prakse za ovu presudu.

Sažmi komentare

Komentari

Član 6-1 | DIC

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 22/14 od 02.02.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje predlagaču S.D. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sibotici u predmetu K 5242/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Relevantni komentari iz drugih presuda

Član 3 | DIC | Habimi i drugi protiv Srbije

Presuda je navedena u presudi Gž br. 4027/17 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 17805/11 od 05.04.2017. godine u stavu prvom izreke, u delu stava drugog izreke kojim je odbijen tužbeni zahtev u delu u kome je traženo da se obaveže tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete isplati za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode još iznos od 400.000,00 dinara, za pretrplјeni strah usled torture još iznos od 150.000,00 dinara i za pretrplјene fizičke bolove usled torture još iznos od 150.000,00 dinara, u stavu trećem izreke i u stavu četvrtom izreke i žalbe tužioca AA i Republike Srbije u ovom delu odbijaju, kao neosnovane, dok se presuda preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime naknade nematerijalne štete za pretrplјene duševne bolove zbog neosnovanog lišenja slobode isplati još iznos od 350.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 05.04.2017. godine pa do isplate, i preinačava rešenje o troškovima sadržano u stavovima petom i šestom izreke presude tako što se obavezuje tužena Republika Srbija da tužiocu AA na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 301.350,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom.

U vreme lišenja slobode tužilac je bio policijski pripravnik već šest meseci i raspoređen na rad u Policijskoj stanici Palilula. Odmah po lišenju slobode odveden je u Policijsku stanicu u Ulici 29. novembra gde je bio "obrađivan" tri dana i iznudili priznanje dela primenom sile i fizičkim maltretiranjem. Prva tri dana koja je proveo u policijskoj stanici kod tužioca su dovele do snažne psihotraume i fizičke traume usled čega je razvijen strah najjačeg intenziteta u trajanju od tri dana sa kliničkom slikom akutne reakcije na stres. Tokom boravka u pritvoru narednih 6 meseci doživlјava strah srednjeg do jakog intenziteta usled socijalne izolacije, patnje, duševnog bola zbog sumnje da je počinio navedeno krivično delo, nemogućnosti komunikacije sa bliskim osobama, strah od neizvesnosti sudskog postupka u vidu posttraumatskog stresnog sindroma. U periodu izlaska iz pritvora tužilac doživlјava strah srednjeg intenziteta, a potom slabog intenziteta uz duševnu patnju zbog povrede ugleda i časti doživlјaj stida i osramoćenosti u jakom stečenu u trajanju od dve godine.

Pravilno je prvostepeni sud utvrdio i da je nad tužiocem vršena tortura jer je podvrgnut fizičkom mučenju, ponižavajućem postupanju i kažnjavanju od strane policije, ali i prilikom boravka u pritvoru čime su povređena njegova prava zaštićena članom 3 Evropske konvencije o lјudskim pravima i osnovnim slobodama.

Neosnovani su žalbeni navodi tužioca da je visina dosuđene naknade za pretrplјeni strah i bol zbog torture prenisko određena sa pozivanjem na visinu štete dosuđene pred Evropskim sudom za lјudska prava obzirom da je iznos naknade štete za pretrplјeni strah i bol zbog torture prema tužiocu u zbiru približno iste visine kao onaj koji je dosuđen svakom od oštećenih, kao podnosilaca predstavke u odluci Evropskog suda za lјudska prava Habimi protiv Srbije.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 3 | DIC | Đorđević protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1268/2019 od 11.12.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih AA i BB, podnet protiv pravnosnažnih rešenja Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine i Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine, u odnosu na povredu krivičnog zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku u vezi člana 61. Krivičnog zakonika, dok se u ostalom delu zahtev za zaštitu zakonitosti branioca maloletnih odbacuje kao nedozvolјen.

Rešenjem Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine, između ostalih, maloletnima AA i BB su zbog izvršenja produženog krivičnog dela silovanje iz člana 178. stav 3. u vezi stava 2. i 1. u vezi člana 61. KZ izrečene vaspitne mere pojačan nadzor od strane roditelјa koje mogu trajati najmanje 6 (šest) meseci, a najviše 2 (dve) godine, a u koje mere se maloletnima uračunava vreme provedeno u pritvoru od 10.12.2018.godine do 18.12.2018.godine, s tim što će sud naknadno odlučiti o njihovom prestanku.

Rešenjem Apelacionog suda u Nišu Kžm1 43/19 od 02.08.2019.godine odbijena je kao neosnovana žalba zajedničkog branioca maloletnih AA i BB i potvrđeno je rešenje Višeg suda u Zaječaru Km.6/19 od 18.04.2019.godine.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Bochan protiv Ukrajine br.2

Bočan protiv Ukrajine interesantna je jer podnositeljka ima pravo da "žalbu u svetlu vanrednih okolnosti" koja predstavlja posebni vanredni pravni lek u ukrajinskom pravu. Međutim, Vrhovni sud Ukrajine odbio je dati zahtev podnositeljke a svoju odluku obrazložio je na način koji nije u skladu sa zaključcima iz ranije presude Evropskog suda.

Ovime je ona onemogućena da koristi pravni lek raspoloživ u domaćem pravu, čime je povređeno pravo na pravično suđenje.

Član 6 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.04.2008. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Leskovcu, Gž. 860/07 od 26.04.2007, doneo rešenje kojim se ukida presuda Okružnog suda u Leskovcu i predmet vraća na drugostepeno odlučivanje o žalbama parničnih stranaka.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Erkapić protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Kzz 1212/2018 od 14.11.2018. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјen zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Marka Ristića - advokata Aleksandra Milićevića, podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine okrivlјeni M.R. oglašen je krivim zbog izvršenja krivičnog dela neovlašćena proizvodnja i stavlјanje u promet opojnih droga iz člana 246. stav 1. KZ za koje mu je utvrđena kazna zatvora u trajanju od 3 godine i 2 meseca, te mu je opozvana uslovna osuda izrečena presudom Trećeg osnovnog suda u Beogradu Spk.br.121/17 od 11.10.2017. godine i uzeta kao utvrđena kazna zatvora u trajanju od 8 meseci, pa je okrivlјeni osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od 3 (tri) godine i 6 (šest) meseci u koju mu se uračunava vreme provedeno na zadržavanju i u pritvoru počev od 10.11.2017. godine do 19.04.2018. godine. Istom presudom prema okrivlјenom je izrečena mera bezbednosti oduzimanje predmeta i to opojne droge kanabis u neto iznosu od 421,02 grama. Okrivlјeni je obavezan da plati troškove krivičnog postupka u iznosu od 12.000,00 dinara i sudski paušal u iznosu od 20.000,00 dinara, a sve u roku od 15 dana od dana pravnosnažnosti presude.
Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 578/18 od 05.07.2018. godine odbijene su kao neosnovane žalbe Višeg javnog tužioca u Beogradu, okrivlјenog i njegovog branioca - advokata Aleksandra Milićevića, pa je potvrđena presuda Višeg suda u Beogradu K.br.9/2018 od 19.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Filips protiv Ujedinjenog Kraljevstva

Presuda je povezana sa presudom Kzz 1211/2018 od 28.11.2018. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovan, zahtev za zaštitu zakonitosti branioca okrivlјenog Ž.N., podnet protiv pravnosnažnih presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine i Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, u odnosu na bitne povrede odredaba krivičnog postupka iz člana 438. stav 1. tačka 9) i iz člana 438. stav 2. tačka 1) Zakonika o krivičnom postupku, te na povredu zakona iz člana 439. tačka 2) Zakonika o krivičnom postupku, dok se isti zahtev u ostalom delu odbacuje.

Presudom Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, okrivlјeni je oglašen krivim zbog izvršenja krivičnog dela ubistvo u pokušaju iz člana 113. u vezi člana 30. KZ i krivičnog dela nedozvolјena proizvodnja, držanje, nošenje i promet oružja i eksplozivnih materija iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ, pa pošto su mu primenom odredaba članova 56. i 57. KZ prethodno utvrđene pojedinačne kazne za svako od izvršenih krivičnih dela, i to za krivično delo iz člana 113. u vezi člana 30. KZ kazna zatvora u trajanju od tri godine, a za krivično delo iz člana 348. stav 5. u vezi stava 1. KZ kazna zatvora u trajanju od šest meseci, okrivlјeni je na osnovu člana 60. KZ osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora u trajanju od tri godine i tri meseca, u koju kaznu mu je uračunato vreme provedeno u pritvoru od 09.11.2013. godine do 19.05.2014. godine. Presudom Apelacionog suda u Beogradu Kž1 br. 132/18 od 31.05.2018. godine, odbijena je kao neosnovana žalba branioca okrivlјenog, a presuda Višeg suda u Beogradu K br. 247/15 od 06.11.2017. godine, potvrđena.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Jelena Krstić protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem Ržk 3/17 od 27.02.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim odbacuju kao neosnovane žalbe branioca okr. M.K. radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku od 16.01.2017. god. i žalba branioca istog okr., pa se rešenje predsednika Višeg suda u Subotici R4K.3/16 od 19.01.2017.god. potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Lepojić protiv Srbije

Presuda se navodi u presudi Gž1 3533/2018 od 11.01.2019. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P1.br.1882/18 od 2.7.2018.godine, u stavu prvom izreke, pa se odbija, kao neosnovan, tužbeni zahtev tužilјe kojim je tražila da se obaveže tužena da tužilјi na ime naknade štete zbog neisplaćenih troškova prevoza za dolazak na rad i odlazak sa rada za period od februara 2013.godine do marta 2015.godine isplati novčane iznose po mesecima, sa zateznom kamatom od dospelosti svakog pojedinačnog mesečnog iznosa do isplate.

U postupku žalbene kontrole ovaj sud je posebno imao u vidu stav izražen u praksi Evropskog suda za lјudska prava (presuda Evropskog suda za lјudska prava predmet “Lepojić protiv Srbije”, predstavka broj 13909/05), da su sudovi obavezani da primene pravila postupka izbegavajući kako preterani formalizam koji bi ugrozio pravičnost postupka, tako i preteranu fleksibilnost koja bi učinila bezvrednim (ništavim, beznačajnim), proceduralne zahteve predviđene zakonom.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Ljajić protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 1/2018 od 22.02.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana žalba tužioca i potvrđuje presuda Višeg suda u Beogradu P rr 1 br.1/17 od 06.11.2017. godine.

Presudom Višeg suda u Beogradu P rr 1.br.1/17 od 06.11.2017. godine, prvim stavom izreke odbijen je tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se naloži tuženoj da mu na ime naknade štete isplati iznos od 338.431.379,60 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 05.11.2010. godine do isplate. Drugim stavom izreke naloženo je tužiocu da tuženoj naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 46.000,oo dinara.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Maširević protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije je, na sednici održanoj 24.10.2007. godine, odlučujući o reviziji tužioca, izjavljenoj protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu, Gž. 967/2004 od 24.02.2005, doneo rešenje kojim se kao odbacije kao nedozvoljena revizija izjavljena protiv presude Okružnog suda u Novom Sadu i dopunske presude od 25.04.2007. godine.

Rešenje Rev.II 1209/07, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju presude Gž 2334/2018 od 27.04.2018. godine Apelacionog suda u Beogradu, kojom se potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu P br. 12479/14 od 30.01.2017. godine u stavu prvom izreke i u delu stava drugog izreke kojim je odbijen kao neosnovan tužbeni zahtev tužioca "AA" da se obaveže tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 8.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate i u ovom delu žalbe tužene Republike Srbije, Ministarstvo pravde i tužioca "AA" odbijaju, kao neosnovane, a presuda se preinačava u preostalom delu stava drugog izreke tako što se obavezuje tužena Republika Srbija, Ministarstvo pravde da tužiocu "AA" na ime naknade zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati još iznos od 1.200,00 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate u roku od 15 dana od dostavlјanja otpravka presude.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Nuhović i Kurtanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 23/2016 od 13.09.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku predlagača K.G.-Dž. iz S., kojim se utvrđuje da je predlagaču K.G.-Dž. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Somboru P. 506/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3100/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3400/18 od 29.03.2019. godine.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | R. Kačapor i druge podnositeljke predstavke protiv Srbije

Presuda se navodi u obrazloženju rešenja Gž 1249/2013 od 22.04.2013. godine Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Kruševcu, Sudske jedinice u Brusu II-11 P. br. 1466/2012 od 30. januara 2013. godine i predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.
Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Simić protiv Srbije

Presuda je citirana u rešenju R4r 8/2016 od 22.02.2016. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču P.D. iz P. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Rumi pod. posl. br. 6P1. 153/2013. i nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da preduzme odgovarajuće mere da se parnični postupak po tužbi predlagača u predmetu 6P1. 153/2013 okonča u najkraćem roku.

U konkretnom slučaju po oceni ovog suda neažurno postupanje prvostepenog suda propuštanjem da zakaže pripremno ročište u zakonom propisanom roku iz čl. 301. st. 1. ZPP-a (održano nakon 1 godine i 7 meseci od odgovora na tužbu) i u dalјnjem propuštanje zakazivanja ročišta za glavnu javnu raspravu u roku od 30 dana od dana održavanja pripremnog ročišta (održano nakon 4 meseca), sa ročištima na kojima nije izveden nijedan dokaz niti je odlučeno o dokaznim predlozima stranaka protivno članu 315. ZPP-a, uz odlaganje dva ročišta, kao i nepoštovanje utvrđenog vremenskog okvira i odlučivanja koja će dokazna sredstva da izvede na glavnoj raspravi primenom člana 308. stav 3. ZPP-a, isklјučivi su razlog za dugotrajnost postupka po oceni ovog suda, pa i u situaciji kada postupak traje kraće od tri godine a nije doneta prvostepena presuda u konkretnom slučaju dve godine i šest meseci postoji povreda prava na suđenje u razumnom roku. Naime, u konkretnom slučaju u pitanju je spor iz radnog odnosa radi poništaja rešenja o otkazu ugovora o radu koji je po svojoj prirodi hitan i od egzistencijalnog značaja za tužioca, pa iako je u pitanju relativno složen postupak koji traži izvođenje odgovarajućih dokaza izloženo neažurno postupanje suda bez opravdanih razloga i doprinosa predlagača dugotrajnosti postupka protivno zakonom utvrđenim rokovima vodi povredi prava na koju osnovano ukazuje predlagač.

Prilikom zauzimanja ovakvog stava ovaj sud je cenio i praksu Evropskog suda za lјudska prava prema kojoj samo ona kašnjenja i odugovlačenja koja se mogu pripisati sudovima i drugim državnim organima mogu dovesti do zaklјučka o nepoštovanju prava na suđenje u razumnom roku (presuda Evropskog suda za lјudska prava Proszak protiv Polјske, od 16. decembra 1997. godine, stav 40.), ovaj Apelacioni sud je ocenio da se opisano postupanje prvostepenog suda u periodu od tužbe do podnošenja zahteva predlagača može smatrati neefikasnim i nedelotvornim, budući da je sud u toku celokupnog trajanja označenog dela postupka nije preduzimao radnje u cilјu raspravlјanja spornih činjenica i okončanja spora. Isti stav iskazan je i u Ustavnoj odluci br. Už-1971/2015 od 11.06.2015. godine.

Na potvrdu ovog stava ukazuje kako praksa suda u Strazburu (Čižiškova protiv Srbije od 19.01.2010. godine, Simić protiv Srbije od 24.11.2009. godine, Stanković protiv Srbije od 16.12.2008. godine), tako i praksa Ustavnog suda RS u većem broju svojih odluka (Už-779/2011 od 10.07.2013. godine, Už-2205/2013 od 18.06.2013. godine i Už-1838/2013 od 11.06.2015. godine).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Rev 1540/2010 od 10.03.2010. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana revizija tužilaca izjavlјena protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine.

Delimičnom presudom Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke je obavezana tužena da tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa isplati svakom tužiocu po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine do isplate. Stavom drugim izreke konstatovano je da će po zahtevu za naknadu materijalne štete u vidu izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke tužioci su oslobođeni od obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, koji padaju na teret budžetskih sredstava suda. Presudom Okružnog suda u Beogradu Gž.1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačena je delimična presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P.8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke i odbijen tužbeni zahtev tužilaca kojim je traženo da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE isplati svakom po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na pojedinačne iznose od 03.10.2007. godine do konačne isplate, kao neosnovan.

Prema utvrđenom činjeničnom stanju, roditelјi tužilaca ĐĐ i EE su pravnosnažnim rešenjem Opštinskog suda u Đakovici od 15.09.2006. godine proglašeni umrlim 11.06.1999. godine, kada su bili oteti iz kuće u selu ..., na području AP Kosova i Metohije. Kod ovako utvrđenog činjeničnog stanja pravilno je drugostepeni sud preinačenjem prvostepene presude primenio materijalno pravo, kada je tužbeni zahtev tužilaca za naknadu nematerijalne štete zbog smrti roditelјa, odbio.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković i Trajković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev1 28/2013 od 19.04.2013. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se usvaja revizija tužilaca, pa se ukida presuda Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine i predmet ustupa Apelacionom sudu u Beogradu na ponovno suđenje.

Prvi opštinski sud u Beogradu, delimičnom presudom P 8335/06 od 03.10.2007. godine, stavom prvim izreke, obavezao je tuženu da plati tužiocima na ime duševnih bolova zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE, po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od 03.10.2007. godine, pa do isplate. U stavu drugom izreke, konstatovao je, da će o zahtevu za naknadu materijalne štete, izgublјenog izdržavanja za tužilјu GG, kao i o zahtevu za naknadu troškova postupka biti odlučeno naknadno po pravnosnažnosti delimične presude. Stavom trećim izreke, oslobodio je tužioce obaveze plaćanja takse na tužbu i odluku, pa isti padaju na teret budžetskih sredstava suda.
Okružni sud u Beogradu, presudom Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine, preinačio je delimičnu presudu Prvog opštinskog suda u Beogradu P 8335/06 od 03.10.2007. godine, u stavu prvom izreke, tako što je odbio kao neosnovan tužbeni zahtev tužilaca, kojim su tražili da se obaveže tužena da im na ime naknade nematerijalne štete za duševne bolove zbog smrti roditelјa i to oca ĐĐ i majke EE plati po 800.000,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki pojedinačni iznos, počev od 03.10.2007. godine pa do konačne isplate. Protiv pravnosnažne presude donesene u drugom stepenu, tužioci su izjavili reviziju, zbog pogrešne primene materijalnog prava.

Vrhovni kasacioni sud, presudom Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine, odbio je kao neosnovanu reviziju tužilaca, izjavlјenu protiv presude Okružnog suda u Beogradu Gž 1537/08 od 04.03.2009. godine. Ustavni sud Srbije, odlukom Už 2786/2010 od 28.06.2012. godine, stavom prvim izreke, usvojio je ustavnu žalbu AA, BB, VV, GG i DD, izjavlјenu protiv presude Vrhovnog kasacionog suda Rev 1540/10 od 10.03.2010. godine i utvrdio da su podnosiocima ustavne žalbe povređena prava na naknadu štete iz člana 35. stav 2. Ustava

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Stanković protiv Srbije

Član 6 | DIC | Vidas protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3108/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine i odbijaju se zahtevi stranaka za naknadu troškova postupka po reviziji.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da isplati tužiocu na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 234/17 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilac tražio da se obaveže tužena da mu na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3220/18 od 04.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 303/17 od 21.03.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6 | DIC | Y protiv Slovenije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k br. 18/15 od 17.06.2015. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača K.B. iz B.P. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Presuda je međutim značajnija u pogledu pravnog stava koji se odnosi na ispitivanje svedoka, budući da je maloletna osoba agresivno ispitivana od strane optuženog čime je sekundarno viktimizovana.

Član 6 | DIC | Živaljević protiv Crne Gore

Presuda je povezana sa presudom Gž 2108/18 od 09.08.2018. Apelacionog suda u Nišu, kojim se odbija žalba tuženog Grada Niša i potvrđuje presuda Višeg suda u Nišu 6P 1566/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke i presuda ukida u trećem stavu i predmet vraća prvostepenom sudu na ponovno odlučivanje u ovom delu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Anđelković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 1/2017 od 06.03 2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se predlagačima određuje naknada zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | Bojan Ikić | Anđelković protiv Srbije

Presuda se poziva u žalbi koju je Upravnom sudu podneo žalilac protiv rešenja Republičke izborne komisije.\r\nŽalilac osporava zakonitost ožalbenog rešenja iz svih zakonskih razloga, ukazujući na povrede prava iz člana 32. Ustava Republike Srbije, u smislu paušalne primene prava, suprotno presudi Evropskog suda za lјudska prava Anđelković v. Srbija i na povrede prava na pravno sredstvo iz člana 36. Ustava Republike Srbije, u smislu nedelotvornosti prigovora.\r\nUpravni sud je presudom broj 4 Už 2755/20 od 4.7.2020. usvojio žalbu i poništio rešenje Republičke izborne komisije.\r\nPresuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse na ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 5/2016 od 31.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača se usvaja, pa se rešenje Višeg suda u Sremskoj Mitrovici posl. br. R4p. 4/16 od 8.8.2016. godine preinačuje tako što se utvrđuje da je predlagaču V.Đ. u postupku koji se vodi pred Višim sudom u Sremskoj Mitrovici pod posl. brojem P.32/16 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i nalaže Višem sudu u Sremskoj Mitrovici da navedeni postupak okonča u roku od 4 meseca od dana prijema ovog rešenja.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 6/2018 od 01.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se odbija kao neosnovana žalba predlagača i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4p.8/18 od 20.03.2018.godine

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Blagojević protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/2018 od 05.04.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku isplati presudom navedenu nadoknadu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Borović i drugi protiv Srbije

Presuda se navodi u rešenju Gž rr 18/2018 od 12.07.2018. godine Apelacionog suda u Nišu, kojim se ukida presuda Osnovnog suda u Leskovcu 22Prr.641/17 od 21.03.2018. godine u stavu drugom, trećem i četvrtom izreke i u tom delu predmet vraća istom sudu na ponovno suđenje.

Prvostepeni sud u pogledu neimovinske štete, kao satisfakcije tužiocu, ne daje dovolјne i jasne razloge za dosuđenu visinu iste od 400 evra, s obzirom da se pozvao na činjenicu da je postupak stečaja, u kome je tužilac prijavio svoje potraživanje, trajao više godina i da je, pri tome, konstatovao da je to potraživanje za tužioca imalo posebni značaj, jer se radilo o isplati zarade. U konkretnom slučaju prvostepeni sud se u pobijanoj presudi nije rukovodio kriterijumima iz odredbe čl 4. Zakona o zaštiti prava na suđenje u razumnom roku, jer prilikom odlučivanja nije cenio to što je stečajnom postupku, po osnovu koga je tužiocu utvrđena povreda prava, prethodio parnični postupak pred Opštinskim sudom u Leskovcu, a zatim i postupak izvršenja, koji su trajali od 2004 do 2009. godine, kada je otvaren stečajni postupak nad preduzećem u kome je tužilac radio, Elektroindustrija „RUL“ AD, a što je, do okončanja stečajnog postupka decembra 2016 godine, ukupno 12 godina. Takođe, nije cenio ni činjenicu, a koja proističe iz rešenja predsednika Privrednog suda u Leskovcu, da na strani tužioca nije bilo doprinosa za odugovlačenje postupka. (Presuda Međunarodnog suda u Strazburu Stošić protiv Srbije, predstavka 64931/10, Savić protiv Srbije, Borović i dr. protiv Srbije).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 11/15 od 04.03.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva D. B. iz B. C. kojim je tražio da se utvrdi da mu je u predmetu Osnovnog suda u Loznici P.1040/14 i predmetu Višeg suda u Šapcu Gž 886/14 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku kao i zahtev da se obaveže prvostepeni sud da u roku od 15 dana od dana prijema odluke zaklјuči glavnu raspravu i donese presudu kojom će odlučiti o postavlјenom zahtevu, te se odbija zahtev za isplatu troškova sastava zahteva za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Buj protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 18/2016 od 10.05.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača L.M., kojim je tražio da se utvrdi da je njemu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u ostavinskom postupku iza pok. L.S., u predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu O.5460/14 i odredi rok u kome će se doneti odluka, te odredi novčana naknada predlagaču zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Burdov protiv Rusije (br.2)

Presuda je povezana sa presudom Rž g 9/2019 od 27.06.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojom se odbija kao neosnovana žalba predlagača, pa se potvrđuje rešenje Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, u stavu trećem izreke i odbija zahtev predlagača za naknadu troškova postupka.

Rešenjem Višeg suda u Novom Pazaru R4 I br.7/2019 od 20.05.2019. godine, usvojen je zahtev podnosilaca i utvrđeno da je u izvršnom postupku koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Pazaru I br.692/04 (novi broj I 1773/11) povređeno pravo podnosioca zahteva na suđenje u razumnom roku zajemčeno članom 32. stav 1. Ustava Republike Srbije. Stavom drugim izreke utvrđeno je pravo podnosilaca zahteva na primerenu naknadu u iznosu od 30.000,00 dinara koja će se isplatiti iz budžetskih sredstava Republike Srbije opredelјenih za rad sudova u roku od tri meseca od dana podnošenja zahteva stranke. Odbijen je zahtev podnosilaca za primerenu naknadu za veći iznos od dosuđenog u stavu dva izreke rešenja do traženog iznosa od 2.000 evra u dinarskoj protivvrednosti.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Čižková protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 22/2016 od 28. 10. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor radi ubrzanja postupka i utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku u postupku koji je vođen pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod poslovnim brojem P1.3/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Cvetković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3041/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 143/17 od 19.01.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužiocu AA plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 629/17 (raniji I 994/09 i I 1266/03) i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene naknade zarade za vreme bolovanja i po osnovu razlike zarade iznose za period navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. godinu i 2002. godinu u traženim iznosima, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom i na ime troškova parničnog postupka i izvršnog postupka. Stavom drugim izreke je obavezana tužena da tužiocu BB plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u istom predmetu i to na ime glavnog duga zbog neisplaćene razlike zarade pojedinačne iznose navedene u tom stavu izreke, zbog neisplaćenog regresa za 2001. i 2002. godinu u traženom iznosu i na ime troškova parničnog i izvršnog postupka, a stavom trećim izreke je obavezana tužena da tužiocima naknadi troškove parničnog postupka u iznosu od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti odluke do isplate.
Viši sud u Vranju je, presudom Gž 1869/18 od 26.11.2018. godine, stavom prvim izreke odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio prvostepenu presudu, a stavom drugim izreke je odbio kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4-r 20/16 od 20.07.2016. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se odbija zahtev predlagača od 09.03.2015. godine za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku kao neosnovan

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dejan Živojinović protiv Srbije

Odluka je povezana sa rešenjem R4r 24/2016 od 06. 02. 2017. godine Apelacionog suda u Novm Sadu, kojom se prigovor predlagača V.Ž. od 20.12.2016. godine radi utvrđenja povrede prava na suđenje u razumnom roku i ubrzanja postupka u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl. br. Gž1. 3664/16 odbija se kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Dobrić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 1242/2011 od 01.12.2011. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužilaca, izjavlјena protiv presude Apelacionog suda u Beogradu Gž broj 1687/10 od 07.07.2010. godine.

Presudom Drugog opštinskog suda u Beogradu P br.6028/2006 od 14.05.2008. godine, odbijen je tužbeni zahtev tužilaca kojim su tražili da se obaveže tužena da im isplati na ime naknade nematerijalne štete zbog pretrplјenih duševnih bolova zbog pogibije bliskog srodnika i to: tužilјi AA, supruzi pok GG, iznos od 350.000,00 dinara, tužilјi VV, ćerki pok. GG, iznos od 400.000,00 dinara, i tužiocu BB, sinu pok. GG iznos od 400.000,00 dinara, odnosno ukupno 1.150.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od dana presuđenja pa do isplate kao i da naknade troškove parničnog postupka kao neosnovan.

Presudom Apelacionog suda u Beogradu Gž 1687/10 od 07.07.2010. godine, odbijena je žalba tužilaca kao neosnovana i potvrđena presuda Drugog opštinskog suda u Beogradu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Gallardo Sanchez protiv Italije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 10/2017 od 04. 09. 2017. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se usvaja prigovor podnosioca AA u delu kojim je tražio da se utvrdi da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku i utvrđuje se da je podnosiocu povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Čačku P1-318/15 (predmet Gž1-3539/16 u Apelacionom sudu u Kragujevcu).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Grujović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/18 od 13.04.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 6/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenjem Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 6/17 od 19.02.2018.god., odbijen je prigovor AA podnet 19.12.2017.god. na dužinu trajanja predkrivičnog postupka br.Kt-464/2016 VJT u Novom Sadu koji se vodi po krivičnoj prijavi od 20.12.2016.god. sa dopunama 4.01.2017.god. i 27.01.2017.god. Protiv navedenog rešenja žalbu je izjavila predlagač AA, s predlogom da Apelacioni sud u Novom Sadu, predsednik suda, žalbu usvoji i preinači prvostepeno rešenje iz razloga nepotpuno i netačno utvrđenog činjeničnog stanja, jer samo na osnovu pozitivnog rešenja po žalbi i mera koje će, u tom slučaju, doneti neposredno viši javni tužilac, po oceni predlagača u žalbi, postoji šansa da sud u zakonskom roku primenom krivičnog zakona potvrdi ili opovrgne njene tvrdnje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3049/2019 od 02.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2372/18 od 14.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 8/18 od 03.04.2018. godine, kojom je tužena obavezana da tužiocu na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 383/05, na ime razlike zarade, regresa, troškova parničnog postupka i troškova izvršnog postupka plati iznose bliže navedene u izreci prvostepene presude, sa pripadajućom kamatom, i troškove postupka od 13.500,00 dinara, sa kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3036/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 2698/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 122/18 od 22.03.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 506/05, na ime razlike zarade i naknade zarade, regresa, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3011/2019 od 05.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog (ranije Opštinskog) suda u Vranju I.br.1816/09, sada I.br.644/17 i to na ime nenaplaćene zarade i naknade zarade i drugih potraživanja po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza, sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.07.2008. godine do isplate, na ime troškova parničnog postupka, i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I.br.1816/09 od 12.11.2009. godine. Stavom drugim izreke, odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev tužilјe u delu kojim je tražila da se obaveže tužena da joj na ime troškova izvršnog postupka isplati iznos od još 4.182,00 dinara sa traženom zakonskom zateznom kamatom, kao i iznos od 6.000,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.05.2017. godine do isplate, a po zaklјučku I.br.644/17 od 24.05.2017. godine i isplatu zakonske zatezne kamate na dosuđeni iznos od 3.600,00 dinara počev od 12.11.2009. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi nadoknadi troškove parničnog postupka.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4222/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 154/18 od 03.07.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3107/2019 od 12.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija - Visoki savet sudstva - Osnovni sud u Vranju da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 714/17 novčane iznose na ime razlike zarade i naknade zarade, kao i troškove vođenog parničnog i izvršnog postupka, bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4266/18 od 20.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 217/18 od 24.04.2018. godine. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3115/2019 od 18.09.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine, u stavu prvom izreke obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog (sada Osnovnog) suda u Vranju I br. 47/09 po osnovu razlike zarade i naknade zarade za traženi period i na ime regresa za traženi period, iznose i sa zateznom kamatom po datumima dospeća bliže navedenim u izreci i na ime troškova izvršnog postupka po rešenju Opštinskog suda u Vranju I br. 47/09 od 14.01.2009. godine. Stavom drugim izreke odbijen je deo tužbenog zahteva tužilјe za traženu naknadu imovinske štete u vidu troškova izvršnog postupka za veći iznos od dosuđenog iznosa pa do traženog iznosa sa pripadajućom kamatom. Stavom trećim izreke obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka plati iznos od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od dana izvršnosti presude pa do isplate.

Viši sud u Vranju je presudom Gž 3604/18 od 15.04.2019. godine odbio kao neosnovanu žalbu tužene i potvrdio presudu Osnovnog suda u Vranju Prr1 153/18 od 21.05.2018. godine u stavu prvom i trećem izreke. Odbijeni su zahtevi tužilјe i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3082/2019 od 02.10.2019.. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju 4949/18 od 07.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr.1. 89/17 od 07.09.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog a sada Osnovnog suda u Vranju I 1039/09; i troškova parničnog postupka, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom kao u izreci prvostepene presude i troškove izvršnog postupka, dok je stavom drugim izreke, odbijen zahtev za isplatu kamate na dosuđene troškove izvršnog postupka. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da tužilјi na ime troškova parničnog postupka isplati iznos od 25.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4949/18 od 07.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u stavu prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u pogledu odluke o kamati na glavno potraživanje pa je tužena obavezana da na iznos glavnog potraživanja od 607,28 evra plati kamatu po stopi koju određuje Evropska centralna banka, počev od 01.01.2007. godine, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate prema srednjem kursu Narodne banke Srbije, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Hornsby protiv Grčke

Presuda Hornsby veoma je značajna i često citirana iz razloga što u njoj Sud navodi da je neprihvatljivo da pravni sistem država ugovornica dozvoljava da konačne, izvršne sudske odluke ostanu neizvršene na štetu jedne od strana. Pravo je i pravilno da vlasti imaju razuman rok da izaberu najpodesnija sredstva za izvršenje presuda o kojima se radi. U suprotnom, krši se član 6 stav 1 Konvencije.

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 44/2015 od 25. 05. 2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču T. Z. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Subotici, poslovni broj P. 324/14 i nalaže Višem sudu Subotici da postupak u predmetu Gž. 503/14 okonča u što kraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 81/15 od 23.07.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje povreda prava na suđenje u razumnom roku u postupku Osnovnog suda u Novom Sadu, posl.br. P. 5429/2010.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 4/16 od 23.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovori predlagača V.G. i N.G odbijaju u delu kojim je traženo utvrđenje da je ovim predlagačima povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u parničnom postupku 2P.90/12 Osnovnog suda u Senti, sada u žalbenom postupku pred Apelacionim sudom u Novom Sadu (gde predmet ima oznaku Gž.3196/15), a odbacuju u delu da se predlačima odredi naknada za povredu prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 7/16 od 09.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se delimično usvaja prigovor predlagača Č.L. iz S.K. i utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu poslovni broj Gž.3166/15 i odbija zahtev predlagača kojim se traži nalaganje i preduzimanje procesnih radnji radi ubrzanja postupka kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/16 od 10.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se usvaja prigovor predlagača M.S.od 22.02.2016. godine i utvrđuje da je istom povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetima Osnovnog suda u Novom Sadu P.56640/2010 i Apelacionog suda u Novom Sadu Gž.91/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 14/16 od 04.05.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača Z.J., mlt. M.J., mlt. A.J. i D.B. iz N.S. podnet radi ubrzanja postupka koji se odnosi na predmet Apelacionog suda u Novom Sadu Gž. 1471/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 14/2018 od 24. 08. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, odlučujući o žalbi predlagača na rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p.32/2018 od 02.07.2018. godine, žalba predlagača usvaja a rešenje Višeg suda u Novom Sadu preinačava tako što se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu broj Gž.538/2017.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Horvat protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 244/2014 od 04.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku, utvrđuje se da je osnovan zahtev podnosioca M. M. iz B. B., nalaže se Osnovnom sudu u Rumi da u roku od 6 meseci, a najkasnije do 1.5.2015. godine, okonča postupak u predmetu P-2046/12. i određuje naknada podnosiocu M.M. znog povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Iatridis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 10/2014 od 15.09.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje se da je predlagaču K. M. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, Sudska jedinica u Staroj Pazovi, u predmetu koji je nosio oznaku P.2257/12, a sada se vodi pred Osnovnim sudom u Staroj Pazovi broj predmeta P.2147/13.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jeličić protiv Bosne i Hercegovine

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 16/16 od 07.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbacuje prigovor predlagača N.M. iz N.S. za utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Jovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/18 od 26.06.2018. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača maloletnog AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 2/18 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Sud nalazi da je pravilno postupio prvostepeni sud kada je našao da treba odbiti kao neosnovan prigovor radi ubrzanja postupka podnet od strane punomoćnika predlagača maloletnog AA. S tim u vezi, u prvostepenom rešenju su navedeni jasni, valјani i dovolјni razlozi, iz kojih proističe da nije došlo do povrede prava na suđenje u razumnom roku u odnosu na navedenog predlagača

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Kozlica protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 6/16 od 07.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj P1.172/14 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Krndija i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4r 4/2018 od 26. 03. 2018. Apelacionog suda u Kragujevcu, kojim se odbija prigovor podnosioca AA kojim je tražila utvrđivanje povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Užicu P1-333/17 u radnom sporu.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Kurdov i Ivanov protiv Bugarske

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 4/2016 od 29. 06. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija kao neosnovan zahtev predlagača D.B. iz I. za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u postupku pred Višim sudom u Šapcu u predmetu posl.br. K-10/13 i kojim se takođe odbija zahtev predlagača da se Osnovnom sudu u Sremskoj Mitrovici odredi rok u kome će se okončati postupak u predmetu K 128/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2018 od 27. 03. 2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija prigovor predlagača adv. Slavka Berćana iz Novog Sada od 14.03.2018. godine, podnet za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Apelacionog suda u Novom Sadu posl.br. Kž1 791/17 radi ubrzanja postupka, kao neosnovan.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 5/17 od 05.05.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba podnosioca prigovora AA, podneta radi ubrzanja postupka u predmetu Osnovnog suda u Loznici broj K 1/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 6/17 od 27.10.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 3/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Mamič protiv Slovenije br.2

Presuda je povezana sa rešenjem Ržk br. 7/17 od 03.11.2017. godine Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4k 40/17 te se navedeno rešenje Višeg suda u Novom Sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde.

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 3/16 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je podnosiocu zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, broj P. 3233/08.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa presudom Gžrr. 111/19 od 24.10.2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, po tužbi A.A. radi naknade štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku izjavlјenoj protiv presude Osnovnog suda u Zrenjaninu 23 P. 1290/2017 od 23.05.2019. godine, kojom se želba delimično usvaja, i delimično odbija u odnosu na predmetnu ožalbenu presudu Osnovnog suda u Zrenjaninu.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3013/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena Republika Srbija, Osnovni sud u Vranju, da isplati tužilјi na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Opštinskog suda, sada Osnovnog suda u Vranju I 1882/10 novčane iznose navedene u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke odbijen je kao neosnovan tužbeni zahtev kojim je tužilјa tražila da se obaveže tužena da joj na dosuđeni iznos troškova izvršnog postupka plati zakonsku zateznu kamatu počev od 12.04.2010. godine do isplate. Stavom trećim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 2889/18 od 22.03.2019. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 267/18 od 16.04.2018. godine u stavovima prvom i trećem izreke. Stavom drugim izreke odbijeni su zahtevi stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3042/2019 od 25.10.2019. godine, Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I.br.3249/10, i to novčane iznose navedene pod tačkama 1, 2. i 3. u ovom stavu izreke, sa zakonskom zateznom kamatom na svaki novčani iznos dosuđen tačkama 1. i 2. počev od označenih datuma pa do isplate, sve u roku od 8 dana od dana prijema otpravka presude.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3007/18 od 28.02.2019. godine, stavom prvim izreke, delimično je odbijena kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1.br. 211/18 od 18.04.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu iznosa, kao i u pogledu troškova parničnog postupka u iznosu dinara sa zakonskom zateznom kamatom i troškovima postupka. Stavom trećim izreke, odbijen je zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Marinković protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Micallef protiv Malte

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 26/2016 od 15.09.2016. godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je dana 27.1.2015. godine podneo B.M. iz R, kojim se utvrđuje prekid postupka sa danom 27.9.2015. godine, zbog smrti predlagača.

Dana 27.1.2015. godine predlagač B.M. je podneo Višem sudu u Sremskoj Mitrovici zahtev za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku u parničnom predmetu koji je u toku pred Osnovnim sudom u Rumi u predmetu posl. br. P.2024/10. Viši sud u Sremskoj Mitrovici se rešenjem posl. br. R4P.2/15 od 26.5.2016. godine oglasio stvarno nenadležnim za postupanje u ovoj pravnoj stvari i spise dostavio Apelacionom sudu na nadležnost i odlučivanje. Spis je u Apelacionom sudu zaveden pod posl. brojem R4g. 26/16.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Miheliudakis protiv Grčke

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 18/14 od 22.12.2014. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev predlagača T.S. zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku i zahtev za naknadu za povredu ovog prava u odnosu na krivični postupak koji se vodio pred Osnovnim sudom u Novom Sadu pod br. K 1357/2012.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 4/2016 od 27. 07. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba predlagača i rešenje Višeg suda u Novom Sadu R4p. 9/2016 od 01.06.2016. godine potvrđuje. Predlagač je 28.04.2016. godine podneo Višem sudu u Novom Sadu prigovor radi ubrzanja postupka u predmetu Višeg suda u Novom Sadu P. 247/2012, navodeći da postupak dugo traje i da je protekao razumni vremenski rok za okončanje postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Milovanović protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rž k 1/2019 od 11. 04. 2019. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se kao neosnovana odbija žalba punomoćnika predlagača, maloletnih AA i BB, izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu br. R4K 1/19 od 01.03.2019. godine, te se navedeno rešenje potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Momčilović i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 25/2016 od 06.07.2016 godine, Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca zahteva G.V. iz S.K. za utvrđenje da mu je povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Novom Sadu Gž. 335/2015 kao i zahtev za dosudu naknade za povredu prava (materijalnu štetu) od 3.000 evra u dinarskoj protivvrednosti po srednjem kursu NBS na dan isplate, na teret Fonda budžetskih sredstava R.S.

G.V. je kao izvršni poverilac, podneo tada nadležnom Opštinskom sudu u Novom Sadu predlog za izvršenje na osnovu verodostojne isprave dana 1.12.2009. godine, a rešenje o dozvoli izvršenja je doneto 11.5.2010. godine. Izvršni dužnik DOO „P.D.t.“ iz N.S. je uložio prigovor protiv rešenja o izvršenju 17.5.2010. godine, pa je isto ukinuto i spis dostavlјen parničnom sudu na odlučivanje. Prvo ročište je u parničnom predmetu Osnovnog suda u Novom Sadu P-56071/10 zakazano za 11.3.2010. godine koje je održano, a sledeće zakazano za 8.6.2011., dakle posle 15 meseci, bez ikakvog razloga za toliko dug rok (postupala je sudija Radmila Nanić). Ročište 8.6.2011. godine nije održano zbog bolesti sudije, a sledeće je zakazano za 14.10.2011. godine koje je održano. Ročište je zakazano za 23.1.2012. godine, na kom su saslušani svedoci. Sledeće ročište je održano 30.4.2012. godine. Rešenjem je određeno veštačenje 23.1.2012. godine, koje je izvršeno 9.3.2012. godine. Održano je sledeće ročište 30.3.2012. godine i na istom nisu izvođeni dokazi, a novo je zakazano za 22.6.2012., a zatim za 28.1.2013. na koje nije pristupio punomoćnik tužioca, pa je sud utvrdio povlačenje tužbe. Spis je po naredbi predsednika suda dodelјen u rad drugom sudiji, Dubravki Knežević. Na ročištu održanom 16.5.2013. godine glavna rasprava je zaklјučena i doneta presuda, koja je ispravlјena rešenjem od 25.6.2013. godine. Po žalbi tuženih, od 3.7.2013., spis je dostavlјen na odlučivanje Apelacionom sudu u Novom Sadu, koji je rešenjem od 17.10.2013., presudu ukinuo i predmet vratio na ponovno suđenje. Osnovni sud je doneo rešenje kojim je odbio predlog tuženih za obustavu postupka, od 15.11.2013., na koje su tuženi izjavili žalbe, 29.11.2013. i 10.12.2013. godine. Spis je na odlučivanje o žalbama dostavlјem Višem sudu u Novom Sadu 4.2.2014. godine. Odlučeno je rešenjem suda od 30.9.2014. godine (ukidanje rešenja) koje je dostavlјeno tužiocu 31.10.2014. godine. Dana 24.10.2014. Osnovni sud u Novom Sadu doneo je rešenje kojim je ukinuo rešenje o izvršenju Iv. 8935/10 od 11.5.2010. godine i utvrdio povlačenje tužbe. Ovo rešenje je primio punomoćnik tužioca dana 26.1.2015. i izjavio žalbu protiv rešenja 6.2.2015. godine. Spis je po žalbi dostavlјen Višem sudu u Novom Sadu 2.3.2015. godine. Viši sud je po ovoj žalbi odlučivao 23.3.2016. godine i spis dostavio Osnovnom sudu u Novom Sadu 31.3.2016. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 267/14 od 11.05.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču R.Š. iz N.S. povređeno pravo na suđenje u razumnom roku pred Osnovnim sudom u Novom Sadu, u predmetu 9644/11.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 83/15 od 28.08.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev I. D. i I. J. kojim je traženo da sud utvrdi da je podnosiocima zahteva povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku koji se vodi pred Osnovnim sudom u Loznici, broj P.1142/14.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 9/16 od 26.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se prigovor usvaja pa se utvrđuje da je predlagaču DOO "P" iz S.M. u predmetu koji se nalazi na žalbenom odlučivanju u Apelacionom sudu u Novom Sadu pod posl. brojem Gž. 2401/15 povređeno pravo na suđenje u razumnom roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/16 od 27.04.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.V. iz N.S. od 08.04.2016. godine izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4p-6/2016 od 17.03.2016. godine odbacuje kao nedozvolјena.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 3/16 od 19.10.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača D.M. v. K.G.M. iz K. usvaja i rešenje Višeg suda u Novom Sadu posl. br. R4r. 2/16 od 31.08.2016. godine preinačava tako što utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu posl. br. P1.56/2014 te nalaže Višem sudu Novi Sad da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 5/16 od 03.11.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača S.T. iz S. usvaja, rešenje Višeg suda u Novom Sadu poslovni broj R4r 1/16 od 13. jula 2016. godine preinačava, tako što se utvrđuje da je predlagaču povređeno pravo na suđenje u razumnom roku, u postupku pred Višim sudom u Novom Sadu u predmetu poslovni broj P1.59/14, te se nalaže Višem sudu u Novom Sadu da ubrza postupak i okonča ga u najkraćem roku.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa rešenjem Rž g 11/2018 od 04.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojim se žalba predlagača odbija kao neosnovana i potvrđuje rešenje Višeg suda u Beogradu R4P 87/18 od 24.04.2018. godine.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 4/18/2018 od 05.04.2018.Apelacionog suda u Beogradu, kojom preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.69/17 od 13.12.2017. godine u stavu drugom izreke pa se obavezuje tužena Republika Srbija – Treći osnovni sud u Beogradu da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku, isplati presudom određene iznose.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Oršuš i drugi protiv Hrvatske

Presuda je povezana sa presudom Gž rr 3/2018 od 21.06.2018. Apelacionog suda u Beogradu, kojom se odbija kao neosnovana, žalba tužene Republike Srbije – Ministarstvo pravde i potvrđuje presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u stavu prvom i drugom izreke u delu kojim je tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obavezana da tužilјi AA na ime naknade nematerijalne štete isplati zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 280/10 iznos od 70.000,00 dinara i zbog povrede prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Višeg suda u Beogradu P3 br. 225/15 iznos od 80.000,00 dinara, kao i u stavu trećem izreke. Presudom se preinačava presuda Prvog osnovnog suda u Beogradu Prr br.21/17 od 30.11.2017. godine u preostalom delu stava prvog i drugog izreke pa se odbija tužbeni zahtev u delu kojim je tužilјa AA tražila da se tužena Republika Srbija – Ministarstvo pravde obaveže da joj pored napred navedenog iznosa isplati dodatne iznose, kao neosnovan.

Presuda je dostupna u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 67/15 od 30.06.2015. Apelacionog suda u Novom Sadu, u pravnoj stvari po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku koji je podneo M. D. iz Š, kojim se Apelacioni sud u Novom Sadu oglašava apsolutno nenadležnim za postupanje po zahtevu za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku podnosioca zahteva M. D..

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem R4g 13/16 od 11.03.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se oglašava se stvarno nenadležnim za postupanje po prigovoru radi ubrzavanja izvršnog postupka u predmetu broj II.319/15 Osnovnog suda u Rumi, podnosioca M.B. iz R. i prigovor se ustupa na stvarnu nadležnost Osnovnom sudu u Rumi.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | O’Sullivan McCarthy Mussel Development Ltd protiv Irske

Presuda je povezana sa rešenjem Ržr 1/17 od 19.06.2017. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se žalba predlagača V.D. iz N.S. u postupku radi zaštite prava na suđenje u razumnom roku pred Višim sudom u Novom Sadu poslovni broj R4r-1/2017 odbija i rešenje Višeg suda u Novom sadu potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Rakić i drugi protiv Srbije

Vrhovni sud Srbije, na sednici održanoj 05.06.2008. gdoine, odlučujući o reviziji tužioca izjavljenoj proitv presude Okružnog suda u Beogradu Gž.I 241/08 od 18.01.2008. godine, doneo je odluku da se presuda Okružnog suda u Beogradu Gž I 241/08 i presuda Prvog opštinskog suda u Beogradu P. 7130/06 preinačuje.

Rešenje Rev.429/08, anonimizirano u skladu sa Pravilnikom, može se preuzeti sa adrese
ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 40/2015 od 31. 03. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Sremskoj Mitrovici, u predmetu posl.br. K 1402/10.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 41/2015 od 14. 01. 2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se utvrđuje da je predlagaču AA povređeno pravo na suđenje u razumnom roku u postupku pred Osnovnim sudom u Loznici, u predmetu posl.br. 2K-558/13 (ranije K 305/10).

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 1/2016 od 08.02.2016. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija zahtev podnosioca - oštećenog kao tužioca T.B. iz L. podnet 31.12.2015 za zaštitu prava na suđenje u razumnom roku i za naknadu za povredu navedenog prava u predmetu Osnovnog suda u Loznici, u predmetu posl.br. 1 K-70/15.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 2/2018 od 26.02.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA i BB izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 2/17 od 17.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Ristić protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem R4k 3/2018 od 05.03.2018. Apelacionog suda u Novom Sadu, kojim se odbija žalba punomoćnika predlagača AA izjavlјena protiv rešenja Višeg suda u Subotici br. R4K. 1/18 od 24.01.2018. godine, te se navedeno rešenje Višeg suda u Subotici potvrđuje.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3020/2019 od 18.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine.

Pravnosnažnom presudom Višeg suda u Vranju Gž 3488/18 od 15.04.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 329/18 od 25.05.2018. godine. Tom presudom obavezana je tužena da tužilјi na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu izazvanu povredom prava na suđenje u razumnom roku, u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 420/08, na ime razlike zarade, troškova parničnog i izvršnog postupka isplati iznose bliže označene u tom stavu izreke, sa pripadajućom zakonskom zateznom kamatom, kao i na ime naknade troškova postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom kamatom od izvršnosti do isplate.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3012/2019 od 12.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine, stavom prvim izreke, obavezana je tužena Republika Srbija da tužilјi AA iz ... plati na ime naknade imovinske štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 1526/09 novčane iznose bliže navedene u ovom stavu izreke sa zakonskom zateznom kamatom počev od označenih datuma pa do isplate. Stavom drugim izreke, obavezana je tužena da isplati tužilјi na ime naknade troškova parničnog postupka iznos od 13.500,00 dinara, sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude do isplate. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 4069/18 od 27.05.2019. godine, stavom prvim izreke, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena presuda Osnovnog suda u Vranju Prr1 352/18 od 17.07.2018. godine u stavu prvom izreke u pogledu glavnog potraživanja i zakonske zatezne kamate na troškove parničnog postupka i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, preinačena je prvostepena presuda u delu odluke o kamati na iznos od 590 evra, tako što je obavezana tužena da na ovaj iznos plati tužilјi kamatu po stopi Evropske centralne banke počev od 01.01.2009. godine do isplate, u dinarskoj protivvrednosti na dan isplate po srednjem kursu NBS. Stavom trećim izreke, odbijen je kao neosnovan zahtev tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3099/2019 od 02.10.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 90/18 od 11.05.2018. godine, obavezana je tužena da tužilјi isplati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja joj je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu opštinskog, sada Osnovnog suda u Vranju I 639/17 (raniji broj I 1788/09) i to na ime razlike zarade i naknade zarade zaklјučno sa obračunskim mesecom decembrom 2003.godine po Sporazumu o regulisanju međusobnih prava i obaveza po osnovu rada u iznosu od 71.229,79 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 01.03.2009.godine do konačne isplate; na ime troškova parničnog postupka 26.100,00 dinara, što iznosi ½jedn u idealnu polovinu od ukupnih troškova sa zakonskom zateznom kamatom počev od 24.06.2009.godine do konačne isplate i na ime troškova izvršnog postupka 3.600,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 11.05.2018.godine kao dana presuđenja do konačne isplate, dok je tužbeni zahtev preko dosuđenih iznosa odbijen. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka. Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3482/18 od 27.03.2019. godine, odbijena je kao neosnovana žalba tužene i potvrđena prvostepena presuda u usvajajućem delu stava prvog i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke, odbijeni su kao neosnovani zahtevi tužene i tužilјe za naknadu troškova drugostepenog postupka, kao neosnovani.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3110/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 305/18 od 09.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužiocu plati na ime novčanog obeštećenja za imovinsku štetu koja je izazvana povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I 229/05 i to: a) na ime zarade i naknade zarade u periodu od decembra 2002. godine do februara 2003. godine ukupno 12.500,00 dinara u mesečnim iznosima i sa zakonskom zateznom kamatom bliže određenim ovim stavom izreke; b) na ime regresa za 2002. godinu od 13.865,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 31.12.2002. godine do konačne isplate; v) na ime troškova parničnog postupka 11.884,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 10.09.2003. godine do konačne isplate i g) na ime troškova izvršnog postupka 3.480,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom počev od 17.02.2005. godine, počev od izvršnosti pa do konačne isplate. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužiocu naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom zateznom kamatom od izvršnosti presude pa do isplate.

Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3010/18 od 28.12.2018. godine, stavom prvim izreke odbijena je kao neosnovana žalba tužene i prvostepena presuda potvrđena u stavu prvom izreke pod a), b), v) i pod g) u pogledu glavnog potraživanja na ime troškova izvršenja od 3.480,00 dinara i u stavu drugom izreke. Stavom drugim izreke preinačena je prvostepena presuda u stavu prvom izreke pod g) u pogledu odluke o kamati na troškove izvršnog postupka, te jeobavezana tužena da tužiocu na troškove izvršnog postupka od 3.480,00 dinara plati zakonsku zateznu kamatu počev od 19.03.2018. godine, kao dana podnošenja tužbe, pa do konačne isplate, dok je odbijen zahtev tužioca za isplatu zakonske zatezne kamate na troškove izvršnog postupka za period od 17.02.2005. godine do 18.03.2018. godine. Stavom trećim izreke odbijeni su zahtevi tužioca i tužene za naknadu troškova drugostepenog postupka

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Presuda je povezana sa rešenjem Rev 3044/2019 od 25.09.2019. Vrhovnog kasacionog suda, kojim se odbacuje kao nedozvolјena revizija tužene izjavlјena protiv presude Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine.

Presudom Osnovnog suda u Vranju Prr1 293/18 od 21.05.2018. godine, stavom prvim izreke obavezana je tužena da tužilјi, na ime naknade štete izazvane povredom prava na suđenje u razumnom roku u predmetu Osnovnog suda u Vranju I-26/09, plati ukupno 168.961,92 dinara i to na ime neisplaćene razlike zarade i naknade zarade, na ime jednokratne novčane naknade, kao i troškova parničnog postupka i troškova izvršenja, u pojedinačnim iznosima po navedenim osnovima i sa zakonskom kamatom, sve bliže određeno ovim stavom izreke. Stavom drugim izreke obavezana je tužena da tužilјi naknadi troškove parničnog postupka od 13.500,00 dinara sa zakonskom kamatom od izvršnosti presude do isplate.
Presudom Višeg suda u Vranju Gž 3531/18 od 27.03.2019. godine, stavom prvim izreke izreke žalba tužene je odbijena, kao neosnovana i prvostepena odluka potvrđena, dok su stavom drugim izreke odbijeni zahtevi parničnih stranaka za naknadu troškova drugostepenog postupka.

Rešenje je dostupno u javnoj bazi sudske prakse ovde

Član 6-1 | DIC | Riđić i drugi protiv Srbije

Član 6-1 | DIC | Savić i drugi protiv Srbije